Αρχική Πρόγραμμα «Καλλικράτης»7. Κριτήρια Συνενώσεων για τους Νέους Ισχυρούς ΔήμουςΣχόλιο του χρήστη Λάμπρος Τσιβόλας | 25 Ιανουαρίου 2010, 15:28
  • Σχόλιο του χρήστη 'Λάμπρος Τσιβόλας' | 25 Ιανουαρίου 2010, 15:28

    Η επαν - ενεργοποίηση των ορεινών και δυσπρόσιτων περιοχών, μια πρόκληση για την Ελληνική Πολιτεία. Ένα μέλλον για τις ορεινές κοινωνίες και περιοχές. Χρειάζονται ελάχιστες ιστορικές γνώσεις για να αναλύσει κάποιος την απουσία του ορεινού κορμού της χώρας μας από την αναπτυξιακή διαδικασία του σύγχρονου Ελληνικού Κράτους. Θα περιοριστώ στο ορεινότερο κομμάτι των Αγράφων. Για χίλια και πλέον χρόνια, έχοντας κοινή πορεία και αυτοδιοίκηση αναπτύσσουν αξιόλογη οικονομία, έχοντας διασφαλίσει, με τους αγώνες των κατοίκων τους, την αυτονομία απέναντι στους Τούρκους και αποτελούν τον κατεξοχήν χώρο που έδωσε τους μαχητές για την απελευθέρωση της Χέρσου Ελλάδας. Για πρώτη φορά διαμελίζονται από τον Μαυροκορδάτο το 1823, που φέρνει τους Τούρκους, για να διώξει τον … Καραϊσκάκη. Τα βόρεια Άγραφα (ΑΡΓΙΘΕΑ), παρά την απελευθέρωσή τους το 1881, ακολούθησαν διοικητικά ξεχωριστή πορεία, με την ένταξή τους στη Θεσσαλία. Ο εμφύλιος και η πολιτική του Κράτους να κάνει τη βρώμικη δουλειά, χωρίς μάρτυρες, σκόρπισε τους κατοίκους «καταδιωκόμενους» δήθεν στα πλησιέστερα πεδινά και ο φόβος μην αναπτυχθεί εκ νέου αντάρτικο καθόριζε έκτοτε την πολιτική εκκένωσης και ερήμωσης ολόκληρου του ορεινού Ελλαδικού χώρου και των Αγράφων. Είναι πλέον φανερό ότι τα ορεινά αποτελούν το αναπτυξιακό απόθεμα αυτού του τόπου στα πλαίσια της πράσινης ανάπτυξης, χωρίς να αρκεί όμως αυτό, αν δεν εκπονηθεί στρατηγική ανάπτυξης των ορεινών περιοχών, με βάση τα σύγχρονα χαρακτηριστικά και ιδίως την διαφύλαξη και αειφορία του φυσικού τους περιβάλλοντος. Μια αφορμή και ευκαιρία αποτελεί η διοικητική μεταρρύθμιση. Το μοντέλο διαχείρισης και διοίκησης του ορεινού χώρου από τον κάμπο, όχι μόνον απέτυχε, αλλά και διαμόρφωσε συνθήκες άναρχης αλλά συνειδητής διαρπαγής του ορεινού πλούτου προς όφελος ελάχιστων. Η σύμπτωση προσωπικών στρατηγικών και φιλοδοξιών, διάφορων εν ενεργεία τοπαρχών καθόρισε την διαμόρφωση «πρότασης» μέσω του ΙΤΑ, για την χωροταξική μετακόμιση τμήματος των Αγράφων σε όμορους κάμπους, για ν’ αποτελέσει πάλι το ορεινό κομμάτι βορά σε «πλειοψηφίες», που θα καθορίζουν και τη στρατηγική ανάπτυξης με εμφανή την απουσία άσκησης ορεινής πολιτικής. Χαρακτηριστικά θ’ αναφέρω ότι στα τρία ως τώρα Κοινοτικά προγράμματα (με εξαίρεση το πρώτο) δεν έλυσαν καν το βασικό πρόβλημα άρσης της οδικής απομόνωσης, πόσο μάλλον της ψηφιακής σύγκλισης (εδώ δεν υπάρχει καν η στοιχειώδης και υποχρεωτική κάλυψη της δημόσιας τηλεόρασης). Το ίδιο συνέβη και με το ΠΙΝΔΟΣ, που τα ρουσφέτια των τοπαρχών κόντεψε να μετακομίσουν στα ορεινά και παραθαλάσσιες περιοχές. Άντε τώρα να μιλήσεις για το ΕΣΠΑ, με τα μνημεία της περιοχής να καταρρέουν και τα χωριά της περιοχής να μην συνδέονται καν με άσφαλτο. Κοντολογίς και επειδή προφανώς το «χωροταξικό» είναι εκείνο που θα προσδιορίσει το κατά πόσο η αυτοδιοίκηση θα είναι και «τοπική», θα πρέπει ν’ αποκλειστούν οριοθετήσεις Δήμων με κριτήριο τη συντήρηση πεδινών ανιστόρητων «μορφωμάτων» και στην προκειμένη περίπτωση στη γεωγραφική περιοχή των βόρειων Αγράφων, που διοικητικά ανήκει στο Ν. Καρδίτσας, να υπάρξει ο ΔΗΜΟΣ ΑΡΓΙΘΕΑΤΩΝ ΑΓΡΑΦΩΝ στα όρια των σημερινών τριών ΟΤΑ. Παρέλκει να επικαλεστώ τα άρθρα 101 και 106 του Συντάγματος και την κοινή Υ.Α. 17724/1211/Φ/24 (ΦΕΚ Β΄ 1656/21.8.2007) για να στοιχειοθετήσω την ταυτότητα του ορεινού Αργιθεάτη-Αγραφιώτη. Όσο για το κριτήριο του αριθμού των κατοίκων, η άσκηση ορεινής πολιτικής και η ανάπτυξη των αναγκαίων οδικών υποδομών και διασυνδέσεων φέρνει σε σύντομο χρόνο την επανενεργοποίηση των ορεινών Αγράφων, που τώρα άλλα «κατέχουν» οι Ευρυτάνες και άλλα οι Θεσσαλοί. Αρκετά δεν κράτησε αυτή η ιδιότυπη «κατοχή»; Λάμπρος Τσιβόλας. δημότης Αργιθέας Αγράφων.