Αρχική ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΣΗ ΚΩΔΙΚΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣΆρθρο 01 – Αντικατάσταση του άρθρου 1Α του Κώδικα Ελληνικής ΙθαγένειαςΣχόλιο του χρήστη Mάριος | 17 Μαΐου 2015, 13:59
  • Σχόλιο του χρήστη 'Mάριος' | 17 Μαΐου 2015, 13:59

    Μεταναστευτικό – Ιθαγένεια – Υπηκοότητα Με αφορμή την προεκλογική υπόσχεση της νέας Ελληνικής κυβέρνησης ότι θα χορηγηθεί ιθαγένεια σε όλους τους μετανάστες δεύτερης γενιάς θέλησα να ασχοληθώ με το μεταναστευτικό αλλά και την ιθαγένεια. Τόσο το μεταναστευτικό όσο και η χορήγηση ιθαγένειας είναι για μένα ένα κεντρικό ζήτημα διότι αφορά την ίδια τη συγκρότηση του λαού και καθορίζει και επηρεάζει πως θα εξελιχθεί στο μέλλον το έθνος μας. Διαφωνώ κάθετα με την άποψη αυτή της κυβέρνησης. Ένα τέτοιο νομοσχέδιο αποσυνθέτει την Ελληνική κοινωνία και θα εξηγήσω καλύτερα τους λόγους στη συνέχεια του άρθρου, προσπαθώντας να μελετήσω σφαιρικά το ζήτημα και από την οπτική γωνία διαφόρων ιδεολογικοπολιτικών θεωριών, ασχέτως αν ασπάζομαι τις θεωρίες αυτές είτε εξ ολοκλήρου είτε εν μέρει είτε και καθόλου. Καταρχάς πρέπει να εξηγήσουμε ότι η λέξη ιθαγένεια προέρχεται από το ιθύς, που σημαίνει «κατ’ ευθείαν» (Ε. Κοφινιώτη «Λεξικόν Ομηρικόν» σελ. 157, Ν. Δασκαλάκη: «Λεξικόν ετυμολογικόν της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης» σελ. 209, J Hofmann: «Ετυμολογικόν Λεξικόν της Αρχαίας Ελληνικής» σελ. 140 κ.α) και από το «γένος» που σημαίνει τη φυλή. Έχουμε λοιπόν σύνθεση των ιθύς και γένος. Ιθαγενής λοιπόν καλείται ο έχων κατ’ ευθείαν σχέση με το γένος. Κατά συνέπεια το περιεχόμενο της ιθαγένειας είναι φυσικό γεγονός και όχι επίκτητο. Διάφοροι, κακώς ούτω καλούμενοι αριστεροί, υπό τον όρο διεθνισμός έρχονται να υπερασπιστούν ότι η πιο πάνω άποψη είναι ρατσιστική και ότι υπερασπίζονται τον κάθε μετανάστη, νόμιμο και μη, ο οποίος ήλθε στη χώρα μας διότι στη δική του χώρα πένεται ένεκα του καπιταλισμού που συνθλίβει τους λαούς και την εργατική τάξη. Προσέξτε το λογικό άλμα των λόγων τους. Πρώτον δεν είναι ρατσιστική η άποψη αυτή διότι η ιθαγένεια είναι ένα φυσικό γεγονός. Η ύπαρξη εθνών δεν είναι ρατσισμός ούτε εφεύρημα του συστήματος. Όπως σημειώνω στο τέλος του άρθρου ο διεθνισμός προϋποθέτει έθνη. Είναι φυσικό γεγονός, βιολογικό και πολιτιστικό. Προφανώς και δε μιλάω για καθαρότητα του αίματος. Όμως η έννοια της Ελληνικότητας δεν είναι μια έννοια συνειδήσεως, ιστορικότητας, μιας διαδρομής γενικότερα; Όταν θα λέω στο παιδί μου για το 1940, ή για τη Μικρασιατική καταστροφή, ή για τον αγώνα του 1821 ή για τον Μέγα Αλέξανδρο, δεν μπορεί ο Γάλλος, ο Αφγανός κτλ να νιώσουν και να βιώσουν ψυχικά όλα αυτά με τον ίδιο τρόπο. Το ίδιο με την Γαλλικότητα ή την Αφγανικότητα κτλ. Ο Γάλλος θα σκέφτεται τη