Το άρθρο 4 του ν.3328/2005 (Α΄ 80) τροποποιείται και προστίθενται οι ακόλουθοι παράγραφοι 9 και 10 ως εξής :
«9. Μεταπτυχιακός τίτλος μουσικών σπουδών ομοταγούς Α.Ε.Ι. της αλλοδαπής αναγνωρίζεται αυτοτελώς χωρίς την κατοχή προπτυχιακού τίτλου Α.Ε.Ι. με τις εξής προϋποθέσεις:
α) Κατά το χρόνο εισαγωγής στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα δεν είχε ακόμα απονεμηθεί πτυχίο αντίστοιχης ειδίκευσης από ελληνικό Α.Ε.Ι..
β) Ο μεταπτυχιακός τίτλος είναι διετούς διάρκειας.
γ) Η εισαγωγή στο πρόγραμμα μεταπτυχιακών σπουδών έγινε μετά από ειδικές εισιτήριες εξετάσεις.
δ) Οι σπουδές έχουν πραγματοποιηθεί στη χώρα απονομής του τίτλου.
ε) Ο μεταπτυχιακός τίτλος αποκτήθηκε μετά από απολυτήριες εξετάσεις.
10. Διδακτορικό δίπλωμα μουσικών σπουδών ομοταγούς Α.Ε.Ι. της αλλοδαπής αναγνωρίζεται αυτοτελώς χωρίς την κατοχή προπτυχιακού τίτλου Α.Ε.Ι. με την προϋπόθεση ότι υπάρχει μεταπτυχιακός τίτλος σύμφωνα με την ανωτέρω παράγραφο 9».
To άρθρο θα απαλείψει μία από τις χειρότερες στο διεθνή ακαδημαϊκό χώρο πρακτικές: διακεκριμένοι Έλληνες, καθηγητές μουσικής σε πανεπιστήμια της αλλοδαπής, στερούνται έως σήμερα τη δυνατότητα να διδάξουν εντός της χώρας τους. Γιατί τόσο ελάχιστη μέριμνα για τους Έλληνες φοιτητές; Να ψηφιστεί άμεσα.
Εδώ και δεκαετίας, Έλληνες μουσικοί πανεπιστημιακοί δάσκαλοι σε Ευρώπη και Αμερική έχουμε αποκλειστεί από το ακαδημαϊκό μουσικό γίγνεσθαι μίας και μόνης χώρας: της πατρίδας μας! Εκλεγόμαστε και διδάσκουμε σε πανεπιστήμια των ΗΠΑ και της ΕΕ, πλην της Ελλάδας. Επί δεκαετίες δεν μπορέσαμε να εξηγήσουμε πειστικά στους συναδέλφους μας, ανώτερους και κατώτερους, γιατί οι τίτλοι μας δεν έχουν αντίκρυσμα στη γωνιά της Ευρώπης που τυγχάνει να είναι η γεννέτειρά μας. Το άρθρο 67 τους προς συζήτηση νόμου αποκαθιστά το επιστημονικό μας κύρος στην πιο σημαντική χώρα της καρδιάς μας. Ας μην σταθούμε στην παρελθοντολογία. Ζητούμε την άμεση ψήφιση του άρθρου αυτού.
Θεωρώ ότι δεν πρέπει να αναγνωρίζεται μεταπτυχιακός τίτλος μουσικών σπουδών ομοταγούς Α.Ε.Ι. της αλλοδαπής και γενικότερα μεταπτυχιακός τίτλος σπουδών χωρίς την κατοχή πτυχίου ή διπλώματος Α.Ε.Ι..
Θα πρέπει κατά τη γνώμη μου να αναγνωρίζεται διδακτορικό δίπλωμα μουσικών σπουδών ομοταγούς Α.Ε.Ι. της αλλοδαπής και γενικότερα διδακτορικό δίπλωμα και χωρίς την κατοχή μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών, όχι όμως και χωρίς την κατοχή πτυχίου ή διπλώματος Α.Ε.Ι..
Επιτέλους φαίνεται ότι τελειώνει αυτό το απαράδεκτο καθεστώς που απαγορεύει την αναγνώριση μεταπτυχιακών και διαδακτορικών τίτλων που γίνονται δεκτά σε όλο τον Δυτικό κόσμο. Κάλλιο αργά παρά ποτέ!
Διαβιβάζουμε τις προτάσεις μας σχετικά με τη Διαβάθμιση των Ωδειακών Τίτλων και τα Μουσικά Σχολεία:
1.Διαβάθμιση των Ωδειακών Τίτλων
Τα ελεγμένα και αναγνωρισμένα διπλώματα των ωδείων από πολύ σοβαρές επιτροπές, θα μπορούσαν να θεωρούνται ως τίτλοι Ανώτατης εκπαίδευσης και να δίνουν τη δυνατότητα συνέχισης μεταπτυχιακών και διδακτορικών σπουδών στα πανεπιστήμια.
Το Γνωμοδοτικό Συμβούλιο Μουσικής του Υπουργείου Πολιτισμού, του οποίου ήμουν πρόεδρος, είχε καταλήξει σε πολλά σοβαρά συμπεράσματα σχετικά με την ανανέωση των προγραμμάτων και των έλεγχο των διπλωμάτων.
Η διαβάθμιση των ωδειακών σπουδών προϋποθέτει ένα σύνολο νομοθετικών ρυθμίσεων, το οποίο ενδεχομένως να προσέκρουε σε ποικίλες αντιδράσεις διαφόρων ομάδων εμπλεκομένων. Αντίθετα το ζήτημα μπορεί να αντιμετωπιστεί με αμεσότερο τρόπο, προεδρικά διατάγματα π.χ. έτσι ώστε το αποτέλεσμα απλών μεταρρυθμίσεων να ισοδυναμεί με διαβάθμιση ή και να την παρακάμπτει.
Η παρακάτω προτεινόμενη ρύθμιση έχει δύο σκέλη. Το πρώτο αφορά στα νέα ωδειακά πτυχία και διπλώματα και το δεύτερο στους ήδη πτυχιούχους και διπλωματούχους αποφοίτους ωδείων.
Α) Τα πτυχία και διπλώματα ωδείων διατηρούνται στη μορφή, υπό την οποία υφίστανται μέχρι σήμερα, αλλά θεσπίζεται Εθνικό Δίπλωμα, το οποίο μπορεί να διεκδικήσει ο απόφοιτος ενός ωδειακού κλάδου, είτε αποκτήσει πτυχίο, είτε δίπλωμα.
