Αρχική Αξιολόγηση του Εκπαιδευτικού ΈργουΠοια μορφή αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου θεωρείτε ως καταλληλότερη να εφαρμοστεί στη σύγχρονη εκπαιδευτική πραγματικότητα και γιατί;

Ποια μορφή αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου θεωρείτε ως καταλληλότερη να εφαρμοστεί στη σύγχρονη εκπαιδευτική πραγματικότητα και γιατί;

  • Α. Εσωτερική αξιολόγηση με έμφαση στην Ιεραρχική Εσωτερική Αξιολόγηση
  • Β. Εσωτερική αξιολόγηση με έμφαση στη Συλλογική Εσωτερική Αξιολόγηση ή Αυτοαξιολόγηση
  • Γ. Εξωτερική αξιολόγηση βασισμένη σε σύστημα αξιολογητών
  • Δ. Μεικτό σύστημα εξωτερικής και εσωτερικής αξιολόγησης
  • Ε. Άλλο:
  • Αναφερθείτε σε λόγους που τεκμηριώνουν την άποψή σας:
Σχόλια 1 2
  • 23 Ιουνίου 2010, 17:21 | Μάριος Κ.

    Είμαι μαθητής Β τάξης ΓΕΛ. Οι γονείς μου είναι καθηγητές και γνωρίζω επομένως σε βάθως τι συμβαίνει στην εργασία τους.
    Θεωρώ την αξιολόγηση απαραίτητη αν όχι ΑΥΤΟΝΟΗΤΗ. Αλλά πρέπει να υπάρχουν τα εξής στοιχεία:
    1. Να απομακρύνονται ή να μετατίθενται σε άλλες υπηρεσίες όσοι εκπαιδευτικοί κρίνονται ακατάλληλοι (το πρώτο απαιτεί άρση της μονιμότητας)
    2. Να μονιμοποιούνται όσοι ωρομίσθοι κρίνονται άξιοι. Ο καλύτερος εκπαιδευτικός που είχα φέτος ήταν ένας ωρομίσθιος χημικός για τον οποίο νιώθω κι εγώ αδικημένος να τον βλέπω να παρακαλά να κάνει εφημερίες για να πάρει καμια πεντάρα παραπάνω. Οι δε μόνιμοι στο 80% , συγγνώμη κι όλας, αλλά ξύνονται! Όσα χρόνια πάω σχολείο από τις ειδικότητες: θεολόγοι, γυμναστές, ξενόγλωσοι, πληροφορικάριοι, μόνο 1 θυμάμαι να έκανε σωστά τη δουλειά του!
    3. Να μην μετρούν στην αξιολόγηση, ιδιαίτερα για τους μεγαλύτερους σε ηλικία εκπαιδευτικούς, οι γνώσεις η/υ και οι ξένες γλώσσες. Δε σημαίνει πως ένας μαθηματικός πχ δε κάνει σωστή δουλειά επειδή δε ξέρει pc! Για τους νεότερους πάντως η γνώση χρήσης κ΄ποιων τενολογι’ών θα ήταν χρήσιμη.
    4. Σε καμία περίπτωση να μη γίνεται αξιολόγηση από έναν εκπαιδευτικό προς συνάδελφό του ή από τον Διευθυντή (αυτό γινόταν επί χούντας!). Το πρώτο σκέλος είναι αυτονόητο διότι άτομα με ομόλογη θέση δε μπορούν να κρίνονται μεταξύ τους. Αλλά ούτε ο διευθυντής μπορεί να το κάνει διότι πρώτον υπάρχουν και οι πρωσοπικές σχέσεις και δεύτερος δεν ειναι παρων στην τάξη.
    5. Να μην γίνεται με ΚΟΜΜΑΤΙΚΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ.
    6. Οι παλαιότεροι εκπαιδευτικοί (όχι τόσο οι φιλόλογοι) πρέπει να παιρνούν από αξιολόγηση, με τη μορφή συνέντευξης είτε αξιολόγησης από τους μαθητές, για τις ικανότητές τους ως εκπαιδευτικοί. Δηλαδή όχι κατά πόσο κατέχουν το επιστημονικό τους αντικείμενο, αλλά κατά πόσο είναι θετική η παρουσία τους στην τάξη. Ο μαθηματικός μου π.χ. αν και είναι άριστος στα μαθηματικά ως εκπαιδευτικός παίρνει μηδέν. Διαολοστέλνει τα παιδιά, τα βρίζει (δεν υπερβάλω καθόλου). Εν ολοίγοις όλοι ο μαθητές τον απεχθανόμαστε. Τι να το κάνουμε αν ξερει ή όχι μαθηματικά; Οι φιλόλογοι κάνουν πολλά παιδαγωγικά στις σχολές τους ενώ οι άλλες ειδικότητες ελάχιστα.
    7. Τώρα ως προς τη μέθοδο αξιολόγησης:
    α) Επιτροπές συμβούλων: όχι να έρχονται οι σύμβουλοι σε προϊδοποιημένες ώρες. όσες φορές έχει γίνει αυτό το μάθημα ήταν είτε ωραιοποιημένο, είτε τυπικό. Να ελέγχουν τους φακέλους των μαθητών, δίνει ο καθηγητής σημειώσεις; Δίνει πηγές και παραπομπές; Στο τέλος της ώρας να ερωτά τους μαθητές τι απορόφησαν, όχι πόσα. Να είναι σύμμαχος του καθηγητή, να κάνει προτάσεις.
    ΠΕΡΙΤΤΟ ΝΑ ΠΩ ΠΩΣ ΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΝΑΣ ΠΙΟ ΑΝΙΚΑΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΛΟ, γιατι πηραν τη θεση τους με..βισμα!
    β) Αξιολόγηση από μαθητές: από απόφοιτους που δεν φοβούνται τον καθηγητή, ούτε έχουν λόγω να τον κολακάψουν.
    8. ΟΜΩΣ ΤΟ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΑΠ’ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΞΗΣ: Δεν μπορεί να γίνεται αξιολόγηση όταν τα χέρια του καθηγητή είανι δεμένα. Όταν δηλαδή πρέπει να διδάξουν όλοι οι μαθηματικοί το πρώτο κεφάλαιο σε 5 διδακτικές ώρες και να κάνουν τις τάδε ασκήσεις, ακόμα κι άν είναι πρόθυμος ο καθηγητής να βοηθήσει τους μαθητές και να μείνει παραπάνω ώρες στο μ΄θημα να το εξηγείσει Δεν μπορεί. Όταν η ύλη στην ιστορία είναι τεράστια πως να επαναλάβει κάτι ο καθηγητής. Και σε όλη αυτήν την αναστάτωση πώς να μείνει ελεύθερος χρόνος για δραστηριότητες (αθλητισμό, τέχνες κλπ). Και ποια οικονομικά κίνητρα του δίνονται;
    Η ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΕΠΟΜΕΝΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΦΟΥ ΠΡΩΤΑ ΔΟΘΕΙ Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΣΤΟΝ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΝΑ ΔΕΙΞΕΙ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΤΟΥ. ΤΟΤΕ ΕΧΟΥΜΕ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ.
    Ενας προβληματισμένος μαθητής.

  • 23 Ιουνίου 2010, 12:25 | Μιχάλης

    Θα πρότεινα να μελετήσετε τις προτάσεις του Υπουργείου Παιδείας της Κύπρου, όπου από το 1976 εφαρμόζεται η αξιολόγηση του εκπαιδευτικού από επιθεωρητές. Το ίδιο το Υπουργείο παραδέχεται ότι το σύστημα αυτό είναι συντηρητικό, αναχρονιστικό, συγκεντρωτικό, μονολιθικό, αναξιόπιστο και έχει πλέον χρεοκοπήσει.
    Για ένα σύγχρονο, δημοκρατικό και ανθρώπινο σχολείο προτείνει τη μετάβαση από το «επιθεωρητικό σύστημα» σε ένα σύστημα περισσότερο δημοκρατικό, βασισμένο σε αντικειμενικά και αξιοκρατικά κριτήρια και μεθόδους αξιολόγησης.
    Στη Γερμανία, όπου υπηρέτησα ως αποσπασμένος δάσκαλος σε Δίγλωσσο Δημοτικό Σχολείο, αξιολογήθηκα δυο φορές από επιθεωρητές του Υπουργείου Παιδείας της Βαυαρίας. Δε νομίζω όμως ότι στην Ελλάδα μπορεί να εφαρμοστεί ένα τέτοιο σύστημα με αντικειμενικότητα και αξιοκρατία.

  • 23 Ιουνίου 2010, 12:00 | ΓΚΑΜΠΡΕΛΑΣ ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ

    Θέμα :

    Η εσωτερική αξιολόγηση στη Λυκειακή βαθμίδα

    ΓΚΑΜΠΡΕΛΑΣ ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ
    ΜΥΤΙΚΑΣ 30019
    Δ/ΝΤΗΣ ΓΕΛ ΜΥΤΙΚΑ

    ΠΙΝΑΚΑΣ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΩΝ

    Εισαγωγή 3
    Η αναγκαιότητα αξιολόγησης στην εκπαίδευση 3
    Μορφές εκπαιδευτικής αξιολόγησης 4
    Εσωτερική αξιολόγηση και αυτοαξιολόγηση 5
    Μεθοδολογία και τεχνικές αξιολόγησης 8
    Σχέδιο δημοκρατικής αξιολόγησης 11
    Συμπέρασμα 12

    Βιβλιογραφία 12

    ΕΙΣΑΓΩΓΗ
    Τα τελευταία χρόνια διαρκώς εκτείνεται ο προβληματισμός γύρω από την ποιότητα του παρεχόμενου εκπαιδευτικού έργου, την ανταπόκριση του σχολείου στις σύγχρονες απαιτήσεις, την εξέλιξη και την επαγγελματική ανάπτυξη των εκπαιδευτικών, την ευθύνη όσων εμπλέκονται στην εκπαιδευτική διαδικασία. Οι προσεγγίσεις ποικίλες, οι αντιπαραθέσεις επίσης, κυρίως εκείνων που θίγουν το ζήτημα της αξιολόγησης προσώπων και καταστάσεων. Έντονη, και δικαιολογημένα, έχει σταθεί η αμφισβήτηση εκείνης της μορφής αξιολόγησης η οποία διενεργείται από πρόσωπα ή επιτροπές που δεν έχουν άμεση και σφαιρική εικόνα του έργου των εκπαιδευτικών ή της σχολικής μονάδας όπου αυτό το έργο ασκείται.
    Οι σύγχρονες θεωρήσεις αναγνωρίζουν ότι το εκπαιδευτικό έργο εξαρτάται από τις αντιλήψεις, τις αξίες και τις ικανότητες των εμπλεκομένων ατόμων, αλλά και από άλλους παράγοντες που διευκολύνουν ή δυσκολεύουν την αποδοτικότητα και την ανάπτυξη τους. Πρόκειται για μια αντίληψη βαθιά προοδευτική, που αποδίδει στην αξιολόγηση ένα δυναμικό και διαμορφωτικό χαρακτήρα, διενεργείται από τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς και υποστηρίζεται από συμβούλους-καθοδηγητές και όχι ελεγκτές.
    Μια τέτοια αξιολόγηση, που ορίζεται με τον όρο αυτοαξιολόγηση ή εσωτερική αξιολόγηση, ασκείται από όσους επιθυμούν να κατανοήσουν τις πρακτικές και τις περιστάσεις μέσα στις οποίες αυτές αναπτύσσονται και να βελτιώσουν τόσο τις πρακτικές τους όσο και τις εξωτερικές συνθήκες, στο βαθμό που αυτό είναι δυνατόν. Η εσωτερική αξιολόγηση ξεκινά από την παραδοχή ότι η ποιότητα της εκπαίδευσης που παρέχει ένα σχολείο μπορεί σε μεγάλο βαθμό να βελτιωθεί μέσα από τη συστηματική, συλλογική και δημοκρατική διερεύνηση όλων των παραμέτρων της σχολικής ζωής από τους ίδιους τους παράγοντες της σχολικής μονάδας.
    Μια τέτοιας μορφής αξιολόγηση στηρίζεται στο διάλογο, απαιτεί υπευθυνότητα, πρωτοβουλίες, συλλογικές διαδικασίες και εμπιστοσύνη όλων των εμπλεκομένων, ώστε να υπάρχει αλληλοϋποστήριξη, που θα οδηγήσει στην αυτογνωσία και την ενεργοποίηση για βελτίωση. Με άλλα λόγια, πρέπει να έχει χαρακτήρα ηθικό και όχι απλά τεχνοκρατικό και διεκπεραιωτικό (Κοσμίδου-Ηardy και Μπέλλα, 2004, σσ. 39-40). Με τον τρόπο αυτό συνδέεται με τους γενικότερους εκπαιδευτικούς, διοικητικούς, οικονομικούς και κοινωνικούς παράγοντες που επηρεάζουν το σχολείο και γίνεται αντιληπτή ως δυναμική λειτουργία ικανή να προωθήσει θετικούς μετασχηματισμούς του εκπαιδευτικού συστήματος

    Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙ∆ΕΥΣΗ

    Ορισµός – Αρχικές Προσεγγίσεις
    Ως αξιολόγηση στον τομέα της εκπαίδευσης ορίζεται, συνήθως, η συστηματική διαδικασία προσδιορισμού του βαθμού στον οποίο επιτυγχάνονται οι στόχοι, τους οποίους επιδιώκει το σχολείο στις διάφορες βαθμίδες του (Κασσωτάκης, 2000, Δημητρόπουλος, 1999). Βασική επιδίωξη της είναι η συνεχής βελτίωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας μέσω της ανατροφοδότησης της με τα στοιχεία που προκύπτουν από την αξιολόγηση. Στην περίπτωση που η αξιολόγηση αναφέρεται σε επιμέρους συντελεστές του εκπαιδευτικού έργου (π.χ. εκπαιδευτικά μέσα, προγράμματα, εκπαιδευτικούς λειτουργούς κτλ.), η διαδικασία που προαναφέρθηκε στοχεύει στο να προσδιορίσει το βαθμό στον οποίο οι συγκεκριμένοι συντελεστές πληρούν τους όρους και τις προϋποθέσεις που απαιτούνται για την καλή και αποτελεσματική λειτουργία της εκπαίδευσης. Εξυπακούεται ότι και στην περίπτωση αυτή κεντρική επιδίωξη είναι η ποιοτική βελτίωση των αντίστοιχων συντελεστών, μέσω της ανατροφοδοτικής λειτουργίας της αξιολόγησης.
    Με άλλα λόγια, η αξιολόγηση προσεγγίζεται περισσότερο ως μηχανισμός αυτορρύθμισης και ποιοτικής αναβάθμισης του εκπαιδευτικού συστήματος, των φορέων και των συντελεστών του, παρά ως ελεγκτική λειτουργία, η οποία υπηρετεί, κυρίως, διοικητικές και γραφειοκρατικές επιδιώξεις.
    Η αξιολόγηση είναι επίσης, µια διαδικασία ιδιαίτερα σημαντική που, αν εφαρμοστεί αποτελεσματικά, δίνει τη δυνατότητα στους διευθυντές των σχολικών μονάδων, αλλά και στους ίδιους τους εργαζόμενους, να διαπιστώσουν τα προβλήματα που παρουσιάστηκαν κατά την διαδικασία της διοίκησης και να εντοπίσουν τα αίτια των προβλημάτων αυτών. Υπηρετεί, τελικά, όχι µόνο αυτούς που την εκτελούν ή την υφίστανται, αλλά και το ίδιο το κοινωνικό σύνολο.
    «Θα πρέπει να υπογραµµιστεί η γενική αρχή, ότι η αξιολόγηση, ως προκαταρκτική, διαμορφωτική και τελική διαδικασία, είναι αναπόσπαστο µέρος µιας ευρύτερης διαδικασίας ενός προγράµµατος, που περιλαμβάνει τον εντοπισμό των προβλημάτων, την ιεράρχηση στόχων, την ανάδειξη των δυνατοτήτων, την αξιοποίηση των ερευνητικών προσπαθειών της επιστημονικής κοινότητας, την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού σχεδιασμού, την αποτίμηση του εκπαιδευτικού έργου, τον επανασχεδιασμό του» (Ανδρέου, 1994).
    Συνάγεται, λοιπόν, ότι και στην εκπαιδευτική μονάδα η αξιολόγηση είναι αναγκαία, προκειμένου να διαπιστωθεί αν η μονάδα υλοποιεί µε αποτελεσματικό τρόπο τους στόχους της. Η αξιολόγηση γίνεται συνεχώς σε επίπεδο σχολικής μονάδας µε ευθύνη του διευθυντή και τα αποτελέσματα βρίσκονται σε συνεχή αξιοποίηση. Οι διαδικασίες και τα μέτρα ανατροφοδότησης-διόρθωσης προωθούνται αμέσως, σε όλα τα επίπεδα.

    ΜΟΡΦΕΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ

    Μια πρώτη διάκριση της διαδικασίας αξιολόγησης, αφορά το είδος και τον αριθμό των αντικειμένων αξιολόγησης, που περιλαμβάνονται σε αυτά.
    Έτσι αν η αξιολόγηση αναφέρεται σε πολλά αντικείμενα ταυτόχρονα, τότε έχουμε τη συνολική αξιολόγηση ή την αξιολόγηση εκπαιδευτικού έργου μιας ή περισσοτέρων σχολικών μονάδων. Στην περίπτωση αυτή, η αξιολόγηση των διαφόρων αντικειμένων γίνεται σε άμεση συνάρτηση μεταξύ τους. Όταν η αξιολόγηση αναφέρεται σε ένα αντικείμενο, τότε έχουμε τη μερική αξιολόγηση, π. χ., αξιολόγηση εκπαιδευτικού προσωπικού, αξιολόγηση βιβλίων κ. α. Πρόκειται για αποσπασματικό τρόπο αξιολόγησης και άρα, αμφίβολης αποτελεσματικότητας μέτρο.
    Άλλες διακρίσεις αξιολόγησης, σε σχέση με την πορεία εκτέλεσης ενός εκπαιδευτικού προγράμματος είναι: α) Προκαταρκτική αξιολόγηση, στην αρχή ενός προγράμματος, β)Ενδιάμεση ή διαμορφωτική αξιολόγηση, κατά την διάρκεια εφαρμογής του προγράμματος και γ)Τελική ή αθροιστική αξιολόγηση, μετά το τέλος μιας εκπαιδευτικής διαδικασίας. Μορφή αθροιστικής αξιολόγησης, είναι η ολική αξιολόγηση ή αξιολόγηση πεδίου, η οποία γίνεται ικανό χρόνο μετά την ολοκλήρωση ενός εκπαιδευτικού προγράμματος (Κουτούζης Μ – Χατζηευστρατίου Ι , 1999).
    Μια επιπλέον διάκριση της αξιολόγησης αναφέρεται στους στόχους που επιδιώκει να επιτύχει. Η αξιολόγηση μπορεί να έχει σαν στόχο τον έλεγχο του εκπαιδευτικού έργου, με σκοπό τη συμμόρφωση προς τις επιταγές ενός αυταρχικού συστήματος (γραφειοκρατικό μοντέλο αξιολόγησης), τη διασφάλιση των συμφερόντων συγκεκριμένων ομάδων ή αντίθετα με σκοπό τη διασφάλιση ισότητας ευκαιριών για όλους τους μαθητές ανεξάρτητα από κοινωνική καταγωγή ή τόπο διαμονής (επιχείρημα που αποτελεί άλλωστε τη σημαντικότερη νομιμοποιητική βάση στα συγκεντρωτικά συστήματα διοίκησης).
    Τυπικοί φορείς αξιολόγησης στην περίπτωση αυτή είναι οι διάφοροι διοικητικοί προϊστάμενοι ή υπηρεσιακοί παράγοντες σε τοπικό, περιφερειακό ή εθνικό επίπεδο. « Σύμφωνα με αυτό το μοντέλο, ο εκπαιδευτικός ως υπάλληλος υπάγεται ιεραρχικά σε μια εκπαιδευτική αρχή που ο «εργοδότης» ασκεί τον αποκλειστικό έλεγχο και την αξιολόγησή του. Το χαρακτηριστικότερο ίσως δείγμα αυτής της μορφής αξιολόγησης, είναι αυτή που κυριάρχησε στα εκπαιδευτικά πράγματα της χώρας μας» ( Μαυρογιώργος, Γ., Σύγχρονη Εκπαίδευση, 1984, τ. 15,σ.16).
    Σε ενδοσχολικό επίπεδο, η αξιολόγηση μπορεί να στοχεύει αφενός μεν στην ενθάρρυνση της συμμετοχής του εκπαιδευτικού προσωπικού στις διαδικασίες εισαγωγής, αποδοχής και σταθεροποίησης εκπαιδευτικών αλλαγών και την καλλιέργεια σχετικής κουλτούρας, αφετέρου δε στην αξιοποίηση των αποτελεσμάτων αλλά και της ίδιας της διαδικασίας αξιολόγησης σε μια προσπάθεια βελτίωσης του επαγγελματικού προφίλ ή/και της εικόνας του σχολείου προς τα έξω.
    Ένα από τα περισσότερο πολυσυζητημένα θέματα στο χώρο της εκπαίδευσης διεθνώς, αποτελεί η διάκριση της αξιολόγησης ανάλογα με την σχέση που έχουν οι αξιολογητές ως προς το εκπαιδευτικό πρόγραμμα, σε Εξωτερική και Εσωτερική.

    ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ
    Σημαντική παράμετρος για το μετασχηµατισµό του σχολείου σε φορέα διαμόρφωσης και άσκησης «εσωτερικής» εκπαιδευτικής πολιτικής αποτελεί η μετατόπιση του φορέα ελέγχου και παρακολούθησης του εκπαιδευτικού έργου από το εξωτερικό στο εσωτερικό της σχολικής μονάδας.
    Σύμφωνα µε αυτήν την προσέγγιση επιδίωξη της εσωτερικής αξιολόγησης είναι η αλλαγή στον τρόπο µε τον οποίο συγκροτούνται οι βασικές κοινωνικές σχέσεις μέσα στο σχολείο. Με άλλα λόγια επιδίωξη της εσωτερικής αξιολόγησης είναι η διαμόρφωση σχέσεων, που να επιτρέπουν τη διαπραγμάτευση και την ανάπτυξη συναινετικών διαδικασιών στη λήψη αποφάσεων (Σολομών,1999). Άρα είναι σαφές ότι η εσωτερική αξιολόγηση συνδέεται άμεσα, µε την αποκέντρωση του εκπαιδευτικού συστήματος και τη σχετική αυτονομία της σχολικής μονάδας, τόσο σε επίπεδο προγραµµατισµού, λήψης αποφάσεων όσο και στο επίπεδο της αυτό-αξιολόγησης (Ι. Ανδρέου, 1999., σ. 197).
    Ωστόσο θα πρέπει να επισηµάνουµε ότι η µεταρρύθµιση του εκπαιδευτικού συστήματος µε την εισαγωγή της αυτό-αξιολόγησης δεν είναι δυνατό να πραγματοποιηθεί, αν πρώτα δεν καλλιεργηθεί στους εκπαιδευτικούς η κουλτούρα της αξιολόγησης. Άλλωστε η αποτίμηση των παραγόντων που προσδιορίζουν το εκπαιδευτικό έργο διαµορφώνει ένα μήνυμα. Το μήνυμα ότι οι εκπαιδευτικοί μπορούν και πρέπει να έχουν άποψη για την ανάπτυξη του σχολείου τους. Το μήνυμα ότι έχουν δυνατότητα επιλογών.
    Στο πλαίσιο που διαμορφώνουν οι παραπάνω παραδοχές, προϋπόθεση για να προσδιοριστεί το νόημα της εσωτερικής αξιολόγησης είναι οι εκπαιδευτικοί να αναγνωρίσουν τις πρακτικές της, ως πρακτικές υποστήριξης και όχι ελέγχου. Να κατανοήσουν οι εκπαιδευτικοί την ανάγκη για καταγραφή, συλλογή, ερμηνεία και ροή των πληροφοριών, σχετικά µε τις διδακτικές, παιδαγωγικές, διοικητικές και οργανωτικές πρακτικές του σχολείου. Άλλωστε «η περιγραφή της κατάστασης και των συνθηκών λειτουργίας µιας σχολικής μονάδας επιβάλλεται να ακολουθηθεί από τον προσδιορισμό ουσιωδών και ευκταίων κριτηρίων, κατάθεση εναλλακτικών λύσεων, αξιολόγηση και επιλογή» (K.B. Everard & G. Morris, 1999:68).
    Όλοι οι εκπαιδευτικοί συµµετέχουν στη συλλογή δεδομένων. Παράλληλα οι απόψεις όλων αντιμετωπίζονται ισότιμα μέσα σε ένα κλίμα συνεργασίας. Έτσι οι εκπαιδευτικοί μέσα σε ένα πνεύμα διαφάνειας συµµετέχουν στον προγραµµατισµό και στην ανάληψη δράσεων από την εκπαιδευτική μονάδα.
    Υπεύθυνοι επομένως για την εσωτερική αξιολόγηση είναι το προσωπικό της σχολικής μονάδας και μπορεί να είναι:
    Α : Ιεραρχική
    Β : Συλλογική
    Η ιεραρχική αξιολόγηση κατά την οποία οι ανώτεροι κρίνουν τους κατωτέρους, υπήρχε στο εκπαιδευτικό μας σύστημα και λειτουργούσε σαν συμπλήρωμα της εξωτερικής αξιολόγησης. Αφορά μεμονωμένα άτομα και στοχεύει στον έλεγχο της υπακοής στη σχετική νομοθεσία και τις προδιαγραφές. (Σολομών, 1999).
    Η συλλογική εσωτερική αξιολόγηση βασίζεται στις διαδικασίες που οργανώνονται και παρακολουθούνται από το ίδιο το προσωπικό της σχολικής μονάδας, στο οποίο μπορούν εκτός από τους εκπαιδευτικούς, να συμμετέχουν οι φορείς των γονέων, ακόμη και οι μαθητές (Λύκειο). Αυτοί οι παράγοντες γνωρίζουν πολύ καλύτερα τις ιδιαίτερες συνθήκες κάτω από τις οποίες λειτουργεί η σχολική μονάδα, αλλά και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Σύμφωνα με τον Σολομών, (1999), από αυτή τη μορφή αξιολόγησης αναμένεται:
    1. η αναβάθμιση του σχολικού περιβάλλοντος ως βασικού συντελεστή μάθησης,
    2. η ενίσχυση των σχέσεων αμοιβαιότητας και εμπιστοσύνης μεταξύ όλων των παραγόντων της σχολικής μονάδας,
    3. η βελτίωση ή αλλαγή των διδακτικών- μαθησιακών συνθηκών και πρακτικών, με συνέπεια
    4. την βελτίωση των μαθησιακών επιτευγμάτων.

    Τα τελευταία χρόνια, έχουν αναπτυχθεί σχέδια αξιολόγησης, στα οποία λαμβάνουν μέρος ως αξιολογητές και τα ίδια τα άτομα που εφαρμόζουν την αντίστοιχη εκπαιδευτική διαδικασία (αυτοαξιολόγηση). Βασικός στόχος των σχεδίων αυτών είναι η επιδίωξη διεύρυνσης της συμμετοχής των συντελεστών της εκπαιδευτικής διαδικασίας στις διαδικασίες αξιολόγησης και λήψης των αποφάσεων. Οι μελετητές που τα προτείνουν, θεωρούν ότι μόνο όταν ο ίδιος ο εκπαιδευτικός ενταχθεί στη διαδικασία της αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου, έχει την ουσιαστική δυνατότητα να κατανοήσει και να παραδεχθεί αστοχίες και ατέλειες κατά την εφαρμογή της εκπαιδευτικής διαδικασίας και να προχωρήσει σε διορθωτικές παρεμβάσεις. Συχνά στις διαδικασίες αυτοαξιολόγησης εμπλέκονται ενεργά και άλλοι παράγοντες της εκπαιδευτικής μονάδας όπως γονείς και σπουδαστές. Ο εκπαιδευτικός πρέπει παράλληλα με το διδακτικό του έργο να έχει ασκηθεί ώστε να μπορεί να αναλαμβάνει και τα καθήκοντα του παρατηρητή-ερευνητή της εκπαιδευτικής διαδικασίας, που παρέχεται στη σχολική μονάδα (Κουτούζης Μ-Χατζηευστρατίου Ι, 1999).
    Η εσωτερική αξιολόγηση συγκεντρώνει πολλά πλεονεκτήματα, γιατί η προσέγγιση και αντιμετώπιση των προβλημάτων του σχολείου είναι συνολική. Σε σχέση με την εξωτερική αξιολόγηση πλεονεκτεί στο ότι:

    ■ παρακολουθεί από κοντά τις ιδιαίτερες συνθήκες κάθε σχολείου,
    ■ καλλιεργεί το ενδιαφέρον για εμβριθέστερη διερεύνηση συγκεκριμένων τομέων του εκπαιδευτικού έργου,
    ■ ενισχύει το πνεύμα συλλογικότητας και συνεργασίας,
    ■ ευαισθητοποιεί τα υποκείμενα και ενισχύει την αυτοπεποίθηση και τη γνώση τους,
    ■ ενθαρρύνει πρωτοβουλίες και δραστηριότητες,
    ■ καλλιεργεί κλίμα συνευθύνης των εμπλεκομένων στις διαδικασίες της και αποδέσμευσή τους για βελτίωση του έργου τους (Σολομών, 1999).

    Αλλά μειονεκτεί καθ’ όσον υπάρχει:

    ■ μια τάση εσωστρέφειας της σχολικής μονάδας και δυσκολία σύνδεσής της με άλλες σχολικές μονάδες και την ευρύτερη εκπαιδευτική κοινότητα,
    ■ δυσκολία υπέρβασης των εσωτερικών συγκρούσεων,
    ■ δυσκολία ή αδυναμία άντλησης στοιχείων και εξαγωγής συμπερασμάτων με ευρύτερη σημασία για την αποτίμηση του εκπαιδευτικού συστήματος,
    ■ έλλειψη συστηματικότητας στη διαδικασία της αυτοαξιολόγησης και στον προσδιορισμό της θεματολογίας,
    ■ επικέντρωση σε ζητήματα που αφορούν μάλλον σε ανώδυνες πτυχές ή πτυχές για τις οποίες δε φέρει άμεση ευθύνη η σχολική μονάδα, και
    ■ δυσκολία μετάβασης από την διαδικασία και τα αποτελέσματα της αυτοαξιολόγησης στη χάραξη ενός κατάλληλου προγράμματος δράσης.
    Επίσης, οι διαδικασίες αυτοαξιολόγησης συχνά κρίνονται ως απαιτητικές και χρονοβόρες για τους εκπαιδευτικούς και το όφελος από αυτές, για το σχολείο και τους μαθητές, αναντίστοιχο με τον απαιτούμενο χρόνο και κόπο.
    Ακόμη, οι κριτικές αναφέρονται:
    ■ στη δυσκολία διατήρησης του ενδιαφέροντος των παραγόντων της σχολικής μονάδας για παρατεταμένες διαδικασίες εσωτερικής αξιολόγησης που δεν έχουν πάντοτε άμεσα και ορατά αποτελέσματα,
    ■ στις περιορισμένες γνώσεις και ικανότητες των εκπαιδευτικών για να αναπτύσσουν κατάλληλες και έγκυρες πρακτικές διερεύνησης, να προβαίνουν σε προσεκτικές ερμηνείες των δεδομένων τους και να οδηγούνται σε συμπεράσματα και κατευθύνσεις χωρίς απλουστεύσεις και χονδροειδείς γενικεύσεις, στην ανυπαρξία
    ■ σαφών συγκριτικών δεδομένων για την σχολική μονάδα, με αφετηρία τα οποία οι πληροφορίες θα αποκτούν νόημα για όσους εμπλέκονται σε αυτήν και θα αξιοποιούνται,
    ■ στην ανάγκη να υπάρχει ένα «τρίτο μάτι», ένας εξωτερικός κριτής και υποστηρικτής της διαδικασίας αυτοαξιολόγησης της σχολικής μονάδας, που αναλαμβάνει και τη διασταύρωση των στοιχείων που απορρέουν (Σολομών, 1999).

    ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ
    Η αποτίμηση του έργου του σχολείου, αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για κάθε περαιτέρω προσπάθεια βελτίωσής του. Μόνο αν γνωρίζουμε τα δυνατά μας σημεία μπορούμε να στηριχθούμε σε αυτά και μόνο αν ξέρουμε τις αδυναμίες μας μπορούμε να τις ξεπεράσουμε. Αυτό δεν μπορεί να γίνει στηριζόμενοι μόνο στη διαίσθηση ή την απλή εμπειρία. Υπάρχουν μέθοδοι και τεχνικές, οι οποίες δίνουν αξιόπιστα στοιχεία για την κατάσταση που επικρατεί στο κάθε σχολείο και για την ποιότητα του έργου που αυτό προσφέρει.
    Οι δείκτες Ποιότητας του Εκπαιδευτικού Έργου, σε συνδυασμό με τις Διαδικασίες Αυτοαξιολόγησης, προτείνονται σαν ένα πλαίσιο για την συστηματική προσέγγιση των διαφόρων θεμάτων της σχολικής πραγματικότητας από τα μέλη της σχολικής μονάδας. Συνιστούν κατά κάποιο τρόπο ένα είδος ενδεικτικού «Αναλυτικού Προγράμματος» της εσωτερικής αξιολόγησης της σχολικής μονάδας (Ματθαίου, 2000). Βέβαια οι δείκτες αυτοί δεν έχουν ούτε απόλυτη, ούτε και αδιαφιλονίκητη αξία. «Υποδεικνύουν» και προσδιορίζουν, ενδεικτικά περισσότερο παρά αποδεικτικά και τελεσίδικα, την ποιότητα του εκπαιδευτικού έργου. Αποτελούν ωστόσο ένα εργαλείο περισσότερο αξιόπιστο και αποτελεσματικό απ’ ό,τι η διαισθητική αποτίμηση, που είναι πιο «ευάλωτη», στον υποκειμενισμό και την προκατάληψη.
    Τα αντικείμενα αξιολόγησης σε μια σχολική μονάδα περιλαμβάνουν είκοσι (20) Δείκτες Ποιότητας, ο καθένας από τους οποίους αναφέρεται σε ένα θέμα της σχολικής πραγματικότητας, κατανεμημένους σε επτά (7) Θεματικές περιοχές.

    ΘΕΜΑΤΙΚΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ – ΔΕΙΚΤΕΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ

    ΔΕΔΟΜΕΝΑ
    1. Διαθέσιμα μέσα-Πόροι

    2. Πρόγραμμα Σπουδών

    3. Προσωπικό Σχολείου

     Κτίριο-Χώροι και εξοπλισμός
     Οικονομικοί Πόροι

     Πρόγραμμα Σπουδών
     Σχολικά Βιβλία-Οδηγίες

     Διδακτικό Προσωπικό
     Διοικητικό-Ειδικό Επιστημονικό – Βοηθητικό

    ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ
    4. Διοίκηση

    5. Κλίμα-Σχέσεις-Συνεργασίες

    6. Διδακτική-Μαθησιακή

     Συντονισμός Σχολικής Ζωής
     Διαμόρφωση, Εφαρμογή Σχολικού Προγράμματος.
     Αξιοποίηση Μέσων-Πόρων

     Σχέσεις Εκπαιδευτικών μεταξύ τους και με το Υπόλοιπο Προσωπικό.
     Σχέσεις Εκπαιδευτικών-Μαθητών και Μαθητών μεταξύ τους.
     Σχέσεις Σχολείου-Γονέων/ Κηδεμόνων.
     Σχέσεις Σχολείου με Εκπ/κούς Θεσμούς, Τοπική και Ευρύτερη Κοινωνία

     Διαδικασία Ποιότητα της Διδασκαλίας
     Ποιότητα της Μάθησης
     Λειτουργία της Αξιολόγησης

    ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ
    7. Εκπαιδευτικά Επιτεύγματα
     Φοίτηση – Ροή – Διαρροή των Μαθητών
     Επίδοση – Πρόοδος των Μαθητών
     Ατομική και κοινωνική Ανάπτυξη των Μαθητών
     Κατευθύνσεις των Μαθητών

    Οι Δείκτες Ποιότητας, όπως έχουν καταγραφεί δεν εξαντλούν ένα θέμα. Το ίδιο ισχύει και για τις Θεματικές Περιοχές. Η σχολική πραγματικότητα είναι σύνθετη και περίπλοκη, χαρακτηρίζεται από μια σειρά συγκυριακών συναρτήσεων, προσδιορίζεται και αλλάζει διαρκώς από μια πληθώρα εσωτερικών και εξωτερικών παραγόντων (Σολομών, 1999).
    Επειδή κάθε σχολείο ορίζεται από διαφορετικές κοινωνικές, οικονομικές, γεωγραφικές, εθνικές ή και θρησκευτικές παραμέτρους οφείλει να αναπτύσσει διαφορετικές διαδικασίες βελτίωσης της ποιότητας του εκπαιδευτικού έργου του, βασιζόμενες στις ιδιομορφίες και στις ιδιαίτερες ανάγκες του. Αλλά για να εκτιμήσει ορθά και με αντικειμενικότητα το επίπεδο στο οποίο βρίσκεται θα πρέπει να προβεί σε διαδικασίες αυτοαξιολόγησης.
    Για να γίνει αυτό πρέπει να συλλεγούν και να ερμηνευθούν πληροφορίες που αναφέρονται στις γνώσεις, τις ικανότητες και στάσεις μαθητών και εκπαιδευτικών, καθώς και στην αποτελεσματικότητα των υπολοίπων στοιχείων που συνθέτουν την εκπαιδευτική διαδικασία. Αυτό απαιτεί μια ποικιλία μεθόδων και εργαλείων μελέτης, στο πλαίσιο της ενεργού έρευνας: από την αυτοπαρατήρηση και την αυτοκριτική, την αλληλοπαρατήρηση και το ερωτηματολόγιο έως τη συνέντευξη.
    Πρόκειται για μεθόδους που μπορούν στο συνδυασμό τους να αναδείξουν όλες τις πτυχές της σχολικής ζωής. Σημαντική στη διαδικασία της αυτοαξιολόγησης είναι και η συμβολή των Νέων Τεχνολογιών, που είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθούν στο σχηματισμό ενός ηλεκτρονικού χαρτοφύλακα (portfiolio), το οποίο, μπορεί λ.χ. να περιέχει βιντεοσκοπημένα μαθήματα που η παρακολούθηση τους δίνει την ευκαιρία του αναστοχασμού, της αυτοκριτικής και της αυτοβελτίωσης.
    Η συμμετοχή των συναδέλφων, ως παρατηρητών μέσα στην τάξη, και η ανταλλαγή στη συνέχεια απόψεων μετατρέπει το σχολείο σε κοινότητα αυτομάθησης που οδηγεί στη βελτίωση (Clark, 1995, σσ.125-139).
    Οι μαθητές, επίσης, μπορούν να αποτελέσουν πηγή άντλησης χρήσιμων πληροφοριών για πτυχές του εκπαιδευτικού για τις οποίες δύνανται να έχουν έγκυρη γνώμη (π.χ. για τη διδακτική του ικανότητα, για το βαθμό ανταπόκρισης του στις προσδοκίες τους, για τις μεταξύ τους σχέσεις, για το βαθμό ικανοποίησης τους από τις επεξηγήσεις που τους δίνει, για τη βοήθεια που τους παρέχει κτλ.). Η κρίση των μαθητών είναι ιδιαίτερα χρήσιμη όχι μόνο για την επαγγελματική, αλλά και για την προσωπική ανάπτυξη του εκπαιδευτικού. Εξυπακούεται ότι η αξιολόγηση των διδασκόντων από τους διδασκόμενους πρέπει να πληροί ορισμένες προϋποθέσεις, όπως είναι η διασφάλιση της ανωνυμίας των αξιολογητών, η προετοιμασία κατάλληλων ερωτηματολογίων αξιολόγησης κτλ.
    Πηγή, επίσης, άντλησης πληροφοριών χρήσιμων για την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού μπορούν να αποτελέσουν και οι γονείς σε θέματα για τα οποία είναι σε θέση να έχουν έγκυρη γνώμη, όπως είναι π.χ. η συνεργασία σχολείου και οικογένειας.
    Με διαμόρφωση κατάλληλων ερωτηματολογίων διατυπωμένων με σαφήνεια και ελεγμένων ως προς την καταλληλότητα τους, ως προς τις πληροφορίες που θέλουμε να συγκεντρώσουμε , ώστε να ανταποκρίνονται στους σκοπούς που θέσαμε, χωρίζουμε τα ερωτηματολόγια σε τρία μέρη : Στο πρώτο μέρος θέτουμε ερωτήματα για την αξιολόγηση της σχολικής µονάδας, στο δεύτερο μέρος ερωτήματα που αφορούν την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου / εκπαιδευτικού, µε κύριο άξονα την αποδοτική διδασκαλία και στο τρίτο μέρος ερωτήματα σχετικά µε την αξιολόγηση του διευθυντή, η αποτελεσματική διοίκηση του οποίου είναι καθοριστικός παράγοντας για την αποδοτικότητα της σχολικής μονάδας.
    Το ερωτηματολόγιο μπορεί να βαθμολογείται τοποθετώντας τον αριθμό στην ισοδιαστηµική κλίμακα Likert από 1 έως 5 που τους εκφράζει καλύτερα:
    1 κακή
    2 μέτρια
    3 καλή
    4 πολύ καλή
    5 άριστη
    Είναι, προφανές ότι στην περίπτωση αξιολόγησης του εκπαιδευτικού και του διευθυντή θα πρέπει να αναλύσουμε και «ειδικότερα» αντικείμενα αξιολόγησης πέρα από τα «γενικά» που μπορεί να είναι:
    Για τον εκπαιδευτικό:
    Η επιστημονική κατάρτιση στα μαθήματα που διδάσκει
    Η παιδαγωγικο-διδακτική του κατάρτιση
    Η διδακτική του ικανότητα στην πράξη
    Η ικανότητα επικοινωνίας με τους μαθητές, συναδέλφους, γονείς κ.λ.π.
    Η ευσυνειδησία και η υπευθυνότητα
    Η παιδαγωγική συμπεριφορά
    Η γενικότερη κοινωνική προσφορά μέσω του σχολείου (Μπαγάκης, 2001). Για τον διευθυντή:
    ∆ιοικητικές Ικανότητες
    Ηγετικές Ικανότητες
    Εποπτεία
    Σχολείο και Κοινότητα
    Προσωπική Βελτίωση
    Η ανάλυση των παραπάνω ειδικών αντικειμένων στις διάφορες διαστάσεις τους θα συμβάλλει σαφώς στην προσπάθεια αντικειμενικοποίησης της αξιολόγησης.
    Επισημαίνεται ότι πρέπει να είναι γνωστά και σαφώς προσδιορισμένα τα κριτήρια της αξιολόγησης. Αναμφίβολα , ο προσδιορισμός των κριτηρίων δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση κρίνεται, όμως, απαραίτητος και συμβάλλει ουσιαστικά στην προσπάθεια ελαχιστοποίησης του υποκειμενικού χαρακτήρα της αξιολόγησης .
    Με βάση τα παραπάνω καταλήγουμε στη «δημοκρατική αξιολόγηση», μέσω της οποίας αναγνωρίζεται η αξία του πλουραλισμού των ιδεών, απόψεων και εκπαιδευτικών πρακτικών.

