Αρχική Προώθηση της ουσιαστικής ισότητας των φύλων και την καταπολέμηση της έμφυλης βίαςΆρθρο 01 – ΣκοπόςΣχόλιο του χρήστη ΝΟΜΙΚΟΣ | 20 Μαρτίου 2018, 13:42
  • Σχόλιο του χρήστη 'ΝΟΜΙΚΟΣ' | 20 Μαρτίου 2018, 13:42

    ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΓΙΑ ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΕΔΔΑ απόφ. της 16.6.2016 (προσφυγή αρ. 74758/11) ΕφΑΔ 2016,785 (παρατ. Κ. Δεμερτζή) Παραβίαση της θετικής υποχρέωσης του Κράτους να διασφαλίσει την αποτελεσματική άσκηση του δικαιώματος επικοινωνίας του πατέρα σε χρονικά διαστήματα τέτοια, ώστε τα παιδιά του να μην απομακρυνθούν τελείως απ’ αυτόν υπό την εχθρική επίδραση της μητέρας. Αδυναμία εκτέλεσης της απόφασης του Πρωτοδικείου που καθορίζει το δικαίωμα επικοινωνίας. Απουσία αποτελεσματικής προσφυγής για να παραπονεθεί ο πατέρας για την ανεπαρκή προστασία, από τις κρατικές διαδικασίες, του δικαιώματός του, που απορρέει από το άρθρο 8 της ΕΣΔΑ. Οι ελληνικές Αρχές απέτυχαν στην υποχρέωσή τους να λάβουν μέτρα γρήγορα και πρακτικά, προκειμένου να ωθήσουν τους ενδιαφερόμενους σε μια καλύτερη συνεργασία, έχοντας υπόψη και το υπέρτατο συμφέρον των παιδιών να μην επιτραπεί μια προοδευτική διάλυση ή και διάρρηξη των σχέσεών τους με τον πατέρα τους. Καταδίκη της Ελλάδας. 16 Ιουνίου 2016 Αυτή η απόφαση θα γίνει οριστική υπό τις προϋποθέσεις του άρθρου 44 παρ. 2 της Σύμβασης. Ενδέχεται να γίνει εκδοτική της επεξεργασία. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (1ο Τμήμα), συνεδριάζοντας ως Τμήμα, και αποτελούμενο από τους εξής: - Mirjana Lazarova Trajkovska, Πρόεδρο - Kristina Pardalos, - Linos-Alexandre Sicilianos, - Paul Mahoney, - Aleš Pejchal, - Robert Spano, - Armen Harutyunyan, δικαστές, Και από τον Abel Campos, Γραμματέα Τμήματος, 60. Το Δικαστήριο υπενθυμίζει ότι η υποχρέωση των εθνικών Αρχών στην λήψη μέτρων προς αυτό το σκοπό δεν είναι απόλυτη, γιατί μπορεί να συμβεί η επανάληψη της επικοινωνίας μεταξύ ενός γονιού με το παιδί του που έχει ζήσει για κάποιο χρονικό διάστημα με άλλα πρόσωπα να μην μπορεί να ξεκινήσει αμέσως και να απαιτεί την λήψη προπαρασκευαστικών μέτρων. Η φύση και η έκταση των τελευταίων εξαρτώνται από τις περιστάσεις κάθε υπόθεσης, ωστόσο η κατανόηση και η συνεργασία του συνόλου των προσώπων που εμπλέκονται θα συνιστά πάντοτε σημαντικό παράγοντα. Όταν οι εθνικές Αρχές υποχρεούνται να βάλουν τα δυνατά τους για να διευκολύνουν αυτή την συνεργασία, η υποχρέωσή τους να προσφύγουν σε εξαναγκασμό στην περίπτωση αυτή πρέπει να είναι περιορισμένη, ενόψει του ότι υποχρεούνται να λάβουν υπόψη τα αντικρουόμενα συμφέροντα και τις ελευθερίες των ίδιων προσώπων, και ειδικότερα τα υπερέχοντα συμφέροντα του παιδιού και τα δικαιώματα που αναγνωρίζει στο παιδί το άρθρο 8 της Σύμβασης. Πράγματι, το Δικαστήριο έχει υπογραμμίσει ότι επιβάλλεται η μεγαλύτερη περίσκεψη όταν πρόκειται να γίνει προσφυγή σε καταναγκασμό σ’ αυτό το ευαίσθητο ζήτημα (Reigado Ramos κατά της Πορτογαλίας της 22/11/2005 [αρ. προσφυγ. 