Αρχική Εκσυγχρονισμός του συστήματος προσλήψεων στον δημόσιο τομέα και ενίσχυση του Ανώτατου Συμβουλίου Επιλογής Προσωπικού (Α.Σ.Ε.Π.)–Αξιοκρατία στον δημόσιο τομέαΜέρος Δ’ Οργανωτικά και διοικητικά θέματα του Ανώτατου Συμβουλίου Επιλογής Προσωπικού Άρθρο 37 ΣυγκρότησηΣχόλιο του χρήστη Γιώργος Ιωάννου | 30 Νοεμβρίου 2020, 14:20
  • Σχόλιο του χρήστη 'Γιώργος Ιωάννου' | 30 Νοεμβρίου 2020, 14:20

    Με τη διάταξη αυτή επιχειρείται η ενδυνάμωση (!) και η αποτελεσματικότητα (!) του ΑΣΕΠ με την αύξηση των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου του από 28 που είναι σήμερα (βλ. site του ΑΣΕΠ/Οργανόγραμμα) σε 35 (!!), χωρίς καμία επιστημονική τεκμηρίωση. Το ΑΣΕΠ, που θα έπρεπε να λειτουργεί ως πρότυπο για όλη τη δημόσια διοίκηση, έχει ίσως, στις σημερινές συνθήκες, μοναδική ευκαιρία να εξορθολογίσει τη δομή και τις λειτουργίες του επιλέγοντας, στην υψηλότερη και τη σημαντικότερη βαθμίδα του, το κατά το δυνατόν καταλληλότερο προσωπικό (π.χ. αποδεδειγμένα πετυχημένοι και με δημοκρατικό ήθος επαγγελματίες από τον δημόσιο και κυρίως από τον ιδιωτικό τομέα) ώστε να διεκπεραιώνει ταχύτερα τις εργασίες του (η δυσκινησία και βραδύτητα είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της ελληνικής δημόσιας διοίκησης) και κυρίως με βάση τις δημοκρατικές αρχές και το Σύνταγμα. Η δημιουργία ενός πολυπληθούς, δυσκίνητου και κυρίως με μακρά θητεία διοικητικού οργάνου, αντί να συμβάλει στη βελτίωση των λειτουργιών του ΑΣΕΠ –πράγμα που θα μπορούσε να έχει θετική επίδραση σε ολόκληρη τη δημόσια διοίκηση- θα ενισχύσει τις παθογένειες που το χαρακτηρίζουν παρά θα τις διορθώσει. Η παραμονή σε ένα θεσμό για μεγάλο χρονικό διάστημα ευνοεί την ανάπτυξη προσωπικών σχέσεων οι οποίες, αποδεδειγμένα και ειδικά στη χώρα μας, οδηγούν σε πρακτικές που δεν συνάδουν με τις αρχές της αξιοκρατίας, της χρηστής διοίκησης και της αποτελεσματικότητας, αλλά αντίθετα δημιουργούν συνθήκες συναλλαγής, προσωπικών διευθετήσεων (βλ. κλίκες) και εν τέλει διαφθοράς (η χώρα μας είναι δεύτερη στη διαφθορά στην Ευρώπη σύμφωνα με τη Διεθνή Διαφάνεια). Το ΑΣΕΠ, όπως και η Ελληνική Δημόσια Διοίκηση, έχει ανάγκη από επιτελικά όργανα διοίκησης που να είναι ορθά στελεχωμένα, κατά το δυνατόν ολιγομελή, να είναι ελέγξιμα μέσα από αντικειμενικές και απρόσωπες διαδικασίες και κανόνες (βλ. την κλασική θεωρία του Μαχ Βέμπερ για τη διοίκηση), να λογοδοτούν δημόσια, δημοκρατικά, με διαφάνεια και με αντικειμενικότητα. Όλα αυτά τα γνωρίσματα, που είναι απαραίτητα σε μια σύγχρονη και δημοκρατικά οργανωμένη διοίκηση, υπονομεύονται από πολυπληθή και με μεγάλη θητεία όργανα, στα οποία η λογοδοσία και η δημόσια ευθύνη κατά τεκμήριο διαχέονται, στα οποία αναπτύσσονται φαινόμενα καταστρατήγησης της δημοκρατικής έννομης τάξης και τελικά μετατρέπονται εκ των ενόντων σε μέσα προσωπικών στρατηγικών, ιδιοτελών στοχεύσεων και, τελικά, διαφθοράς. Οι αρχαίοι Αθηναίοι, για να προστατεύσουν τη δημοκρατία τους από τα φαινόμενα αυτά, είχαν θεσμοθετήσει την ενιαύσια θητεία σε όλους τους θεσμούς τους (με εξαίρεση –εύλογα- τον θεσμό των στρατηγών), με κριτήρια το ήθος και την αποδεδειγμένη προσήλωση στη δημοκρατία.