    Προτεινόμενο σχέδιο Δηµοκρατικής Αξιολόγησης

    ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
    Από αυτές τις διαδικασίες το σχολείο, αλλά και ο ευρύτερος κοινωνικός χώρος, αναμένει:
     αναβάθμιση του σχολικού περιβάλλοντος ως βασικού συντελεστή μάθησης και παραγωγής γνώσης,
     ενίσχυση της επικοινωνίας μεταξύ όλων των παραγόντων της σχολικής μονάδας και δημιουργία κλίματος εμπιστοσύνης, συλλογικότητας και συνεργασίας,
     βελτίωση ή αλλαγή των διδακτικών-μαθησιακών πρακτικών, ενθάρρυνση πρωτοβουλιών και δραστηριοτήτων,
     αναγνώριση συνευθύνης των εμπλεκομένων στη σχολική κοινότητα προσώπων για τη βελτίωση των επιτευγμάτων των μαθητών, την καλλιέργεια κοινωνικών αξιών, την ανάπτυξη κοινωνικού έργου,
     καλλιέργεια αξιών και δεξιοτήτων που συνθέτουν το προφίλ του ενεργού και δημοκρατικού πολίτη.
    Φαίνεται από τα παραπάνω ότι η αξιολόγηση, είτε ως ατομική επιλογή είτε ως θεσμική πράξη, είναι μια επώδυνη και χρονοβόρα διαδικασία. Το σχολείο και οι εκπαιδευτικοί που θα αποφασίσουν να υιοθετήσουν και να αναπτύξουν ένα τέτοιο μοντέλο αξιολόγησης πρέπει να καταλάβουν ότι ο χρόνος που θα αφιερώσουν είναι πολύ περισσότερος από αυτόν που έχουν συνηθίσει να συνδέουν με τις στενά διδακτικές ή γραφειοκρατικές υποχρεώσεις τους και ότι η όλη διαδικασία απαιτεί πάλη ατομική μ’ ένα βολεμένο υπερεγώ, που συνήθως δύσκολα δέχεται την κρίση του άλλου ή δεν γλιστρά στην κατάχρηση εξουσίας.
    Πάντως, σε μια εποχή ανταγωνισμού, ανεργίας, ταχύτατων επιστημονικών εξελίξεων, νέων μοντέλων και σχέσεων εργασίας οι εκπαιδευτικοί οφείλουν να προχωρήσουν σε επιστημονικό και συστηματικό έλεγχο του έργου τους, ώστε να είναι σε θέση να το υποστηρίζουν με επιχειρήματα και να πείθουν με αποτελέσματα.

    ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
    • Ανδρέου Απ., (1993). Η Αξιολόγηση των Εκπαιδευτικών, Εκπαιδευτική κοινότητα, τ. 20, σ.10-12
    • Ανδρέου Απ. & Μαντζούφας Π., Θέματα οργάνωσης και διοίκησης της εκπαίδευσης, (1999). Αθήνα : Λιβάνης
    • Δημητρόπουλος Ε., (1999), Εκπαιδευτική Αξιολόγηση, Μέρος Πρώτο: Η αξιολόγηση της Εκπαίδευσης και του Εκπαιδευτικού Έργου. Αθήνα: Γρηγόρης.
    • Δούκας Χ., (2000). Ποιότητα και Αξιολόγηση στην Εκπαίδευση.
    • Κασσωτάκης Μ. (1997), Η Αξιολόγηση της επίδοσης των σπουδαστών., 7η έκδοση, Αθήν: Γρηγόρης.
    • Κασσωτάκης Μ., (2001)). Η περιπέτεια της αξιολόγησης στην Ελληνική Εκπαίδευση. Εφημ. Καθημερινή, 14-10-2001.
    • Κασσωτάκης Μ., (2005). «Η Αξιολόγηση και η Επαγγελματική Ανάπτυξη των Εκπαιδευτικών», στο Κοσμίδου-Hardy X. (επιμ) ., Ποιότητα του εκπαιδευτικού έργου και αξιολόγηση. Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα
    • Κοσμίδου – Hardy Χρ. (επιμ.) (2004). «Ο εκπαιδευτικός και το εκπαιδευτικό πλαίσιο. Μια άλλη κριτική ματιά», στο Κοσμίδου –Hardy (επιμ.), Ο δάσκαλος ως σύμβουλος. Το γιατί και το πώς. Αθήνα: Αλφα Εκδοτική,
    • Κουτούζης Μ & Χατζηευστρατίου Ι. «Αξιολόγηση στην Εκπαιδευτική Μονάδα», στο Κοινωνική και Ευρωπαϊκή Διάσταση της Εκπαιδευτικής Διοίκησης, ΕΑΠ, τ. Γ, Πάτρα, 1999.
    • Μαυρογιώργος Γ., (1984) Αξιολόγηση του εκπαιδευτικού: Γραφειοκρατική συμμόρφωση ή μετασχηματιστική παρέμβαση, Σύγχρονη εκπαίδευση, 15, σσ. 11-19.
    • Ματθαίου Δ., Οδηγός Αποτίμησης και Σχεδιασμού του Εκπαιδευτικού Έργου στη Σχολική Μονάδα για την Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, ΥΠΕΠΘ-Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, τ. Α,Β, Αθήνα, 2000.
    • Μπαγάκης Γ., (1999)., Αναζητώντας Ελληνικό πλαίσιο συζήτησης για την αξιολόγηση στην εκπαίδευση
    • Πασιαρδής Π. & Πασιαρδή Γ. (2000). Αποτελεσµατικά Σχολεία: Πραγµατικότητα ή Ουτοπία. Αθήνα: Τυπωθήτω.
    • Σολομών, Ι., Εσωτερική Αξιολόγηση & Προγραμματισμός του Εκπαιδευτικού Έργου στη Σχολική Μονάδα, Παιδαγωγικό Iνστιτούτο(τμήμα Αξιολόγησης), Αθήνα, 1999.
    • Everard K. & Morris G., (1999), Αποτελεσματική Εκπαιδευτική Διοίκηση, (Μετάφραση: Κίκιζας Δ.), Πάτρα, ΕΑΠ.
    • Clark Ch. (1995). «Η εξέλιξη των εκπαιδευτικών που βασίζεται στην αίθουσα διδασκαλίας», στο Hargreaves A. & Fullan M. G. Η εξέλιξη των εκπαιδευτικών. Αθήνα : Πατάκης.
    • MacBeath J., (2001). (Επιμ.-Μετάφρ. Χρ. Δούκας, Ζ. Πολυμεροπούλου). Η αυτοαξιολόγηση στο σχολείο: Ουτοπία και πράξη. Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα

  • 23 Ιουνίου 2010, 09:58 | ΣΚΟΥΜΠΑΦΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

    Καταρχήν,εφόσον προάγεται γενικά ένα πνεύμα ομαδικότητας και συλλογικότητας,προκρίνω την εσωτερική αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας,δηλαδή συλλογική δουλειά και όχι ατομική και αποσπασματική,όπως γίνεται ως τώρα από τους εκπαιδευτικούς,όπου ο καθένας μπαίνει στην αίθουσα-και αδιαφορώντας για το έργο των συναδέλφων-θεωρεί ότι μόνο το δικό του αντικείμενο διδασκαλίας είναι ενδιαφέρον ή ουσιώδες.Βέβαια,απαιτείται η ανάγκη επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών της σχολικής μονάδας για το πως θα εφαρμόσουν τη συλλογική στοχοθεσία και αξιολόγηση του παραγόμενου αποτελέσματος και σίγουρα το πνεύμα συνεργασίας και ομαδικότητας οφείλει να ξεκινά από την πρωτοβάθμια εκπαίδευση και βεβαίως να αφορά και στον ευρύτερο κοινωνικό περίγυρο (οικογένειες μαθητών κλπ),διότι διαφορετικά θα λειτουργήσει αποσπασματικά). Έχουμε ανάγκη σήμερα από πνεύμα συντροφικότητας και αλληλεγγύης και όχι τόσο από γνώσεις ή δεξιότητες,διότι διαμορφώνουμε αυριανούς πολίτες ακραία ατομικιστές και ανταγωνιστικούς,χωρίς κανένα σεβασμό του δημόσιου χώρου και χωρίς πνεύμα ακόμη και θυσίας μέρους της ατομικής ευδαιμονίας προς όφελος της κοινότητας,τοπικής και ευρύτερης.

  • 23 Ιουνίου 2010, 08:56 | Κώστας

    Το κάθε σχολείο έχει τις ιδιαιτερότητες του αλλά το ίδιο και οι μαθηητές/τριες που φοιτούν σε αυτό. Πολλοί άνθρωποι έχουν άποψη για το κάθε τι αλλά και πολλοί είναι παντογνώστες και σοφοί. Ακόμα πολλά στελέχη της εκπαίδευσης (σχολικοί σύμβουλοι, προϊστάμενοι, διευθυντές) έχουν επιλεγεί με διαδικασίες που «ομοιάζουν» με αξιοκρατικές αλλά δεν είναι. Μόνο η εσωτερική αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου από τους εκπαιδευτικούς που υπηρετούν στο σχολείο μπορεί να είναι εποικοδομητική για τα παιδιά του σχολείου, γιατί μόνο αν εμπιστευτούμε τους εκπαιδευτικούς και γίνει φανερό αυτό θα αλλάξει και η στάση των εκπαιδευτικών, αφού ελεύθερα θα σχεδιάζουν και θα θέτουν στόχους μάθησης, γνώσεων και συμπεριφοράς.

  • 23 Ιουνίου 2010, 08:15 | Γεωργία

    Αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου…. μάλιστα.
    Στα ΠΕΚ που παρακολούθησα ως νεοδιόριστη εκπαιδευτικός μου είπαν
    1. πρώτα βάζουμε κάποιους στόχους λίγους κάθε φορά ώστε να είναι πραγματοποιήσιμοι
    2. θέτουμε ξεκάθαρες ενέργειες επίτευξης κάθε στόχου και συνδέουμε τις ενέργειες αυτές με το συγκεκριμένο στόχο.
    3. εφαρμόζουμε τις ενέργειες αυτές και βλέπουμε και στην πράξη ποιες πιθανότατα δεν είναι εφαρμόσιμες (λόγω έλλειψης υποδομών,λόγω οικονομικών ή κοινωνικών εμποδίων κ.α)
    4. στο τέλος ένα δεκάλεπτο φύλλο αξιολόγησης, όχι για τους μαθητές, αλλά για να διαπιστώσουμε ποιοι από τους στόχους μας πέρασαν στο συγκεκριμένο μαθητικό δυναμικό.
    Έτσι κατά απόλυτη αντιστοιχία ζητάμε από το Υπουργείο Παιδείας (ή εξειδίκευσης και ρομποτισμού;)
    1. ποιοι είναι οι ξεκάθαροι στόχοι του για την παιδεία ; μαθητές μορφωμένοι με κριτική σκέψη και κουλτούρα ή ρομποτάκια παπαγαλάκια μιας συγκεκριμένης ύλης; Ξεκάθαροι και λίγοι πραγματοποιήσιμοι στόχοι.
    2. Με ποιες ενέργειες το υπουργείο κατευθύνει τους εκπαιδευτικούς στους συγκεκριμένους στόχους;
    3. Μετά περνάμε στην εφαρμογή αυτών από τους εκπαιδευτικούς.Εδώ το κράτος βέβαια μας παρέχει τα απαραίτητα μέσα για να πραγματοποιήσουμε τους στόχους μας.
    4. Και μετά ας βρουν αντικειμενικό τρόπο να αξιολογήσουν την επίτευξη των στόχων.
    Γιατί το όλο τοπίο μου θυμίζει στρατιωτική επιχείρηση όπου ο στρατηγός θέτει ως στόχο την κατάληψη μιας περιοχής και αφήνει το σχέδιο και τις ενέργειες στην ελεύθερη βούληση κάθε στρατιώτη ζητώντας του την ευθύνη για το αρνητικό αποτέλεσμα ενώ καρπώνεται τις αμοιβές για τη θέση ευθύνης.
    Μια αγανακτισμένη εκπαιδευτικός.

  • 23 Ιουνίου 2010, 08:01 | Αμβρόσιος Αλεξανδράκης

    η καλύτερη αξιολόγηση είναι αυτή που ξεκινά κάθετα. Εγώ συνεπώς προτείνω την κάθετη και την οριζόντια αξιολόγηση με απαρχή να γίνεται και να αξιολογείται πρώτα η διοίκηση της εκπαίδευσης και μετά οι υφιστάμενες οντότητες(καθηγητές κλπ.) διότι όπως λέει και ο λαός μας «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι». Δεν θα αρκεστώ όμως μόνο σε λαικές ρήσεις. Παίρνω παράδειγμα από τον εργασιακό μου χώρο. Οταν απουσιάζει ας πούμε για μεγάλο χρονικό διάστημα ο διευθυντής του σχολείου το σχολείο πάει κατά διαόλου. Δεν φρόντισε η αρμόδια διεύθυνση ή ο σύμβουλος για την άμεση αντικατάσταση του διευθυντή με αποτέλεσμα διάφορες υποθέσεις είτε να μην εξετάζονται ή να αναβάλλονται αποφάσεις και ενέργειες με ζημιά στην λειτουργία του σχολείου. Αρα λοιπόν στην αρχή της αξιολόγησης έμφαση πρέπει να δοθεί στην κατακόρυφη αξιολόγηση η οποία πρέπει να αρχίσει από την υψηλότερη διοίκηση και κάτω την κλίμακα και μετά να προχωρήσει η οριζόντια αξιολόγηση δηλαδή αυτή που αφορά τους καθηγητές. Επίσης πολύ σημαντικό είναι να υπάρχει μια εσωτερική μονάδα στο Υπουργείο(σώμα επιθεωρητών Διοίκησης εκπαίδευσης ή εσωτερικών υποθέσεων) και σε κάθε διεύθυνση εκπαίδευσης που θα επιλαμβάνεται καταγγελίες αφού πρέπει να εξασφαλίζεται και να φυλάσσεται η ανωνυμία του καταγγέλλοντα.

  • 23 Ιουνίου 2010, 02:14 | Γιώργος

    1) Οι διευθυντές και οι προϊστάμενοι δεν παίρνουν τις θέσεις με την κομματική τους ταυτότητα; (συνέντευξη!!!) Όχι; Τότε πόσοι ΚΚΕ προϊστάμενοι υπάρχουν ;
    2)Λοιπόν αυτοί θα με αξιολογήσουν ;
    4)Οι στόχοι του Λυκείου (κυρίως της Γ’) είναι η παπαγαλία και οι πανελλήνιες. (Ποιός το αρνείται;) Πώς αξιολογείται αυτό;
    5)Οι ίδιοι οι σύμβουλοι μας ζητούν κάθε μήνα να αναφέρουμε σε ποιά σελίδα έχουμε φθάσει. Αυτό είναι κριτήριο αξιολόγησης; Όταν ο ίδιος ο σύμβουλος αντιλαμβάνεται την εκπαιδευτική διαδικασία ως μέτρημα σελίδων πως θα με πείσει αύριο το πρωί ότι άλλαξαν τα πράγματα και ότι από εδώ και πέρα .. έχουμε στόχους διδακτικούς και δεξιοτήτων; …
    6)Πιστεύετε ότι με την επιτυχία της αξιολόγησης οι γονείς θα σταματήσουν να στέλνουν τα παιδιά τους στα φροντιστήρια;
    7)Φυσικά και δεν εμπιστεύομαι την όποια διαδικασία αξιολόγησης η οποία προηγείται των αλλαγών που πραγματικά χρειάζεται το σχολείο. Η λέξη αξιολόγηση σε επίπεδο marketing είναι η πιο πετυχημένη. Ανέξοδα, χωρίς αλλαγές σε συστήματα και θεσμούς, χωρίς να πειράξουμε τις καρέκλες των δικών μας, χωρίς τομές σε βάθος (βιβλία, κτίρια, αριθμός μαθητών ανά αίθουσα, χωρισμός τάξεων σε επίπεδα ανά μάθημα, κατάργηση – αποσύνδεση των πανελλαδικών από το σχολείο, δημιουργία υπηρεσίας τεχνικής υποστήριξης για την σωστή και ομαλή χρήση των υπολογιστών και της ψηφιακής τάξης στην εκπαιδευτική διαδικασία, δημιουργία σχολείων επιμόρφωσης σε κάθε νομό για τους καθηγητές σε θέματα διδακτικής και παιδαγωγικής κτλ…) έτσι έχουμε με το μέρος μας την κοινή γνώμη (κοινώς : τους τουμπάραμε τους παλιο χωριαταρέους !!!)
    8) Δυστυχώς κα υπουργέ χρειάζονται λεφτά !!! όχι για μισθούς, μην νομίζετε ότι ζητιανεύουμε, αλλά για να γίνεις Φινλανδία χρειάζονται λεφτά.. Αυτοί ξέρετε δεν έγιναν έτσι με το φιλότιμο μόνο και τον πατριωτισμό…
    Αφού λοιπόν πειραχθούν κάποια πράγματα όπως αυτά που γράφω πιο πάνω να έρθει και η αξιολόγηση κι από μέσα κι από έξω κι από όποιον θέλει.
    ΥΓ. Τα φροντιστήρια υπήρχαν υπάρχουν και θα υπάρχουν. Εκεί δεν υπάρχει αξιολόγηση από σύμβουλο, κι όμως οι γονείς στέλνουν τα παιδιά τους σαν τρελοί εκεί. πληρώνουν κιόλας. Τελευταία τα παιδιά σταματούν να έρχονται στο σχολείο κυρίως μετά το Πάσχα για να παρακολουθούν μόνο το φροντιστήριο.
    Εγώ δεν θέλω μέσω της αξιολόγησης να ανεβάσω το επίπεδο του σχολείο προκειμένου να νικήσει το φροντιστήριο και έτσι να αναγκαστεί ο γονιός να μας προτιμήσει.
    Θέλω το κράτος να αποσυνδέσει τις πανελλαδικές από το σχολείο ώστε το σχολείο να βρει τον δρόμο του μακριά από το φροντιστήριο το οποίο είναι άλλο είδος εκπαίδευσης ιδανικό για κρίσιμες εξετάσεις .

  • 22 Ιουνίου 2010, 21:16 | ΜΠΑΤΣΟΥΡΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

    H μορφή της αξιολόγησης θα πρέπει να είναι πρώτα εσωτερική(αυτοαξιολόγηση) με ενεργή συμμετοχή των σχολικών συμβούλων(συμμετοχή τους σε συνεδριάσεις του συλλόγου διδασκόντων).Αυτό όμως έχει ως προαπαιτούμενο τη διασαφήνιση του ήδη υπάρχοντος θεσμικού πλαισίου.
    Γιατί δίνεται η δυνατότητα στους σχολικούς συμβ. να μη μετέχουν στις συνεδριάσεις του συλ. διδασκόντων;
    Αυτοαξιολόγηση , όμως σημαίνει βαθύ επίπεδο αυτο-γνωσίας δηλ γνώση του κανονισμού , των υποχρεώσεων και των καθηκόντων που έχει κάθε εκπ/κός(διαφορετικά πώς θα αυτοαξιολογηθεί;). Σε ενδεχόμενη λοιπόν απόπειρα αξιολόγησης , ακριβώς λόγω της ανωτέρω αντινομίας θα υπάρξουν δυσλειτουργίες.

    Ακριβώς για αυτό θεωρώ ότι η λογική ακολουθία της αξιολόγησης είναι:

    Γνώση του κανονισμού(στο μέγιστο δυνατό βαθμό)-εσωτερική αυτοαξιολόγηση-εξωτερική αξιολόγηση από ανεξάρτητο φορέα.
    Επειδή όμως το ΥΠΕΠΘ δεν ασχολείται με τα επίπεδα της διοικητικής γνώσης των εκπ/κών , κάθε απόπειρα είναι μοιραίο να αποτύχει.

  • 22 Ιουνίου 2010, 20:38 | Defkalionas

    1. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ αυτόνομο-ανεξάρτητο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο.

    2. Ανεξάρτητη αξιολόγηση 75% – προσωπική αξιολόγηση 25%

    Ανεξάρτητη αξιολόγηση
    – Στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς να αποστέλλονται από το Π.Ι. ενιαία τεστ σε πανελλήνια κλίμακα, ώστε να υπάρχει αποτύπωση της προϋπάρχουσας γνώσης και το βαθμό εκκίνησης του τμήματος (π.χ. σε εκατονταβάθμια κλίμακα).
    – Στο μέσο της χρονιάς επανάληψη παρόμοιου τεστ για να γνωρίζει ο εκπαιδευτικός σε ποιο βαθμό ανταποκρίνεται στην υλοποίηση των στόχων του αναλυτικού προγράμματος και σε περίπτωση απόκλισης να προβαίνει σε διορθωτικές παρεμβάσεις.
    – Στο τέλος της χρονιάς τρίτο (3ο) τεστ, όπου θα απεικονίζεται η τελική κατάκτηση των στόχων του τμήματος.

    Συμπεράσματα
    1. Έστω τρία τμήματα έχουν Μ.Ο. βαθμό εκκίνησης 65 και τελική το 1ο → 70, το 2ο → 75 και το 3ο → 60. Στην τρίτο τμήμα, όπου υπάρχει υστέρηση, γίνεται παρέμβαση του Σχολικού Συμβούλου (προσωπική αξιολόγηση) και ανάλογα προτείνει αν χρήζει κάποιας μορφής επιμόρφωσης ο εκπαιδευτικός του τμήματος.
    2. Έστω ότι σε κάποια υποβαθμισμένη περιοχή παρατηρείται χαμηλός δείκτης κατάκτησης των στόχων. Εκεί προτείνονται ανάλογες παιδαγωγικές παρεμβάσεις (μείωση μαθητών ανά τμήμα, ενισχυτική διδασκαλία, φροντιστηριακά τμήματα, εμπλουτισμό των υποδομών-εποπτικών υλικών κτλ.)
    3. Έστω σε ένα μάθημα (π.χ. Μαθηματικά Ε΄ δημοτικού) παρατηρείται χαμηλός δείκτης κατάκτησης των στόχων σε πανελλαδικό επίπεδο. Ενδεχομένως το διδακτικό βιβλίο παρουσιάζει δυσκολίες και χρήζει αναμόρφωσης.

