Α2. Ερευνητικό, Ψηφιακό, Εκδοτικό Έργο (ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΨΗΦΙΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΕΚΔΟΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ)
Θεωρείτε χρήσιμη την ύπαρξη ενός νέου τεχνολογικού φορέα που θα έχει ως έργο τη συνολική ερευνητική, ψηφιακή και εκδοτική υποστήριξη του εκπαιδευτικού έργου του Υπουργείου Παιδείας με ταυτόχρονη κατάργηση του ΟΕΔΒ;
|
Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων OpenGov.gr Ανοικτή Διακυβέρνηση |
Πολιτική Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα Πολιτική Ασφαλείας και Πολιτική Cookies Όροι Χρήσης Πλαίσιο Διαλόγου |
Creative Commons License Με Χρήση του ΕΛ/ΛΑΚ λογισμικού Wordpress. |
Χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή όταν νομοθετούμε σε υποδομές που αφορούν στη Δημόσια και δωρεάν παιδεία. Τα βιβλία και το Πανελλήνιο σχολικό δίκτυο αποτελούν το παρόν και το μέλλον του Δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης και τα δύο βασικά αγαθά που φθάνουν σε κάθε Ελληνικό σπίτι στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Πιστεύω ότι θα έπρεπε να ολοκληρωθεί μια βαθειά και μακροχρόνια μελέτη και κοστολόγηση που θα τεκμηριώνει την αναγκαιότητα αλλά και την αποδοτικότητα αυτών των αλλαγών.
Η μέχρι σήμερα μεθοδολογία σχεδίασης και υλοποίησης σχολικού υλικού (βιβλίων, εκπαιδευτικών υλικού, κ.α.) απαιτεί ριζική επανεξέταση και αναδιοργάνωση προκειμένου να ανταποκριθεί στις συνεχείς τεχνολογικές εξελίξεις, κυρίως όμως στην υιοθέτηση όλων εκείνων των συνιστωσών που καθιστούν την εκπαίδευση πράγματι δημόσιο αγαθό, αγαθό που προσφέρεται σε όλους, δίχως περιορισμούς και διακρίσεις σε βάρος συγκεκριμένων πληθυσμιακών ομάδων. Τα άτομα με αναπηρία αντιμετωπίζουν διαχρονικά σοβαρές δυσκολίες πρόσβασης ή αποκλεισμό από διαθέσιμες εκπαιδευτικές διαδικασίες, καθώς η συμμετοχή τους εμποδίζεται από παράγοντες σχετικούς με την προσβασιμότητα στο δομημένο (κτιριακές εγκαταστάσεις) και στο ηλεκτρονικό/τεχνολογικό περιβάλλον, εφόσον η συνηθισμένη μεθοδολογική προσέγγιση εστιάζεται σε εκ των υστέρων δαπανηρές και χρονοβόρες παρεμβάσεις. Η Ε.Σ.Α.μεΑ. υποστηρίζει πως είτε συσταθεί ένας νέος τεχνολογικός φορέας που θα έχει ως έργο του τη συνολική ερευνητική, ψηφιακή και εκδοτική υποστήριξη του εκπαιδευτικού έργου του Υπουργείου Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, είτε συνεχίσει να υφίσταται ο ΟΕΔΒ, θα πρέπει, η διάσταση της αναπηρίας και της προσβασιμότητας να ενταχθεί οριζόντια είτε στον νέο τεχνολογικό φορέα είτε στον ΟΕΔΒ προκειμένου να αρθούν τα προαναφερθέντα εμπόδια που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρία.
Τέλος, η Ε.Σ.Α.μεΑ. υποστηρίζει ότι οποιαδήποτε προσπάθεια ψηφιοποίησης του εκπαιδευτικού υλικού (σχολικά βιβλία κ.λπ.) δεν θα πρέπει σε καμιά περίπτωση να καταργεί τη δωρεάν διάθεση σχολικών βιβλίων προς όλους τους μαθητές.
Έχω τη γνώμη πως πρέπει αλλαγές να γίνονται , γιατί σε διαφορετική περίπτωση τα … πράγματα είτε θα μούχλιαζαν είτε θα λίμναζαν, είναι φυσιολογικό κάθε αλλαγή να ξεσηκώνει αντιδράσεις δικαιολογημένες ή μη. Συνεπώς, ΝΑΙ στις αλλαγές , ΝΑΙ στον εκσυγχρονισμό .
ΟΧΙ, ΣΤΙΣ ΔΗΘΕΝ « ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΕΙΣ » (!!!) ΠΟΥ ΧΡΥΣΩΝΟΥΝ ΤΟ ΧΑΠΙ ΓΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΔΙΟΧΕΤΕΥΣΟΥΝ ΤΗΝ ΣΑΠΙΛΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ ΤΟΥ.
Γι΄ αυτό : ΟΧΙ στην κατάργηση του ΟΕΔΒ , αλλά και ΟΧΙ στο εν λόγω σχέδιο.
Νομίζω πως δεν χρειάζεται πολύ μυαλό, για να καταλάβει κάποιος είτε τους «ευσεβείς πόθους» είτε την οίηση, της Υπουργού και πιθανόν και της Κυβέρνησης (που επιμείνει στην ψήφιση του εν λόγω σχεδίου), γιατί έτσι απλά , αγωνιά να μας πείσει μέσα από αληθοφανή «επιχειρήματα» , πως το άνομο ετούτο σχέδιο, είναι απολύτως συμβατικό με τη συνέχεια και τη διατήρηση της εναπομένουσας ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑΣ.
Δηλαδή, η εναπομένουσα ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ εκτός από τις εγγυήσεις της Υπουργού, θα φέρει και τις βαρύγδουπες εγγυήσεις του κεκαλυμμένου Ιδιωτικού τομέα(!!!)
Καλόπιστα, ας δεχθούμε πως η Υπουργός πιθανόν έχει το απόλυτο δίκιο, μπορεί όμως είτε εκείνη είτε κάποιος άλλος, να μας υποδείξει πως σ΄ αυτή την χώρα εκτός από τους διαδοχικούς «εθνοσωτήρες», υπάρχουν και διαδοχικοί ΕΘΝΙΚΟΙ ΕΥΕΡΓΕΤΕΣ?
