Αρχική Σύσταση και οργάνωση νομικών προσώπων δημοσίου ή ιδιωτικού δικαίου για τη διαχείριση των στερεών αποβλήτων της χώραςΆρθρο 05 – Διοικητικό ΣυμβούλιοΣχόλιο του χρήστη Σφηνιαδάκη Παντελίτσα, υποψήφια διδάκτορας στο Δίκαιο Περιβάλλοντος και Πολεοδομίας, στο Freie Universität του Βερολίνου | 18 Μαΐου 2016, 13:45
  • Σχόλιο του χρήστη 'Σφηνιαδάκη Παντελίτσα, υποψήφια διδάκτορας στο Δίκαιο Περιβάλλοντος και Πολεοδομίας, στο Freie Universität του Βερολίνου' | 18 Μαΐου 2016, 13:45

    Στο σχέδιο νόμου δεν κατοχυρώνεται η πραγματική συμμετοχή της τοπικής αυτοδιοίκησης και πολλώ δε μάλλον του κοινού στην διαμόρφωση των νέων φορέων, αλλά ούτε και στα σχέδια που αυτοί θα εκπονούν. Η συμμετοχή είναι βασική αρχή της διοικητικής διαδικασίας και μάλιστα σε περιβαλλοντικά θέματα επιβάλλεται από το ευρωπαϊκό δίκαιο από τις οδηγίες α) 2003/4/ΕΚ της 28.01.2003, β) 2003/35/ΕΚ της 26.05.03 και γ) 2001/42 της 27.06.01 και επιβάλλεται ειδικότερα και από την οδηγία για τη διαχείριση των απορριμάτων (βλ. ά. 31 της οδηγίας 2008/98/ΕΚ). Η συμμετοχή και η πληροφόρηση αποσκοπούν στην συναίνεση για την κοινωνική και άρα γενικότερη βιωσιμότητα των αποφάσεων και των θεσμών σε περιβαλλοντικά θέματα, στην αντοχή στον χρόνο και την εφαρμοσιμότητα σχεδίων και προγραμμάτων και αποτελούν στοιχεία άμεσης δημοκρατίας που προάγουν τον εκδομοκρατισμό της διοικητικής διαδικασίας. Εντελώς αντίθετα από αυτές τις προβλέψεις το σχέδιο νόμου που διέπεται από ένα δημοκρατικό έλλειμα και – λαμβάνοντας υπόψιν τις εξουσίες του Συντονιστή- από ένα πνεύμα συγκεντρωτισμού εναποθέτει τις αποφάσεις στα μέλη του διοικητικού συμβουλίου των ΔΙΣΑ, αφαιρώντας έτσι κάθε δυνατότητα συμμετοχής των θεσμικών οργάνων της τοπικής αυτοδιοίκησης και του κοινού στις εν λόγω αποφάσεις και τα σχέδια των ΔΙΣΑ Ο νόμος είναι από αυτήν την άποψη οπισθοδρομικός. Επίσης το άρθρο 5 του σχεδίου καταστρατηγεί την αρχή της ισότητας, εφόσον εξαρτά την εκπροσώπηση στο διοικητικό συμβούλίο από τον πληθυσμό των δήμων. Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να σημειωθεί, οτι η αρχή της ισότητας και της αναλογικότητας προτάσσει οι όποιες διαφοροποιήσεις σε δικαιώματα να βασίζονται σε αντικειμενικά και σχετικά με το αντικείμενο της ρύθμισης κριτήρια. Εδώ ακριβώς ο νόμος θα έπρεπε ως κριτήριο διαφοροποίησης για την εκπροσώπηση να λάβει υπόψη το περιβαλλοντικό κόστος των περιοχών, δήμων που φιλοξενούν τους χώρους διαχείρισης απορριμάτων. Όπως άλλωστε προκύπτει από τη φιλοσοφία της νομολογίας του ΣτΕ, η περιβαλλοντική ισότητα επιβάλλει την αντιστάθμιση του περιβαλλοντικού κόστους στους θιγόμενους πληθυσμούς. Η ενίσχυση της συμμετοχής και της δημοκρατικής εκπροσώπησης του θιγόμενου κοινού θα αποτελούσε ένα μέσο αντιστάθμισης στην κατεύθυνση της περιβαλλοντικής και άρα γενικότερης ισότητας, στην κατεύθυνση της ευθυγράμμισης με τις επιταγές των ευρωπαϊκών οδηγιών και του εκδημοκρατισμού της όλης πολιτικής για τη διαχείριση απορριμάτων. Είναι αναγκαία η ενίσχυση της συμμετοχής του κοινού τόσο κατά τη διαμόρφωση των φορέων διαχείρισης όσο και κατά την εκπόνηση από αυτούς των κάθε φορά σχεδίων. Σε αυτή την κατέυθυνση επίσης επιβάλλεται από τη δημοκρατική αρχή και από την αρχή της περιβαλλοντικής ισότητας η ενίσχυση της δημοκρατικής εκπροσώπησης των δήμων που φέρουν το περιβαλλοντικό κόστος. Κρίνεται έτσι σκόπιμη η πρόβλεψη οτι «δήμοι εντός των γεωγραφικών ορίων των οποίων λειτουργεί ΧΥΤ και ορίζουν λόγω του πληθυσμιακού κριτηρίου της παρούσας παραγράφου λιγότερα από τρία μέλη στο Δ.Σ. του ΔΙΣΑ, θα ορίζουν, κατ έξαίρεση τρία μέλη, ώστε να εκπροσωπείται με ένα μέλος και η μειοψηφία των δημοτικών τους συμβουλίων στο Δ.Σ. του ΔΙΣΑ» (βλέπε ά. 5 παρ. 1 του παρόντος σχεδίου νόμου).