Αρχική Μέντορας νεοδιοριζόμενου εκπαιδευτικούΠοιους θεωρείτε ως βασικούς στόχους την επίτευξη των οποίων θα πρέπει να επιδιώκει ο θεσμός του μέντορα του νεοδιοριζόμενου εκπαιδευτικού;

Ποιους θεωρείτε ως βασικούς στόχους την επίτευξη των οποίων θα πρέπει να επιδιώκει ο θεσμός του μέντορα του νεοδιοριζόμενου εκπαιδευτικού;

Ποιους θεωρείτε ως βασικούς στόχους την επίτευξη των οποίων θα πρέπει να επιδιώκει ο θεσμός του μέντορα του νεοδιοριζόμενου εκπαιδευτικού;

Σχόλια
  • 15 Δεκεμβρίου 2010, 00:59 | Ελένη Κοφίνη

    Πρωταρχικός στόχος που μπορεί να εξυπηρετήσει ο θεσμός του μέντορα είναι η εξοικείωση του νεοδιοριζόμενου εκπαιδευτικού με το χώρο του σχολείου και την εκπαιδευτική πρακτική. Η προσαρμογή του σε ζητήματα πρακτικά, η αντιμετώπιση και επίλυση πιθανών προβλημάτων μέσα στην τάξη και η ένταξη του νεοδιοριζόμενου στις ιδιαίτερες λειτουργίες ενός σχολείου. Σημαντική είναι επίσης η συνεργασία και η ανταλλαγή απόψεων των εκπαιδευτικών σε θεωρητικά ζητήματα καθώς και η συνεργασία τους σε διάφορα Προγράμματα.

  • 14 Δεκεμβρίου 2010, 15:56 | Πέτρος

    Ο βασικός στόχος τους οποίος θα πρέπει να επιδιώκει ο θεσμός του μέντορα δεν είναι άλλος από την συνεισφορά στην δημιουργία καλύτερων και αρτιότερα προετοιμασμένων αλλά και ομαλότερα ενταγμένων εκπαιδευτικών. Στη χώρα μας αντίθετα με όσα συμβαίνουν σε άλλες περισσότερο οργανωμένες και αναπτυγμένες χώρες υστερούμε σημαντικά στον τομέα τις προετοιμασίας του εκπαιδευτικού πριν μπει για πρώτη φορά στην τάξη πράγμα το οποίο θα μπορούσε μέχρις ενός βαθμού να καλύψει ο θεσμός του μέντορα αλλά όχι μόνο.

  • 14 Δεκεμβρίου 2010, 13:29 | Φανή Ρούσσου

    Επειδή πιστεύω ότι όλοι οι νεοδιοριζόμενοι εκπαιδευτικοί δεν έχουν έλλειμα γνώσης του αντικειμένου που καλούνται να διδάξουν, θεωρώ ότι ο ρόλος του μέντορα είναι χρήσιμος κυρίως για να μπορέσει να βοηθήσει στην κατανόηση και επίλυση των προβλημάτων που μπορεί να συναντήσει ο νεοδιόριστος μέσα στο σχολικό περιβάλλον από μαθητές- γονείς-συναδέλφους. Ο ρόλος του εκπαιδευτικού δεν πρέπει να είναι μόνο η στείρα γνώση ενός αντικειμένου, ο σωστός δάσκαλος μπορεί να διαμορφώσει ψυχές. Επομένως μέντορες πρέπει να είναι που αποδεδειγμένα καταλαβαίνουν τους μαθητές και τις ανάγκες τους και μπορούν να βοηθήσουν τους καινούργιους να καταλάβουν και αυτοί. Η επιλογή των κατάλληλων πέρα από τα τυπικά προσόντα πρέπει να εστιάζεται και στην καλή μαρτυρία από μαθητές και συναδέλφους.