Το Εθνικό Δίπλωμα θα απονέμεται στους επιτυχόντες πανελληνίων εξετάσεων (π.χ. στο πιάνο, το βιολί, τη σύνθεση κ.τ.λ.) ενώπιον επιτροπής προσωπικοτήτων, κατά το πρότυπο εξετάσεων του ΑΣΕΠ.
Η απόκτηση Εθνικού Διπλώματος θα δίνει, μεταξύ άλλων στους κατόχους του:
– δικαίωμα εγγραφής χωρίς άλλες διαδικασίες, σε πανεπιστημιακά Τμήματα Μουσικών Σπουδών για μεταπτυχιακές σπουδές ή διδακτορικά
– συμμετοχή σε διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ
– επαγγελματικά δικαιώματα για τους διπλωματούχους των ωδείων, ανάλογα με των Μουσικών Σπουδών των Α.Ε.Ι.
– επαγγελματικά δικαιώματα στους πτυχιούχους, ανάλογα με αυτών των Τ.Ε.Ι.
Β) Οι απόφοιτοι των ωδείων, οι οποίοι είναι ήδη κάτοχοι ωδειακών πτυχίων ή διπλωμάτων, θα έχουν το δικαίωμα να συμμετέχουν σε πανελλήνιες εξετάσεις για την απόκτηση Εθνικού Διπλώματος.
Και για τις δύο παραπάνω περιπτώσεις θα χρειαστεί, ενδεχομένως να καθοριστεί περιορισμένος αριθμός ετών, κατά τα οποία οι υποψήφιοι θα μπορούν να συμμετέχουν σε επαναληπτικές εξετάσεις για την απόκτηση του Εθνικού Διπλώματος.
Τα πανεπιστημιακά Τμήματα Μουσικών Σπουδών, θα εισηγούνται ετησίως στο Υπουργείο Παιδείας το ποσοστό κατόχων Εθνικού Διπλώματος, που μπορούν να δεχτούν για μεταπτυχιακές σπουδές ή διδακτορικά.
2. Μουσικά Σχολεία
Έχουμε στον τόπο μας 45 Μουσικά Σχολεία, όταν η Πολωνία με τριπλάσιο πληθυσμό έχει μόνο 11 !
Εκτός μερικών εξαιρέσεων, και κυρίως των Μουσικών Σχολείων, που βρίσκονται στις μεγάλες πόλεις και ιδιαίτερα στην Αθήνα, σε κανένα από τα σχολεία δεν υπάρχει η δυνατότητα επιλογής μαθητών βάσει των μουσικών προσόντων τους.
Στο εξωτερικό η επιλογή των μαθητών γίνεται με βάση τα μουσικά τους προσόντα, με αποτέλεσμα να επιλέγονται μόνο τα ταλαντούχα παιδιά.
Ακόμη, τα παιδιά αυτά «προστατεύονται» από το εκπαιδευτικό σύστημα, ώστε να μπορούν σε περίπτωση μουσικών εμφανίσεών τους ή εξετάσεων να απαλλάσσονται από μερικά μαθήματα των γενικών σπουδών.
Το όλο θέμα των μουσικών σχολείων χρειάζεται αξιολόγηση και αναθεώρηση για να προσφέρει ουσιαστική μουσική παιδεία στους μαθητές. Δε μπορεί για παράδειγμα, να υπάρχουν 3 υποχρεωτικά όργανα!
Εκτός μερικών εξαιρέσεων το επίπεδο των μουσικών σχολείων είναι «λαϊκό» και μόνο.
Ο Πρόεδρος της ΕΕΜ, Θόδωρος Αντωνίου
Ο Γενικός Γραμματέας της ΕΕΜ, Ιάκωβος Κονιτόπουλος
Θα ήθελα και εγώ με τη σειρά μου να εκφράσω το παράπονο και την αγανάκτησή μου για το θέμα που το ΔΟΑΤΑΠ επιμένει τόσα χρόνια να μην αναγνωρίζει το Μεταπτυχιακό τίτλο που έχουμε πάρει από το Βρετανικό Πανεπιστήμιο Brunel σε συνεργασία με το ΤΕΙ Αθήνας κατά τα έτη πριν την αναγνώριση του από το Υπουργείο Παιδείας.
Είναι άδικο γιατί το ίδιο ακριβώς πρόγραμμα σπουδών ακολουθούσε το Πανεπιστήμιο αυτό στην Αγγλία και το Ελληνικό κράτος το αναγνώριζε κανονικά. Στη συνέχεια αναγνώρισε και την συνεργασία των δύο ιδρυμάτων. Εμείς φοιτήσαμε και εμπιστευτήκαμε ένα Ελληνικό εκπαιδευτικό ίδρυμα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, το ΤΕΙ Αθήνας, για τις μεταπτυχιακές μας σπουδές και το αποτέλεσμα ήταν να μη πάρουμε ποτέ την επίσημη αναγνώριση του τίτλου μας.
Το ΔΟΑΤΑΠ έχει αναγνωρίσει τον τίτλο αυτό για άτομα που ξεκίνησαν πολύ πριν την ημερομηνία αναγνώρισης και για διάφορους λόγους δεν το τελείωσαν στο χρονικό διάστημα που αυτό απαιτεί , αλλά έτυχε μετά το 2004 που αναγνωρίστηκε. Δηλαδή σε αυτή την περίπτωση το θεωρεί εντάξει και νόμιμο και ένας φοιτητής που ήταν επιμελής και το τελείωσε κανονικά θα πρέπει να τιμωρείται με την μη αναγνώριση του πτυχίου;
Ο νόμος που υπάρχει είναι λάθος και θα πρέπει να διορθωθεί δικαιώνοντας και τους ΄΄ καλούς αλλά άτυχους φοιτητές ΄΄ .
Εκτός αυτού, το ΣΑΕΠ που τώρα αναγνωρίζει αντίστοιχους τίτλους και αυτό, παράνομα και χωρίς σαφή αιτιολόγηση συνεχίζει να μας ταλαιπωρεί. Σχετικά έχει κρίνει ο Συνήγορος του Πολίτη.
Από όλα τα παραπάνω, καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι είναι ανάγκη να δοθεί λύση σε αυτό το πρόβλημα που μας ταλαιπωρεί όλο αυτό τον καιρό.
