Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων OpenGov.gr Ανοικτή Διακυβέρνηση |
Πολιτική Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα Πολιτική Ασφαλείας και Πολιτική Cookies Όροι Χρήσης Πλαίσιο Διαλόγου |
Creative Commons License Με Χρήση του ΕΛ/ΛΑΚ λογισμικού Wordpress. |
Στο αρ. 153 σχετικά με τις μετακινήσεις μελών ΔΕΠ, η προτεινόμενη διατύπωση, απαγορεύει μετακίνηση μέλους ΔΕΠ στην περίπτωση που δεν υπάρχει στο τμήμα προέλευσης ακόμη ένα μέλος με ίδιο αντικείμενο, καθώς και το γνωστικό αντικείμενο να είναι στο μητρώο του τμήματος υποδοχής. Αυτό πρακτικά απαγορεύει την οποιαδήποτε μετακίνηση ακόμα και μεταξύ τμημάτων του ίδιου Πανεπιστημίου, πράγμα καταφανώς ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ, όταν παντού στον κόσμο τα μέλη ΔΕΠ μπορούν να έχουν δικαίωμα μετακίνησης για οποιοδήποτε λόγο και όταν μιλάμε για κινητικότητα και απαλλαγή από ασφυκτικό έλεγχο του κράτους. Άλλωστε, με το σημερινό σύστημα υπάρχουν δικλείδες ασφαλείας: απόφαση Τμήματος, γνώμη Κοσμητείας, απόφαση Συγκλήτου και όλα υπό την προϋπόθεση ότι δεν επηρεάζεται η αυτοδυναμία του τμήματος προέλευσης. Κατά τη γνώμη μου πρέπει κατ’ ελάχιστον να παραμείνει το σημερινό σύστημα, αλλιώς δημιουργούνται συνθήκες ομηρίας. Ακόμα και αν υπάρχουν μέλη ΔΕΠ ικανά και αποδοτικά σε θνησιγενή τμήματα αυτά φυλακίζονται εντός αφού η πολιτεία δεν ασκεί τα στοιχειώδη κλείνοντας τμήματα με καταφανή αδυναμία να λειτουργήσουν. Ακόμα χειρότερα υπάρχει απαγόρευση μετακίνησης σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Μέλη ΔΕΠ που για κάποιο λόγο διορίστηκαν σε ένα ΑΕΙ εκτός κέντρου και μετά από τουλάχιστον 15 χρόνια προϋπηρεσία και αφού έχουν εκλεγεί στη βαθμίδα Καθηγητή αποφασίζουν για έναν οποιοδήποτε λόγο (επαγγελματικό, προσωπικό, οικογενειακό) ότι θέλουν να φύγουν δεν θα μπορούν πλέον να μετακινηθούν. Αυτό πάλι τι εξυπηρετεί? Άνθρωποι που έχουν ολοκληρώσει ένα μεγάλο κύκλο και μπορούν να παραχωρήσουν τη θέση τους σε νεότερους μένουν εγκλωβισμένοι και μάλλον τιμωρημένοι από ένα σύστημα που αδυνατεί να κατανοήσει ότι βασική προϋπόθεση για να μπορεί κανείς να αποδίδει και να είναι δημιουργικός και ωφέλιμος είναι να νιώθει και να αισθάνεται χαρούμενος στην εργασία του. Σήμερα υπάρχει πλαίσιο που έστω και δύσκολα επιτρέπει τις μετακινήσεις. Σε κάθε περίπτωση σήμερα τόσο για τις εσωτερικές όσο και προς Αθήνα - Θεσσαλονίκη το Πανεπιστήμιο έχει τον τελικό λόγο. Ας παραμείνει έστω έτσι. Αλλιώς μπορεί να γίνεται και το εξής παράδοξο σε θέσεις από αναπληρωτή και πάνω του κέντρου να εμφανίζονται υποψηφιότητες από την περιφέρεια, γεγονός που θα δημιουργεί προβλήματα σε όλα τα επίπεδα (είναι νομίζω ευνόητο γιατί). Εν κατακλείδι το άρθρο 153 στραγγαλίζει την όποια δυνατότητα ελευθερίας και ευελιξίας υπάρχει και αντίκειται στο πνεύμα που διαπνέει το προτεινόμενο νομοσχέδιο. Προτείνω να καταργηθεί και να παραμείνει κατ’ ελάχιστον η σημερινή κατάσταση, αν και τουλάχιστον για εσωτερικές μετακινήσεις θα μπορούσαν να διευκολυνθούν περισσότερο οι μετακινήσεις με υποχρέωση του μετακινούμενου να παρέχει μαθήματα (αν δεν θεραπεύονται από άλλο μέλος ΔΕΠ). Σε κάθε περίπτωση ας αποφασίζει το πανεπιστήμιο και όχι το υπουργείο.