  • 14 Δεκεμβρίου 2010, 13:17 | ΧΑΤΖΗΒΕΗ ΜΕΡΟΠΗ

    Εκτός από αυτούς που ήδη καταγράφονται, είναι σημαντικό να υπάρχει στήριξη και συμβουλευτική ως προς τη συνεργασία με τους γονείς, την αποτελεσματική επικοινωνία, την ανάπτυξη ενσυναίσθησης από την πλευρά του γονέα, το χειρισμό δύσκολων περιπτώσεων, τη διαχείριση εντάσεων. Επίσης το πώς ο νέος δάσκαλος συνεργάζεται με τους υπόλοιπους εκπαιδευτικούς της μονάδας τόσο σε επίπεδα κοινής εργασίας (ανάπτυξη project – προγραμμάτων) αλλά και σε επίπεδο προσωπικών σχέσεων. Και ακόμα χρήσιμη είναι η στήριξη του δασκάλου σε προσωπικό επίπεδο (διαχείριση προσωπικού χρόνου, διατήρηση καλής υγείας, σωματικής και ψυχικής).

  • 14 Δεκεμβρίου 2010, 10:16 | Σύνδεσμος Ιδρυτών Ελληνικών Ιδιωτικών Εκπαιδευτηρίων

    o Ομαλή ενσωμάτωση του νεοδιορισμένου εκπαιδευτικού στη σχολική μονάδα
    o Υποστήριξη και ενθάρρυνση του νεοδιορισμένου εκπαιδευτικού
    o Παροχή συμβουλευτικής σε θέματα που άπτονται των διδακτικών αλλά και γενικότερων καθηκόντων του νεοδιορισμένου εκπαιδευτικού επ’ ωφελεία των μαθητών του και της λειτουργίας του σχολείου, όπως οργάνωση σχεδίων μαθήματος, συγγραφή αξιολογικών εργασιών, συγγραφή σημειώσεων.
    o Αξιολόγηση μαθητών, διαδικασία ενθάρρυνσης μαθητών, συχνότητα αλλά και τρόπος επικοινωνίας με τους γονείς κ.λπ.

  • 11 Δεκεμβρίου 2010, 21:10 | ΠΙΣΣΑΣ ΣΑΒΒΑΣ

    Ποιους θεωρείτε ως βασικούς στόχους την επίτευξη των οποίων θα πρέπει να επιδιώκει ο θεσμός του μέντορα του νεοδιοριζόμενου εκπαιδευτικού

    Θεωρώ ότι σκοπός αυτού του θεσμού είναι να μπορέσει να ανακαλύψει τα κατάλληλα πρόσωπα, και στην συνέχεια να τα πείσει να αναλάβουν την ευθύνη της διαμόρφωσης ενός ατόμου σε έναν ικανό εκπαιδευτικό με αξίες και μα αγάπη προς το επάγγελμα που είναι η μετάδοση της γνώσεις Στόχος θα πρέπει να είναι ο πρωτοδιόριστος εκπαιδευτικός να αποδεχτεί την μέθοδο και τον τρόπο διδασκαλίας του μέντορα ως πρότυπο για την μελλοντική του καριέρα

  • 11 Δεκεμβρίου 2010, 00:15 | Όλγα Τσακηρίδη

    Οι βασικοί στόχοι της αξιοποίησης του θεσμού του Μέντορα πρέπει να είναι:
    1. Η υποστήριξη της εκπαιδευτικής διαδικασίας
    2. Η ανάπτυξη «διαλόγου» για την επίλυση κρίσιμων ζητημάτων που αντιμετωπίζει ο νέος εκπαιδευτικός, αντίστοιχα, όμως,δίνεται η ευκαιρία στον εμπειρότερο εκπαιδευτικό να έρθει σε επαφή με τις νέες τάσεις και ιδέες.
    3. Η ανάπτυξη της έρευνας και της καινοτομίας σε ζητήματα που αντιμετωπίζει ο εκπαιδευτικός καθημερινά στις τάξεις.
    4. Η συνεργασία για την εκπόνηση ειδικών προγραμμάτων που βοηθούν το μαθητή να εισαχθεί αποτελεσματικότερα στην κοινωνία της γνώσης και της πληροφορίας.
    Προκειμένου, όμως, ο θεσμός να μην αποβεί ένα ακόμα πεδίο συγκρούσεων εντός της εκπαίδευσης πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στη μέθοδο εφαρμογής του. Εύκολα μπορεί να διολισθήσει είτε εκ μέρους του μέντορα, είτε εκ μέρους του νέου εκπαιδευτικού.
    Τέλος, επειδή η ιδέα είναι εξαιρετική, θα θέλαμε να τη δούμε να εφαρμόζεται και σε άλλους τομείς, όπως στον πολιτιστικό. Άλλωστε αποτελεί ένα είδος κοινωνικής αναγνώρισης και τιμής για τον Μέντορα. Η συσσώρευση εμπειρίας σε έναν τομέα είναι σημαντικό ζήτημα. Συνήθως έως τώρα πήγαινε χαμένη, με την εφαρμογή του νέου θεσμού, δίνεται η ευκαιρία αξιοποίησής της.