Όμως, εάν ανακαλύψουν, πως ο τελευταίος ΕΘΝΙΚΟΣ ΕΥΕΡΓΕΤΗΣ της παιδείας υπήρξε τον προηγούμενο αιώνα, γιατί τόση εμμονή να ανακαλύψουν τον «νεόδμητο ΕΘΝΙΚΟ ΤΟΥΣ ΕΥΕΡΓΕΤΗ»
σώνει και καλά στο Ε.Α.Ι.Τ.Υ. στην Πάτρα, την στιγμή που ο Οργανισμός Εκδόσεων Διδακτικών Βιβλίων, από το1937 έως σήμερα τα καταφέρνει μια χαρά, παρά τις αντίξοες συνθήκες που του δημιουργούσαν κατά καιρούς οι έως τώρα, διορισμένοι ή εγκάθετοι Πρόεδροι και Διευθύνοντές του. (Οι οποίοι φρόντιζαν, «την διοικητική διάρθρωση του ΟΕΔΒ σε πλήρη ανάπτυξη όπως θα εφαρμοσθεί στο άμεσο μέλλον» να την ιχνογραφούν στον εγκέφαλό τους και να την σχεδιάζουν στα αρχεία τους. Γι΄ αυτό, στις διαδοχικές καρικατούρες τους, -που δείτε στο www. oedb. gr- θα ομολογήσουν πως, « …τμήματα των Διευθύνσεων αποτελούν άτυπες μονάδες». Επίσης θα ανακαλύψετε πως ο προϋπολογισμός του ΟΕΔΒ είναι 43.712.500 €, Στο http://www.diavgeia. gov. gr.)
Με λίγα λόγια , αποδεδειγμένα φαίνεται πως το «θαλασσοδαρμένο σκαρί», -ο ΟΕΔΒ- ενώ του είχαν παροπλίσει τις μηχανές του , ενώ του είχαν κλέψει τα άλμπουρά του, ενώ του έχουν αφαιρέσει τα πανιά και τα κουπιά του, εκείνο κόντρα στο πείσμα των καιρών και των κακών συνέχιζε να ταξιδεύει την γνώση σε Ελλάδα και Εξωτερικό, χαρατσώνοντας περίπου 4 € ετησίως τον κάθε συμπατριώτη μας. Δηλαδή, με χαράτσι του ενός λεπτό του ευρώ (0,01 €) επιβαρύνει ο ΟΕΔΒ καθημερινά τον κάθε συμπατριώτη μας, για να, προσφέρει τα καλύτερα στην εναπομένουσα ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ
Άραγε να υπάρχει κάποιος άλλος Οργανισμός που να σεβόταν και να σέβεται τόσο πολύ το πολύτιμο βίος του κάθε συμπατριώτη μας, ενώ και παράλληλα και ταυτόχρονα να προσφέρει τόσο μεγάλο κοινωνικό έργο και λειτούργημα ?
(Εάν υπάρχει ,.. μακάρι να μην τον βάλει στο μάτι του κύκλωνα ο Υπουργός που τον εποπτεύει)
Μήπως ,η κατάργηση του ΟΕΔΒ είναι καραμπινάτη αδικία , εάν δεν θεωρηθεί οιονεί σκάνδαλο?
Γιατί τέτοια εμμονή στην ανακάλυψη του « νεόδμητου ΕΘΝΙΚΟΥ ΜΑΣ ΕΥΕΡΓΕΤΗ » ? (!!!)
Με την πρώτη ματιά στο προτεινόμενο σχέδιο για την ίδρυση Ινστιτούτου Ψηφιακής Πολιτικής και Εκδόσεων απόρησα με τα εξής:
1. Γιατί Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου και όχι Δημοσίου;
2. Γιατί τόση μεγάλη δύναμη στον Πρόεδρο του ινστιτούτου να ορίζει διοικητικά συμβούλια, να αποφασίζει αυτόνομα, κλπ;
3. Γιατί να μην έχει μόνιμο προσωπικό (εκτός από αυτούς του ΟΕΔΒ)αλλά αποσπασμένους και συμβασιούχους με άλλες σχέσης συνεργασίας;
4. Γιατί να πρέπει να έχει τόσες πολλές ερευνητικές αρμοδιότητες και δικαιοδοσίες συμμετοχής σε ερευνητικά έργα;
Η απάντηση είναι απλή. ΔΕΝ πρόκειται για την ίδρυση ενός ινστιτούτου που θα εξυπηρετεί τις ανάγκες της εθνικής παιδείας (δεν μιλάω για τις εκδόσεις), αλλά για τη «διάσωση» και «συνέχιση» των εργασιών του Ερευνητικού Ακαδημαϊκού Ινστιτούτου Υπολογιστών του Πανεπιστημίου Πατρών.
