Αρχική Πολιτική συμμετοχή ομογενών και αλλοδαπών υπηκόων τρίτων χωρών που διαμένουν νόμιμα και μακροχρόνια στην ΕλλάδαΆρθρο 1Σχόλιο του χρήστη Παναγιώτης Βαρλάγκας | 7 Ιανουαρίου 2010, 20:01
  • Σχόλιο του χρήστη 'Παναγιώτης Βαρλάγκας' | 7 Ιανουαρίου 2010, 20:01

    Επίσης ο διάσημος γλωσσολόγος και ειδικός στις διαλέκτους Peter Trudgill γράφει στο "Sociolinguistic variation and change" (Κοινωνικογλωσσική διαφοροποίηση και αλλαγή), 2002, σελ. 136 (Το αγγλικό κείμενο εδώ: http://books.google.com/books?id=CZUhoFE-OoQC&pg=PA136&dq=arvanites&lr=&as_brr=3&cd=13#v=onepage&q=arvanites&f=false) "ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ Η θέση της Αλβανόφωνης μειονότητας στην Ελλάδα είναι κατά κάποιον τρόπο όμοια με αυτήν των Βλάχων, ως προς το ότι το αίσθημα της ξεχωριστής τους ταυτότητας είναι αδύναμο, όπως έχουμε δει, και τα αισθήματά τους σύνδεση με την Αλβανία, στο μεγαλύτερό τους μέρος είναι ανύπαρκτα. Είναι όλοι τους Χριστιανοί - τουλάχιστον 20.000 Μουσουλμάνοι Αλβανοί κυρίως από τη Βόρεια Ελλάδα έχουν εγκατελείψει τη χώρα από τη δεκαετία του 1920 - και αυτό, επίσης, επικουρεί την αίσθηση ταύτισης με την Ελληνική κουλτούρα και κοινωνία. Όντως, πολλοί Αλβανοέλληνες έχουν παίξει προεξάρχοντα ρόλο στον σύχρονο Ελληνικό βίο. Ο Γεώργιος Κουντουριώτης, για παράδειγμα, ήταν Αλβανοέλληνας από το νησί της Ύδρας, ο οποίος ήταν πρόεδρος μιας εκ των επαναστατικών κυβερνήσεων της δεκαετίας του 1820 κατά τη διάρκεια του πολέμου της ανεξαρτησίας από τους Τούρκους. Ο Ναύαρχος Κουντουριώτης, από την ίδια οικογένεια, ήταν Πρόεδρος της Ελλάδος τη δεκαετία του 1920. Οι Αρβανίτες βρίσκονται σε αυτό που τώρα είναι η Ελλάδα από τους μεσαιωνικούς χρόνους (βλ. Trudgill και Τζαβάρας, 1977), και η μεγαλύτερη συγκέντρωση Αρβανιτών σήμερα είναι στις περιοχές όπου παλαιότερα ήταν το κυρίαρχο στοιχείο του πληθυσμού, στην Αττική, τη Βοιωτία και μεγάλο μέρος της Πελοποννήσου. Η γνωστή αυθεντία επί των Αλβανικών, Eric Hamp (προσωπική επικοινωνία) γνωρίζει τουλάχιστον εξήντα παραδοσιακώς Αρβανιτόφωνα χωριά στη Πελοπόννησο (δες επίσης Williams, 1992). Και όντως πολλά από τα προάστια των Αθηνών είναι, ή ήταν μέχρι πρόσφατα Αρβανιτόφωνα. Ο αριθμός των Αθηναίων με τουλάχιστον κάποια Αρβανίτικη καταγωγή είναι όντως πολύ μεγάλος. Η απογραφή του 1951 δίνει αριθμό 23.000, αλλά αυτός είναι ασφαλώς πολύ μικρός. Υπάρχουν ασφαλώς περιπλοκές, λόγω του γεγονότος ότι σχεδόν όλοι οι Αρβανίτες είναι τώρα δίγλωσσοι και ότι πολλά νεώτερα μέλη της κοινότητας δεν ομιλούν πια τη γλώσσα (Τσιτσίπης, 1983). Αλλά η δική μου έρευνα τη δεκαετία του 1970 στα χωριά της Αττικής και της Βοιωτίας δείχνει αριθμό τουλάχιστον 30.000 ομιλούντων τη γλώσσα (δες Trudgill και Τζαβάρας, 1975, 1977). O Lunden (1993) υποδεικνύει 50.000 για όλη την Ελλάδα. Γλωσσολογικά, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η γλώσσα τους είναι διάλεκτος της Αλβανικής• ο βαθμός του γλωσσολογικού Abstand μεταξύ αυτής και των διαλέκτων της νοτίου Αλβανίας είναι τόσο σχετικά μικρή που η αμοιβαία κατανοησιμότητα είναι συνήθως δυνατή - και η ταυτοποίηση είναι πολύ λιγότερο αμφισβητήσιμη από την περίπτωση των Βλάχικων. Μολαταύτα, όλοι οι Έλληνες έχουν υιοθετήσει την ενδιαφέρουσα πρακτική του να αναφέρονται στη γλώσσα αυτής της μειονότητας όχι ως Αλβανικά αλλά ως Αρβανίτικα και στους ανθρώπους αυτούς καθ’ εαυτούς όχι ως Αλβανούς αλλά ως Αρβανίτες (οι συγγραφείς στα Αγγλικά κάποιες φορές χρησιμοποιούν τον όρο Arberol). Αυτό, όπως και στην περίπτωση των Βλάχικων, έχει το αποτέλεσμα να υπονοεί ότι τα Αρβανίτικα είναι αυτόνομη γλώσσα - μία γλώσσα, η οποία, αν και μη Ελληνική είναι μια "γλώσσα της Ελλάδας" - παρά διάλεκτος της Αλβανικής, της εθνικής γλώσσας της γειτονικής χώρας, όπως είδαμε στο προηγούμενο κεφάλαιο."