    Δρ Όλγα Τσακηρίδη

  • 10 Δεκεμβρίου 2010, 23:28 | giourou efthimia

    Είναι σαφής ο βασικός στόχος αυτής της πρακτικής, άλλωστε η μετάδοση της εμπειρίας του μέντορα στο νεοδιόριστο εκπαιδευτικό αποτελεί αναντίρρητα στήριγμα για το δεύτερο. Όμως ο βασικός ρόλος του μέντορα πρέπει να παραμείνει συμβουλευτικός, όχι αξιολογικός καθώς στην καθημερινή πρακτική εισέρχονται μεταβλητές που κανένας νόμος και κώδικας δε μπορεί να τις ελέγξει. Αυτό μου το υπαγορεύει η εννιάχρονη εμπειρία μου στα σχολεία και τονίζω ξανά ότι η πρακτική εφαρμογή ενός θεσμού ίσως να διαφέρει ολοκληρωτικά από τη θεωρητική εισαγωγή του…

  • 10 Δεκεμβρίου 2010, 21:47 | Αθανάσιος Λ.

    <>
    Αυτό που «ορίζω» εγώ είναι η καθοδήγηση του νεοδιοριζόμενου στην ζούγκλα της ελληνικής εκπαιδευτικής πραγματικότητας. Επίσης την εισαγωγή στο μικρικλίμα της σχολικής μονάδας και στην τοπική κουλτούρα της σχολικής μονάδας, υποστήριξη σε θέματα οργάνωσης, πρακτικές λειτουργίας και διαχείρησης της σχολικής καθημερινότητας. Το θέμα των μεθόδων και πρακτικές διδασκαλίας θα πρέπει να είναι ευθήνη του υπουργείου και όχι των παλαιότερων εκπαιδευτικών. Πάντως το όλο θέμα χρήζει εξερετικά προσεκτικού χειρισμού γιατί θα πρέπει να ελέγχεται πολύ προσεκτικά η ικανότητά και η καταλληλότητα του μέντορα.

  • 10 Δεκεμβρίου 2010, 14:06 | ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΟΥ

    Η ελληνική εκπαιδευτική πραγματικότητα, δυστυχώς, απέδειξε περίτρανα ότι απέτυχε παταγωδώς. Φυσικά η αποτυχία αυτή δεν θα πρέπει να χρεωθεί καθ’ εαυτού στις δομές, στην οργάνωση και τη λειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος και στη διάσταση που έχει πάρει σήμερα το σχολείο και γενικότερα η εκπαίδευση.
    Θεωρώ ότι αυτή η αποτυχία ή καλύτερα η δυσλειτουργία του εκπαιδευτικού μας συστήματος οφείλεται κυρίως στην εξέλιξη της κοινωνίας μας, η οποία εξέλιξη όμως για τη χώρα μας, είχε και πιστεύω ότι θα εξακολουθήσει να έχει βλαβερές συνέπειες.
    Εάν γυρίσει κάποιος το χρόνο πίσω και με μια φευγαλέα ματιά ανατρέξει στο πρόσφατο παρελθόν και συγκεκριμένα, στη τελευταία δεκαπενταετία, θα διαπιστώσει ότι ο έλληνας γονιός, ο έλληνας εργάτης, ο έλληνας εκπαιδευτικός, επιστήμονας και εν κατακλείδι, ο έλληνας μαθητής που θεωρείται και ο συνδετικός κρίκος όλης αυτής της αλυσίδας, υπό την έννοια ότι αυτός είναι η αρχή του παντός, αφού αυτός θα γίνει αργότερα γονιός, εργαζόμενος, εργάτης, εκπαιδευτικός ή επιστήμονας, θα διαπιστώσει ότι όλοι οι ανωτέρω, τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, άλλαξαν άρδην. Το αν η αλλαγή αυτή είναι καλύτερη ή χειρότερη, αυτό θα το αποδείξει η ιστορία και φυσικά η καθημερινή πραγματικότητα που όλοι με τον τρόπο μας βιώνουμε. Είναι όμως εμφανή τα δείγματα αυτής της αλλαγής και της, επιτρέψτε μου να πώ, δήθεν εξέλιξης, τα οποία δείγματα διόλου ενθαρρυντικά δεν είναι.
    Ο θεσμός της οικογένειας έχει υποστεί στις μέρες μας τέτοιον ισχυρό κλονισμό που αμφιβάλλω αν μπορούμε να μιλάμε πλέον για ουσιαστική ύπαρξη του εν λόγω θεσμού ή απλά για τυπική. Στο πρόβλημα αυτό μπορεί κάποιος να δώσει πολυποίκιλλες εξηγήσεις, μεταξύ των οποίων θεωρώ ως σημαντικότερη την εξεύρεση οικονομικών πόρων προς διαβίωση ή επιβίωση αντίστοιχα της οικογένειας, που ως αντίκτυπο φυσικά έχει την χαλάρωση των οικογενειακών δεσμών, την αποξένωση των μελών της οικογενείας και κατά συνέπεια στη λύση του οικογενειακού δεσμού με συνηθέστερη μορφή αυτή του διαζυγίου που επέρχεται φυσικά κατόπιν αναζητήσεως νέων μορφών συγκινήσεων και απαλλαγής απο τα οικογενειακά βάρη.
    Στο επίκεντρο του σύνθετου αυτού προβλήματος βρίσκεται πάντα το παιδί, ο μετέπειτα μαθητής, εργαζόμενος, γονιός. Η αναγκαία παραμέληση των παιδιών εκ μέρους των γονιών τους, παραμέληση που οφείλεται κυρίως στην εργασία που υποχρεώνονται και οι δύο γονείς προκειμένου να ανταπεξέλθουν στις οικογενειακές τους υποχρεώσεις, έχει ως αποτέλεσμα την έλλειψη προσοχής προς το παιδί, τη μη διάθεση, λόγω κούρασης, να ασχοληθεί κάποιος με το παιδί του και κατά συνέπεια να του υποδείξει κάποια πράγματα ως γονιός και μεγαλύτερος που θα του φανούν χρήσιμα στη μετέπειτα ενσωμάτωση στην κοινωνία του, με απαρχή την μικροκοινωνία του παιδιού, που λέγεται σχολείο.
    Εν συνεχεία τα προβλήματα των γονιών μέσα στο ίδιο τους το σπίτι συχνά – πυκνά εκδηλώνονται και εκφράζονται παρουσία των παιδιών, προβλήματα που έχουν τη μορφή καυγάδων, ύβρεων και ολικής συναισθηματικής και ψυχικής αποξένωσης μεταξύ των γονιών που οδηγούν, στη πλειοψηφία τους πλέον, όπως πιο πάνω αναφέρω, στη λύση του γάμου με ολέθριες για το παιδί συνέπειες. Δυστυχώς αυτά τα προβλήματα και το ζήτημα αυτό δεν μπορούν να εξαντληθούν σε ένα τέτοιο κείμενο. Εκείνο όμως που είναι σημαντικό, είναι να εστιάσουμε στο ότι το κάθε παιδί που ενσωματώνεται στο σχολείο, ξεκινά κυρίως μην έχοντας από το σπίτι του, αφενός τις στοιχειώδεις παιδαγωγικές βάσεις, αφετέρου τα προβλήματα που εισπράττει από το σπίτι του και καθημερινά συσσωρεύονται μέσα του, μη μπορώντας να τα διαχειριστεί, λόγω του ευαίσθητου ψυχικού του κόσμου, να καλείται να τα επιλύσει το σχολείο.
    Σε αυτό φυσικά το σημείο ξεκινάει και ο γολγοθάς του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος που πλέον έχει χάσει τον προσανατολισμό του και δεν γνωρίζει προς ποιά κατέυθυνση θα πρέπει να στραφεί.