Χωρίς να μιλήσω για την καταπάτηση κάθε έννοιας αξιοκρατίας και ίσης μεταχείρισης σε σχέση με τα άλλα υπάρχοντα ερευνητικά ινστιτούτα (Κρήτη, Θεσσαλονίκη, Αθήνα) και τα Πανεπιστήμια και ΤΕΙ τα οποία έχουν δικαίωμα συμμετοχής σε έργα έρευνας και ανάπτυξης, θέτω τα εξής ερωτήματα ουσίας:
– Το νέο Ινστιτούτο θα κρατήσει όλους τους ερευνητικούς τομείς του ΕΑΙΤΥ και τις ίδιες δραστηριότητες; Ποια είναι τα απτά οφέλη για την εθνική παιδεία από τη δυνατότητα να συμμετέχει σε ανταγωνιστικά έργα έρευνας και ανάπτυξης με όρους ιδιωτικού δικαίου;
– Ο λόγος που δεν γίνεται Ν.Π.Δ.Δ. είναι για να μπορεί η Διοίκηση να λειτουργεί με όρους ιδιωτικού τομέα (δηλαδή ουσιαστικά ανεξέλεγκτα) όσον αφορά τις συμβάσεις, τα επιμίσθια των ερευνητών-καθηγητών-συνεργατών, τη συμμετοχή σε έργα έρευνας και ανάπτυξης και την κατανομή των πόρων από αυτά, ώστε να συνεχίσει την «ομαλή» λειτουργία του το ΕΑΙΤΥ και να διατηρήσει τους 300 περίπου συνεργάτες του όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα του;
– Το ΕΑΙΤΥ ήταν τα τελευταία 20 περίπου χρόνια ο κύριος ανάδοχος των έργων του Υπουργείου Παιδείας και του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου σε θέματα ΤΠΕ στην εκπαίδευση. Με την προτεινόμενη κατάσταση το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ένα Ν.Π.Δ.Δ.) θα αναθέτει πλέον όλα τα έργα του στο Ινστιτούτο Ψηφιακής Πολιτικής και Εκδόσεων (ένα Ν.Π.Ι.Δ.) το οποίο εκτός από την κρατική επιχορήγηση, θα έχει πλήρη ανάθεση όλων των έργων του Υπουργείου Παιδείας και επίσης συμμετοχή με ευνοϊκούς όρους (υπό την αιγίδα του Υπουργείου) στα άλλα έργα έρευνας και ανάπτυξης. Και όλα αυτά τα έσοδα θα μπορεί να τα διαχειριστεί ανεξέλεγκτα ο πρόεδρος του Ινστιτούτου. ΠΟΙΟ ΤΟ ΟΦΕΛΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ;
– Πολλές φορές στο παρελθόν τα αποτελέσματα («προϊόντα») έργων πληροφορικής που είχαν αναπτυχθεί από το ΕΑΙΤΥ αλλά και άλλους φορείς και του ευρύτερου δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα στα πλαίσια ερευνητικών συγχρηματοδοτούμενων προγραμμάτων πληρώθηκαν 2 και 3 φορές με το να συμμετάσχουν σε διαφορετικά έργα και ουσιαστικά η ποιότητά τους, η «εμπορική» τους αξία αλλά και η χρήση τους στη Βθμια εκπαίδευση ήταν πολύ κατώτερη του κόστους τους π.χ. εκπαιδευτικό λογισμικό. Επίσης έργα όπως η περίφημη ψηφιοποίηση του εκπαιδευτικού υλικού (θυμίζω ότι οι συγγραφείς των βιβλίων ήταν αναγκασμένοι από το έργο να δώσουν σε ψηφιακή μορφή τα βιβλία και το εκπαιδευτικό υλικό που ανάπτυσσαν) και η πλατφόρμα του «Ψηφιακού Σχολείου» που αποτελεί μεταφορά των υπαρχόντων αρχείων από τον κόμβο του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου σε άλλη διεύθυνση δεν μπορούν να αξιολογηθούν ως σοβαρά έργα πληροφορικής αλλά μάλλον έργα ίσως μεγάλου κόστους που απευθύνονται στον εντυπωσιασμό του κόσμου. ΕΡΩΤΩ, με την παρούσα πρόταση και την ίδρυση του Ινστιτούτου Ψηφιακής Πολιτικής και Εκδόσεων αλλάζει τίποτα από την προηγούμενη διαδικασία; Αφού τα ίδια άτομα θα εμπλέκονται, ο ίδιος μη-έλεγχος θα γίνεται, τα ίδια φτωχά σε ποιότητα αποτελέσματα θα έχουμε.
Αν πραγματικά υπάρχει η βούληση για αλλαγές προς το καλύτερο και όχι εξυπηρετήσεις και μπαλώματα ΠΡΕΠΕΙ να γίνει σοβαρή δουλειά πάνω στις ανάγκες της εθνικής παιδείας και το πώς αυτές οι ανάγκες μπορούν να καλυφθούν από την ίδρυση κάποιων θεσμών και οργάνων. Όχι άλλες προχειρότητες και κοροϊδίες.
Υ.Γ. Όσον αφορά το ΕΑΙΤΥ, σέβομαι και τιμώ τη δουλειά των ερευνητών του όλα τα χρόνια λειτουργίας του όπως και όλων των Ινστιτούτων και Πανεπιστημίων στη χώρα, αλλά άλλο αυτό και άλλο η προσπάθεια πριμοδότησής του ή μετεξέλιξής του με αδιαφανείς τρόπους και με στόχους που δεν εξυπηρετούν τη Δημόσια Εθνική Παιδεία.
Μιχάλης Σφυράκης
Καθηγητής ΠΕ19 Πληροφορικής
Θεωρώ απαραίτητη την ύπαρξη ενός τέτοιου φορέα. Πώς είναι δυνατόν, να εδραιωθεί ένα ‘νέο σχολείο’, που θα στηρίζεται σε ένα τεχνολογικά εμπλουτισμένο μαθησιακό περιβάλλον, να βασίζεται στις υπάρχουσες υποδομές, σε ένα βιβλίο και στις προφορικές διαλέξεις των δασκάλων προς τους μαθητές τους?
Η έρευνα υπαγορεύει: τεχνολογικό εξοπλισμό, δημιουργία εκπαιδευτικού λογισμικού για όλα τα γνωστικά αντικείμενα και, αλλαγή διδακτικής φιλοσοφίας (δηλαδή πώς διδάσκουμε με τη χρήση των νέων τεχνολογιών?). Όλα αυτά μεταξύ άλλων, πρέπει να αποτελούν αντικείμενο του νέου φορέα, με στόχο μια ποιοτικότερη εκπαιδευτική διαδικασία μέσα από τη χρήση των νέων τεχνολογιών. Ο ΟΕΔΒ στην ψηφιακή εποχή, αποτελεί πλέον παρελθόν.
Στην διατριβή μου διατυπώνονται συγκεκριμένες προτάσεις για το θέμα και ειδικότερα για την διδασκαλία με τη χρήση των νέων τεχνολογιών. Αξιοποιήστε την ερευνητική δυναμική μας στις νέες υποδομές που θέτετε, ζητήστε τις εισηγήσεις μας!
Αν δεν προχωρήσουμε τώρα στις μεταβολές θα έρθουμε σύντομα αντιμέτωποι με ερωτήματα του τύπου: ‘Τι κάνουμε όταν το αδιανόητο μέλλον είναι ήδη παρελθόν?’