Ευχαριστώ.
Πολυνομοσχέδιο εκπαίδευσης άρθρο 67: παρατηρήσεις- ενστάσεις
Το άρθρο παρουσιάζει ποικίλα προβλήματα ως προς την συνταγματικότητά του αλλά και την εναρμόνισή του προς τις οδηγίες – κατευθύνσεις της Ε.Ε., τις οποίες μάλιστα προσυπέγραψε πρόσφατα κι ο Έλληνας υπουργός Παιδείας στο Ερεβάν.
Θα πρέπει, επίσης, να ληφθεί υπ’ όψιν ότι το συγκεκριμένο άρθρο αφορά «περιοχές» γνωστικών δεξιοτήτων, στις οποίες, όμως, το προσωπικό ταλέντο αποτελεί τον υπ’ αριθμόν ένα παράγοντα ευδοκίμησης. Το ταλέντο, ωστόσο, δεν προσμετρείται με τα συνήθη τυπικά κριτήρια, αλλά αποτιμάται μέσω του αισθητηρίου και της αντίληψης της τέχνης κι, ως εκ τούτου, της αποδοχής του καλλιτέχνη.
Α/ Ως προς το σκέλος της συνταγματικότητας: η διατύπωση του άρθρου φαίνεται να δημιουργεί δυο κατηγορίες πολιτών με ίδια, όμως, προσόντα: τους προ του 2003 και τους μετά το 2003, σε όλες τις κατηγορίες Καλλιτεχνικής Εκπαίδευσης.
Ειδικότερα:
1. Δεν γίνεται σαφής προσδιορισμός και οριοθέτηση των Ανωτέρων Σχολών Καλλιτεχνικής Εκπαίδευσης, μολονότι γίνεται αναφορά στο Ν 1158/1981 (ο οποίος τις κατονομάζει αναλυτικά στο άρθρο 3). Υπάρχει υπόνοια ότι δεν θα συμπεριληφθούν στο άρθρο 68 οι Ανώτερες Σχολές Χορού για τους εξής λόγους: επειδή γίνεται εξειδικευμένη μνεία μουσικών σπουδών στα εδάφια του υπό συζήτηση άρθρου 68, και επειδή υπάρχουν προηγούμενες επερωτήσεις βουλευτών προς τη Διεύθυνση Κοινοβουλευτικού Ελέγχου της Βουλής (αρ. 1681/14.9.2012 και 1088/24.3.2015) που αφορούσαν τις σχολές Δραματικής Τέχνης και τα Ωδεία/Μουσικές Σχολές και οι οποίες έχουν ληφθεί υπ’ όψιν στη σύνταξη του άρθρου 68.
2. Τι νέο προσφέρει το άρθρο 68 αναφορικά με την ισοτιμία των σχολών αυτών μέχρι το 2003, αφού η ισοτιμία των σχολών αυτών με τα ΚΑΤΕΕ/ΤΕΙ ήδη προσδιοριζόταν από τον τότε φορέα πιστοποίησης ΙΤΕ μέχρι τις 10.06.2003 (βλέπε σχετικά έγγραφο 117679/ΙΗ ΕΞ/2.10.2012 του Υπουργείου Παιδείας. Τι γίνεται όμως με την ισοτιμία των πτυχίων των σχολών αυτών μετά τις 10.6. 2003 έως και σήμερα;
3. Θα μπορούσε κανείς να απαντήσει ότι η παραπάνω διάταξη [2] αφορά την περίοδο μέχρι την οποία λειτούργησε ο φορέας πιστοποίησης ΙΤΕ για τα πτυχία των σχολών αυτών κι ότι έκτοτε η απόδοση ισοτιμίας με ομοταγή τμήματα της ημεδαπής εμποδιζόταν από την έλλειψη σχετικής ρύθμισης και την αναρμοδιότητα του ΔΟΑΤΑΠ «να ισοτιμά πτυχία της ημεδαπής».
4. Κατά πόσον, λοιπόν, είναι συνταγματικό, δίκαιο και ισόνομο το αίτημα της αναγνώρισης των πτυχίων αυτών μέχρι το 2003; Τι γίνεται, όμως, με τους αποφοίτους των σχολών αυτών μετά το 2003; Θα συμπεριληφθούν στη διαπιστωτική πράξη που ορίζεται το εδάφιο α του άρθρου 68; Η μήπως είναι σωστότερο να δηλώνονται εξ αρχής και ρητά στο σώμα του άρθρου 68 και να μην επαφίενται στην διακριτική ευχέρεια του εκάστου υπουργού;
5. Ειδικότερα, οι Ανώτερες Σχολές Χορού –συγκριτικά με τις υπόλοιπες σχολές Καλλιτεχνικής Εκπαίδευσης- λειτουργούν με πλήρως θεσμοθετημένο Αναλυτικό και Ωρολόγιο Πρόγραμμα διδασκαλίας από την εποχή της ιδρύσεώς τους έως σήμερα βάσει του Ν. 1158/1981 (ΦΕΚ 127Α) και του ΠΔ 372/1983 (ΦΕΚ 131Α). Είναι οι πλέον οργανωμένες και εγγύτερα προς ένα Ανώτατο Ίδρυμα δομημένες σχολές. Απόφοιτοί τους [μετά το 2003] έχουν γίνει δεκτοί σε αναγνωρισμένα (από τον ΔΟΑΤΑΠ) πανεπιστήμια του εξωτερικού για συνέχιση είτε προπτυχιακών (επέκταση ανωτέρου διπλώματος σε ανώτατο πτυχίο), είτε μεταπτυχιακών ή ακόμη και διδακτορικών σπουδών. Αδυνατούν, όμως, να αναγνωρίσουν τις σπουδές αυτές στην Ελλάδα – λόγω της έλλειψης νομοθετικής ρύθμισης που να αφορά την ισοτιμία των Ανωτέρων Σχολών Χορού – κι έτσι να συμμετέχουν σε δημόσιες ή/και ιδιωτικές θέσεις εργασίας που προϋποθέτουν την αναγνώριση του ΔΟΑΤΑΠ, αλλά και να αμείβονται με τις ίδιες αποδοχές, όπως οι κάτοχοι άλλων ελληνικών τίτλων ισότιμων ανώτατων σπουδών. Πως θα αποκατασταθεί αυτή η αδικία;
Β. Ως προς το σκέλος της εναρμόνισης με την κοινοτική οδηγία, παραθέτω στη συνέχεια το απόσπασμα από το Yerevan Communiqué, έχοντας τονίσει τα σχετικά σημεία.
