Αρχική Πρόγραμμα «Καλλικράτης»2. Η Θεμελίωση της Περιφερειακής ΑυτοδιοίκησηςΣχόλιο του χρήστη Παναγιώτης Βαρλάγκας | 12 Ιανουαρίου 2010, 17:50
  • Σχόλιο του χρήστη 'Παναγιώτης Βαρλάγκας' | 12 Ιανουαρίου 2010, 17:50

    Το Γερμανικό - ή Αμερικανικό ή Καναδικό ή Αυστραλιανό ή Βελγικό ή Αυστριακό ή Ελβετικό - μόντελο ομοσπονδιακής διοίκησης *δεν* πρέπει να είναι το ζητούμενο. Στις εν λόγω χώρες υπάρχουν ιστορικοί λόγοι που το δικαιολογούν (η Βαυαρία ήταν ανεξάρτητο κράτος - πρβλ. Όθωνα, η Βυρτεμβέργη ήταν ανεξάρτητο κράτος, το Αννόβερο ήταν ανεξάρτητο κράτος - πρβλ. Γεώργιο Α’ Αγγλίας, πριν συνενωθούν στη Γερμανική ομοσπονδία - αντίστοιχα, η Βιρτζίνια, η Τζόρτζια, το Νιού Χάμπσαϊρ κ.λπ. ήταν ανεξάρτητα κράτη (*States*), με χαλαρό συνομοσπονδιακό δεσμό, ο οποίος *στην πορεία* μόνο ενδυναμώθηκε και οδήγησε σε ομοσπονδία - κάθε μιά Πολιτεία δε, έχει δικό της Σύνταγμα, Βουλή, Γερουσία, κ.λπ. Ομοίως και στον Καναδά. Στο δε, ιδιότυπο, Ελβετικό σύστημα, κάθε καντόνι, έχει τεράστια αυτονομία, με δική του νομοθεσία κ.λπ. Αυτή η ομοσπονδιακή δομή *δεν* συνιστάται για την Ελλάδα, αν δεν θέλουμε να δούμε τη Θράκη ανεξάρτητο κράτος τύπου Κοσσυφοπεδίου, ή την Κρήτη να διεκδικεί ανεξαρτησία a la Κύπρο ή Μάλτα. Στον (ήπιο πολιτικά) Καναδά η απόσχιση του Γαλλόφωνου (εν αντιθέσει με τον Αγγλόφωνο υπόλοιπο Καναδά) Κεμπέκ, αποφεύχθηκε σε δημοψήφισμα το 1995, μόλις με *50,5%* για το "Όχι". Και χωρίς να υπάρχουν βαλκανικού τύπου μίση και εντάσεις.