Οι υπογράφοντες το παρόν κείμενο Έλληνες εκδότες παρουσιάζουμε παρακάτω τις απόψεις μας για το σημαντικό θέμα του σχολικού βιβλίου. Θεωρώντας ότι η χώρα μας στο θέμα αυτό αποτελεί ένα παράδειγμα θλιβερής καθυστέρησης σε σχέση με τον ευρωπαϊκό και παγκόσμιο χώρο, επιδιώκουμε να παρέμβουμε με σκοπό να προκαλέσουμε ένα γόνιμο διάλογο ο οποίος, ελπίζουμε, θα καταλήξει σε συμπεράσματα και ενέργειες που θα ανατρέψουν το υπάρχον καθεστώς.
1) Τι ισχύει στην Ελλάδα σήμερα
Στη χώρα μας στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση από πολλά χρόνια επικρατεί, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, το σύστημα του ενός βιβλίου για το ίδιο γνωστικό αντικείμενο σε όλα τα σχολεία της χώρας. Το βιβλίο αυτό εκδίδεται από το ελληνικό κράτος και διανέμεται δωρεάν στους μαθητές των δημόσιων σχολείων.
Μέχρι πρότινος τα βιβλία συγγράφονταν με αναθέσεις, χωρίς διαγωνισμούς.
Τα τελευταία χρόνια άρχισαν να γίνονται διαγωνισμοί για τη συγγραφή βιβλίων. Επί υπουργίας του Γ. Αρσένη, μάλιστα, έγινε η πρώτη απόπειρα δημιουργίας του «πολλαπλού» λεγόμενου βιβλίου, πάντοτε όμως έκδοσης του δημοσίου. Η εφαρμογή του συστήματος αυτού στην πράξη είχε ζωή ενός έτους μόνο.
Η λογική που διέπει το επικρατούν σύστημα του ενός δημόσιου βιβλίου για το ίδιο γνωστικό αντικείμενο σε όλα τα σχολεία της χώρας στηρίζεται στις εξής αρχές:
α) της ισότητας μεταξύ των μαθητών: όλοι να έχουν το ίδιο βιβλίο, να μην ευνοείται κανείς, να εξασφαλίζεται η ομαλή λειτουργία του συστήματος των εξετάσεων σε πανελλήνια κλίμακα με τα ίδια θέματα που προέρχονται από τα ίδια βιβλία – οι καθηγητές, όταν διορθώνουν, έχουν ανοιχτό το βιβλίο και ελέγχουν κατά πόσο ο μαθητής έχει γράψει / αποστηθίσει με ακρίβεια το περιεχόμενό του – θεωρούν δηλ. οι υπέρμαχοι αυτής της αρχής ότι η δυνατότητα επιλογής καταργεί την ισότητα, συγχέοντας εν προκειμένω τις έννοιες της ανισότητας και της διαφορετικότητας και καταπνίγοντας έτσι κάθε προσπάθεια ελεύθερης έκφρασης και δημιουργίας.
β) του αποκλεισμού στο θέμα αυτό της «καταραμένης, διεφθαρμένης και αδηφάγου» ιδιωτικής πρωτοβουλίας, η οποία, κατά την άποψη ορισμένων, «θα μπορούσε σε αντίθετη περίπτωση από τη μια να περνάει αντιδραστικές και αντιδημοκρατικές νοοτροπίες στα σχολεία και από την άλλη να κερδίζει σε βάρος του Έλληνα φορολογουμένου». Αγνοούν όμως όσοι προβάλλουν τέτοιους φόβους από τη μια μεριά ότι ήδη το κράτος σε ευρεία κλίμακα (ακόμη και στην παραγωγή των σχολικών βιβλίων μέσω ιδιωτών εκτυπωτών και βιβλιοδετών) συνεργάζεται με την ιδιωτική πρωτοβουλία και από την άλλη ότι και τα βιβλία που ήδη κυκλοφορούν γράφονται εν πολλοίς από συγγραφείς που δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι, πράγμα που σημαίνει ότι υπάρχει η δυνατότητα να δημιουργηθεί το καλό βιβλίο μέσα από μια κοινωνική συνάντηση και διάλογο.
γ) της δωρεάν διανομής των βιβλίων στους μαθητές (αυτό είναι κάτι που μπορεί και πρέπει να διατηρηθεί και στην περίπτωση συνεργασίας κράτους και ιδιωτικού τομέα),
δ) του άκρατου συγκεντρωτισμού που χαρακτηρίζει το εκπαιδευτικό μας σύστημα και γενικότερα την ελληνική διοίκηση (μια αρχή της οποίας τα δεινά γεύεται σήμερα η χώρα μας και γι’ αυτό γίνονται προσπάθειες να ξεπεραστούν τέτοιες καταστάσεις – παράδειγμα ο «Καλλικράτης»).
Τα αποτελέσματα αυτού του συστήματος είναι η μονομέρεια (δεν υπάρχουν εναλλακτικές απόψεις, κάλυψη διαφορετικών αναγκών κτλ.), η χαμηλή ποιότητα λόγω έλλειψης ανταγωνισμού, η διατήρηση των ίδιων βιβλίων για μεγάλο χρονικό διάστημα με τα ίδια λάθη, με τις ίδιες παρωχημένες ιδέες και πληροφορίες, η θεοποίηση του σχολικού βιβλίου, το οποίο αποστηθίζουν οι μαθητές ως μοναδική πηγή σοφίας, η καθήλωση της εκπαίδευσης σε ένα σύστημα που οδηγεί στο μαρασμό, η ενασχόληση των Ελλήνων εκδοτών εκπαιδευτικών βιβλίων μόνο με τα βοηθήματα, η απαξίωση ενός δυναμικού εκπαιδευτικών και επιστημόνων γενικότερα, που θα μπορούσαν να προσφέρουν πολλά στον τομέα αυτό και, τέλος, ο ευνουχισμός του όλου εκπαιδευτικού συστήματος με τα συνακόλουθα αποτελέσματα σε όλο το κοινωνικό γίγνεσθαι.