ΕΗΕΑ ministerial conference Yerevan 14-15 May, 2015: Σελίδα 4
II. Commitments
➢ to include short cycle qualifications in the overarching framework of qualifications for the European Higher Education Area (QF-EHEA), based on the Dublin descriptors for short cycle qualifications and quality assured according to the ESG, so as to make provision for the recognition of short cycle qualifications in their own systems, also where these do not comprise such qualifications;
➢ to ensure that competence requirements for public employment allow for fair access to holders of first cycle degrees, and encourage employers to make appropriate use of all higher education qualifications, including those of the first cycle;
➢ to ensure, in collaboration with institutions, reliable and meaningful information on graduates’ career patterns and progression in the labour market, which should be provided to institutional leaders, potential students, their parents and society at large;
➢ to review national legislations with a view to fully complying with the Lisbon Recognition Convention, reporting to the Bologna Secretariat by the end of 2016, and asking the Convention Committee, in cooperation with the ENIC and NARIC Networks, to prepare an analysis of the reports by the end of 2017, taking due account of the monitoring of the Convention carried out by the Convention Committee;
➢ to remove obstacles to the recognition of prior learning for the purposes of providing access to higher education programmes and facilitating the award of qualifications on the basis of prior learning, as well as encouraging higher education institutions to improve their capacity to recognize prior learning;
➢ to review national qualifications frameworks, with a view to ensuring that learning paths within the framework provide adequately for the recognition of prior learning;
➢ to establish a group of volunteering countries and organizations with a view to facilitating professional recognition;
➢ to promote staff mobility taking into account the guidelines from the Working group on mobility and internationalization;
➢ to promote the portability of grants and loans taking into account the guidelines from the Working group on mobility and internationalization;
➢ to make our higher education more socially inclusive by implementing the EHEA social dimension strategy;
————————————————————————————————————————————
Πρόταση για τροπολογία του άρθρου 68
α/σαφής και ρητή αναφορά όλων των Σχολών Καλλιτεχνικής Εκπαίδευσης στο ήδη υπάρχον άρθρο 68, όπως αναφέρονται στο άρθρο 3 του Ν.1158/1981,
β/ αναγνώριση και ισοτιμία όλων των καλλιτεχνικών σχολών, συμπεριλαμβανομένων και των Ανωτέρων Σχολών Χορού (μέχρι τη δημοσίευση του παρόντος νόμου) με τα ΑΤΕΙ
γ/δημιουργία αντιστοίχων πανεπιστημιακών Καλλιτεχνικών Σχολών, όπου αυτές δεν υπάρχουν
δ/ συμπερίληψη στο σώμα του άρθρου σχετικής πρόνοιας/πρόβλεψης για την αξιολόγηση προηγούμενης [καλλιτεχνικής] γνώσης ως αφετηρίας για την συνέχιση ή/και αναβάθμιση του επιπέδου καλλιτεχνικών Σπουδών, σύμφωνα με την συνημμένη οδηγία του κοινού ανακοινωθέντος του Ερεβάν
Ελευθερία Αργυροπούλου
Επίκουρη Καθηγήτρια [Οργάνωση, Διοίκηση και Ηγεσία στην Εκπαίδευση]
ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΚΡΗΤΗΣ
Σχολή Επιστημών της Αγωγής
ε) Ο μεταπτυχιακός τίτλος αποκτήθηκε μετά από απολυτήριες εξετάσεις.
Ασαφής και επισφαλής ο ορισμός»απολυτήριες εξετάσεις».
Να εξετάζεται ο όλος ο φάκελος των σπουδών και το ίδρυμα που απένειμε τον τίτλο.
Η μουσική εκπαίδευση στην Ελλάδα ήταν αδιαβάθμητη μέχρι τη θεσμοθέτηση του ΑΕΙ Μουσικών σπουδών. Έχουν συμβεί μεγάλες αναταραχές με τους λεγόμενους Ωδειακούς που μπήκαν σαν ΠΕ στη Δημόσια Εκπαίδευση και πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα το πώς κατοχυρώνονται οι τίτλοι και δη οι μεταπτυχιακοί. Να εξετάζεται το πρόγραμμα σπουδών, τα μαθήματα που έκανε ο απόφοιτος,η παρουσία του κλπ για να υπάρξει δίκαιη και νόμιμη κρίση
Η έλλειψη της αιτιολογικής έκθεσης μας επιτρέπει μόνο να εικάζουμε ότι η παρακάτω προϋπόθεση υφίσταται για να θεραπεύσει την απαίτηση του ΔΟΑΤΑΠ να ζητά την υπαρξη πρώτου πτυχίου σε ένα γνωστικό αντικείμενο το οποίο δεν υφίστατο/προσφέρετο στην Ελλάδα μέχρι το 1992:
«Κατά το χρόνο εισαγωγής στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα δεν είχε ακόμα απονεμηθεί πτυχίο αντίστοιχης ειδίκευσης από ελληνικό Α.Ε.Ι..»
Προτείνω η προϋπόθεση αυτή να συγκεκριμενοποιηθεί ως προς το χρόνο (δεδομένου ότι το πρώτο Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου λειτούργησε τον Οκτώβριο του 1992 και το πτυχίο απαιτούσε 5ετή φοίτηση) και να οριστεί ως ορόσημο η τελευταία μέρα του ακαδημαϊκού έτους του 1996-1997, ήτοι η 31η Αυγούστου 1997.
α) Οι τίτλοι σπουδών που χορηγήθηκαν από Ανώτερες Δημόσιες και Ιδιωτικές Σχολές Καλλιτεχνικής Εκπαίδευσης, οι οποίες ιδρύθηκαν και λειτούργησαν ή λειτουργούν σύμφωνα με τις διατάξεις του ν.1158/1981, εφόσον αποκτήθηκαν έως την ημερομηνία έναρξης ισχύος του ν.3149/2003 (A’ 141), θεωρούνται ως ισότιμοι προς τους τίτλους σπουδών που χορηγούσαν έως τις 10.06.2003 τα Τεχνολογικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, χωρίς αντιστοιχία προς υπάρχουσες κατά το κρίσιμο χρονικό διάστημα ειδικότητες των Τεχνολογικών Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων. Με απόφαση του Αναπληρωτή Υπουργού Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων προσδιορίζονται οι Ανώτερες Σχολές Καλλιτεχνικής Εκπαίδευσης που υπάγονται στο πεδίο εφαρμογής του προηγούμενου εδαφίου, το αρμόδιο όργανο και η διαδικασία έκδοσης διαπιστωτικής πράξης για την υπαγωγή των ενδιαφερομένων στις διατάξεις του παρόντος άρθρου.
