Αρχική Κάρτα ΠολίτηΔ. Περιεχόμενο Προτάσεων της ΔιαβούλευσηςΣχόλιο του χρήστη Ελένη | 6 Δεκεμβρίου 2010, 02:25
  • Σχόλιο του χρήστη 'Ελένη' | 6 Δεκεμβρίου 2010, 02:25

    Περί ενημέρωσης Για ένα περίεργο λόγο , ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού ( ακόμη και ακαδημαϊκοί ή άνθρωποι πολιτικοποιημένοι με ανησυχίες) δε γνωρίζει για την κάρτα του πολίτη. Αυτό το σύστημα που προωθήθηκε με ένα πολύ έξυπνο και φιλικό όνομα ( ομολογώ πως ήταν μια ευφυής κίνηση marketing) μου θυμίζει ένα πακέτο με πολύ ωραία περιτύλιγμα που κανείς δεν ξέρει τι έχει μέσα και όλοι εικάζουν . Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης κάνουν μια απλή αναφορά και τα blogs έχουν ξεφύγει σε ένα παραλήρημα δημιουργώντας εντυπώσεις. Η συγκεκριμένη κατάσταση μόνο καλό δε μπορεί να κάνει. Γιατί λοιπόν δεν γίνεται μία συνέντευξη τύπου όπου θα ανακοινωθεί το τι θα περιέχει και το τι ακριβώς θα είναι η κάρτα; ατανοώ πως έτσι θα υπάρχουν λιγότερες αντιδράσεις αλλά πώς μπορείς να ζητάς από τους πολίτες να κάνουν κάτι εάν δεν τους έχεις ενημερώσει πρώτα; Και όταν μιλώ για ενημέρωση, εννοώ μέσω όλων των μέσων του τύπου : ραδιόφωνο , διαδίκτυο , τηλεόραση , έντυπα ώστε να φτάσουν οι πληροφορίες σε όλους. Στο κάτω κάτω μας αφορά όλους! Ακόμη και τα όσα αναφέρονται στην επίσημη ιστοσελίδα του υπουργείου είναι αφηρημένα και δεν καθησυχάζουν , κάθε άλλο μάλιστα ( πως ερμηνεύονται οι όροι «σύμφωνα με διεθνώς αναγνωρισμένα πρότυπα», «τα ελάχιστα απαιτούμενα στοιχεία».) Περί κόστους Στην Αγγλία , η συγκεκριμένη κάρτα μετά την έκδοσή της αποσύρθηκε για δύο λόγους: αφενός γιατί παραβίαζε την ιδιωτικότητα και τα ατομικά δικαιώματα των πολιτών και αφετέρου γιατί το κόστος των τσιπ ήταν πολύ μεγάλο. Προφανώς το κόστος αυτό θα είναι το ίδιο αν όχι και μεγαλύτερο και στην Ελλάδα. Το ερώτημα λοιπόν που γεννάται είναι το εξής: ποίος θα επωμιστεί αυτό το κόστος; Ο πολίτης που ήδη δυσκολεύεται να βγάλει τα προς το ζην ( εάν το κόστος είναι 30 ευρώ ανα κάρτα, μία τετραμελής οικογένεια θέλει 120 ευρώ ενώ αν είναι 50, 200 και αυτό κάθε πέντε ή δέκα χρόνια) ή το κράτος που οικονομικά βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού και ούτως ή άλλως μεταφέρει τα βάρη του στους φορολογουμένους; Περί υποχρεωτικότητας και εναλλακτικών «Παράλληλα, θα φέρει πλινθίο, μέσω του οποίου θα προσφέρεται, για όποιον πολίτη το επιθυμεί, η δυνατότητα ψηφιακής αυθεντικοποίησης» Το ερώτημά μου είναι το εξής: Θα φέρει πλίνθιο για όποιον πολίτη το επιθυμεί ή θα φέρει πλίνθιο ούτως ή άλλως και αν το επιθυμείς το χρησιμοποιείς; Η επιτυχία ενός έργου κρίνεται από δύο παράγοντες: το αποτέλεσμα και το τι χρειάστηκε να θυσιαστεί προκειμένου να ολοκληρωθεί. Ως προς το αποτέλεσμα ο καθένας έχει δικαίωμα να πιστεύει ό,τι θέλει λαμβάνοντας πάντα υπόψη του πως στην Ελλάδα, ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού ,συνεπώς και των καταστηματαρχών, υπαλλήλων κτλ δεν είναι σε θέση να χειριστεί υπολογιστές ή μηχανήματα νέας τεχνολογίας και δεν είναι διατεθειμένο να το κάνει ή να ξοδέψει χρήματα για να εκπαιδευτεί. Ως προς τη θυσία που απαιτείται όμως τα πράγματα είναι πιο καθαρά. Είναι επιτυχημένο άραγε ένα έργο που υπόσχεται ταχύτητα στην εξυπηρέτηση ( αν και πάλι είναι αμφίβολο εάν συλλογιστούμε τη συχνότητα που κολλάνε τα μηχανήματα στη χώρα μας και πως παραλύει όλο το σύστημα όταν πέφτουν τα κεντρικά συστήματα π.