Αρχική Αξιολόγηση του Εκπαιδευτικού ΈργουΠοια μορφή αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου θεωρείτε ως καταλληλότερη να εφαρμοστεί στη σύγχρονη εκπαιδευτική πραγματικότητα και γιατί;

Ποια μορφή αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου θεωρείτε ως καταλληλότερη να εφαρμοστεί στη σύγχρονη εκπαιδευτική πραγματικότητα και γιατί;

  • Α. Εσωτερική αξιολόγηση με έμφαση στην Ιεραρχική Εσωτερική Αξιολόγηση
  • Β. Εσωτερική αξιολόγηση με έμφαση στη Συλλογική Εσωτερική Αξιολόγηση ή Αυτοαξιολόγηση
  • Γ. Εξωτερική αξιολόγηση βασισμένη σε σύστημα αξιολογητών
  • Δ. Μεικτό σύστημα εξωτερικής και εσωτερικής αξιολόγησης
  • Ε. Άλλο:
  • Αναφερθείτε σε λόγους που τεκμηριώνουν την άποψή σας:
Σχόλια 1 2
  • 4 Ιουλίου 2010, 22:47 | Martha T

    Συνάδελφε, θα μου επιτρέψες να διαφωνήσω μαζί σου σε κάποια σημεία!!! Συμφωνώ πως πρέπει να χτυπηθεί η στασιμότητα – όμως αυτό δε μπορεί να γίνει χωρίς να πειράξουμε κανέναν από τους συναδέλφους. Βεβαίως και για πολλά από όσα συμβαίνουν τούτη την ώρα στην Παιδεία φταίνε πολιτικές χρόνων, βεβαίως φταίει η κουλτούρα της εκπαιδευτικής κοινότητας, οι μαθητές και οι γονείς τους – όμως πιο πολύ απ΄όλους φταίμε εμείς οι εκπαιδευτικοί. Πού από το φόβο του επιθεωρητη περάσαμε στην ασυδοσία του μη-ελέγχου και την απαξίωση του σχολικού συμβούλου. Αφού λοιπόν φταίμε πρέπει να κάνουμε τροπον τινά «επανεκκίνηση» και να ξεκαθαρίσουμε το τοπίο. Εγώ μάλιστα προτείνω η αξιολόγηση να ξεκινήσει από τους παλαιότερους στους νεότερους – και γιατί οι παλιοι και προβληματικοί ειναι γνωστές περιπτώσεις στην υπηρεσία αλλά και κυρίως γιατί αυτοί οι παλιοί είμαστε που θα δώσουμε παράδειγμα στους νέους. Αν εμείς μείνουμε στις θέσεις μας ενώ δε θα έπρεπε, τι μήνυμα ακριβώς δίνουμε στους νεότερους;
    Ων κι εσύ τόσα χρόνια στην υπηρεσία σαφώς και ξέρεις ένα σωρό περιπτώσεις συναδέλφων μας που «λουφάρουν», ειρωνεύονται τους μαθητές, είναι ανεπαρκέστατοι και επιστημονικά αδαείς για την τάξη, με πολλά ψυχολογικά προβλήματα , συναδέλφους που ασκούν ψυχολογική παρενόχληση σε άλλους, πολλούς που λαμβάνουν αξιώματα χωρίς να πρέπει, άλλους που έχουν ανέβει στην πυραμίδα με αμιγώς κομματικά κριτήρια, αυτούς που ντροπιάζουν το λειτούργημά μας, αυτούς που έχουν καταστήσει το έργο πάρεργο και το πάρεργο – βλέπε ιδιαίτερο – ως κύρια και βασική απασχόληση.
    Βεβαιότατα και υπάρχουν και οι συνάδελφοι που καταθέτουμε την ψυχή μας κάθε μέρα εντός και εκτός τάξης, που το «καθηγητηλίκι» μας, μας ακολουθεί σε κάθε έκφανση της ζωής μας, αυτους που σιωπηλά αλλά γενναία δίνουμε κάθε μέρα μάχες όχι για να μάθουμε στους μαθητές μας δυο σελιδες ύλης παραπάνω αλλά δυο δράμια αξιοπρέπειας και συνέπειας…. Για χάρη των μαθητών μας λοιπόν, πρέπει να γίνει αξιολόγηση εκ θεμελίων. Οι σύμβουλοι βεβαίως να μας βοηθήσουν – όμως εγώ πώς μπορώ να ξέρω τι κάνεις εσύ μέσα στην τάξη σου; Πολλώ δε μάλλον αν στηριχτώ μόνο σε όσα λες εσύ – που μπορεί και να μην ισχύουν….έχω συγκεκριμένη περίπτωση στο μυαλό μου που σου τα γράφω τούτα – που άλλα λέει ότι κάνει και άλλα κάνει…
    Έπειτα το βιβλίο ύλης που προτείνεις είναι άλλη πικρή ιστορία….εγώ ξέρεις τι βλέπω κάθε χρόνο στο σχολείο μου; τους ‘συναδέλφους’ των κατευθύνσεων να παίρνουν Ιούνιο μήνα ένα ημερολογιο στο ένα χέρι και το βιβλίο ύλης στο άλλο και να γράφουν ό,τι μπορείς να φανταστείς….
    και οι εξωδιδακτικές εργασίες – θεωρητικά είναι ένα κριτήριο…όμως ποιός τελικά τις κάνει και πώς γίνονται; Το πρωτόκολλο ας πούμε – που είναι δουλεά του υποδιευθυντή κανονικά – ανατέθηκε σε συναδελφο και τελικά αν το δεις, πέραν απο τα δικαιολογητικά και ενημερωτικά απουσιών, κάτι λίγες άδειες και κάποια έγγραφα οικονομικού χαρακτήρα, δεν έχει τίποτα άλλο μέσα….άρα, να κρίνει τι κάποιος; Το ότι σε κάποιον ανατέθηκε μια δουλειά δε σημαίνει ότι την έκανε ή την έκανε καλά…. θα μου πεις, ας πάρει θέση ο διευθυντής να πει τι έγινε και τι όχι…. μα, αν πει ότι δεν έγινε κάτι καλά και αυτός δεν έκανε τίποτα για να το διορθώσει, τότε αυτό δε θα σημαίνει και την ανικανότητά του ως διευθυντή; Για το λόγο αυτό κι εγώ πρότεινα την αξιολόγησή μας μόνο εντός τάξεως και μόνο από τους μαθητές μας – ή τους πρώην μαθητές μας όπως πρότεινε κάπόιος άλλος συνάδελφος….
    Αυτά είχα να σχολιάσω.
    Με εκτίμηση.

  • 4 Ιουλίου 2010, 22:34 | Ma Koc

    Εξωτερική αξιολόγηση βασισμένη σε σύστημα αξιολογητών ΑΛΛΑ ας ξεκινήσει αρχικά και ένα μεικτό σύστημα για να μπουν όλοι στο νέο πνεύμα

  • 4 Ιουλίου 2010, 13:16 | ΓΙΩΡΓΟΣ

    Αγαπητοί Συνάδελφοι ,παρακολουθώ τις απόψεις σας ,ιδιαίτερα αυτές που συγκεντρώνουν τις πιό θετικές ψήφους.Επιτρέψτε μου να σας πώ που καταλήγω .Οι περισότεροι απο μας δεν θέλουμε να κινηθεί φύλλο στα σχολεία περίπου λέμε «αφήστε μας ήσυχους,κοιτάχτε τα χάλια σας…..».θεωριτικολογούμε ή πολιτικολογούμε.
    Συνάδελφοι πρέπει να σταθούμε ενωμένοι σαν μια γροθιά καιμόνοι μας να προτείνουμε την καλύτερη λειτουργία του Σχολείου.Δεν πρέπει να αφήσουμε να πειραχτεί κανένας συνάδελφος ,αλλά θα πρέπει να πειραχτεί η στασιμότητα.Πρέπει να γίνουμε καλύτεροι,πρέπειγια παράδειγμα ο Διευθυντής μας να ειναι ο καλύτερος μας και οχι ο καλύτερος των στελεχών(συνδικαλιστών κλπ) των εκάστοτε κυβερνόντων.Αυτό όμως για να γίνει πρέπει να ξέρουμε και εμείς τι κάνει ο συνάδελφος μας στην τάξη του ,(απο τον ιδιο τον συνάδελφο οχι απο άλλους)να υπάρχει καλά ενημερωμένο βιβλίο ύλης ,φάκελλος με εγασίες πέραν του σχολικού βιβλίου οι οποίες έγιναν στην τάξη ,ποιές ειναι οι εξωδιδακτικές εργασίες του ,να δούμε ποιοί δουλεύουν στο σχολείο και ποιοί πάνε για κούς-κούς και καφέ(βέβαια αυτοί οι τελευταίοι με τα σημερινά δεδομένα ειναι οι πιό πιθανοί μέλλοντες διευθυντές ,ας με συγχωρήσουν οι εξαιρέσεις ,που και βέβαια υπάρχουν) .Μετά απο 30 χρόνια στην εκπ/ση μπορώ να σας διαβεβαιώσω οτι ο πιό αξιόπιστος θεσμός του σχολείου ειναι ο σχολικός σύμβουλος,όλα αυτά τα χρόνια υπήρξε μια διακριτική παρουσία και νομίζω λειτούργησε συναδελφικά με θετική παρουσία ή τουλάχιστον πέρναγε απαρατήρητος .Με τον σχολικό σύμβουλο πρέπει εμείς να δώσουμε ενωμένοι την μάχη για ένα καλύτερο σχολείο .Συγνώμη αν σας κούρασα

  • 3 Ιουλίου 2010, 05:11 | Τρισεξαπατημένος

    Όποια κι αν είναι η μορφή αξιολόγησης, το ζητούμενο είναι να ανιχνευτούν πρώτα τα κίνητρα, να οριστούν οι στόχοι και να τεθούν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των κριτηρίων.

    Π.χ.:
    1974-2010. 37 χρόνια δημοκρατικής διακυβέρνησης της χώρας από άξιους (εφόσον έτσι τους έκριναν οι ψηφοφόροι) πολιτικούς οδήγησαν τη χώρα στο τέλμα και τη διαφθορά. Απομυζούσαν το αίμα και τον ιδρώτα του ιδιώτη, εργαζόμενου & επιχειρηματία, και έκαναν αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου μέσω ρουσφετολογικών προσλήψεων στο δημόσιο. Με τη «γόνιμη» πολιτική των πελατειακών σχέσεων προς νομή και συντήρηση της εξουσίας τους, δημιούργησαν ένα υδροκέφαλο Δημόσιο του οποίου την παθογένεια υποτίθεται πως επιχειρούν σήμερα να θεραπεύσουν μέσω του «Μνημοσύνου».

    Ερώτηση κρίσεως: Τις πταίει; Οι πολιτικοί, οι ψηφοφόροι ή η δημοκρατία; Με ποια κριτήρια γινόταν η «αξιολόγηση» των κυβερνητικών επιδόσεων και της πολιτικής συμπεριφοράς στη χώρα;

    Αν φταίνε οι πολιτικοί, τότε γιατί τόσα χρόνια τους επιβραβεύουμε με την εμπιστοσύνη μας ανακυκλώνοντας τους ίδιους και τους ίδιους στην εξουσία; Βάση ποιων κριτηρίων τους θεωρούσαμε άξιους και ικανούς επί 37 συναπτά έτη να διακυβερνούν τη χώρα; (Θέμα κριτηρίων)

    Αν φταίνε οι ψηφοφόροι, ασφαλώς τα κριτήρια και τα κίνητρα των επιλογών τους ήταν ιταμά κι επομένως δεν δικαιούνται τώρα να διαμαρτύρονται. Είτε εξαιτίας της λογικής του ατομικού βολέματος είτε από καφρίλα (= κομματικός φανατισμός), τώρα ό,τι έσπειραν, θερίζουν. (Θέμα κριτηρίων και κινήτρων)

    Η Δημοκρατία στην 37χρονη θητεία της δεν κατόρθωσε να οδηγήσει τον τόπο σε ευημερία πολιτική, οικονομική κοινωνική. Το αντίθετο συνέβη! Συναλλαγή, διαφθορά, αναξιοκρατία, έκπτωση αρχών και αξιών, ο κλέψας του κλέψαντος, ω κλέπται… Ο τόπος χρεωκοπώντας πρώτα πολιτικά και ηθικά, ήταν θέμα χρόνου να χρεωκοπήσει και οικονομικά, ΣΥΝΟΛΙΚΑ. (Θέμα λειτουργίας και στόχευσης των θεσμών)

    Βαίνοντας από το ΟΛΟΝ στο ΕΠΙΜΕΡΟΥΣ, ας γίνει αναλογικά η παραγωγική προσέγγιση και για το ερώτημα του άρθρου.