2) Τι ισχύει στην Ευρωπαϊκή Ένωση σήμερα
Στην Ευρωπαϊκή Ένωση και γενικά στις περισσότερες χώρες του ΟΟΣΑ, με επιμέρους διαφορές ανά χώρα λειτουργεί το σύστημα των πολλών βιβλίων και διδακτικών μέσων που δημιουργούνται από την ιδιωτική πρωτοβουλία (από εκδότες κτλ.), από τα οποία κάθε σχολείο διαλέγει αυτό που θεωρεί κατάλληλο. Το βιβλίο κατά κανόνα το αγοράζει το σχολείο με επιδότηση από το κράτος ή από την τοπική αυτοδιοίκηση και το δανείζει στο μαθητή, ο οποίος είναι υποχρεωμένος να το επιστρέψει στο τέλος του σχολικού έτους στο σχολείο του, έτσι ώστε να το χρησιμοποιήσουν τα παιδιά που θα φοιτήσουν στην ίδια τάξη τα επόμενα έτη. Με αυτόν τον τρόπο το ίδιο αντίτυπο χρησιμοποιείται τέσσερα περίπου χρόνια, οπότε συνήθως αλλάζουν τα αναλυτικά προγράμματα και το σχολείο προμηθεύεται νέα βιβλία γραμμένα με το νέο αναλυτικό πρόγραμμα.
Οι αρχές στις οποίες στηρίζεται το σύστημα αυτό είναι οι εξής:
– η ελευθερία επιλογής του διδάσκοντος. Ο εκπαιδευτικός στις χώρες αυτές αντιμετωπίζεται με εμπιστοσύνη ως επιστήμονας με ελευθερία σκέψης, με ιδιαίτερη προσωπικότητα, που μπορεί να επιλέξει κάτι καινούριο και πρωτοποριακό, κάτι που ταιριάζει περισσότερο στη δική του προσωπικότητα και στις εξατομικευμένες ανάγκες των μαθητών του, να δημιουργήσει ακόμα ο ίδιος δικό του εκπαιδευτικό υλικό. Γενικά αισθάνεται ο εκπαιδευτικός ότι είναι ένα ελεύθερο και δημιουργικό άτομο και το κλίμα αυτό της ελευθερίας και δημιουργικότητας το περνάει και στους μαθητές του, με ένα λόγο κάνει σωστά τη δουλειά του.
– η πίστη ότι κάθε μαθητής, κάθε διαμέρισμα χώρας, κάθε διαφορετική πολιτισμική μονάδα και κοινωνικό στρώμα έχει ανάγκη από διαφορετική αντιμετώπιση, εξού και η ανάγκη πολλαπλού υλικού.
– η απαλλαγή από τη φοβία της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, σε μια κοινωνία μάλιστα που ξέρει να έχει κανόνες ρύθμισης του παιχνιδιού, τους οποίους όλοι σέβονται. Η ιδιωτική πρωτοβουλία εξάλλου δεν είναι ανεξέλεγκτη, ενεργεί σε ένα πλαίσιο που θέτει το κοινωνικό σύνολο και από άποψη οικονομική δεν επιβαρύνει τον προϋπολογισμό πέρα από το όριο των πιστώσεων που η κοινωνία θεωρεί απαραίτητες για την έκδοση βιβλίων και εκπαιδευτικού υλικού.
Το αποτέλεσμα είναι η ανώτερη ποιότητα των βιβλίων λόγω του ανταγωνισμού, καθώς και η λειτουργία του σχολείου με σύγχρονες μεθόδους. Αυτό στη συνέχεια δένει με όλο το πνεύμα της εκπαίδευσης, που είναι ανοιχτή στον κόσμο, στη σκέψη, στην τέχνη, στη ζωή, στην κοινωνία.
3) Τι προτείνεται για το ελληνικό σχολικό βιβλίο
Το Υπουργείο Παιδείας, Διά Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων:
– Καταρτίζει, ανά μάθημα, περίγραμμα αναλυτικού προγράμματος σπουδών, τους σκοπούς του μαθήματος και τα θέτει σε ανοιχτή διαβούλευση.
– Μετά την οριστικοποίηση του προγράμματος καλεί κάθε ενδιαφερόμενο, φυσικό ή νομικό πρόσωπο (εκδότη, συγγραφέα κτλ.), ώστε μετά από 12 μήνες περίπου να υποβάλει δοκίμια ολοκληρωμένων βιβλίων προς έγκριση.
– Καθορίζει διαδικασία αξιολόγησης των προτάσεων που υπεβλήθησαν.
– Τα βιβλία που θα εγκρίνει ανά μάθημα τα αγοράζει για λογαριασμό των σχολικών βιβλιοθηκών και στέλνει από ένα αντίτυπο σε κάθε σχολείο.
– Οι εκπαιδευτικοί, ο καθένας για το μάθημά του, μέσω του συλλόγου διδασκόντων, καταρτίζουν κατάλογο του ενός βιβλίου ανά μάθημα που θα διδάξουν στο επόμενο σχολικό έτος.
– Οι εκδότες των επιλεγέντων βιβλίων πραγματοποιούν την αποστολή των συγκεκριμένων τίτλων στα σχολεία πριν αρχίσει το σχολικό έτος.
Πρότασή μας και προς το σκοπό επίτευξης άριστου αποτελέσματος είναι η σταδιακή διαβούλευση και η υιοθέτηση του νέου συστήματος, αφού περάσει από ένα έτος πιλοτικής εφαρμογής σε μικρό αριθμό τίτλων. Στην τελική εφαρμογή του νέου συστήματος θεωρούμε ότι πρέπει το ΥΠΔΒΜΘ να προχωρήσει σταδιακά για μία τάξη ανά έτος (θα μπορούσε το α΄ έτος π.χ. να ξεκινήσει από την α΄ δημοτικού, την α΄ γυμνασίου και την α΄ λυκείου).
Και είναι τώρα οι συγκυρίες κατάλληλες δεδομένου ότι το ΥΠΔΒΜΘ μελετά την αναμόρφωση προγραμμάτων και βιβλίων σε όλο το φάσμα της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.
