Αρχική Πολιτική συμμετοχή ομογενών και αλλοδαπών υπηκόων τρίτων χωρών που διαμένουν νόμιμα και μακροχρόνια στην ΕλλάδαΆρθρο 1Σχόλιο του χρήστη Παναγιώτης Βαρλάγκας | 30 Δεκεμβρίου 2009, 02:27
  • Σχόλιο του χρήστη 'Παναγιώτης Βαρλάγκας' | 30 Δεκεμβρίου 2009, 02:27

    Το παρόν νομοσχέδιο εισάγει τους εξής νέους τρόπους απόκτησης της Ελληνικής ιθαγένειας *από της γεννήσεως* ενός προσώπου: Α) Γέννηση του προσώπου στην Ελλάδα (κατ' αρχήν ius soli) ΚΑΙ 5ετής νόμιμη και μόνιμη διαμονή ενός εκ των γονέων του στην Ελλάδα, που να έχει συμπληρωθεί είτε πριν τη γέννηση, είτε μετά αυτήν (δηλ. λανθάνον ius soli που το ενεργοποιεί η κατάσταση αλλοδαπού του ενός γονέα) (οπότε και η *από της γεννήσεως* απόκτηση της Ελληνικής ιθαγένειας αποκτάται αναδρομικά; όταν λέμε "συμπληρωθεί" θα πρέπει η μόνιμη και νόμιμη διαμονή να έχει αρχίσει έστω και μιαν ημέρα πριν τη γέννηση, ή μπορεί να αρχίσει και μετά; Αν και θεωρώ ότι α) αναδρομικά και β) και μετά είναι οι ορθές απαντήσεις, καλό είναι να υπάρξει διασάφηση αυτών για να μην παρουσιαστούν διχογνωμίες στην πράξη της εφαρμογής του νόμου!) Β) Γέννηση του προσώπου στην Ελλάδα (κατ' αρχήν ius soli) ΚΑΙ γέννηση ενός γονέα στην Ελλάδα (διπλό ius soli) ΚΑΙ μόνιμη διαμονή του γονέα στην Ελλάδα από τη γέννηση του (του γονέα) (δηλ. λανθάνον διπλό ius soli που το ενεργοποιεί η μόνιμη διαμονή του γονέα από τη γεννήσεως του) Παραδείγματα: 1) Περίπτωση Α, αλλά όχι Β: Ο αλλοδαπός Μ έχει γεννηθεί στην Αλβανία, μένει νόμιμα στην Ελλάδα επί 5 χρόνια και 1 ημέρα και γεννιέται το τέκνο του Τ. Το Τ αποκτά την ελληνική ιθαγένεια με τη γέννηση του Παραλλαγή α': Ο αλλοδαπός Α έχει γεννηθεί στην Ουκρανία, μένει νόμιμα στην Ελλάδα μόνο 2 χρόνια και γεννιέται το τέκνο του Τ. Ο Μ συνεχίζει να μένει στην Ελλάδα και άλλα 3 χρόνια και 1 μέρα. Το Τ αποκτά την ελληνική ιθαγένεια με τη γέννηση του αναδρομικά (;) μετά από αίτηση του Α και της μητέρας του τέκνου, Μ. Παραλλαγή β': Ο αλλοδαπός Α έχει γεννηθεί στην Γεωργία, μένει παράνομα στην Ελλάδα και γεννιέται το τέκνο του Τ. Ο Α μετά από 1 χρόνο αποκτά νόμιμη άδεια διαμονής και συνεχίζει να μένει στην Ελλάδα, νόμιμα πλέον και άλλα 5 χρόνια και 1 μέρα έκτοτε. Το Τ αποκτά (;) την ελληνική ιθαγένεια με τη γέννηση του αναδρομικά (;) μετά από αίτηση του A και της μητέρας του τέκνου, Μ. 2) Περίπτωση B, αλλά όχι A: Για να μην πληρούται το πραγματικό της παραγράφου 2, θα πρέπει ο γονέας του γεννημένου στην Ελλάδα τέκνου να *ΜΗΝ* έχει 5 χρόνια μόνιμης και νόμιμης διαμονής στην Ελλάδα, αλλά να *έχει* γεννηθεί εδώ και να μένει συνεχώς έκτοτε εδώ (προφανώς παράνομα). Παράδειγμα: Ο αλλοδαπός Α, 20 ετών, έχει *γεννηθεί στην Ελλάδα*, και διαμένει μόνιμα αλλά *παράνομα* (χωρίς άδεια διαμονής) στην Ελλάδα από τη γέννηση του μέχρι και τώρα *συνεχώς*. Το τέκνο του, Τ, αποκτά την ελληνική ιθαγένεια από της γεννήσεως του. Τέλος προστίθεται ο παρακάτω τρόπος απόκτησης της ιθαγένειας από της γεννήσεως, που