    Κίνδυνοι
    Μία «κακεντρεχής» αρχή αξιολόγησης, μπορεί να
    1. διαβάλει τους εκπαιδευτικούς
    2. δημιουργήσει ανταγωνιστικό πλαίσιο ανάμεσα σε σχολεία και τμήματα
    3. να μεταφέρει τις ευθύνες της πολιτείας στους εκπαιδευτικούς
    και τέλος το άγχος του εκπαιδευτικού να μεταφερθεί στους μαθητές με μια «εξεταστική» περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

  • 22 Ιουνίου 2010, 20:37 | Βασίλης

    Στο τέλος κάθε τριμήνου ή τετραμήνου, οι μαθητές να αξιολογούν τους καθηγητές τους, συμπληρώνοντας ανώνυμα ένα ερωτηματολόγιο. Υπάρχουν πολλά ερωτηματολόγια έτοιμα στο internet, μιας και αυτό εφαρμόζεται παντού στην Ευρώπη (εκτός από την Ελλάδα φυσικά).

  • 22 Ιουνίου 2010, 19:50 | ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΡΕΡΕΣ

    Δ. Ο Συνδυασμός εσωτερικής και εξωτερικής αξιολόγησης είναι πιό αντικειμενικός

  • 22 Ιουνίου 2010, 19:50 | Γιώργος

    Η αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου γίνεται καθημερινά, από τους μαθητές μας. Αν δεν το έχετε ζήσει δεν μπορείτε να το καταλάβετε.
    Όταν διδάξουμε κάτι το οποίο ‘κατακτηθεί’ από αυτούς, τότε τα μάτια τους ακτινοβουλούν από ικανοποίηση. Επίσης οι γονείς είναι ένας παράγοντας που αξιολογεί καθημερινά το έργο του σχολείου….

  • 22 Ιουνίου 2010, 19:23 | ΦΩΤΕΙΝΗ Δ.

    Αυτό που οφείλουμε όλοι να κατανοήσουμε είναι:
    α)η αξιολόγηση είναι μια συστηματική, συνεχής και αδιάκοπη επιστημονική-ερευνητική διαδικασία
    β)αυτό προυποθέτει βαθιά γνώση του αντικειμένου και των ιδιαίτερων συνθηκών του ελληνικού εκπαιδευτικού συτήματος.Αραγε οι υπεύθυνοι που θα ενημερώσουν και θα καθοδηγήσουν τις διαδικασίες αξιολόγησης το γνωρίζουν;Aρκεί για την επιτυχία της διαδικαίσς μιας 2ωρη ή 3ωρη ενημέρωση των εκπαιδευτικών;Μήπως τελικά κάποια σχολεία σπεύσουν να εφαρμόσουν την αυτοαξιολόγηση αλλά για ποιο λόγο τελικά; Eνδιαφέρονται ουσιαστικά για τη βελτίωση και την ανατροφοδότηση του εκπαιδευτικού συτήματος ή εξυπηρετούν προσωπικά τους και μόνο συμφέροντα;
    Πιστεύω ότι το μοναδικό πλαίσιο αξιολόγησης που θα μπορούσε να εφαρμοστεί στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι η εσωτερική αξιολόγηση με έμφαση στην αυτοαξιολόγηση, διαμορφωτική, συμμετοχική, αρχική-ενδιάμεση και τελική,μοντέλo CIPP.

  • 22 Ιουνίου 2010, 19:09 | Δαμιανόπουλος Δαμιανός

    Αγαπητοί/ές,

    Παρ’ όλο το γεγονός ότι πλέον δεν θα βρίσκομαι στην εκπαίδευση από την νέα σχολική χρονιά, αισθάνομαι την ανάγκη να προσθέσω μερικές σκέψεις για χάρη των παιδιών που μας κοιτάζουν στα μάτια περιμένοντας και περιμένοντας και περιμένοντας και μη βλέποντας τίποτε να έρχεται ούτε σε γνώσεις ούτε σε ελπίδες.

    Το θέμα μας, λοιπόν, είναι αυτοαξιολόγηση ή αξιολόγηση; Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα σαν να λέμε.

    Α. Όπως είπε κάποιος και παραπάνω, στην αυτοαξιολόγηση θα ευλογήσουμε τα γένια μας κατά κάποιο συντεχνιακό τρόπο και όλα μέλι-γάλα. Έστω και αν οι αυτοαξιολογούντες αξιολογηθούν από τρίτους αξιολογητές και εκείνοι από τέταρτους κλπ κλπ το θέμα είναι ότι η αυτοαξιολόγηση θα έχει το αποτέλεσμα των εξεταστικών επιτροπών της Βουλής, δηλ. κανέναααααα…

    Β. Αξιολόγηση εκ των άνω, λοιπόν; Κι εδώ τα πράγματα είναι πάλι δύσκολα. Όλοι (αλλά κυρίως οι παλαιότεροι των παλαιοτέρων)γνωρίζουν τι γινόταν με τον θεσμό του «γενικού επιθεωρητή», τον οποίο μπορεί να συναντήσουμε και σε καμιά από τις παλιές ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες. Οι περισσότεροι γενικοί επιθεωρητές, οπλισμένοι με περισσή αυταρέσκεια για την (πολλές φορές ξερή και άκαμπτη) «σοφία» τους και με πανοπλία την κομματική τους εύνοια, έκαμαν τον καημένο το δάσκαλο ή καθηγητή να τρέμει σαν το ψάρι μήπως και δεν αρέσει στον α/α θεό η άλφα ή η δείνα λεπτομέρεια.

    Είναι όμως δυνατό να συνεχιστεί η παρούσα έκλυτη κατάσταση, η οποία υπάρχει στα σχολεία μας σήμερα; Είναι δυνατό ο καθένας / η καθεμία να ακολουθεί τους δικούς του / της κανόνες και είτε να προσέρχεται στο σχολείο όποτε προαιρείται, είτε να αποφασίζει να φύγει από το σχολείο διότι έχει την α ή τη β προσωπική δουλειά; Είναι δυνατό να συνεχιστεί η εκτέλεση του αναλυτικού προγράμματος κατά το δοκούν του εκάστοτε διδάσκοντα χωρίς, κάποιο έλεγχο και της διδακτικής διαδικασίας αλλά και των αποτελεσμάτων της;

    Η κατάσταση έχει φθάσει στο απροχώρητο, αγαπητοί. Κάτι πρέπει να γίνει ώστε ο μαθητής να μπορεί να προσλαμβάνει τις απαραίτητες γνώσεις του ΜΟΝΟ από το σχολείο και όχι με την καταβολή τεράστιων ποσών από τον δύστυχο τον γονέα για φροντιστήρια. Πρέπει ο δυστυχής διδάσκοντας να έχει τα μέσα να εκτελέσει το καθήκον του και να αφοσιωθεί στην διδακτική διαδικασία χωρίς να είναι υποχρεωμένος να ξοδεύει ώρες και ώρες στην α ή την β εξωδιδακτική εργασία. Πρέπει επίσης ο διδάσκοντας να έχει την ψυχική ηρεμία για την εκτέλεση των καθηκόντων του και όχι να ΥΠΟΧΡΕΩΝΕΤΑΙ εκ των πραγμάτων να παραδίδει κατ’ οίκον μαθήματα για να συμπληρώσει τον πενιχρό μισθουλάκο με τον οποίο καλείται να αντιμετωπίσει και ενοίκια, και λογαριασμούς, και ένδυση και υπόδυση και τόσες άλλες απαιτήσεις που εγείρονται και από την ίδια την πολιτεία αλλά και την κοινωνία της αγοράς. Χωρίς ψυχική ηρεμία πως θα μπορέσει ο δάσκαλος ή ο καθηγητής να αφοσιωθεί στην διδασκαλία όταν αισθάνεται την α ή β θηλειά στο λαιμό του;

    Η αξιολόγηση/αυτοαξιολόγηση δεν θα μπορέσει να προσφέρει ουσιαστικά τίποτε αν δεν καταφέρουμε σαν κοινωνία να ενστερνιστούμε ότι το εκπαιδευτικό μας σύστημα χρειάζεται αναστήλωση. Αν η πολιτεία δεν πιστέψει ότι πρέπει να βελτιώσει τις συνθήκες μάθησης, αν οι διδάσκοντες δεν αισθανθούν συγκίνηση γι’ αυτά τα παιδιά που περιμένουν από μας την καθοδήγηση και δεν αρθούν στο ύψος των περιστάσεων με ενδυνάμωση της προσωπικής και επαγγελματικής των αυτοεκτίμησης, τότε κάθε είδος αξιολόγησης θα αποτύχει, διότι θα έχει υπονομευθεί εκ των έσω.

    Λόγω όμως του ότι για να γίνουν τα παραπάνω χρειάζεται χρόνος και χρήμα, ας έλθουμε και επι του άμεσα πρακτέου. Η αυτοαξιολόγηση μπορεί να έχει αποτέλεσμα στην ενδοσχολική θεώρηση του παραγόμενου έργου και στην εφαρμογή ρυθμίσεων για την βελτίωση της απόδοσης της σχολικής μονάδας. Όμως χρειάζεται και ΑΔΕΚΑΣΤΗ εποπτεία. Δεν μπορούν τα πάντα να επαφίονται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, γιατί εύκολα το πράγμα ξεφεύγει, όπως έχει ήδη ξεφύγει.

    Εδώ μπορούμε να παραθέσουν ορισμένες λέξεις κλειδιά θα έλεγα, που πρέπει να έχουμε κατά νου σε μια προσπάθεια ανάνηψης του εκπαιδευτικού μας συστήματος:

    Οι θετικές:
    1. Ηθική, 2. Υπευθυνότητα, 3. Εντιμότητα, 4. Αλήθεια, 5. Σοβαρότητα, 6. Υπομονή, 7. Επιμονή, 8. Επαγρύπνηση, 9. Ευσπλαχνία.

    Και μερικές αρνητικές λέξεις κλειδιά που θα πρέπει ο επίδοξος αναμορφωτής του εκπαιδευτικού μας συστήματος να έχει υπόψη του ακολουθώντας τον αριθμό 8. παραπάνω:

    1. Τεμπελιά, 2. Αδιαφορία, 4. Υστεροβουλία, 5. Ιδιοτέλεια, 6. Παραπλάνηση, 7. Κακοπιστία.

    Ελπίζοντας ότι το ταπεινό αυτό πόνημα να πρόσθεσε κάτι στην παρούσα διαβούλευση εύχομαι ό,τι το καλύτερο για το εκπαιδευτικό μας σύστημα και επιτέλους και για μια πρώτη φορά για τη Χώρα μας.

  • 22 Ιουνίου 2010, 18:59 | ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΑΛΟΥΛΟΣ

    Εργάζομαι σταθερά (25 χρόνια) στο σχολείο αυτό με μαθητές από εργατικές οικογένειες, πολλές φορές με πολλά και σοβαρά οικογενειακά προβλήματα που σίγουρα επηρεάζουν την ψυχολογία τους και τη στάση τους προς τη ζωή. Στο σχολείο μου, το μάθημα Ιστορίας στην Α΄ Γυμνασίου μού είναι βασανιστικό… Τα 18-20 παιδιά σχεδόν, σε σύνολο 23 σε κάθε τμήμα, είναι τόσο αδιάφορα για το μάθημα, ώστε δεν συμμετέχουν ούτε μία φορά και, αν τους κάνω μια ερώτηση και πάρω απάντηση, το πιο σίγουρο είναι πως θα… τραβάω τα μαλλιά μου από αυτό που θα ακούσω! Κατά πλειοψηφία δεν ξέρουν να διαβάζουν και δεν κατανοούν το πιο απλό κείμενο και κάποια από αυτά – και αρκετά – είναι πραγματικά αναλφάβητα είτε ανήκουν στο τμήμα ένταξης είτε όχι… Αφού λοιπόν δεν καταλαβαίνουν, ψάχνουν να βρουν κάτι άλλο να κάνουν ενώ γίνεται μάθημα!…
    Το φεβρουάριο της σχολικής χρονιάς που διανύουμε δέχτηκα πρόσκληση από το διευθυντή του Πειραματικού Γυμνασίου της Πάτρας να παρουσιάσω ένα μάθημα Ιστορίας με υπολογιστή στο σχολείο του, όπου φοιτούν και τα παιδιά μου. Ετοίμασα λοιπόν και παρουσίασα στην Α΄ τάξη την αρχαϊκή τέχνη με το δικό μου υλικό (http://users.ach.sch.gr/pchaloul/arhaiki-tehni/arhaiki-tehni.htm) και το σχετικό φύλλο εργασίας (http://users.ach.sch.gr/pchaloul/fyllo-erg-arkh-tekhni-1.doc). Το ίδιο ακριβώς μάθημα είχα επιχειρήσει με τους δικούς μου μαθητές και είχα μείνει ανικανοποίητος, αφού ούτε είχε ολοκληρωθεί (δεν πρόλαβα να δείξω κεραμική) ούτε ένιωσα να καταλαβαίνουν καθετί που εξηγούσα, ώστε με άνεση κάθε φορά να προχωρώ στο επόμενο στοιχείο.
    Το μάθημα στο Πειραματικό, λοιπόν, έτρεξε με άνεση, συμμετείχαν τα παιδιά, από τις ερωτήσεις που υπέβαλα ένιωσα να με κατανοούν και να ανταποκρίνονται. Καμία σχέση με το μάθημα στο δικό μου σχολείο! Μάλιστα εκεί έδειξα πολύ περισσότερο υλικό, αφού εν όψει αυτής της υποδειγματικής διδασκαλίας είχα ξαναδεί και εμπλουτίσει το υλικό. Πρόλαβα με άνεση και τις τρεις ενότητες (αρχιτεκτονική-γλυπτική-κεραμική). Οι συνάδελφοι που παρακολούθησαν και ο φιλόλογος διευθυντής έμειναν με τις καλύτερες εντυπώσεις κι εγώ πίστεψα-διαπίστωσα πως δεν φταίει η …κακή μέθοδός μου ούτε βέβαια το δικό μου λογισμικό, αφού φροντίζω πάντοτε να μην είναι δυσνόητο για το επίπεδο του μέσου μαθητή ούτε να απευθύνεται σε άτομα με ιδιαίτερα ιστορικά ερευνητικά ενδιαφέροντα, αλλά πάντα δημιουργώ με στόχο τη διδασκαλία στη σχολική τάξη.
    Η διδασκαλία μου στο Πειραματικό Γυμνάσιο ήταν ένα πείραμα που πέτυχε. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, αν η σχολική σύμβουλος ή άλλο πρόσωπο-αξιολογητής με έκρινε παρακολουθώντας το μάθημα στο σχολείο μου, τι θα διαπίστωνε; Εδώ αρχίζει άλλος προβληματισμός: με ποια μέθοδο είναι δυνατό να διαπιστωθεί η διδακτική ικανότητα και επάρκεια του διδάσκοντος; Επειδή κάποιες φορές προτάθηκε να ελέγχονται τα αποτελέσματα της διδασκαλίας από την εικόνα των γραπτών των μαθητών μας κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς, τι συμπεράσματα θα εξάγονταν για την επάρκειά μου, αφού επί 25 χρόνια διδάσκω στο ίδιο σχολείο και τα γραπτά των μαθητών μου είναι επιεικώς απαράδεκτα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που ευτυχώς μου δίνουν κουράγιο να συνεχίζω και να επιμένω;
    Σε ποια αξιολόγηση/αυτοαξιολόγηση να πιστεύω;

  • 22 Ιουνίου 2010, 18:24 | Δημήτρης

    Κανένα σύστημα δεν είναι βιώσιμο αν δεν αξιολογείται. Πολύ περισσότερο ένα εκπαιδευτικό σύστημα που είναι η ραχοκοκαλιά της κοινωνίας. Ρίξτε μια ματιά στην κοινωνία και στα σχολεία. Καθρέφτης και είδωλο.
    Έχουμε την Παιδεία που θέλουμε (όπως και τους πολιτικούς που θέλουμε). Θέλουμε καλή παιδεία; Δεν χρειάζεται να αντιγράψουμε κατά λέξη ξένα συστήματα. Ι Ισλανδία πήρε-εντελώς απροκατάληπτα- τα καλύτερα στοιχεία από τα καλύτερα εκπαιδευτικά συστήματα και έφτιαξε το καλύτερο (και η Φινλανδία είναι καλή).
    Ο Θόδωρος ο ευτραφής (Πάγκαλος) είπε προ ετών: Διπλασιάζω τους μισθούς των εκπαιδευτικών και μετά τους ζητώ τα πάντα. Όταν περικόπτεις τους μισθούς ποιο είναι το κίνητρο της βελτίωσης;
    Η αξιολόγηση (αυτο-έτερο, αδιάφορο) είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ απαραίτητη. Η γνώμη μου είναι ότι χρειάζεται μικτό σύστημα. Δίνεις χρόνο στο σχολείο, κάνεις επιμόρφωση και όταν το σχολείο είναι έτοιμο, καλεί τους αξιολογητές.
    Απαραίτητος όρος: ΠΟΡΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ
    Ο Έλληνας ποτέ δεν θα δεχτεί ότι κάποιος μπορεί να τον αξιολογήσει «Και ποιος είναι αυτός που θα αξιολογήσει εμένα που έχω κάνει…δείξει…τραβήξει…κτλ».
    Ο λαϊκισμός (δεξιός, κεντρώος και αριστερός) έχει διαβρώσει το πιο υγιές κομμάτι της κοινωνίας, τους εκπαιδευτικούς. Χρειάζεται η αξιλόγηση για να ξαναβρούμε όλοι τον εαυτό μας.
    Οι αξιολογητές να ψηφίζονται από τους εκπαιδευτικούς. Υπάρχουν πολλοί και δεν χρειάζεται πάνω από το 5% των εκπαιδευτικών, που έχουν την καλή μαρτυρία και την αποδοχή τους, οπότε, μπορούν να αξιολογήσουν. Μαζί και οι Σχολ. Σύμβουλοι, μαζί και οι Διευθυντές και βέβαια γονείς και μαθητές, με διαφορετική ασφαλώς βαρύτητα.
    Μπορεί να γίνουν κάποια λάθη στην αρχή, αλλά όλα διορθώνονται με βούληση και διάλογο.
    ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ!

  • 22 Ιουνίου 2010, 17:30 | Ρυζιώτης Γεώργιος

    Αμφίδρομη αξιολόγηση όπου ο αξιολογούμενος αξιολογεί. Στο σύστημα αυτής της αξιολόγησης συμμετέχόυν όλοι οι διαπλεκόμενοι: Εκπαιδευτικοί,γονείς, μαθητές. Ο καθένας αξιολογεί τους άλλους στο επίπεδο που έχει επαφή και γνώση και η κάθε αξιολόγηση εμπεριέχει και την παράθεση επιχειρημάτων.
    Το σύστημα αυτό της αξιολόγησης είναι οριζόντιο (ανά μονάδα), αλλά και κάθετο (στη ιεραρχία)όσον αφορά τους Εκπαιδευτικούς.
    Είναι δυνατόν να συνοδεύεται και από το σύστημα της αυτοαξιολόγησης, όπους ό κάθε φορέας αξιολογεί τον εαυτό του.

  • 22 Ιουνίου 2010, 12:21 | Παναγιώτα Κωστοπούλου

    Σημαντικό ρόλο στο εκπαιδευτικό έργο διαδραματίζουν η σχολική βιβλιοθήκη και άλλες πηγές πληροφόρησης π.χ. ιστοσελίδες για μαθητές και διδάσκοντες. Το αποτέλεσμα του εκπαιδευτικού έργου με τη χρήση των προαναφερομένων πρέπει να είναι ποιοτικό και διαχρονικό. Αποδεικνύεται από τις δραστηριότητες των εκπαιδευτικών και των μαθητών κατά τη διάρκεια της φοίτησης στο σχολείο και μετά. Οι μαθητές γνωρίζουν που θα βρουν έγκυρες ιστορικές πληροφορίες πλην των σχολικών εγχειριδίων; Πού θα βρουν πρόσθετες πληροφορίες και ασκήσεις για τα μαθηματικά; κλπ. Πώς θα αξιολογούν την πληροφορία; Πώς θα αναζητούν σωστά και γρήγορα την πληροφορία που αναζητούν;
    Αφορμή για να γράψω αυτό το σχόλιο στάθηκε η μοναδική εμπειρία που είχα ως εργαζόμενη σε ακαδημαϊκή βιβλιοθήκη. Πιο συγκεκριμένα πρωτοετής φοιτήτρια ήξερε όχι μόνο να αναζητά τα βιβλία στα ράφια αλλά και να γράφει τη βιβλιογραφία στις εργασίες της με μεγάλη άνεση(ξεχώριζε σαν τη μύγα μες το γάλα). Προερχόταν από δημόσιο σχολείο της επαρχίας. Συγχαρητήρια στο σχολείο της!

  • 22 Ιουνίου 2010, 08:20 | Α.Κ.

    Κάποτε, τόσο οι διοικούντες αυτή τη χώρα , όσο και οι πολίτες της θα πρέπει να αποφασίσουν ότι η Τουρκική σκλαβιά, η μεταπολεμική (του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου) περίοδος, η εποχή του Εμφυλίου, η μεταχουντική περίοδος, η Μεταπολίτευση, ανήκουν στην Ιστορία. Δεν εννοώ μ’αυτό ότι δεν πρέπει να μελετάμε την Ιστορία μας και να παίρνουμε μαθήματα από αυτήν, όμως η ζωή προχωρά, οι εξελίξεις (επιστημονικές και τεχνολογικές) μας προλαβαίνουν…. Οφείλουμε λοιπόν, να προσαρμόσουμε την παιδεία και ότι αυτό μπορεί να σημαίνει στα νέα δεδομένα. Ας μην ξεχνάμε, ότι τώρα μόλις, βλέπουμε τα αποτελέσματα των επιλογών που έγιναν πριν 30-35 χρόνια.
    Ποιος νομίζει ότι οι σημερινοί 30χρονοι είναι «εκπαιδευμένοι» και ας έχουν πτυχία, περγαμηνές κ.λ.π.
    Αγαπητοί Κύριοι των Υπουργείων, αγαπητοί συνομιλητές μου, αφήστε το «κυνήγι της κονόμας» και γυρίστε να κοιτάξετε τα παιδιά σας, σ΄όποια ηλικία και αν βρίσκονται, όποια βαθμίδα εκπαίδευσης και αν ακολουθούν. Αφουγκρασθείτε τα προβλήμτά τους, ακούστε τις ανησυχίες τους, γίνετε κοινωνοί στα όνειρά τους…Η κοινωνία μας κινδυνεύει, το μέλλον της χώρας κινδυνεύει, τα παιδιά μας κινδυνεύουν…
    Αν εγκαίρως δεν ενδιαφερθούμε για την ΠΑΙΔΕΙΑ με όλη την έννοια του όρου και δεν στηρίξουμε την αναθεώρησή της από μηδενική βάση, δεν πρόκειται ποτέ να βγούμε σαν χώρα από την «κρίση». Γιατί η κρίση δεν είναι οικονομική. Η κρίση είναι στις αξίες, στην ηθική, στον σεβασμό, στη δημοκρατία, έννοιες που μόνο «παιδεμένοι» γονείς μπορούν να διδάξουν στα παιδιά τους, έννοιες που μόνο «μορφωμένοι» δάσκαλοι μπορούν να καλλιεργήσουν στους μαθητές τους…..

