Αρχική Πολιτική συμμετοχή ομογενών και αλλοδαπών υπηκόων τρίτων χωρών που διαμένουν νόμιμα και μακροχρόνια στην ΕλλάδαΆρθρο 6Σχόλιο του χρήστη Παναγιώτης Βαρλάγκας | 7 Ιανουαρίου 2010, 01:22
  • Σχόλιο του χρήστη 'Παναγιώτης Βαρλάγκας' | 7 Ιανουαρίου 2010, 01:22

    Εγράφη από τον κ. Mόσχος Δημ. Γεώργιο (30 Δεκεμβρίου 2009 @ 18:22) -------------------------------- Αυτός που θάλει να γίνει Έλληνας να ορκίζεται στον λόγο της τιμής της αξιοπρέπειάς του. -------------------------------- Αυτό κατά την γνώμη μου δεν είναι ορθό, καθώς το άρθρο 9, παράγραφος 2 ΚΕΙ, το οποίο διαλαμβάνει περί του τύπου του όρκου ορίζει ότι: "Ο όρκος που δίδεται έχει ως εξής: «Ορκίζομαι να φυλάττω πίστη στην Πατρίδα, υπακοή στο Σύνταγμα και τους νόμους του κράτους καινά εκπληρώνω ευσυνείδητα τα καθήκοντα μου ως Έλληνας πολίτης»." Δεν υπάρχει δηλ. υποχρέωση χριστιανικού όρκου (π.χ. "Ορκίζομαι στο όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος") ή γενικότερα θρησκευτικού όρκου (π.χ. "Ορκίζομαι στο όνομα του Θεού") ή καν διαζευκτική επιλογή μεταξύ θρησκευτικού όρκου και affimation (π.χ. "Δηλώνω στο όνομα της τιμής και της συνείδησής μου"). Και πώς θα μπορούσε άλλωστε, την στιγμή που ομιλούμε για *μετανάστες*, οι οποίοι προέρχονται από πλείστες όσες χώρες, και είναι άλλοι Χριστιανοί, άλλοι Μουσουλμάνοι, άλλοι ετέρων θρησκειών, άλλοι αγνωστικιστές ή άθεοι. Δεν θεωρώ δηλ. ότι το πολύ απλό και γενικό "Ορκίζομαι", *αδιαφόρως πού* δημιουργεί ζήτημα σε σχέση με την πρότασή σας "να *ορκίζεται* στον λόγο της τιμής της αξιοπρέπειάς του" (η έμφαση στο "ορκίζεται" δική μου) Το μόνο ζήτημα που φαίνεται να υπάρχει, και δεν λύνει η παρούσα μεταρρύθμιση, έχει να κάνει με το "Ορκίζεται", δηλ. την υποχρέωση *όρκου* (ασχέτως σε ποιο ιερό ή όσιο). Όπως φαίνεται και στα κάτωθι παραδείγματα, *** ορθό είναι να δώσουμε διαζευκτική δυνατότητα μεταξύ του "Ορκίζομαι να" και του π.χ. "Δηλώνω και δεσμεύομαι να" (declaration/affirmation) *** Παραδείγματα: 1) ΗΠΑ: "I hereby declare, on oath, [...] so help me God". Εμείς δεν έχουμε το "God" που θα δημιουργήσε ζήτημα, όμως οι Αμερικανοί με το Sec. 337.1(b) του Code of Federal Regualation, επιτρέπουν την παράλειψή του, καθώς και την αντικατάσταση του "on oath" με "and solemnly affirm" δηλ. την υποκατάσταση του όρκου από affimation. 2) Καναδάς: "I swear (or affirm) that I will be faithful and bear true allegiance to Her Majesty Queen Elizabeth the Second, Queen of Canada, Her Heirs and Successors, and that I will faithfully observe the laws of Canada and fulfil my duties as a Canadian citizen.". Βλέπουμε λοιπόν ότι δίδεται η δυνατότητα αντικατάσταση του "swear" με το "affirm", και η συνακόλουθη αντικατάσταση του όρκου από affimation. Ομοίως με τη γαλλική εκδοχή του όρκου αυτού. 