Αρχική ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ, ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣΆρθρο 29 – Προϊστάμενοι οργανικών μονάδων – Διαδικασία και κριτήρια επιλογής προϊσταμένωνΣχόλιο του χρήστη Δήμητρα ΔΥ | 6 Δεκεμβρίου 2015, 13:55
  • Σχόλιο του χρήστη 'Δήμητρα ΔΥ' | 6 Δεκεμβρίου 2015, 13:55

    Πρόταση για μια "κατά παρέκκλιση" αλλά αναγκαία πρόβλεψη στη διαδικασία επιλογής. Είναι γεγονός ότι οποιοδήποτε σύστημα αξιολόγησης βασίζεται σε αντικειμενικά κριτήρια μοριοδότησης, παρουσιάζει προβλήματα και κενά λόγω της αναγκαστικής προώθησης, σε ορισμένες περιπτώσεις, ανίκανων υπαλλήλων με ταυτόχρονο αποκλεισμό άλλων που κατά κοινή αποδοχή μπορούν και πρέπει να καταλάβουν θέση ευθύνης αλλά δεν εμπίπτουν στις προβλέψεις του εκάστοτε συστήματος αξιολόγησης. Παρόλα αυτά, είναι γεγονός ότι δεν μπορεί να μην υπάρχει ένα σύστημα με αντικειμενικά κριτήρια, όσο και αν αυτό είναι προβληματικό. Γνωρίζουμε όλοι ότι κάποιοι με 2-3 διδακτορικά και υπηρεσία 25 ετών δεν έχουν δουλέψει ποτέ αφού μονίμως σπούδαζαν, ενώ άλλοι τα μεταπτυχιακά τους τα έχουν αγορασμένα. Κάποιοι έχουν φτάσει σε ψηλές θέσεις λόγω παλαιότητας, είναι όμως εντελώς άσχετοι, ανίκανοι και δυστυχώς επικίνδυνοι. Κάποιοι άλλοι εξελίσσονται λόγω καλής διαχείρισης του εαυτού τους και των εκάστοτε πολιτικών προϊστάμενων τους. Τέλος κάποιοι έχουν όλα τα τυπικά προσόντα αλλά τόσο προβληματικό χαρακτήρα, ικανό να διαλύσει μια ολόκληρη Υπηρεσία. Όλοι όσοι εργαζόμαστε στο Δημόσιο χρόνια, ξέρουμε πολύ καλά ότι οι πραγματικά ικανοί, άξιοι και γνώστες είναι ελάχιστοι και πολλές φορές δεν μπορούν να κριθούν σε θέση ευθύνης επειδή δεν εμπίπτουν στο σύστημα. Κατά την άποψή μου, προκειμένου να μπορούν οι πραγματικά ικανοί και άξιοι, να μην αποκλείονται από το σύστημα αξιολόγησης, θα πρέπει να προβλεφθεί παράλληλα με τη διαδικασία που προβλέπει το σύστημα, κάποιου είδους ειδική διαδικασία. Πχ να μπορεί να κριθεί ως προϊστάμενος άτομο με min προϋπηρεσία στο Δημόσιο της τάξης των 10 ετών (δεδομένου ότι με λιγότερα χρόνια δεν υπάρχει πολύ καλή γνώση και εμπειρία της Δημόσιας Διοίκησης), Πανεπιστημιακής τουλάχιστον εκπαίδευσης (γιατί δεν αρκεί η εμπειρική γνώση του αντικειμένου, είναι απαραίτητες και οι θεωρητικές γνώσεις)εφόσον κριθεί από τους συναδέλφους και τους προϊσταμένους του ως εξαιρετικής ικανότητας, γνώσης και εμπειρίας (αφού μόνο το άμεσο περιβάλλον του υπαλλήλου γνωρίζει ουσιαστικά τις γνώσεις του, τις ικανότητές του και το χαρακτήρα του αλλά και όσα στοιχεία δεν μπορούν να καταγραφούν από το σύστημα αξιολόγησης). Σας παραθέτω την παραπάνω άποψη λόγω προσωπικής εμπειρίας. Εργάζομαι σε Υπουργείο, με Δ/ντή και τμηματάρχες που δυστυχώς ούτε γνωρίζουν καλά το αντικείμενο ούτε έχουν όλοι τους ικανότητες διαχείρισης, ενώ υπάρχουν 2-3 συνάδελφοι που ουσιαστικά κρατάνε τη Δ/νση όρθια αλλά με το προτεινόμενο σύστημα δεν θα κριθούν ως προϊστάμενοι και επομένως είτε θα φύγουν προς άλλες Υπηρεσίες ή πολιτικά γραφεία, είτε θα συνεχίσουν για όσο αντέξουν και με ό,τι αυτό σημαίνει.