Αρχική Πολιτική συμμετοχή ομογενών και αλλοδαπών υπηκόων τρίτων χωρών που διαμένουν νόμιμα και μακροχρόνια στην ΕλλάδαΆρθρο 1Σχόλιο του χρήστη Γιάννης Κολοβός | 3 Ιανουαρίου 2010, 18:55
  • Σχόλιο του χρήστη 'Γιάννης Κολοβός' | 3 Ιανουαρίου 2010, 18:55

    Θα μπορούσαν να γραφτούν πολλά που να αναφέρονται στις λεπτομέρειες αυτού του Σχεδίου. Για παράδειγμα το αν επαρκεί η παρακολούθηση των τριών πρώτων τάξεων του Δημοτικού ή έξη τάξεων σχολείου για την ανάπτυξη μίας, έστω και στοιχειώδους, ελληνικής εθνικής συνείδησης σε αλλοδαπούς. Ή θα μπορούσε να συζητηθεί το ότι το Σχέδιο επί της ουσίας «καταργεί» το καθεστώς των επί μακρών διαμενόντων καθώς δίνει την δυνατότητα στους αλλοδαπούς να αποκτήσουν την Ελληνική ιθαγένεια σε πολύ μικρότερο χρονικό διάστημα. Ή θα μπορούσε να παρουσιασθεί ο δικαστικός κυκεώνας των ενστάσεων που θα ακολουθεί μετά από κάθε απόρριψη αίτησης χορήγησης ιθαγένειας, υπερφορτώνοντας έτσι τις αρμόδιες υπηρεσίες και κάνοντας την σχετική διαδικασία ακόμα πιο χρονοβόρα και οικονομικώς επαχθή για το Κράτος. Κατά την άποψή μου η ουσία του προτεινόμενου νομοθετήματος είναι αλλού. Το Σχέδιο αυτό μεταβάλλει σε σημαντικό βαθμό τις παραμέτρους ύπαρξης και λειτουργίας της κοινωνίας μας γιατί: α) αλλάζει τον κώδικα ιθαγένειας εισάγοντας το «δίκαιον του εδάφους» παράλληλα με το ισχύον «δίκαιον του αίματος» υποβαθμίζοντας τους δεσμούς εθνικής και κοινωνικής συνοχής από δεσμούς μίας (πραγματικής ή εικαζόμενης) κοινής καταγωγής και κοινού πολιτισμού σε δεσμούς «συνταγματικού πατριωτισμού» και «τήρησης των νόμων». Η εμπειρία έχει δείξει ότι κοινωνίες που συνδέονται μόνο από μία κοινή «ιδεολογία» ή μία κοινή «νομοθεσία» είναι εξαιρετικά εύθραυστες (πχ. Σοβιετική Ένωση, Γιουγκοσλαβία, αλλά ακόμα και το…Βέλγιο) και β) δίνοντας δικαίωμα ψήφου σε εκατοντάδες χιλιάδες αλλοδαπούς τους καθιστά μία πολύ υπολογίσιμη εκλογική – και επομένως πολιτική – δύναμη στην χώρα. Εννοείται ότι όσοι αλλοδαποί αποκτήσουν την Ελληνική ιθαγένεια θα αποκτήσουν και το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι στις εθνικές εκλογές. Η αντίστοιχη εμπειρία από άλλες χώρες της Δυτικής Ευρώπης έχει δείξει ότι οι μειονοτικοί ψηφοφόροι ψηφίζουν με βάση τα στενά συμφέροντα της δικής τους εθνοτικής και θρησκευτικής κοινότητας πιέζοντας έτσι για την επίτευξη δικών τους πολιτικών και πολιτισμικών στόχων. Ας σημειωθεί ότι οι δύο απόψεις (η άποψη υπέρ και η άποψη κατά των κυβερνητικών προτάσεων) δεν είναι «ισοδύναμες» καθώς η εφαρμογή της μίας ή της άλλης θα έχει εντελώς διαφορετικής βαρύτητας επιπτώσεις στην ελληνική κοινωνία. Αν εφαρμοστούν οι κυβερνητικές προτάσεις και αποδειχθούν λανθασμένες τότε αυτό θα σημαίνει ότι η ελληνική κοινωνία θα έχει καταστήσει ως «συνιδιοκτήτες» και ως «συναποφασίζοντες» τους μετανάστες και η διόρθωση της κατάστασης αυτής θα είναι πολύ δύσκολη. Αν η άλλη άποψη – αυτή που αντιτίθεται στο κυβερνητικό Σχέδιο Νόμου – εφαρμοστεί και αποδειχθεί λανθασμένη, τότε η ελληνική κοινωνία θα μπορεί πολύ εύκολα να επανορθώσει υιοθετώντας παρόμοια μέτρα, χωρίς όμως να έχει πληγεί η εθνική και κοινωνική συνοχή της. Παρ’ όλο που οι συγκεκριμένες θέσεις του ΠΑΣΟΚ δεν ήταν κρυφές, δεν έτυχαν κάποιας δημόσιας συζήτησης κατά την πρόσφατη προεκλογική περίοδο κατά την οποία κυριάρχησε πλήρως το θέμα της οικονομίας. Επομένως τίθεται ένα ουσιαστικό ζήτημα νομιμοποίησης της κυβερνητικής πολιτικής, εφ’ όσον φυσικά δεν θεωρούμε ότι οι ψηφοφόροι δίνουν στην εκάστοτε κυβέρνηση «λευκή επιταγή» για τέσσερα χρόνια. Η διενέργεια δημοψηφίσματος για το θέμα θα το παραπέμψει στον μόνο νομιμοποιούμενο για να αποφασίσει για το μέλλον το δικό του, της κοινωνίας του και των παιδιών του: στον Έλληνα πολίτη.