δική του ιστορία και πολιτισμό, ο Αφγανός επίσης, και ούτω καθεξής. Μάλιστα η αντίπερα όχθη ανταπαντά ισχυριζόμενη ότι πρόκειται περί ατομικού δικαιώματος και δεν έχουμε το δικαίωμα να κρίνουμε αν πρέπει να αποκτήσει ένας ξένος την ιθαγένεια. Όντως ακόμα και η μεγαλύτερη πλειοψηφία, δε δύναται, ούτε δικαιούται, να αρνηθεί ατομικά δικαιώματα. Όμως δεν πρόκειται περί ατομικού δικαιώματος. Αποτελεί δικαίωμα του κράτους αν θα χορηγήσει ιθαγένεια. Παράλληλα ερωτώ όσους αντιδρούν. Γιατί πρέπει να τους δώσουμε ιθαγένεια; Είναι αυτό που ζητάνε αυτοί οι άνθρωποι; Όχι π.χ. φαγητό και εργασία; Αν τους παραχωρήσουμε την ιθαγένεια θα λυθούν όλα τους τα προβλήματα; (π.χ. προβλήματα κοινωνικής ενσωμάτωσης, σίτισης, στέγασης, ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης) Δεν τους αρκεί η πολιτογράφηση; Η πολιτογράφηση είναι αποκλειστικά νομική πράξη. Κάποιος, ο οιοσδήποτε δύναται να αποκτήσει την υπηκοότητα οποιουδήποτε κράτους (δηλαδή να πολιτογραφηθεί), εφόσον πληροί τις προϋποθέσεις, που προβλέπει η νομοθεσία εκείνου του κράτους. Ο οποιοσδήποτε πολιτογραφηθεί, κατέχει πλέον, τα αστικά δικαιώματα που οι νόμοι ορίζουν, όχι όμως και πολιτικά δικαιώματα – δικαίωμα ψήφου. Η πολιτογράφηση δεν επιδρά επί της ιθαγένειας και αντιστρόφως. Προφανώς ο μέσος ξένος που έρχεται στη χώρα μας, θέλει μία τίμια εργασία, φαγητό, στέγη, αξιοπρέπεια, αστικά δικαιώματα. Ουδόλως ενδιαφέρεται για το αν θα του δοθεί η ιθαγένεια ή αν θα τον ονομάσουμε Έλληνα. Αντιθέτως με τη συμπεριφορά μας ως κράτος, έχουμε μετατραπεί σε ΑΠΟΘΗΚΗ ΨΥΧΩΝ. Αποθήκη ψυχών αθώων και βασανισμένων συνανθρώπων μας. Ο απλός ευρύτερα, κακώς ούτω καλούμενος αριστερός, θα απαντήσει, λέγοντας: “όλοι είμαστε εργάτες και αγωνιζόμαστε κατά του κοινού καπιταλιστικού εχθρού”. Όντως ο Έλληνας εργάτης έχει περισσότερα κοινά με τον Ιταλό εργάτη παρά με τον Έλληνα μεγαλοκαπιταλιστή. Παρόλα ταύτα δεν παύει να είναι Έλληνας και Ιταλός. «Η συναίσθηση ότι το κράτος αντιπροσωπεύεται από τις πλουτοκρατικές τάξεις και δεν προστατεύει τους εργάτες όλων των χωρών και τα κοινά τους συμφέροντα τους έκαμαν να συνδεθούν μεταξύ τους και να πλάσουν διεθνιστικά ιδανικά. Αυτά όμως δεν στρέφονται κατά της ιδέας της πατρίδας, ούτε αποτελούν άρνηση του εθνικισμού, αλλά αντιθέτως αποβλέπουν στην πρακτική αναγνώριση του. Το αντίθετο δεν θα ήταν φυσικό, διότι οι εργάτες δεν είναι ούτε από ξύλο, ούτε από πέτρα κατασκευασμένοι αλλά έχουν και αυτοί τις ρίζες τους στην κοινωνία…» (Η κοινωνιολογία του Εθνικισμού, Αλέξανδρος Παπαναστασίου – γνωστός ως αριστερός και ως Πατέρας της Δημοκρατίας -, σελ. 88, εκδόσεις Πελασγός). Είναι συνδεδεμένοι με το έθνος και την ιστορία αυτού. Ο Παπαναστασίου δίδει ένα σπουδαίο νόημα στις έννοιες εθνικισμός και διεθνισμός. Δεν ήταν τυχαία η φράση, ενός