Αρχική Πολιτική συμμετοχή ομογενών και αλλοδαπών υπηκόων τρίτων χωρών που διαμένουν νόμιμα και μακροχρόνια στην ΕλλάδαΆρθρο 1Σχόλιο του χρήστη Παύλος Βελιτζέλος | 30 Δεκεμβρίου 2009, 16:27
  • Σχόλιο του χρήστη 'Παύλος Βελιτζέλος' | 30 Δεκεμβρίου 2009, 16:27

    Συμφωνώ καταρχήν με το δίκαιο του εδάφους και διαφωνώ με το δίκαιο του αίματος: όσοι ισχυρίζονται ότι «Έλληνας γεννιέσαι και δε γίνεσαι» να μας αποδείξουν ότι έχουν γεννηθεί Έλληνες οι ίδιοι, ότι η ελληνική τους καταγωγή εκτείνεται πέρα από τους γονείς, τους παππούδες και τους προ-παππούδες τους (αλήθεια, πόσοι μπορούν να ξέρουν την καταγωγή τους σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου και γενεών;). Η ιστορία του ελληνισμού, για όσους διαβάζουν τα πονήματα της ιστορικής επιστήμης και όχι την εκάστοτε «βολική» ιστορία, είναι ιστορία ενσωμάτωσης: ο ελληνισμός ενσωμάτωσε ανά τους αιώνες εντυπωσιακούς όγκους πληθυσμών (όχι και τόσο μειονοτικούς…) με μη ελληνική καταγωγή, συνείδηση, γλώσσα κτλ. Δεν μπορεί, λοιπόν, από τη μια να επαιρόμεθα για τη δύναμη του ελληνικού πολιτισμού κι από την άλλη να φοβόμαστε ότι αυτός θα πληγεί από την ενσωμάτωση μειονοτήτων που μάλιστα εμφανίζουν σαφείς τάσεις ενσωμάτωσης (μπορούν να κάνουν κι αλλιώς σε μια κοινωνία χαμηλής ανεκτικότητας;). Οι μετανάστες στην Ελλάδα και ειδικά η λεγόμενη «δεύτερη γενιά», την οποία έχω το προνόμιο να γνωρίζω από πρώτο χέρι στα σχολεία ως εκπαιδευτικός, όχι μόνο επιθυμεί ενσωμάτωση, αλλά μάλλον δεν έχει άλλη επιλογή: έχει γεννηθεί ή μεγαλώσει στην Ελλάδα, έχει πάει στο ελληνικό σχολείο, γνωρίζει μόνο την ελληνική γλώσσα και τη νεοελληνική κουλτούρα (σε σημείο που να νιώθει ξένη όταν επισκέπτεται τον τόπο καταγωγής ή έρχεται σε οποιαδήποτε επαφή μαζί του). Ούτε οι φόβοι για ανεξέλεγκτη αύξηση των μεταναστών στη χώρα έχουν λογική βάση. Τον αριθμό των μεταναστών που θέλουν να εγκατασταθούν στη χώρα μας τον ορίζουν παγκόσμιοι και διαχρονικοί νόμοι του μεταναστευτικού φαινομένου: το πού βρίσκεται η χώρα μας, με ποιους συνορεύει, τι συνθήκες πολιτικές και οικονομικές επικρατούν στις χώρες προέλευσης, το πόσους απορροφά η ελληνική αγορά εργασίας κ.α. ρυθμίζουν τον παραπάνω αριθμό πολύ καλύτερα από ό,τι φαντάζονται οι επαγγελματίες εθνο-προστάτες (μην ξεχνάμε πόσοι μετανάστες έρχονται στη χώρα με σκοπό να περάσουν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες). Η εθνική ταυτότητα, είτε επιστημονικά ιδωμένη είτε με την κοινή λογική, είναι πολιτιστική έννοια και όχι βιολογική ή πολιτική. Σε μια εθνική ταυτότητα ανήκει οποιοσδήποτε βιώνει και υιοθετεί την αντίστοιχη κουλτούρα. Έτσι γινόταν πάντοτε. Όσες φορές επιχειρήθηκε πολιτικά να βιαστεί η παραπάνω διαδικασία, με την πρόκριση του ετεροπροσδιορισμού (αναγνωρίζομαι ως Έλληνας) έναντι του αυτοπροσδιορισμού (αισθάνομαι Έλληνας), υπήρξαν τερατογενέσεις: πιστοποιητικά εθνικοφροσύνης, διακρίσεις, αδικία και βία, πολλή βία… Το σκεπτικό, λοιπόν, του νομοσχεδίου είναι πέρα για πέρα ορθό, και ανθρωπιστικά και ιστορικά. Αποφεύγω να μπω στις νομοτεχνικές λεπτομέρειες: ούτε ειδικός είμαι ούτε θεωρώ ότι αυτές είναι το καίριο στη συγκεκριμένη περίσταση. Το καίριο είναι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ότι πρέπει ο άνθρωπος που ζει εδώ μόνιμα, πάει στο ελληνικό σχολείο και βιώνει την ελληνικότητα να έχει όλα τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που έχουν και οι «γεννημένοι Έλληνες». Τις ειδικές προβλέψεις του νόμου που θα πετύχουν το παραπάνω τις αφήνω στους ειδικούς. Ας αφήσουμε και κάτι στους ειδήμονες σε αυτόν τον τόπο…