1. To άρθρο 93 του ν.4310/2014 (Α’ 258) αντικαθίσταται ως εξής:
«Οι δημόσιοι ερευνητικοί φορείς δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου και οι τεχνολογικοί φορείς δύνανται, για την εκτέλεση των προγραμμάτων ή έργων τους που χρηματοδοτούνται, εν όλω ή εν μέρει, από ευρωπαϊκούς ή διεθνείς ή ίδιους πόρους ή ιδιωτικά κονδύλια, να απασχολούν ερευνητικό, τεχνικό, ειδικό επιστημονικό και εν γένει προσωπικό, με συμβάσεις εργασίας ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου. Οι εν λόγω συμβάσεις συνάπτονται και παρατείνονται με αποφάσεις του ΔΣ του ερευνητικού κέντρου ή τεχνολογικού φορέα ή αυτοτελούς ινστιτούτου ή της Επιτροπής Ερευνών του ΕΛΚΕ των ΑΕΙ χωρίς περιορισμό, μέχρι τη λήξη των έργων για την εκτέλεση των οποίων συνήφθηκαν, κατά παρέκκλιση των διατάξεων του ν.2190/1994, της παραγράφου 8 του άρθρου 9 του ν. 3812/2009 και της ΠΥΣ 33/2006, όπως ισχύει, εφόσον η σχετική δαπάνη τους καλύπτεται από τα προγράμματα ή τα έργα για την ανάγκες των οποίων συνάφθηκαν, αποκλειόμενης σε κάθε περίπτωση της αναγνώρισής τους ως συμβάσεων αορίστου χρόνου».
Οι εξαιρέσεις από το γενικό ισχύον νομοθετικό πλαίσιο για τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου και έργου βοηθούν την αναξιοκρατία και την αδιαφάνεια. Επίσης συμβάλλουν στην ευνοικρατία και την πρόσληψη συγγενικών και φιλικών προσώπων των μελών του ΔΣ στα Ερευνητικά κέντρα. Αυτή η εξαίρεση δεν δικαιολογείται από την αποστολή και το έργο των ερευνητικών κέντρων. Επίσης, δεν βοηθά στη διάχυση της γνώσης και της εμπειρίας σε όλους τους νέους επιστήμονες. Πρέπει επιτέλους, να υπάρξει ένα μέγιστο όριο πχ 5 έτη για τις συμβάσεις αυτές πέραν του οποίου να μην μπορεί να γίνει η ανανέωση τους.
α) Επιβάλλεται να τεθεί όριο μετατροπής συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε αορίστου, καθώς υπάρχουν φαινόμενα απασχόλησης ακόμη και πέραν των 10 ετών μέσω διαρκώς ανανεούμενων ετήσιων συμβάσεων. Εἰναι οφθαλμοφανές ότι από ένα χρονικό διάστημα και έπειτα (π.χ. 5-6 έτη), το προσωπικό ορισμένου χρόνου εξυπηρετεί πάγιες και διαρκείς ανάγκες και μια τέτοια κατάσταση θα πρέπει να αντικατοπτρίζεται και στο είδος της σύμβασης εργασίας.
β) Για θέσεις πλήρους απασχόλησης θα πρέπει να δοθούν κίνητρα προσλήψεων μέσω συμβάσεων εργασίας έναντι της απασχόλησης με σύμβαση έργου (μπλοκάκια) που ειδικά κατά τα τελευταία 6 χρόνια καθίσταται σχεδόν μονόδρομος για τους εργοδότες, με όλες τις αρνητικές συνέπειες για τους εργαζομένους που μια τέτοια μορφή απασχόλησης συνεπάγεται.
Να ληφθεί πρόνοια στο νέο νόμο έτσι ώστε οι συμβάσεις έργου που αφορούν Ερευνητικά προγράμματα ανεξάρτητα από την πηγή χρηματοδότησης να απαλλάσσονται από την υποχρέωση καταβολής ΦΠΑ. Σε αυτή την κατηγορία εμπίπτουν οι Συνεργαζόμενοι Ερευνητές, Μεταδιδακτορικοί Ερευνητές, Μεταπτυχιακοί φοιτητές, Επισκέπτες Καθηγητές, Τεχνικό και λοιπό προσωπικό.
Οι συμβασιούχοι ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου κατά την διάρκεια της απασχόλησής τους σε ένα πρόγραμμα δύνανται να παρέχουν εργασία και υποστήριξη και σε άλλα προγράμματα του ΕΚ αμειβόμενοι με υπερωριακή απασχόληση ή πρόσθετη αμοιβή εφόσον έχουν συμπεριληφθεί στην ομάδα εργασίας του αντίστοιχου έργου, με απόφαση του ΔΣ και σύμφωνη γνώμη του υπεύθυνου για το έργο στο οποίο έχουν προσληφθεί. Η αμοιβή τους καθορίζεται με φύλλα χρονοχρέωσης».