    υγ. Συγγνώμη για το φλύαρο παράδειγμα, μολονότι επίκαιρο…

  • 3 Ιουλίου 2010, 02:22 | Καθηγητάκος

    Συμμετείχα και στον άλλο διάλογο του Υπουργείου με τίτλο meafora, μόνο που τότε ήταν κυβέρνηση η ΝΔ. Τα ίδια περίπου συζητάγαμε. Τα ίδια πάλι λέμε. Εχω 30 χρόνια στην Δημόσια Εκπαίδευση και αυτά τα συζητάγαμε και πριν περίπου 30 χρόνια. Από τον αυθαιρεσία του Επιθεωρητή πέσαμε στην αργομισθία των σχολικών συμβούλων. Ποιος μπορεί να αξιολογήσει έναν καθηγητή; Μόνον οι πρώην μαθητές του. Οχι οι νυν γιατί υπάρχουν οι σκοπιμότητες: Βαθμοθηρία, καλή συμπεριφορά απέναντί του κλπ. Ούτε οι γονείς. Γι’ αυτούς ισχύουν περίπου τα ίδια. Ούτε ο Διευθυντής. Είναι πολλές φορές εμπαθής και μνησίκακος. Ούτε ο Προϊστάμενος της Εκπαίδευσης: Συνήθως είναι κομματικό φερέφωνο. Ούτε ο Σχολικός Σύμβουλός του: Δεν έχει ιδέα πολλές φορές ούτε το αντικείμενο της διδασκαλίας. Βλέπε σχολικό σύμβουλο που δεν έχει ποτέ διδάξει σε Λύκειο να αξιολογεί τον καθηγητή του Λυκείου ή ακόμα δεν έχει την απαιτούμενη παιδαγωγική επάρκεια, μιας και έγινε σύμβουλος επειδή είχε διδακτορικό σε κάποιο τρέχα-γύρευε αντικείμενο, ούτε υπήρξε καλός δάσκαλος ο ίδιος.
    Μόνο ο παλιός μαθητής, αυτός που έχει χάσει την όποια εξάρτηση από τον καθηγητή μπορεί να κρίνει κάπως αντικειμενικά. Βλέπω παλιούς μαθητές μου να με χαιρετούν στο δρόμο με σεβασμό και αγάπη. Και αναγαλιάζει η ψυχή μου. Εκανα, λέω, το καθήκον μου.
    Και κάτι τελευταίο: Είναι υποβολιμιαίο να λέτε οι καθηγητές δεν κάνουν μάθημα γιατί κάνουν ιδιαίτερα. Ποιοί και πόσοι κάνουν; Και γιατί τους προσλαμβάνετε αντί να τους καταγγείλετε; Γιατί τους πληρώνετε, αντί να τους στείλετε φυλακή; Απλούστατα, γιατί τους χρειάζεστε. Γιατί το ίδιο το σύστημα επιλογής με τις Πανελλήνιές του δημιουργεί τις συνθήκες για φροντιστήρια και ιδιαίτερα. Γιατί δεν υπάρχει ουσιαστική Ενισχυτική διδασκαλία, υπονομεύτηκε από το ίδιο το Υπουργείο, σε σημείο εξαφάνισης. Και γιατί, όταν η ίδια η κοινωνία και ειδικά το κράτος εμπορευματοποιεί τα πάντα, θα εμπορευματοποιήσει και την Εκπαίδευση. Οπως έκανε και κάνει με το φακελάκι στην Υγεία. Δεν υπάρχει και μεγάλη διαφορά εξάλλου.

  • 2 Ιουλίου 2010, 20:24 | Martha T.

    Νομιζω συναδελφε, είσαι λάθος!!! Ίσως σε σχολεία της Αθήνας ή άλλων μεγάλων πόλεων, αυτό να είναι κάπως εφικτό καθώς τα πράγματα είναι απρόσωπα. Σε μικρές περιφέρειες όμως, γίνεται το έλα να δεις. Για παράδειγμα, στο σχολείο που διδάσκω, ο διευθυντής μας ειναι επίσης αντιδήμαρχος. Μια δυνάδελφος είναι μέλος του δημοτικού συμβουλίου του δήμου που τώρα θα ειναι ο…πατριαρχικός του Καποδίστρια, και καταλαβαίνεις τι γίνεται εκεί…άντε τώρα αυτός ο διευθυντής να αξιολογήσει αρνητικά τη συνάδελφο ( και δε θα μπω σε λεπτομέρειες τύπου «κάποιοι θα έπρεπε να είχαν φύγει προ πολλου από την εκπαίδευση…» γιατί αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.

  • 2 Ιουλίου 2010, 16:03 | Γιώργος Καριπίδης

    Δεν βλέπω άλλη λύση από το να είναι ευθύνη του Διευθυντή του Σχολείου η επιλογή , πρόσληψη ή απομάκρυνση, εκπαιδευτικών (όπως ο προπονητής μια ομάδας επιλέγει παίκτες). Και βέβαια τη θέση του προέδρου της ομάδας θα την έχει ο Δήμαρχος (τα παιδιά των ψηφοφόρων του είναι οι μαθητές του σχολείου), ο οποίος αν δεν είναι ικανοποιημένος από την δουλειά του διευθυντή θα τον αλλάζει …. και κατ’ επέκταση οι ψηφοφόροι αν δεν είναι ικανοποιημένοι από τις επιλογές του Δημάρχου … θα τον αλλάζουν. Εννοείται ότι με αυτόν τον τρόπο το πρώτο που θα επιδιώξουν οι Δήμαρχοι είναι να απαλλαγούν οι ψηφοφόροι τους απο τα έξοδα των φροντιστηρίων, άρα θα παλέψουν για πιο αποδοτικά σχολεία.

  • 1 Ιουλίου 2010, 07:52 | panagiotis gian

    Η αξιολογηση δια μεσου εξετασεων ΑΣΕΠ εναι αξιολογηση που κανουν καποιοι αλλοι για μενα για τη σοβαροτερη και ποιο σημαντικη στιγμη ενος εκπαιδευτικου.Ειχα συμφοιτητες και φιλους που σημερα δεν μου μιλανε ενω μαζι ημασταν ολοι, στον αγωνα, να δινουμε εξετασεις, να διαβαζουμε, να αγωνιζομαστε.Και δεν μου μιλανε επειδη με σνομπαρουν διοτι αυτοι ετυχε να αξιολγηθουν σε καποιες εξετασεις ΑΣΕΠ και να λαβουν το πολυποθητο εισητηριο στην Β-βαθμια εκπαιδευση.Δεν ξεχνω και αγωνιζομαι.Δεν ξεχνω οτι ειμαι εκπαιδευτικος και αγωνιζομαι για τον εαυτο μου και για τους αλλους.

  • 1 Ιουλίου 2010, 07:39 | Οδυσσέας Φανιόπουλος

    Πιστεύω στην εξωτερική αξιολόγηση,γιατί όποιος είναι έξω από το σύστημα αναφοράς μπορεί και το παρατηρεί αντικειμενικότερα.Έχω βαρεθεί εδώ και 30 χρόνια που εργάζομαι να ακούω το ποιός και πώς θα κάνει την αξιολόγηση,όποιος δεν θέλει να ζημώσει…. Δέχομαι ως αξιολογητές τους οποιουσδήποτε σχετικούς με την εκπαίδευση νοήμονες ανθρώπους,που και λάθος να κάνουν ακόμα και εσκεμμένο πιστεύω ότι θα βοηθήσει περισσότερο από»το τέλμα της κατά συνείδηση εργασίας» στο οποίο βρισκόμαστε εδώ και τόσα χρόνια.Επειδή είμαι εκπαιδευτικός θέλω η αξιολόγηση να αρχίσει από εμένα,για το πόσο σωστά κάνω το έργο μου και πώς μπορώ να το βελτιώσω,για όσα χρόνια εργασίας μου απομένουν και με τον όποιο μισθό και αν πέρνω….

  • 1 Ιουλίου 2010, 00:31 | Γιώργος

    Ξέρετε το ρητό ότι ¨Ο σεβασμός δεν επιβάλεται αλλά εμπνέεται». Με την αξιόλογηση τι πάμε να κάνουμε; Να επιβάλλουμε το σεβασμό. Να κάνουμε πράγματα για να μας σέβονται. Γιατί; Για να λέμε ότι είμαστε καλοί δάσκαλοι επειδή έτσι το έβγαλε ένα τυποποιημένο ερωτηματολόγιο;
    Στους θιασώτες λοιπόν της αξιόλογησης έχω να προτείνω την ιδέα του «δασκάλου του μήνα», του οποίου η φωτογραφία θα αναρτάται στον πίνακα ανακοινώσεων του σχολείου σε περίοπτη θέση (κάτι σας θυμίζει ε;).
    Επίσης θα μπορούσε αυτός που παίρνει την παραπάνω διάκριση να φέρει διακριτικό μια καρφίτσα με το σήμα της κουκουβάγιας (συμβολικό τι λέτε;) στο πέτο του σακακιού του. Έτσι δικαίως θα καμαρώνει για την αξία του ανάλογα με τις πόσες κουκουβάγιες θα φέρει…
    Κύριοι και Κυρίες είμαστε δάσκαλοι. Τα παιδιά δεν είναι ούτε τα μέσα προβολής της αξίας μας, ούτε το σκαλάκι για τη δημόσια αποδοχή μας. Ας κάνουμε ο καθένας τη δουλειά μας όσο καλύτερα μπορούμε και αν θέλετε τη γνώμη μου μη με ρωτάτε τι να κάνουμε για να είμαστε καλοί δάσκαλοι αλλά ρωτήστε με τι δεν πρέπει να κάνουμε.
    Γιατί αυτό είναι γνωστό σε όλους μας και οδηγεί σε μεγαλύτερη επιτυχία το έργο μας.
    Δώστε ελευθερία στα παιδιά να δημιουργήσουν και αυτά θα το κάνουν.Διώξτε το άγχος και τα τρομερά βάρη που κουβαλάνε από μικρά, με την επιβράβευση και την ενθάρρυνση.
    Κάντε τα να αγαπήσουν το σχολείο και ό,τι αυτό προσφέρει (λίγα ή πολλά , ανάλογα με την ιδεολογία σας) γιατί έτσι θα λατρέψουν και εσάς.
    Υπουργέ,Προϊστάμενοι , Σύμβουλοι, Διευθυντές , Υποδιευθυντές να είστε τίμιοι άνθρωποι και πραγματικοί συνάδελφοικαι συνεργάτες, μάχιμοι στο παιδαγωγικό έργο.
    Μην κάνετε ό,τι κάνετε προσβλέποντας σε υστεροβουλία και σε μελλοντικά σας κέρδη.
    Τα παιδιά μας είναι η ζωή μας και η αξιόλογηση χάνεται σαν ένα πετραδάκι μέσα στη θάλασσα σε τέτοια μεγέθη.

  • 30 Ιουνίου 2010, 11:01 | Τσίντζας Δημήτρης

    Η μέθοδος του κουτιού παραπόνων μού ακούγεται καλή περίπτωση.
    θα αναρτάται σε εμφανές σημείο σφραγισμένο στο σχολείο και θα μπορεί ο καθένας (γονέας, παιδί, εκπαιδευτικός) να ρίχνει ανώνυμα τα παράπονά του. Το κουτί θα ανοίγεται παρουσία τού συλλόγου διδασκόντων, του/της σχολικού συμβούλου ΚΑΙ εκπροσώπων των γονέων, των παιδιών και της δημοτικής αρχής, τουλάχιστον μία φορά κάθε τρίμηνο (ευκαιρία να φέρουμε και τους σύμβουλους στα σχολεία), τα παράπονα θα αξιολογούνται και θα ιεραρχούνται και στη συνέχεια θα συντάσσεται πρόγραμμα δράσης για τη βελτίωση των κακώς κειμένων. Τα παράπονα θα στέλνονται στη συνέχεια στην προϊσταμένη αρχή τού σχολείου (διεύθυνση ή γραφείο) όπου θα αρχειοθετούνται μαζί με το σχέδιο δράσης του συλλόγου και του συμβούλου (το κουτί παραπόνων εφαρμόζεται στο εξωτερικό για την αντιμετώπιση φαινομένων bullying αλλά νομίζω έχει ευρύτερη αξία για τη σχολική ζωή, ιδιαίτερα στην Ελλάδα).