    Αλήθεια θέλουμε ένα σχολείο που να υιοθετεί κυρίως παιδαγώγικά κριτήρια μέσω των οποίων θα συντελείται και η εκπαίδευση ή απλώς θέλουμε απλά ένα σχολείο που να συστηματοποιείται στην παροχή οποιασδήποτε εκπαίδευσης με ανάλογα αποτελέσματα; Μήπως τελικά θέλουμε πλέον ένα σχολείο που να μπορεί να συγκεράσει εκπαίδευση και παιδαγώγηση, με τις ανάλογες δομές και λειτουργίες, λειτουργώντας με ορθό, συστημικό τρόπο, που να μπορεί να εξαγάγει και ανθρώπους παιδαγωγημένους και επιστήμονες πλήρως καταρτισμένους;
    Διότι το σχολείο μας πλέον, τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια, παράγει δίχως τον οποιονδήποτε ενδοιασμό ανθρώπους κενούς που απλά και μόνο τους ρίχνει σα τσουβάλια στην κοινωνία και τους λέει να τα βγάλουν πέρα.
    Ξεκινώντας ένας μαθητής από το νηπιαγωγείο, διέρχεται έπειτα στο Δημοτικό, για να ακολουθήσουν με τη σειρά τους Γυμνάσιο και Λύκειο και έπειτα η πολυπόθητη τριτοβάθμια εκπαίδευση με αποκορύφωμά της το Πανεπιστήμιο, για να πούμε απλά ότι το παιδί μας σπούδασε. Με οποιοδήποτε κόστος και αν έχει συμβεί αυτό δίχως να υπολογίζουμε τις συνέπειες που προκύπτουν από όλη αυτή τη διαδικασία, με σημαντικότερη το ότι το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα παρήγαγε ένα αναλώσιμο προιόν, που θα καταβροχθισθεί από την σκληρή υπάρχουσα ελληνική κοινωνία.
    Διερωτώμαστε βέβαια, χωρίς όμως να εστιάζουμε ποτέ στην αληθινή πηγή του προβλήματος, για τη βία που υπάρχει μέσα στα σχολεία, για όλα αυτά τα νοσηρά στοιχεία που υπάρχουν μέσα στα σχολεία και φυσικά για το ότι οι μαθητές των σχολείων μας στην πλειοψηφία τους είναι κοινώς ανεκπαίδευτοι και αμόρφωτοι. Διότι θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πλέον στην Ελλάδα ότι έιναι άλλο πράγμα η εκπαίδευση, άλλο η μόρφωση και άλλο η παιδαγώγηση. Μπορεί δηλαδή κάποιος να είναι επιστήμονας αλλά συγχρόνως και αμόρφωτος, όπως μπορεί κάλλιστα κάποιος να είναι μορφωμένος αλλά να είναι απόφοιτος δημοτικού σχολείου. Η εκπαίδευση και η μόρφωση στη σημερινή τους μορφή στην Ελλάδα και συγκεκριμένα σε οποιαδήποτε βαθμίδα της εκπαίδευσης απλά δεν συνάδουν. Για αυτό το λόγο θεωρείται σκόπιμος ο συγκερασμός των δύο αυτών παραγόντων προκειμένου να έχουμε καλύτερα αποτελέσματα σε βάθος χρόνου.
    Ο θεσμός του μέντορα, επιτρέψτε μου να τον αποκαλέσω παιδαγωγώ και λύδια λίθο του όλου οικοδομήματος, όπως τον παρουσιάζετε για τον νεοδιοριζόμενο εκπαιδευτικό είναι μία πιθανή και θεωρώ επιθυμητή λύση για τα προβλήματα που γενικότερα υπάρχουν στα σχολεία μας. Εντούτοις αμφιβάλλω ως προς τα κριτήρια επιλογής αφενός του μέντορα και ως προς το χρόνο υλοποίησης του προγράμματος.
    Αποφασιστικό κριτήριο για τη διαπαιδαγώγηση και την εκπαίδευση ενός μαθητή, τουλάχιστον υπό τις παρούσες συνθήκες, είναι η ψυχολογία ενός παιδιού και λιγότερο οι εκπαιδευτικές και διδακτικές ικανότητες του οιουδήποτε μέντορα ή νεοδιοριζόμενου εκπαιδευτικού. Τό ότι ο μέντορας θα ακολουθήσει επιμορφωτικό σεμινάριο προκειμένου να υλοποιηθούν οι στόχοι του προγράμματος είναι πολύ θετικό, με την προυπόθεση όμως, και αυτό το καταθέτω σαν πρόταση, να εντείνει στις διαπροσωπικές σχέσεις, δεδομένου ότι και ο μέντορας θα είναι κάποιας ηλικίας, φαντάζομαι τουλάχιστον τριάντα – τριάντα πέντε, με αποτέλεσμα ήδη να υπάρχει πρόβλημα στις διαπροσωπικές του σχέσεις σε σχέση με έναν μαθητή. Πόσο μάλιστα όταν ο μέντορας μπορεί να είναι μεγαύτερος σε ηλικία οπότε μπορούμε κάλλιστα να μιλούμε και για ενδεχόμενο χάσμα γεννεών. Λαμβάνοντας κυρίως υπ’ όψιν ότι τόσο οι μέντορες που θα επιλεγούν όσο και οι νεοδιοριζόμενοι εκπαιδευτικοί που θα συνεργαστούν με το μέντορα, έχουν διέλθει από το ίδιο εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο καλούνται τώρα να αναμορφώσουν, η προσπάθειά τους θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα μεγάλη σε σχέση με τις οποιεσδήποτε αναχρονιστικές, περί εκπαίδευσης, αντιλήψεις είχαν όλα αυτά τα χρόνια. Επειδή φυσικά μιλάμε για μία καινοτομία που θα εφαρμοστεί στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, και η οποία καινοτομία αποτελέσματα θα επιδείξει σε βάθος χρόνου και όχι άμεσα, θεωρώ σκόπιμη την ενδελεχή εξέταση όλων των παραγόντων προκειμένου να έχουμε τα επιθυμητά αποτελέσματα, ήτοι τη λειτουργία ενός σχολείου που όντως θα επιτελεί ουσιαστικά το ρόλο του.