προτύπου πατριώτη και ανθρώπου, του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα: «Πατρίδα ή θάνατος.» Παράλληλα μπορούμε να υπενθυμίσουμε σε όσους θεωρούν τους εαυτούς τους ως αριστερούς μερικές από τις απόψεις ενός αληθινού αριστερού, του Μαρξ για το μεταναστευτικό: Σκοπός της εισαγωγής ξένων εργατών είναι η διατήρηση της δουλείας και η ακύρωση όλων των διεκδικήσεων των ντόπιων εργατών για μισθούς και συνθήκες εργασίας. Ο μετανάστης ανταγωνίζεται τον ντόπιο εργάτη και σιγά σιγά αναγάγει το μεροκάματο στο δικό του επίπεδο. Είναι το πιο αποτελεσματικό όπλο του κεφαλαίου. Η μετανάστευση διαιρεί την εργατική τάξη της χώρας υποδοχής σε τόσα εχθρικά στρατόπεδα όσες και οι εθνοφυλετικές ομάδες διότι η κάθε μία καταλαβαίνει μόνο τον εαυτό της. Έτσι αναστέλλεται η εργατική επανάσταση και διαιωνίζεται η καπιταλιστική κυριαρχία Η λαθρομετανάστευση χρησιμοποιείται αφ’ ενός ως απεργοσπαστικός μηχανισμός αφ’ ετέρου με τον εργατικό υπερπληθυσμό – πλεόνασμα που δημιουργεί ρίχνει το επίπεδο ζωής σε κατάσταση δουλοπάροικου. Η Α’ Διεθνής Ένωση Εργατών έβαλε πρακτικά τέλος στις μεθοδεύσεις των βιομηχάνων και υποχρέωνε τα συνδικάτα να διώχνουν τους ξένους εργάτες πίσω στις χώρες τους με το πρώτο καράβι. Οι μεταναστευτικοί νόμοι είναι τα μανιφέστα των εργοστασιαρχών. Mε απλά λόγια: Ο ξένος εργάτης θα δουλεύει με χαμηλότερο μισθό, θα πάρει τη θέση εργασίας του ντόπιου, οι ντόπιοι θα αγανακτήσουν, θα αναπτυχθεί ο ρατσισμός και ο σοβινισμός μεταξύ των λαών και εθνών, η δε κεφαλαιοκρατία θα συνεχίσει απρόσκοπτη τα σχέδια εξαθλίωσης των λαών και συσσώρευσης του πλούτου στα χέρια λίγων. Ορθώς λοιπόν ο Αλαίν Ντε Μπενουά είπε: «Όποιος κάνει κριτική στον καπιταλισμό ενώ αποδέχεται τη μετανάστευση, όπου η εργατική τάξη είναι το πρώτο θύμα, καλύτερα να σωπάσει. Όποιος κάνει κριτική στη μετανάστευση ενώ δε λέει τίποτα για τον καπιταλισμό, καλύτερα να κάνει το ίδιο.» Εν τέλει σέβονται τις αξίες της αριστεράς; Κάπου εδώ να προτείνω το βιβλίο του Θεόδωρου Ζιάκα, “Εθνισμός και Αριστερά”. Διαβάζοντάς το θα λυθούν σε όλους πολλές απορίες επί των πιο πάνω απόψεων. Παράλληλα με αφορμή όλα αυτά ερωτώ και όσους θεωρούν τους εαυτούς τους ως φιλελεύθερους, κεντρώους και δεξιούς. Έτσι εξυπηρετούν τις αξίες του Ελληνισμού; Με το να οδηγούν στην ανεργία και στην ανέχεια τους ντόπιους εργάτες; Έτσι υπηρετούν τις αξίες του ανθρωπισμού; Με το να φέρονται απάνθρωπα στους συνανθρώπους τους, τους ξένους εργάτες, τους οποίους αμείβουν χαμηλότερα μόνο και μόνο για να έχουν μεγαλύτερα κέρδη οι μεγάλες πολυεθνικές; Εν τέλει τους ενδιαφέρουν οι πολυεθνικές ή το έθνος και ο άνθρωπος; Η αγορά ή το έθνος και ο ανθρωπισμός είναι το βασικό αξιακό στοιχείο του συστήματός τους; Ο πρώτος «πατέρας» του φιλελευθερισμού, ένας αληθινά