Αρχική Αναμόρφωση συστήματος προσλήψεων και καθολική υπαγωγή τους στον πλήρη έλεγχο του ΑΣΕΠΆρθρο 4 Επαναρυθμίσεις για τη μοριοδότηση υποψηφίωνΣχόλιο του χρήστη Βασίλης Μαντάς | 12 Νοεμβρίου 2009, 12:16
  • Σχόλιο του χρήστη 'Βασίλης Μαντάς' | 12 Νοεμβρίου 2009, 12:16

    Γεια σας και από μένα, Η μοριοδότηση εξ'ορισμού ως σύστημα αξιολόγησης υποψηφίων είναι ένα μη αποτελεσματικό σύστημα. Το μόνο που ενδεχομένως διασφαλίζει είναι η ίση μεταχειρίση όλων των υποψηφίων, και αυτό βέβαια στις περιπτώσεις που μιλάμε για ίδια προσόντα τα οποία διαφέρουν μόνο ποσοτικά, π.χ. πτυχίο στην ίδια ειδικότητα, από την ίδια σχολή, και διαφέρουν στο βαθμό (αν και εδώ θα σήκωνε κουβέντα αλλά μετά γίνεται εξαιρετικά πολύπλοκο), ή χρόνια προυπηρεσίας στο ίδιο αντικείμενο δουλειάς οπότε σαφώς υπάρχει διαφοροποίηση μόνο ποσοτική. Πιστεύω έστω και με τα 2 απλά παραπάνω παραδείγματα και σε συνδυασμό με τα σχόλια άλλων συμπολιτών για τις διαφορές που έχουν οι σχολές, τα πτυχία και τα μεταπτυχιακά, καταλαβαίνει κανείς γιατί ακόμη και το ελάχιστο κριτήριο της ισομεταχείρισης δεν ικανοποιείται από το σύστημα της μοριοδότησης. Είναι προφανές ότι απαιτείται ποιοτική αξιολόγηση των υποψηφίων που θέλουν να δουλέψουν σε μια συγκεκριμένη θέση. Σκεφτείτε περιπτώσεις όπως π.χ. δάσκαλος ο οποίος έχει εξαιρετικές σπουδές αλλά λόγω προβλημάτων επικοινωνιακής συμπεριφοράς είναι ακατάλληλος να μπει σε μια τάξη και να 'δασκαλέψει' έφηβους, τη στιγμή που ο ίδιος άνθρωπος ενδεχομένως νά ήταν εξαιρετικός σε ένα επιτελικό γραφείο του υπουργείου παιδείας. Μου είναι αδύνατο να διαβάσω όλα τα σχόλια, οπότε δεν ξέρω αν έχει αναφερθεί, αλλά η αίσθηση μου είναι ότι η κατάργηση της προσωπικής συνέντευξης λαμβάνεται ως θετική. Αν όμως δούμε την ουσία του πράγματος θα δούμε ότι η συνέντευξη είναι ένας από τους τρόπους με τους οποίους έχεις τη δυνατότητα να δεις και άλλες πλευρές ενός υποψηφίου που δεν αποτυπώνονται σε καμία περίπτωση στο βιογραφικό, στα έτη προυπηρεσίας, στα πτυχία και μεταπτυχιακά. Εξ'άλλου δεν είναι τυχαίο ότι στον ιδιωτικό τομέα η συνέντευξη (ενίοτε και πολλαπλές συνεντεύξεις)αποτελεί σημαντικό κομμάτι αξιολόγησης των υποψηφίων, και σκεφτείτε ότι στον ιδιωτικό τομέα δεν γίνονται συμβάσεις μόνιμης εργασίας όπως στο δημόσιο, και ότι από την άλλη οι εταιρείες θα ήταν εξαιρετικά ικανοποιημένες αν τα στελέχη που επιλέγουν μείνουν για πάντα στην εταιρεία!! Είναι γνωστό βέβαια ότι η συνέντευξη αφήνει περιθώρια άνισης αξιολόγησης (ενίοτε συμβαίνει