δίνει τη δυνατότητα αντιμέτωπισης μιας "οιονεί ανιθαγένειας" που αν έχω εννοήσει σωστά αντιμετωπίζουν τα παιδιά μεταναστών από ορισμένες Αφρικανικές χώρες: Γ) Γέννηση του προσώπου στην Ελλάδα ΚΑΙ αδυναμία απόκτησης της ξένης ιθαγένειας των γονέων του με σχετική δήλωση των γονέων του στις οικείες αλλοδαπές αρχές όταν το δίκαιο της ιθαγένειας των γονέων του απαιτεί την υποβολή παρόμοιας δήλωσης. Για μένα νομοτεχνικά η παράγραφος 4γ πάντως δεν στέκει. Και εξηγούμαι: * Το εάν ένα πρόσωπο έχει την ιθαγένεια ενός κράτους, το αποφασίζει κυριαρχικά το κράτος αυτό: Μαριδάκης, "Ιδιωτικόν Διεθνές Δίκαιον", 1950, σελ. 202: "Η Πολιτεία θέτει αυτοδυνάμως τους κανόνας δικαίου, τους καθορίζοντας τα στοιχεία τα οποία πρέπει να υπάρχουν δια να είνε [sic] [...] τις πολίτης αυτής. Τα της ιθαγενείας ανήκουν, κατ' αρχήν, εις την αποκλειστικήν δικαιοδοσίαν (domaine reserve'e) της Πολιτείας [...] Αυτονόητον ότι ουδεμία Πολιτεία δύναται τα τάξη τα προϋποθέσεις υφ' ας άνθρωπός τις είνε [...] πολίτης ετέρας Πολιτείας. Εκάστη Πολιτεία αυτή μόνη προσδιορίζει τίνες είνε μέλη του λαού αυτής, με άλλους λόγους τίνα στοιχεία πρέπει να συγκεντρώνη τις εν τω προσώπου του δια να προσλάβη [...] την ιδιότητα μέλους του λαού αυτής" Πρβλ. και άρθρο 29 Αστικού μας Κώδικα (Κτήσις και απώλεια ιθαγενείας): "Η υπό του προσώπου κτήσις και απώλεια της ιθαγενείας πολιτείας τινός ρυθμίζεται υπό του δικαίου της πολιτείας ταύτης". Υποτεθείστω ότι το κράτος Κ ζητεί κάποιου είδους δήλωση επιπρόσθετα στην καταγωγή των γονέων για να αποδώσει στο τέκνο Τ αυτών την ιθαγένεια του, και για οποιονδήποτε λόγο πέραν των δυνάμεων αυτών (π.χ. πολιτικοί πρόσφυγες) οι γονείς του Τ δεν δύνανται να υποβάλουν τη δήλωση αυτή στις αρχές του κράτους. Συνέπεια όλων των ανωτέρω είναι ότι το Τ είναι *ανιθαγενές* καθότι ΔΕΝ έχει την ιθαγένεια του κράτους Κ (*θα* την είχε, *εάν* είχε γίνει η δήλωση, αλλά *δεν* την έχει). Άρα, πρόκειται για ειδική περίπτωση ανιθαγένειας, και απορώ γιατί δεν έχει αντιμετωπιστεί ως τέτοια έως τώρα, αφού η απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας ius soli από τους ανιθαγενείς προβλέπεται και τα νύν. Σε κάθε περίπτωση θεωρώ ότι ορθότερη νομοτεχνικά θα ήταν η παρ. 4γ, εάν, αντί: "ούτε αποκτά αλλοδαπή ιθαγένεια με τη γέννησή του ούτε μπορεί να αποκτήσει τέτοια με σχετική δήλωση των γονέων του στις οικείες αλλοδαπές αρχές όταν το δίκαιο της ιθαγένειας των γονέων του απαιτεί την υποβολή παρόμοιας δήλωσης" αναδιατυπωνόταν ως εξής: "ούτε αποκτά αλλοδαπή ιθαγένεια με τη γέννησή του• αν το δίκαιο της ιθαγένειας ενός γονέα του απαιτεί την υποβολή δήλωσης για την απόκτηση της ιθαγένειας αυτής, και, σχετική δήλωση δεν είναι δυνατόν, εντός ευλόγου χρονικού διαστήματος από τη γέννησή του, και για λόγους ανωτέρας βίας, είτε να υποβληθεί, είτε, υποβληθείσα, να γίνει δεκτή, τότε θεωρείται ότι δεν έχει αποκτήσει με τη γέννησή του την ιθαγένεια αυτή αυτού του γονέα του"