φιλελεύθερος, ο Άνταμ Σμιθ ονόμασε το βιβλίο του «Ο Πλούτος των Εθνών» και όχι ο πλούτος των αγορών ή κάτι άλλο τέλος πάντων. Εν τέλει γιατί θεωρούν τους εαυτούς τους ως φιλελεύθερους; Δε σέβονται την εθνική ελευθερία, δε σέβονται τις ατομικές ελευθερίες, δε σέβονται το ύψιστο αγαθό, την ελευθερία του ανθρώπου. Στους κόλπους της λεγόμενης αριστεράς διαχέεται η αντίληψη ότι δεν υπάρχει νόμιμος και παράνομος μετανάστης αφού δεν υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι, ή ότι δεν έχει νόημα να γίνεται διάκριση ανάμεσα σε παιδιά των οποίων οι γονείς νόμιμα βρίσκονται στη χώρα μας και σε παιδιά των οποίων οι γονείς δεν βρίσκονται νόμιμα στη χώρα μας. Η άμεση συνέπεια της άποψης αυτής είναι ότι, άνθρωποι τους οποίους η Ελλάδα, δε θέλησε ποτέ να έρθουν ή να παραμένουν στην Ελλάδα, μπορούν να έρχονται ελευθέρως. Όποιος θέλει, όποτε θέλει, όπου θέλει να εγκαθίσταται ελεύθερα στο χώρο χωρίς καμία προϋπόθεση. Εάν ένας Έλληνας μεταβεί στην Κίνα και για ποικίλους λόγους του δοθεί η κινεζική υπηκοότητα ασφαλώς δεν έγινε Κινέζος. Αν κάνει παιδιά επί Κινεζικού εδάφους, τα παιδιά αυτά είναι Έλληνες. Το αίμα και όχι το έδαφος επηρεάζει την καταγωγή του άλλου. Οφείλουμε να υποστηρίξουμε, διότι το επιβάλλει η λογική, το δίκαιο του αίματος αντί αυτού του εδάφους, και όπως πιο πάνω ανέφερα, αυτή η βιολογική και πολιτισμική διαφορά δεν είναι κάτι το ρατσιστικό αλλά κάτι το βαθύτατα πολιτισμικό, κάτι το όμορφο. Υποστηρίζουμε αυτή τη διαφορετικότητα. Είμαστε ισότιμοι και ίσοι, μα συνάμα διαφορετικοί. Παράλληλα πρέπει να απαντούμε σε όσους διαφωνούν, εκτός των πιο πάνω, ότι εάν ένα παιδί από τη Νιγηρία βρίσκεται εδώ (π.χ. η χώρα του είναι σε πόλεμο) θα το βοηθήσουμε, θα του χορηγήσουμε συν τω χρόνω την πολιτογράφηση αλλά όχι την ιθαγένεια, διότι θα χαιρόμασταν εάν βρισκόταν στη χώρα του, ήταν ένας σπουδαίος γιατρός, δεν είχε ανάγκη να έρθει καν στην Ελλάδα και καθόλου δε χαιρόμαστε που γνωρίζει τα Ελληνικά περισσότερο από τη μητρική του γλώσσα. Το να θέλουν να του χορηγήσουν την ιθαγένεια είναι σα να υποτιμούν την καταγωγή του. Να το θέσω και αλλιώς. Αντί να δεχόμαστε ακρίτως – επικαλούμενοι το συναίσθημα – τον κάθε ένα που έχει το άλφα ή βήτα πρόβλημα – δεν υποτιμώ το πρόβλημα π.χ. του πολέμου ή του υποσιτισμού, αλλά η λογική λέει ότι δεν μπορούμε να βοηθήσουμε όλους τους αναξιοπαθούντες της υφηλίου όσο ανθρωπιστές και αν είμαστε ως Έλληνες – καλύτερα να προσπαθούμε και ως Ελλάδα αλλά και ως διεθνής κοινότητα να βοηθούμε την κάθε χώρα που αντιμετωπίζει διάφορα προβλήματα να τα λύνει στο εσωτερικό της χωρίς να χρειάζεται να μεταναστεύουν οι ντόπιοι. Μπορούμε να στείλουμε χρήματα ή τρόφιμα. Αν έλθουν στην Ελλάδα μετανάστες πέραν ενός συγκεκριμένου ορίου, που πρέπει να θέσουμε αν θέλουμε να είμαστε