Τα φυσικά πρόσωπα τα οποία απασχολούνται με σύμβαση έργου από τα ΕΚ στην εκτέλεση των προγραμμάτων που χρηματοδοτούνται, εν όλω ή εν μέρει, από ευρωπαϊκούς ή διεθνείς ή ίδιους πόρους ή ιδιωτικά κονδύλια, απαλλάσσονται από την καταβολή ΦΠΑ, εφόσον έχουν μέχρι 2 εργοδότες»
Άρθρο 39: Συμβάσεις ορισμένου χρόνου δημόσιων ερευνητικών φορέων
Σχόλιο παραγράφου 1: Προκειμένου να μπει μία τελεία στην ατέρμονη (παράλογη) λογική της πρόσληψης μίας νέας ή ενός νέου επιστήμονα σε ένα ΕΚ, στο πλαίσιο ενός έργου, με το φορολογικό καθεστώς του «ελεύθερου επαγγελματία», επιβαρύνοντάς τον λανθασμένα με το ρίσκο ενός επιχειρηματία και τα άλλα επακόλουθα, ενώ κατ’ ουσία πρόκειται για μισθωτή εργασία, η Πολιτεία οφείλει να δώσει ένα τέλος στη καταχρηστική δυνατότητα πρόσληψης στα ΕΚ με συμβάσεις έργου (τα λεγόμενα «μπλοκάκια»). Προς τούτο, ο νέος ή η νέα επιστήμονας να πρέπει να προσλαμβάνεται αρχικά με μίσθωση εξαρτημένης εργασίας ορισμένου χρόνου και με τη παρέλευση ενός εύλογου διαστήματος με σύμβαση αορίστου χρόνου, μετάβαση η οποία ως γνωστόν δεν συνεπάγεται την επ’ αόριστο μονιμοποίησή του.
Το πλήρες κείμενο του ΣΕΙΤΕ: http://www.forth.gr/se/pdfs/ΣΕΙΤΕ_2015-06-26_259.pdf
Στις σημερινές συνθήκες οικονομικής κρίσης είναι μάλλον απίθανο να ελπίζουμε σε καποια αύξηση της χρηματοδότησης για την έρευνα. Ταυτόχρονα, μια πολιτική επιλογή για ανάπτυξη της έρευνας, δεν μπορεί παρά να απαιτεί την αύξηση της χρηματοδότησής της.
Σήμερα, σε συνθήκες κρίσης, αυτή μπορεί να επιτευχθεί με ένα σύγχρονο θεσμικό πλαίσιο με μέτρα ευέλικτης λειτουργίας των Κέντρων σύμφωνα με τις ιδιαιτερότητες του ερευνητικού χώρου.
Οι ρυθμίσεις αυτές θα πρέπει να ελαχιστοποιούν τα γραφειοκρατικά δεσμά και να επιτρέπουν αφενός μεν την αποτελεσματικότερη λειτουργία της έρευνας, αφετέρου την ΕΜΜΕΣΗ αύξηση της χρηματοδότησης.
Οι ρυθμίσεις αυτές σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την ανάγκη για αύξηση του προϋπολογισμού για την έρευνα.
Η έμμεση αύξηση των ερευνητικών πόρων, μπορεί να προκύψει από την ελαχιστοποίηση των απωλιών χρηματοδότησης των προγραμμάτων για σκοπούς πέραν της έρευνας. Η μεγαλύτερη διαθεσιμότητα των πόρων από τα ερευνητικά προγράμματα για την χρηματοδότηση της έρευνας μπορεί να εξασφαλιστεί με ρυθμίσεις όπως
1)Οι συμβασιούχοι ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου κατά την διάρκεια της απασχόλησής τους σε ένα πρόγραμμα να έχουν την δυνατότητα να παρέχουν εργασία και υποστήριξη και σε άλλα προγράμματα του Ινστιτούτου αμειβόμενοι με υπερωριακή απασχόληση ή πρόσθετη αμοιβή εφόσον έχουν συμπεριληφθεί στην ομάδα εργασίας το αντίστοιχου έργου, με απόφαση του ΔΣ. Η αμοιβή τους καθορίζεται με φύλλα χρονοχρέωσης.