Αυτη η παραγραφος εχει αφαιρεθει απο το αρχικο σχεδιο νομου στο οποιο ηταν σαν αρθρο 68 με τιτλο «Σχολές Καλλιτεχνικής Εκπαίδευσης»
Η παραγραφος αυτη δικαιωνει πολλα ατομα που εχουν φαει τη ζωη τους στα ωδεια και φερουν επαξια τον τιτλο του μουσικου!!!!!!!!!!!!!!!
Ο Μπρεχτ αλλά και ο Λούτσιο Μάγκρι χρησιμοποίησαν μία ωραία ιστορία. Την ιστορία του ράφτη της πόλης Ουλμ. https://eν.wikipedia.org/wiki/Albrecht_Ludwig_Berblinger
Ο ήρωας μας γεννήθηκε το 1770. Ξεκινώντας από φτωχικές καταβολές αφού αναγκάστηκε να μάθει την τέχνη του ράφτη στράφηκε στην κατασκευή μηχανών που ήταν και το μεράκι του. Ιδίοις αναλώμασι εφεύρε αρχικά τεχνητά άκρα και μετά μηχανές πτήσης. Όλα αυτά σε ένα κοινωνικό περιβάλλον που χλεύαζε την προσπάθεια του και τον απειλούσε με αποκλεισμό από την συντεχνία των ραφτών. Σε μία δημόσια δοκιμή της πτητικής μηχανής του το 1811 τραυματίστηκε. Το χειρότερο όμως είναι ότι αυτό σήμανε την κοινωνική του κάθοδο. Η κοινωνία των χαρακτήρισε απατεώνα, και οι δουλειές του υπέστησαν σοβαρή ζημιά.
Εν τέλει η ανθρωπότητα πέταξε έναν αιώνα αργότερα. Η προσπάθειά του ήταν πρώιμη αλλά όχι άσκοπη.
Τα ΤΕΙ απέκτησαν την δυνατότητα να κάνουν μεταπτυχιακά είτε αυτοτελή είτε σε σύμπραξη με νόμο του 2002. Πριν από αυτήν την νομοθετική τομή όμως μια χούφτα από τμήματα δοκίμασαν συμπράξεις με ευρωπαϊκά πανεπιστήμια. Αυτά τα προγράμματα αναγνωρίστηκαν από το υπουργείο Παιδείας το 2004 ( ΦΕΚ B 738/2004) χωρίς όμως όρο αναδρομικής ισχύος. Έχουμε λοιπόν για τα ίδια προγράμματα από μία χρονική στιγμή και μετά (το 2004) τα πτυχία να αναγνωρίζονται και να ισοτιμώνται από το ΔΟΑΤΑΠ, ενώ για πτυχία που δόθηκαν πριν το 2004 η αναγνώριση να είναι αδύνατη.
Είναι δίκαιο λοιπόν οι συμπράξεις που αναγνωρίζονται από το ΦΕΚ B 738/2004 να αναγνωρίζονται και πριν το 2004. Οι συμπράξεις βασίζονται στο ίδιο πλαίσιο λειτουργίας, τα ΤΕΙ κέρδισαν τεχνογνωσία και έσοδα από τις συμπράξεις. Οι μόνοι που έμειναν αδικαίωτοι είναι οι παλιοί απόφοιτοι.
Ο Συνήγορος του Πολίτη έχει στηλιτεύσει την πρακτική, να επιτρέπονται συμπράξεις χωρίς να επιμελείται το υπουργείο της αναγνώρισης. http://www.synigoros.gr/?i=human-rights.el.anagnwrisi_isotimias_metaptyxiakwn.30723 Στην συγκεκριμένη περίπτωση που αναφέρει ο ΣτΠ το ΤΕΙ αμέλησε να προσκομίσει στοιχεία που του ζητήθηκαν όπως το πρόγραμμα σπουδών του αλλοδαπού ΑΕΙ. Όλα αυτά τα στοιχεία υπάρχουν για τις συμπράξεις που συζητάμε. Ακόμα δεδομένη είναι και η ιδιότητα του ομοταγούς που επίσης διερευνά το ΔΟΑΤΑΠ. Αυτό που δεν είναι δεδομένο είναι η πρότερη έγκριση του υπουργείου. Αυτή όμως δεν είναι δεδομένη ούτε και στην συζητούμενη αναβάθμιση των πολυτεχνικών διπλωμάτων σε ακαδημαϊκούς τίτλους με σωρευτικό κύρος μπάτσελορ και μάστερ. Αν είναι δυνατή η εκ των υστέρων αναγνώριση των διπλωμάτων, θα πρέπει να είναι και η αναγνώριση ισοτίμισης των μεταπτυχιακών τίτλων των συμπράξεων των ΤΕΙ με τον εαυτό τους.
Με τις προβλέψεις του ΠΔ 38/2010 ανοίχθηκε και ένας εναλλακτικός τρόπος αναγνώρισης. Είναι η «Επαγγελματική Ισοδυναμία τίτλων Τυπικής Ανώτατης Εκπαίδευσης». Το ΣΑΕΠ με έκνομη απόφαση του (όπως γνωμοδότησε ο ΣτΠ) δεν ανοίγει τον δρόμο ούτε για αυτήν την επαγγελματική αναγνώριση. Το ΣΑΕΠ και το υπουργείο παιδείας θεωρεί ότι αφορά μόνο σπουδές σε κολλέγια ή με φυσική παρουσία στο εξωτερικό. Φυσικά η στάση αυτή θέτει σε χειρότερη μοίρα σπουδές σε συμπράξεις δημοσίων ελληνικών ΤΕΙ με αλλοδαπά πανεπιστήμια από σπουδές με διαμεσολάβηση κολλεγίων με αλλοδαπά πανεπιστήμια. Από την πλευρά μας το θεωρούμε αυτό άσκοπο και άδικο.