  • 10 Δεκεμβρίου 2010, 11:32 | Πιανίστας

    O μέντορας είναι η Τελική Λύση για όσους κατάφεραν να ξεφύγουν απ την Τρεμπλίνκα του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος.

  • 10 Δεκεμβρίου 2010, 01:20 | Αναστάσιος

    Βασικός στόχος είναι ο μαθητής. Άρα θα πρέπει, ο μέντορας να «ανοίξει» τα μάτια του νεοδιοριζόμενου με πρώτο μέλλημα και στόχο, από τον οποίο θα επωφεληθεί το παιδί- ο μαθητής

  • 9 Δεκεμβρίου 2010, 23:51 | Αργυρώ Κουκουλά

    Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω πώς ένας φιλόλογος που έχει τελειώσει τό Ιστορικό τμήμα καλείται να διδάξει Αρχαία Ελληνικά ή Νέα Ελληνικά και τό αντίστροφο.
    Κατ΄επέκτασιν, η επάρκεια γνώσης του αντικειμένου είναι τό πρώτο πράγμα που πρέπει να ελέγχεται είτε από τόν Δ/ντή του σχολείου , είτε από τόν Μέντωρα (αν προκύψει τέτοιος θεσμός)

  • 9 Δεκεμβρίου 2010, 22:55 | antonios valagkoutis

    πολλοι γαρ οι κλητοι ολιγοι δε οι εκλεκτοι, Ποσοι αραγε στον πλανητη μπορουν να ισχυρισθουν οτι ειναι Μεντωρ , καιγια να παραμεινουν Μεντωρ ποια ειναι η μεθοδος ?

  • 9 Δεκεμβρίου 2010, 12:15 | ΚΩΣΤΟΥΔΑΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

    ΚΑΤ ΑΡΧΗ ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗΣ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΔΙΔΑΞΕΙ ΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΣΕ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑ ΟΠΟΥ ΘΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΘΕΙ ΣΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΩΝ ΣΤΗΝ ΕΚΜΑΘΗΣΗ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ ΣΥΣΚΕΥΩΝ ΚΑΙ ΥΛΙΚΩΝ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΟΠΤΙΚΟΑΚΟΥΣΤΙΚΟΥ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΥ ΠΟΥ ΠΙΘΑΝΟ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ.ΝΑ ΠΛΗΣΙΑΣΕΙ ΤΟΝ ΜΑΘΗΤΗ ΠΡΩΤΑ ΣΑΝ ΓΟΝΙΟΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΣΑΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ.ΜΙΛΑΕΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΕΙ ΤΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΠΕΙ ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ.ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙ ΝΑ ΕΜΠΝΕΥΣΕΙ ΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΟ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΤΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΟΤΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΣΑ ΦΙΛΟΣ ΚΑΙ ΑΡΩΓΟΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΤΟΥΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΑΘΗΣΙΑΚΟ Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ.

