Αρχική Πολιτική συμμετοχή ομογενών και αλλοδαπών υπηκόων τρίτων χωρών που διαμένουν νόμιμα και μακροχρόνια στην ΕλλάδαΆρθρο 1Σχόλιο του χρήστη ΘΩΜΑΣ | 7 Ιανουαρίου 2010, 21:01
  • Σχόλιο του χρήστη 'ΘΩΜΑΣ' | 7 Ιανουαρίου 2010, 21:01

    Συμφωνώ κατ' αρχήν με το προτεινόμενο νομοθέτημα. Η εισροή και παραμονή αλλοδαπών απο τρίτες χώρες στην Ελλάδα, είναι ήδη μια πραγματικότητα. Απο την άλλη μεριά, η εν μέρει μετατόπιση απο το νομικό δόγμα του δικαίου του αίματος, το οποίον έχει υιοθετήσει η ελληνική έννομη τάξη για ιστορικούς (δηλαδή εξ ορισμού παροδικούς) σκοπούς, προς το δίκαιο του τόπου, είναι μια μεγάλη καινοτομία. Είναι λογικό να αντιμετωπίζεται με δυσπιστία, που όμως αντλεί την έντασή της κυρίως απο την διοικητική αβελτηρία που έχει επιδείξει το ελληνικό Κράτος μέχρι και το πρόσφατο παρελθόν. Η ένταξη έστω και μιας μικρής μερίδας του αλλοδαπού πληθυσμού της Ελλάδας, στον επίσημο πολιτικό ιστό, είναι μια πραγματιστική αντιμετώπιση. Πέραν αυτού, δημιουργεί ένα προηγούμενο που παρέχει για πρώτη φορά μιαν ελπίδα ισότιμης συνεισφοράς σε ένα πλέγμα δικαιωμάτων-υποχρεώσεων στο ελληνικό γίγνεσθαι, η οποία ωστόσο εκτείνεται σε όλους τους αλλοδαπούς. Η έκταση και η ένταση του λεγομένου immigrant criminality (δηλ. παραβατικότητα σχετική με το μεταναστευτικό στάτους), της οποίας η ποιότητα και ακρίβεια των στατιστικών στοιχείων ελέγχεται σε κάθε περίπτωση, σαφώς και δύναται να περιορισθεί ευθέως αναλόγως προς τον περιορισμό αυτού καθαυτού του κοινωνικού αποκλεισμού που την προξενεί. Ως προς την υποτιθεμένη δε, δυστοκία στην "αφομοίωση" του αλλοδαπού πληθυσμού απο το ελληνικό έθνος (υφ' οιανδήποτε έννοια), πρέπει να λεχθούν τα εξής: 1) Και πάλι η πολιτική ένταξη ενός τμήματος του αλλοδαπού πληθυσμού λειτουργεί καταλυτικά υπέρ της αφομοίωσης (αλλ' όχι βέβαια και ταυτοποίησης αυτής) και 2) Η Ελλάδα παίζει αυτήν την στιγμή αποφασιστικό πολιτικό (και όχι μόνον) ρόλο στην ευρύτερη περιοχή της Νοτιοδυτικής Ευρώπης. Τα έθνη (υφ' οιανδήποτε έννοια) με τις ισχυρότερες πολιτικο-οικονομικές δομές, καλούνται να αφομοιώσουν μονάδες άλλων εθνών στο έδαφός τους και να συνθέσουν νέες κοινωνικές πραγματικότητες, υπο τους όρους της έννομης τάξης τους. Η επικαλουμένη απο μερικούς "εθνική υπεροχή", υποσκάπτεται ακριβώς απο το δέος τους έναντι μιας ενδεχομένης αποτυχίας αφομοίωσης "υποδεεστέρων" εθνών. Αλλά, τούτο είναι λογικό σφάλμα...