  • 29 Ιουνίου 2010, 14:13 | teacher

    Διαβάζοντας από ένα βιβλίο («ένα σχολείο μαθαίνει» η αυτοαξιολόγηση και η ανάπτυξη ενός σχολείου στο πλαίσιο του Διεθνούς Προγράμματος Carpe Vitam.Leadership for Learning – επιμέλεια: Γιώργος Μπαγάκης, Κική Δεμερτζή, Θανάσης Σταμάτης – εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ) τα στοιχεία από την κουλτούρα εκείνη που υπάρχει στα σχολεία και τα οποία διευκολύνουν ή τροχοπεδούν τις καινοτόμες προσπάθειες, θα κατανοήσουμε πολλά για το τι επικρατεί και θα μπορεσουμε να καταλήξουμε σε ασφαλέστερα συμπεράσματα για το τι πρέπει να γίνει:

    1. Η κουλτούρα του φαίνεσθαι. Ένα στοιχείο της κουλτούρας των σχολείων, που συνήθως εκδηλώνεται έντονα εκ μέρους της διεύθυνσης τους, είναι το να δείξουν ότι το σχολείο τους κάνει πολλά πράγματα: προγράμματα, εκδηλώσεις, έχει καλή σχέση με τους γονείς κτλ. Συχνά όμως αυτά τα στοιχεία είναι επιφανειακά και εξαντλούνται στο φαίνεσθαι χωρίς να υπεισέρχονται στις πραγματικές παιδαγωγικές τους διαστάσεις. Κάποιες φορές μάλιστα, η προσπάθεια δημιουργίας εντυπώσεων από τέτοιου είδους επιφανειακές ενέργειες φτάνει στο σημείο να εμποδίζει την αρμονική λειτουργία του σχολείου.
    2. Η κουλτούρα του φροντιστηρίου ή της δεύτερης δουλειάς. Στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση η κουλτούρα του ότι δεν πληρωνόμαστε καλά (κάτι αληθινό) οδηγεί κάποιες φορές εκπαιδευτικούς στην πλήρη απορρόφηση τους από ιδιαίτερα μαθήματα (ή σε δεύτερη δουλειά). Δεν είναι λίγες οι φορές που οι ώρες στα ιδιαίτερα (ή στη δεύτερη δουλειά) ξεπερνούν τις ώρες στο σχολείο. Σε αυτές τις συνθήκες όμως είναι δυνατόν να περισσεύει ενέργεια για καινοτόμες κατευθύνσεις και προσπάθειες στο σχολείο;
    3. Η κουλτούρα του αδικημένου και του «για όλα φταίνε οι άλλοι και το σύστημα». Όπως προαναφέρθηκε, μια σωρεία αρνητικών στοιχείων που συχνά βιώνει ο εκπαιδευτικός στην πορεία του (βασική εκπαίδευση, επιμόρφωση, υλικοτεχνική υποδομή, αναλυτικό πρόγραμμα, αποτυχημένες μεταρρυθμίσεις κτλ.) δημιουργούν σιγά-σιγά μια κουλτούρα μηδενισμού κάθε καινοτόμου προσπάθειας που σταδιακά οδηγεί στην πλήρη παραίτηση και υπαλληλοποίηση του εκπαιδευτικού. Σε αυτή την περίπτωση η διαρκής επίκληση στο κακό σύστημα και η απάλειψη κάθε ευθύνης στο επίπεδο του εκπαιδευτικού ή του σχολείου καταστρέφει κάθε καινοτόμα προσπάθεια στα σχολεία.
    4. Η κουλτούρα της ελάσσονος ή της μεσαίας προσπάθειας, η κουλτούρα του δημόσιου υπάλληλου. Σε μια παρόμοια κατεύθυνση είναι και η αντίληψη ότι: «είμαι δημόσιος υπάλληλος, να κάνω το ωράριο μου και να φύγω». Η ελάσσων ή η μεσαία προσπάθεια δίνει το μότο στην περίπτωση αυτή. Δεν χρειάζονται πολλές αγωνίες, ρίσκα και ταλαιπωρίες για καινοτομίες.
    5. Η κουλτούρα του κομματιασμένου (fragmented). Είναι η κουλτούρα εκείνη που δέχεται ότι το σχολείο αποτελείται από 10, 20, 30, 40 μονάδες εκπαιδευτικών που λειτουργούν παντελώς ανεξάρτητα: «να κάνω το δικό μου μάθημα και να φύγω». Αυτό είναι ένα άλλο στοιχείο που δυσκολεύει την αλλαγή των σχολείων. Το σχολείο μοιάζει με ένα σύνολο απροσανατόλιστων και συχνά αλληλοαναιρούμενων δυνάμεων χωρίς συνισταμένη.
    6. Οι μικροπολιτικές στο σχολείο. Οι ομαδοποιήσεις, οι διαμάχες, που συχνά ενδύονται ιδεολογικά, είναι ένα τεράστιο πρόβλημα της κουλτούρας των σχολειών. Αυτό αδυνατίζει τις όποιες καινοτόμες προσπάθειες στο σχολείο. Συχνά, οι μικροπολιτικές αυτές είναι δύσκολα αναγνωρίσιμες.
    7. Η κουλτούρα του αυτόματου πιλότου και της έλλειψης παρακολούθησης (monitoring). Η κουλτούρα που έχει δημιουργηθεί, κατά κανόνα, στα ελληνικά σχολεία την τελευταία εικοσαετία με μια χαλαρή διεύθυνση, χωρίς ουσιαστική συζήτηση ως προς την πορεία των σχολείων στην πράξη (καλή ή κακή), έχει δημιουργήσει την κουλτούρα του αυτόματου πιλότου και την έλλειψη οράματος και προσανατολισμού του κάθε σχολείου. Συνήθως τα σχολεία δεν έχουν στόχους και δεν γίνεται ουσιαστική παιδαγωγική συζήτηση στο εσωτερικό τους. Πολύ συχνά τηρείται κυρίως το γράμμα των εγκυκλίων για να είμαστε σύννομοι και η ουσία της μάθησης, αν δεν χάνεται, μεταφέρεται στην ατομική προσπάθεια του εκπαιδευτικού, του μαθητή, του γονιού, του ιδιαίτερου και του φροντιστηρίου όσον αφορά τις εξετάσεις, τις ξένες γλώσσες κ.ά.
    Το δημόσιο σχολείο ουκ ολίγες φορές μαραζώνει…
    Πώς να υποστηρίξεις εκεί τις καινοτομίες και τις αλλαγές;»

  • 28 Ιουνίου 2010, 22:11 | ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΙΟΝΤΑΣ

    Υπηρετώ 25 χρόνια ως μόνιμος στην Β/θμια. Πάρα πολλά είναι τα παραδείγματα όπου η κρατικός μηχανισμός και η διοίκηση έχει δράσει κομματικά και αναξιοκρατικά και δεν έχω καμία εμπιστοσύνη ότι αυτό θα σταματήσει ως δια μαγείας και θα υπάρξει μια αντικειμενική αξιολόγηση εκ των άνω προς τα κάτω. Δεν θέλω να αναφερθώ σε συγκεκριμένα γεγονότα, και δεν έχει σημασία στην συζήτηση που διεξάγεται.
    Εκ των κάτω προς τα άνω θα δεχόμουν ευχαρίστως να ξεκινήσει ένα είδος αξιολόγησης αλλά και αυτό θεωρώ ότι εγκυμονεί κινδύνους και πολλές διαστρεβλώσεις.
    Στο τέλος κάθε σχολικής χρονιάς ανώνυμα οι μαθητές μου γράφουν τα προβλήματα και τις προτάσεις τους, ένα είδος αξιολόγησης για το μάθημά μας. Αν αφαιρέσουμε τις απόψεις που δεν μπαίνουν στον κόπο να σκεφθούν και απαντούν μονολεκτικά, τις επιπολαιότητες και τις κολακείες, δεν θεωρώ ότι λένε κάτι που δεν το έχω εντοπίσει και εγώ και προσπαθώ να το διορθώσω.
    Το να αξιολογήσω εγώ με την σειρά μου τους ανωτέρους μου, αυτοί τους προϊσταμένους και πάει λέγοντας είναι μια πρόκληση που θα ήθελα να την ζήσω.
    Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας.

    ΥΓ. Για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας σε κάθε σχολείο γνωρίζουμε πολύ καλά το ποιόν του καθενός μας, το τι μπορεί να προσφέρει και τι τελικά προσφέρει ο κάθε ένας συνάδελφος. Από εκεί και πέρα είναι καθαρά θέμα ισορροπιών, συντεχνιών, κλπ.
    Τελικά είμαι σίγουρα υπέρ της αξιολόγησης αλλά …….

  • 27 Ιουνίου 2010, 23:45 | ΜΗΤΑΚΙΔΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΚΑΤ ΑΡΧΑΣ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΘΕΤΟΙ ΣΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ. Η ΔΥΣΚΟΛΙΑ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΟΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΟΣΟΤΙΚΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΑΦΩΣ ΜΕΤΡΗΣΙΜΗ.
    ΩΣΤΟΣΟ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΑΝ ΘΕΤΙΚΟΙ ΣΕ ΜΙΑ ΚΑΛΟΣΧΕΔΙΑΣΜΕΝΗ ΜΟΡΦΗ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ ΠΟΥ ΘΑ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ ΜΕ ΣΑΦΗΝΕΙΑ ΤΙΣ ΦΟΡΜΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΚΛΗΘΕΙ ΝΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΕΙ Ο ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΗΣ ΚΑΘΕΜΙΑΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΑΦΗΣ Ο ΟΓΚΟΣ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΠΟΥ ΘΑ ΕΠΙΤΕΛΕΣΤΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΦΕΥΧΘΕΙ Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ.
    ΘΕΩΡΩ ΟΤΙ ΘΑ ΗΤΑΝ ΧΡΗΣΙΜΗ Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΥΣ ΣΥΛΟΓΟΥΣ ΤΩΝ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ (ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΩΝ,ΦΥΣΙΚΩΝ ΚΛΠ ) ΩΣΤΕ ΝΑ ΔΙΑΜΟΡΦΩΘΟΥΝ ΣΤΟΧΟΙ ΚΑΙ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΚΑΤΑΝΟΗΤΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΩΝ ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΝ.

  • 27 Ιουνίου 2010, 23:44 | δάσκαλος

    Η πρόταση του υπουργείου με καλύπτει απόλυτα.
    Για να γίνει κάτι άλλωστε μόνο με εξωτερική επιβολή μπορεί να γίνει.
    Η αδράνεια και η άρνηση των συνδικαλιστών που παρασύρει και όλους τους «δημόσιους υπάλληλους» τού κλάδου, είναι αμείλικτη.
    Παρακαλώ να κάνετε αυτό που πρέπει. Είμαστε μαζί σας.

  • 27 Ιουνίου 2010, 20:49 | Θεόδωρος Β. Λευθερούδης

    Υπηρετώ από το 1990 στην Α/θμια εκπαίδευση. Είμαι καθηγητής φυσικής αγωγής-συγγραφέας.Λίγα λόγια:Αξιολόγηση είναι μια συστηματική διαδικασία βάσει της οποίας λαμβάνονται αποφάσεις για τα κρινόμενα πρόσωπα.Μπορούμε να διαπιστώσουμε αν επιτεύχθηκαν οι στόχοι μας.Η βαθμολογία είναι μία από τις λειτουργίες της αξιολόγησης.Η αξιολόγηση πρέπει να γίνεται και να χρησιμοποιείται ως μέσο ανατροφοδότησης για την εκτέλεση και την προσπάθεια και όχι ως μέσο σύγκρισης των μαθητών ή καθηγητών. Έχουμε δυο είδη αξιολόγησης:1.την ποσοτική (ποσοτικά στοιχεία: πόσες διδακτικές ώρες –αν πραγματοποιήθηκε ο προγραμματισμός)και 2. την ποιοτική (Αναμενόμενο διδακτικό επίπεδο – στόχοι μαθήματος).
    Πρακτικά δεν υπάρχει ανθρώπινη κοινωνία απαλλαγμένη από συστήματα αξιολόγησης! Κι αυτό γιατί κάθε κοινωνία προσπαθεί να εξασφαλίσει την αξιοκρατία για τους πολίτες της και να αξιοποιήσει όσο το δυνατόν καλύτερα το υπάρχον ανθρώπινο δυναμικό. Αξιολογεί τα δυνατά και αδύνατα σημεία. Το θέμα είναι:Γιατί; Με την αξιολόγηση γινόμαστε καλύτεροι, γιατί διαπιστώνουμε αν πέτυχαν οι στόχοι που τέθηκαν.
    Εκεί που υστερώ, προσπαθώ να γίνω καλύτερος.
    Δεν προσβάλλομαι, αλλά διορθώνω τα λάθη μου. Η αξιολόγηση δεν είναι αναγκαίο κακό, αλλά μέρος της διαδικασίας της μάθησης.
    Δέχομαι τη γνώμη του άλλου.
    Πότε;Πώς; Κάθε τρεις μήνες θα γίνεται απολογισμός και συζήτηση.Με ποια κριτήρια;θα υπάρχουν αξιολογούμενοι συγκεκριμένοι αποδεκτοί από τους εκπαιδευτικούς στόχοι.
    Τι; Σε κάθε τμήμα θα γίνεται διάγνωση του ατομικού επιπέδου διδασκαλίας (αφορά τη φυσική αγωγή).
    Ποιος;Διάλογος με εκπαιδευτικούς και συμφωνία αποδοχή στο ποιος θα είναι στην επιτροπή αξιολόγησης.
    Συνοψίζοντας θα έλεγα ότι η αξιολόγηση πρέπει να συζητηθεί με τους υπεύθυνους (σχολικούς συμβούλους, διευθυντές, εκπαιδευτικούς, γονείς, μαθητές, παιδαγωγικό ινστιτούτο)να υπάρξει αποτέλεσμα, συμφωνία και υλοποίηση του συμβολαίου που θα υπογραφεί.Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να στιγματιστεί ο εκπαιδευτικός, αλλά να βοηθηθεί, για να βοηθήσει. Το βασικό είναι να αρχίσει και να υπάρχει διάθεση βελτίωσης από όλους!!!

  • 27 Ιουνίου 2010, 10:28 | ΚΟΠΑΝΟΣ

    Αν ερωτηθούν 100 εκπαιδευτικοι Δευτεροβάθμιας να ορίσουν τη διαφορά μεταξύ ΣΚΟΠΟΥ και ΣΤΟΧΟΥ, ζήτημα θα είναι να ευστοχήσον οι 10 απ΄αυτούς.

    Ποιά αξιολόγηση;
    Σε ποιούς στόχους; Είναι η ερώτηση που πρέπει να απαντηθεί πρώτα.

    Ας ανοίξει η συζήτηση για τυς στόχους.

    Η αξιολόγηση έπεται.