3) Αυστραλία: Οι Αυστραλοί αποφεύγουν τη δυσκολία της υποχρέωσης *όρκου* και αντί της δυνατότητας επιλογής μεταξύ όρκου και affimation που δίνουν Αμερικανοί και Καναδά, επιβάλλουν στους πολιτογραφούμενους το λεγόμενο "pledge", το οποίο είναι μια γενικότερη έννοια και *δεν* είναι όρκος, αλλά ούτε affimation, οπότε τους καλύπτει όλους. "From this time forward, under God, I *pledge* my loyalty to Australia and its people, whose democratic beliefs I share, whose rights and liberties I respect, and whose laws I will uphold and obey." (το "under God" είναι προαιρετικό) 4) Ηνωμένο Βασίλειο: "I, [όνομα πολιτογραφούμενου], [swear by Almighty God] [do solemnly, sincerely and truly affirm and declare] that, on becoming a British citizen, I will be faithful and bear true allegiance to Her Majesty Queen Elizabeth II, her heirs, and successors, according to law." Υπάρχει δηλ. όπως σε ΗΠΑ και Καναδά η επιλογή μεταξύ όρκου (εδώ: "στον Παντοδύναμο Θεό") και affirmation/declaration. Όμως, το Ηνωμένο Βασίλειο επιβάλλει *και επιπρόσθετη υποχρέωση pledge όπως η Αυστραλία: "I will give my loyalty to the United Kingdom and respect its rights and freedoms. I will uphold its democratic values. I will observe its laws faithfully and fulfil my duties and obligations as a British citizen." Θεωρώ ότι διαφορά μεταξύ Καναδά, Αυστραλίας και Ηνωμένου Βασιλείου έχει ως εξής. Ο όρκος του Ηνωμένου Βασιλείου ήταν "βασιλικός", δηλ. πίστεως στον εκάστοτε Ηγεμόνα (εν προκειμένω στην Ελισσάβετ και τους διαδόχους της). Ο Καναδάς, διατηρώντας το όρκο υπακοής στο Βρεταννό Βασιλέα, προσέθεσε στο όρκο στοιχεία εθνικά, δηλ. τήρησης των νόμων του κράτους. Το ίδιο είχε πράξει και η Αυστραλία, η οποία όμως στα πλαίσια της προσπάθειας αποκοπής των δεσμών με τη Μ. Βρεταννία, το 1994 αντικατέστησε τον όρκο με το pledge (και έλυσε παράλληλα και το ζήτημα με όσους δεν θέλουν να κάνουν *όρκο* ή δεν θέλουν αναφορά στο Θεό ή και τα δύο - δηλ. μ' ένα σμπάρο δύο τρυγόνια). Η δε Μ. Βρεταννία, το 2004 εισήγαγε *σωρευτικά* με τον όρκο/affirmation που παρέμεινε αμιγώς βασιλικός (και φαντάζομαι για να μην τον αλλάξει για λόγους παράδοσης) *και* pledge με εθνικά χαρακτηριστικά (τήρηση των νόμων, των δημοκρατικών θεσμών κ.λπ.) 5) Γαλλία: ΔΕΝ δίδεται όρκος πολιτογραφήσεως. Μόλις τις προάλλες (4/1/2010) ο Υπουργός Μετανάστευσης και Εθνικής Ταυτότητας Eric Besson, δήλωσε ότι βρίσκει ενδιαφέρουσα την ιδέα ( http://tempsreel.nouvelobs.com/depeches/politique/20100104.FAP0892/eric_besson_seduit_par_lidee_dun_serment_dallegeance_a_.html ) 6) Βέλγιο: ΟΥΤΕ στο Βέλγιο δίδεται όρκος, όμως κατά την υποβολή της αιτήσεως πολιτογραφήσεως γίνεται *δήλωση* (declaration) ότι ο αιτών επιθυμεί να αποκτήσει την ιθαγένεια και να υπακούει στο Σύνταγμα, στους νόμους του κράτους, και στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και Θεμελιωδών Ελευθεριών. " Je déclare vouloir acquérir la nationalité belge et me soumettre à la Constitution, aux lois du peuple belge et à la Convention de sauvegarde des droits de l'homme et des libertés fondamentales ". Συμπερασματικά, θεωρώ ότι πρέπει να δοθεί η δυνατότητα επιλογής μεταξύ του "Ορκίζομαι να" και του "Δηλώνω και δεσμεύομαι να", καθώς σε καμία από τις ως άνω χώρες (Γαλλία, Βέλγιο, ΗΠΑ, Ην. Βασίλειο, Καναδάς, Αυστραλία) δεν υπάρχει σώνει και καλά η επιβολή όρκου per se, όρκου που μπορεί σε ορισμένους να αντιτίθεται στη συνείδησή τους (και υπάρχουν ακόμη και στην Ορθόδοξη Θεολογία επιφυλάξεις για το θεολογικώς πρέπον της ορκοδοσίας).