Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Πασχάλης' | 14 Φεβρουαρίου 2024, 14:21

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Αν και, κατά τη γνώμη μου, θα έπρεπε να δίνεται σε όλους τους ανθρώπους η δυνατότητα επιλογής του τι είδους εκπαίδευση θα ήθελαν να αποκτήσουν (ανάλογα με τις δυνάμεις τους) σε μια δημοκρατική κοινωνία, θέλει ιδιαίτερη προσοχή το εν λόγω νομοσχέδιο γιατί θα μπορούσε να αποτελέσει φαινάκη στην εύρυθμη λειτουργία και περαιτέρω ανάπτυξη του Δημοσίου πανεπιστημίου. Και σε μια δημοκρατική κοινωνία, δεν είναι μόνο η ελευθερία των επιλογών σημαντική αλλά και οι ευκαιρίες που δίνονται στους πολίτες. Είναι αναντίρρητο το επιχείρημα, λοιπόν, ότι η Παιδεία ΠΡΕΠΕΙ να είναι δωρεάν για όλους τους πολίτες, καθώς μόνο μέσω της παιδείας οι πολίτες θα είναι μορφωμένοι και πεπαιδευμένοι, ακόμη και σε καθημερινά τους θέματα, αλλά και αυτό συμβάλλει και στην προσωπική ανάπτυξη και κοινωνική κινητικότητα του καθενός, ανάλογα με τη δουλειά και την αξία του. Για αυτό, πρέπει: Α) να δοθούν περισσότερα κίνητρα έρευνας και καινοτομίας στα δημόσια πανεπιστήμια, Β) να αυξηθεί η χρηματόδοτησή τους και Γ) να υπάρξει μέριμνα ώστε να συνδεθούν τα δημόσια πανεπιστήμια με την αγορά εργασίας, δίνοντας κίνητρα σε εταιρείες να συνεργαστούν με αυτά και τους φοιτητές - όπως με τη δημιουργία κέντρων επαγγελματικού προσανατολισμού, ανοιχτές ημέρες καριέρας, κτλ. (ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΚΕΝΟ αυτή τη στιγμή, κατά τη γνώμη μου, που εσωκλείει και όλα τα υπόλοιπα). Με αυτόν τον τρόπο, οι πολίτες του αύριο δεν θα λαμβάνουν απλά στείρα γνώση και αδειανούς τίτλους αλλά και τίτλους που χρειάζεται η οικονομία και θα έχουν και οι ίδιοι αργότερα επαγγελματική και οικονομική ευημερία και ανέλιξη. Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια - υπ'ευθύνη του κράτους ως προς την ποιότητα και την αναγνώριση- θα έπρεπε να υπάρξουν (με αυστηρά κριτήρια) ώστε να δίνεται η δυνατότητα επιλογής σε κάποιον που επιθυμεί και δύναται να σπουδάσει με οικονομική άνεση, να το κάνει. Ωστόσο, να μην επισκιαστούν οι προσπάθειες των υπολοίπων, με το να μπαίνουν σε υψηλόβαθμες σχολές, άτομα που δεν ξέρουν βασική αριθμητική και βγάζουν απολυτήριο με 8/20. Αυτό θα ήταν πραγματικά ανήθικο. Οπότε, η μέγιστη προσοχή στις παγίδες των μη κρατικών από την Κυβέρνηση θα πρέπει να αποτελέσει υψίστης σημασίας. Κάτι άλλο που λέιπει από το δημόσιο πανεπιστήμιο είναι η ευελιξία του -κάτι που με κάνει να κατανοώ την επιθυμία ύπαρξης ιδιωτικών σχολών και μη κρατικών φορέων πανεπιστημίων από την πλευρά των φοιτητών. Η έννοια της ευελιξίας είναι απλή και εμφανής: στο δημόσιο γίνεται δεκτός κάποιος μόνο με Πανελλαδικές Εξετάσεις (μια φορά τον χρόνο) ή με Κατατακτήριες (επίσης, μια φορά τον χρόνο- αν ήδη διαθέτει κάποιο πτυχίο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και θέλει να κάνει κάτι καινούργιο). Αντίθετα, στα μη κρατικά και σε ιδιωτικά κολλέγια, π.χ., δημιουργούνται διάφορα τμήματα μέσα στο έτος. Αυτό πρακτικά βοηθάει άτομα που ενδεχομέωνς με την πρώτη προσπάθεια δεν κατάφεραν αυτό που ήθελαν ή άτομα που ενδεχομένως επιθυμούν να αλλάξουν καριέρα ή να κάνουν κάτι νέο ή διαφορετικό, να έχουν και άλλες ευκαιρίες να επιτύχουν το τμήμα που θέλουν μέσα στον ίδιο χρόνο. Πολλοί (ιδιαίτερα, οι πιο ώριμοι μαθητές- που πλέον με τις αλλαγές των εποχών παγκοσμίως και τα νέα δεδομένα, η δια βίου εκπαίδευση σε λίγα χρόνια θα είναι κανονικότητα) δεν έχουν αυτή την πολυτέλεια του χρόνου. Έτσι, το δημόσιο πανεπιστήμιο θα έπρεπε να εξετάσει και αυτές τις επιλογές και τις ευελιξίες, γιατί οι επιταγές της εποχής μας το απαιτούν. Εν κατακλείδι, τολμώ να πω ότι τάσσομαι καταρχήν ΥΠΕΡ του νομοσχεδίου αυτού (για όλους τους ανωτέρω λόγους) απλά με τρομερή προσοχή από πλευράς κυβέρνησης για να μην υπάρξουν αδικίες για κανέναν. Μην ξεχνάτε: Η Παιδεία πρέπει να είναι δημόσιο αγαθό πρωτίστως γιατί είναι ό,τι σημαντικότερο μπορεί να λάβει ένας άνθρωπος, το πιο πολύτιμο δώρο. Ας μην το στερηθεί κανείς, όπως γίνεται σε άλλες χώρες με βαθιές κοινωνικές ανισότητες, που το μόνο που συμβαίνει τότε είναι η ένδεια και το πνευματικό σκοτάδι: ένας τρομακτικός κόσμος.