  • 21 Ιουνίου 2010, 23:12 | ΛOΡΑ

    its very simple look at the canadian system…..!

    the best educational system of the world…αλλα αν τολμησει να το εφαρμοσει κανενας στην ελλαδα θα μας φανε οι συνδικαλιστες….οι καρεκλοκενταυροι….και οι κομματικοι παραγοντες

    πληρη καταργηση της μονιμοτητας καθε χρονο αξιολογηση των καθηγητων υποχρεωτικη συνεχομενη εκπαιδευση τους….και χιλια αλλα τοσα που εδω ΔΕΝ ΤΟΛΜΑΜΕ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΛΟΓΟ ΤΗΣ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ !!

  • 21 Ιουνίου 2010, 19:03 | ΘΑΝΑΣΗΣ

    Εγώ προσωπικά, δυσκολεύομαι λίγο να φανταστώ πως θα μπορούσε η εσωτερική αξιολόγηση να μην καταλήξει όπως όλες οι υπόλοιπες εσωτερικές διαδικασίες αξιολόγησης. Πχ η διετής δοκιμαστική περίοδος για τους νεοδιοριζόμενους, υπήρχε πάντα και ατόνησε αλλά και η βαθμολόγηση των μαθητών μόνο από τους καθηγητές του σχολείου τους. Δεν βλέπω να ασχολείται κανείς με το ποιοι λόγοι οδήγησαν τις όποιες μορφές αξιολόγησης υπήρχαν, στο «όλα καλά κι όλα ωραία». Θέλει πολύ μυαλό για να συμπεράνουμε πως θα τις ακολουθήσουν και οι νέες ρυθμίσεις αν δεν εξαλειφθούν αυτοί οι λόγοι; Ή μήπως δεν νοιάζει και κανέναν;
    Η αξιολόγηση αν/όταν εφαρμοστεί, δεν θα παραμείνει για πολύ μια αόριστη διαδικασία, αλλά θα χρησιμοποιηθεί από το υπουργείο και την κοινωνία σαν μέσο σύγκρισης απόδοσης και βαθμολόγησης των σχολείων. Αν όμως είναι εσωτερική διαδικασία, η σύγκριση θα είναι αυθαίρετη και αργά ή γρήγορα θα οδηγηθούμε στην κατάσταση όπου όλοι θα αυτοβαθμολογούνται με άριστα. Και φυσικά το να καταγράφουμε αίθουσες, θρανία, γραφεία και προσωπικό για μια ακόμη φορά ( στατιστικά, εσχάρα, survey ), είναι αστείο να το θεωρούμε αξιολόγηση. Νομίζω πως μετά τόσες καταγραφές θα έπρεπε επιτέλους το υπουργείο να ορίσει ένα πρότυπο εξοπλισμού και μέσω των στατιστικών να ορίζεται ο εξοπλισμός κάθε σχολείου ως ποσοστό αυτού του προτύπου. Αφού λοιπόν αναπόφευκτα θα λειτουργήσει η αξιολόγηση συγκριτικά, για να είναι σωστή θα πρέπει να πρέπει να υπάρχει μια ενιαία αποτύπωση για την αποτελεσματικότητα της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Τέτοιου είδους αποτύπωση θα μπορούσε να υπάρξει αν οι τίτλοι σε κάθε σχολείο (Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο) δίνονταν μετά από εξετάσεις πιστοποίησης για την απόκτηση ενός ελάχιστου επίπεδου γνώσης. Η λειτουργία της εξέτασης αυτής θα μπορούσε να ήταν συμβουλευτική στο Δημοτικό και δεσμευτική σε Γυμνάσιο-Λύκειο.
    Πρέπει λοιπόν η αξιολόγηση να είναι εξωτερική διαδικασία. Για να είναι όμως πραγματική αξιολόγηση και όχι μέσο εκβιασμού, πρέπει να είναι αμφίδρομη και να διατρέχει όλη την εκπαιδευτική ιεραρχία. Εκτός αν θεωρούμε ότι τα στελέχη της εκπαίδευσης είναι υπεράνω ή ότι έχουν ήδη αξιολογηθεί. Για παράδειγμα είναι δυνατόν να ρωτάμε αν συμμετέχουν οι εκπαιδευτικοί σε «καινοτόμα προγράμματα» ( πρόταση αξιολόγησης ) χωρίς να φαίνεται πουθενά αν έχουν βοήθεια από τους αντίστοιχους υπεύθυνους; Όπως για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών παίρνονται υπόψη οι επιτυχίες των μαθητών, δεν θα έπρεπε και μέσω των δράσεων των εκπαιδευτικών να αξιολογούνται τα στελέχη που θα έπρεπε να τους βοηθάνε; Η γνώμη μου είναι λοιπόν πως με την ποιότητα της εκπαιδευτικής διαδικασίας στο σχολείο, πρέπει να αξιολογείται και ολόκληρη η εκπαιδευτική ιεραρχία.
    Το μεγαλύτερο ωστόσο κενό που εντοπίζω στην όλη διαδικασία είναι πως δεν εξετάζει ένα σπουδαίο παράγοντα: το κίνητρο. Έχουν κίνητρα οι γονείς, οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί ώστε να αποζητούν την καλύτερη λειτουργία του σχολείου; Εδώ θα πρέπει να αξιολογήσει και το Υπουργείο την δική του παρέμβαση.

  • 21 Ιουνίου 2010, 11:54 | Πανελλήνιος Σύλλογος Μεταπτυχιακών Καθηγητών Δ.Ε.

    ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ
    ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΩΝ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ
    ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ
    ΠΑΝ. Σ. ΜΕ. ΚΑ. Δ. Ε.

    ΑΚΤΗ ΤΡ. ΜΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΥ 29
    185 34 ΠΕΙΡΑΙΑΣ
    210 4916008
    6978 004463, 6974 776532, 6972 087496
    E-mail: mail@pansmekade.gr
    Ιστοσελίδα: http://www.pansmekade.gr

    «Το θολό τοπίο της αυτοαξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου της σχολικής μονάδας»

    Το τελευταίο διάστημα η εκπαιδευτική μας κοινότητα ταλανίστηκε από τη διαμάχη που ξέσπασε, και μάλιστα με μεγάλη ένταση, για το ζήτημα της αυτοαξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου της σχολικής μονάδας.
    Ο τύπος αυτός αξιολόγησης στο θεωρητικό επίπεδο συνδέεται με διαδικασίες αποσυγκέντρωσης τόσο του ελέγχου όσο και της λήψης αποφάσεων για ένα ευρύ πεδίο εκπαιδευτικών ζητημάτων και συντελείται από τους ίδιους τους παράγοντες της σχολικής μονάδας. Στην ευρωπαϊκή εκπαιδευτική κοινότητα, όπου εφαρμόζεται από το 1990 χωρίς ακόμα να αποτελεί γενικευμένη πρακτική, φαίνεται να εξελίσσεται σε σημαντικό βήμα στην πορεία βελτίωσης της ποιότητας του εκπαιδευτικού έργου.
    Εκτιμούμε ότι οποιαδήποτε συζήτηση για την αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας θα έπρεπε να είναι ενταγμένη στο ευρύτερο πλαίσιο του προγραμματισμού του εκπαιδευτικού έργου, μια και αποτελεί την απόληξή του. Με τον όρο Προγραμματισμός νοείται μία διαδικασία διατύπωσης, εφαρμογής και τέλος αξιολόγησης ενεργειών σχετικών με την κατεύθυνση της σχολικής μονάδας, με μακροπρόθεσμο χαρακτήρα, με βάση κριτήρια ποσοτικά, ποιοτικά και περιγραφικά. Τα κριτήρια αυτά βασίζονται στα δεδομένα της σχολικής μονάδας, στις διαδικασίες που θα εφαρμόσει και στα αποτελέσματα που προσδοκά. Εάν όμως δεν εστιάσουμε την προσοχή μας στις φάσεις της διατύπωσης και της εφαρμογής των ενεργειών μας στη σχολική μονάδα, είναι μάταιο να προσμένουμε ότι η αυτοαξιολόγηση θα λειτουργήσει ως ισχυρό μέσον για την ενίσχυση του σχολείου.
    Είναι πιθανό το σύνθετο ζήτημα της αξιολόγησης, στο οποίο εγχαράσσονται τόσες κοινωνικές διαφοροποιήσεις, να παραμείνει πεδίο έντονων αντιπαραθέσεων. Αν όμως η πολιτεία επιδιώκει πραγματικά την ανάπτυξη ενός συστήματος αξιολόγησης ως δυναμικής διαδικασίας, το οποίο θα διασφαλίζει το γεγονός ότι το έργο που επιτελείται στο σχολείο θα αξιολογηθεί με αξιόπιστο και αποδεκτό -κατά το δυνατόν- τρόπο και δε θα λειτουργήσει ως μηχανισμός ελέγχου, τεχνοκρατικού τύπου, τότε θα πρέπει να έχουν ισχύσει συγκεκριμένοι όροι. Ειδικότερα η ανάπτυξη και η πειραματική, καταρχήν, εφαρμογή της συλλογικής εσωτερικής αξιολόγησης της σχολικής μονάδας θα πρέπει να είναι προϊόν ενός γνήσιου, γόνιμου, συναινετικού διαλόγου, με τη συμμετοχή τόσο των συνδικαλιστικών όσο και των επιστημονικών φορέων μας. Μάλιστα ο διάλογος αυτός θα έχει απαντήσει με σαφήνεια στο κρίσιμο ερώτημα πώς θα εφαρμοστούν τα πορίσματα της αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου στο σχολείο, με μοναδικό σκοπό να βελτιωθεί η ποιότητα του παραγόμενου έργου και όχι να ελεγχθεί, να ιεραρχηθεί και να ταξινομηθεί η σχολική μονάδα με ό,τι αυτό συνεπάγεται και με τους όποιους, ποικίλους αποκλεισμούς θα μπορούσε να συνεπιφέρει μία τέτοια αντίληψη. Επιπλέον, προϋποτίθεται η σύνδεση της αξιολόγησης με ένα σύνολο θεσμικών αλλαγών και κυρίως με την ουσιαστική επιμόρφωσή μας και τη γνήσια συμμετοχή των εκπαιδευτικών μας φορέων στο σχεδιασμό της εκπαιδευτικής πολιτικής.
    Το γεγονός ότι οι παραπάνω προϋποθέσεις δεν υφίστανται, σε συνδυασμό με τα μέχρι τώρα ασαφέστατα δεδομένα για τον τρόπο που θα λειτουργήσει η όποια απόπειρα αυτοαξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου, τόσο κατά τη φάση εφαρμογής της όσο και κατά την κρίσιμη φάση αποτίμησης και διαχείρισης των πορισμάτων της, είναι εύλογο να γεννά σε όλους μας ποικίλα ερωτήματα και ανησυχίες. Έτσι, υποδαυλίζεται a priori η δυνατότητα της αυτοαξιολόγησης να καρποφορήσει και να συνδεθεί γόνιμα με τα μεγάλα προβλήματα της εκπαίδευσής μας. Ως αποτέλεσμα, η πιεστική ανάγκη αναδιάρθρωσης του σχολείου στο πλαίσιο των σύγχρονων κοινωνικών αλλαγών θα παραμείνει ζητούμενο.

    Πειραιάς, 21 – 6 – 2010

    Για το Δ.Σ.

    Η Πρόεδρος

    Χρυσάνθη Κουμπάρου-Χανιώτη
    Δρ. Φιλολογίας
    Η Γραμματέας

    Ελεάνα Θεοδωρίδη
    Φυσικός, ΜΔΕ Διδακτικής

  • 21 Ιουνίου 2010, 01:12 | δάσκαλος

    Η αυτοαξιολόγηση προυποθέτει μια άλλη κουλτούρα συνεργατικότητας και οργάνωσης ,που, προφανώς, αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει και μάλλον θέλει χρόνια για να οικοδομηθεί.
    Πρέπει πάμε σε μια καθαρή και μετρήσιμη αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου αλλά και του εκπαιδευτικού.Μια μεικτή αξιολογηση,εσωτερική και εξωτερική,δομημένη και ξεκάθαρη από την αρχή , χωρίς ψιλά γράμματα και δεύτερες σκέψεις που θα αξιολογεί τα πάντα και τους πάντες ,αρχίζοντας από τα πάνω.Αποφεύγουμε τις σύμφωνες γνώμες των συλλογικών οργάνων, σύλλογοι διδασκόντων,μιας και δεν μπορεί να είναι αντικειμενικές ,ούτε ανηπηρέαστες από τις «κουρτίνες» που κατεβάζουν τα συνδικάτα και από τους κακούς συνειρμούς του παραλθόντος!!
    Τα πάντα πρέπει να ξεκινήσουν από πάνω και το κυρίαρχο που απαιτείται είναι η πολιτική βούληση.
    Πρέπει ,λοιπόν,μέσα από την αξιλόγηση να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε με όλους εκείνους τους εκπαιδευτικούς με τη διαταραγμένη προσωπικότητα ,ψυχιατρικά και ψυχολογικά προβλήματα και αδυναμίες κοινωνικής και προσωπικής ισορροπίας.Όλοι οι εκπ/κοί ξέρουμε οτι μιλάμε για σοβαρό ποσοστο συναδέλφων και η πολιτεία πρέπει να βρει τρόπο να το αντιμετωπίσει.Ισως πρέπει να δουμε ένα μόνιμο μηχανισμό που θα λειτουργεί και θα ασχολείται με τέτοιες περιπτώσεις,που θα μπορεί να απομακρύνει άμεσα εκπ/κούς από τις τάξεις ,αλλά και θα μπορεί να τους επαναφέρει όταν οι λόγοι εκλείπουν.Σαφώς δύσκολο εγχείρημα ,αλλά απαραίτητο μιας και τα παιδιά δεν γίνεται να υφίστανται τις συνέπειες όλων των ειδών των ανισορροπιών πια!
    Σε σωστό δρόμο ο δόκιμος εκπαιδευτικός ,αρκεί να εφαρμοσθεί με σοβαρότητα και συνέπεια,ενώ πρέπει να δουμε και τι γίνεται και μετά τα δύο πρώτα χρόνια.Σε σωστό δρόμο και η παιδαγωγική επάρκεια .
    Σε ένα μεικτό συστημα αξιολόγησης πρέπει να έχουμε:
    ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ
    Από το «διευθυντή» που αφορά και τη διοίκηση αλλά και παιδαγωγικές παραμέτρους απόλυτα ορισμένες(Πρέπει να μπαίνει ο διευθυντής στην τάξη και να ελέγχει συγκεκριμένα παιδαγωγικά θέματα π.χ όγκο εργασιών για το σπίτι,γραπτές τιμωρίεςκ.λ.π)
    Από το «σύλλογο διδασκόντων» που εκλέγει αντιπροσωπεία 3ή 5 ατόμων ,που συνεδριάζει και αξιολογεί όλη την κλίμακα της ιεραρχίας από το διευθυντή, το σύμβουλο, το γραφείο και τη διεύθυνση,ενώ μπορούμε να εξετάσουμε και την αξιολόγηση και των εκπαιδευτικών από την επιτροπή.
    Από τα «παιδιά και τους γονείς»,μέσα από άρτια δομημένο τρόπο που δεν θα αφήνει περιθώρια να επικρατούν οι εμπάθειες κάποιων.
    ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ
    Από το «σχολικό σύμβουλο», σε όλο το φάσμα της παιδαγωγικής και διδακτικής.
    Από «σώμα αξιολογητών»εκπαιδευτικών ΠΕ και ΔΕ που σε ομάδες θα επισκέπτονται περιοχές και θα αξιολογούν όλη την εκπ/κή ιεραρχία της περιοχής καταλήγοντας στο σχολείο και το δάσκαλο.Θα έχει πρώτα αξιολογήσει τον εκπαιδευτικό αλλά και τον κοινωνικό περίγυρο.
    Ολα τα παραπάνω αποτελούν προσωπικές απόψεις βασανισμένες ,αλλά πάντα υπό την αίρεση και διόρθωση που μπορεί οποιοσδήποτε να προβάλει.Ολα συζητιούνται και ανατρέπονται.Το μόνο που θεωρώ αυτή τη στιγμή απόλυτα αναγκαίο για να ορθοποδήσει το σχολείο είναι η πολιτική βούληση για αξιολόγηση πραγματική,ποσοτική και ποιοτική!!!

  • 20 Ιουνίου 2010, 22:31 | Θανάσης Νευροκοπλής

    Ι. Σχετικά με το «πρόβλημα» της αυτοαξιολόγησης
    Ξεκινώντας να μιλήσουμε για την αυτοαξιολόγηση, είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι την αντιμετωπίζουμε ως πρόβλημα. Τούτο συμβαίνει, κατά τη γνώμη μου, για δύο λόγους:
    α. Η καταρχήν αντίδραση της συντριπτικής πλειονότητας του κλάδου μας είναι αρνητική σε αυτήν. Βλέπετε, όλοι είμαστε πρόθυμοι να κρίνουμε και να αξιολογήσουμε τους άλλους, δυσκολευόμαστε όμως όταν πρόκειται να αξιολογηθούμε εμείς -ακόμα και αν, ή κυρίως όταν (;), αξιολογητής είναι ο ίδιος ο εαυτός μας!
    β. Η άρνηση αυτή είναι κατά βάθος έκφραση φόβου• φόβου που πηγάζει από την έλλειψη εμπιστοσύνης στους θεσμούς και σε αυτούς που τους εκπροσωπούν. Όμως πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως όταν ακυρώνονται οι θεσμοί, δεν λειτουργεί η κοινωνία και επειδή κάτι πρέπει να λειτουργήσει -καθώς η φύση δεν ανέχεται τα κενά-, φυσικό είναι να λειτουργεί ο νόμος της αδράνειας, της στασιμότητας ή της αδιαφάνειας και της παραδοπιστίας.
    Θα πρότεινα λοιπόν, αντί μιας a priori άρνησης ή της υπεκφυγής για την εφαρμογή του μέτρου, να επιχειρήσουμε τη διατύπωση κριτικής πρότασης -είτε αποδοχής είτε απόρριψης-, που θα συνοδεύεται όμως από μια τεκμηρίωση επί πραγματικών και όχι φανταστικών δεδομένων. Βασική προϋπόθεση γι’ αυτό είναι, να παραμερίσουμε τους φόβους μας και να αντιληφθούμε το πραγματικό πλαίσιο, όπως ορίζεται από την ίδια τη λέξη «αυτοαξιολόγηση», το νόημα και το περιεχόμενό της.

