Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Σ.Μ.' | 11 Ιουνίου 2022, 11:49

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Απαιτείται πρόβλεψη ως προς τους επίκουρους επί 3ετή θητεία καθηγητές οι οποίοι υπηρετούν σήμερα και οι οποίοι με βάση το έως σήμερα υφιστάμενο νομοθετικό καθεστώς έκαναν μία επιλογή για τη ζωή και την καριέρα τους. Με το προτεινόμενο άρθρο 140 και την απουσία μεταβατικής διάταξης αφαιρείται το δικαίωμα που τους είχε παρασχεθεί από το νομοθετικό πλαίσιο διορισμού τους. Η αφαίρεση του δικαιώματος αυτού, στο μέσο της θητείας τους, είναι άδικη, δημιουργεί σημαντικά ερωτήματα και προβληματισμούς ως προς την αξιοπιστία και λειτουργικότητα των νόμων, θέτει σημαντικά ερωτήματα συνταγματικότητας και θα οδηγήσει σε σωρεία ερωτημάτων, ασαφειών και νομικών προβλημάτων. Ενδεικτικά αναφέρω ότι υπάρχουν μέλη ΔΕΠ οι οποίοι υπέβαλαν την παραίτησή τους από τις προηγούμενες εργασίες τους, ακόμα και από θέσεις με μόνιμη σχέση εργασίας (μόνιμες θέσεις σε υπουργεία, δημόσιους φορείς, ερευνητικούς φορείς, Πανεπιστήμια της χώρας ή του εξωτερικού) οι οποίοι στηριζόμενοι στο υφιστάμενο νομοθετικό πλαίσιο επέλεξαν να προσφέρουν στη χώρα και την εκπαίδευση από ένα άλλο χώρο εργασίας. Όλοι αυτοί, αφενός θα απωλέσουν το δικαίωμά τους, βάση του οποίου έκαναν την επιλογή τους, και θα πρέπει, στο μέσο της θητείας τους, να αλλάξουν τον στόχο τους και φυσικά τον αρχικό σχεδιασμό και προγραμματισμό τους. Είναι μία απότομη αλλαγή και η μη πρόβλεψη μεταβατικής διάταξης θα δημιουργήσει σωρεία προβλημάτων. Στο ίδιο άρθρο προβλέπεται η εξέλιξη των επίκουρων καθηγητών σε ανώτερη βαθμίδα, δίχως να υπάρχει καμία εγγύηση για το μέλλον τους ως μέλη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Η αναφορά για αίτημα προς τον Υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων για ένταξή τους σε άλλη βαθμίδα εκπαίδευσης είναι ελλιπής και δημιουργεί επιπλέον ερωτήματα και προβληματισμούς, αφού δεν προσδιορίζεται εάν αφορά Δευτεροβάθμια (;;;) ή Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, το είδος της θέσης, τη σχέση εργασίας, το ίδρυμα και την πόλη εργασίας, την απαιτούμενη διαδικασία από μέρους του Υπουργείου (χρονικά πλαίσια κλπ). Μία επιπρόσθετη της ανωτέρω πρόβλεψης θα ήταν να δοθεί το δικαίωμα επιστροφής στους επίκουρους καθηγητές οι οποίοι δεν εξελιχθούν, στις προηγούμενες θέσεις εργασίας τους (εφόσον υπήρχε καθεστώς μονιμότητας και διαδοχική παραίτηση – αποδοχή νέας θέσης εργασίας). Τουλάχιστον θα αντιμετωπιζόταν η ασυνέχεια των νόμων και η έλλειψη μεταβατικής διάταξης. Όμως δεν είναι αυτή η ουσία του προβλήματος του άρθρου 140. Η ουσία είναι ότι τίθενται σημαντικά θέματα ως προς την ορθή αξιοποίηση του υπάρχοντος δυναμικού της χώρας. Υπάρχει μεγάλος κίνδυνος, ικανότατοι πανεπιστημιακοί εκπαιδευτικοί, με άριστες αξιολογήσεις από τους φοιτητές και το λοιπό εκπαιδευτικό προσωπικό ως προς την διδακτική τους επάρκεια, λόγω του νέου νόμου, να χάσουν τη θέση τους κατά τη διαδικασία εξέλιξής τους από επίκουροι σε αναπληρωτές και τα τμήματα να απωλέσουν ικανότατα μέλη τους, επειδή πιθανώς δεν πρόλαβαν στα 3-5 έτη να ολοκληρώσουν και να παρουσιάσουν το έργο τους, και μάλιστα σε ένα ελληνικό Πανεπιστήμιο με πολλά προβλήματα υποχρηματοδότησης. Είναι πολύ δύσκολο, εάν όχι αδύνατο, σε 3-5 έτη ένας επίκουρος καθηγητής να εγκατασταθεί στη χώρα, να λάβει χρηματοδότηση, να οργανώσει νέο εργαστήριο και να έχει και ερευνητικά αποτελέσματα ικανά να υπερκεράσουν το έργο ενός άλλου μέλους ΔΕΠ είτε από το εξωτερικό είτε από τη χώρα (που απλά θα θέλει να αλλάξει π.χ. χώρο εργασίας ή πόλη εργασίας). Το αποτέλεσμα των παραπάνω θα είναι: (α) Να δημιουργηθούν τεράστια προβλήματα στην εξέλιξη των επίκουρων καθηγητών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη λειτουργία των πανεπιστημίων της χώρας. (β) Ο ανταγωνισμός από νέους επιστήμονες να είναι μικρός στις βαθμίδες του επίκουρου καθηγητή, αφού κανένας στην ηλικία των 35-45 δεν θα αφήσει τη θέση του για μία άλλη θέση με ορίζοντα 3-5 χρόνια. (γ) Είναι ορατός ο κίνδυνος οι θέσεις επίκουρου καθηγητή να καταλαμβάνονται όχι από νέους υποψηφίους που θέλουν να αναπτύξουν κάτι νέο και πρωτοποριακό, αλλά από μέλη της ελληνικής πανεπιστημιακής κοινότητας ή υποψηφίους από το εξωτερικό οι οποίοι βρίσκονται ήδη σε ανώτερο ερευνητικό επίπεδο (και τον οποίων η θέση και ο ρόλος δεν πρέπει να είναι να καταλάβουν μία θέση επίκουρου καθηγητή). Το τελικό αποτέλεσμα θα είναι η αλλοίωση του χαρακτήρα και του ρόλου του επίκουρου καθηγητή με αρνητικές συνέπειες στη λειτουργία των πανεπιστημίων αλλά και τη χώρα.