  • 26 Ιουνίου 2010, 19:22 | Παναγιώτης Γκ

    Πιστεύω ότι η εσωτερική αξιολόγηση με έμφαση στη συλλογική εσωτερική αξιολόγηση ή αυτοξιολόγηση μπορεί να να προσφέρει και στην αποτίμηση του βαθμού επίτευξης των εκπαιδευτικών στόχων και του εντοπισμού των προβλημάτων , με αποτέλεσμα τη βελτίωση και των συντελεστών της εκπαίδευσης και της ποιότητας του παρεχόμενου εκπαιδευτικού έργου.θα συμβαλλει έτσι στην άμβλυνση των μορφωτικών ανισοτήτων αλλά και στην αυτογνωσία των εκπαιδευτικών για να έχουν και οι ίδιοι αξιόπιστη εικόνα της ποιότητας και της αποτελεσματικότητας του έργου τους.
    Γι’αυτό πρέπει να καθορίζονται με πλήρη σαφήνεια τα κριτήρια , να είναι αντικειμενικά και αξιόπιστα, επιστημονικά και παιδαγωγικά και όχι δοτά και φορμαλιστικά. Πρέπει να είναι σεβαστή η παιδαγωγική ελευθερία των εκπαιδευτικών να ενθαρρύνεται η πρωτοβουλία και η αυτενέργειά τους. Σε κάθε περίπτωση οι εμπλεκόμενοι στη διαδικασία (διυθυντής , σύλλογος διδασκόντων , σχ. σύμβουλος )πρέπει να έχουν θεσμοθεημένους διακριτούς ρόλους

  • 26 Ιουνίου 2010, 15:02 | ΓΙΩΡΓΟΣ

    ΑΥΤΟΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ = Η ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ (ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΤΗΝ ΒΕΛΤΙΩΣΗ ΜΑΣ)
    ΕΠΟΜΕΝΩΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΣΧΟΛΙΚΗ ΜΟΝΑΔΑ ΣΕ ΔΥΟ ΕΠΙΠΕΔΑ:
    1.ΣΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΠ/ΚΩΝ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΑΝΑ ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑ ΜΕ ΠΡΟΕΔΡΕΥΟΝΤΑ ΤΟΝ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΟ ΣΧΟΛΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΟ,ΚΑΘΕ ΕΚΠ/ΚΟΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΑ ΤΡΙΜΗΝΟ ,ΑΞΙΟΛΟΓΩΝΤΑΣ Ο ΙΔΙΟΣ ΣΕ ΠΟΙΕΣ ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΕΝΟΤΗΤΕΣ ΝΟΜΙΖΕΙ ΟΤΙ ΤΑ ΠΗΓΕ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΣΕ ΠΟΙΕΣ ΟΧΙ.
    ΣΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΤΑ ΠΗΓΕ ΚΑΛΑ ΤΟ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ, ΟΠΩΣ ΑΥΤΟΣ ΝΟΜΙΖΕΙ (Π.χ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ:ΤΑ ΦΥΛΛΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ, ΤΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗ ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ)ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΩΣ ΑΠΑΝΤΑΕΙ ΣΕ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΧΟΛΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΟΥ .
    ΣΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΤΑ ΠΗΓΕ ΚΑΛΑ ΟΜΟΙΩΣ ΤΟ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ ΚΑΙ ΖΗΤΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΧΟΛΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΟ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΒΕΛΤΙΩΘΕΙ.
    2.ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ 1ΟΥ ΚΑΙ 2ΟΥ ΤΕΤΡΑΜΗΝΟΥ ΣΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΚΠ/ΚΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΥΠΕΥΘΥΝΟΥ ΣΧΟΛΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΟΥ (ΚΑΛΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΛΛΑΖΕΙ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ)ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΕΚΠ/ΚΟ:
    Α)ΟΙ ΕΞΩΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΑΝ ΤΙΣ ΘΕΩΡΕΙ ΠΟΛΛΕΣ,ΛΙΓΕΣ ,ΚΟΥΡΑΣΤΙΚΕΣ Ή ΟΧΙ,ΑΝ ΤΟΝ ΑΠΟΣΠΟΥΝ ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΑΚΤΙΚΑ ΤΟΥ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ Ή ΟΧΙ ,
    Β)ΟΙ ΕΞΩΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΣΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ, ΑΝ ΑΥΤΕΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΕΚΤΟΣ ΩΡΩΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ,ΓΙΑΤΙ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ ΣΑΥΤΕΣ ΠΟΙΟ ΗΤΑΝ ΤΟ ΚΙΝΗΤΡΟ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ
    Γ)ΟΙ ΕΚΔΡΟΜΕΣ ΣΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΣΥΝΟΔΕΥΣΕ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ .

  • 26 Ιουνίου 2010, 13:12 | ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΜΠΟΝΙΑΣ

    H ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΠΡΑΚΤΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ ΣΤΟΧΕΥΣΗ ΤΗ ΒΕΛΤΙΩΣΗ ΤΩΝ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΙΚΑΝΩΝ ΜΑΘΗΣΙΑΚΑ ΜΑΘΗΤΩΝ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΝΑ ΒΕΛΤΙΩΝΕΙ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΤΟΥ.
    ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ:1.ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ ΜΕ ΑΡΧΙΚΟ{ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΣΕ 2-3 ΒΑΣΙΚΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΓΛΩΣΣΑ -ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ} ΕΝΔΙΑΜΕΣΟ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΟ ΤΕΣΤ {ΣΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΓΝΩΣΤΙΚΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ}ΣΕ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΣΧΟΛ. ΣΥΜΒΟΥΛΟΥ ΚΑΙ ΕΚΠ/ΚΟΥ.
    2.Η ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΕΣ ,ΤΙΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΙΣ ΓΟΝΕΩΝ,ΤΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΥΕΛΙΚΤΗ ΖΩΝΗ ΤΙΣ ΑΠΟΥΣΙΕΣ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ,ΤΗΝ ΠΑΡΟΧΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΕΚΤΟΣ ΔΙΔΑΚΤΙΚΟΥ ΩΡΑΡΙΟΥ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΠΙΟ ΑΔΥΝΑΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΤΟΥ.
    ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΘΑ ΦΕΡΝΟΥΝ ΤΟΝ ΤΕΛΙΚΟ ΒΑΘΜΟ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΘΑ ΟΔΗΓΕΙ ΣΕ ΑΠΟΝΟΜΗ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΚΛΙΜΑΚΙΩΝ ΣΤΟ ΜΙΣΘΟ ΤΩΝ ΙΚΑΝΩΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ.
    3.ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΜΕ ΑΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΤΕΣ ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ ΠΡΟΙΣΤΑΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΟΥ ΜΕ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ ΤΑΞΕΩΝ ΚΑΙ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΜΟΝΑΔΑΣ
    ΣΥΝΤΑΞΗ ΕΚΘΕΣΕΩΝ ΑΞΙΟΛΟΓΙΚΩΝ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΘΑ ΥΠΟΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗΣ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ.
    ΕΤΣΙ ΘΑ ΑΠΟΤΡΑΠΕΙ Η ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΑΠΩΛΕΙΑ ΔΙΔΑΚΤΙΚΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΥΝΕΧΕΙΣ ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΕΣ ΑΠΟΥΣΙΕΣ ΧΩΡΙΣ ΧΡΕΩΣΗ ΤΩΝ ΑΔΕΙΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ .ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΕΛΕΓΚΤΗ ΓΙΑΤΡΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΚΑΤ΄ΟΙΚΟΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΑΡΡΩΤΙΚΕΣ ΑΔΕΙΕΣ.

  • 26 Ιουνίου 2010, 12:24 | ΛΕΚΚΑΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣ

    Πραγματικά η Αξιολόγηση είτε αυτή είναι εσωτερική ή εξωτερική έχει μεγάλη σημασία για να δούμε που είμαστε, που πρέπει να πάμε και πως θα πρέπει να πάμε.
    Αυτό που συχνά ακούμε από την εκπαιδευτική κοινότητα «ναι στην αξιολόγηση αλλά ποιος θα την κάνει έχει καταντήσει γραφικό.
    Αν ανατρέξουμε στις Ευρωπαϊκές χώρες θα δούμε αυτές τις εταιρίες οι οποίες είναι συμβεβλημένες με το κράτος και με απόλυτη ευθύνη αξιολογούν την κάθε σχολική μονάδα και αυτό που βγάζουν σαν αποτέλεσμα το αναρτούν στην ιστοσελίδα τους και όλοι γνωρίζουν ποια είναι τα θετικά του κάθε σχολείου , ποια τα αρνητικά και πως αυτά θα πρέπει να θεραπευθούν. Είμαι 22 χρόνια στην εκπαίδευση και κανένας δεν ξέρει τι κάνω, πως το κάνω και το κάνω το μάθημα μέσα στην σχολική τάξη. Γιατί;
    Θα πρότεινα
    1. Δημιουργία ιδιωτικού φορέα ο οποίος θα στελεχωθεί από επιστημονικό προσωπικό το οποίο θα έχει την ευθύνη της αξιολόγησης. Τα αποτελέσματα τις όποιας αξιολόγησης θα πρέπει να είναι φανερά και στη διάθεση του κάθε ενδιαφερόμενου.
    2. Να γίνει πραγματικότητα η παραμονή των εκπαιδευτικών στη σχολική μονάδα οι οποίοι θα ασχολούνται με την προετοιμασία των μαθημάτων τους. Γι’ αυτό τους πληρώνει (όποια και αν είναι αυτή η πληρωμή) ο Ελληνικός Λαός.
    3. Υποχρεωτική επιμόρφωση των εκπαιδευτικών σε θέματα που αφορούν την επιστήμη τους αλλά και την δομή και διοίκηση της σχολικής κοινότητας.
    Θα πρέπει να καταλάβει ο κάθε εκπαιδευτικός ότι στο σχολείο δεν τον έφεραν με τη βία. Ήλθε για να διδάξει, να πάει παρακάτω τους μαθητές και τις μαθήτριες που θα του εμπιστευθεί η Πατρίδα.
    Όλα τα άλλα είναι λόγια.
    Ναι ο εκπαιδευτικός έχει αμοιβή για γέλια αλλά είναι έγκλημα να κάνει ποσοτικό μάθημα ανάλογα με το τι γράφει η κατάσταση μισθοδοσίας του.
    Ευτυχώς αυτοί είναι λίγοι. Δεν έχουν όμως θέση στην εκπαιδευτική διαδικασία

  • 26 Ιουνίου 2010, 08:22 | Πρέζασ Παντελής

    Β. Εσωτερική αξιολόγηση με έμφαση στη Συλλογική Εσωτερική Αξιολόγηση ή Αυτοαξιολόγηση

    α)Πολυεπίπεδη εσωτερική αξιολόγηση, που να ξεκινά από την εσωτερική αυτοαξιολόγηση σε επίπεδο σχολικής μονάδος και να συνεχίζει σε αυτοαξιολόγηση σε επίπεδο γραφείου – διεύθυνσης και περιφέρειας και χώρας.
    β)Παράλληλα να υπάρχει ένα αντίστοιχο κλιμακωτό επικαιροποιημένο πλάνο στόχων, ως κείμενο αναφοράς. Αυτό να δημιουργείται από το υπουργείο Παιδείας, σύμφωνα με τους εθνικούς σκοπούς και στόχους για την παιδεία, το πρόγραμμα της κυβέρνησης αλλά και μέσα από διάλογο στο Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας (με κοινωνική και διακομματική διαβούλευση).

    Όταν τελειώνει η πρώτη κλιμακωτή φάση της αυτοαξιολόγησης (από τη βάση προς την κορυφή), να αρχίζει η δεύτερη, αντίστροφη πορεία αξιολόγησης (από την κορυφή προς τη βάση). Να διαπιστώνεται δηλ. πού καλύφθηκαν οι στόχοι που είχαν θεσπιστεί, πού υπάρχει υστέρηση και κυρίως γιατί; Θα πρέπει να δικαιολογούνται οι απαντήσεις μέσα από σύντομα κείμενα και ερωτηματολόγια πολλαπλών απαντήσεων, που μπορεί να λειτουργούν όλα αυτά στο διαδίκτυο.

    Τονίζω τη δεύτερη φάση της αξιολόγησης, γιατί αυτοαξιολόγηση γίνεται και τώρα με τις εκθέσεις απολογισμού στο τέλος κάθε σχολικού έτους σε επίπεδο σχολικής μονάδος. Κανένας ποτέ δεν έμαθε τι γίνονται αυτά τα κείμενα. Επιπλέον δεν υπάρχουν επικαιροποιημένοι και στοχευμένοι ετήσιοι κλιμακωτοί στόχοι (έως σε επίπεδο σχολικής μονάδος) από το υπουργείο, πέρα από τους γενικούς σκοπούς και στόχους του αναλυτικού προγράμματος.
    Δεν μπορεί να υπάρχει κοινός στόχος για τα σχολεία των βορείων προαστίων της Αθήνας και του μονοθέσιου της Ευρυτανίας ή της Γαύδου.

