Αρχική Πρόγραμμα «Καλλικράτης»1. Αξιολόγηση υπάρχουσας κατάστασηςΣχόλιο του χρήστη ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ | 25 Ιανουαρίου 2010, 22:02
  • Σχόλιο του χρήστη 'ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ' | 25 Ιανουαρίου 2010, 22:02

    Η αξιολόγηση του κειμένου διαβούλευσης για την υπάρχουσα κατάσταση στους Δήμους αποτυπώνει εν μέρει πραγματικές καταστάσεις και αδυναμίες. Αντιμετωπίζει όμως τους Δήμους ως τοπικούς διοικητικούς μηχανισμούς και όχι ως φορείς αυτοδιοίκησης που οφείλουν να χαράζουν βιώσιμες αυτοτελείς πολιτικές για το περιβάλλον και τα κοινωνικά ζητήματα και να λειτουργούν με την ευρύτερη δυνατή συμμετοχή των πολιτών. Θέση μας είναι λοιπόν ότι ο δρόμος για δήμους ισχυρούς και λειτουργικούς δεν περνάει από εκτεταμένες αναγκαστικές συγχωνεύσεις. Αυτό που χρειάζεται για τους δήμους, είναι να τεθούν συγκεκριμένοι δεσμευτικοί στόχοι ποιοτικού χαρακτήρα, μαζί με ένα ευρύ φάσμα κατάλληλων θεσμικών εργαλείων και εναλλακτικών λύσεων για να τους πετύχουν. Στους ίδιους τους δήμους θα ανήκει η τελική επιλογή για τον τρόπο που θα ανταποκριθούν. Η σύνδεση λοιπόν της διαπίστωσης των αδυναμιών με το συμπέρασμα ότι οι υπάρχοντες δήμοι οφείλουν να δώσουν τη θέση τους σε άλλους, πολύ μεγαλύτερους, είναι τουλάχιστον προβληματική. Συγκεκριμένα παραβλέπονται: • Οι εναλλακτικές λύσεις με εθελούσιες συνενώσεις, με υποστήριξη από την περιφέρεια ή με συνεργασίες γειτονικών μικρών δήμων, ώστε να καλύψουν από κοινού τις δυνατότητες στελέχωσης και πιστοποίησης που σήμερα τους λείπουν. • Η απουσία ολοκληρωμένης αποτίμησης των προηγούμενων συγχωνεύσεων, με το πρόγραμμα «Καποδίστριας». • Η εμπειρία άλλων ευρωπαϊκών χωρών, όπως οι Συνομοσπονδίες Δήμων στη Γαλλία, αλλά και ελληνικοί θεσμοί όπως οι Συμπολιτείες ή, παλιότερα, τα Συμβούλια Περιοχής. • Η σύγκριση με τον πληθυσμιακό μέσο όρο των δήμων της Ε.Ε. (5.100 κάτοικοι ανά δήμο, έναντι 10.200 των ελληνικών δήμων σήμερα). Με τις προτεινόμενες συνενώσεις ο μέσος όρος κατοίκων θα πλησιάσει τις 30.000, όταν στη Γαλλία ο μέσος όρος είναι 1.600 κάτοικοι, στην Αυστρία 3.400, στην Ισπανία 4.900, στη Γερμανία και την Ιταλία 7.100. Στις περισσότερες περιπτώσεις το κόστος της περαιτέρω απομάκρυνσης της πρωτοβάθμιας αυτοδιοίκησης από τον πολίτη είναι πολύ υψηλότερο από το πραγματικό καθαρό όφελος των αναγκαστικών συνενώσεων. Για το λόγο αυτό είμαστε κατ’ αρχή αντίθετοι στο σχεδιασμό συνενώσεων με καθαρά πληθυσμιακά κριτήρια. Ιδιαίτερα αντίθετους μας βρίσκουν: • Η απορρόφηση αγροτικών δήμων από τις γειτονικές πόλεις, καθώς κάτι τέτοιο θα ενίσχυε τις οικιστικές πιέσεις στην ύπαιθρο. • Η συνένωση δήμων βάσει σχεδιασμών για τις υπό διαμόρφωση (μονοεδρικές) εκλογικές περιφέρειες των εθνικών εκλογών. • Η συγχώνευση μεσαίων και μεγάλων αστικών δήμων με πληθυσμό δεκάδων χιλιάδων κατοίκων, χωρίς τη συναίνεση των δημοτών τους. • Η απουσία των επιλογών της τοπικής κοινωνίας από τις παραμέτρους που απαριθμούνται ως κριτήρια σχεδιασμού των συνενώσεων. Θεωρούμε ότι το μικρό μέγεθος μόνο σε ειδικές περιπτώσεις αποτελεί πρόβλημα των ελληνικών δήμων. Για τις περιπτώσεις αυτές αντιπροτείνουμε κίνητρα για εθελούσιες συγχωνεύσεις ή θεσμούς συνεργασίας γειτονικών δήμων για την από κοινού κάλυψη συγκεκριμένων αναγκών. . Για την οικολογική οπτική το άριστο μέγεθος ορίζεται με κριτήριο τη δυνατότητα συγκροτημένης διαβούλευσης για τις τοπικές προοπτικές, στα πρότυπα των τοπικών Συμφώνων Βιωσιμότητας (Agenda 21) που εφαρμόστηκαν με επιτυχία σε πλήθος ευρωπαϊκών δήμων. Πιστεύουμε λοιπόν ότι οι όντως θετικές προτάσεις για μέτρα βελτίωσης της τοπικής διοικητικής εξυπηρέτησης, δεν προϋποθέτουν τις αναγκαστικές συνενώσεις τις οποίες επιχειρούν να δικαιώσουν. Η αυτοδιοίκηση οφείλει πρώτα από όλα να αποτελεί πραγματική «κοινότητα» πολιτών, με το διοικητικό μηχανισμό να έχει ρόλο κυρίως υποστηρικτικό και εγγυητή της αποτελεσματικότητας.