Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Γεωργίου Κωνσταντίνος, Μέλος ΔΕΠ ΠΔΜ ΤΜΗΜΑ ΕΡΓΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ' | 18 Φεβρουαρίου 2024, 14:34

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Αγαπητοί και αγαπητές, Αναφορικά με την ακαδημαϊκή “ακροβασία” της ίδρυσης ενός ακόμα Πανεπιστημιακού Τμήματος Εργοθεραπείας υπό την ομπρέλα της σχολής επιστημών Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού πέρα των όσων έχουν διατυπωθεί από τους υπόλοιπους συνομιλητές θα αναπτύξω τη συλλογιστική μου σε δύο επίπεδα. Α) Το πρώτο επίπεδο αφορά στη νέο-φιλευλευθεροποίηση της Πανεπιστημιακής εκπαίδευσης και της “αθρόας”-δίχως έρευνα προσφοράς πτυχίων. Θέτω λοιπόν το ερώτημα: εάν και κατά πόσο η ίδρυση ενός ακόμα τμήματος συμβάλει στην ουσιαστική βελτίωση και προαγωγή της ακαδημαϊκής και τελικά κλινικής ταυτότητας των μελλοντικών εργοθεραπευτών; Ουσιαστικά, ο μαζικός, ταυτόχρονος και πρόχειρος σχεδιασμός εκπαιδευτικών προγραμμάτων που δεν ενσωματώνουν τα επίκαιρα ζητήματα και την εμπειρική γνώση που έχει αποκτηθεί τα προηγούμενα χρόνια από τα δύο εν λειτουργία δημόσια τμήματα αφορά στην ανακύκλωση λανθασμένων επιλογών που δε συμβάλουν στην απόκτηση μιας σύγχρονης και ανταγωνιστικής επαγγελματικής ταυτότητας (για παράδειγμα πως μπορούμε να διασφαλίσουμε το ότι οι απόφοιτοι από το εν ιδρύσει τμήμα δε θα αποκλείονται από την πρόσβαση στην αγορά εργασίας αφού θα ορίζονται ως επαγγελματίες υγείας που θα έχουν λάβει πτυχίο από ένα τμήμα φυσικής αγωγής και τελικά πόσο ανταγωνιστικά θα είναι τα πτυχία αυτών, σε ένα εργασιακό περιβάλλον που έχει ήδη αρχίσει να παρουσιάζει στοιχεία κόπωσης;). Και εδώ έρχεται να προστεθεί μια ακόμα ουσιαστική αστοχία, που αφορά στην συγχώνευση των δύο διακριτών επιστημολογικών και οντολογικών πεδίων, αυτού της φυσικής αγωγής και ενός αμιγώς θεραπευτικού επαγγέλματος με βαθιά ιστορία στις πολιτικές της υγείας, την κοινωνική συμπερίληψη μέσα από τη συμμετοχή σε ‘Έργα” με νόημα. Β) Στο Δεύτερο επίπεδο πρέπει να υπογραμμιστούν τα σημαντικά ζητήματα που θα αντιμετωπισθούν στην λειτουργία του καινούριου τμήματος. Δύο είναι τα βασικά ερωτηματικά. 1) Με ποιον τρόπο θα διδαχθούν μαθήματα που αφορούν σε γνωστικά αντικείμενα αμιγώς εργοθεραπευτικού περιεχομένου (λόγω του ότι υπάρχουν ελάχιστα μέλη της Εργοθεραπευτικής κοινότητας που πληρούν τις προυποθέσεις ένταξής τους στο μόνιμο προσωπικό των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων);. 2) Με ποιον τρόπο θα λειτουργήσει η κλινική άσκηση των νέων φοιτητών σε μια γεωγραφική περιοχή η οποία βρίσκεται μακρυά από μεγάλα αστικά κέντρα και άρα μακρυά από φορείς εκπόνησης της εργοθεραπείας με δυνατότητα απορρόφησης φοιτητών για κλινική άσκηση (το γνωστικό αντικείμενο της κλινικής άσκησης διδάσκεται σε όλα τα έτη σπουδών); Εδώ θα πρέπει να τονιστεί ότι η κλινική άσκηση αποτελεί σύμφωνα με την Παγκόσμια Ομοσπονδία Εργοθεραπευτών αλλά και τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό για την Εκπαίδευση στην Εργοθεραπεία το σημαντικότερο γνωστικό αντικείμενο των προπτυχιακών προγραμμάτων και στην ουσία αποτελεί την αιχμή του δόρατος για την επιστημονική κατάρτιση των μελλοντικών εργοθεραπευτών. Βρισκόμαστε λοιπόν, εμπρός σε μια απόφαση η οποία αγνοεί ουσιαστικά ζητήματα της σύγχρονης πραγματικότητας του Εργοθεραπευτικού Επαγγέλματος και των μελλοντικών προκλήσεων αυτού. Καλώ την ακαδημαϊκή και πολιτική κοινότητα να σκεφτεί σε βάθος την επιλογή της, με στόχο την προαγωγή της γνώσης και του επαγγελματικού μέλλοντος των αυριανών εργοθεραπευτών. Καλώ επίσης την ακαδημαϊκή κοινότητα να αναλογιστεί την ευθύνη που φέρει έναντι μιας πρόχειρης απόφασης η οποία σε βάθος χρόνου ενδέχεται να στρέψει τους αυριανούς μας φοιτητές στην ιδιωτική εκπαίδευση με εμφανείς προεκτάσεις για την κουλτούρα των αυριανών θεραπευτών. Στην παρούσα φάση θα πρέπει όλοι να δώσουμε μεγαλύτερη έμφαση στο συμφέρον των φοιτητών και αυριανών εργοθεραπευτών/τριών εστιάζοντας λιγότερο στα “μικρό-κοινωνικά” μας αντανακλαστικά. Με εκτίμηση Γεωργίου Κωνσταντίνος, PhD Μέλος ΔΕΠ Τμήματος Εργοθεραπείας