    ΙΙ. Έννοια και περιεχόμενο
    Η «αυτοαξιολόγηση» είναι τρισύνθετη λέξη και περιέχει τις έννοιες: «εαυτός», «αξία» και «λόγος». Αξίζει τον κόπο να εξετάσουμε, πώς αυτές οι έννοιες συντίθενται και πώς προτείνεται να πραγματοποιηθούν στην εν λόγω διαδικασία.
    α. Ο «εαυτός» μπορεί να εννοηθεί με δυο τρόπους: είτε ως μια κλειστή -και περιχαρακωμένη στο ρόλο και την εξουσία της- ατομικότητα είτε ως ένα δυναμικό γεγονός διάνοικτο στη σχέση. Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η επιλογή του νέου Προγράμματος που προωθεί το ΥΠΕΠΘ, να αντιλαμβάνεται τον «εαυτό» -είτε ατομικό (εκπαιδευτικός ή μαθητής) είτε συλλογικό (σχολική μονάδα)- ως ένα γεγονός που διαμορφώνεται στο δυναμικό πεδίο των σχέσεων. Αυτό συνάγεται από την απόρριψη του παρωχημένου μοντέλου της «εξωτερικής -από τους ανώτερους προς τους κατώτερους- αξιολόγησης» και την υιοθέτηση μιας «εσωτερικής ή αυτο-αξιολόγησης» από τα μέσα [from within] και από όλους τους εμπλεκόμενους φορείς. Η αλήθεια είναι πως διαπιστώνουμε και αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας μόνο μέσα από τον Άλλο. Έξω από ένα πλέγμα σχέσεων είναι αδύνατον να υπάρξει, όχι κατανόηση του εαυτού, αλλά ούτε καν αυτός ο ίδιος ο εαυτός! Αυτό το πλέγμα σχέσεων -που είναι η κοινωνία, ο εργασιακός χώρος, η ίδια η ζωή εν τέλει-, στο βαθμό που έχει εμπεδώσει τις λειτουργικές αρχές της ισονομίας, της διαφάνειας και της ισότιμης συμμετοχής όλων -χωρίς αυτό να καταργεί διακριτούς ρόλους-, ρυθμίζεται καθοριστικά και αναγεννητικά από το δεύτερο συνθετικό της λέξης: την «αξία» ή τις αξίες.
    β. Η «αξία», αλλιώς τιμή ή τίμημα, είναι ένας άυλος αλλά καθοριστικός παράγοντας για τη λειτουργία της κοινωνίας. Κάθε κοινωνία, για να λειτουργήσει, βασίζεται σε κάποιες ρητές και ομολογημένες αξίες, ώστε να μπορεί να κρίνει και να εκτιμά τον εαυτό της στο παρόν αλλά και να διαγράφει την πορεία της στο μέλλον. Στη χώρα μας δυστυχώς, από την μεταπολίτευση και μετά, κυριάρχησε και επιβλήθηκε ένα καθεστώς γενικευμένης απαξίωσης-ατιμίας και αντικατάστασης των αξιών από μη-αξίες, δηλαδή ατιμίες: έτσι το ατομικό βόλεμα και η καπατσοσύνη πήρε τη θέση της διαφάνειας, της προκοπής και της κοινωνικής ευθύνης. Αυτός ο γενικευμένος αμοραλισμός, η έλλειψη ηθικής, είναι που μας οδήγησε στα πρόθυρα της χρεωκοπίας -που είναι πρωταρχικά ανθρωπολογική και κοινωνική και δευτερευόντως οικονομική- και απειλεί την ίδια την κοινωνία: αυτό το πλέγμα σχέσεων που, όπως είδαμε, δίνει υπόσταση και περιεχόμενο στον ίδιο τον εαυτό μας. Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε σε μία κρίσιμη καμπή: είτε θα ονοματίσουμε αυτές τις αξίες, δίνοντας νόημα και περιεχόμενο σε αυτές και θα τις υποστηρίξουμε έμπρακτα, είτε θα βυθιστούμε σε ένα γενικευμένο αρνητισμό, στη «μπόχα και την καταλαλιά», που απλώς θα συντομεύσει την κατάρρευση.
    γ. Η άρθρωση του «λόγου» για τις αξίες που οφείλουν να διέπουν την εκπαιδευτική πραγματικότητα, καθόλου δεν πρέπει να σημαίνει αποθέωση της στατιστικής και των αριθμών -με «πινακάκια» και άχρηστη γραφειοκρατία. Η απόπειρα άρθρωσής του οφείλει να εκφράζεται σαν μια έντιμη και επίπονη προσπάθεια ανεύρεσης αυτού του «λόγου», δηλαδή της αιτίας και του σκοπού για τον οποίο είμαστε αυτό που είμαστε, με τη μορφή ερωτήσεων: «Ποιοι είναι οι ουσιαστικοί εκείνοι λόγοι που δικαιώνουν την ύπαρξή μας και την καθημερινή μας τριβή και συμμετοχή στο κομμάτι αυτό της ζωής που λέγεται εργασία;» Ή «Για ποιο λόγο, αιτία και σκοπό παράγουμε το συγκεκριμένο έργο και ποια είναι η κοινωνική ωφέλεια που απορρέει από αυτό;»
    Αν ο κύριος «λόγος» της εκπαίδευσης είναι να γίνουν οι άνθρωποι καλύτεροι -και όχι οι καλύτεροι [better, not the best]-, τότε η διαδικασία της αυτοαξιολόγησης είναι απαραίτητη και αυτονόητη για όλους και ιδιαίτερα για εμάς τους καθηγητές, που είμαστε οι εμψυχωτές και τα ζωντανά παραδείγματα αυτής της εκπαίδευσης. Άλλωστε, γι’ αυτό το λόγο και την υιοθετούμε και την εφαρμόζουμε με «θρησκευτική ευλάβεια» στην επαγγελματική μας σχέση με τους μαθητές: γιατί έχει μια βαθιά παιδευτική -και όχι απλώς διαπιστωτική ή, ακόμη χειρότερα, τιμωρητική και εκδικητική- σημασία και λειτουργία.

  • 20 Ιουνίου 2010, 09:21 | ΘΑΝΑΣΗΣ

    Το πρόβλημα δεν βρίσκεται στην μορφή της αξιολόγησης. Οποιαδήποτε μορφή θα μπορούσε να λειτουργήσει αν είχε κερδηθεί η εμπιστοσύνη των εκπαιδευτικών, για τις προθέσεις του υπουργείου, που εγώ θεωρώ εξ’ ορισμού καλές. ( Αν δεχθούμε ότι το εκπαιδευτικό μας σύστημα πάσχει εξαιτίας της έλλειψης αξιολόγησης, τότε θα μπορούσαμε να περιμένουμε και βελτίωση της κατάστασης εάν και όταν εφαρμοστεί).
    Επειδή όμως τα ελληνικά υπουργεία (όχι μόνο παιδείας) μας έχουν συνηθίσει σε κρυφές δεύτερες και τρίτες σκέψεις και επειδή ξέρουμε πως εννοούν τα ελληνικά υπουργεία (επαναλαμβάνω όχι μόνο παιδείας) τα περί ισότιμης εφαρμογής των νόμων, φοβάμαι πως όποια αξιολόγηση και να δεχθώ, στο τέλος θα καταλήξει να με αξιολογεί κάποιος:
    1) «υπεύθυνος» από το ΠΙ ο οποίος από τη μια εισηγείται ένα τερατώδες πρόγραμμα σπουδών και από την άλλη κατηγορεί αυτούς που το εφαρμόζουν πως μετατρέπουν τους μαθητές στους σκληρότερα εργαζόμενους Έλληνες
    2) σχολικός σύμβουλος ο οποίος δεν ήρθε ποτέ στο σχολείο μου, και επικοινωνούμε με e-mail μια φορά στην αρχή της χρονιάς που μου εύχεται «καλή χρονιά» και μια στο τέλος της χρονιάς που ζητάει τα θέματα των εξετάσεων για κάνει τις στατιστικές του και τις οποίες δεν κοινοποιεί ποτέ.
    3) διευθυντής ο οποίος θεωρεί σωστό καθηγητή, αυτόν που του κάνει όλη τη γραμματειακή υποστήριξη (αδιάφορο αν αυτό γίνεται ακόμη και σε βάρος των διδακτικών καθηκόντων) ενώ ο ίδιος επιδίδεται μετά μανίας στο παιχνίδι «βρες με αν μπορείς»
    4) υπεύθυνος σε γραφείο ή διεύθυνση ( πολιτιστικών, εκπαιδευτικών, περιβαλλοντικής, αγωγής υγείας, φυσικής αγωγής, ΕΚΦΕ, ΠΛΗΝΕΤ, ΣΕΠ και άλλοι πολλοί ) ο οποίος δεν πατά σε σχολείο παρά μόνο σε κάποια τελική εκδήλωση για να βγει φωτογραφίες, και οποίος πέρασε τα 9/10 της καριέρας του έξω από τάξη από δε το υπόλοιπο 1/10 έχουν βγει αρκετά ανέκδοτα.
    5) γονέας ο οποίος ενώ δεν έχει εντοπίσει κάτι μεμπτό προς το σπλάχνο του, διαμαρτύρεται γιατί το σπλάχνο άλλου γονέα έχει υψηλότερη βαθμολογία
    6) μαθητής ο οποίος (λογικό και αναμενόμενο για την ηλικία και τη θέση του) θεωρεί καλύτερο καθηγητή αυτόν που λέει τα περισσότερα ανέκδοτα, λύνει στο πίνακα τα θέματα του τεστ την προηγούμενη της εξέτασης, δεν βάζει ποτέ δουλειά για το σπίτι και φυσικά χρησιμοποιεί μόνο το πάνω μέρος της βαθμολογικής κλίμακας.

    Φυσικά και πολλοί θα πουν: «Μα γίνονται τέτοια πράγματα;» Θα μπορούσε η Κα Υπουργός να ελέγξει πχ κατά πόσο οι σύμβουλοι αφού ενημερώθηκαν, πήγαν σε κάθε σύλλογο διδασκόντων να ενημερώσουν και να συζητήσουν, όπως προέβλεπε η εγκύκλιος περί αξιολόγησης; Αλλά και όπου πήγαν δεν ήταν (απ’ όσο ξέρω) σε θέση να πουν τι μας επιφυλάσσουν εκφράσεις όπως «Με απόφαση του Υπουργού Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, που εκδίδεται ύστερα από εισήγηση του Κ.Ε.Ε. και δημοσιεύεται στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, εξειδικεύονται τα στοιχεία της αξιολόγησης και ρυθμίζονται οι λεπτομέρειες της εφαρμογής του άρθρου αυτού» που περιλαμβάνονται στον νόμο. Έτσι ενισχύονται οι φόβοι μου.
    Μετά την ανάρτηση αυτού του σχολίου μου, θα επανέλθω με απαντήσεις επί της ουσίας των ερωτημάτων.

  • 20 Ιουνίου 2010, 08:18 | Ευαγγελία

    Είμαι εκπαιδευτικός σε ένα σχολείο τσιγκανοπαίδων.Εγώ πως θα μπορούσα ωα αξιολογήσω τη δουλειά μου, τη στιγμή που αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία για μένα είναι να μπορώ να βρω κάτι για να ταΐσω τα παιδιά, παπούτσια και ρούχα, πετρέλαιο για το σχολείο.Να πείσω τους γονείς να τα στείλουν,γιατί το κράτος δεν ενδιαφέρεται να μάθουν γράμματα.Και τελικά αν μείνει χρόνος να μάθουν να μιλάνε και να συμπεριφέρονται.Σας ρωτώ πως θα αξιολογήσω τον εαυτό μου, και πως θα με αξιολογήσει κάποιος ξένος που δεν θα ξέρει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες εργάζομαι;
    Ενδιαφερθείται πρώτα γι’αυτά που διαθέτει το κάθε σχολείο, γιατί δεν είναι όλα τα σχολεία στην πόλη. Μη θεωρείται οτι τα παιδιά μας είναι διάνοιες. Και επιτέλους ας μαθαίνουν λιγότερα και να τα θυμούνται, παρά τίποτα, απ’όλα αυτά που τους δίνουμε.Τότε κανείς εκπαιδευτικός δεν θα αρνηθεί την αξιολόγηση, γιατί θα ξέρει οτι γίνεται για να τον βοηθήσει και όχι για να τον κρίνει.
    Ευχαριστώ.

  • 20 Ιουνίου 2010, 00:29 | ΓΙΑΝΝΗΣ

    Ανεξάρτητα από οποιαδήποτε μορφή αξιολόγησης, η αξιολογική διαδικασία είναι μια διαδικασία η οποία αποσκοπεί στην βελτίωση του εκπαιδευτικού συστήματος μέσω της ανατροφοδότησης. Ως τέτοια λοιπόν θα πρέπει να γίνεται και από πάνω προς τα κάτω, αλλά και από κάτω προς τα πάνω. Έτσι εξασφαλίζεται ο αμφίδρομος χαρακτήρας της και περιορίζεται η αυθεραισία των διοικούντων ενώ παράλληλα διασφαλίζεται ο δημοκρατικός της χαρακτήρας. Μόνο με αυτήν την αμφίδρομη διαδικασία θα σταματήσει η τάση που θέλει να στοχοποιεί τον μάχιμο εκπαιδευτικό για όλα τα κακώς κείμενα στο ελληνικό εκπαιδευτικό γίγνεσθαι.

    Με εκτίμηση

  • 19 Ιουνίου 2010, 20:59 | Konstantinos Z.

    Αρχικά, είναι απαραίτητη προϋπόθεση να γίνει ξεκαθάρισμα των σχολείων από εκπαιδευτικούς ‘’σχιζοφρενείς’’, εκπαιδευτικούς που δεν μπορούν να διδάξουν, εκπαιδευτικούς που επικαλούμενοι ότι ανήκουν σε ειδικές κατηγορίες (πολύτεκνοι κλπ.) δεν ασκούν τα διδακτικά και υπόλοιπα καθήκοντα τους. Έτσι, η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών θα σταματήσει να ωθείται αρνητικά από τέτοιες συμπεριφορές και να νοιώθει ότι έτσι κι αλλιώς, όλοι αμείβονται το ίδιο και υπάρχει ατιμωρησία. Αυτό δεν είναι εύκολο να γίνει, αλλά επειδή οι περισσότερες περιπτώσεις είναι κραυγαλέες, πιστεύω ότι είναι εφικτό (εάν υπάρχει η βούληση, βέβαια).
    Στη συνέχεια, η άποψή μου είναι ότι η αξιολόγηση πρέπει να γίνεται με ‘’Εξωτερική αξιολόγηση βασισμένη σε σύστημα ανεξάρτητων αξιολογητών’’, η οποία θα είναι προαιρετική. Δηλαδή, οι εκπαιδευτικοί που θα δεχθούν να αξιολογηθούν, θα λάβουν άμεσα ένα σημαντικό επίδομα (π.χ. 500 €) και θα είναι έτοιμοι να αξιολογούνται (και απροειδοποίητα στην ώρα του μαθήματος) από την εξωτερική αξιολόγηση (Εδώ το υπουργείο οικονομικών δεν θα πρέπει να ανησυχεί, αρχικά θα είναι πολύ λίγοι αυτοί που θα συμμετέχουν). Τα κριτήρια αξιολόγησης και το ποιος θα αξιολογεί, είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα, που δεν θα το αναπτύξω εδώ. Αν η αξιολόγηση μετά από κάποιο χρονικό διάστημα (π.χ. διετία) είναι θετική, θα δίνεται μια επιπλέον αμοιβή ή / και κάποια μόρια εκπαιδευτικής απόδοσης ανάλογα με τη βαθμολογία του εκπαιδευτικού. Αν η αξιολόγηση είναι αρνητική, ο εκπαιδευτικός θα επιστρέφει στην αρχική μισθολογική του κατάσταση.
    Πιστεύω ότι η πραγματική αξιολόγηση των εκπαιδευτικών (και του εκπαιδευτικού έργου) είναι ανάγκη, όσο και αν μας φοβίζει αυτό, για να μην καταλήξουμε στον αντίποδα που είναι η ιδιωτική εκπαίδευση και οι σχέσεις εργασίας εκεί.

  • 19 Ιουνίου 2010, 13:46 | NIKOΛΑΟΣ ΠΕΤΡΙΔΗΣ

    Ενα μικτο συστημα αξιολογησησης , εξωτερικων και εσωτερικων αξιολογητων θεωρω καταλληλοτερο.
    ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΙ ( Διευθυντης, υπευθυνος ομαδας μαθηματων σχολικης περιφερειας, μαθητες)

    ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΙ (ΓΟΝΕΙΣ)

    ΣΤΟΧΟΙ,θα μπορουσε να ειναι η αποδοση των μαθητων σε γραπτες εξετασεις,η εισαγωγη μαθητων σε ΑΕΙ/ΤΕΙ.

    Η καλη επιδοση των μαθητων να εχει θετικη εξελιξη στους καθηγητες,
    (ακομη και καποια αμοιβη αλλα οχι παγια, υπο μορφη bonus).
    Aντιθετα η κακη επιδοση των μαθητων ,να εχει αρνητικες συνεπειες.

    ΠΡΟΧΩΡΕΙΣΤΕ ΣΕ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ , ας ειναι και λαθος μορφη, ΑΡΚΕΙ ΝΑ
    ΠΕΡΑΣΕΤΕ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ οτι οι ΠΑΝΤΕΣ ΚΡΙΝΟΝΤΑΙ ,και μαλιστα οταν
    πληρωνονται απο δημοσιο χρημα.
    ΑΝ πιστευουν οι καθηγητες ,οτι αμειβονται χαμηλα, ας ακουσουν και
    εμας τους εργαζομενους στον ιδιωτικο τομεα, που λεμε………
    » ΓΙΑ ΤΙΣ ΩΡΕΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ,9 ΜΗΝΕΣ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ, ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ
    ΑΠΟΔΟΣΗ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΠΟΥ ΦΕΡΝΟΥΝ , ΠΕΡΝΟΥΝ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ»
    ΑΝ ΕΧΟΥΝ ΑΝΤΙΡΡΗΣΗ ΚΑΙ ΚΟΤΣΙΑ , τοτε τους περιμενει ο ΙΔΙΩΤΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ,
    ας παραιτηθουν απο το δημοσιο ,και ας ερθουν στον ιδιωτικο τομεα……………

    ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

  • 19 Ιουνίου 2010, 02:53 | Παναγιώτης Αγγελιδάκης

    Η αντίδραση σε κάθε πρόταση για αλλαγή δεν είναι δόκιμη. Αν όλοι μαζί, χωρίς στρεβλώσεις, φτιάξουμε ένα σύγχρονο και μοντέρνο σχολείο που θα ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της εποχής, τότε πράγματι θα μπορούμε να έχουμε το δικαίωμα για βελτίωση της εργασιακής μας θέσης (π.χ σε οικονομικό επίπεδο). Η αξιολόγηση είναι ένα τέτοιο μέσο. Αυτό είναι σαφές & προφανές.

    1) Η Πρότασή μου για τη μορφή αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου σε ατομικό επίπεδο είναι η ακόλουθη:

    Α) Αξιολόγηση με θετική ανατροφοδότηση για τον καθηγητή.
    Κατάρτηση Ειδικών Ερωτηματολογίων & Αξιολόγηση του κάθε εκπαιδευτικού τόσο από τους μαθητές όσο και από τους γονείς των μαθητών. Κατ’ αυτόν τον τρόπο ένας ευσυνείδητος εκπαιδευτικός θα έχει το περιθώριο βελτίωσης και αυτοδιόρθωσης μέσω της άμεσης ανατροφοδότητσής του από το μαθητικό δυναμικό.
    Τα Ερωτηματολόγια θα συγκεντρώνονται είτε στη Σχολική Μονάδα, είτε στη Δευτεροβάθμια, είτε σε κάποιο άλλο φορέα. Εκεί θα γίνεται στατιστική επεξεργασία των απαντήσεων. Με αυτόν τον τρόπο το ΥΠΕΠΘ θα είναι σε θέση να οργανώνει είδικά σεμινάρια για τους Εκπαιδευτικούς προσαρμοσμένα στις ανάγκες τους.

    Β)Αλληλεπίδραση υποχρεωτική & σε μηνιαία βάση του εκπαιδευτικού με το Σχολικό Σύμβουλο.
    Στο τέλος της Σχολικής χρονιάς θα συνδιαμορφώνουν ένα πλαίσιο κοινής Αξιολόγησής τους σε επίπεδο συνεργασίας, μαθημάτων, Σχολικών δραστηριοτήτων και γενικότερα της εκπαιδευτικής διαδικασίας που ακολουθήθηκε.

    2) Το σχόλιό μου για τη μορφή αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου σε επίπεδο σχολικής μονάδας είναι το εξής:

    Υπάρχουν σχολεία που δυστυχώς δεν λειτουργούν έτσι όπως θα έπρεπε λόγω υποκειμενικών & αντικειμενικών παραγόντων. Αυτό το γεγονός με οποιοδήποτε τρόπο πρέπει να εντωπιστεί και να αντιμετωπιστεί για την βελτίωση της λειτουργίας του κάθε Σχολείου.
    Ωστόσο, θα είναι άδικο το γεγονός ότι πιθανών να συμπεριληφθούν & να κριθούν αρνητικά όλοι οι εκπαιδευτικοί που ανήκουν σε μια Σχολική Μονάδα με δυσλειτουργίες. Δεν πρέπει μαζί με τα ξερά να καίγονται και τα χλωρά.

    Πιστεύω ότι πρέπει να βρεθεί μια φόρμουλα εξατομικευμένης αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου του κάθε εκπαιδευτικού εντός της κάθε σχολικής μονάδας.

    Τέλος, θέλω να σημειώσω ότι κάθε μορφή ανιδιοτελούς αξιολόγησης συμβάλλει φανερά στη βελτίωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας.

    Με εκτίμηση & πάθος για ουσιαστικές & αποδοτικές αλλαγές στο εκπαιδευτικό μας σύστημα.

    Π.Α

  • 18 Ιουνίου 2010, 17:35 | Katrantsiotou Evi

    Κάνω αντιγραφή και επικόλληση για να τονίσω το πόσο πολύ συμφωνώ…

    Ανεξαρτήτως της μορφής αξιολόγησης που θα έπρεπε να υπάρχει, αυτή η προσπάθεια θα έπρεπε πρωτίστως να έχει με το μέρος της τους εκπαιδευτικούς. Οι εκπαιδευτικοί όμως αρνούνται οποιαδήποτε μορφή αξιολόγησης χωρίς να εχουν να κάνουν καμμία πρόταση (αν και θεωρητικά ήταν πάντα «υπέρ» της αξιολόγησης.
    Επειδή κι αυτή η μορφή αξιολόγησης, η αυτοαξιολόγηση προβλέπω ότι στην πράξη θα αυτο-αναιρεθεί και θα καταλήξει μια γραφειοκρατική διαδικασία και επειδή η κατάσταση στα σχολεία έχει φτάσει στο απροχώρητο, καταλληλότερη θεωρώ την αξιολόγηση από ένα σώμα «δασκάλων-επιθεωρητών» που θα επισκέπτονται τακτικά τα σχολεία (όχι όπως τους σχολικούς συμβούλους – σε τρία χρόνια μια φορά ήρθε σύμβουλος στο σχολείο μου για 20′) και θα συνεργάζονται με όλη τη σχολική κοινότητα, με τους εκπαιδευτικούς μεμονωμένα και συνολικά και θα τους βοηθούν να συντάσσουν ένα πρόγραμμα αυτοβελτίωσης το οποίο θα επιβλέπουν και θα υποβοηθούν. Θα υπάρχουν κίνητρα για την επιδίωξη επιτυχίας του προγράμματος.
    Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι ή είναι πολύ λίγοι.
    Μην περιμένουμε λοιπόν ότι το πρόβλημα θα λυθεί από τους ίδιους που το δημιουργούν, ειδικά απευθύνομαι σε διευθυντές και σχολικούς συμβούλους (και σε αυτούς που τους επιλέγουν) που δεν έχουν επίγνωση της ευθύνης τους.

    …. και συνεχίζω….