Το υπουργείο Παιδείας στην μέχρι τώρα πορεία του κάνει τον Πόντιο Πιλάτο και τα όργανά του αρνούνται να αναγνωρίσουν τις ενέργειες των εποπτευομένων ΝΠΔΔ. Είναι πλέον ώριμο ήδη αναγνωρισμένα και εγκεκριμένα προγράμματα σπουδών συμπράξεων ΤΕΙ με ευρωπαϊκά πανεπιστήμια να μπορούν να αναγνωριστούν επίσημα από το ΔΟΑΤΑΠ.
ΥΓ
Μεταπτυχιακά που αναγνωρίστηκαν αναφέρονται κυρίως στο ΦΕΚ ΤΒ 738/18-5-2004 αλλά και στα ΦΕΚ ΤΒ1160/30-7-04 , ΦΕΚ ΤΒ1197/4-8-04, ΦΕΚ ΤΒ 1788/3-12-04 , ΦΕΚ ΤΒ 1866/ 15-12-04. Το 738 έχει συμπράξεις με τα πανεπιστήμια Brunel και Kingston που προηγήθηκαν του ΦΕΚ.
Ο Μπρεχτ αλλά και ο Λούτσιο Μάγκρι χρησιμοποίησαν μία ωραία ιστορία. Την ιστορία του ράφτη της πόλης Ουλμ. https://eν.wikipedia.org/wiki/Albrecht_Ludwig_Berblinger
Ο ήρωας μας γεννήθηκε το 1770. Ξεκινώντας από φτωχικές καταβολές αφού αναγκάστηκε να μάθει την τέχνη του ράφτη στράφηκε στην κατασκευή μηχανών που ήταν και το μεράκι του. Ιδίοις αναλώμασι εφεύρε αρχικά τεχνητά άκρα και μετά μηχανές πτήσης. Όλα αυτά σε ένα κοινωνικό περιβάλλον που χλεύαζε την προσπάθεια του και τον απειλούσε με αποκλεισμό από την συντεχνία των ραφτών. Σε μία δημόσια δοκιμή της πτητικής μηχανής του το 1811 τραυματίστηκε. Το χειρότερο όμως είναι ότι αυτό σήμανε την κοινωνική του κάθοδο. Η κοινωνία των χαρακτήρισε απατεώνα, και οι δουλειές του υπέστησαν σοβαρή ζημιά.
Εν τέλει η ανθρωπότητα πέταξε έναν αιώνα αργότερα. Η προσπάθειά του ήταν πρώιμη αλλά όχι άσκοπη.
Τα ΤΕΙ απέκτησαν την δυνατότητα να κάνουν μεταπτυχιακά είτε αυτοτελή είτε σε σύμπραξη με νόμο του 2002. Πριν από αυτήν την νομοθετική τομή όμως μια χούφτα από τμήματα δοκίμασαν συμπράξεις με ευρωπαϊκά πανεπιστήμια. Αυτά τα προγράμματα αναγνωρίστηκαν από το υπουργείο Παιδείας το 2004 ( ΦΕΚ B 738/2004) χωρίς όμως όρο αναδρομικής ισχύος. Έχουμε λοιπόν για τα ίδια προγράμματα από μία χρονική στιγμή και μετά (το 2004) τα πτυχία να αναγνωρίζονται και να ισοτιμώνται από το ΔΟΑΤΑΠ, ενώ για πτυχία που δόθηκαν πριν το 2004 η αναγνώριση να είναι αδύνατη.
Είναι δίκαιο λοιπόν οι συμπράξεις που αναγνωρίζονται από το ΦΕΚ B 738/2004 να αναγνωρίζονται και πριν το 2004. Οι συμπράξεις βασίζονται στο ίδιο πλαίσιο λειτουργίας, τα ΤΕΙ κέρδισαν τεχνογνωσία και έσοδα από τις συμπράξεις. Οι μόνοι που έμειναν αδικαίωτοι είναι οι παλιοί απόφοιτοι.
Η αναγνωριση των μεταπτυχιακων τιτλων για τις σπουδες γυρω απο την μουσικη, αποτελει ενα νεο που σιγουρα πολλοι νεοελληνες καλλιτεχνες θα ενατενισουν με ανακουφιση κ αισιοδοξια.
Ωστοσο η πρωτη ανακοινωση του αναπληρωτη υπουργου παιδειας στις 17 Απριλιου του 2015 (https://www.youtube.com/watch?v=fGP7f0Of4F4), εκανε λογο και για την διαβαθμιση των πτυχιων των καλλιτεχνικων σπουδων, θεατρου- μουσικης. Θεωρω οτι η αποφαση να αναγνωριστουν οι μεταπτυχιακοι τιτλοι σπουδων που εγιναν στο εξωτερικο, τηρουμενων των προυποθεσεων που θετει το αρθρο, ειναι μια θετικη εξελιξη. Πιστευω ακραδαντα παντως οτι το προβλημα βρισκεται κυριως στην μη διαβαθμιση των σπουδων/τιτλων για το θεατρο και την μουσικη. Θελω να ζητησω, παρα την ομολογια του αναπληρωτη υπουργου οτι προκειται για ενα δυσκολο εγχειρημα, να υπαρξει η μεγαλυτερη δυνατη επιμονη στην προσπαθεια να βρεθει λυση στο ζητημα των διαβαθμισεων των δραματικων και των μουσικων σχολων.
Ενώ αρχικά το νομοσχέδιο που στάλθηκε από τον Αναπληρωτή Υπουργό Παιδείας κο Μπαλτά στο γραφείο του πρωθυπουργού για έγκριση προέβλεπε και την ισοτιμία των καλλιτεχνικών σχολών με τα ΤΕΙ, τελικά η σχετική παράγραφος δεν συμπεριλήφθηκε στο νομοσχέδιο.