73229/01], παρ. 53). Υποτιθεμένου ότι οι επικοινωνίες μεταξύ του γονιού κινδυνεύουν να απειλήσουν αυτά τα συμφέροντα ή να παραβλάψουν αυτά τα δικαιώματα, ανήκει στις εθνικές Αρχές το να επιδιώξουν μια δίκαιη στάθμιση ανάμεσά τους. Το αποφασιστικό σημείο στο να κριθεί εάν οι εθνικές Αρχές, προκειμένου να διευκολύνουν τις οικογενειακές συναντήσεις, έχουν λάβει όλα τα αναγκαία μέτρα που μπορούν να απαιτηθούν εύλογα απ’ αυτές υπό τις περιστάσεις της υπόθεσης (βλ. την προαναφερθείσα Hokkanen, παρ. 58, Zawadka κατά της Πολωνίας [αρ. προσφυγ. 48542/99] της 23/6/2005, παρ. 56 και την προαναφερθείσα Reigado Ramos, παρ. 48). 61. Το Δικαστήριο υπενθυμίζει επίσης ότι, σε υποθέσεις που αφορούν την οικογενειακή ζωή, η διακοπή επικοινωνίας με ένα παιδί πολύ μικρό μπορεί να οδηγήσει σε μια προϊούσα χειροτέρευση της σχέσης του με τον γονιό του (Pini και λοιποί κατά της Ρουμανίας [αρ. προσφυγ. 78028/01 και 78030/01] της 22/6/2004, παρ. 175). Οι προοπτικές οικογενειακής επανένωσης θα μικραίνουν προοδευτικά, και στο τέλος θα μηδενιστούν αν οι βιολογικοί γονιοί και τα παιδιά του δεν έχουν ποτέ συναντηθεί, ή εάν οι συναντήσεις τους είναι τόσο σπάνιες,που δεν έχουν δυνατότητα να αναπτύξουν μεταξύ τους δεσμό (Κ.Α. κατά της Φινλανδίας [αρ. προσφυγ. 27751/95] της 14/1/2003, παρ. 139). γ) Εφαρμογή των παραπάνω αρχών στην προκείμενη υπόθεση 62. Ένας παρόμοιος κίνδυνος ήταν προφανής στην προκείμενη υπόθεση. Πράγματι, από τότε που ο προσφεύγων είχε υποχρεωθεί να εγκαταλείψει την οικογενειακή κατοικία, στις 21/1/2010, δεν είχε παρά μόνο πολύ λίγες φορές την δυνατότητα να δει ή να πάρει μαζί του τα παιδιά του στο πλαίσιο ενός δικαιώματος επικοινωνίας. Προκύπτει σαφώς από τον φάκελο ότι η Ι.Π. προσπάθησε τουλάχιστον να βάλει τέλος στις επικοινωνίες του προσφεύγοντα με τα παιδιά του. 63. Το Δικαστήριο επισημαίνει ότι, δικάζοντας μια αίτηση ασφαλιστικών μέτρων στις 25 Ιανουαρίου 2010, το πρωτοδικείο Αθηνών δεν εξέδωσε την απόφασή του παρά στις 9 Ιουνίου του 2010, ρυθμίζοντας, μεταξύ άλλων, το δικαίωμα επίσκεψης του προσφεύγοντα. Επιθυμώντας να απαγορευθούν οι επικοινωνίες του προσφεύγοντα με τα παιδιά του, η Ι.Π. απευθύνθηκε εκ νέου στο δικαστήριο με αυτό το αίτημα. Το δικαστήριο απένειμε προσωρινά την επιμέλεια των παιδιών στην Ι.