  • 8 Δεκεμβρίου 2010, 18:59 | Βοξάκης Μιχαήλ

    Μέντορας: Αυτόφωτη persona ή ψιττακός;
    «Οι μέντορες θα προσέλθουν οικειοθελώς στο επιμορφωτικό πρόγραμμα. Ωστόσο αναμένεται να είναι άτομα κοινωνικά και δεκτικά»
    Οι μέντορες θα πρέπει να αποδέχονται αγόγγυστα ό,τι τους επιβάλλουν και συνάμα να το μεταλαμπαδεύουν στο νου των πρωτοδιόριστων. Η αναφορά σε δεκτικούς και κοινωνικούς μέντορες εμπεριέχει μια συγκεκαλυμμένη απόρριψη όσων έχουν κριτική και ανεξάρτητη σκέψη, εφόσον ανεπαίσθητα χαρακτηρίζονται ως αντικοινωνικοί.
    Κλείνοντας αυτές τις ‘επιφανειακές’ σκέψεις για το θεσμό αυτό, αναρωτιέμαι τι θα εξέφραζε ο μέγας Έλληνας φιλόσοφος και διδάσκαλος της ιδιοσυστασίας μας, Αριστοτέλης, για το ποιος θα προσδώσει τη μεσότητα και το μέτρο στο νέο αυτό φαινόμενο. Η μεσότητα είναι δύο ποιοτήτων, η αντικειμενική και η υποκειμενική. Ποιος είναι σε θέση να δώσει χαρακτηρισμούς και αξιακή έκφανση του ‘είναι’ και της ψυχής ενός συναδέλφου, εφόσον πάντα υφέρπει και εμφορείται (ακόμη!) και η ψυχή του μέντορα από υποκειμενισμό, ανασφάλειες και σκοπιμότητες. Ο Αριστοτέλης θα απαντούσε ο ‘φρόνιμος’ άνθρωπος! Ε, βρείτε τον τότε!

  • 7 Δεκεμβρίου 2010, 14:20 | ΚΑΡΑΚΑΣΙΔΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ

    Ο υπέρτατος στόχος της διδακτικής διαδικασίας είναι η αποκόμιση χρήσιμων γνώσεων/συμπεριφορών από το σύνολο των μαθητών. όλες οι ενέργειες των εκπαιδευτικών θα πρέπει να συγκλίνουν προς αυτό τον στόχο. Ένας σύμβουλος θα πρέπει να έχει αυτό στο νου του κάθε φορά που συμβουλεύει και κατευθύνει έναν εκπαιδευτικό. Για αυτό θα πρέπει να γνωρίζει πολύ καλά τις σύγχρονες εκπαιδευτικές διαδικασίες και την ψυχολογία του ατόμου αλλά και του πλήθους, ώστε να μπορέσει να συμβουλεύσει και να καθοδηγήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τον χειρισμό του ατόμου (μαθητή, γονέα) και της ομάδας (της τάξης). Ο εκπαιδευτικός τελικά θα πρέπει να είναι και να νιώθει αποτελεσματικός, χωρίς να μειώνεται στο ελάχιστο η προσωπικότητα του από τον χειρισμό.

  • 6 Δεκεμβρίου 2010, 10:54 | Δήμος Χλωπτσιούδης

    Ο θεσμός του μέντορα πρέπει να στοχεύσει στην ενημέρωση για τα εκπαιδευτικά προβλήματα που πιθανώς θα ανακύψουν κατά τη διδακτική προσέγγιση. Η παιδαγωγική κατάρτιση του νεοδιορίζομενου πρέπει να θεωρείται δεδομένη (ειδικά μετά τις εξετάσεις του ΑΣΕΠ). Έτσι, η βαρύτητα πρέπει να δίνεται σε πιθανές δυσκολίες (ανήσυχη τάξη, στήριξη αδύναμων μαθητών κτλ).

    Στόχος επίσης του θεσμού οφείλει να είναι η ενημέρωση του νεοδιοριζόμενου εκπαιδευτικού απέναντι σε υπηρεσιακά ζητήματα (γραφειοκρατικής κι όχι μόνο φύσης).

