Αρχική Ανάρτηση Αποφάσεων και Πράξεων στο ΔιαδίκτυοΆρθρο 3 Υποχρεώσεις ανάρτησης στο ΔιαδίκτυοΣχόλιο του χρήστη Σίμος Ι. Σαμαράς | 7 Ιανουαρίου 2010, 23:03
  • Σχόλιο του χρήστη 'Σίμος Ι. Σαμαράς' | 7 Ιανουαρίου 2010, 23:03

    ΝΟΜΟΤΕΧΝΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ Οι παράγραφοι 3 & 4 του άρθρου 3 του προσχεδίου νόμου (εφεξής ΠροσχΝ) αναφέρονται συνοπτικά στον δικτυακό τόπο και το χρόνο ανάρτησης των δημοσιευτέων στο Διαδίκτυο, ενώ οι παράγραφοι 1 & 2 στον τόπο ανάρτησης. Αντί, λοιπόν, το άρθρο 3 ΠροσχΝ να τιτλοφορείται «Υποχρεώσεις ανάρτησης στο διαδίκτυο», τίτλος που καλύπτει στην ουσία μόνο το εδάφιο α΄ της παραγράφου 1, θα μπορούσε ο τίτλος να αναφέρεται στους υπόχρεους, το δικτυακό τόπο, το χρόνο και τον τρόπο ανάρτησης. Εξάλλου την υποχρέωση ανάρτησης ρυθμίζει πρωτευόντως, ως προς το αντικείμενό της, το άρθρο 2 ΠροσχΝ. ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ ΤΩΝ ΡΥΘΜΙΣΕΩΝ Με την παράγραφο 1 του άρθρου 3 ΠροσχΝ εισάγεται αποκεντρωμένο σύστημα ανάρτησης: κάθε πράξη δημοσιεύεται από το φορέα που είναι αρμόδιος για την έκδοσή της στην ιστοσελίδα του και, αν είναι περισσότεροι οι αρμόδιοι, δημοσιεύεται, κατά την παράγραφο 2 από όλους στις ιστοσελίδες όλων. Αυτός ο τρόπος δημοσίευσης συνεπάγεται τα εξής: Αν κάποιος επιθυμεί να κάνει μια έρευνα με αντικείμενο που αφορά περισσότερους φορείς, θα πρέπει να αναζητήσει και να ερευνήσει τις ιστοσελίδες περισσότερων φορέων, οι οποίοι πιθανόν να έχουν διαφορετικό τρόπο κατάταξης του περιεχομένου στους δικτυακούς τους τόπους. Συνεπεία του παραπάνω, η έλλειψη κεντρικού ηλεκτρονικού αποθετηρίου εμποδίζει την ενιαία έρευνα. Η ύπαρξη περισσότερων φορέων και δικτυακών τόπων δημοσίευσης δυσχεραίνει στην ουσία την άσκηση του δικαιώματος που επιχειρεί να κατοχυρώσει ο νόμος, της διαδικτυακής πρόσβασης στις δημόσιες κανονιστικές και μη πράξεις λόγω των ανακυπτόντων προβλημάτων που προαναφέρθηκαν. Αν, μάλιστα, λάβει κανείς υπόψη ότι η ύπαρξη περισσότερων ιστοσελίδων ανάρτησης πράξεων συνεπάγεται αυξημένο κόστος, τόσο για ανθρώπινο δυναμικό επιφορτισμένο με την επιμέλειά τους, όσο και για χώρο φιλοξενίας τους σε εξυπηρετητές δικτύου (servers), αντιλαμβάνεται κανείς ότι η αποκεντρωμένη ανάρτηση των πράξεων, πέρα από εχθρική στο χρήστη λόγω πολυπλοκότητας, καθίσταται και δαπανηρή. Επιπλέον, όπως δημοσιεύθηκε πριν από λίγους μήνες, κάθε έρευνα στο Διαδίκτυο σε περισσότερες ιστοσελίδες καταναλώνει σημαντική ενέργεια. Στο Υπουργείο Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης (εφεξής ΥΕΣΑΗΔ) θα δημιουργηθεί υποχρεωτικά κατά το άρθρο 6 § 4 ΠροσχΝ κεντρικό ηλεκτρονικό αποθετήριο, το οποίο, σύμφωνα με το νόμο, θα «είναι προσιτό σε κάθε ενδιαφερόμενο και με ηλεκτρονικά μέσα». Αν η διάταξη αυτή εννοεί ως ηλεκτρονικά μέσα τη διαδικτυακή πρόσβαση, τότε δεν υπάρχει λόγος για αυτοτελείς ιστοσελίδες δημοσίευσης των επιμέρους φορέων. Αυτό θα μπορούσε να γίνει από ιστοσελίδα του ΥΕΣΑΗΔ εξοικονομώντας χρόνο για τους χρήστες, χρήμα για το δημόσιο ταμείο και ενέργεια για την προστασία του περιβάλλοντος. Αν πάλι η ρύθμιση του άρθρου 6 § 4 ΠροσχΝ εννοεί την πρόσβαση εντός κλειστού δικτύου εκτός Διαδικτύου ή με βάση τις διατάξεις για την πρόσβαση στα δημόσια έγγραφα, τότε δεν υπάρχει λόγος αυτή η βάση δεδομένων να μην έχει διαδικτυακή μορφή, καθώς θα είχε τα πλεονεκτήματα που προαναφέρθηκαν. Συμπερασματικά, θα πρέπει αντί της αποκεντρωμένης ανάρτησης στις ιστοσελίδες των επιμέρους φορέων, να προβλεφθεί η ανάρτηση των πράξεων από την αρμόδια υπηρεσία του ΥΕΣΑΗΔ κατά το άρθρο 6 § 4 ΠροσχΝ, η οποία ούτως ή άλλως θα τις συλλέγει, για τους λόγους που έχουν ήδη αναφερθεί. ΣΙΜΟΣ Ι. ΣΑΜΑΡΑΣ – Δικηγόρος Υπ. Διδάκτορας Νομικής Πανεπιστημίου Αθηνών http://www.nomologio.wordpress.com