Αρχική Πολιτική συμμετοχή ομογενών και αλλοδαπών υπηκόων τρίτων χωρών που διαμένουν νόμιμα και μακροχρόνια στην ΕλλάδαΆρθρο 1Σχόλιο του χρήστη Γεώργιος Ηλιόπουλος | 31 Δεκεμβρίου 2009, 19:49
  • Σχόλιο του χρήστη 'Γεώργιος Ηλιόπουλος' | 31 Δεκεμβρίου 2009, 19:49

    Δεν γνωρίζω εάν τα σχόλια αυτά τα διαβάζει πραγματικά κανείς ή εάν απλώς ένας ταλαίπωρος φτιάχνει, απλοποιώντας τα, στατιστικά για τον Υπουργό του. Για την μικρή περίπτωση που τους δίδεται κάποια σημασία, ιδού: Τα άρθρα 1, 2 (ειδικά η § δ) και 3 θα σημάνουν δραματική ανεξέλεγκτη αύξηση των περιπτώσεων απόδοσης ιθαγενείας σε μετανάστες που ζουν ή μέλλει να έλθουν στην χώρα μας και αλλοίωση του κοινωνικού ιστού, θα σημάνουν την αύξηση της διαφθοράς, ειδικά στους ΟΤΑ και κάθε άλλου είδους μεσολαβητές απόκτησης ιθαγενείας, καθώς και σημαντική αύξηση των επ’ αμοιβή μεικτών λευκών γάμων, όπως είχε παρατηρηθεί το ’83 με το νέο οικογενειακό δίκαιο πριν τροποποιηθεί. Αναλυτικότερα: Δυστυχώς το νομοσχέδιο δεν φαίνεται να είναι επαρκώς μελετημένο, όπως άλλωστε τα περισσότερα νομοσχέδια στην χώρα μας. Η προχειρότητα αυτή δυστυχώς υποδηλώνει την ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζονται σοβαρά θέματα. Μπαίνω στον πειρασμό να θυμηθώ τις όχι τόσο μακρινές στο παρελθόν «ελληνοποιήσεις», που, εκτός των άλλων, είχαν την «παρενέργεια» να αποκτήσουν ελληνική ιθαγένεια οι σοβαρότεροι μαφιόζοι ομοδόξων κρατών και να χάσει, μετά και την δημοκρατική διαφθορά των ΟΤΑ, το προηγούμενο ελληνικό διαβατήριο και το τελευταίο ίχνος αξιοπιστίας. Το νομοσχέδιο αυτό, αν και από ανθρωπιστικής πλευράς είναι αξιέπαινο, αφού προσπαθεί να αντιμετωπίσει ένα επείγον και σοβαρό πρόβλημα, όπως διαμορφώνεται, θα εξυπηρετήσει τελικά τους παρανομούντες και θα ενισχύσει σημαντικά την παράνομη και μη μετανάστευση. Θα αλλοιώσει μεσοπρόθεσμα τον χαρακτήρα της χώρας και τούτο χωρίς να έχουμε την ευκαιρία να διαβουλευθούμε σοβαρά για το τι μέλλον επιθυμούμε γι’ αυτήν. Οι πρόγονοί μας (ένδοξοι και μη) πέτυχαν (συνήθως, αλλά όχι πάντα, με θεμιτούς τρόπους ή λόγω εθνικών καταστροφών) να δημιουργήσουν ένα πραγματικό κράτος-έθνος. Τώρα, εγκαταλείπουμε την κατάκτηση αυτή της ομοιογένειας. Προς τι; Τι είναι αυτό που θα κερδίσουμε μακροπρόθεσμα σε σχέση με την εναλλακτική, λ.