  • 4 Δεκεμβρίου 2010, 08:14 | ΓΙΩΡΓΟΣ

    Την στήριξη του νεοδιοριζόμενου σχεδόν πάντα την έχει άτυπα από τον κάθε διευθυντή της μονάδας.Αυτό θα πρέπει όμως να θεσμοθετηθεί , να έχει περισσότερες αρμοδιότητες και ουσιαστικές,ακόμη και αν ο νεοδιοριζόμενος μετά την δοκιμαστική περίοδο ,αν κάνει για εκπαιδευτικός ή πρέπει να κάνει κάτι άλλο.Και πάλι τονίζω όπως ανέφερα και σε άλλο σχόλιο το ρόλο αυτό ο μόνος που μπορεί να τον αναλάβει υπεύθυνα είναι ο διευθυντής του σχολείου όχι όμως ο σημερινός διευθυντης με τον τρόπο που εκλέγεται με τα 20 μόρια της συνέντευξης.

  • 1 Δεκεμβρίου 2010, 13:36 | Ξεν. Ευάγγελος

    Να «επιπλεύσουν», αρχικά, στο σχολικό τους χώρο οι νεοδιοριζόμενοι και χωρίς προϋπηρεσία και εμπειρία εκπαιδευτικοί και να διαμορφώσουν, στη συνέχεια, από την αρχή της σταδιοδρομίας τους μια υγιή στάση-αντίληψη-νοοτροπία, κατά το δυνατό, απέναντι στη σημαντικότητα του ρόλου του επαγγέλματος-λειτουργήματός τους.

  • 30 Νοεμβρίου 2010, 18:02 | Μαρία Λάλου

    Τη συμβουλευτική, την προώθηση της κριτικής ανάλυσης της διδακτικής πρακτικής εκ μέρους του νεοδιόριστου συναδέλφου, την ηθική και πρακτική στήριξη και, γιατι οχι, την ανάπτυξη και του ιδιου του μεντορα!
    Αν ο θεσμός κινηθεί στα πλαίσια μιας διαλεκτικής και οχι αξιολογικής αρχής, θα είναι οφέλιμος για κάθε εμπλεκόμενο!

  • 29 Νοεμβρίου 2010, 23:44 | Panos

    1.Επιβοήθηση της ομαλής προσαρμογής του νεοδιοριζόμενου εκπαιδευτικού , στην «ζούγλα» της ελληνικής εκπαιδευτικής πραγματικότητας. 2. Εισαγωγή του στην «κουλτούρα» της συγκεκριμένης εκπαιδευτικής μονάδας, αλλά και ευρύτερα στο τοπικό κοινωνικό πλαίσιο. 3. Άμεση υποστήριξη του σε θέματα, τόσο διδασκαλίας (οργάνωση, πρακτικές, κλπ) , όσο και διαχείρησης της σχολικής καθημερινότητας(συμπεριφορά μαθητών, κλπ.)

  • 29 Νοεμβρίου 2010, 18:43 | Μπαλταδούρος Σεραφείμ

    Τη στήριξη του νεοδιοριζόμενου στις δυσκολίες που θα βρεί . Τη καλύτερη συνεργασία δάσκαλου – μαθητή .Την ανάδειξη της δημιουργικότητας αμφοτέρων ( μαθητή – καθηγητή ) σ΄ένα ευχάριστο περιβάλλον.

  • 29 Νοεμβρίου 2010, 17:40 | Χαράλαμπος Αποστόλου

    Να δείξει στους νεοδιόριστους, μεθόδους και πρακτικές που κάνουν τη διδασκαλία 1) καλύτερη από άποψη μάθησης αλλά και πιο ευχάριστη για τους μαθητές 2) ευκολότερη και πιο ευχάριστη για τον εκπαιδευτικό, 3)περισσότερο αποτελεσματική στην ανάπτυξη της κριτικής
    Επίσης να βοηθήσουν τους νεοδιόριστους εκπαιδευτικούς να ακολουθήσουν πρακτικές που βελτιώνουν τις σχέσεις τους με τους μαθητές και τους γονείς και συμβάλλουν ώστε να γίνει το σχολείο ένας χώρος όπου θα θέλουν να πηγαίνουν οι μαθητές

Σχόλια