    Το μεγαλύτερο κίνητρο είναι να ξέρει ο εκπαιδευτικός ότι η δουλειά του θα κριθεί από τα αποτελέσματα που θα φέρουν οι μαθητές του σε αντικειμενική αξιολόγηση που δε μπορεί παρά να είναι εξωτερική. Αντιστοίχως δε μπορεί να υπάρχει μεγαλύτερο κίνητρο για ένα μαθητή να δείξει ενδιαφέρον για ένα μάθημα, εάν ξέρει ότι η επιδοσή του σε αυτό θα κριθεί αντικειμενικά και παράγωγο της θα είναι η συνέχιση ή μη των σπουδών του στην επόμενη τάξη. Μην τρέφουμε αυταπάτες και κυρίως ας σταματήσουμε επιτέλους να κοροϊδεύουμε ο ένας τον άλλο, εξυπηρετώντας τα βραχυπρόθεσμα συμφεροντά μας (υπουργείο, εκπαιδευτικοί, γονείς, μαθητές).

    …. και συνεχίζω…

    Μήπως από τα υπηρεσιακά συμβούλια, που εκτός από τους αιρετούς του κλάδου μας που είναι εκλεγμένοι, τα υπόλοιπα μέλη που είναι τοποθετημένοι από το κόμμα τους; Μήπως θα αξιολογηθούμε από τους σχολικούς συμβούλους; Και αυτοί είναι τόσο εκπαιδευμένοι και ενημερωμένοι-ειδικά στα τεχνικά μαθήματα που η τεχνολογία διαρκώς εξελίσσεται – και στα παιδαγωγικά; Μήπως οι διευθυντές των σχολικών μονάδων; Αυτοί ,μπορούν να μας αξιολογήσουν μόνο στο διοικητικό έργο. Και αυτό πολύ δύσκολο, γιατί μπαίνει ο προσωπικός παράγοντας που εγκυμονεί πολλούς κινδύνους(αντίθετοι ιδεολογικά, διεκδικητές για τη ίδια θέση διοίκησης ,αμοιβή στο γλύφτη και το ρουφιάνο) Οι μόνοι που μπορούν να μας αξιολογήσουν είναι τα ίδια μας τα πανεπιστήμια. Αυτά που κάποτε μας αξιολόγησαν τόσο στο γνωστικό αντικείμενο, όσο και στο παιδαγωγικό. Με ποιο τρόπο; Περνώντας πάλι από εκεί με τη μορφή της επιμόρφωσης(στο γνωστικό και στο παιδαγωγικό αντικείμενο).

    … τέλος συμπληρώνω….

    Μεικτό μοντέλο με αυστηρό αποκλεισμό κομματικών, συνδικαλιστικών και πολιτικών στελεχών από κάθε στάδιο. Αξιλογητές και αξιολογούμενοι να δημοσιοποιούν τα βιογραφικά τους και να κρίνονται βάση της επαγγελματικής εμπειρίας τους και όχι της συνδικαλιστικής τους δράσης.

  • 18 Ιουνίου 2010, 14:34 | Μαριάνθη

    Μεικτό σύστημα από το Δ/ντή και το Σχολικό Σύμβουλο. Εκτός αν δοθεί δυνατότητα στο Δ/ντή να επιλέγει ο ίδιος το προσωπικό του και να αξιολογείται στη συνέχεια η σχολική του μονάδα και ο ίδιος, οπότε αρκεί τότε η αξιολόγηση του Δ/ντή.

  • 18 Ιουνίου 2010, 12:45 | Panos

    Συμφωνώ με τη χρήση του μεικτού συστήματος αξιολόγησης (εσωτερικής- εξωτερικής).
    Η εσωτερική αξιολόγηση θα πρέπει να πραγματοποιείται από όλους τους εμπλεκόμενους στην εκπαιδευτική διαδικασία της σχολικής μονάδας (εκπαιδευτικούς, μαθητές, γονείς),
    ενώ η εξωτερική αξιολόγηση θα γίνεται από τριμελείς ομάδες έμπειρων αξιολογητών.
    Με τον τρόπο αυτό θα έχουμε μια πιο αντικειμενική εικόνα για την λειτουργία του σχολείου.
    Θα πρέπει ο στόχος της αξιολόγησης να είναι η επιβοήθηση του σχολείου μέσω της παροχής πληροφοριών για την βελτίωση της λειτουργίας του, και όχι η απόδοση ευθυνών, που τόσο αβασάνιστα προτείνεται από μερικούς.

    Μεγάλη προσοχή θα πρέπει να δοθεί στα ακόλουθα σημεία:
    α) καθορισμός δεικτών αξιολόγησης (μια διαβούλευση θα ήταν χρήσιμη)
    β) επιλογή μελών ομάδων εξωτερικής αξιολόγησης (θα πρέπει να υπάρχουν και άτομα
    έχουν εμπειρία από τη λειτουργία ενός σχολείου)
    γ) να μην συνδεθεί η αξιολόγηση, με οποιαδήποτε μορφή αρνητικών κινήτρων (ποινές)
    γιατί κάτι τέτοιο θα αλλοιώσει τον χαρακτήρα που θα πρέπει να έχει.

  • 18 Ιουνίου 2010, 12:28 | DEG

    Ναι στην αξιολόγηση – οπωσδήποτε ΝΑΙ. Αλλά. Αλλά με κάποιες προϋποθέσεις. ΠΟΙΟΣ και με ΤΙ κριτήρια θα αξιολογεί ??? Ο Διευθυντής της Σχολικής Μονάδος που οι καθημερινές του εργασίες πνίγονται από γραφειοκρατικά και διαδικαστικά θέματα ; ή οι υπόλοιποι συνάδερφοι από τον Σύλλογο Διδασκόντων που δεν έχουν γνώση του γνωστικού αντικειμένου ;

    Ένα «Μεικτό σύστημα εξωτερικής και εσωτερικής αξιολόγησης» όπως αναφέρεται ίσως είναι ενδιαφέρον να εξεταστεί.

    Στο «εσωτερικό» πιθανόν ναι βρεθεί κάποια φόρμουλα αποτελούμενη από
    α/ μαθητές (εκπαιδευτική διαδικασία – μεταδοτικότητα – ευσυνειδησία – «στήσιμο» στην τάξη κλπ)
    β/ γονείς (προσβάσιμος εκπαιδευτικός – πληροφόρηση και ενημέρωση σχετικά με την φοίτηση / διαγωγή / επίδοση μαθητή)
    γ/ εκπαιδευτικούς (για την συνεργασία με το Σύλλογο – την συμμετοχή σε αποφάσεις και δραστηριότητες της Σχολικής Μονάδος κλπ)
    δ/ Διευθυντή Σχολικής Μονάδος (για το τυπικό της προσέλευσης [μην το γελάτε] – την συμπεριφορά εντός και εκτός τάξης [σ’ αυτό ούτε καν να χαμογελάσετε] – και γενικότερα σαν εργαζόμενος)

    Στο «εξωτερικό» θα μπορούσε να υλοποιηθεί με
    α/ Σχολικό Σύμβουλο ανά 2 με 3 σχολεία, με τουλάχιστον εβδομαδιαία επίσκεψη.
    β/ Ομάδα συναδέλφων αποτελούμενη από άτομα της ίδιας ειδικότητας και της ίδιας εκπαιδευτικής βαθμίδας που θα ανταλλάσει προτάσεις και εμπειρίες για την βελτίωση της όλης διαδικασίας

    ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ:
    1/ Η εκλογή των αξιολογητών να γίνει με αντικειμενικά κριτήρια (πραγματικά αντικειμενικά – ΟΧΙ συνδικαλιστικά).
    2/ Η αξιολόγηση θα είναι ΑΜΦΙΔΡΟΜΗ. Δηλαδή ναι να με αξιολογήσουν αλλά στο τέλος του έτους και εγώ να τους αξιολογήσω.

  • 18 Ιουνίου 2010, 12:23 | Εγώ

    Η αξιολόγηση είναι ένα θέμα πολύ σοβαρό που γίνεται σοβαρότερο όταν έχει να κάνει με την ποιότητα της εκπαίδευσης των παιδιών μας. Όπως γνωρίζουν πολύ καλά οι σύμβουλοι του υπουργείου, δεν υπάρχει έργο που να μην αξιολογείται, αρκεί να εντοπιστούν οι παράμετροι αξιολόγησης. Για τη δουλειά αυτή υπάρχουν ειδικοί και αν δεν έχει το υπουργείο την τεχνογνωσία, ας στείλει κάποιους υπαλλήλους σε ένα σεμινάριο ή ας οργανώσει ένα μεταπτυχιακό ή ας την αποκτήσει με κάποιο τρόπο.
    Όμως έστω ότι αυτή η αξιολόγηση γίνεται ποιο θα είναι το αντίκρισμα; Θα δημοσιοποιείται ώστε να γνωρίζω ποιος καθηγητής ή ποιος δάσκαλος είναι καλύτερος; Θα μπορώ να τον επιλέξω για τα παιδιά μου; Θα μπορώ να γνωρίζω εγώ σαν απλός πολίτης ποιο σχολείο είναι καλύτερο; Θα έχω τη δυνατότητα να στείλω τα παιδιά μου στο καλύτερο σχολείο; Στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, θα αξιολογούνται τα πανεπιστήμια; Θα σχετίζεται η επιχορήγησή τους με την αξιολόγηση; Ποιο τέλος πάντων θα είναι το όφελος της αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου; Διότι αν δεν είναι η βελτίωση των εκπαιδευτικών υπηρεσιών, μη το συζητάμε…! Τζάμπα χάνουμε το χρόνο μας…

    Να πω ακόμα ότι στο δημόσιο τομέα υπάρχει αξιολόγηση των υπαλλήλων και του έργου τους ετησίως η οποία όμως δεν έχει κανένα αντίκρισμα ούτε στην εξέλιξη του εργαζόμενου, ούτε στα καθήκοντά του ούτε στις αποδοχές του. Τα πολυσέλιδα φυλλάδια αξιολόγησης, γεμίζουν απλά έναν υποφάκελλο του φακέλλου του εργαζόμενου και όταν γίνονται οι κρίσεις για προϊσταμένους… ε τώρα… ξέρετε όλοι τι γίνεται, ειδικά εσείς των υπουργείων!!

    Τέλος να θέσω υπόψη, ότι στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο λειτουργεί αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου και της λειτουργίας του από την ίδρυσή του. Δεν γνωρίζω κατά πόσο αυτή η αξιολόγηση φέρνει κάποια αποτελέσματα ή τα δεδομένα της αξιοποιούνται με κάποιο τρόπο. Το θέμα δεν είναι ότι δεν υπάρχει τρόπος ή ποιος τρόπος είναι αυτός, το θέμα είναι αν θα αξιοποιηθούν! Ε;

  • 18 Ιουνίου 2010, 11:51 | Stefanos

    Η καλύτερη μορφή αξιολόγησης είναι η χρηματοδότηση, καθώς μόνο έτσι θα *αναγκασθούν* οι (εκπαιδευτικοί) δημόσιοι υπάλληλοι να δουλέψουν.
    Επίσης, αυτό θα θέσει επί ίσους όρους τον ανταγωνισμό στην παιδεία, τόσο ανάμεσα σε δημόσια όσο και ανάμεσα σε ιδιωτικά σχολεία, δίνοντας την ευκαιρία ακόμη και σε δημόσια σχολεία να αποκτήσουν επιπρόσθετους πόρους.
    Ενδεικτικά, το καταλληλότερο σύστημα είναι αυτό με τα σχολικά κουπόνια (βλ. και http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BA%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%80%CF%8C%CE%BD%CE%B9 και δείτε την αγγλική καταχώρηση για λεπτομέρειες εφαρμογής σε άλλες χώρες)

    Όσον αφορά την αξιολόγηση του κάθε σχολείου, το καλύτερο θα ήταν να εφαρμοστεί η ίδια μεθοδολογία που εφαρμόζεται *οπουδήποτε* χρειάζεται να συμμορφωθεί κάποιος απέναντι σε ένα πρότυπο, και να δίνονται κίνητρα και αντικίνητρα για την καλή τήρηση της. Η μεθοδολογία είναι αυτή του εξωτερικού ελεγκτή, σύμφωνα με ένα πρότυπο από τρίτο μέρος (άλλος ο οργανισμός που αξιολογεί, άλλος ο οργανισμός που ορίζει πως να γίνεται η εκπαίδευση και άλλος αυτός που εκπαιδεύει). Αυτό το σύστημα εφαρμόζεται *παγκοσμίως* στα πρότυπα (πχ ISO), καθαρά γιατί λειτουργεί. Με οποιαδήποτε άλλη προσέγγιση καταλήγεις να αξιολογείς τον εαυτό σου, δηλαδή η αμεροληψία πάει περίπατο.

  • 18 Ιουνίου 2010, 11:23 | ΣΧΟΛΙΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΔΕ

    Προτείνω το μεικτό σύστημα
    Η εσωτερική αξιολόγηση πραγματοποιείται από τους εμπλεκομένους στην εκπαιδευτική διαδικασία της σχολικής μονάδας (εκπαιδευτικοί, μαθητές, γονείς) και αξιολογεί τον βαθμό επίτευξης των στόχων που έχουν τεθεί με την έναρξη του σχολικού έτους.
    Η εξωτερική παρεμβαίνει όταν ο βαθμός επίτευξης των στόχων που έχει θέσει η σχολική μονάδα είναι χαμηλός, αποδίδοντας ευθύνες κατά περίπτωση (Υπουργείο, Διευθύνσεις Γραφεία, Δήμος, σχολική μονάδα) και προτείνει λύσεις.
    Απαραίτητη προυπόθεση για να υπάρξει εξωτερική αξιολόγηση είναι διαφάνεια και αξιοκρατία στην επιλογή αυτών που θα αξιολογήσουν χωρίς «κομματικά δεκανίκια»
    Τέλος οποιαδήποτε μορφή αξιολόγησης και αν επιλεγεί πρέπει να ξεκινά από πάνω

  • 18 Ιουνίου 2010, 10:28 | Δημήτρης

    Ανεξαρτήτως της μορφής αξιολόγησης που θα έπρεπε να υπάρχει, αυτή η προσπάθεια θα έπρεπε πρωτίστως να έχει με το μέρος της τους εκπαιδευτικούς. Οι εκπαιδευτικοί όμως αρνούνται οποιαδήποτε μορφή αξιολόγησης χωρίς να εχουν να κάνουν καμμία πρόταση (αν και θεωρητικά ήταν πάντα «υπέρ» της αξιολόγησης.
    Επειδή κι αυτή η μορφή αξιολόγησης, η αυτοαξιολόγηση προβλέπω ότι στην πράξη θα αυτο-αναιρεθεί και θα καταλήξει μια γραφειοκρατική διαδικασία και επειδή η κατάσταση στα σχολεία έχει φτάσει στο απροχώρητο, καταλληλότερη θεωρώ την αξιολόγηση από ένα σώμα «δασκάλων-επιθεωρητών» που θα επισκέπτονται τακτικά τα σχολεία (όχι όπως τους σχολικούς συμβούλους – σε τρία χρόνια μια φορά ήρθε σύμβουλος στο σχολείο μου για 20′) και θα συνεργάζονται με όλη τη σχολική κοινότητα, με τους εκπαιδευτικούς μεμονωμένα και συνολικά και θα τους βοηθούν να συντάσσουν ένα πρόγραμμα αυτοβελτίωσης το οποίο θα επιβλέπουν και θα υποβοηθούν. Θα υπάρχουν κίνητρα για την επιδίωξη επιτυχίας του προγράμματος.
    Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι ή είναι πολύ λίγοι.
    Μην περιμένουμε λοιπόν ότι το πρόβλημα θα λυθεί από τους ίδιους που το δημιουργούν, ειδικά απευθύνομαι σε διευθυντές και σχολικούς συμβούλους (και σε αυτούς που τους επιλέγουν) που δεν έχουν επίγνωση της ευθύνης τους.

  • 18 Ιουνίου 2010, 02:06 | Κωνσταντίνος

    Να ρωτήσω ή θα είναι άτοπο!

    Το ερωτηματολόγιο ποιοί το έφτιαξαν; Και που είναι τελικά; Γιατί δεν το βλέπουμε πριν την εφαρμογή του;
    Σε ποιό «Μοντέλο» στηρίζονται αυτοί που το έφτιαξαν;
    Και αν στηρίζονται σε κάποιο μοντέλο ποιά είναι τα αποτελέσματά του από την όποια εφαρμογή του;
    Σε τι θα βοηθήσει αυτή η ποσοτική και ποιοτική έρευνα; Αφού η ποσοτική γίνεται !!!
    Τέλος, οι ποιοτικές έρευνες δεν στηρίζονται στο κενό ….
    Θέλω αξιολόγηση αλλά κάποιος πρέπει να με πείσει με επιστημονικό τρόπο.

  • 18 Ιουνίου 2010, 01:30 | ΔΗΜΗΤΡΗΣ

    Καμία σημαντική πρόοδος δε θα υπάρξει στο δημόσιο σχολείο, όσο κι αν εκσυγχρονιστούν οι μέθοδοι και το περιεχόμενο της διδασκαλίας (π.χ. διαδραστικοί πίνακες, υπολογιστές, νέα βιβλία, περιορισμός ύλης, βελτίωση προγράμματος σπουδών, ομαδοσυνεργατική μάθηση κ.λ.π.) εάν και μόνο εάν δεν υπάρξει ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ τόσο των ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ , όσο και κυρίως των ΜΑΘΗΤΩΝ σε κάθε βαθμίδα της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Όλα τ΄άλλα είναι χάσιμο χρόνου και το γρηγορότερο που θα αποδεχτούμε τη θεώρηση αυτή το καλύτερο για όλους, εφόσον επιθυμούμε τη διατήρηση του δημόσιου σχολείου.. Να εξηγήσω αυτό που θεωρώ αυτονόητο: Διαχρονικά, αλλά κυρίως στην εποχή μας είναι απίθανο να δουλέψει το οτιδήποτε εάν δεν υπάρχουν κίνητρα. Το μεγαλύτερο κίνητρο είναι να ξέρει ο εκπαιδευτικός ότι η δουλειά του θα κριθεί από τα αποτελέσματα που θα φέρουν οι μαθητές του σε αντικειμενική αξιολόγηση που δε μπορεί παρά να είναι εξωτερική. Αντιστοίχως δε μπορεί να υπάρχει μεγαλύτερο κίνητρο για ένα μαθητή να δείξει ενδιαφέρον για ένα μάθημα, εάν ξέρει ότι η επιδοσή του σε αυτό θα κριθεί αντικειμενικά και παράγωγο της θα είναι η συνέχιση ή μη των σπουδών του στην επόμενη τάξη. Μην τρέφουμε αυταπάτες και κυρίως ας σταματήσουμε επιτέλους να κοροϊδεύουμε ο ένας τον άλλο, εξυπηρετώντας τα βραχυπρόθεσμα συμφεροντά μας (υπουργείο, εκπαιδευτικοί, γονείς, μαθητές).

  • 17 Ιουνίου 2010, 23:48 | Σπύρος (Παρατσούκλη)

    Η αξιολόγηση σαν έννοια είναι όχι απλά ενδιαφέρουσα αλλά και απαραίτητη. Είναι ο τρόπος με τον οποίο θα φανεί ποιοι είναι οι πραγματικά υπεύθυνοι για την κατάσταση στην οποία βρίσκετε το εκπαιδευτικό μας σύστημα.
    Θα φανούν οι πραγματικές συνθήκες μέσα στις οποίες οι καθηγητές εργάζονται και τα εφόδια που μας δίνει, ή μάλλον δεν μας δίνει, το κράτος για να κάνουμε την δουλειά μας.
    Θα φανεί που πηγαίνουν τα δισεκατομμύρια που υποτίθεται ότι ξοδεύει το κράτος για την παιδεία.
    Και τέλος επιτέλους θα αξιολογηθείτε εσείς που τόσα χρόνια μας αξιολογείτε κάθε βράδυ στα βραδινά δελτία ειδήσεων των «Μ.Μ.Ε.»

    Σας ευχαριστώ που ανοίξατε τους ασκούς του Αιόλου.

    Αλλά ας σχολιάσω και το ερώτημα σας:
    Από ότι έχω διαβάσει στο διαδίκτυο η μέθοδος που έχει αποφασιστεί να χρησιμοποιηθεί είναι αυτή της αυτοαξιολόγηση.
    Η όλη διαδικασία χρηματοδοτείται από κάποιο ευρωπαϊκό ερευνητικό πρόγραμμα, που σημαίνει ότι υπάρχει κάποιο τεχνικό δελτίο το οποίο περιγράφει ακριβώς πώς θα γίνει αυτή η αξιολόγηση.
    Άρα δεν πολυκαταλαβαίνω γιατί προσποιείστε ότι γίνετε κάποια “διαβούλευση” επί του θέματος.