σοβαρό κράτος, θα οδηγήσουμε και τη δικιά μας χώρα στην ίδια εξαθλίωση. Κάπου εδώ πρέπει να αναφέρουμε ότι η Ελβετία είναι μια χώρα πρότυπο για τη χάραξη μεταναστευτικής πολιτικής και παροχής ιθαγένειας με αυστηρό και οριοθετημένο νομικό πλαίσιο. Ελβετός πολίτης καθίσταται κάποιος εάν ισχύουν οι ακόλουθες προϋποθέσεις: Έχει έναν γονέα Ελβετό πολίτη με τη γέννηση του (Πρόκειται για εφαρμογή της νομικής έννοιας του δικαίου του αίματος δηλαδή της καταγωγής (jus sanguinis). Εάν έχει υιοθετηθεί έως την ηλικία των 18 ετών, έως ότου ενηλικιωθεί, δηλαδή, από Ελβετό πολίτη. Η απόδοση της ελβετικής ιθαγένειας δεν συμβαίνει επ’ ουδενί κατά τρόπο αυτόματο, δηλαδή απλώς με την γέννηση κάποιου εντός του ελβετικού κράτους. Τα πιο πάνω κριτήρια πρέπει να αποτελέσουν και για μας παράδειγμα προς μίμηση για το ποιος πρέπει να αποκτά την Ελληνική ιθαγένεια. Επίσης πρέπει να ισχύσουν και κάποιες άλλες προϋποθέσεις παροχής ιθαγένειας για τα παιδιά μεταναστών, π.χ. να είναι τέταρτης γενιάς, να έχουν αποκτήσει ψυχικό δεσμό με την Ελληνικότητα ή να έχουν κάνει ένα ανδραγάθημα υπέρ του έθνους κτλ . Αυτό όμως πρέπει να γίνεται σπάνια, όπως επίσης πρέπει να ξέρουμε ότι η πρώτη γενιά ήρθε νόμιμα αλλά και να γνωρίζουμε αν την έχουμε καλέσει ως κράτος να έρθει (όπως η Αυστραλία πράττει). Παράλληλα, να πρέπει να αποδείξουν ότι η πρώτη γενιά εισήλθε νόμιμα και έμεινε πάνω π.χ. από 15 συνεχή έτη στην Ελλάδα, όπως και να έμειναν πάνω από π.χ. 15 συνεχή έτη και οι επόμενες γενιές. Το σημερινό νομοθετικό πλαίσιο ασφαλώς και πρέπει να αλλάξει αλλά να γίνει πιο αυστηρό: α) ως προς την παροχή ιθαγένειας, β) ως προς το ποιοι θα πολιτογραφούνται και γιατί αλλά και γ) να τοποθετηθεί όριο εισδοχής μεταναστών. Παράδειγμα ανθρώπου που δεν είναι Έλληνας μα προσωπικώς πιστεύω ότι του αξίζει η ιθαγένεια είναι ο Νιγηριανός Sam Chekwas που διαδίδει παντού το Ελληνικό πνεύμα των προγόνων μας. Τέτοιες περιπτώσεις αξίζουν παροχής ιθαγένειας, παρεκκλίνοντας από το ετυμολογικό της λέξεως. Η παροχή ιθαγένειας πέραν του ετυμολογικού και των δύο προϋποθέσεων που έχει η Ελβετία και με βρίσκουν σύμφωνο, πρέπει να γίνεται με εξαιρετικά αυστηρή φειδώ. Η παροχή πολιτογράφησης – μιας και δεν περιέχονται σε αυτήν πολιτικά δικαιώματα – μπορεί να είναι ευκολότερη ασφαλώς, χωρίς να σημαίνει ότι πρέπει να δίδεται με συνοπτικές διαδικασίες. Σήμερα οφείλουμε να αναφέρουμε ότι η παροχή ιθαγένειας γίνεται με την εξής μέθοδο: Το σχέδιο νόμου προβλέπει τρεις διαφορετικές προϋποθέσεις για την απόκτηση ιθαγένειας. Ο αιτών θα πρέπει να πληροί τουλάχιστον μία από αυτές: είτε να έχει ολοκληρώσει την υποχρεωτική εκπαίδευση σε ελληνικό σχολείο (δημοτικό και γυμνάσιο), είτε να έχει φοιτήσει και στις έξι τάξεις της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης (γυμνάσιο και λύκειο), είτε να είναι κάτοχος απολυτηρίου ελληνικού λυκείου και να έχει αποφοιτήσει από ελληνικό ΑΕΙ ή ΤΕΙ. Το νομοσχέδιο αυτό δημιουργήθηκε από τη Νέα Δημοκρατία με υπουργό των Αργύρη Ντινόπουλο (Υπουργός Εσωτερικών). Παράλληλα να αναφερθεί ότι με το νομοσχέδιο Ντινόπουλου η πολιτογράφηση έγινε ένα και το αυτό με την ιθαγένεια. Ως εκ τούτου όσα αναφέρω στο άρθρο μου είναι στα πλαίσια του τι κατ’ εμένα πρέπει να αλλάξει αλλά και τι ετυμολογικώς οι λέξεις περιγράφουν. Να αναφερθεί ότι η πρώτη προσπάθεια να καταργηθεί η πολιτογράφηση πραγματοποιήθηκε επί Παπανδρέου του νεώτερου κάτι που αποφεύχθει ύστερα από παρέμβαση του Συμβουλίου της Επικρατείας. Πέραν των πιο πάνω υπάρχει και άλλη μία σημαντική προϋπόθεση που πρέπει να ληφθεί υπόψιν για το ποιους δύναται, ένα κράτος όπως το δικό μας που οφείλει να προάγει τις αξίες της Ελληνικότητας και του ανθρωπισμού, : α) να δεχθεί να εισέλθουν στη χώρα, να διαμείνουν και να εργαστούν, β) να πολιτογραφήσει. Η προϋπόθεση αυτή είναι οι πολιτιστικές αντιλήψεις των εισερχομένων. Αν π.χ. πρόκειται για έναν φονταμενταλιστή Ισλαμιστή (οφείλουμε να διαχωρίσουμε έναν φονταμενταλιστή Ισλαμιστή με τον μουσουλμάνο Πομάκο π.χ.). Ένας φονταμενταλιστής, οποιασδήποτε θρησκείας είναι επικίνδυνος. Επί παραδείγματι ένας φονταμενταλιστής Ισλαμιστής θέλει η κοπέλα να φοράει μπούργκα, κάνει κλειτοριδεκτομή στις κόρες του και θέλει να εφαρμοστεί ο νόμος της Σαρίας οπουδήποτε και αν εγκατασταθεί θεωρώντας τον ως νόμο του Θεού, ανώτερο του Συντάγματος ή του εγχώριου εθνικού πολιτισμού. Όπως αντιλαμβάνεστε εδώ ξεκάθαρα μια τέτοια πολυπολιτισμικότητα συνθλίβει τις ατομικές ελευθερίες αλλά και διαλύει την εθνική κοινωνία. Ιδέες όπως αυτές, που προάγουν, οι κακώς ούτω καλούμενοι «διεθνιστές» και «φιλελεύθεροι», είναι ιδέες απάνθρωπες, εθνοφθόρες και κοινωνιοδιαλυτικές. Αν αύριο με την ανεξέλεγκτη εισροή μεταναστών, νομίμων και μη, και με την σχεδόν πανεύκολη παροχή ιθαγένειας, επικρατήσουν τέτοιοι ισλαμοφονταμενταλιστές με τέτοια αξιακά συστήματα, φανταστήκατε τι μπορεί να γίνει; Πρώτον θα χαθεί η Ελληνικότητα. Δεύτερον θα χαθεί η όμορφη διαφορετικότητα που πιο πάνω ανέφερα. Παράλληλα θα χαθεί και κάθε ατομική ελευθερία. Θα βιάζουν μια νεαρή Ελληνίδα μόνο και μόνο επειδή είναι γυναίκα, άρα και αντικείμενο για αυτούς, ή επειδή φοράει ένα πιο κοντό φουστανάκι από αυτό που οι ίδιοι κρίνουν ως ηθικό και θεμιτό. Οφείλω να ξεκαθαρίσω ότι αυτό δε σημαίνει ότι δε θα δεχόμαστε π.