Τα οφέλη από το νέο σύστημα
α. Διδακτικά οφέλη:
Ο συνεχής εκδοτικός ανταγωνισμός θα δώσει βιβλία:
– Άριστης εκτύπωσης και εμφάνισης.
– Ανταγωνιστικής και πρωτοποριακής διδακτικής παρουσίασης της ύλης.
– Με πρόσθετο εκπαιδευτικό υλικό για κατ’ οίκον εξάσκηση των μαθητών.
– Με σύγχρονη και επικαιροποιημένη διδακτική ύλη.
– Με εξασφαλισμένη την έγκαιρη παραγωγή και παράδοσή τους στους μαθητές.
β. Οικονομικά οφέλη:
– Το ΥΠΔΒΜΘ θα απαλλαγεί από τη λειτουργία δαπανηρών υπηρεσιών όπως ο ΟΕΔΒ, το τμήμα εκδόσεων του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου με τους πολλούς συνεργάτες κατά την περίοδο συγγραφής, επιμέλειας και παραγωγής των σχολικών βιβλίων στο παρελθόν (με τις επισημανθείσες στο παρελθόν παρενέργειες).
– Θα εξυγιανθεί το κύκλωμα εκτυπώσεων – βιβλιοδεσίας με αναβάθμιση του τομέα της παραγωγής. Το δημόσιο θα απαλλαγεί από τις δαπάνες για τα ενοίκια αποθηκών χιλιάδων τ.μ., για το κόστος λειτουργίας τους αλλά και για το κόστος μεταφοράς και διανομής των σχολικών βιβλίων.
– Θα απαλλαγεί το δημόσιο από απώλειες που υπερβαίνουν το 10% των αντιτύπων από αδιάθετα, κακέκτυπα ή υπόλοιπα σε αποθήκες του ΟΕΔΒ ή των σχολείων.
– Θα υπάρξει μικρότερο συνολικό κόστος από το σημερινό κόστος Διοίκησης – Παραγωγής – Αποθήκευσης – Διανομής: Π.Ι. (Τμήμα Συγγραφής – DTP), Ίδρυμα Παιδείας (Συγγραφή Τεστ) και ΟΕΔΒ.
γ. Κοινωνικό όφελος:
– Η βασική εκπαίδευση των ελληνοπαίδων θα γίνεται πλέον με διδακτικό υλικό και μέσα σύγχρονα και διαρκώς επικαιροποιούμενα.
– Η κατανάλωση χαρτιού για τα σχολικά βιβλία θα μειωθεί κατά 50%-80% λόγω της δανειστικής διανομής, προς όφελος της εθνικής οικονομίας και του περιβάλλοντος.
– Οι μαθητές θα αγαπήσουν περισσότερο το βιβλίο.
– Θα αυξηθεί η απασχόληση στον κλάδο με ανάδειξη νέων συγγραφέων και δημιουργών, με αποτέλεσμα τη μείωση της ανεργίας.
Βασικές προϋποθέσεις εφαρμογής του προτεινόμενου συστήματος
– Θεωρούμε ότι βασική προϋπόθεση για να λειτουργήσει το σύστημα αυτό χωρίς να επιβαρύνεται ο κρατικός προϋπολογισμός, αντίθετα μάλιστα με δυνατότητες να ελαφρυνθεί, είναι η διανομή δωρεάν κατ’ έτος των βασικών βιβλίων στους μαθητές, οι οποίοι θα πρέπει να τα επιστρέφουν στο τέλος της σχολικής χρονιάς σε καλή κατάσταση, ώστε να χρησιμοποιηθούν από άλλους μαθητές της ίδιας τάξης τα επόμενα 3 ή 4 χρόνια. Εξαίρεση θα αποτελούν τα βιβλία ή άλλα υλικά που είναι αναλώσιμα, όπως τετράδια ασκήσεων, και βιβλία αναφοράς, όπως γραμματικές, που θα δίνονται στους μαθητές χωρίς την υποχρέωση να τα επιστρέψουν.
– Αυτή η διαδικασία θα κάνει τους μαθητές να προσέχουν το βιβλίο, να σέβονται την περιουσία του κράτους, τον Έλληνα φορολογούμενο. Πρέπει να σταματήσει το φαινόμενο του καψίματος των βιβλίων στο τέλος της χρονιάς ή της απόρριψής τους στα καλάθια των αχρήστων.
– Οι οικονομικοί όροι της έκδοσης των βιβλίων πρέπει να είναι αποτέλεσμα ανοιχτής διαβούλευσης, όπου οι εκδότες, οι συγγραφείς, το κράτος θα προσπαθήσουν να βρουν τη χρυσή τομή που θα εξασφαλίσει τη μέγιστη οικονομία με το καλύτερο αποτέλεσμα. Η διαφάνεια πρέπει να αποτελεί σταθερή προϋπόθεση για το χειρισμό των οικονομικών.
– Μια άλλη βασική αρχή όμως είναι ότι, πέραν του ορισμένου βιβλίου ή βιβλίων που θα επιλέξει το σχολείο για κάθε γνωστικό αντικείμενο, ο μαθητής και ο εκπαιδευτικός πρέπει να έχουν πρόσβαση σε έναν ευρύτερο κύκλο έργων ή μέσων μετάδοσης της γνώσης. Στη λογοτεχνία π.χ., εκτός από ένα συνηθισμένο βιβλίο με αποσπάσματα λογοτεχνικών κειμένων, ο εκπαιδευτικός πρέπει να έχει τη δυνατότητα να προτείνει στους μαθητές για ανάγνωση και ολόκληρα έργα από την ελληνική και την παγκόσμια λογοτεχνία. Αυτό είναι κάτι που ισχύει και για κάθε γνωστικό αντικείμενο τηρουμένων των αναλογιών. Έτσι μια πλούσια σχολική βιβλιοθήκη και η πρόσβαση στο διαδίκτυο είναι στοιχεία απαραίτητα για τη λειτουργία ενός σύγχρονου σχολείου.