Π., αλλά υπογράμμισε ότι το πραγματικό συμφέρον των ανηλίκων παιδιών υπαγόρευε την κανονική επικοινωνία τους με τον πατέρα τους, προκειμένου να απομακρυνθεί ο κίνδυνος διακοπής των σχέσεών τους και να διασφαλιστεί η ψυχοσωματική τους ισορροπία και μια φυσιολογική ανάπτυξη. Συνεπώς, όρισε νέους όρους σχετικά με το δικαίωμα επικοινωνίας του προσφεύγοντα, δίνοντάς του το δικαίωμα να λάβει τα παιδιά από την οικία της Ι.Π. Τέλος, όρισε ότι η Ι.Π. απειλούνταν με προσωπική κράτηση ενός μηνός και καταβολή αποζημίωσης 500 ευρώ κάθε φορά που θα παραβίαζε τους όρους της απόφασης. Προκύπτει από τον φάκελο ότι η κύρια διαδικασία που αφορά την οριστική απονομή της επιμέλειας είναι ακόμα εκκρεμής. Τέτοια καθυστέρηση είναι, καθεαυτήν, ένδειξη ότι το Κράτος υπολείπεται των θετικών του υποχρεώσεων να λάβει επαρκή μέτρα, λαμβάνοντας υπόψη τις περιστάσεις της υπόθεσης, προκειμένου να διευκολύνει την επανένωση ενός γονιού με τα παιδιά του, ιδίως εφόσον πρόκειται για παιδιά μικρής ηλικίας, όπου υπάρχει σοβαρότερος κίνδυνος χειροτέρευσης της οικογενειακής σχέσης (βλ. παρ. 59 και 61 παραπάνω). 64. Οι όροι αυτής της απόφασης δεν έγιναν κάθε φορά σεβαστοί από την Ι.Π. και ο προσφεύγων ζήτησε την αρωγή των δικαστικών Αρχών προκειμένου να τις κάνει σεβαστές, όπως η εσωτερική νομοθεσία του έδινε αυτή τη δυνατότητα.65. Αφενός, στις 9 Μαρτίου 2011, ο προσφεύγων απευθύνθηκε στον Εισαγγελέα Ανηλίκων Αθηνών. Του ζήτησε να λάβει κάθε απαραίτητο μέτρο για να διαφυλάξει το συμφέρον των παιδιών του και την σχέση του με αυτά. Ο Εισαγγελέας διέταξε μια κοινωνική έρευνα από την κοινωνική υπηρεσία της Νέας Φιλαδέλφειας. Η τελευταία διεξήχθη στην κατοικία της Ι.Π. σε τέσσερις επισκέψεις, και συντάχθηκαν τρεις αναφορές σε μια περίοδο πέντε μηνών, τις οποίες αυτή απέστειλε στον Εισαγγελέα. Στις 7 Σεπτεμβρίου 2011, ο προσφεύγων κάλεσε τον Εισαγγελέα να του χορηγήσει αντίγραφα των εκθέσεων και να διατάξει κάθε μέτρο κατάλληλο για να διατηρήσει την επικοινωνία με τα παιδιά του. Ο Εισαγγελέας αρνήθηκε, όμως, να του χορηγήσει αντίγραφα των εκθέσεων. Ο προσφεύγων διευκρίνισε ότι, μέχρι την ημερομηνία της προσφυγής του στο Δικαστήριο, ο Εισαγγελέας δεν έλαβε κανένα άλλο μέτρο. 66. Συνεπώς, προκύπτει ότι ο Εισαγγελέας δεν έλαβε υπόψη του το γεγονός ότι ο προσφεύγων δεν είχε επικοινωνία με τα παιδιά του επί μήνες, και ότι η παρέλευση αυτού του χρόνου χωρίς επικοινωνία είχε ήδη παίξει και συνέχιζε να παίζει έναν συγκεκριμένο ρόλο στην απορριπτική στάση που εκδήλωναν τα παιδιά απέναντι στον προσφεύγοντα. Καμία μεσολάβηση, ούτε άλλη μορφή διαδικασίας προσέγγισης δεν εφαρμόστηκαν για να βοηθήσουν τον προσφεύγοντα και τα παιδιά του να αποκαταστήσουν την οικογενειακή τους σχέση, όπως μια στοχευμένη κοινωνική συμπαράσταση, ή/και μία θεραπευτική παρακολούθηση της Ι.