  • 25 Ιουνίου 2010, 16:59 | ΔΕΣΠΟΙΝΑ

    Το θέμα είναι ότι καλούμαστε να απαντήσουμε για κάτι το οποίο δεν κατέχουμε σε βάθος με μόνες πληροφορίες τα έγγραφα του υπουργείου και των συνδικαλιστών. Κι αυτά όσοι έχουν μπει στον κόπο να τα διαβάσουν.
    Μετά από τα ελάχιστα λοιπόν που διάβασα και άλλα τόσα που ονειρεύομαι ότι θα ήθελα να συμβαίνουν προτείνω την εσωτερική αξιολόγηση με έμφαση στη Συλλογική Εσωτερική Αξιολόγηση ή Αυτοαξιολόγηση.
    Είναι σημαντικό το Υπουργείο να προχωρήσει στην αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου, των σχολικών μονάδων και της εκπαίδευσης γενικότερα.
    Είναι όμως πόλύ σημαντικό να δοθεί έμφαση στα ακόλουθα σημεία:
    α. Ποια θα είναι η φιλοσοφία της αξιολόγησης; Γιατί γίνεται και σε τι θα χρησιμεύσει; Να γίνει αντιληπτό ότι η αξιολόγηση γίνεται προκειμένου να βελτιώσουμε ή και να αλλάξουμε προς το καλύτερο το υπάρχον σύστημα εκπαίδευσης.
    β. Ποιο είναι το συνολικό σχέδιο για την αξιολόγηση; Αυτοαξιολόγηση ναι, αλλά γιατί; Ποια θα είναι η συνέχεια; Αν όλο το σχέδιο για τη σχολική αξιολόγηση αφορά την λεγόμενη αυτοαξιολόγηση των εκπαιδευτικών, τότε πώς θα αξιοποιηθούν τα δεδομένα αυτά; Για ποιο λόγο οι εκπαιδευτικοί να συμμετάσχουν σε μια διαδικασία που δεν ξέρουν σε τι θα χρησιμεύσει; Είναι σημαντικό να γίνει ξεκάθαρο το ολοκληρωμένο σχέδιο για τη σχολική αξιολόγηση, το οποίο ελπίζω να υπάρχει βέβαια.
    Όλα τα σημεία που έχουν να κάνουν με τη φιλοσοφία και τη μεθοδολογία της αξιολόγησης θα πρέπει να γίνουν ξεκάθαρα σε όλους, εκπαιδευτικούς, γονείς, μαθητές κτλ. ΚΑΘΑΡΑ ΚΑΙ ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ, ΟΧΙ ΝΑ ΤΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΜΟΝΟ ΚΑΠΟΙΟΙ, οι οποίοι μετά θα θεωρούν τους εαυτούς τους αυθεντίες!

  • 25 Ιουνίου 2010, 16:48 | Βελιτζέλος Παύλος

    Αν σεβόμαστε τον πρωτίστως εαυτό μας και στοιχειωδώς τον αποδέκτη του έργου μας (μαθητές, γονείς)θα πρέπει να ζητήσουμε οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί τη λειτουργία θεσμών αξιολόγησης. Δίνω έμφαση στη λέξη «λειτουργία», διότι η ύπαρξη (εικονικά) αντίστοιχων θεσμών είναι δεδομένη εδώ και χρόνια.
    Πιστεύω ότι και η εξωτερική αξιολόγηση είναι εφικτή και μπορεί να φέρει κάποιο αποτέλεσμα, σίγουρα καλύτερο από την «καθόλου αξιολόγηση». Ήδη ο διαγωνισμός του ΑΣΕΠ, με όλες τις αδυναμίες του, αποτελεί ένα φίλτρο αξιολόγησης για τους νεοδιόριστους.
    Με τους άλλους όμως τι γίνεται; Θα μπορούσε να υπάρξει αξιολόγηση τόσο από τους διευθυντές και το σύλλογο διδασκόντων σε ό,τι αφορά την υπηρεσιακή τους συνέπεια (πράγμα που αποφεύγουν, δυστυχώς, να κάνουν από «συναδελφική αλληλεγγύη»…) όσο και από συμβούλους ή παρόμοια όργανα. Και μη λέμε τώρα «ναι, αλλά ποιος μου εξασφαλίζει την αξιοπιστία του αξιολογητή;», διότι θα μπορούσαν να το πουν και οι μαθητές και εκεί δεν έχουμε απάντηση. Άλλωστε, όταν στέλνουμε κι εμείς οι εκπαιδευτικοί τα παιδιά μας στο φροντιστήριο, αξιολογούμε και επιλέγουμε το «συνάδελφο» που θα διδάξει στο παιδί μας.
    Σε ό,τι αφορά την εσωτερική αξιολόγηση, ναι, μπορεί να λειτουργήσει με εντυπωσιακά αποτελέσματα, κατά τη γνώμη μου. Θεωρώ ότι η σχολική κοινότητα (εκπαιδευτικοί, γονείς, μαθητές, εκπρόσωποι δημοτικής αρχής) μπορούν και πρέπει να συναντώνται τακτικά, να συζητούν στόχους,μεθόδους, αποτελέσματα, προβλήματα, κτλ. Το αν και πώς θα συμπληρώνουν τις διάφορες «φόρμες» είναι, κατά τη γνώμη μου, δευτερεύον: μην ξεχνάμε πόσες φόρμες συμπληρώνονται για εντελώς εικονικές δράσεις (προγράμματα) που δήθεν υλοποιούνται σε σχολεία μόνο και μόνο για να κάνουν τα παιδιά μια εκδρομή και να συμπληρώσουν οι συνάδελφοι ωράριο.
    Το ουσιώδες είναι αν θέλουμε να συζητήσουμε μεταξύ μας οι παράγοντες που αποτελούμε τη σχολική κοινότητα, εκπαιδευτικοί, γονείς, μαθητές, δημοτικοί άρχοντες (συγγνώμη για την επανάληψη), τι σχολείο θέλουμε, σε ποιο βαθμό εξαρτάται από εμάς και πώς θα μεθοδεύσουμε τις δράσεις μας ώστε να βαδίσουμε σιγά σιγά προς τα εκεί. Εκτός κι αν είμαστε τόσο σίγουροι ότι εξαρτάται μόνο από την όποια πολιτική ηγεσία του υπουργείου κι ότι εμείς δεν έχουμε τίποτα να κάνουμε για ένα καλύτερο σχολείο…

  • 25 Ιουνίου 2010, 00:32 | Martha T.

    όσον αφορά την αξιολόγηση των στελεχών της εκπαίδευσης έχω να σχολιάσω το εξής: Θεωρώ ανεπίτρεπτο που οι υποδιευθυντές των σχολειων προτείνονται απο το σύλλογο διδασκόντων. Πρώτον γιατί αν αυτό είναι καλό και προς τη σωστή κατεύθυνση θα πρέπει να γινει και για το διευθυντή του σχολείου και δεύτερον και κυρίως, γιατί ο σύλλογος – δυστυχώς- επιλέγει αυτόν που τον βολεύει καλύτερα, αυτόν που είναι περισσότερο αρεστός ( αλλά όχι απαραίτητα ικανός). Έχω ας πούμε δει σύλλογο να αποφασίζει υπέρ αυτού που επίσης κάνει ιδιαίτερα ώστε να καλύπτει και τους υπόλοιπους, ή αυτόν που είναι άβουλος και άρα άγεται και φέρεται ώστε κάποιοι να κάνουν ό,τι θέλουν.

    Επίσης, θεωρώ ότι πρέπει να μοριοδοτούνται μόνο τα προσόντα που έχουν ΑΜΕΣΗ σχέση με την προς πλήρωση θέση.Γιατι τι σχέση έχει το μεταπτυχιακό στην αναπαραγωγή του κολεόπτερου με το αν κάποιος μπορεί να γινει Διευθυντής σχολείου ή όχι; Αντιθετα,ένα μεταπτυχιακό ή επιμόρφωση στην οργάνωση και διοικηση της εκπαίδευσης, βεβαίως και να μοριοδοτηθεί και μάλιστα γενναία!!!

  • 25 Ιουνίου 2010, 00:22 | ΡΟΥΣΗΣ ΡΑΦΑΗΛ

    Κάθε εκπαιδευτική μονάδα είναι ένας οργανισμός που παρά την ιδιομορφία του οφείλει να λειτουργεί αποτελεσματικά και αποδοτικά. Η υπάρχουσα συμφωνία για τις λειτουργίες της διοίκησης ενισχύει τη θέση της αξιολόγησης ως απαραίτητης διαδικασίας για την ολοκλήρωση οποιουδήποτε προγράμματος ή δραστηριότητας που παράγει αποτελέσματα και αναφέρεται στην κοινωνική και οικονομική ζωή των ανθρώπων. Η εκπαιδευτική λειτουργία στην κοινωνία και το έργο που κάνουν οι εκπαιδευτικοί, συμβάλλει τα μέγιστα στην οικονομική, κοινωνική και πολιτισμική ανάπτυξη μιας χώρας. Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια αύξηση του ενδιαφέροντος για σχολική φοίτηση, για σχολική επιτυχία, για αποκεντρωτική τάση των εκπαιδευτικών διαδικασιών, και γενικά προβάλλουν ερωτήματα για το πώς μπορούν να βελτιωθούν τα διάφορα εκπαιδευτικά θέματα. Επίσης σε Ευρωπαϊκό επίπεδο η διασφάλιση και βελτίωση της ποιότητας στην εκπαίδευση αποτελεί μέριμνα όλων των κρατών μελών. Πρόσφατες έρευνες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ορισμένοι δείκτες δεν μπορεί να ισχύουν το ίδιο σε όλο τον κόσμο. Έτσι έχει γίνει κοινά αποδεκτό από τους ερευνητές και όσους ασχολούνται με το θέμα ότι είναι σημαντικό, τα σχολεία να ορίσουν τι σημαίνει αποτελεσματικότητα και αποδοτικότητα. Συνεπώς πρέπει να γνωρίσουν σε βάθος τις διεργασίες αξιολόγησης όλων των παραγόντων που εμπλέκονται.
    Δεδομένου ότι στην Ελλάδα δεν έχουν αναπτυχθεί θεσμοθετημένες διαδικασίες αξιολόγησης, θεωρώ ότι, η μορφή της εσωτερικής συλλογικής αξιολόγησης δίνει την δυνατότητα στα μέλη της σχολικής μονάδας αφενός να αναπτύξουν συνεργατική κουλτούρα, αφετέρου να χρησιμοποιηθεί ως «ασφαλιστική δικλείδα» για οποιαδήποτε απόπειρα αυθαίρετης αξιολογικής κρίσης.
    Όμως απαιτείται ανάπτυξη αντικειμενικών διεργασιών συλλογικής εσωτερικής αξιολόγησης, όλων των παραγόντων που εμπλέκονται στην εκπαιδευτική διεργασία, ώστε να μας δοθεί η δυνατότητα να αποσαφηνίσουμε την αναπτυσσόμενη δυναμική στην σχολική μονάδα και να καταλάβουμε πως και γιατί οι σκοποί μεταφράζονται σε εκπαιδευτικές πρακτικές.
    Σχετική βιβλιογραφία στον σύνδεσμο
    http://srv-dide.mes.sch.gr/drupal/index.php?q=node/48

  • 25 Ιουνίου 2010, 00:02 | Martha T.

    όσο και να μη μας αρέσει, οι μονοι αρμόδιοι να μας κρίνουν είναι οι μαθητες μας. Σ αυτούς αναφερόμαστε, μ΄αυτούς αλληλεπιδρούμε.Ο διευθυντής δεν μπορει να ξέρει τι κάνω εγώ μέσα στην τάξη μου – αλλά ακομα και να το ξέρει, δεν είναι πάντα σε θέση να το αξιολογήσει.Άλλωστε μπαίνουν στην μέση και προσωπικές συμπάθειες ή αντιπάθειες αλλά και η ικανότητα του διευθυντή να…διευθύνει. Υπάρχουν πολλοί εντελώς ακατάλληλοι, άλλοι ευθυνόφοβοι, άλλοι που κάνουν δημόσιες σχέσεις και δεν παίρνουν θέση για να τα έχουν καλά με όλους και να επανεκλεγούν στην …περίοπτη αυτή θέση.
    Βεβαίως υπάρχουν και τα Ιδιαίτερα που παιζουν στα περισσότερα σχολεία – κυρίως στα Λύκεια – που μάλιστα εν πολλοίς τα έχουν διαλύσει. Αν λοιπόν το υπουργείο δε θέλει να καταργήσει τις πανελλαδικές μέσα από το Λύκειο, ας μετακινεί υποχρεωτικά τους διδάσκοντες μαθήματα κατευθύνσεων κάθε τρια χρόνια σε άλλο σχολείο. Φτάνει πια το μπάχαλο που κάποια σχολεία γίνονται μαγαζάκια μερικών!!! Ουτε στους μαθητές αξίζει αυτό ούτε και σε όσους προσπαθούμε να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε και να κοιτάμε τους μαθητές μας στα μάτια και όχι στην τσέπη…όλοι γνωρίζουν και κανένας δε μιλά.
    Ίσως ξέφυγα λίγο απο το θέμα της αξιολόγησης αλλά πάλι, όσο υπάρχουν κλίκες και μικροσυμφέροντα τέτοιου ειδους, αξιολόγηση σωστή, αντικειμενική και με προοπτική δεν πρόκειται να γίνει. Υπάρχουν μετρήσιμα στοιχεία – όπως συμμετοχή σε προγράμματα ή εκδρομές (γιατί και αυτές εκπαιδευτική διαδικασία λογίζονται), υπάρχουν τα projects, το διοικητικό έργο, οι σχέσεις με τους γονείς. Υπάρχει όμως κυρίως η σχέση με τους μαθητές και αυτή μονο αλήθειες μπορεί να λέει.Αφου λοιπόν είναι – επιτέλους – πρώτα ο μαθητής, ακούστε τι έχει να πει!!!

