Αρχική Πολιτική συμμετοχή ομογενών και αλλοδαπών υπηκόων τρίτων χωρών που διαμένουν νόμιμα και μακροχρόνια στην ΕλλάδαΆρθρο 1Σχόλιο του χρήστη Δρ Γεώργιος Γιαννιτσιώτης | 31 Δεκεμβρίου 2009, 11:17
  • Σχόλιο του χρήστη 'Δρ Γεώργιος Γιαννιτσιώτης' | 31 Δεκεμβρίου 2009, 11:17

    Το ζήτημα της ιθαγένειας είναι πανάρχαιο. Ανάγεται στο ποιος, πότε, πού, και υπό ποιες προϋποθέσεις (κανόνες) εντάσσεται – ανήκει σε ένα κοινωνικό σύνολο (πολιτικά οργανωμένη κοινωνία. Παραδοσιακά, η ένταξη καθίσταται αυτοδίκαιη για τους εξ αίματος συγγενείς. Οι εξ αγχιστείας συγγενείς αφομοιώθηκαν στην πορεία. Αργότερα, με την ανάπτυξη των ανθρώπινων κοινωνιών κατά την αρχαιότητα, σε πόλεις-κράτη με διευρυμένη παρουσία στον κόσμο («διεθνώς»), προέκυψε το θέμα χειρισμού των μετοίκων και των απογόνων αυτών. Σύγχρονη, ανεπτυγμένη εκδοχή του ζητήματος αυτού, οι μετανάστες που «απειλούν» την ηρεμία των γηγενών κατοίκων μιας πολιτικά οργανωμένης κοινωνίας. Υπό το ανωτέρω πρίσμα, η λύση του προβλήματος φαίνεται απλή, αναγώμενη στο μανιχαϊστικό δίλημμα μεταξύ «εθνικής» καθαρότητος (πολιτική ερμητικά κλειστών συνόρων) και απονομής δικαιώματος ιθαγενείας σε όλους τους μετανάστες (πολιτική ανοικτών συνόρων). Της προσεγγίσεως αυτής διαφεύγει όμως, η παράμετρος Malthus και η έμφυτη τάση των ανθρώπων (όπως και όλων των έμβιων όντων επί της γης) να μεριμνούν για την διαιώνιση του είδους δια των φυσικών τους τέκνων. Σε μια περίοδο όπου ο υπερπληθυσμός αποτελεί α) την πρωτεύουσα απειλή για την ύπαρξη αυτής καθεαυτής της ανθρωπότητας και συνακόλουθα για τις όποιες «κατακτήσεις» - επιτεύγματα από το επίπεδο της τοπικής κοινωνίας ως εκείνο της εθνικής ή διεθνούς κοινότητος (όπως την εννοεί ο κάθε άνθρωπος επί της γης από την δική του οπτική γωνία), με πρώτο το επίπεδο διαβίωσης και αναπαραγωγής της κοινωνίας, όπως και β) την ριζική αιτία της επαπειλούμενης οικολογικής κατάρρευσης που προκαλεί ήδη το μεγαλύτερο μεταναστευτικό ρεύμα όλων των εποχών, οι γηγενείς κάτοικοι μιας περιοχής διαισθάνονται ότι δεν θα είναι εις θέσιν να διασφαλίσουν την επιβίωση και διαιώνιση της κοινωνίας στην οποία μεγάλωσαν και έδρασαν ακριβώς λόγω αδυναμίας επίλυσης του βασικού οικονομικού προβλήματος: πώς θα καλυφθούν διαρκώς διογκούμενοι (λόγω και της αύξησης του πληθυσμού συνεπεία της μετανάστευσης) ανάγκες με περιορισμένους πόρους (παραγωγική-διατροφική δυνατότητα). Αυτό το πρόβλημα απειλεί να τινάξει στον αέρα όλο το εποικοδόμημα αρχών-αξιών-κανόνων ρύθμισης των σχέσεων μεταξύ των μελών πολιτικά οργανωμένων κοινωνιών και των ίδιων αυτών οντοτήτων σε παγκόσμια κλίμακα. Ετσι, οι κοινωνίες που έχουν διασφαλίσει ένα επίπεδο διαβίωσης αναπτύσσουν ενστικτωδώς, φοβικά σύνδρομα έναντι των μεταναστών, με τάσεις προσκόλησης σε παραδοσιακές αξίες, κανόνες και νόρμες συμπεριφοράς, όπου ο «άλλος» - διαφορετικός δεν γίνεται αποδεκτός ει μη μόνον εφ’όσον προσαρμοσθεί-αφομοιωθεί. Εδώ βρίσκεται το κλειδί της όποιας πολιτικής απόφασης: Τί θα πράξει ο νομοθέτης; α) θα δώσει (με ή χωρίς προϋποθέσεις) ιθαγένεια στα τέκνα των μεταναστών; Ή β) θα αρνηθεί να απονείμει ιθαγένεια στους μετανάστες; Μεταξύ των δύο αυτών άκρων υπάρχει πάντοτε η χρυσή τομή. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, οι αρχαίοι ημών πρόγονοι είχαν δώσει λύση στο πρόβλημα δια της παιδείας (Ισοκράτης). Ετσι, εάν σήμερα επιθυμούμε λύση με τις μικρότερες, μελλοντικά, κοινωνικές αναταράξεις, η λύση αυτή πρέπει να συνδέει την απονομή Ελληνικής Ιθαγένειας στα τέκνα μεταναστών τα οποία α) έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα, β) δεν έχουν άλλη ιθαγένεια, και γ)έχουν μετάσχει επιτυχώς της δωδεκαετούς ελληνικής πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Η απόκτηση της ιθαγένειας θα γίνεται αυτοδικαίως με την ενηλικίωση και το τέκνο του μετανάστη θα αποκτά όλα τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του Ελληνα Πολίτη εκτός εάν ρητώς αποποιηθεί του ανωτέρω δικαιώματος.