Για την Ομάδα Βιβλίου,
Κωνσταντίνος Γκοβόστης (Εκδόσεις Γκοβόστη)
Εύα Καραϊτίδη (Εκδόσεις της Εστίας)
Νίκος Καρατζάς (Βιβλιοπωλεία και εκδόσεις Ιανός)
Γιάννης Κωνστανταρόπουλος (Εκδόσεις Μίνωας)
Βαγγέλης Παπαθανασόπουλος (Εκδόσεις Κέδρος)
Γιώργος Παπασωτηρίου (Βιβλιοπωλεία και εκδόσεις Παπασωτηρίου)
Στέφανος Πατάκης (Εκδόσεις Πατάκη)
Γιώργος Παρίκος (Εκδόσεις Ίων/Έλλην)
Αθανάσιος Σταμούλης (Εκδόσεις Σταμούλη)
Θανάσης Ψυχογιός (Εκδόσεις Ψυχογιός)
H Σύνθεση του ΔΣ του ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟΥ ΨΗΦΙΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΕΚΔΟΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ, θα πρέπει να υπάρξει Ευρύτερη Κοινωνική Εκπροσώπηση, καθώς αυτό θα αποτελέσει πυλώνα ανάπτυξης και η μορφή του θα είναι Εθνική και Κοινωνική.
Το ΔΣ θα ελέγχει την λειτουργία του φορέα συμπεριλαμβανομένων και των ενεργειών του Διευθυντή. Συνεπώς θα πρέπει να ΑΠΕΜΠΛΑΚΕΙ η σύνθεσή του από την βούληση του εκάστοτε Διευθυντή και προφανώς από τον πολύ στενό κύκλο των καθηγητών Πληροφορικής ανά την χώρα.
Θα πρέπει να συμπεριληφθούν στο νέο ΔΣ ένας εκπρόσωπος της Διαρκούς Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής και ένας εκπρόσωπος του Ελεγκτικού Συνεδρίου. Έτσι θα εξασφαλισθεί η διαφάνεια και ο ενδελεχής έλεγχος όλων των ενεργειών, Επιστημονικών και Οικονομικών.
Ο Διευθυντής του Εθνικού και Κοινωνικού πλέον Ινστιτούτου, θα πρέπει να ανταποκρίνεται σε Πολιτικό- Κοινωνικά κριτήρια επιλογής, καθώς θα είναι ο τελικός υπεύθυνος για τον πολύ σημαντικό τομέα των «ΕΚΔΟΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ», το περιεχόμενο του οποίου απαιτεί υπόβαθρο κυρίως στις Κοινωνικές επιστήμες. Όση σχέση έχουν οι διοικούντες επι 25ετία το ΕΑΙΤΥ με την εκπαίδευση, έχουν και οι χιλιάδες άλλων ειδικοτήτων Πανεπιστημιακοί, πολλοί δε εξ αυτών, έχουν ως αποκλειστικό αντικείμενο την Παιδεία, χωρίς αυτό να αποκλείει την Εκπαιδευτική και Διοικητική εμπειρία.
Το Υπουργείο πρέπει να αποδείξει πως ετοιμάζει ένα νομοσχέδιο με κριτήριο την Παιδεία και όχι μια επικαλυπτόμενη νομιμοποίηση της ιδιότυπης λειτουργίας του ΕΑΙΤΥ.
Άλλο είναι η έκδοση βιβλίων και άλλο η έκδοση ψηφιακού συνοδευτικού υλικού. Το πρόβλημα με το δεύτερο είναι ότι απαιτεί την (πολύ καλή) συνεργασία ειδικών στην πληροφορική αφενός και ειδικών στο γνωστικό αντικείμενο αφετέρου. Αυτό φυσικά αν μιλάμε για πολύ προχωρημένες εφαρμογές. Αυτές όμως μέχρι σήμερα έχει αποδειχθεί ότι είναι πολυδάπανες αφενός και εντέλει άχρηστες στο σχολικό περιβάλλον (ακριβώς επειδή δεν έγιναν «πατώντας» πάνω στα υπαρκτά σχολικά εγχειρίδια). Όπως επισημάνθηκε και στο ερώτημα για τα βιβλία, το συνοδευτικό ψηφιακό υλικό δεν χρειάζεται να είναι τίποτα ιδιαίτερο από τεχνολογικής απόψεως, χρειάζεται όμως να έχει συγκεντρωθεί και δομηθεί από ανθρώπους που ξέρουν καλά το εκάστοτε μάθημα και έχουν φαντασία, μεράκι και ενδιαφέρον. Θα στελεχωθεί με τέτοιους ανθρώπους αυτός ο οργανισμός; Αν όχι, τότε μετά βεβαιότητας και αυτός αποτύχει να φέρει την πολυπόθητη ανανέωση στους απαρχαιωμένους τρόπους διδασκαλίας μας… Δεν χρειάζονται χρήματα, χρειάζονται απλώς οι κατάλληλοι άνθρωποι και λίγες καλές ιδέες.
Πάντως ο ΟΕΔΒ είναι μία αμαρτωλή ιστορία, όπως και πολλές άλλες στην Ελλάδα, και θέλει άμεσα εκσυγχρονισμό των διαδικασιών και διαφάνεια στις προμήθειες.
ΔΙΑΦΩΝΩ ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟΥ ΨΗΦΙΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΤΚΗΣ ΚΑΙ ΕΚΔΟΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ. ΟΙ ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΠΡΟΒΛΕΠΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΦΟΡΕΑ ΝΑ ΥΠΑΧΘΟΥΝ ΣΤΟ ΥΠΟ ΙΔΡΥΣΗ «ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ». ΔΕ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΑΛΛΟΥΣ ΠΡΟΕΔΡΟΥΣ ΚΑΙ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ
Αναδόμηση επί αναδομήσεως, φοβάμαι ότι γίνονται απόπειρες που παραμένουν σε επιτελικό επίπεδο και δεν φτάνουν στα σχολεία.