  • 24 Ιουνίου 2010, 19:55 | ΠΛΑΣΤΗΡΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    Για την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου:
    ετήσια ,θεσμοθετημένη και αιτιολογημένη αξιολόγηση από τον κυρίως γνώστη (και υπεύθυνο)της εκπαιδευτικής διαδικασίας:τον μάχιμο εκπαιδευτικό.(Ας αφήσουμε λίγο στην άκρη συνδικαλιστές ,φορείς κ.λ.π..).Τα σχολεία μας είναι συνδεδεμένα διαδικτυακά και μπορεί να αποτελέσουν ένα τεράστιο δίκτυο ανταλλαγής και καταγραφής παρατηρήσεων και δεδομένων,με πολύ εύκολο τρόπο.
    Μπορεί να γίνει:
    -κατά μάθημα
    -ατομικά ή ομαδικά(ανά σχολείο και ειδικότητα).Θεωρώ ότι το ατομικά και επώνυμα λειτουργεί και πιο υπεύθυνα(ίσως κάποιοι ξεβολευτούν αλλά δεν πειράζει).
    – να είναι υποχρεωτική και να έχει σαφείς άξονες και στόχους
    (ενδεικτικά αναφέρω:α)τι επιδίωξα; β)με ποιον τρόπο προσπάθησα να το πραγματοποιήσω; γ)τι αποτελέσματα είχα;)
    -μπορεί να αφορά και εκπαιδευτικές πολιτικές επιλογές
    (πχ.Αρχαία Ελληνικά Γενικής Παιδείας στην Γ΄Λυκείου.Εντάχθηκε στο πρόγραμμα ευκαιριακά,ποτέ δεν εξετάστηκαν και από κανέναν
    τα αποτελέσματα )
    -να συνοδεύεται από συγκεκριμένες προτάσεις από τον εκπαιδευτικό(για το περιεχόμενο,την ύλη κ.)λ.π.
    -μπορεί, η έκθεση ,να βασίζεται και σε στόχους που θα θέτει το παιδαγωγικό ινστιτούτο
    -ΚΥΡΙΩΣ:να απευθύνεται σε ένα φορέα εκπαιδευτικής πολιτικής(Π.Ι.;)με τον οποίο όμως να υπάρχει ανατροφοδότηση και αξιοποίηση των συμπερασμάτων.Έτσι θα προτείνονται και από τους καθηγητές αλλά και από αυτό το φορέα νέοι τρόποι προσέγγισης ή θα θέτονται νέοι στόχοι . Μπορεί διαμεσολαβητικά να αξιοποιηθούν και οι σύμβουλοι.
    -μπορεί αυτή η έκθεση να λειτουργήσει και ως μια μορφή εσωτερικής αυτοαξιολόγησης.
    Είναι μια πρόταση που αναβαθμίζει το ρόλο μας ως εκπαιδευτικών και εμπεδώνει μια διαφορετική σχέση (υπευθυνότητας και καλοπροαίρετης διάθεσης)με την πολιτεία.
    ΥΓ.Έχω πλήρη επίγνωση των προβλημάτων αλλά και των δυσκαμψιών στο χώρο μας. ΠΛΑΣΤΗΡΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
    Φιλόλογος

  • 24 Ιουνίου 2010, 19:37 | Συνταξιούχος Λυκειάρχης

    Προτείνω την εξωτερική αξιολόγηση. Πιο συγκεκριμένα, κάθε εκπαιδευτικός να αξιολογείται από μία τριμελή επιτροπή, που θα αποτελείται από τον σχολικό σύμβουλο της ειδικότητάς του, τον διευθυντή της σχολικής μονάδας και έναν ανώτερο διοικητικό υπάλληλο, που γνωρίζει καλά τα εκπαιδευτικά θέματα. Οι αξιολογήσεις να γίνονται τρεις φορές το χρόνο. Οι εκθέσεις των αξιολογητών να σφραγίζονται και να ανοίγονται στο τέλος της σχολικής χρονιάς, από αρμόδια επιτροπή της αντίστοιχης Διεύθυνσης. Ο ακριβής χρόνος μετάβασης των μελών της επιτροπής στα σχολία, να μην είναι γνωστός στα μέλη της, παρά μόνο το πρωί της ημέρας που θα γίνει η κρίση. Η επιτροπή να λαμβάνει γνώση των απουσιών που πραγματοποίησε ο υπό κρίση εκπαιδευτικός κατά το προηγούμενο διάστημα και τους λόγους που οδήγησαν στις απουσίες αυτές. Επιπλέον να λαμβάνεται υπόψη η συγγραφή σημειώσεων από μέρους του εκπαιδευτικού, ανεξαρτήτως αν υπάρχει σχολικό εγχειρίδιο ή όχι. Να προσεχθεί ιδιαιτέρως ο παράγοντας: ποιότητα και επιστημονική συνέπεια των σημειώσεων. Τέλος να ληφθεί υπόψη η χρήση σύγχρονων διδακτικών μεθόδων και η σωστή παιδαγωγική προσέγγιση των μαθητών.

  • 24 Ιουνίου 2010, 14:10 | Κατερίνα

    Εσωτερική αξιολόγηση με έμφαση στην εσωτερική αξιολόγηση ή αυτοαξιολόγηση. Δώστε στους εκπαιδευτικούς εργαλεία τα οποία θα μπορούν να χρησιμοποιούν προκειμένου να αυτοελέγχονται και να αυτοαξιολογούνται. Υποστηρίξτε την διαδικασία της αυτοαξιολόγησης με άτομα, κατάλληλα εκπαιδευμένα (παιδοψυχολογικά, διδακτικά) που θα μπορούν να βοηθούν τον εκπαιδευτικό στην προσπάθειά του. Η αυτοαξιολόγηση είναι μια ικανότητα που κατακτιέται, δώστε χρόνο, με feedback, εφαρμόστε την αρχικά πιλοτικά. Η ελληνική πραγματικότητα παρουσιάζει ιδιαιτερότητες που χρήουν επιπλέον μελέτης. Η αυτοαξιολόγηση είναι ένα εργαλείο σπουδαίο και σημαντικό, ΜΗΝ ΤΟ ΑΠΑΞΙΩΣΕΤΕ!

  • 24 Ιουνίου 2010, 13:38 | Νικος Δ.

    Είναι σημαντικό το ΥΠΕΠΘ να προχωρήσει στην αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου, των σχολικών μονάδων και της εκπαίδευσης γενικότερα, παρά την απουσία «κουλτούρας» στο χώρο της αξιολόγησης και της αντίστασης σε κάθε είδους αλλαγές που διατρέχει την ελληνική κοινωνία σε κάθε σημείο της.

    Ωστόσο, είναι σημαντικό να δοθεί έμφαση σε 2 τουλάχιστον σημεία:
    α. Ποια θα είναι η φιλοσοφία της αξιολόγησης; Γιατί γίνεται και σε τι θα χρησιμεύσει; Ποιος επωφελείται; Να γίνει ξεκάθαρο ότι η αξιολόγηση γίνεται προκειμένου να βελτιώσουμε ή και να αλλάξουμε προς το καλύτερο το υπάρχον σύστημα εκπαίδευσης.
    β. Ποιο είναι το συνολικό σχέδιο για την αξιολόγηση; Αυτοαξιολόγηση ναι, ωραία αλλά γιατί; Ποια θα είναι η συνέχεια; Αν όλο το σχέδιο για τη σχολική αξιολόγηση αφορά την λεγόμενη αυτοαξιολόγηση των εκπαιδευτικών, τότε πώς θα αξιοποιηθούν τα δεδομένα αυτά; Για ποιο λόγο οι εκπαιδευτικοί να συμμετάσχουν σε μια διαδικασία που δεν ξέρουν σε τι θα χρησιμεύσει; Είναι σημαντικό να γίνει ξεκάθαρο το ολοκληρωμένο σχέδιο για τη σχολική αξιολόγηση, το οποίο ελπίζω να υπάρχει βέβαια.

    Όλα τα σημεία που έχουν να κάνουν με τη φιλοσοφία και τη μεθοδολογία της αξιολόγησης θα πρέπει να γίνουν ξεκάθαρα σε όλους (εκπαιδευτικούς, γονείς, μαθητές κτλ). Αν τα πράγματα παραμείνουν ως έχουν (δηλαδή με εγκυκλίους που αποσπασματικά καταπιάνονται με ένα κομμάτι της αξιολόγησης) τόσο περισσότερο περνά η αντίληψη ότι το ΥΠΕΠΘ δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο ολοκληρωμένο σχέδιο ή κρατά «κλειστά» τα χαρτιά του για το τι μέλλει γενέσθαι κι αυτό με τη σειρά του έχει επίδραση στην αποδοχή του όποιου σχεδίου για τη βελτίωση της εκπαίδευσης σ’ αυτή τη χώρα. Δεν είναι απλά θέμα επικοινωνίας, αλλά κυρίως θέμα ουσίας.

  • 24 Ιουνίου 2010, 13:31 | periklis

    Η αρχή είναι καλύτερα να γίνει με ένα σύστημα εσωτερικής αξιολόγησης χωρίς εμπλοκή μαθητών και γονέων.Ετσι θα δοθεί η ευκαιρία σε όλους να γνωρίσουν στην πράξη το θεσμό της αξιολόγησης συμμετέχοντας οι ίδιοι σε όλη τη διαδικασία, που πρέπει να είναι αντικειμενική με μετρήσιμα αποτελέσματα και ανατροφοδοτούμενη. Επειδή όμως λίγοι είναι οι καθηγητές που επιθυμούν να εργασθούν για την αναβάθμηση του δημόσιου σχολείου, στην πραγματικότητα και όχι στα λόγια,(σε ένα Γυμνάσιο που γνωρίζω ο σύλλογος σε συνεδριαση του αποφάσισε να μη συμμετεχει στην πιλοτική αξιολόγηση διότι αυτό θα απαιτούσε πρόσθετη εργασία!!!) θα αχίσει η προσπάθεια υποβάθμισης του έργου στην αρχή και γρήγορα θα μετατραπεί σε εικονική αξιολόγηση.Για να μη γίνει αυτό θα πρέπει να συμπληρωθεί με εξωτερική αξιολόγηση.
    Η αξιολόγηση απαιτεί την ενεργοποίηση της σχολικής μονάδας, για αυτό πρέπει να καθιερωθεί η ομαδοποίηση του συλλόγου σε ομάδες ίδιας ειδικότητας με υπεύθυνο καθηγητή καθοδηγητή, ο οποίος επιλέγεται με κριτήρια.
    Επειδή όμως όλοι είμαστε ίσοι αλλά όχι ίδιοι, θα πρέπει η αξιολόγηση να εξατομικευτεί και να συμληρωθεί με οικονομικά κίνητρα. π.χ μετρήσιμες επιδόσεις οδηγούν σε ταχύτερη μισθολογική εξέλιξη, ή μπόνους. (Είναι γνωστό ότι η μισθολογική ισοπέδωση τα τελευταία τριάντα χρόνια οδήγησε σε υποβάθμηση το δημόσιο σχολείο.)

  • 24 Ιουνίου 2010, 12:36 | ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΡΑΚΥΡΙΟΣ

    Η αξιολόγηση (Evaluation) είναι το τελευταίο αλλά και το πρώτο στάδιο του εκπαιδευτικού σχεδιασμού, στο σύστημα ADDIE (Analysis – Design – Development – Implementation – Evaluation), το οποίο κυριαρχεί παγκόσμια στην εκπαιδευτική διαδικασία. Ως εκ τούτου ΔΕ θα ήταν δυνατόν να το δούμε απομονωμένα.
    Η λειτουργία της αξιολόγησης είναι να εντοπίσει προβλήματα στην όλη διαδικασία, δυσλειτουργίες, μειωμένες αποδόσεις, έτσι ώστε μετά από ανάλυση αυτών να μπορέσει ένα άλλο σύστημα (Design – Σχεδιασμού) να αλλάξει κάτι στη διαδικασία και να έχουμε καλύτερα αποτελέσματα. Με αυτή την αρχή ως δεδομένο, αν είναι να γίνεται η αξιολόγηση απλώς και μόνο για να γίνεται και όχι για να προσφέρει τα αποτελέσματά της σε ένα άλλο «σύστημα», σε ένα άλλο γρανάζι, ώστε να κινηθεί καλύτερα όλος ο μηχανισμός, τότε απλούστατα η αξιολόγηση θα αποτελεί ένα επιπλέον πάρεργο με διάφορες, ως επί το πλείστον αρνητικές, επιπτώσεις στο όλο σύστημα.
    Ένα στοιχείο της αξιολόγησης είναι ότι πρέπει να εμπεριέχει «συγκρίσεις». Είτε αυτές είναι μια έκφραση της άποψης ενός εκπαιδευτικού, γονέα, μαθητή ή και πολίτη της χώρας, όπως «πολύ ικανοποιημένος» ή «δυσαρεστημένος», είτε μια βαθμολόγηση τύπου 1 μέχρι 10. Για να γίνουν όμως οι συγκρίσεις θα πρέπει να δοθεί το «πρότυπο» αλλά και η «βάση», να καθορισθούν τα πεδία αξιολόγησης και όταν εντοπισθούν σφάλματα, μετά την προσπάθεια εξάλειψης, να δοθεί ιδιαίτερη βαρύτητα στην αποτελεσματικότητα των. Είναι φανερό στο σημείο αυτό ο «διαρκής» και «διαχρονικός» ρόλος της αξιολόγησης.
    Πρέπει επίσης να καθοριστεί από «ΠΟΙΟΥΣ» πρέπει να γίνεται η αξιολόγηση του Εκπαιδευτικού Έργου. Ποιοι είναι δηλαδή οι «μέτοχοι» στη διαδικασία αυτή. Οι μαθητές, οι γονείς των, οι εκπαιδευτικοί, οι υπεύθυνοι της ιεραρχίας του ΥΠ. Παιδείας και Δια Βίου Μάθησης ή πρέπει να προστεθούν και όλοι οι Έλληνες πολίτες; Ας μην ξεχνάμε πως η διαδικασία της εκπαίδευσης, μπορεί να έχει οργανωθεί και να διεξάγεται από το Υπουργείο Παιδείας, αλλά τα αποτελέσματά της επηρεάζουν άμεσα όλη τη χώρα, όλους τους Έλληνες και, εφόσον είμαστε μέρος της Ε.Ε. όλη την Ευρώπη. Κατά την προσωπική μου άποψη, δε νομίζω ότι μπορούμε να αφήσουμε έξω από τη διαδικασία της αξιολόγησης, όλους αυτούς οι οποίοι αύριο θα συνεργαστούν με τους αποφοίτους του σημερινού εκπαιδευτικού συστήματος, απλώς και μόνο επειδή έτυχε στη δεδομένη χρονική στιγμή να μην έχουν άμεση σχέση (παιδί στο σχολείο, σύζυγο εκπαιδευτικό, κτλ) σχέση με την εκπαίδευση.
    Το ίδιο το κράτος θα πρέπει πριν την αξιολόγηση να ορίσει επακριβώς ΠΟΙΟ είναι το εκπαιδευτικό έργο και ΠΩΣ θα επιτευχθεί. Δεν αρκούν δηλαδή δηλώσεις τύπου «να αναπτύξει καλλιτεχνικές ανησυχίες» (αλήθεια, πως μπορεί κάποιος να «μετρήσει» ανησυχίες;) αλλά να ορίσει συγκεκριμένους εκπαιδευτικούς στόχους για κάθε βαθμίδα, πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια, τριτοβάθμια, τεχνική εκπαίδευση αλλά και επαγγελματική κατάρτιση. Ίσως ακόμα θα πρέπει να εξεταστεί και η σύνδεση των Επαγγελματικών Προσόντων με την επίτευξη των Εκπαιδευτικών στόχων, τουλάχιστον μετά την Υποχρεωτική Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Είναι επίσης δεδομένο πως μετρήσεις εγκληματικότητας, τροχαίων ατυχημάτων, περιβαλλοντικής συνείδησης, ικανοποίησης από το επάγγελμα, κτλ, που γίνονται σε ΟΛΗ τη χώρα, θα πρέπει να συμμετάσχουν στην Αξιολόγηση του Εκπαιδευτικού Έργου καθώς από εκεί ξεκινάει η στάση του κάθε ανθρώπου απέναντι στα θέματα αυτά.
    Πρέπει όμως ταυτόχρονα να ξεφύγουμε από τη σύνδεση της επίτευξης του εκπαιδευτικού στόχου με την «απόδειξη» γνώσης των εξετάσεων. Δεν είναι δυνατόν να επαναπαυόμαστε πως ο Χ μαθητής πέτυχε το συγκεκριμένο εκπαιδευτικό στόχο απλώς και μόνο γιατί τον θυμόταν τη συγκεκριμένη ημέρα που έγραφε τις εξετάσεις (για να μην πούμε πως έτυχε το συγκεκριμένο θέμα που έπεσε να βρίσκεται μέσα στα «σκονάκια» που έκανε). Οι γραπτές εξετάσεις δεν αποδεικνύουν τη μάθηση αλλά τη δυνατότητα επανάληψης συγκεκριμένων εδαφίων. Όπως είναι διεθνώς αποδεκτό, η δυνατότητα επανάληψης είναι το πρώτο από τα έξη στάδια της γνωστικής ταξινόμησης (γνώση, κατανόηση εφαρμογή, ανάλυση, σύνθεση, αξιολόγηση – Bloom 1956) ενώ και η σύγχρονη εφαρμογή του από τους Anderson & Krathwoll (2001) δίνει την «μνήμη» πάλι στο πρώτο σκαλοπάτι της μάθησης ενώ αντικαθιστά την «αξιολόγηση» από τη «δημιουργία». Αυτός διάβασα ότι είναι και ο στόχος του «Νέου Σχολείου», ως πρόταση από το Υπουργείο Παιδείας.
    Τέλος, αποφεύγοντας ακόμα μια προσπάθεια ανακάλυχης του τροχού, υπάρχουν ήδη αρκετά επιστημονικά τεκμηριωμένα συστήματα αξιολόγησης εκπαιδευτικού έργου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Πρώην Υπουργοί Παιδείας της Ελλάδας υπέγραψαν ότι θα τα εφαρμόσουμε στη χώρα μας. Έχουν ήδη εκδοθεί νόμοι για αυτά (Πιστωτικές Μονάδες Εκπαίδευσης, Αρχή Αξιολόγησης Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, κτλ). Σίγουρα δεν είναι τέλεια. Μπορούν όμως να αποδειχθούν ένας καλός οδηγός, αν θέλουμε να πετύχουμε κάτι καλό. Στην περίπτωση αυτή σας εύχομαι καλή επιτυχία. Αν πάλι θέλουμε απλώς και μόνο να ανακατεύουμε τα λόγια μας, να αλλάζουμε τις Πανελλήνιες σε Πανελλαδικές (και αντίθετα) και να συνεχίσουμε να νίπτουμε τας χείρας μας κατηγορώντας τη Δημόσια Εκπαίδευση, σπρώχνοντας ταυτόχρονα τα παιδιά μας στη ιδιωτική, τότε, συγννώμη που σπατάλησα το χρόνο σας με το μέγεθος του κειμένου.

  • 24 Ιουνίου 2010, 12:14 | ΚΑΡΑΚΑΣΙΔΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ

    Ο κύριος Πάνος Β. αναφέρει στα σημεία-προυποθέσεις για την αξιολόγηση: «ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΓΙΑ ΣΤΙΓΜΑΤΙΣΜΟ ΑΛΛΑ ΣΑΝ ΩΘΗΣΗ ΓΙΑ ΒΕΛΤΙΩΣΗ».
    συμφωνώ και θα πρόσθετα ότι δεν θα πρέπει να συνδέεται με κανενός είδους προαγωγή/υποβάθμιση και οικονομική ενίσχυση/ πρόστιμο. Αν συνδεθεί με κάποιου είδους επιβράβευση ή τιμωρία, τότε θα προσθέσετε μια ακόμη γραφειοκρατική τυπική διαδικασία που θα παράγει κόλακες και εξουσιαστές.
    Για τους καθηγητές και την αξιολόγησης του έργου τους μια ουσιαστική αξιολόγηση από τους ίδιους τους καθηγητές θα βοηθήσει να βελτιώσουν κάπως την ποιότητα της παρεχόμενης μόρφωσης προς τους μαθητές, πως θα μπορέσουν όμως να πείσουν τους μαθητές να αποδεχθούν μια απολιθωμένη γνώση που επιμένει το υπουργείο να τους διδάξει μέσα από τα προγράμματα ύλης και πώς να τους κάνει να καταλάβουν π.χ. το μάθημα χημείας χωρίς ένα πείραμα, σε ένα σχολείο που δεν έχει εξοπλισμό και υποδομές; Όλα όσα επηρεάζουν την ποιότητα της παρεχόμενης διδασκαλίας (ακόμα και οι σχέσεις με τον προϊστάμενο) θα πρέπει να συμπεριλαμβάνονται στην αξιολόγηση της εργασίας των καθηγητών. Και για να εξηγήσω καλύτερα σας παρουσιάζω την προσωπική εμπειρία μου από την αυτό αξιολόγηση μου ως εργαζόμενη.
    Στον Ιδιωτικό τομέα ακλούθησα την διαδικασία της αυτό αξιολόγησης που δεν είχε καμιά άμεση επίπτωση στην προαγωγή μου ή την οικονομική μου κατάσταση. Όμως με έβαζε στην διαδικασία να προβληματιστώ για το αν πέτυχα τους στόχους της χρονιάς που έθεσα την προηγούμενη, να αναζητήσω τις αιτίες που δεν επιτεύχθηκαν οι στόχοι αυτοί, να τις καταγράψω και να θέσω νέους στόχους για την επόμενη χρονιά παρουσιάζοντας τα μέσα που χρειαζόμουν (άϋλα ή υλικά) για να τους επιτύχω. Η όλη διαδικασία ήταν υπό συζήτηση με τον άμεσα προϊστάμενο μου προβάλλοντας ορθολογικά επιχειρήματα σε περίπτωση διαφωνίας και υπογραφόταν και από τις δύο πλευρές.
    Μέσα από αυτή την διαδικασία και κάνοντάς την συνειδητά, βελτιωνόμουν συνεχώς και γινόμουν καλύτερος εργαζόμενος. Μέσα από αυτή την διαδικασία κερδίζαμε όλοι αφού η εταιρία είχε ένα αποτελεσματικό υπάλληλο και αυτό οδηγούσε αναπόφευκτα σε μορφωτική και οικονομική βελτίωση.
    Αυτή η διαδικασία όμως απαιτεί ανοιχτό πνεύμα και από τις δύο πλευρές (χωρίς τάσεις προώθησης των ημετέρων και υποβάθμισης των αντιφρονούντων)κάτι που δεν βλέπω να υπάρχει στην πλειοψηφία των εργαζομένων του δημοσίου που εστιάζονται κυρίως στο προσωπικό συμφέρον μέσα από μη ορθολογικές διαδικασίες. Ακόμη πρέπει να διδασκόμαστε από μικροί να ομολογούμε στον εαυτό μας την αποτυχία μας σε κάτι και να αναλύουμε τους λόγους που την δημιούργησε ώστε να την μετατρέπουμε σε πραγματική επιτυχία και όχι απλά να την βαφτίζουμε σε επιτυχία.
    Πρώτα πρέπει να κάνουμε με μεράκι και διάθεση την δουλειά μας όποια κι αν είναι αυτή, να βλέπουμε τα λάθη μας και αυτά που δεν μας αφήνουν να την κάνουμε σωστά (π.χ. υποδομές, κατάρτιση, κακοί μηχανισμοί εδραιωμένης πολιτικής κτλ) να τα καταγράφουμε και να τα θέτουμε υπόψη του προϊσταμένου μας, ο οποίος οφείλει (αν θέλει να λέει ότι κάνει καλά την δουλειά του) να τα λαμβάνει υπόψη του και να προσπαθεί να παρέχει στους εργαζόμενους τα απαραίτητα για την επίτευξη των στόχων. Άλλωστε και αυτός θα πρέπει να έχει τους δικούς του σχετικούς στόχους να επιτύχει, σε συνεργασία με τον δικό του προϊστάμενο. Όπως βλέπετε όλα είναι συγκοινωνούντα δοχεία.
    Η αξιολόγηση θα πρέπει να γίνεται ουσιαστικά παντού σε όλες τις θέσεις εργασίας του δημοσίου όχι για να τιμωρήσει ή να ανταμείψει, αλλά για να κάνει την ποιότητα δουλειάς ακόμα καλύτερη.
    Ετσι λοιπον η ομάδα που θα αναλάβει την σύνταξη της φόρμας αξιολόγησης θα πρέπει να έχει βαθειά γνώση και εμπειρία στο θέμα της αξιολόγησης εργαζομένων και των ανθρωπίνων πόρων και όχι μόνο ακαδημαική γνώση που συνήθως αυτή δε επαρκεί όταν φτάνουμε στην εφαρμογή.

  • 24 Ιουνίου 2010, 08:15 | ΚΑΡΤΣΙΔΗΜΑΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

    Και στην προηγούμενη προσπάθεια του ΥΠΕΠΘ και στην τωρινή υποστηρίζω την παρακάτω πρόταση της άξιολόγησης των Εκπαιδευτικών μέσα από την αντικειμενική αξιολόγηση της επίδοσης των μαθητών τους.

    Η αξιολόγηση πρέπει να γίνεται σε κεντρικό επίπεδο και έξω από τη Σχολική Μονάδα για να είναι αντικειμενική.

    Οι μαθητές ας παιρνούν στην επόμενη τάξη και με μέσο όρο κάτω της βάσης.

    Οι βαθμοί θα αξιοποιούνται για την εύρεση θέσης στο Δημόσιο.

    Αιτιολογώ την άποψή μου διότι με αυτό τον τρόπο θα

    -εκτελούνται τα αναλυτικά προγράμματα και δε θα διδάσκεται Επεξεργασία Κειμένου αντί για Γλώσσα Προγραμματισμού Logo (μαζική αποτυχία θα είναι στοιχείο για τη δουλειά που δε γίνεται στην τάξη)
    -θα σταματήσουν οι γονείς να έχουν ψευδαισθήσεις για την απόδοση των παιδιών τους, ψευδαισθήσεις που σταματούν μόνο στην 3η τάξη Λυκείου
    -θα σταματήσει ο Πρόεδρος του ΑΣΕΠ να αναφέρει ότι μόνο το 10% των θέσεων στο Δημόσιο στελεχώνονται μέσα από τις εξετάσεις του ΑΣΕΠ
    -θα δημιουργηθεί κρίσιμη μάζα μαθητών (και γονιών) που θα ασχοληθεί συστηματικότερα με τα μαθήματα.
    -ο καθηγητής θα έχει ρόλο βοηθού και καθοδηγητή στην προσπάθεια των μαθητών.