Π. 67. Από την άλλη πλευρά, κατ’ εφαρμογή της απόφασης αρ. 1376/2011, ο προσφεύγων κατέθεσε, δυνάμει των άρθρων 950 παρ. 2 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας και 232 Α του Ποινικού Κώδικα πολλές αγωγές και μηνύσεις στο Πρωτοδικείο Αθηνών: στις 18 και 28 Φεβρουαρίου 2011, στις 4, 17, 18 και 28 Μαρτίου 2011, στις 12 Απριλίου 2011, στις 9 Μαΐου 2011, στις 30 Ιουνίου 2011 και στις 10 Οκτωβρίου 2011 (βλ. παραπάνω, παρ. 21). Όλες οι δικάσιμοι ορίστηκαν σε διάφορες ημερομηνίες το 2013 και το 2014, αλλά στις ημερομηνίες αυτές οι διαδικασίες ματαιώθηκαν, με την αίτηση του προσφεύγοντα, ο οποίος δήλωσε ότι δεν επιθυμούσε να δει την μητέρα των παιδιών του να τιμωρείται με μια από τις ποινές που προβλέπονται στα άρθρα 950 παρ. 2 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας ή 232 Α του Ποινικού Κώδικα. 68. Το Δικαστήριο συμπεραίνει ότι τα δικαστικά μέτρα που προαναφέρθηκαν, δηλαδή η αγωγή του άρθρου 950 παρ. 2 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, η ίδρυση ποινικής ευθύνης και τα μέτρα που προβλέπονται στο άρθρο 1532 του Αστικού Κώδικα, δεν είναι κατ’ ανάγκην πάντοτε κατάλληλα για περιστάσεις όπως της προκείμενης Απόφαση ΕΔΔΑ FOURKIOTIS κατά της ΕΛΛΑΔΑΣ της 16-6-2016 19 19 Μετάφραση Κ. Δεμερτζής ισχύουσα κατ’ άρθρο 36 παρ. 2γ) Κωδ.Δικ. (Ν. 4194/2013) υπόθεσης. Σε υποθέσεις που αφορούν το δικαίωμα επιμέλειας των παιδιών, η επάρκεια ενός μέτρου κρίνεται με βάση την ταχύτητα της εφαρμογής του. Όταν προκύπτουν δυσκολίες, που οφείλονται στην άρνηση του γονιού με τον οποίο βρίσκεται το παιδί να υποβληθεί στην εκτέλεση της απόφασης που ορίζει δικαίωμα επικοινωνίας, τα αναγκαστικά μέτρα σε σχέση με τον γονιό αυτό σπανίως είναι επιθυμητά ή αποτελεσματικά σ’ ένα πεδίο τόσο ευαίσθητο (Mitrova και Savik κατά της ΠΔΓΜ [αρ. προσφυγ. 42534/09] της 11/2/2016, παρ. 77 και προαναφερθείσα Reigado Ramos, παρ. 53). Πέρα του γεγονότος ότι οι εκτελεστικές και οι συναφείς διαδικασίες είναι χρονοβόρες, κάτι που απειλεί να στερήσει τον βλαπτόμενο γονιό να έχει επικοινωνίες με το παιδί του για μια μακρά περίοδο, κινδυνεύουν να έχουν καταστροφικά αποτελέσματα στον ψυχισμό των ανηλίκων παιδιών, ούτως ώστε να υπονομεύσουν ακόμα περισσότερο τον επιδιωκόμενο σκοπό, δηλαδή την συνεργασία των γονιών προς το υπέρτερο συμφέρον του παιδιού. 69. Από το γεγονός αυτό, το Δικαστήριο δεν καταλογίζει εις βάρος του προσφεύγοντα το γεγονός ότι ο ίδιος αποφάσισε να μην συνεχίσει τις διάφορες αγωγές και μηνύσεις του κατά της Ι.Π. Ο προσφεύγων εξηγεί, στο σημείο αυτό, κι όχι χωρίς διάκριση, ότι τυχόν συνέχιση από μέρους του των δικών αυτών θα κινδύνευε να εξωθήσει την μητέρα να απομακρύνει τα παιδιά από το πρόσωπό του, γιατί θα έδινε στην Ι.