Αν και εργάζομαι μόλις 4 χρόνια στην εκπαίδευση – σε 4 κύρια σχολεία – έχω συναντήσει δύο σχολικές βιβλιοθήκες πλήρως εξοπλισμένες (από τα ευρωπαϊκά προγράμματα) αλλά κλειδωμένες και χωρίς πρόσβαση για την κοινότητα, διότι δεν έχει τοποθετηθεί υπεύθυνος βιβλιοθήκης. Τέτοιες εικόνες μας προκαλούν απογοήτευση και δυσπιστία για τους επιτελικούς σχεδιασμούς. Από την άλλη, σίγουρα έχουν γίνει βελτιώσεις τα τελευταία χρόνια. Χρειάζεται μεγάλη μέριμνα, να μην σπαταλούνται κονδήλια σε δράσεις που δεν μπορούν να έχουν συνέχεια – να εξασφαλίζεται η βιωσιμότητα των παραμβάσεων.
Χρειάζεται κι εμείς οι εκπαιδευτικοί να διεκδικούμε το δικαίωμα να αξιοποιούμε όποιους πόρους και υποδομές διαθέτουν τα σχολειά μας.
Δεν χρειαζόμαστε άλλους φορείς.
Το μόνο που δημιουργείται, μ΄αυτό τον τρόπο, είναι διαδικασία επί της διαδικασίας, υπερδομή επί της υπερδομής που κυριαρχεί πάνω στη δομή, χαρά του γραφειοκράτη.
Απαραίτητη είναι η ριζική αλλαγή των υπαρχόντων, αλλαγή προσανατολισμών, νέες τεχνολογίες, ιδέες και άνθρωποι.
Αν όλα αυτά φαντάζουν πολλά, τότε ας γίνει κάτι πιό εύκολο.
Ας καταργηθούν όλα για να χτιστούν τα πάντα από την αρχή.
ΜΟΥΧΛΙΑΣΑΜΕ
Δεν νομίζω ότι είναι θέμα ίδρυσης νέου φορέα, αλά να διατηρηθεί ο ΟΕΔΒ και να ενισχυθεί με έναν φορέα για την τεχνολογική και ηλεκτρονική υποστήριξη. Κυρίως, να στελεχωθούν και να υπάρχουν λειτουργικές βιβλιοθήκες σε κάθε σχολική μονάδα. Δεν αποκλείω τη συνεργασία του ΟΕΔΒ και του Τεχνολογικού ΦΟΡΈΑ ΜΕ ΈΓΚΥΡΟΥς ΕΚΔΟΤΙΚΟΎς ΌΊΚΟΥς, ΠΆΝΤΑ ΜΕ ΚΡΙΤΉΡΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΣΑΦΉ ΡΌΛΟ ΤΩΝ ΔΎΟ ΦΟΡΈΩΝ ΤΟΥ ΥΠΕΠΘ
Η δημιουργία ενός φορέα που θα αναλάβει τη συνολική ψηφιακή υποστήριξη του εκπαιδευτικού έργου του Υπουργείου Παιδείας είναι απαραίτητη για την τυποποίηση και ολοκλήρωση των επιμέρους προσπαθειών που πραγματοποιούνται στον τομέα αυτό.
Επίσης, για την περαιτέρω ανάπτυξη των δραστηριοτήτων ψηφιοποίησης, οι οποίες θα πρέπει να περιλαμβάνουν τουλάχιστον on-line διδασκαλία, video on demand κλπ, τόσο για τις τρείς βαθμίδες της εκπαίδευσης όσο και την επαγγελματική κατάρτιση.
Νομίζω ότι η επιλογή των βιβλίων και των συγγραμμάτων από τους εκπαιδευτικούς & η ύπαρξη βιβλιοθηκών σε όλα τα δημόσια σχολεία θα συμβάλλει περισσότερο στην ουσιαστική μάθηση των μαθητών.
Δίνει το δικαίωμα και ταυτόχρονα υποχρεώνει τον εκπαιδευτικό να αναζητά διεθνή και ελληνική βιβλιογραφία & να κάνει επιλογή θεμάτων και στοιχείων από ένα ευρή βιβλιογραφικό φάσμα. Αυτό άλλωστε εφαρμόζεται ήδη στις προηγμένες εκπαιδευτικά χώρες του εξωτερικού.
Επίσης είναι σημαντικό να μπορεί να συμμετάσχει (χωρίς πρόσθετη αμοιβή) οποιοσδήποτε καθηγητής επιθυμεί να εκδώσει ένα βιβλίο, η καταλληλότητα του οποίου δεν πρέπει να κριθεί από συντεχνειακές επιτροπές. Πρέπει να κριθεί από την εκπαιδευτική και κυρίως την ελληνική μαθητική κοινότητα στην οποία και απευθύνεται.
Με βάση τις παραπάνω προϋποθέσεις, θεωρώ χρήσιμη την ύπαρξη ενός τεχνολογικού φορέα που θα έχει ως αποκλειστικό έργο την εκδοτική υποστήριξη αλλά κυρίως την ψηφιακή υποστήριξη του εκπαιδευτικού έργου του Υπουργείου Παιδείας.
Σε ό,τι αφορά στη συνολική ερευνητική υποστήριξη του Υπουργείου, υπάρχει μια πληθώρα ξεχασμένων-παραγκωνισμένων αλλά ικανών-καταρτισμένων εκπαιδευτικών με μεράκι & όραμα, που μπορούν να συμβάλλουν σε συνεργασία με καθηγητές Πανεπιστημίων(χωρίς πρόσθετη αμοιβή). Ας απελευθερωθούν οι κρυφές δυνάμεις!
Τέλος, πιστεύω βαθύτατα ότι οποιοσδήποτε φορέας κι αν συσταθεί, δεν θα επιτύχει το σκοπό του αν υπεισέλθουν το κέρδος και η ματαιοδοξία των προσώπων που τον στελεχώνουν.
Το μέλλον των παιδιών μας, αξίζει να χτιστεί πάνω στα βιβλία αγνών συγγραφέων με αγάπη στο λειτούργημα που ασκούν τόσα χρόνια.
Η γνωμη μου για τα μαθηματα Ειδικοτητων της Εππαγγελματικης Εκοπαιδευσης να γινει κατι αναλογο με το ΕΥΔΟΞΟΣ.
ναι, είναι καλό να γίνει
να γίνουν δημόσια τυπογραφεία κτλ, να αυξηθεί ο κρατισμός, όχι όλα σε ιδιώτες