και στον ιδωτικό τομέα) και παραθυράκι για να περάσουν οι 'δικοί μας'. Και εκεί είναι το πρόβλημα με το δημόσιο τομέα, η ΕΛΛΕΙΨΗ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ μεταξύ πολιτών και δημοσίων λειτουργών, και φυσικά η ασυνέπεια, η παράβαση καθήκοντος, η απιστία, και η αναξιοκρατία ως παρεπόμενα. Και επειδή καμία κυβέρνηση δεν θέλει να βάλει τα χέρια της επί τον τύπο των ήλων και να αντιμετωπίσει τα προβλήματα στη ρίζα τους κάνει τα εύκολα, που είναι και επικοινωνιακά και φαντάζουν και ολίγο ως πολύχρωμες χάντρες σε μερίδα ιθαγενών! To make a long story short που λένε πια οι νεοέλληνες, κρατείστε τα παρακάτω ως ιδέες και αν μπορείτε και θέλετε τολμήστε. Οι προκυρησσόμενες θέσεις να έχουν σαφές αντικείμενο και περιγραφή θέσης εργασίας με τα απαιτούμενα συγκεκριμένα προσόντα για την αποτελεσματική εκτέλεση των καθηκόντων. Ο σχεδιασμός των θέσεων εργασίας είναι ευθύνη της εκάστοτε διοίκησης του οργανισμού ή υπηρεσίας που αιτείται τη θέση. Από το παραπάνω προκύπτει μια σαφής λίστα με τα τυπικά προσόντα που απαιτούνται για τη θέση, τα οποία είναι ειδικά και συγκεκριμένα, και οι κατέχοντες αυτά αιτούνται την κάλυψη της θέσης. Σε κάποιες θέσεις ίσως η διαδικασία να εξαντλείται στη μοριοδότηση (θέσεις γενικά με λίγα απαιτούμενα προσόντα, π.χ. εργάτες, χειριστές μηχανημάτων συστημάτων, καθαρίστριες κτλ), σε κάποιες άλλες θέσεις θα απαιτούνται και τεστ δεξιοτήτων προκειμένου να διαπιστωθούν θέματα όπως αριθμητική , λεκτική ή χωρική αντίληψη, ικανότητες δημιουργικής λήψης αποφάσεων ή οξυδερκούς ανάλυσης προβλημάτων. Σε κάποιες άλλες να απαιτείται συνέντευξη (βλ. γενικοί και ειδικοί γραμματείς) διότι στα καθήκοντα της θέσης είναι η επαφή με το κοινό, με άλλες υπηρεσίες στην ελλάδα ή την ΕΕ. Προφανέστατα κάποιες θέσεις θα απαιτούν μεταπτυχιακή εξειδίκευση στο αντικείμενο και κάποιες όχι. Σε κάποιες θέσεις μεταπτυχιακό μη συναφές με την ειδικότητα αλλά γενικότερου ενδιαφέροντος όπως π.χ. ένα ΜΒΑ, να προσμετράται. Και πάμε στα διδακτορικά (είμαι και υποψήφιος διδάκτορας σε μεγάλη ηλικία!). Τα διδακτορικά εκ της φύσης τους είναι άσκηση γνώσης σε ερευνητικό επίπεδο. Κατ'εξοχήν απαιτούνται για θέσεις ερευνητικής απασχόλησης και ακαδημαϊκής καριέρας (καθηγητές ΑΕΙ). Ενας διδάκτορας δε σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι έχει περισσότερες γνώσεις περί του αντικειμένου εργασίας μιας οποιαδήποτε τυπικής θέσης εργασίας που απαιτεί πτυχίο ΑΕΙ, καθώς μια θέση εργασίας κατά κανόνα δεν ορίζεται τόσο στενά ώστε να εμπίπτει μόνο στο γνωστικό αντικείμενο της διδακτορικής διατριβής κάποιου υποψήφιου. Αν συμβαίνει αυτό, τότε οι θέσεις αυτές αυτοδίκαια απευθύνονται μόνο σε σχετικούς διδάκτορες και "ο καλύτερος κερδίζει"...