Αρχική Πολιτική συμμετοχή ομογενών και αλλοδαπών υπηκόων τρίτων χωρών που διαμένουν νόμιμα και μακροχρόνια στην ΕλλάδαΆρθρο 1Σχόλιο του χρήστη Παναγιώτης Βαρλάγκας | 3 Ιανουαρίου 2010, 18:36
  • Σχόλιο του χρήστη 'Παναγιώτης Βαρλάγκας' | 3 Ιανουαρίου 2010, 18:36

    Μου προκαλεί τω όντι κατάπληξη η μονομερής και φανατισμένη αντίδραση της πλειονότητας των δημοσιεύσεως (posts) στην απονομή ιθαγένειας στα παιδιά αλλοδαπών, τα οποία γεννιούνται στην Ελλάδα, συντρεχούσης και της προϋποθέσεις της 5ετούς νόμιμης και μόνιμης διαμονής του ενός γονέως (δηλ. η μερική και υπό προϋποθέσεις εισαγωγή στη χώρα μας της αρχής του δικαίου της εδάφους – ius soli – και λέω υπό προϋποθέσεις, διότι εν αντιθέσει π.χ. με το Ηνωμένο Βασίλειο *δεν* αρκεί, αλλά όπως π.χ. στη Γαλλία, όπου απαιτείται και του γονέως η γέννηση στο έδαφος της χώρας, απαιτείται και επιπρόσθετη προϋπόθεση). Προς αντίκρουσιν αυτής της επιστημονικά παντελώς αθεμελίωτης άποψης, παραθέτω το παρακάτω απόσπασμα από το σύγγραμμα «Διεθνές Δίκαιον» του Κ. Θ. Ευσταθιάδου («Τακτικού Καθηγητού της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Πρέσβεως επί Τιμή, Ακαδημαϊκού, Προέδρου του Ινστιτούτου Διεθνούς Δικαίου, τ. Προϊσταμένου Νομικού Συμβούλου του Υπουργείου Εξωτερικών, τ. Προέδρου της Νομικής Επιτροπής των Ηνωμένων Εθνών και Μέλους της Επιτροπής Διεθνούς Δικαίου των Ηνωμένων Εθνών»), 2η έκδοση, 1979, Τόμος 2ος, Βιβλίον Πέμπτον, σελ. 8-9: //////////////////////////// «Δέον νὰ ὑφίσταται μεταξὺ τῆς Πολιτείας καὶ τοῦ ἀτόμου εἰς τὸ ὁποῖον παρέχεται ἡ ἰθαγένεια πραγματικός και ἐνεργὸς δεσμὸς (real and effective). Και δη α) Ἐπὶ ἀρχικῆς ἰθαγενείας, ἤτοι κατὰ τὴν γέννησιν κτωμένης, πραγματικὸς δεσμὸς εἶναι ὁ τῆς καταγωγῆς ἤ τοῦ τόπου τῆς γεννήσεως. Πράγματι δὲ διὰ τὸν καθορισμὸν τῆς ἀρχικῆς ἰθαγενείας ἀκολουοῦνται ἀνὰ τὰς χώρας τὰ ἐξῆς συστήματα: 1) τὸ τῆς καταγωγῆς (ius sanguinis), ἤτοι τῆς κτήσεως τῆς ἰθαγενείας τῶν γονέων, ἀσχέτως τόπου γεννήσεως, 2) τὸ τοῦ τόπου τῆς γεννήσεως (ius soli), 3) μικτὸν σύστημα, ἐφαρμόζον κατὰ τὰς περιστάσεις ἤ ἐν μέρει τὸ ἕν καὶ τὸ ἕτερον τῶν ἀνωτέρω δύο συστημάτων. Ἡ αποδοχή ἤ ἡ διατήρησις τοῦ ἑνὸς ἤ τοῦ ἑτέρου τῶν ὡς ἄνω λύσεων ὑπαγορεύεται ὑπὸ τῶν ἰδίων ἑκάστης Πολιτείας συμφερόντων, λαμβανομένου κυρίως ὑπ’ ὄψιν τοῦ δημογραφικοῦ παράγοντος, οὕτως ὥστε το ius sanguinis