Αρχική Πολιτική συμμετοχή ομογενών και αλλοδαπών υπηκόων τρίτων χωρών που διαμένουν νόμιμα και μακροχρόνια στην ΕλλάδαΆρθρο 1Σχόλιο του χρήστη joa | 7 Ιανουαρίου 2010, 10:28
  • Σχόλιο του χρήστη 'joa' | 7 Ιανουαρίου 2010, 10:28

    Αυτό που νοιώθουμε εμείς που καταγόμαστε από χώρες της Αφρικής είναι ένας πνιγμένος θυμός που μας καθηλώνει καθημερινά. Η γραφειοκρατία που βλέπουμε να τσακίζει τους γονείς μας αλλά και η συνειδητοποίηση ότι για το ελληνικό κράτος δεν μετράμε, οδηγεί πολλούς από εμάς να νοιώθουν αβοήθητοι και να προσπαθούν να χαθούν μέσα στο πλήθος. Αλλά για εμάς, και νομίζω ότι καταλαβαίνετε τι εννοώ, είναι αδύνατον να κρυφτούμε από τον ρατσισμό. Τόσο τον εμφανή και τον ξεδιάντροπο, αλλά και τον υπόγειο και κρυφό, που μας λυπάται για το «χρώμα» μας και τις δυσκολίες που έχουμε να αντιμετωπίσουμε επειδή είμαστε από την Αφρική, δηλαδή από χώρες που όπως φαίνεται να πιστεύουν μερικοί, το μόνο που έχουν να προσφέρουν είναι εικόνες μιζέριας και δυστυχίας. Και ωστόσο παρά τα προβλήματα και τα εμπόδια που σταματούν πολλούς από το να μιλήσουν, εγώ σας λέω ότι είμαι αισιόδοξη. Γιατί θέλω να μορφωθώ, ξέρω τι μπορώ να κάνω, αλλά και γιατί συνειδητοποιώ ότι για εμάς που καταγόμαστε από χώρες εκτός της ευρωπαϊκής ηπείρου, τα πράγματα δεν πρόκειται να βελτιωθούν σύντομα. Δεν πρόκειται τα κράτη των γονιών μας να μπούνε στην Ευρώπη, δεν πρόκειται οι χώρες καταγωγής μας σύντομα να κάνουν άλμα ανάπτυξης, δεν προκειται να ξεφύγουμε από την «προσωρινότητα» που μας κάνει ομήρους σε μια χώρα που μας μορφώνει αλλά δείχνει ότι δεν μας θέλει. Με ρώτησαν πρόσφατα αν νοιώθω Ελληνίδα. Η απάντηση είναι ότι νοιώθω πολλά πράγματα. Δεν είναι μόνο ένα, αλλά σίγουρα είμαι ΚΑΙ Ελληνίδα. Και μάλιστα αυτό που θέλω πάνω από όλα είναι να μπορώ να το ανακαλύψω μόνη μου, με τρόπο αυτόνομο, και τώρα και στο μέλλον. Θα το προσπαθήσω, και μαζί με εμένα και άλλα παιδιά που αρχίζουν να συνειδητοποιούν σιγά σιγά ότι η λύση είναι η δράση και όχι απλώς η αδιαφορία ή η ελπίδα της φυγής σε άλλη χώρα. Αν και είμαι νεαρή, έχω φωνή, αν και δεν έχω πλήρη δικαιώματα, ξέρω ότι δεν είμαι αδύναμη. Γιατί πρέπει να αλλάξει η κατάσταση και να αναγνωριστούμε ως ισότιμοι σε όλα πολίτες. Να μπορούμε να ζούμε, να ταξιδεύουμε και να εργαζόμαστε ελεύθερα. Να γίνει κατανοητό δηλαδή ότι δεν είμαστε απλώς «δεύτερη γενιά» μεταναστών, αλλά πάνω από όλα άνθρωποι.