χ. πολιτικούς πρόσφυγες ή δε θα πολιτογραφούμε κανέναν. Απλά πρέπει να τηρεί τόσο ο πρόσφυγας που θα έρθει για να τον βοηθήσουμε, όσο δε – ακόμη περισσότερο – ο υποψήφιος να πολιτογραφηθεί συγκεκριμένες προϋποθέσεις ούτως ώστε να εξασφαλίσουμε την κοινωνική ευημερία. Ένα απλό παράδειγμα θα θέσω. Πριν από καιρό το Διοικητικό Εφετείο Αθηνών αποφάσισε να μην απελάσει μια γυναίκα από την Κένυα καθώς και τα τρία παιδιά της ενώ παράλληλα της χορήγησε διεθνή προστασία. Η συγκεκριμένη γυναίκα ήρθε στην Ελλάδα το 2002 και άμεσα υπέβαλε αίτηση για διεθνή προστασία καθώς ανήκει σε μια φυλή, που για τις γυναίκες η παράδοση επιβάλλει κλειτοριδεκτομή… Παράλληλα τα παιδιά της (ηλικίας 13, 5 και 3 ετών) κινδύνευαν να στρατολογηθούν δια της βίας από τοπικές εγκληματικές οργανώσεις. Πρόκειται για ιστορική απόφαση καθώς για πρώτη φορά χορηγείται από την ελληνική Δικαιοσύνη διεθνής προστασία -σύμφωνα με την Σύμβαση της Γενεύης του 1951, για τον ακρωτηριασμό γεννητικών οργάνων των γυναικών (Female Genital Multilation – FGM). Το αίτημά της είχε απορριφθεί δύο φορές από το περιφερειακό γραφείο ασύλου Αττικής και την αρμόδια επιτροπή του υπουργείου Δημόσιας Τάξης με την αιτιολογία ότι δεν προσκόμισε «αδιάσειστα στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι ο επικαλούμενος φόβος της λόγω του κινδύνου υποβολής στην πρακτική του FGM από την οργάνωση Mungiki μπορεί να θεωρηθεί εύλογος και θεμελιωμένος σε αντικειμενικά δεδομένα, ώστε να συνάγεται ότι υπάρχει άμεσος και αναπότρεπτος κίνδυνος για τη ζωή ή τη σωματική της ακεραιότητα σε περίπτωση επιστροφής στη χώρα καταγωγής της». Η Κενυάτισσα προσέφυγε στην Δικαιοσύνη επικαλούμενη «ανεπανόρθωτη βλάβη που συνίσταται για την ίδια στην υποβολή σε βασανιστήρια ή απάνθρωπη ή εξευτελιστική μεταχείριση και για καθένα από τα παιδιά της στην υποχρεωτική στρατολόγηση από εγκληματική οργάνωση (για το πρώτο), σε πιθανή αρπαγή από τις εγκληματικές οργανώσεις (για το δεύτερο) και σε κίνδυνο δίωξής του (για το τρίτο), γιατί είναι νόμιμο τέκνο Αμερικανού πολίτη». Η συγκεκριμένη απόφαση κατ’ εμένα είναι σωστή, διότι προστατεύει τον άνθρωπο, τη σεξουαλικότητά, τη γυναίκα, αλλά και τα δικαίωματά της ευρύτερα. Παράλληλα δεν χορηγήθηκε ούτε ιθαγένεια, ούτε καν πολιτογράφηση. Όμως μόνο και μόνο από αυτό το γεγονός είναι αρκετό να αντιληφθούμε ότι η Ελλάδα και ο Ελληνικός πολιτισμός δεν μπορεί να δέχεται μετανάστες από τέτοιες φυλές, με τέτοιους απάνθρωπους πολιτισμούς και ανελεύθερα αξιακά συστήματα διότι θα γίνουμε μια μέρα το ίδιο. (περιπτώσεις όπως της κοπέλας, εν προκειμένω, αποτελούν εξαίρεση αφού απέδειξε ότι η ίδια δεν ασπάζεται τέτοιες νοοτροπίες) Κλείνοντας να αναφέρω ότι είναι ένα πολυεπίπεδο και τεράστιου βάθους θέμα το οποίο δεν καλύπτεται πλήρως σε λίγες σελίδες. Όλα όσα επιχειρήματα ετέθησαν πρέπει να αποτελέσουν τροφή για σκέψη για τον κάθε ένα. Ο κάθε ένας από εμάς πρέπει να αγωνιστεί, ούτως ώστε να μην έλθει ένα τέτοιο απάνθρωπο νομοσχέδιο ούτε να μπορέσουν να το φέρουν προς ψήφιση. Αλλιώς η επιβίωση του έθνους δε θα είναι και τόσο βέβαιη….