Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Γιώργος' | 15 Φεβρουαρίου 2024, 23:59

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Προτείνω με κάποιον τρόπο αξιολόγησης που θα έχει ως βάση τις διαδικασίες μελών ΔΕΠ να δοθεί το δικαίωμα αξιολόγησης και εξέλιξης στα μέλη ΕΔΙΠ με διδακτορικό. Ο κλάδος περιλαμβάνει ανθρώπους που έχουν πάνω από 10, 15 ή και περισσότερα χρόνια για τη σύνταξη και στερούνται εργασιακών κινήτρων για να αποδόσουν όσο θα μπορούσαν. Επίσης, περιλαμβάνει ανθρώπους με προσόντα και υποχρεώσεις μελών ΔΕΠ που συχνά επειδή καλύπτουν ήδη ένα αντικείμενο δε δημιουργείται η αντίστοιχη θέση, ώστε να μπορέσουν να εξελιχθούν γιατί δίνεται προτεραιότητα σε άλλα αντικείμενα που λείπουν εντελώς. Ακόμη και σε προκηρύξεις νέων θέσεων, πολλές φορές υπάρχει η εντύπωση ότι δεν προτιμώνται εφόσον η παρουσία τους είναι εξασφαλισμένη, χωρίς όμως να αποκλείεται και το ανάποδο. Αυτοί οι λόγοι καθιστούν αναγκαία τη λήψη μέριμνας. Οι διαφορές στο κόστος του ΕΔΙΠ και του ΔΕΠ πολύ πιθανόν να καλυφθούν από την ανάγκη για περαιτέρω εξέλιξη του νέου μέλους ΔΕΠ που θα φέρει προγράμματα και έρευνα στα πανεπιστήμια. Αυτό που ισχύει τώρα είναι ότι συχνά δε μπορούν να μπουν επικεφαλείς προγραμμάτων έρευνας, ανάλογα με την προκηρύξη, με αποτέλεσμα να εμφανίζονται φαινόμενα εξάρτησης από μέλη ΔΕΠ και κίνδυνος εκμετάλλευσης του έργου των μελών ΕΔΙΠ. Επιπλέον, ο κλάδος είναι παραγκωνισμένος σε θέματα εκλογικών διαδικασιών και εκπροσώπησης στα όργανα διοίκησης. Οι ανταμοιβές, όπως η διεκδίκηση μιας νέας θέσης, που γενικά παρέχουν κίνητρα στους εργαζόμενους να συναγωνιστούν με τους συναδέλφους τους κινητοποιούν τον εκφοβισμό με συμπεριφορές που στοχεύουν σε έναν νοσηρό ανταγωνισμό (Einarsen et al., 2003). Η δημιουργία ενός αθέμιτου ανταγωνισμού μεταξύ των συναδέλφων για την ίδια θέση και τα ίδια καθήκοντα οδηγεί στην εξάλειψη συνεργασίας, στην εργασιακή ανασφάλεια και στην εμφάνιση ψυχολογικής βίας (De Cuyper, Baillien & De Witte, 2009). Επιπλέον, «λόγω της αυξημένης απασχόλησης στο δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα στη χώρα μας, οι εργαζόμενοι δεν έχουν την πολυτέλεια να αποχωρήσουν και βιώνουν σιωπηλά την όποια κακομεταχείριση με τις επιπτώσεις που αυτή συνεπάγεται» (Παπαλεξανδρή & Γαλανάκη 2011), επιτείνοντας τις δυσμενείς συνθήκες εργασίας. Ο αριθμός των ΕΔΙΠ που συμμετέχει στις προκηρύξεις νέων θέσεων θα μειωθεί μετά την εξέλιξη δημιουργώντας αποφόρτιση στην ηθική παρενόχληση, στο νοσηρό ανταγωνισμό, στη μείωση της ψυχολογικής βίας που πλήττουν και τα δημόσια πανεπιστήμια βελτιώνοντας συνολικά τις συνθήκες εργασίας. Η πρόβλεψη για την εξέλιξη των ΕΔΙΠ θα δημιουργήσει εργασιακά κίνητρα αξιοποιώντας τα χρήματα που κοστίζει ο κλάδος και θα διορθώσει την αδικία σε βάρος ανθρώπων που υπερκαλύπτουν τα προσόντα αυτών των θέσεων που τους εγκλωβίζουν και σταδιακά τους ωθούν στην απογοήτευση και την αδράνεια. Σύμφωνα με τα παραπάνω η εξέλιξη των ΕΔΙΠ σε θέση μόνιμου επίκουρου καθηγητή, με τα σωστά κριτήρια, μπορεί να αποτελέσει ένα εργαλείο εξυγίανσης των συνθηκών εργασίας, αναβάθμισης του προσωπικού των πανεπιστημίων και τόνωσης της έρευνας, με πολύ χαμηλό κόστος.