χ σε μία τράπεζα ) και μία ψευδαίσθηση ασφάλειας όταν για να γίνει χρειάστηκε να θυσιάσουμε την ελευθερία μας και την αξιοπρέπειά μας ως άνθρωποι; Τέλος, πιστεύω στην ελευθερία και στην ελεύθερη βούληση των πολιτών . Τελευταία γύρω μας συμβαίνουν πράγματα που μας αφορούν για τα οποία οι αποφάσεις ελήφθησαν χωρίς καμία δική μας συμμετοχή, χωρίς να μας ρωτήσει κανείς. Σε αυτό το ζήτημα όμως πρέπει να εκφράσουμε τις ανησυχίες μας και δυστυχώς μία ηλεκτρονική διαβούλευση δεν αντικατοπτρίζει τη θέληση του συνόλου των πολιτών ( δεν γνωρίζει ο κόσμος για αυτήν και πολλοί δεν έχουν τη δυνατότητα ή τις γνώσεις να επικοινωνήσουν με αυτόν τον τρόπο). Δεν υποστηρίζω πως για το συγκεκριμένο ζήτημα θα έπρεπε να γίνει δημοψήφισμα αν και θεωρώ πως είναι μείζονος σημασίας. Ένα δημοψήφισμα κοστίζει και οικονομικά αλλά και πολιτικά εφόσον δίνει την ευκαιρία σε δημαγωγούς και μέσα μαζικής ενημέρωσης ή εξημέρωσης όπως τα αποκαλούν τελευταία – και όχι άδικα- να επηρεάσουν συνειδήσεις. Υπάρχει ένας πιο απλός τρόπος να εκφραστούμε. Να πάρουν την κάρτα μόνο όσοι θέλουν. Όσοι πιστεύουν πως θα φτιάξει η ζωή τους με αυτή και δε θα περιμένουν σε ουρές, είναι ελεύθεροι να την πάρουν. Οι υπόλοιποι ας κρατήσουμε την παλιά καλή μοναδική γαλάζια ταυτότητά μας. Και αν δεν είναι βολικό το μέγεθος ή το υλικό ας αλλάξει ( δείτε για παράδειγμα την Κυπριακή ταυτότητα). Αν δημιουργεί πρόβλημα η έλλειψη ημερομηνίας λήξης λόγω αδυναμίας αναγνώρισης του προσώπου από τη φωτογραφία ας λήγει και ας την ανανεώνουμε. Θέλω επίσης να θίξω ένα ακόμη ζήτημα. Τι γίνεται στην περίπτωση που δεν θέλει κάποιος να προμηθευτεί την κάρτα; Έχει εναλλακτικές ή όχι; Πρόσφατα, ως επισκέπτης του συστήματος επιλογής πανεπιστημιακών συγγραμμάτων « Ευδοξος» διαπίστωσα πως για να μπορέσει ένας φοιτητής να επιλέξει τα συγγράμματά του πρέπει να δώσει τη δυνατότητα στην ιστοσελίδα να διαχειριστεί τα δεδομένα του όπως επιθυμεί. Εάν δεν το κάνει δεν εισάγεται στο σύστημα. Ρωτώντας τηλεφωνικά υπάλληλο του κέντρου Αρωγής, με ενημέρωσε πως δεν υπάρχει άλλος τρόπος προμήθειας των συγγραμμάτων εάν δεν αποδεχθείς τους όρους της ιστοσελίδας. Τι θα γίνει λοιπόν με την κάρτα; Θα δοθεί μεν η ελευθερία να μην τη χρησιμοποιούμε αλλά αν δεν το κάνουμε θα έχουμε πρόσβαση σε όλα τα αγαθά και τις υπηρεσίες με την ίδια ευκολία που έχουμε και τώρα ή όχι; Περί νομιμότητας Ένα επιχείρημα που ακούω συχνά από πολλούς είναι το εξής: « Έλα μωρέ! Ούτως ή άλλως γίνεται , δε γίνεται ήδη; Στις πιστωτικές μας καταγράφονται οι αγορές, στην κάρτα bonus των super market οι προτιμήσεις μας και οι τροφές που καταναλώνουμε, δίνουμε σε ένα κάρο εταιρίες και sites τα στοιχεία μας , σιγά το πράγμα, γράφουμε στο facebook μέχρι και το τι τρώμε ή πότε κατουρηθήκαμε, έτσι κι αλλιώς, δυο κλικ να κάνεις στον υπολογιστή σου μαθαίνεις τα πάντα για τον οποιονδήποτε, τώρα απλά θα γίνεται και επίσημα». Γνώριζα πως ο ρόλος του κράτους είναι να προστατεύει τους πολίτες ( Σύνταγμα της Ελλάδος, άρθρο 2 ) και όχι να νομιμοποιεί de facto καταστάσεις που προσβάλλουν την ελευθερία του ανοχύρωτου και απληροφόρητου πολίτη, πόσο μάλλον να αντιγράφει τεχνικές και τον τρόπο προώθησής τους όταν αυτές κατάφορα προσβάλλουν τους πολίτες του ( Σας θυμίζω πως οι κάρτες bonus δίνονται με