Αρχική Πολιτική συμμετοχή ομογενών και αλλοδαπών υπηκόων τρίτων χωρών που διαμένουν νόμιμα και μακροχρόνια στην ΕλλάδαΆρθρο 1Σχόλιο του χρήστη Γιάννης Κωνσταντίνου | 4 Ιανουαρίου 2010, 16:59
  • Σχόλιο του χρήστη 'Γιάννης Κωνσταντίνου' | 4 Ιανουαρίου 2010, 16:59

    Αξιότιμε Κύριε Υπουργέ, με το προτεινόμενο νομοσχέδιο επιχειρείται μια γενναία και δίκαιη (γι` αυτό και αναγκαία) τομή στο Δίκαιο της Ιθαγένειας. `Ηρθε, λοιπόν, ο καιρός η πατρίδα μας να αναγνωρίσει ως συμπολίτες μας όσους εισέφεραν για τη συλλογική μας ευημερία. Είναι, επίσης, καιρός να αποκτήσουν την ίδια πατρίδα όσοι μοιράζονται τα ίδια με εμάς συμφέροντα και συναισθήματα, έστω και αν η μέχρι τώρα ζωή τους σ` αυτήν κινήθηκε στο περιθώριό της. Είναι, τέλος, καιρός να αναγνωριστεί το "δικαίωμα στη συγκεκριμένη πατρίδα" σε όσα παιδιά η "μοίρα" -ας πούμε έτσι τις επιλογές των άλλων- τα έδεσε μαζί της (μήπως η μοίρα και μόνο αυτή δεν δένει κάθε παιδί με έναν τόπο;). Επιτρέψτε μου να κλείσω παραθέτοντας την τελευταία ανάρτηση του ιστολογίου μου: "" Ο Στέφανος Κασιμάτης στην Καθημερινή ( http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_31/12/2009_385266 ) εισέφερε το πιο ευσύνοπτο επιχείρημα υπέρ της απόδοσης της ελληνικής ιθαγένειας στα παιδιά που αποτελούν τη δεύτερη γενιά μεταναστών. Γράφει: “Πατρίδα είναι η παιδική ηλικία”, διάβασα κάπου και δεν κουράζομαι να το επαναλαμβάνω. Η φράση (που κάποιοι την αποδίδουν στον Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ, ίσως γιατί ταιριάζει στο Μικρό του Πρίγκηπα) ανήκει στον αυστροεβραίο συγγραφέα Ζαν Αμερύ (ψευδώνυνο του Hans Mayer), όπως μας πληροφορεί ο W.G. Sebald στη συγκλονιστική ”Φυσική Ιστορία της Καταστροφής” (κυκλοφορεί στα ελληνικά σε εξαιρετική μετάφραση του Γιάννη Καλιφατίδη από τις εκδόσεις ΑΓΡΑ). Η ακριβής της διατύπωση, γραμμένη το 1977, είναι ακόμη πιο αφοπλιστική: “Πατρίδα είναι ο τόπος της παιδικής ηλικίας και της νιότης. `Οποιος τη χάσει, παραμένει χαμένος, ακόμη και αν κάποια στιγμή μάθει να μην τρεκλίζει άλλο σαν μεθυσμένος ζώντας σε ξένους τόπους”. Πέρα, για παράδειγμα, από τη ρήση του Ρίλκε “το να έχεις παιδική ηλικία σημαίνει να ζεις χίλιες ζωές πριν απ` τη μία” (στην ανθολόγηση του Ulrich Baer ”Η σοφία του Ρίλκε”, εκδόσεις Πατάκη), έχει κανείς να αντιτάξει κάτι; Μόνο, ίσως, να προσθέσει ότι, σαν τη γερμανική, οφείλει και η ελληνική διανόηση να σταθεί με σαφήνεια και αποφασιστικότητα στο πλευρό του `Αλλου και της πολιτικής που σήμερα δίνει με ονοματεπώνυμο τη μάχη για την ισότιμη αναγνώρισή του. "" Ευχαριστώ πολύ, καλή δύναμη Γιάννης Κωνσταντίνου, Δικηγόρος Θεσσαλονίκης