και να μας δω τότε πως αξιολογούμε συγκριτικά μεταξύ τους 2 διδακτορικά στο ίδιο γνωστικό αντικείμενο! Θα μπορούσε βέβαια κάποιος να ισχυριστεί ότι η κατοχή ενός η περισσότερων τίτλων, κάθε επιπέδου, είναι ένας καλός προσεγγιστικός παράγοντας της νοητικής δυναμικότητας και ικανοτήτων του υποψηφίου και θα συμφωνήσω σε αυτό. Με αυτή τη διαπίστωση όμως κινδυνεύουμε να παρασυρθούμε στη πρακτική που προβάλλει το νομοσχέδιο που σχολιάζουμε ότι ένα διδακτορικό π.χ. 'στην ευστάθεια της τυρβώδους ροής ιξωδοπλαστικών ρευστών' είναι ισχυρότερο εφόδιο για ένα μηχανικό που αναζητά μια θέση στην πολεοδομία για να ελέγχει τεχνικά τις μηχανολογικές μελέτες οικίων από ένα μηχανικό με το πτυχίο του μόνο που δούλεψε πέντε χρόνια ως μελετητής σε ένα τεχνικό γραφείο. Και όπως επίσης είναι άλλη η δουλειά που θα κάνει ο μηχανολόγος στην πολεοδομία και άλλη αυτός που θα ασχοληθεί στη διεύθυνση βιομηχανίας με θέματα τεχνολογικής καινοτομίας. Δυστυχώς όπως είναι το σύστημα σήμερα και όπως συνεχίζει να πορεύεται, η προκύρηξη και στην μία και στην άλλη περίπτωση θα ήταν για μια θέση ΠΕ μηχανολόγων στη Νομαρχία Αθηνών. Και φυσικά ο αγαπητός και θαυμαστός διδάκτορας θα την καταλάμβανε (ως μη έχοντας και πολλές επιλογές εργασίας στην Ελλάδα για τα προσόντα του) και εκτιμώ ότι θα ζούσε μια ζωή μάλλον απογοητευμένος, δυσαρεστημένος και ενίοτε εξοργισμένος, διότι θα ήταν overqualified για τη θέση, και φυσικά δεν θα αμοιβόταν αναλόγως των ακαδημαϊκών του προσόντων και της νοητικής δυνατότητας επί τη βάσει της οποίας προσλήφθηκε. Για την αποτελεσματικότητα δε της υπηρεσίας που θα τον απασχολούσε... ο νοών νοείτο. Φοβάμαι ότι τα παραπάνω είναι τόσα πολλά μέσα στα τόσα πολλά που έχουν γραφτεί που τους δίνω μικρή πιθανότητα να διαβαστούν από τα κατάλληλα μάτια και ακόμη μικρότερη να επεξεργαστούν από τα κατάλληλα μυαλά! Οπως και να'χει συνεχίστε αυτή την πρακτική της δημόσια διαβούλευσης, είναι σίγουρα καλύτερη πρακτική μεταφοράς 'αρώματος' από την κοινωνία προς την εξουσία, μιας και η κατ'εξοχήν αρμόδια λειτουργία για αυτό, η δημοσιογραφία, έχει απωλέσει σχεδόν ολοκληρωτικά τον προσανατολισμό της. Με εκτίμηση, Βασίλης Μαντάς Πτ. Μηχ/γος Μηχ/κος, M.Sc., MBA, Υποψήφιος Διδάκτορας Ηδη δημόσιος υπάλληλος (λειτουργός!)