Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Τιμολέων-Αχιλλέας Βυζαντιάδης' | 18 Ιουνίου 2022, 23:24

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Σχόλια στα άρθρα 46-53, Πανεπιστημιακά Εργαστήρια. Προτάσεις για το θεσμικό πλαίσιο υγειονομικής λειτουργίας Πανεπιστημιακών Ιατρικών Εργαστηρίων, σύμπραξη Υπουργείων Υγείας και Παιδείας-υγειονομικές νησίδες εντός της Πανεπιστημιακής Κοινότητας, λειτουργία επιτροπής εργασίας. Θεσσαλονίκη 18-6-2022 Επιτρέψτε μου να επισημάνω την για ακόμα μια φορά πλήρη ασάφεια για τα Πανεπιστημιακά Ιατρικά Εργαστήρια, καθώς και πάλι στα άρθρα 46-53 τα Εργαστήρια αντιμετωπίζονται συλλήβδην και γενικά απλώς ως Εργαστήρια, χωρίς καμία απολύτως διάκριση για τα Ιατρικά και πολύ περισσότερο για αυτά που συνδέονται άμεσα και εκ των πραγμάτων με την προστασία της Δημόσιας Υγείας. Παρακάτω, στα επόμενα άρθρα (54-58) για τις Κλινικές υπάρχει σαφής διάκριση και τα περισσότερα θέματά τους αντιμετωπίζονται στο πλαίσιο και του υγειονομικού τους ρόλου. Δεν γίνεται αυτό πουθενά για τα Ιατρικά Εργαστήρια. Στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη (ίσως και αλλού, συγχωρέστε με αν μου διαφεύγουν) υπάρχουν δύο μείζονα Πανεπιστημιακά Εργαστήρια Μικροβιολογίας που για ιστορικούς κυρίως λόγους δεν έχουν οργανική σχέση με κάποιο Νοσοκομείο. Ο ρόλος όμως αυτός των Εργαστηρίων είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με το Σύστημα Υγείας το οποίο απόλυτα βασίζεται στην καθημερινή λειτουργία τους και μάλιστα συνήθως αποκλειστικά για τα θέματα λοιμώξεων που διαπραγματεύονται. Το έργο τους επιτελείται με συνεχή ετοιμότητα και οργάνωση και παρέχεται μέσω των ΕΛΚΕ, είτε μέσω συμβάσεων με συγκεκριμένα Νοσηλευτικά Ιδρύματα είτε όμως και πολύ πιο συχνά, ελεύθερα (με τις ίδιες βέβαια κοστολογημένες εξετάσεις) για όποιο νοσηλευτικό ίδρυμα χρειαστεί συνδρομή για νοσηλευόμενο ή άλλο ασθενή του. Το ίδιο μπορεί να χρειαστεί και για οποιονδήποτε ασθενή της κοινότητας. Δεν θα μπορούσε να είναι και διαφορετικά, καθώς φανταστείτε αν για να γίνει μια διάγνωση από ένα Εργαστήριο Αναφοράς σε έναν οποιοδήποτε ασθενή, νοσηλευόμενο οπουδήποτε στη χώρα, απαιτούνταν κάθε φορά, νωρίτερα σύμβαση. Απλά δεν θα γινόταν ποτέ η διάγνωση ή θα γινόταν μόνο για όποιον υπήρχε σύμβαση!! Δεν είναι κατανοητό το επιτακτικό θέμα που θέτει για τις συμβάσεις (άρθρο 52) ο καινούργιος νόμος. Δεν γνωρίζει ο νομοθέτης ότι το κάθε νοσηλευτικό ίδρυμα μπορεί να παραπέμψει όπου νομίζει (άρα και σε Πανεπιστημιακά Ιατρικά Εργαστήρια) για τη διενέργεια ιατρικών εξετάσεων, εφόσον αναλάβει την υποχρέωση καταβολής της δαπάνης της εξέτασης (σε αυτήν την περίπτωση στον ΕΛΚΕ), όταν δεν πραγματοποιείται στο ίδιο; Δείτε ακόμα στο άρθρο 48, παράγραφος 2, όπου αναφέρει: «Η εκλογή του Διευθυντή (του Εργαστηρίου) πραγματοποιείται από ειδικό εκλεκτορικό σώμα, το οποίο αποτελείται από όλα τα μέλη Δ.