χ., της διαμόρφωσης μίας σοβαρής μεταναστευτικής πολιτικής, με επιλογή από τους τόσους δυστυχείς της γης αυτής, μεταναστών με κριτήρια μελετημένα και όχι το ποιος είχε τον πιο αποτελεσματικό σωματέμπορο (του οποίου παρεμπιπτόντως θα ανεβάσουμε και το «κασέ») ή τον πιο διεφθαρμένο υπάλληλο ΟΤΑ (στην χώρα μας, επιτρέψτε μου να υπενθυμίσω, η ανάπτυξη της τοπικής αυτοδιοίκησης εξυπηρέτησε μόνο την διάχυση της διαφθοράς σε περισσότερα στρώματα της κοινωνίας). Η Πολιτεία ποτέ δεν είχε μεταναστευτική πολιτική και τούτο διότι όλοι βολεύονται με την έλλειψή της. Συμπεριλαμβανομένων και των πολιτικών, που εξυπηρετούν, μεταξύ άλλων, την εκλογική τους πελατεία, με φθηνό, ανήμπορο να διαμαρτυρηθεί, εργατικό δυναμικό (τους κακομαθημένους αγρότες, τους μικρο- ή μεγαλο-μεσαίους εργολάβους ή άλλους φοροφυγάδες, ή ακόμα και την γιαγιά και τον παππού που χρειάζονται, λόγω ανεπαρκείας του κοινωνικού κράτους και των διαχειριστών του, κάποια ταλαίπωρη ανατολικοευρωπαία να τους προσέχει, χωρίς να διαθέτουν το προς τούτο ικανό εισόδημα). Η πενταετία του νομοσχεδίου είναι πολύ σύντομη περίοδος και δεν εξασφαλίζει καν την διάθεση του μετανάστη να γίνει πραγματικά μέρος της κοινωνίας αυτής. Ούτε η τριετία βασικής εκπαίδευσης ή εξαετία ελληνικού σχολείου είναι επαρκής περίοδος για να θεωρηθεί κάποιος μετέχων της ελληνικής παιδείας. Η ρύθμιση μεταθέτει την αντιμετώπιση του προβλήματος των μεταναστών στο μέλλον, μεταλλάσσοντάς το, προσβλέποντας σε βραχυπρόθεσμη, προσωρινή θεραπεία προβλημάτων, όπως αυτό της χρηματοδότησης των Ταμείων. Με τον νόμο αυτό θα καταγραφούν τα επόμενα χρόνια διάφορα επακόλουθα, όπως πχ ακόμη μεγαλύτερη αύξηση οικογενειακών επανενώσεων, αύξηση γεννήσεων νεογνών αγνώστου ιθαγενείας, ακόμη και αναγκαστικούς γάμους μικρών κοριτσιών (καταγωγής από χώρες με διαφορετική αντίληψη για την θέση της γυναίκας, όπως το Αφγανιστάν ή Πακιστάν κλπ) με ενήλικες μυστακοφόρους από τις πατρίδες τους, όπου η οικογενειακή επανένωση θα προσφέρεται από τον πατέρα του ταλαίπωρου κοριτσιού, ως η καλύτερη προίκα… Δεν είμαι βέβαιος ότι ο εν τοις πράγμασι βιασμός των κοριτσιών αυτών, που ούτε το σχολείο δεν θα έχουν τη ευκαιρία να τελειώσουν, αποτέλεσμα της έλλειψης συνολικής πολιτικής, θα περιποιεί τιμή στους συντάκτες του νομοσχεδίου. Είναι φαινόμενα που έχουν παρατηρηθεί και σε άλλα κράτη, όπου όμως τα μελετούν και αποφασίζουν να τα αντιμετωπίσουν σοβαρότερα. Εάν η αυτοθυσία της χώρας μας εξασφάλιζε την ελαχιστοποίηση των δεινών του κόσμου αυτού, θα συμφωνούσα στην απόδοση ιθαγενείας όχι μόνο σε τόσους, αλλά και άλλους πόσους δυστυχείς. Φοβούμαι όμως ότι, σταγόνα στον ωκεανό, ούτε διαφορά θα κάνει, ούτε φυσικά και θα εκτιμηθεί. Απλώς θα χάσουμε και αυτά τα λίγα που μας έχουν απομείνει. Συγχωρέστε μου την μακρηγορία παρά την αναγκαστική αποσπασματικότητα.