Π. πρόσθετο πρόσχημα για να τον συκοφαντεί στα παιδιά του. Επιπλέον, ακόμα και στην υπόθεση που οι αγωγές θα κρίνονταν εις όφελος του προσφεύγοντα, θα απέληγαν στο να επιβάλουν στην μητέρα χρηματική ποινή ή, ακόμα χειρότερα, φυλάκιση. Το Δικαστήριο θεωρεί ότι, σε υποθέσεις που αφορούν επιμέλεια ή επικοινωνία με παιδιά, η χρήση μέτρων τα οποία επάγονται στέρηση ελευθερίας του ενός γονιού θα πρέπει να θεωρείται ένα εξαιρετικό μέτρο, και να μην τίθεται σε εφαρμογή παρά μόνο αφού έχουν χρησιμοποιηθεί, ή διερευνηθεί, άλλα μέσα. 70. Το Δικαστήριο δεν μπορεί παρά να παρατηρήσει ότι οι Αρχές απέτυχαν στην υποχρέωσή τους να λάβουν μέτρα γρήγορα και πρακτικά, προκειμένου να παρωθήσουν τους ενδιαφερόμενους σε μια καλύτερη συνεργασία, έχοντας υπόψη και το υπέρτατο συμφέρον των παιδιών, το οποίο συνίσταται επίσης στο να μην επιτραπεί μια προοδευτική διάλυση ή και διάρρηξη των σχέσεών τους με τον πατέρα τους. Μετά την απόφαση αρ. 1376/2011, η οποία καθορίζει το δικαίωμα επικοινωνίας του πατέρα, οι Αρχές απεμπλάκησαν από κάθε έλεγχο της εκτέλεσής της. Εκτός από την κοινωνική έρευνα που διατάχθηκε από τον Εισαγγελέα Ανηλίκων στην κοινωνική υπηρεσία μέχρι την κλήση του προσφεύγοντα στις 9 Μαρτίου 2011, η οποία διήρκεσε πέντε μήνες, 20 Απόφαση ΕΔΔΑ FOURKIOTIS κατά της ΕΛΛΑΔΑΣ της 16-6-2016 Μετάφραση Κ. Δεμερτζή, ισχύουσα κατ’ άρθρο 36 παρ. 2γ) Κωδ.Δικ. (Ν. 4194/2013) κανένα μέτρο δεν εφαρμόστηκε από τις Αρχές. Αυτή η έρευνα έδωσε έξη αναφορές, οι οποίες δεν κατέληξαν στην λήψη κανενός συγκεκριμένου μέτρου. Η επιστολή που απευθύνθηκε στις 7 Σεπτεμβρίου 2011 από τον προσφεύγοντα στον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου για να παραπονεθεί για την αδράνεια του Εισαγγελέως Ανηλίκων δεν αποτέλεσε καν αντικείμενο απαντήσεως. Οι Αρχές επέτρεψαν να εγκατασταθεί κατ’ αυτό τον τρόπο de facto μια κατάσταση που παραβιάζει την απόφαση αρ. 1376/2011. 71. Συνεπώς, καθ’ όλη αυτή την περίοδο, ο προσφεύγων στερήθηκε, λόγω της συμπεριφοράς της Ι.Π., κάθε επικοινωνίας με τα παιδιά του. Επίσης, η εκ πρώτης όψεως ενθαρρυντική εμπειρία ενώπιον της παιδοψυχιάτρου Μ.Τ., με την αρχική συμφωνία της Ι.Π., ήταν σύντομη, και η Ι.Π. την τερμάτισε, αρνούμενη να δώσει στον προσφεύγοντα τα παιδιά για τις διακοπές του Καλοκαιριού του 2011. 72. Το Δικαστήριο παρατηρεί ότι τα παιδιά του προσφεύγοντα δεν μπόρεσαν να επωφεληθούν από μια ψυχολογική υποστήριξη, προκειμένου να διατηρηθεί και να επιχειρηθεί η βελτίωση των σχέσεών τους με τον πατέρα τους. Το Δικαστήριο δεν αγνοεί το γεγονός ότι το αδιέξοδο των επικοινωνιών του προσφεύγοντα με τα παιδιά του οφείλεται κυρίως στην έλλειψη συνεργασίας της Ι.Π. Εντούτοις, μια τέτοια έλλειψη συνεργασίας δεν αρκεί να απαλλάξει τις αρμόδιες Αρχές από την υποχρέωση να εφαρμόσουν όλα τα κατάλληλα μέτρα για να επιτρέψουν την διατήρηση του οικογενειακού δεσμού (προαναφερθείσα απόφαση Reigado Ramos κατά της Πορτογαλίας, παρ. 55). 