Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'M.S.' | 10 Ιουνίου 2022, 13:30

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Άρθρο 14. γδ): επίβλεψη, με την ιδιότητα του επιβλέποντος καθηγητή, μίας (1) τουλάχιστον διδακτορικής διατριβής που έχει ολοκληρωθεί επιτυχώς, από την έναρξη μέχρι την περαίωσή της και συμμετοχή σε τριμελείς συμβουλευτικές επιτροπές τριών (3) τουλάχιστον διδακτορικών που έχουν ολοκληρωθεί επιτυχώς, από την έναρξη μέχρι την περαίωσή τους. Θεωρώ ότι η διάταξη αυτή είναι πολύ προβληματική και άδικη διότι πρόκειται για κριτήρια τα οποία είναι εντελώς εκτός ελέγχου του μέλους ΔΕΠ που θέλει να εξελιχθεί στη βαθμίδα του Καθηγητή. Για την εκπόνηση μιας ΔΔ απαιτούνται τουλάχιστον 3-5 χρόνια και ουδείς μπορεί να εγγυηθεί ότι η ΔΔ όντως θα ολοκληρωθεί επιτυχώς. Επιπλέον, υπάρχουν και αστάθμητοι παράγοντες: Τι αν ο υποψήφιος διδάκτωρ στα μέσα της διατριβής είτε απλά εγκαταλείψει τον αγώνα εκπόνησης της διατριβής είτε αρρωστήσει κ.α.; Η αβεβαιότητα αυξάνεται ακόμα περισσότερο αν δεν είσαι ο πρώτος επιβλέπων αλλά μόνο μέλος της τριμελούς επιτροπής. Επομένως, με αυτή διάταξη η εξέλιξη στη βαθμίδα του καθηγητή στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στον παράγοντα τύχη και όχι στις απαιτούμενες ικανότητες του μέλους ΔΕΠ. Αυτό, όπως καταλαβαίνετε, είναι άκρως αποθαρρυντικό. Επίσης, πώς θα κρίνεται αν το μέλος ΔΕΠ που έχει αιτηθεί εξέλιξη στη βαθμίδα του Καθηγητή έχει λ.χ. 4 διδάκτορες ως πρώτος επιβλέπων και κανέναν/καμία στου οποίου/στις οποίας να υπήρξε μέλος της τριμελούς συμβουλευτικής επιτροπής του/της; Πιστεύω ακράδαντα ότι αυτή η διάταξη θα πρέπει οπωσδήποτε να αλλάξει. Θα έπρεπε είτε να συμπληρωθεί με ένα διαζευκτικό όπως στον μέχρι τώρα νόμο, δλδ να προτείνει μια εναλλακτική (λ.χ. τουλάχιστον 3ετή προϋπηρεσία σε ΠΜΣ) είτε να διαγραφεί εντελώς και να προστεθεί μία απαίτηση την οποία το μέλος ΔΕΠ να μπορεί να ελέγξει το ίδιο και να χρειαστεί να δουλέψει για αυτήν, όπως λ.χ. να υποβάλει για κρίση τουλάχιστον άλλη 1 επιπλέον μονογραφία σε εκδοτικό οίκο (με κριτές) διεθνούς κύρους. Έτσι το ελληνικό πανεπιστήμιο θα παρήγαγε πολύ καλύτερους καθηγητές πρώτης βαθμίδας και, ταυτόχρονα, θα περιοριζόταν η εξέλιξη μελών ΔΕΠ στη βαθμίδα του Καθηγητή χωρίς υψηλά ερευνητικά προσόντα και διεθνές κύρος.