    Η κοινωνία έχει αποδεχθεί και κυρίως επιδιώκει την αξιολόγηση μέσα από τις εξετάσεις τύπου ECDL, LOWER, ADVANCED ENGLISH κτλ. διότι έχει αντίκτυπο στην αγορά εργασίας.

    Το κλίμα στις σχέσεις Εκπαιδευτικών και ΥΠΕΠΘ δεν είναι καλό.
    Η ΟΛΜΕ πρόσφατα έχει καταγγείλει τον τρόπο με τον οποίο συνεχίζονται να γίνονται οι αποσπάσεις.
    Η υπόθεση των 176 ευρώ που ακόμα εκκρεμεί στα δικαστήρια όπως και τα
    Επιδόματα που δίνονται κάτω από το τραπέζι σε άλλα υπουργεία κάνουν τον Εκπαιδευτικό να αισθάνεται πολίτης Β κατηγορίας.
    Η χορήγηση γονικών αδειών από την πλευρά του ΥΠΕΠΘ καταστρατηγεί την συνταγματική αρχή της ισότητας σύμφωνα με την ανεξάρτητη αρχή του Συνήγορου του Πολίτη μιά και ερμηνεύεται ο ίδιος νόμος με διαφορετικό τρόπο στους Εκπαιδευτικούς σε σχέση με όλους τους υπόλοιπους Δημοσίους Υπαλλήλους.

    Μέσα σε αυτό το κλίμα εγώ προσωπικά δεν μπόρώ να είμαι σίγουρος για οποιοδήποτε αξιολογητή που θα μπει στην τάξη.
    Φοβάμαι για ευνοϊκή μεταχείριση συναδέλφων (στις αποσπάσεις και στις επιλογές στελεχών της Διοίκησης γιατί θεωρείται από μεγάλη μερίδα συναδέλφων ότι δεν υπάρχει αδιάβλητο σύστημα και γιατί να υπάρχει στην αξιολόγηση;)
    Φοβάμαι και για εκδικητικές συμπεριφορές από την πλευρά της Διοίκησης σε μη αρεστά πρόσωπα.

  • 24 Ιουνίου 2010, 01:26 | E-LEARNING

    Αναμφισβήτητα χρειάζεταιεσωτερική καιεξωτερική αξιολόγηση.Είναι εξωπραγματικό να ξοδεύονται τόσα για την εκπαίδευση από όλους.Ειδικότερα στην δευτεροβάθμια η κατάσταση έχει ξεφύγει.Από τη μια ταλαιπωρούμε τους νέους μας υποχρεώνοντάς τους σε….διπλοβάρδια(σχολείο και φροντιστήριο) κι από την άλλη καταδικάζουμε οικονομικά τις οικογένειές τους και τους ίδιους αφού τα έξοδα είναι πάρα πολλά.
    Το 2010 οι πολιτικοί μας …..ακόμα ψάχνουν λύσεις.
    Προτάσεις θα κατατεθούν πολλές.Πολιτική βούληση …υπάρχει;

    Προτάσεις
    Συγκρότηση Ομάδvn αξιολόγησης αποτελούμενες από μάχιμους εκπαιδευτικούς πλαισιωμένους από εξειδικευμένους επιστήμονες.
    Αξιολόγηση:Εεωτηματολόγια ειδικά διαμορφωμένα,επιδόσεις μαθητών,συνεργασία,προσόντα κλπ

  • 23 Ιουνίου 2010, 23:34 | Θερσίτης

    Να απαγορεύεται αξιολογητές να είναι φίλα προσκείμενοι προς την εκάστοτε κυβέρνηση.
    Να τιμωρηθούν τα μέλη των ΠΥΣΔΕ και ΚΥΣΔΕ που επέλεξαν τις ανίκανες ηγεσίες των σημερινών σχολείων.

  • 23 Ιουνίου 2010, 21:44 | Τασούλη Κωνσταντίνα

    Είμαι εκπαιδευτικός στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση περίπου 20 χρόνια. Πάντα θεωρούσα και θεωρώ την αξιολόγηση σαν αναπόσπαστο κομμάτι της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Πιστεύω στην εσωτερική αξιολόγηση με έμφαση τη συλλογική εσωτερική αξιολόγηση.Με αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνεται η παιδαγωγική και κοινωνική δραστηριοποίηση όλων των εκπαιδευτικών μιας σχολικής μονάδας με αποτέλεσμα να διαμορφώνονται συναινετικές συνθήκες με τους εμπλεκόμενους, στην εκπαιδευτιοκή διαδικασία, παράγοντες- μαθητές- εκπαιδευτικούς- δεύθυνση- γονείς- με θετικές επιπτώσεις στο παραγώμενο εκπαιδευτικό έργο και στην επιτυχία των προτεινόμενων μέτρων. Η αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου πρέπει να είναι και είναισυνεχής,διαγνωστική και προπάντων διαμορφωτική και να αποβλέπει στη συστηματική ενημέρωση και καθοδήγηση των εκπαιδευτικών στο έργο τους.

  • 23 Ιουνίου 2010, 21:00 | panos Β..

    ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ή ΑΠΟΤΙΜΙΣΗ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ ΚΑΘΕ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΜΟΝΑΔΑΣ,ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ,ΑΛΛΑ ΠΡΕΠΕΙ ΠΡΩΤΑ ΝΑ ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΝΟΜΟΘΕΤΗΘΕΙ ,ΟΤΙ ΑΥΤΗ Η ΑΠΟΤΙΜΙΣΗ ΘΑ ΣΤΟΧΕΥΕΙ ΣΤΗΝ ΒΕΛΤΙΩΣΗ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΒΕΛΤΙΩΣΗ ΤΩΝ ΠΑΡΕΧΟΜΕΝΩΝ ΓΝΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΠΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ.
    Η ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ή ΑΠΟΤΙΜΙΣΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΓΧΟΣ ή ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ ΤΩΝ ΚΑΛΩΝ ή ΚΑΚΩΝ ΕΧΟΝΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ,ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΑΛΛΟ ΣΚΟΠΟ ΠΑΡΑ ΝΑ ΣΤΟΧΟΠΟΙΗΣΕΙ ΣΧΟΛΕΙΑ ή ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟΜΟΝΩΣΕΙ …
    Η ΣΩΣΤΗ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΟΗΘΑΕΙ ,ΝΑ ΠΡΟΤΡΕΠΕΙ, ΝΑ ΕΝΘΑΡΥΝΕΙ ΝΑ ΕΝΤΟΠΙΖΕΙ ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΟΡΘΩΝΕΙ.
    ΚΑΤΑ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΕΘΟΥΝ ΣΥΓΚΕΡΙΜΕΝΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ ΚΑΙ
    ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ .
    ΤΙΣ ,ΠΩΣ ,ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΑΠΟ ΠΟΙΟΥΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΑΥΤΗ Η ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ;
    SE KAMMIA ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΜΙΑΣ
    ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΜΟΝΑΔΑΣ ,ΓΙΑΤΙ ΕΜΠΛΕΚΟΝΤΑΙ ΠΟΛΟΙ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟΙ ΠΑΡΑΡΓΟΝΤΕΣ
    ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΙ.
    ΚΑΘΕ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΘΑ ΠΑΡΑΒΛΕΠΕΙ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥ ΛΑΘΗ ΚΑΙ ΘΑ ΑΝΑΔΕΙΚΝΥΕΙ ΤΑ ΛΑΘΗ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ.
    ΕΞ’ ΑΛΛΟΥ Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΓΝΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ.
    ΕΠΟΜΕΝΩΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ Η ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΜΠΛΕΚΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ (π.χ. ΣΧΟΛΙΚΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ ,ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΚΑΙ ΜΑΘΗΤΙΚΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ) .
    Ο ΡΟΛΟΣ ΟΜΩΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΑΦΩΣ ΟΡΙΟΘΕΤΗΜΕΝΟΣ
    ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΑΦΗΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΘΟΥΝ
    ΣΤΗΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ.
    ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΛΗΡΗΣ ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ ΚΑΙ ΠΛΗΡΗΣ ΑΙΤΙΟΛΟΓΗΣΗ ΣΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΚΑΘΕ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ ,ΠΟΥ ΝΑ ΜΗ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ
    ΠΑΡΕΡΜΗΝΕΙΕΣ.
    ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΓΙΑ
    ΣΤΙΓΜΑΤΙΣΜΟ ΑΛΛΑ ΣΑΝ ΩΘΗΣΗ ΓΙΑ ΒΕΛΤΙΩΣΗ.
    ΠΡΙΝ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΤΥΠΩΘΟΥΝ ΠΛΗΡΩΣ ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΝΑ
    ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΤΕΙ ,ΟΤΙ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙ Η ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ.
    ΟΙ ΤΥΧΟΝ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΕΛΛΕΙΨΕΙΣ ΣΤΟ ΟΛΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ
    (ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΚΑΙ ΜΟΡΦΩΤΙΚΕΣ ) ΠΟΥ ΑΝΑΛΟΓΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΚΡΑΤΙΚΟΥΣ ΦΟΡΕΙΣ
    (ΥΠΕΠΘ,ΔΗΜΟΣ κ.λ.π) ΝΑ ΜΗ ΜΕΤΑΤΟΠΙΣΤΟΥΝ ΜΕ ΕΜΕΣΟ ΤΡΟΠΟ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΙΚΕΣ
    ΜΟΝΑΔΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ…
    ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΘΕΣΜΟΘΕΤΗΘΕΙ ΠΛΗΡΩΣ ΕΝΑ ΜΕΙΚΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΟΚΥΨΕΙ ΑΠΟ ΜΕΛΕΤΗ ΚΑΙ ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΡΜΟΔΙΟΥΣ ΦΟΡΕΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ,ΣΧΟΛΙΚΟΥΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΥΣ ,ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ …
    ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΜΕ ΠΡΟΧΕΙΡΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΝΤΑΙ ΕΡΗΜΗΝ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ, ΜΕ ΣΧΕΔΙΑ ΠΟΥ ΒΡΙΘΟΥΝ ΑΠΟ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΟΡΙΣΤΙΕΣ .
    ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΟΥΣ ΛΟΓΟ

  • 23 Ιουνίου 2010, 20:22 | Γιώργος Ρούσσας

    Η αλήθεια είναι οτι ακόμα και όσοι πιστεύουμε πως πρέπει να υπάρχει ένα είδος αξιολόγησης, βρισκόμαστε μπροστά στο μεγάλο ερώτημα «ΠΟΙΟΣ και ΠΩΣ;». Οι περισσότεροι, το νοιώθουμε οτι αξιολογούμαστε στα σχολεία μας από τα ίδια τα παιδιά και από τους γονείς τους καθημερινά. Η μεγαλύτερη δε ικανοποίηση για μας είναι όταν μετά από έξι χρόνια συνεργασίας μαζί τους (τρία στο Γυμνάσιο και τρία στο Λύκειο) τα βλέπουμε να εισέρχονται σε Τριτοβάθμια Εκπαιδευτικά Ιδρύματα και να προκόβουν. Αλλά, και με τα άλλα που δεν καταφέρνουν τους υψηλούς στόχους που εμείς ονειρευόμαστε γι’ αυτά, διατηρούμε τις καλύτερες σχέσεις και μετά την αποφοίτησή τους και ξέρουμε οτι μας πίστεψαν και πέτυχαν ότι καλύτερο μπορούσαν μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων τους, της οικογένειάς τους και των προβλημάτων που πολλές φορές έχει, καθώς και του κοινωνικού τους περίγυρου, αλλά, ακόμα-ακόμα και των δικών μας δυνατοτήτων.
    Αν η αξιολόγηση περάσει με κάποιον τρόπο πέρα από αυτό που ανέφερα (άτυπη από γονείς και μαθητές), πράγμα που πιστεύω οτι το Υπουργείο το θέλει για να έχει ένα πεδίο δράσης και πίεσης, όχι απαραίτητα προς όφελος των μαθητών, τότε θα πρέπει να μας πείσουν για το ποιος θα το κάνει και πως θα γίνει.
    Λυπάμαι αλλά επί 15 χρόνια στα οποία υπηρετώ στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, δεν περιμένω και πολλά πράγματα από πολύ ψηλά, αλλά από τα στελέχη της εκπαίδευσης που βρίσκονται κοντά στην τάξη, συναδέλφους με τους οποίους συνεργαζόμαστε στενά και καθημερινά, έναν ικανό διευθυντή που δε σου αναθέτει συνεχώς άσχετες με το εκπαιδευτικό σου έργο δραστηριότητες, αλλά και κάποιους Σχολικούς Συμβούλους που θέλουν να βρίσκονται σίπλα σου όταν αυτό το χρειάζεσαι.
    Αν είναι να γίνει κάτι προς τη σωστή κατεύθυνση, ας μην γίνει ανταγωνιστικά, αλλά συμβουλευτικά. Φόρμα για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο είναι βέβαιο οτι θα βρουν οι ειδικοί των Υπουργείων αρκεί να μην αναλωθούν οι ιδέες τους στο κόστος τους και το πολιτικό όφελος.

Σχόλια 1 2