2) Τα φυσικά πρόσωπα τα οποία απασχολούνται με σύμβαση έργου από τα Ερευνητικά Κέντρα στην εκτέλεση των προγραμμάτων που χρηματοδοτούνται, εν όλω ή εν μέρει, από ευρωπαϊκούς ή διεθνείς ή ίδιους πόρους ή ιδιωτικά κονδύλια, απαλλάσσονται από την καταβολή ΦΠΑ, εφόσον έχουν μέχρι 2 εργοδότες.
3)Κατάργηση των αφαλειοκράτησεων από τα επιμίσθια, πρόσθετες αμοιβές που προέρχονται από Ευρωπαϊκά και συγχρηματοδοτούμενα προγράμματα.
Θανάσης Μαχιάς
Διευθυντής Ερευνών ΕΛΚΕΘΕ
Να επιλυθεί η αδικία των μισθολογικών ωριμάνσεων και βαθμολογικής εξέλιξης για τους μακροχρόνια συμβασιούχους ορισμένου χρόνου. Αυτή η κατηγορία σταματάει να εξελίσσεται μετά τα 7 έτη!
Οι προβλεπόμενες εξαιρέσεις στο άρθρο 14 του νόμου 2190/1994 από την εφαρμογή των διαδικασιών περί προσλήψεων στο δημόσιο, έχουν «νομιμοποιηθεί» με συνταγματική διάταξη κατά την τελευταία τροποποίηση του Συντάγματος.
Η παράγραφος 6 του άρθρου 118 του Συντάγματος , όπως τροποποιήθηκε με την τελευταία αναθεώρηση του 2001, ορίζει:
«…6. Προβλεπόμενες ή διατηρούμενες στο νόμο 2190/1994, όπως αυτός ισχύει, εξαιρέσεις από την αρμοδιότητα του Ανώτατου Συμβουλίου Επιλογής Προσωπικού εξακολουθούν να ισχύουν…»
Έχω την γνώμη ότι δεν μπορούμε πλέον να προβλέπουμε με νόμο καμία πρόσθετη εξαίρεση από αυτές , που ήδη προβλεπόντουσαν στον νόμο 2190/1994 και μνημονεύονται στο Σύνταγμα.
Το παρόν άρθρο 39 των τροπολογιών που εισαγάγει πρόσθετη εξαίρεση από τις διαδικασίες του Ν.2190/1994 ( …να συνάπτονται συμβάσεις… κατά παρέκκλιση των διατάξεων του Ν. 2190/1994..) θα πρέπει να μη προωθηθεί…
κ. Υπουργέ, γιατί αποκλείεται τις συγκεκριμένες συμβάσεις από την αναγνώριση τους σε αορίστου χρόνου; Θα πρέπει να συνυπολογίσετε το γεγονός ότι τέτοιου τύπου συμβάσεις υπάρχουν κυρίως στους ΕΛΚΕ πανεπιστημίων (ΝΠΔΔ ). Έχουμε προσληφθεί μέσω ΑΣΕΠ, αποτελούμε εξειδικευμένο προσωπικό και πολλοί από εμάς εργαζόμαστε πάνω από 6 χρόνια χωρίς ούτε μία μέρα διακοπής της σύμβασής μας, πάντα για την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων ερευνητικών προγραμμάτων. Το ερώτημα κ. Υπουργέ είναι ότι εφόσον οι ΕΛΚΕ έχουν δημιουργηθεί για την εξυπηρέτηση των ερευνητικών προγραμμάτων των πανεπιστημίων και για όσο υπάρχουν ΕΛΚΕ με αυτό το σκοπό λειτουργίας, γιατί οι συμβάσεις μας να ορίζονται ως ορισμένου χρόνου και να μην μπορούν να χαρακτηριστούν αορίστου, από τη στιγμή που όταν λήξουν τα προγράμματα που σε αρχική φάση εξυπηρετούμε, θα έρθουν άλλα. Οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου, μας αποκλείουν από μια σειρά δικαιωμάτων, δεν μας εξισώνουν έναντι συναδέλφων μας και εν τέλει δημιουργούν δύο μέτρα και δύο σταθμά μέσα στον ίδιο φορέα. Θεωρώ ότι πληρούμε όλες τις προυποθέσεις για τον χαρακτηρισμό των συμβάσεων μας σε αορίστου και πραγματικά λυπάμαι που βάση νόμου θα μας αποκλείσετε ακόμα και από το δικαίωμα να το διεκδικήσουμε, χρησιμοποιώντας την φράση:
«αποκλειόμενης σε κάθε περίπτωση της αναγνώρισής τους ως συμβάσεων αορίστου χρόνου».
Ευχαριστώ.