73. Όσον αφορά την άρνηση των Αρχών να κοινοποιήσουν στον προσφεύγοντα τις αναφορές που συνέταξαν οι παιδοψυχίατροι, το Δικαστήριο υπενθυμίζει ότι έχει ήδη τονίσει την σημασία που έχει για τους γονείς το γεγονός να είναι διαρκώς σε θέση να προβάλουν όλα τα επιχειρήματα προκειμένου να έχουν επικοινωνίες με τα παιδιά τους και το γεγονός να μπορούν να λαμβάνουν γνώση των ψυχιατρικών αναφορών που διατάχθηκαν από τον Εισαγγελέα σε υποθέσεις που αφορούν επικοινωνία των γονιών με τα παιδιά τους (προαναφερθείσα απόφαση Kosmopoulou). Όμως, όπως και σ’ εκείνη την υπόθεση, κανένα μέτρο δεν ελήφθη από τον Εισαγγελέα εν συνεχεία της σύνταξης των διαφόρων αναφορών, των οποίων το περιεχόμενο απεδείκνυε την αναγκαιότητα μιας ψυχολογικής υποστήριξης, η οποία να εμπλέκει οπωσδήποτε όλα τα μέλη της οικογένειας του προσφεύγοντα. 74. Οπωσδήποτε, το Δικαστήριο δεν μπορεί να προσάψει στον προσφεύγοντα το γεγονός ότι δεν συνέχισε τις αστικές αγωγές ή τις ποινικές μηνύσεις που θα μπορούσαν να επιτρέψουν στις Αρχές να χρησιμοποιήσουν εις βάρος της μητέρας τα μέσα εξαναγκασμού, όπως Απόφαση ΕΔΔΑ FOURKIOTIS κατά της ΕΛΛΑΔΑΣ της 16-6-2016 21 21 Μετάφραση Κ. Δεμερτζής ισχύουσα κατ’ άρθρο 36 παρ. 2γ) Κωδ.Δικ. (Ν. 4194/2013) οικονομικές κυρώσεις και προσωπική κράτηση. Αν και οι Αρχές ήταν πλήρως ενήμερες της παρεμπόδισης, από την Ι.Π., του δικαιώματος επικοινωνίας του προσφεύγοντα, δεν επιχείρησαν καμία ενέργεια, αρκούμενες στην καταγραφή της κατάστασης. Απ’ αυτή την άποψη, το Δικαστήριο δεν μπορεί παρά να επισημάνει την αδράνεια του Εισαγγελέα Ανηλίκων εν συνεχεία της ανακοίνωσης σ’ αυτόν των αναφορών της Κοινωνικής Υπηρεσίας, καθώς και την άρνηση του Εισαγγελέα Ανηλίκων να διαβιβάσει στον προσφεύγοντα αυτές τις αναφορές, προκειμένου αυτός να μπορεί να δουλέψει με τους παιδοψυχίατρους κατά τρόπο συγκεκριμένο. 75. Το Δικαστήριο καταλήγει ότι οι Αρχές παρέμειναν πολύ κάτω απ’ αυτό που θα μπορούσε εύλογα να αναμένεται απ’ αυτές προκειμένου να ανταποκριθούν στην θετική τους υποχρέωση να λάβουν μέτρα επαρκή για να βοηθήσουν μια ενδεχόμενη επανένωση του προσφεύγοντα με τα παιδιά του και να προστατέψουν το δικαίωμα του τελευταίου στον σεβασμό της οικογενειακής του ζωής. 76. Συνεπώς, το Δικαστήριο καταλήγει ότι έχει παραβιαστεί το άρθρο 8 της Σύμβασης. ΙΙ. ΕΠΙ ΤΗΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 41 ΤΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ 77. Σύμφωνα με το άρθρο 41 της Σύμβασης, «Εάν το Δικαστήριο κρίνει ότι υπήρξε παραβίαση της Σύμβασης ή των Πρωτοκόλλων της, και αν το εσωτερικό δίκαιο του Υψηλού Συμβαλλόμενου