Ε.Π. πλήρους απασχόλησης που υπηρετούν στο Πανεπιστημιακό Εργαστήριο» Πώς είναι δυνατόν; Από πόσα μέλη ΔΕΠ; Και γιατί όχι όπως στις Κλινικές από τον Τομέα; Και μάλιστα όταν παρακάτω αναφέρει ότι τις εκλογές τις αναλαμβάνει ο Τομέας!! Λάθος; Ασάφεια; Δεν υπάρχουν επίσης για τα Εργαστήρια οι πρόνοιες για προσωπικό που υπάρχουν στις Κλινικές (άρθρο 57). Τα Πανεπιστημιακά Εργαστήρια Μικροβιολογίας Αθήνας και Θεσσαλονίκης λειτουργούν εδώ και δεκαετίες ως πρότυπα συνύπαρξης (επί της ουσίας) υγειονομικού και ακαδημαϊκού έργου. Θα μπορούσαν να οργανωθούν επιπλέον ως επίσημες υγειονομικές «νησίδες» εντός της Πανεπιστημιακής Κοινότητας και να αποτελέσουν χώρους έμπρακτης θεσμικής συνεργασίας των Υπουργείων Υγείας και Παιδείας. Αυτό είναι ορατό από πολύ παλιά ότι πρέπει να γίνει και έγινε ακόμα πιο ορατό στον καιρό της πανδημίας και των επιπλοκών της, όταν μείζονα θέματα αντιμετωπίστηκαν και αντιμετωπίζονται αποκλειστικά από αυτά τα Εργαστήρια. Και όμως καμία πρόβλεψη δεν υπάρχει ούτε και τώρα στο Νόμο για την ιδιαιτερότητα αυτών των χώρων (ή και άλλων παρόμοιων), ούτε για την ανάγκη διαφορετικού πλαισίου χρηματοδότησης, ακόμα και στα πλαίσια των ΕΛΚΕ (χρειάζεται σημαντική διευκόλυνση των διαδικασιών με περαιτέρω ειδική πρόβλεψη σε αυτό για την παροχή του καθημερινού ιατρικού έργου). Μια επιτροπή εργασίας θα ήταν καλό να σχηματοποιήσει τις ανάγκες και το πλαίσιο λειτουργίας των Εργαστηρίων αυτών (θα μπορούσε να αποτελεί και πρόβλεψη στον Νόμο), καθώς και τους τρόπους της θεσμικά αναγνωρισμένης υγειονομικής και ακαδημαϊκής λειτουργίας εντός του Πανεπιστημίου. Αντ’ αυτού, και με αυτόν το Νόμο, πέρα από την αίσθηση για ακόμα πιο περίπλοκο και γραφειοκρατικό τρόπο λειτουργίας, θα φτάσουμε για ακόμα μια φορά να μην θεωρούμε τα Εργαστήρια Αναφοράς Λοιμώξεων ως υγειονομικούς χώρους, και να βλέπουμε διάφορα παράδοξα, όπως π.χ. το να μην παρέχεται το επίδομα των υγειονομικών (που χορηγήθηκε, γενικά στους υγειονομικούς, δύο φορές στη διάρκεια της πανδημίας) στο προσωπικό αυτών των Εργαστηρίων γιατί είναι τοποθετημένα εκτός Νοσοκομείων ή να μην περιλαμβάνονται άμεσα (μόνο μετά από διαμαρτυρίες και έγγραφες αιτήσεις να γίνεται) στην πρώτη επιλογή εμβολιασμού έναντι της COVID-19, αν και Εργαστήρια Αναφοράς για την COVID-19, και πάλι για τον ίδιο λόγο…δεν θεωρούνται επίσημα υγειονομικοί χώροι!! Και πολλά άλλα, τα οποία φανερώνουν την απουσία θεσμικής αναγνώρισης. Ποιος Νόμος επιτέλους θα αντιμετωπίσει θετικά αυτά τα ζητήματα λειτουργίας των Πανεπιστημιακών Ιατρικών Εργαστηρίων πρώτης γραμμής, χωρίς να αγνοεί τις ιδιαιτερότητες και χωρίς να διαιωνίζει και να επιδεινώνει τα προβλήματα; Τιμολέων-Αχιλλέας Βυζαντιάδης Καθηγητής Ιατρικής Βιοπαθολογίας-Μικροβιολογίας Ιατρική ΑΠΘ