Νομίζω ότι για να αποκατασταθεί μια αδικία που έγινε στο παρελθόν για τις καλλιτεχνικές σχολές, πρέπει να ξαναμπεί η παράγραφος α) του συγκεκριμένου άρθρου, η οποία όπως είχε προβλεφθεί είναι ακριβώς η παρακάτω:
α) Οι τίτλοι σπουδών που χορηγήθηκαν από Ανώτερες Δημόσιες και Ιδιωτικές Σχολές Καλλιτεχνικής Εκπαίδευσης, οι οποίες ιδρύθηκαν και λειτούργησαν ή λειτουργούν σύμφωνα με τις διατάξεις του ν.1158/1981, εφόσον αποκτήθηκαν έως την ημερομηνία έναρξης ισχύος του ν.3149/2003 (A’ 141), θεωρούνται ως ισότιμοι προς τους τίτλους σπουδών που χορηγούσαν έως τις 10.06.2003 τα Τεχνολογικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, χωρίς αντιστοιχία προς υπάρχουσες κατά το κρίσιμο χρονικό διάστημα ειδικότητες των Τεχνολογικών Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων. Με απόφαση του Αναπληρωτή Υπουργού Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων προσδιορίζονται οι Ανώτερες Σχολές Καλλιτεχνικής Εκπαίδευσης που υπάγονται στο πεδίο εφαρμογής του προηγούμενου εδαφίου, το αρμόδιο όργανο και η διαδικασία έκδοσης διαπιστωτικής πράξης για την υπαγωγή των ενδιαφερομένων στις διατάξεις του παρόντος άρθρου.
Είναι σωστό και δίκαιο αυτό που ζητά ο κ. Κανάρης. Θα πρέπει τα διδακτορικά να αναγνωρίζονται ακόμα και αν δεν έπονται μεταπτυχιακών τίτλων, στην περίπτωση που οι τελευταίοι παρακάμφθησαν από τα ίδια τα Πανεπιστήμια, που ναι μεν εισήγαγαν τον/την υποψήφιο ως υποψήφιο μεταπτυχιακού τίτλου, έκριναν δε στην πορεία ότι οι αυτός/αυτή είναι εν τέλει άξιος/άξια του τελικού ακαδημϊκού τίτλου, δηλαδή του διδακτορικού.
Διαβάζοντας παλαιότερη δήλωση του κου Υπουργού είχα πιστέψει ότι θα αρθεί μία μεγάλη αδικία που έχει γίνει όσον αφορά στις καλλιτεχνικές σχολές, δηλ. ότι θα αποκατασταθεί η εξομείωσή τους με τα ΤΕΙ, δεδομένου ότι όταν τα ΤΕΙ ήταν ΚΑΤΕΕ, οι καλλιτεχνικές σχολές θεωρούντο ΚΑΤΕΕ και όταν μετονομάσθηκαν αυτά σε ΤΕΙ δυστυχώς οι σχολές αυτές παρέμειναν να ονομάζονται ΚΑΤΕΕ με αποτέλεσμα όταν τα ΤΕΙ συμπεριλήφθηκαν στην ανωτάτη εκπαίδευση οι καλλιτεχνικές σχολές να μην συμπεριληφθούν.
Νομίζω ότι η παράγραφος που δεν περιλήφθηκε στο σχετικό ‘αρθρο πρέπει να επανέλθει.
Η παράγραφος αυτή αυτούσια όπως είχε αναφερθεί στην συνέντευξη του κου Υπουργού είναι η ακόλουθη:
Σχολές Καλλιτεχνικής Εκπαίδευσης
α) Οι τίτλοι σπουδών που χορηγήθηκαν από Ανώτερες Δημόσιες και Ιδιωτικές Σχολές Καλλιτεχνικής Εκπαίδευσης, οι οποίες ιδρύθηκαν και λειτούργησαν ή λειτουργούν σύμφωνα με τις διατάξεις του ν.1158/1981, εφόσον αποκτήθηκαν έως την ημερομηνία έναρξης ισχύος του ν.3149/2003 (A’ 141), θεωρούνται ως ισότιμοι προς τους τίτλους σπουδών που χορηγούσαν έως τις 10.06.2003 τα Τεχνολογικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, χωρίς αντιστοιχία προς υπάρχουσες κατά το κρίσιμο χρονικό διάστημα ειδικότητες των Τεχνολογικών Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων. Με απόφαση του Αναπληρωτή Υπουργού Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων προσδιορίζονται οι Ανώτερες Σχολές Καλλιτεχνικής Εκπαίδευσης που υπάγονται στο πεδίο εφαρμογής του προηγούμενου εδαφίου, το αρμόδιο όργανο και η διαδικασία έκδοσης διαπιστωτικής πράξης για την υπαγωγή των ενδιαφερομένων στις διατάξεις του παρόντος άρθρου.
Το ίδια πρέπει να ισχύσουν για τις ανώτατες καλλιτεχνικές σπουδές κινηματογράφου, θεάτρου και χορού. Οι ανώτατες σπουδές στις εικαστικές τέχνες δεν έχουν πρόβλημα γιατί υπάρχουν στην Ελλάδα σχεδόν από την σύσταση του νεοελληνικού κράτους. Όμως οι υπόλοιπες τέχνες έχουν πολύ σύντομο παρελθόν οι κινηματογραφικές θεατρικές και μουσικές σπουδές των ΑΕΙ μόλις 10, 23 και 29 χρόνια αντίστοιχα, ενώ δεν υπάρχει ακόμη ανώτατη σχολή χορού.
Το σχόλιό μου αφορά στα διδακτορικά μουσικής (με θέμα σύνθεση) που δόθηκαν από αναγνωρισμένα πανεπιστήμια της Ευρώπης, όπως: The University of York, με κανονική φοίτησή μας στο ίδρυμα αυτό.
Με βάση τα ωδειακά διπλώματα, το τεκμηριωμένο βιογραφικό, τις συστατικές επιστολές τη συνέντευξη και κυρίως το φάκελο συνθέσεων που καταθέσαμε γίναμε (κάποιοι Έλληνες συνθέτες) δεκτοί, αρχικά για MPhil και (κατόπιν αξιολόγησης) από τον 3ο χρόνο και μετά μεταταχθήκαμε ως υποψήφιοι διδάκτορες.
Σύμφωνα με τη συνθήκη της Μπολόνια (την οποία η Ελλάδα υπέγραψε αλλά δεν εφάρμοσε ακόμη) οι τίτλοι αυτοί πρέπει να αναγνωρισθούν και στην Ελλάδα, όπως αναγνωρίζονται και σε όλον τον υπόλοιπο πλανήτη.
Δηλαδή, εφόσον ένα αναγνωρισμένο ευρωπαϊκό πανεπιστήμιο χορηγεί έναν τίτλο δεν είναι λογικό η Ελλάδα να μην τον αναγνωρίζει.