ἀκολουθεῖται ὑπὸ τῶν μεταναστευτικῶν λεγομένων Κρατῶν, τὰ ὁποῖα, ὡς ἐκ τοῦ σκοπουμένου ἐπαναπατρισμοῦ τῶν κεφαλαίων ἤ τῆς ἐπιστροφῆς τῶν μεταναστῶν ἤ ἄλλων λόγων, ἐπιθυμοῦν οἱ ὑπήκοοί των νὰ διατηροῦν τὴν ἰθαγένειὰν των, τὸ δὲ ius soli υἱοθετεῖται ὑπὸ τῶν Κρατῶν ἐκείνων, τὰ ὁποῖα εὐνοοῦν τήν ταχείαν ἀφομοίωσιν τῶν εἰς αὐτὰ μεταναστευόντων ἀτόμων» //////////////////////////// Η χώρα μέχρι της σήμερον ακολουθούσε το σύστημα της καταγωγής, το λεγόμενο ius sanguinis, (και ορθά ο Ευσταθιάδης αποφεύγει την αυτολεξί μετάφραση «δίκαιο του αίματος», για λόγους που αναλύει ήδη ο Μαριδάκης, 1950, στο «Ιδιωτικόν Διεθνές Δίκαιον»), δηλ. της κτήσεως της Ελληνικής ιθαγένειας από τους γονείς, ασχέτως του τόπου γεννήσεως του τέκνου. Το συμφέρον του Ελληνικού κράτους που υπαγόρευσε την μεν αποδοχή, την δε διατήρηση επί μακρό χρονικό διάστημα αμιγώς (εκτός μιας σπάνια απαντώμενης περιπτώσεως για την αποφυγή της ανιθαγένειας) το ius sanguinis, είχε να κάνει με *δημογραφικούς λόγους*, τουτέστιν ότι η Ελλάδα ήταν κράτος μεταναστευτικό (1890-1910: προς Αμερική, 1950-1970: Αμερική, Αυστραλία, Γερμανία, Καναδά, Βέλγιο, κ.λπ.), και επιθυμούσε τα παιδιά των Ελλήνων μεταναστών που γεννιούνται π.χ. στην Αμερική ή την Αυστραλία να αποκτούν αυτόματα την Ελληνική ιθαγένεια). Αντιθέτως, εδώ και 20 έτη (από το 1990 και εντεύθεν), η Ελλάδα, ακολουθώντας την τάση των προηγμένων δυτικοευρωπαϊκών κρατων (Γερμανία, Ηνωμένο Βασίλειο, Ολλανδία, Βέλγιο,Ελβετία) που είχαν προηγηθεί σ’ αυτό από τη δεκαετία του 1960 ήδη, έγινε τόπος *υποδοχής* μεταναστών. Λόγοι δε *ταχείας αφομοίωσης* των μεταναστευόντων στην Ελλάδα ατόμων (καθώς η μη αφομοίωση θα έχει καταστρεπτικές συνέπειες – δεν πρέπει να έχουμε *γκετοποίηση* των μεταναστών – αυτό θα ήταν ολέθριο για τη χώρα!), *επιβάλλουν* την μετάπτωση του δικαίου ιθαγένειας σε ένα μικτό σύστημα, με στοιχεία ius soli, όπως είναι εν προκειμένω η απονομή της ιθαγένειας με τη ΓΕΝΝΗΣΗ του τέκνου στην Ελλάδα και την 5ετή ΝΟΜΙΜΗ και ΜΟΝΙΜΗ διαμονή του ενός γονέως. Άλλες χώρες (Γαλλία, Γερμανία, Βέλγιο, Ολλανδία, Ιταλία, Αυστρία, Ελβετία) ακολουθούν παρεμφερή συστήματα, η δε Μεγάλη Βρεταννία δίνει την ιθαγένεια με τη γέννηση και μόνο στο έδαφός της. Η επιλογή από πλευράς μας ενός συστήματος παρεμφερές με το Γαλλικό ή το Βελγικό είναι μια πολύ καλή λύση.