  • 17 Ιουνίου 2010, 23:35 | Μαλτέζος Νικόλαος

    Εδώ και τώρα
    Αξιολόγηση και αυτοαξιολόγηση για όλους. Από την κεφαλή του εκπαιδευτικού συστήματος-υπουργός και γεν. γραμματείς-περιφερειακοί διευθυντές-διευθυντές εκπαίδευσης-προϊστάμενοι γραφείων-διευθυντές σχολείων και καθηγητές .Όλοι μετέχουμε στο εκπαιδευτικό έργο, ο καθένας από τον τομέα του. Άλλος στο διοικητικό έργο και άλλος στο παιδαγωγικό έργο(διδακτικό-γνωστικό) Εμείς οι εκπαιδευτικοί αξιολογούμαστε κάθε μέρα από τους μαθητές μας μέσα στην τάξη ,τους γονείς τους και τον ίδιο μας τον εαυτό. Το μόνο που λείπει είναι η αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου μας (διδακτικό-γνωστικό) από ποιους; Από τη διοίκηση; Μα αυτοί που θα μας αξιολογήσουν, αξιολογήθηκαν και κρίθηκαν άξιοι γι΄αυτές τις θέσεις λόγω των ουσιαστικών προσόντων τους ή λόγω της κομματικής τους ταυτότητας και από ποιους; Μήπως από τα υπηρεσιακά συμβούλια, που εκτός από τους αιρετούς του κλάδου μας που είναι εκλεγμένοι, τα υπόλοιπα μέλη που είναι τοποθετημένοι από το κόμμα τους; Μήπως θα αξιολογηθούμε από τους σχολικούς συμβούλους; Και αυτοί είναι τόσο εκπαιδευμένοι και ενημερωμένοι-ειδικά στα τεχνικά μαθήματα που η τεχνολογία διαρκώς εξελίσσεται – και στα παιδαγωγικά; Μήπως οι διευθυντές των σχολικών μονάδων; Αυτοί ,μπορούν να μας αξιολογήσουν μόνο στο διοικητικό έργο. Και αυτό πολύ δύσκολο, γιατί μπαίνει ο προσωπικός παράγοντας που εγκυμονεί πολλούς κινδύνους(αντίθετοι ιδεολογικά, διεκδικητές για τη ίδια θέση διοίκησης ,αμοιβή στο γλύφτη και το ρουφιάνο) Οι μόνοι που μπορούν να μας αξιολογήσουν είναι τα ίδια μας τα πανεπιστήμια. Αυτά που κάποτε μας αξιολόγησαν τόσο στο γνωστικό αντικείμενο, όσο και στο παιδαγωγικό. Με ποιο τρόπο; Περνώντας πάλι από εκεί με τη μορφή της επιμόρφωσης(στο γνωστικό και στο παιδαγωγικό αντικείμενο).Εδώ βέβαια δημιουργείται ένα θέμα. Οι καθηγητικές σχολές είναι και παιδαγωγικές; Από ότι ξέρω τέτοιες σχολές μέχρι σήμερα είναι μόνο οι παιδαγωγικές ακαδημίες και η ΑΣΠΑΙΤΕ-πρώην ΑΣΕΤΕΜ/ΣΕΛΕΤΕ. Όπως επίσης, τα τελευταία χρόνια στην εκπαίδευση μέσω ΑΣΕΠ διορίστηκαν ως εκπαιδευτικοί και όχι ως παιδαγωγοί (χωρίς ΣΕΛΕΤΕ, χωρίς παιδαγωγικό) και πτυχιούχοι άλλων ειδικοτήτων. Βέβαια πέρασαν για 10 μέρες από το ΠΕΚ!!! Η αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας γίνεται σε τακτά χρονικά διαστήματα από τον ίδιο το σύλλογο διδασκόντων Δώστε περισσότερη δύναμη στο σύλλογο των διδασκόντων. Δώστε του τη δύναμη να μπορεί να ελέγχει τη διοίκηση σε όλους τους τομείς και να επιλέγει ακόμα και τη διοίκηση.(Διευθυντή-υποδιευθυντή)όλοι μας γνωρίζουμε τον ποιο ικανό, τον ποιο εργατικό. Επιτέλους ας απαλλαγούμε από το πελατειακό κράτος και την εξόφληση γραμματίων.
    Ας ξεκινήσουμε λοιπόν την αξιολόγηση από σήμερα 1) Ο Νέος νόμος (3848/2010) για την εκπαίδευση με το Ν. 3467/2006 σε ότι αφορά στην «Επιλογή στελεχών Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης εκτός από κάποιες μικροαλλαγές είναι στο μεγαλύτερο μέρος του copy-paste. Μοριοδότηση και πάλι της συνέντευξης, εξίσωση του μεταπτυχιακού με τη συνδικαλιστική θητεία!!!
    Βαθμός ;;;
    2) Απόφαση 121/1992(ΦΕΚ Β΄ 371/9-6-1992-Κανονισμός λειτουργίας του ΟΕΕΚ) εξανεμίζει την όποια βαρύτητα των αντικειμενικών και μετρήσιμων κριτηρίων (προϋπηρεσία, μεταπτυχιακές σπουδές, συγκεκριμένο συγγραφικό έργο,…..) και αποδίδει κυρίαρχο ρόλο στα «συνεκτιμώμενα» κριτήρια και τη συνέντευξη, με αποτέλεσμα να επιλέγονται – με βάση και τη σύνθεση των Υπηρεσιακών Συμβουλίων – οι αρεστοί στην κάθε κυβέρνηση. Αφορμή για όσα αναφέρω παραπάνω, μου δίνει η απάντηση του προέδρου του ΟΕΕΚ(της προηγούμενης διοίκησης), σε αίτηση μου να μάθω τα μόρια μου(για τυπικά-ουσιαστικά προσόντα και συνέντευξη) κατά την διαδικασία επιλογής αναπλ. δ/ντη στο ΙΕΚ της πόλης μου, σύμφωνα με την προκήρυξη Α/14735/4-6-2009 του Ο.Ε.Ε.Κ Απάντηση με αρ. πρωτ. ΔΚ2/872/5-2-2010 «Σύμφωνα με τη υπ΄αριθμ. 121/1992 άρθρο 4 παρ 7 περ. ε υπουργικής απόφασης, δεν προβλέπεται μοριοδότηση των προσόντων των υποψηφίων για την επιλογή Διευθυντών και Αναπληρωτών Διευθυντών στα δημόσια ΙΕΚ, ούτε βαθμολόγηση επί της προφορικής τους συνέντευξης, καθώς συνεκτιμώνται τα ουσιαστικά και τυπικά προσόντα και η γενική παρουσία τους και δεν βαθμολογείται ξεχωριστά κάποιο απ΄ αυτά». Πότε θα αλλάξει ο νόμος του 1992 για τα ΙΕΚ; Μετά την νέα επιλογή των στελεχών;
    Βαθμός ;;;
    3) Αδιαφανής τρόπος επιλογής των μελών εξεταστικών και βαθμολογικών επιτροπών,χωρίς να υπάρχει ενημέρωση. Κάποιοι φαίνεται κρίθηκαν άξιοι για μόνιμη θέση σ΄αυτές τις επιτροπές και κάποιοι άξιοι για τη θέση του επιτηρητή!!!
    Βαθμός ;;;;
    4) Συνέντευξη για την επιλογή στελεχών από άτομα με λιγότερα προσόντα από τον υποψήφιο
    Βαθμός ;;;

    Θα μπορούσα να αναφέρω και άλλα για να τα βαθμολογήσετε και να τα αξιολογήσετε όλοι σας, αλλά δεν θα΄θελα να σας κουράσω περισσότερο .Όποιος θέλει από απλό συνάδελφο μέχρι και από το υπουργείο μπορεί να μου στείλει τη βαθμολογία του στη διεύθυνση nxkdm@sch.gr

    Mε εκτίμηση
    Μαλτέζος Νικόλαος (με 22 χρόνια διδακτικής υπηρεσίας)
    Ανάξιος για θέση διοίκησης του σχολείου μου to 2007 Ανάξιος για τη θέση αν.διευθυντή του ΙΕΚ της περιοχής μου το 2008 Ανάξιος για τη θέση αν.διευθυντή του ΙΕΚ της περιοχής μου το 2009

  • 17 Ιουνίου 2010, 22:08 | Σοφία

    Θεωρώ, ότι θα πρέπει να ακολουθηθεί το Β δηλ. η εσωτερική συλλογική αξιολόγηση και αυτό γιατί ο εκπαιδευτικός κόσμος, δεν είναι προετοιμασμένος να δεχτεί αξιολόγηση από εξωτερικούς αξιολογητές.Έχει καχυποψία η οποία δεν είναι αδικαιολόγητη. Είναι οπωσδήποτε, ένα πολύ σοβαρό θέμα, ποιοι θα είναι οι αξιολογητές και ποια γνώση θα έχουν για να κάνουν αυτή τη δουλειά.Άλλωστε, αν η αξιολόγηση έχει πράγματι στόχο την θετική εξέλιξη και ανάπτυξη του ίδιου του οργανισμού ( σχολείου) ποιος ο λόγος της εφαρμογής της εξωτερικής αξιολόγησης;

  • 17 Ιουνίου 2010, 21:20 | mantz

    Συμφωνώ κατ’αρχάς, με την επιλογή της εσωτερικής (αυτο-)αξιολόγησης αντί της εξωτερικής αξιολόγησης για τους λόγους που αναφέρετε και εσείς (π.χ. δαιμονοποίηση της έννοιας της αξιολόγησης).

    Από εκεί και ύστερα έχω μια αίσθηση ότι τείνετε να επανεφεύρετε τον τροχό. Υπάρχει το Κοινό Πλαίσιο Αξιολόγησης (Common Assessment Framework) που έχει προκύψει από κοινού από όλες τις Δημόσιες Διοικήσεις της Ε.Ε., για τον τρόπο με τον οποίο προτείνεται να (αυτο-)αξιολογούνται όλοι οι δημόσιοι οργανισμοί. Βασικό στοιχείο του Κ.Π.Α. είναι ο προαιρετικός χαρακτήρας του όμως… Θα μπορούσατε να ενισχύσετε με κάποια ελαφρά κίνητρα την τάση των σχολείων να αυτοαξιολογηθούν, χωρίς να καταφύγετε σε ένα σύστημα «υποχρεωτικής αυτοαξιολόγησης» (έχει κάτι το αντιφατικό η έννοια όπως καταλαβαίνετε…) το οποίο δείχνει και αρκετά γραφειοκρατικό. Κατανοώ ότι έχει γίνει μια σημαντική προεργασία αλλά αυτό δεν πρέπει να είναι λόγος να περιοριστείτε στις κατευθύνσεις που έχετε ήδη χαράξει. Ήδη από το ίδιο το κείμενο της πρότασης (ανηρτημένο αρχείο «Πρόταση Αυτοαξιολόγησης») διαφαίνεται σαφής η πιθανότητα να εκφυλιστεί η όλη διαδικασία σε μία τυπική σύνταξη εκθέσεων / ερωτηματολογίων.
    Θα ήταν δε πολύ πιο πειστικό αν το ίδιο το Υπουργείο Παιδείας, για να δώσει το καλό παράδειγμα αλλά και για να καταλάβουν οι άνθρωποί του τις δυσκολίες του εγχειρήματος, φρόντιζε πρώτο αυτό να αυτοαξιολογηθεί, στο εσωτερικό του, με τον τρόπου που προβλέπει το Κοινό Πλαίσιο Αξιολόγησης.

    Μια συγκεκριμένη παρατήρηση πάνω σ’ ένα συγκεκριμένο σημείο του προβλεπόμενου σχεδίου: Θεωρώ αρνητικότατο το ότι περιορίζεται η εκπροσώπηση των γονέων και των μαθητών στους «συνδικαλιστικούς» εκπροσώπους τους. Αν θέλετε να προκύπτει μια πραγματικά πλήρης εικόνα των πεπραγμένων του κάθε σχολείου πρέπει να εκπροσωπούνται όλες οι διαφορετικές ομάδες ανθρώπων που ζουν μέσα / γύρω από αυτό. Θα ήταν πολύ προτιμότερο η επιλογή μαθητών / γονέων να γίνεται με κλήρωση, μέσα από το σύνολο των (ενδιαφερόμενων) μαθητών / γονέων, χωρίς περιορισμούς και αποκλεισμούς.
    Επίσης, μου φαίνεται περίεργο να γίνεται αναφορά σε εισαγωγή καινοτομιών όταν τα σχολεία είναι τόσο ασφυκτικά ελεγχόμενα από την κεντρική κυβέρνηση, μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια της λειτουργίας τους.

    Τέλος, καλό θα ήταν να αρχίσουν να εκτίθενται και κάποια τμήματα του σχολικού πληθυσμού σε μεθόδους / κριτήρια / εκθέσεις εξωτερικής αξιολόγησης, ιδίως ως προς τα αποτελέσματα της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Η εξωτερική αξιολόγηση μπορεί να λειτουργήσει ως ένα παράθυρο στον κόσμο για να δώσει σε μαθητές / γονείς / εκπαιδευτικούς μια αίσθηση του που βρίσκονται τα υπόλοιπα εκπαιδευτικά συστήματα και οι υπόλοιποι μαθητές στο σημερινό ανοιχτό αλλά και ανταγωνιστικό περιβάλλον…

  • 17 Ιουνίου 2010, 20:54 | Καθηγητής

    Κύριοι του Υπουργείου,
    Η «Αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου της σχολικής μονάδας – Διαδικασία Αυτοαξιολόγησης» χρηματοδοτείται από το Δ΄ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης, το γνωστό μας Ε.Σ.Π.Α. (Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο Αναφοράς 2007 – 2013)και έχει προϋπολογισμό € 7.200.000. Επιλέξιμες δαπάνες οι αμοιβές όλων που θα ασχολιθούν στο υπουργείο, σχολικών συμβούλων και διευθυντών σχολικών μονάδων, ούτε λόγος για τους καθηγητές που θα εργαστούν και θα αξιολογηθούν.
    Ο Πρωθυπουργός της χώρας πριν τις εκλογές του 2009 μας έλεγε ότι μόνο φέτος θα εγγραφούν για την παιδεία στον προϋπολογισμό €1.000.000 και από το 2010 μέχρι και το 2010 θα έχουμε φτάσει στο 5% του ΑΕΠ.
    Τι έχουμε μέχρι τώρα;
    Μείωση -12% και μετέπειτα -8% στα επιδόματα και στους μισθούς που είχαν μείνει στάσιμα 4 χρόνια επί Ν.Δ.
    Μείωση -5% έως -65% μείωση στις αποζημιώσεις των ήδη παγωμένες από το 2006 αποζημιώσεις.
    Κατάργηση των αδειών μετεκπαίδευσης.
    Κατάργηση των αποσπάσεων εξωτερικού.
    Δήλωση του οικονομικού επιτελείου πως δεν θα πληρωθούν υπερωρίες, οδοιπορικά κ.ά. πρόσθετες αμοιβές.
    Δηλωμένη πρόθεση του ΔΝΤ και της τρόικας για μείωση -20% στα πάντα.
    Μείωση των συντάξεων και αύξηση του εργασιακού βίου.
    Έστω τώρα για υπόθεση εργασίας η αυτοαξιολόγηση δείξει ότι χρειάζονται μετεκπαιδεύσεις καθηγητών, εποπτικά και τεχνολογικά βοηθήματα, μείωση των αριθμών μαθητών ανά τμήμα, και πρόθεση να εφαρμοστεί το μοντέλο Δανίας που κάθε καθηγητής παίρνει €4.000 τον μήνα, έχει τον ιδιαίτερο χώρο άσκησης της δουλειάς του καθώς και σχολεία με χρήματα για επίτευξη κοινωνικών και μαθησιακών λειτουργιών.
    Αν υπάρχει κάποιος που πιστεύει ότι θα δώσετε λεφτά για όλα αυτά τότε να κάνουμε συζήτηση αλλιώς για να έχουμε απλώς να μιλάμε δεν έχει καμιά ουσία.
    Και φυσικά ΟΧΙ ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ – ΑΛΛΑ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΠΡΩΤΑ ΦΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΔΩΘΟΥΝ.
    Ένας καθηγητής που σκέφτεται.

  • 17 Ιουνίου 2010, 20:21 | Padelis

    Οι καλές απαντήσεις προϋποθέτουν και σωστές ερωτήσεις και οι σωστές ερωτήσεις προϋποθέτουν να καταλαβαίνουμε όλοι – ερωτώντες και απαντώντες – γιατί πράγμα μιλάμε. Πως ορίζει το υπουργείο το «εκπαιδευτικό έργο»; Ας δώσει πρώτα απάντηση σε αυτό και μετά ας κάνουμε προσπάθειες για τη σωστή του αξιολόγηση.

  • 17 Ιουνίου 2010, 17:01 | Γιάννης

    Η καλύτερη αυτοαξιολόγηση είναι αυτή που πρέπει να κάνετε οι ίδιοι. Αυτοαξιολογειθείτε εσείς πρώτα και μετά θα το κάνουμε κι εμείς.

    Μπορεί κάποιος να μου απαντήσει γιατί κόπτεστε τόσο πολύ για την αυτοαξιολόγηση; Τί θα κανετε τα δεδομένα; Μήπως θα απομακρύνετε τους κακούς εκπαιδευτικούς; ΟΧΙ. Μήπως θα φτιάξετε καλύτερα σχολεία; ΟΧΙ. Προς τι λοιπόν όλη αυτή η διαδικασία που όυτως ή άλλως συμβ δεδοαίνει άτυπα. Και για ποιόν λόγο τα δεδομενα θα δημοσιεύονται στο διαδίκτυο. Το βρίσκετε παιδαγωγικό αυτό;

  • 17 Ιουνίου 2010, 16:58 | παρασκευή

    Νομίζω πως η πρόταση αξιολόγησης που παρουσιάζεται είναι πλήρης και ικανοποιητική, τουλάχιστον για το ξεκίνημα της νέας χρονιάς. Αυτή η πρώτη εμπειρία θα αποτελέσει και τη βάση βελτίωσης της πρότασης.

  • 17 Ιουνίου 2010, 15:04 | Δημήτριος Κ

    Κα. Υπουργέ,

    Θα ήθελα με τη σειρά μου να εκφράσω την αποψή μου σχετικά με την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Η συλογιστική μου θεωρώ οτι είναι σχετικά απλή εφόσον βασίζεται στην στατιστική και στο στατιστικό λάθος.

    Προχωρώ αναλυτικότερα …. Τι πιο απλό για τον μαθητή της Α τάξης του Λυκείου, Γυμνασίου, ή Δημοτικού, να λάβει έναν προσωπικό κωδικό μέσω του οποίου να συνδέεται σε ένα (σχετικά απλό) σύστημα αξιολόγησης του υπουργείου μέσω του οποίοι να μπορεί αξιολογήσει τους καθηγητές του, μέσω ενός ερωτηματολογίου το οποίοιο θα αναλύει και θα διερευνά, γνωστικό αντικείμενο, συμπεριφορά, αποδοτικότητα, ενδιαφέρον κλπ κλπ κπλ.

    Ξέρω οτι εξ’ αρχής η πρώτη σας σκέψη θα είναι οτι «πολλοί μαθητές μπορεί να μην συμπαθούν έναν εκπαιδευτικό, γιατί είναι ιδιαίτερα αυστηρός ….». Δώστε μου όμως λίγο χρόνο να σας εξηγήσω οτι κάτι τέτοιο δεν υφίσταται δεδομένου οτι ένας εκπαιδευτικός κάθε χρονιά βρίσκεται αντιμέτωπος με 100, 200 ή και 300 μαθητές αναλόγως των τμημάτων που του έχουν ανατεθεί. Μέσα σε μια πενταετία μαζεύεται ένα στατιστικό δείγμα 500 έως και 1500 μαθητών.

    Ένα στατιστικό δείγμα 500-1500 μαθητών δεν μπορεί να περιέχει ποσοστά της τάξεως του 30-40-50-60% ή και περισσότερο αναφέροντας πχ. οτι ο καθηγητής δεν γνωρίζει το γνωστικό του αντικείμενο ή οτι η συμπεριφορά του είναι απρεπής ή οτι δεν δείχνει ενδιαφέρον κλπ κλπ και το στατιστικό δείγμα αυτό να είναι αναληθές.

    Ας μην ξεχνάμε κα. Υπουργέ οτι στην κοινωνία την οποία ζούμε οι περισσότεροι για να μην πω όλοι έχουμε αποφασίσει να κρυφτούμε πίσω απο το δαχτυλό μας και κατ’ επέκταση τις γνωριμίες μας στον κύκλο της Δ/θμιας εκπαίδευσης. Ο μαθητής όμως είναι νέος ….. καθαρός …… και ίσως και λίγο όλα οργισμένος, παραμετροι οι οποίες σε μεγάλο βαθμό μας δίνουν την δυνατότητα ενός πραγματικά αληθινού δείγματος.

    Έχοντας ώς παράδειγμα το δικό μου εκπαιδευτικό έργο και τη σχέση μου με τους μαθητές μου κάθομαι και σκέφτομαι. Αν όλοι οι μαθητές μου της τελευταίας πενταετίας ή και περισσότερο, καταλήξουν οτι γνωρίζω το γνωστικό μου αντικείμενο, αυτό παεί να πεί οτι μάλλον το γνωρίζω. Αν καταλήξουν οτι ενδιαφέρομαι για το μαθημά μου, αυτό πάει να πει οτι μάλλον ενδιαφέρομαι, και για να μην σας κουράζω ….. αν οι μαθητές μου καταλήξουν οτι έχω ή δεν έχω μεταδοτικότητα, ευπρεπή η απρεπή συμπεριφορά τότε μάλλον θα έχουν δίκιο, ακόμη και εάν εγώ αδυνατώ να το αντιλειφθώ.

    Θεωρώ ταυτόχρονα γελοίο και ανυπόστατο να αξιολογηθώ απο συναδέλφους άλλης ειδικότητας οι οποίοι δεν έχουν σπουδάσει και δεν γνωρίζουν το γνωστικό μου αντικείμενο, ούτε απο τον Δ/ντη της σχολικής μονάδας καθότι (απο εμπειρία σας μιλώ) στο παρελθόν έχω έρθει αντιμέτωπος με μικρο-μεσο-εκβιασμούς προκειμένου να εκτέλεσω χρέη γραμματέας (ΣΑΣ ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΩ ΕΙΜΑΙ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗΣ ΣΠΟΥΔΑΓΜΕΝΟΣ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ Η κα ΧΥΧΥΧΥΧΥ Γραμματέας !!!!). Γελάω ακόμη περισσότερο ακούγωντας τις καλές/κακιές γλώσσες οι οποίες μιλάνε για Καλλικράτη –>μετάβαση απο το Υπουργείο στους Δήμους και εν τέλλει αξιολόγηση απο το Δήμαρχο ο οποίος είμαι σίγουρος οτι είναι α) αδιαβλητος και β) γνώστης των εκπαιδευτικών διαδικασιών μιας η επαφή μου με τα έδρανα (μετα το πέρας των σπουδών του) είναι αυτά των εκλογών ……

    Κλείνω την επιστολή μου, θεωρώντας οτι σας δίνω ένα δυνατό όπλο το οποίο και εσείς η ίδια το γνωρίζεται και ονομάζεται Στατιστική, επιπλέον σας δίνω τους μαθητές …. ας μην ξεχνάμε γιατι υπήρξαμε και εμείς μαθητές, οι μαθητές είναι ακριβοδίκαιοι και αν κάνουν κάποια στιγμή λάθος, τότε έχουμε το στατιστικό λάθος και δείγμα για να μας πεί την αλήθεια.

    Με εκτίμηση
    Δημήτριος Κ.

Σχόλια 1 2