Μέρους δεν επιτρέπει παρά μόνο ατελή εξάλειψη των συνεπειών της παραβίασης αυτής, το Δικαστήριο χορηγεί, εφόσον είναι αναγκαίο, στον παθόντα δίκαιη ικανοποίηση» Α. Ζημία 78. Ο προσφεύγων ζητεί 50.000 ευρώ (EUR) ως ικανοποίηση ηθικής βλάβης την οποία υπέστη λόγω της αδυναμίας του επί πέντε έτη να έχει οικογενειακή ζωή με τα παιδιά του. 79. Η Κυβέρνηση υποστηρίζει ότι το ποσό που ζητείται είναι διογκωμένο και ότι, σε περίπτωση διαπίστωσης παραβίασης, η ίδια η διαπίστωση θα συνιστούσε επαρκή αποζημίωση. 80. Το Δικαστήριο θεωρεί ότι συντρέχει περίπτωση να απονείμει στον αιτούντα 7.000 ευρώ ως ηθική βλάβη. 22 Απόφαση ΕΔΔΑ FOURKIOTIS κατά της ΕΛΛΑΔΑΣ της 16-6-2016 Μετάφραση Κ. Δεμερτζή, ισχύουσα κατ’ άρθρο 36 παρ. 2γ) Κωδ.Δικ. (Ν. 4194/2013) Β. Έξοδα και δαπάνες 81. Επίσης, ο προσφεύγων ζητεί 6.450 ευρώ για έξοδα και δαπάνες που απαιτήθηκαν για τις εσωτερικές διαδικασίες (ειδικότερα για την αγωγή που κατέληξε στην απόφαση 1376/2011 και τις διάφορες μηνύσεις) και 12.300 ευρώ για τα αντίστοιχα στο Δικαστήριο. 82. Η Κυβέρνηση καλεί το Δικαστήριο να απορρίψει τους ισχυρισμούς του προσφεύγοντα, λόγω μη προσκόμισης των αναγκαίων δικαιολογητικών. 83. Το Δικαστήριο εν προκειμένω επισημαίνει ότι ο προσφεύγων δεν προσκόμισε κανένα τιμολόγιο όσον αφορά τα έξοδα ενώπιον του Δικαστηρίου ή τις εσωτερικές Αρχές, εκτός από αυτό του ακροατηρίου στο δικαστήριο που εξέδωσε την απόφαση 1376/2011. Εν πάση περιπτώσει, πρόκειται για την απόφαση που όρισε το δικαίωμα επίσκεψης του προσφεύγοντα και όχι για μια διαδικασία ή αίτηση προς τον σκοπό της εφαρμογής της, στην οποία αφορά και το παράπονό του ενώπιον του Δικαστηρίου. 84. Συνεπώς, καταλήγει στην απόρριψη των ισχυρισμών του για έξοδα και δαπάνες. Γ. Τόκοι υπερημερίας 85. Το Δικαστήριο κρίνει ότι πρέπει να οριστεί το επιτόκιο του τόκου υπερημερίας επί του επιτοκίου δανεισμού της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας προσαυξημένο κατά τρία τοις εκατό. ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ, ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ, ΟΜΟΦΩΝΑ 1. Κηρύσσει, ομόφωνα, την προσφυγή παραδεκτή. 2. Αποφαίνεται, ομόφωνα, ότι υπάρχει παράβαση του άρθρου 8 της Σύμβασης. 3. Αποφαίνεται, ομόφωνα, ότι: α) Το υπόλογο Κράτος οφείλει να καταβάλει στον προσφεύγοντα, εντός τριών μηνών από την ημερομηνία που η απόφαση αυτή θα γίνει οριστική σύμφωνα με το άρθρο 44 παρ. 2 της Σύμβασης, το ποσό των 7.000 € (επτά χιλιάδων ευρώ), πλέον κάθε προσαύξηση που θα επιβληθεί τυχόν για φόρους, ως ηθική βλάβη. Η Ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο δεν συμμορφώθηκε με την ανωτέρω καταδίκη, αλλα εξακολουθεί να υποστηρίζει μία σεξιστική Νομοθεσία μέσω του αρμόδιου Υπουργού.