Αρχική Πολιτική συμμετοχή ομογενών και αλλοδαπών υπηκόων τρίτων χωρών που διαμένουν νόμιμα και μακροχρόνια στην ΕλλάδαΆρθρο 1Σχόλιο του χρήστη Σαλτερής | 30 Δεκεμβρίου 2009, 14:18
Υπουργείο Εσωτερικών Σταδίου 27, Αθήνα 10183 Τηλ.:2131364000, Email: info@ypes.gr email Υπευθύνου Προστασίας Δεδομένων (DPO): dpo@ypes.gr Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων OpenGov.gr Ανοικτή Διακυβέρνηση |
Πολιτική Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα Πολιτική Ασφαλείας και Πολιτική Cookies Όροι Χρήσης Πλαίσιο Διαλόγου |
Creative Commons License Με Χρήση του ΕΛ/ΛΑΚ λογισμικού Wordpress. |
Επιτέλους η συζήτηση για το αυτονόητο. Έλληνας είναι ο κοινωνός της ελληνικής παιδείας (Σύνταγμα Επιδαύρου), δηλδή όποιος πηγαίνει ή φοίτησε για ικανό χρονικό διάστημα στο ελληνικκό σχολείο π.χ. πέντε έτη). Αυτός στα 16 του χρόνια με αίτησή του παίρνει αυτόματα την ελληνική υπηκοότητα, χωρίς να σχετίζεται ο γονέας του με αυτή την ενέργεια. Για παιδιά μικρότερης ηλικίας ισχύουν τα περιγραφόμενα στο σχέδιο νόμου, ε τη διαφορά ότι πρέπει να προβλεφθεί ρητά η προστασία μαθητών του ελληνικού σχολείου σε περίπτωση οποιασδήποτε μορφής "μη κανονικότητας" (νομικής) του γονέα. Θα ήταν αθλιότητα η παραμονή στο υπάρχον καθεστώς ή στο παράδειγμα της Γαλλίας, όπου παιδιά αραβικής καταγωγής, αλλά εντελώς γάλλοι, αφού έχουν φοιτήσει σε γαλλικά σχολεία και έχουν κυρίαρχη γλώσσα τη γαλλική (και κουλτούρα) παραμένουν χωρίς γαλλικό διαβατήριο και βέβαια "εκδικούνται" την γαλλική δημοκρατία. Τελειώνετε γρήγορα με το νόμο και οι βελτιώσεις μπορεί να γίνουν στο μέλλον, με παραδείγματσα που θα φέρει η πράξη. Η Πανελλήνια Ένωση Σχολικών Συμβούλων (πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης), δηλαδή οι άνθρωποι που είναι καθημερινά στα σχολεία και δουλαιά τους είναι η παιδαγωγική και επιστημονική καθοδήγηση των εκπαιδευτικών εδώ και καιρό έχουν τοποθετηθεί για την αναγκαιότητα αυτόματης απόδοσης της ελληνικής υπηκοότητας σε όσα παιδιά ολοκληρώνουν την υποχρεωτική εκπαιδευση στη χώρα μας. Αυτοί είναι εξ ορισμού πατριώτες, με ιδιαίτερες ευαισθησίας, γνώσεις (και Ιστορίας) και απόλυτη αίσθηση της ελληνικής κοινωνικής και εκπαιδευτικής πραγματικότητας.