Αν υποθέσουμε ότι η παραπάνω πρόταση προσκρούει σε διάφορα νομικά ζητήματα και με την προϋπόθεση-προοπτική ότι τα ωδειακά διπλώματα σύνθεσης (με την όποια διαδικασία) διαβαθμισθούν ως ισότιμα με τα πτυχία ΤΕΙ παλαιότερα, θα μας λείπει μόνο ο μεταπτυχιακός τίτλος. Στην περίπτωση αυτή, ας μας δοθεί τουλάχιστον η δυνατότητα να αποκτήσουμε μεταπτυχιακό τίτλο από κάποιο τμήμα μουσικών σπουδών ελληνικού πανεπιστημίου, έσω και εκ των υστέρων, προκειμένου να αναγνωρισθούν κατόπιν και τα διδακτορικά μας, παρότι, θεωρώ την πρώτη μου πρόταση δικαιότερη και σύμφωνη με το γενικότερο πνεύμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ονομάζομαι Στασινόπουλος Ν. Αναστάσιος και σπούδασα στο κρατικό Πανεπιστήμιο του Βουκουρεστίου, Γυμναστική Ακαδημία. Κατά τη διάρκεια την φοίτησής μου, τα έτη των σπουδών της σχολής μου, από τέσσερα (4), έγιναν τρία (3), σύμφωνα με τη Συνθήκη της Μπολόνια.
Για να μπορέσω να αναγνωρίσω το πτυχίο μου, ερχόμενος στην Ελλάδα, έπρεπε να κάνω και δύο (2) χρόνια μεταπτυχιακό. ‘Ομως, παρότι η Ελλάδα έχει κι αυτή ενταχθεί στο σύστημα Μπολόνια από το 1999, δεν έχει εφαρμόσει την 3ετή φοίτηση.
Αφού εδώ η φοίτηση είναι τέσσερα (4) χρόνια, είναι παράνομη η αναγνώριση μόνο του ενός (1) από τα δύο (2) έτη του μεταπτυχιακού μου, με αποτέλεσμα να μην ισχύει το μεταπτυχιακό.
Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να τονίσω ότι το πτυχίο και το μεταπτυχιακό μου αναγνωρίζονται κανονικά σε όλα τα Κράτη-Μέλη της Ε.Ε., εκτός από την πατρίδα μου, την οποία και υπηρέτησα, καθώς επίσης, σκοπεύω να ζήσω και να εργαστώ σε αυτή.
Τέλος, θα ήθελα να σας ενημερώσω πως ξεκινώντας από το Δ.Ο.Α.Τ.Α.Π., με ενημέρωσαν ότι πρέπει να τροποποιηθεί ο Νόμος 3328/2005 ώστε να μπορέσω να αναγνωρίσω το πτυχίο και το μεταπτυχιακό μου.
Βέβαια στον συγκεκριμένο νόμο αναφέρεται ότι για αναγνώριση πτυχίου χρειάζονται τουλάχιστον 3 χρόνια φοίτησης και 180 πιστωτικές μονάδες για το πτυχίο και 2 χρόνια φοίτησης και 120 μονάδες για το μεταπτυχιακό,τα οποία όλα αυτά κατέχω κι έχω συμπληρώσει.
Με το άρθρο 67 το κράτος σταματά να ζητά από μουσικούς με μεταπτυχιακούς ακαδημαϊκούς τίτλους της αλλοδαπής να δείξουν ότι κατέχουν έναν ακαδημαϊκό τίτλο που η χώρα μας δεν προσέφερε μέχρι το 1992, δηλαδή 23 χρόνια πριν. Η κίνηση αυτή είναι λογική και δίκαια. Καθυστέρησε δε πολύ να έρθει.
Επί 24 χρόνια τα τμήματα μουσικών σπουδών των ελληνικών πανεπιστημίων επανδρώνονται, σε συνδυασμό με την μη υποχρεωτική κατοχή διδακτορικού τίτλου, με καθηγητές ελάχιστων ακαδημαϊκών προσόντων. Υποψήφια μέλη ΔΕΠ με διδακτορικό κρίνονται ακαδημαϊκά από μέλη ΔΕΠ που δεν έχουν ποτέ εκπονήσει όχι μόνο πρωτότυπη έρευνα, αλλά ούτε καν μη πρωτότυπη, δεδομένου ότι μέχρι προ ετών απονέμονταν μεταπτυχιακά από μεγάλες ακαδημίες του εξωτερικού άνευ ερευνητικής εργασίας. Τα ίδια μέλη ΔΕΠ επιβλέπουν πλέον διδακτορικά (!)
Επίσης έχουν γίνει αναγνωρίσεις πτυχίων από γενικές συνελεύσεις τμημάτων (κατά το ολιγόμηνο διάστημα που αυτό επετράπη), οι οποίες ακόμα και σήμερα δεν έχουν ελεγχθεί από το Υπουργείο, παρά την προσπάθεια του τελευταίου, και κάτοχοί τους ρυθμίζουν την ακαδημαϊκή πορεία της ανώτατης μουσικής παιδείας. Αναφέρω ενδεικτικά ότι έχουν αναγνωριστεί ως ακαδημαϊκοί τίτλοι, τίτλοι που δεν είναι ακαδημαϊκοί, όπως διπλώματα μεγάλων μουσικών σχολών του εξωτερικού.
Εν ολίγοις ο μέσος όρος των μελών ΔΕΠ έχει προσόντα που δεν συνάδουν ούτε με τη διεθνή πανεπιστημιακή πρακτική, ούτε με τον μέσο όρο των ελλήνων ακαδημαϊκών της μουσικής, οι οποίοι υπηρετούν στο εξωτερικό. Η ευθύνη της Πολιτείας για την χαμηλή ακαδημαϊκή κατάρτιση των επιλεγμένων μελών ΔΕΠ είναι μεγάλη και γεννά την υποχρέωση ποιοτικής αντιστάθμισης.
Προτείνω πλέον όλα τα μέλη ΔΕΠ στα γνωστικά αντικείμενα της μουσικής να απαιτείται να είναι κάτοχοι διδακτορικών τίτλων, μιας και οι τίτλοι αυτοί απονεμονται εδώ και πολλά χρόνια στη χώρα μας, και εδώ και πολλές δεκαετίες στο εξωτερικό.