Αρχική Πολιτική συμμετοχή ομογενών και αλλοδαπών υπηκόων τρίτων χωρών που διαμένουν νόμιμα και μακροχρόνια στην ΕλλάδαΆρθρο 1Σχόλιο του χρήστη Γιωργος | 7 Ιανουαρίου 2010, 23:40
  • Σχόλιο του χρήστη 'Γιωργος' | 7 Ιανουαρίου 2010, 23:40

    Διαφωνώ με την απόδοση της ιθαγένειας/υπηκοότητας στους αλλοδαπούς με τον τρόπο βέβαια που προβλέπεται στον υπό συζήτηση νόμο. Σίγουρα η ενσωμάτωση τους στη κοινωνία και η αναγνώριση και σεβασμός των δικαιωμάτων τους είναι πολύ σημαντικό θέμα και χαρακτηριστικό μιας κοινωνίας που θέλει να λέγεται δημοκρατική, αλλά άλλο θέμα είναι αυτό και άλλο η απόδηση της υπηκοότητας. Εξάλλου, πέρα των άλλων προβλημάτων που θίγει, η πρόταση νόμου είναι αντισυνταγματική. Το Σύνταγμα απαγορεύει κάθε είδους διακρίσεως εις βάρος των Ελλήνων πολιτών (για τους αλλοδαπούς ισχύει η αμοιβαιότητα με εξαίρεση ασφαλώς ζητήματα ζωής και αξιοπρέπειας, καθώς και μερικές άλλες που όμως έχουν να κάνουν με την ασφάλεια του κράτους όπως η απόκτηση κατοικίας σε μεθοριακές περιοχές ή η πρόσληψη στο δημόσιο). Η πρόταση νόμου όμως, με την αναγνώρηση δικαιώματος ψήφου στις δημοτικές εκλογές, χωρίς ωστόσο δικαίωμα υποψηφιότητας για το αξίωμα του δημάρχου, και χωρίς δικαίωμα συμμετοχής στις εθνικές εκλογές, έχει ως αποτέλεσμα τη διάκριση μεταξύ κατά τα άλλα ισότιμων Ελλήνων πολιτών και τη δημιουργία στην ουσία μιας υπηκοότητας δύο ταχυτήτων. Αυτό φυσικά δεν ισχύει στην περίπτωση των πολιτών χωρών-μελών της Ένωσης, καθώς το παρόμοιο δικαίωμα τους προέρχεται από την ιδρυτική συνθήκη της ΕΕ και λειτουργεί σε μια αμοιβαία βάση, ενώ αποτελεί συνέπεια του θεσμού της λεγόμενης ευρωπαϊκής ιθαγένειας, η οποία λειτουργεί συμπληρωματικά με την κρατική ιθαγένεια. Συνεπώς η μια κατάσταση είναι σαφώς διακριτή από την άλλη. Άρα είτε το Σύνταγμα πρέπει να αλλάξει, οπότε πάμε σε μια άλλη διαδικασία, είτε πρέπει να αποδοθεί από τώρα η υπηκοότητα με το σύνολο των δικαιωμάτων που αυτή συνεπάγεται. Στη τελευταία περίπτωση όμως πρέπει να απαντήσει ο καθένας στο ερώτημα κατά πόσο είναι έτοιμος να δεχθεί έναν αλλοδαπό ως δήμαρχο στη πόλη του, συμπεριλαμβανομένων των μεθοριακών. Ας αποφασίσουμε λοιπόν αν θέλουμε έναν αλλοδαπό ως δήμαρχο σε μια πόλη μας, συμπεριλαμβανομένων και των μεθοριακών πόλεων και χωριών και μετά να αποφασίσουμε για το αν και πότε θα δίνουμε την υπηκοότητα. Το ότι οι αλλοδαποί πρέπει να αντιμετωπίζονται σε ισότιμη βάση με τους ημεδαπούς και να νιώθουν άνετα, αυτό είναι αυτονόητο και λαμβάνεται ως αξίωμα. Η απόδοση της ιθαγένειας σε όσους τη ζητούν φυσικά και πρέπει να δίνεται. Δε λέω να μετατραπούμε σε ένα κλειστό κράτος. Πρέπει όμως η ιθαγένεια να βασίζεται σε αντικειμενικά και αυστηρά κριτήρια και όχι σε μια απλή φοίτηση για ένα διάστημα σε ένα ελληνικό σχολείο. Εξάλλου τα όποια προνόμια και διευκολύνσεις που θα τους αποδοθούν με τον νόμο αυτόν, μπορούν να τους παρασχεθούν και με απλό προεδρικό διάταγμα ή σχέδιο νόμου χωρίς να τους παρέχεται η δυνατότητα απόκτησης της ιθαγένειας. Άλλωστε ο θεσμός της υπηκοότητας είναι ένας νομικός δεσμός ενός ατόμου με ένα κράτος και υποδηλώνει ότι το άτομο αυτό είναι περισσότερο συνδεδεμένο με το κράτος αυτό παρά με οποιοδήποτε άλλο. Άρα η απόδοση της υπηκοότητας δεν δημιουργεί το αίσθημα αυτό, αλλά είναι η απλή δήλωση ύπαρξης του. Αντίθετα το αίσθημα αυτό πρέπει να καλλιεργηθεί μέσα στους ίδιους τους αλλοδαπούς καθώς επίσης και στην ίδια τη κοινωνία. Και δεν είναι εθνικιστικό αυτό που λέω. Είναι η βάση του θεσμού της ιθαγένειας σε διεθνές επίπεδο. Η ενσωμάτωση λοιπόν εξαρτάται από τη θέληση του ίδιου του αλλοδαπού και της ικανότητας του να τη σεβαστεί και να την υπηρετήσει Είναι όμως θέμα και της καταπολέμησης της ξενοφοβίας στους ίδιους τους Έλληνες. Αυτό μπορεί να γίνει κατά τη γνώμη μου με την αλλαγή της νοοτροπίας πρώτα όλων μας και μετά της νομοθεσίας. Η νομοθεσία άλλωστε πρέπει να ακολουθεί την λαϊκή νοοτροπία και θέληση και όχι να την διαμορφώνει. Η παιδεία είναι αυτή που μπορεί να διαμορφώσει την νοοτροπία τόσο των αλλοδαπών όσο και των ελλήνων.