το πρόσχημα της ανταμοιβής στους τακτικούς πελάτες, ενώ παράλληλα μέσω αυτών η κάθε εταιρία ανεβάζει ή μειώνει τις πωλήσεις ενός προϊόντος ανάλογα με τα συμφέροντά της και πληροφορείται για τις προτιμήσεις του καθενός από μας εξάγοντας συμπεράσματα –κάτι τέτοιο δε γίνεται τώρα με άλλη μορφή;). Το κράτος λοιπόν, αντί να βρει έναν αποτελεσματικό τρόπο να μειώσει αυτή την ανεξέλεγκτη ροή προσωπικών στοιχείων και πληροφοριών και να μας ενημερώσει για τα δικαιώματά μας, θα μας υποχρεώσει να μοιραστούμε τα προσωπικά μας στοιχεία με όλους;;;;;; Δε θα μας το ζητήσει, δε θα μας δώσει μία δυνατότητα εάν το επιθυμούμε δίνοντας μας παράλληλα και εναλλακτικές αλλά θα μας υποχρεώσει;;; Και όσο γι’ αυτούς που λένε πως δε θα είναι εύκολη η πρόσβαση στα στοιχεία μας από τον καθένα, αλήθεια , πιστεύεται πως όσο θα υπάρχουν στοιχεία στο taxis.net θα είναι δύσκολο για τον οποιονδήποτε να έχει πρόσβαση σε αυτά. Αλλά ακόμη και έτσι να είναι για ποιόν λόγο να δώσω τη δυνατότητα και στο ίδιο το κράτος να έχει ανά πάσα στιγμή πρόσβαση στα στοιχεία μου χωρίς δικαστική εντολή και επείγοντα και σοβαρό λόγο; Έκανα κάποιο έγκλημα και δεν το γνωρίζω, είμαι επικίνδυνος/ η για κάτι και δεν το ξέρω; Από τις σπουδές μου στη νομική σχολή , γνωρίζω πως ο κάθε άνθρωπος είναι και αντιμετωπίζεται ως αθώος μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου ( έχει το τεκμήριο της αθωότητας ). Πως λοιπόν ένα κράτος αντιμετωπίζει όλους τους πολίτες του σαν εν δυνάμει ενόχους, φοροφυγάδες και απατεώνες; Αν μη τι άλλο, το επιχείρημα περί πάταξης της φοροδιαφυγής ώστε να « φακελωθούμε» είναι τουλάχιστον προσβλητικό , λες και είμαστε όλοι ένοχοι και χρειαζόμαστε έλεγχο. Βέβαια το συγκεκριμένο επιχείρημα δεν ακούστηκε από επίσημε χείλη αλλά από υποστηρικτές της κάρτας. Ούτως ή άλλως όμως, αρκετοί φορείς έχουν δείξει πολλάκις διαφορετικούς και πιο αποτελεσματικούς τρόπους πάταξης της παρανομίας. Τέλος , ειλικρινά, κανείς από τους Συνταγματολόγους που έχουν θέσεις βουλευτών , υπουργών και συμβούλων δεν προβληματίστηκε για την αντισυνταγματικότητα του εν λόγω νόμου; Αναφέρω απλά τα άρθρα του Συντάγματος χωρίς να κουράσω με ανάλυση, νομίζω εξ’ άλλου πως είναι εμφανές το ζήτημα αντισυνταγματικότητας που προκύπτει Άρθρο 2 1.Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας. ( Τι θα πει «Ιδιαίτερη προσοχή και μέριμνα θα δοθεί στην ασφάλεια και την προστασία των προσωπικών δεδομένων του κατόχου»;, πώς ερμηνεύεται η ιδιαίτερη προσοχή όταν θέτεις τα προσωπικά δεδομένα σε τέτοιο κίνδυνο να τα εκμεταλλευτεί ο καθένας) Άρθρο 5 1. Καθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Χώρας, εφόσον δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων και δεν παραβιάζει το Σύνταγμα ή τα χρηστά ήθη. Άρθρο 9 1. Η κατοικία του καθενός είναι άσυλο. Η ιδιωτική και οικογενειακή ζωή του ατόμου είναι απαραβίαστη. Καμία έρευνα δεν γίνεται σε κατοικία, παρά μόνο όταν και όπως ορίζει ο νόμος και πάντοτε με την παρουσία εκπροσώπων της δικαστικής εξουσίας. (* το συγκεκριμένο άρθρο δε συνδέεται άμεσα αλλά ας σκεφτούμε κριτικά : απαγορεύεται η έρευνα σε κατοικία αλλά το κράτος μας ζητά να παραχωρήσουμε πληροφορίες ακόμη και για το ποια προϊόντα καταναλώνουμε, συλλέγοντας τις αποδείξεις ονομαστικά και σε ηλεκτρονική μορφή ) Ευχαριστώ για την προσοχή σας Ελένη Χαραλαμπίδου