Αρχική Νέο πλαίσιο για την ευζωία των ζώων συντροφιάς - Πρόγραμμα ‘‘ΆΡΓΟΣ’’Άρθρο 5 Υποχρεώσεις ιδιοκτήτη δεσποζόμενου ζώου συντροφιάςΣχόλιο του χρήστη Ευτυχης | 12 Μαΐου 2021, 18:53
  • Σχόλιο του χρήστη 'Ευτυχης' | 12 Μαΐου 2021, 18:53

    Όχι στην υποχρεωτική στείρωση. Η στείρωση δεν προάγει την ευζωία των σκυλων που είναι ο σκοπός του νόμου. Σύμφωνα με μελέτες τα προβλήματα που δημιουργεί μακροπροθεσμα είναι περισσότερα από όσα λυνει. Ενδεικτικά αναφέρω τις μελέτες της Laura Sanborn 2007,και την εργασία των Hoffman, Creevy, Promislow "Reproductive capability is associated with the life span and cause of death in companion dogs" σε μια μεγάλη βάση 40.000 σκυλιων που δείχνει σημαντική αύξηση των καρκίνων στα στειρωμενα. Εκτός αυτού αντίθετα από ότι πιστεύεται δημιουργεί προβλήματα συμπεριφοράς. Οι πιο σημαντικές έρευνες για τις αρνητικές συνέπειες της στείρωσης στη συμπεριφορά των σκύλων είναι δύο, και χρησιμοποίησαν το Ερωτηματολόγιο Συμπεριφορικής Αξιολόγησης και Έρευνας Σκύλων – “Canine Behavioral Assessment and Research Questionnaire” (C-BARQ). Το συγκεκριμένο ερωτηματολόγιο αναπτύχθηκε από τους Hsu & Serpell το 2003, αποτελείται από 101 ερωτήσεις, και αποτελεί την πιο αξιόπιστη έως σήμερα μέθοδο αξιολόγησης ύπαρξης προβλημάτων συμπεριφοράς των σκύλων και της σοβαρότητάς τους. Επίσης, οι δύο αυτές έρευνες εξέτασαν συνολικά περίπου 18.500 σκύλους, γεγονός που προσθέτει ακόμη μεγαλύτερη αξιοπιστία στα αποτελέσματα που προέκυψαν. Η πρώτη έρευνα πραγματοποιήθηκε από τους Duffy & Serpell το 2006 και εξέτασε 2 ομάδες σκύλων, αποτελούμενες από 1.552 και περισσότερους από 6.000 σκύλους αντίστοιχα. Η έρευνα καταλήγει στο εξής συμπέρασμα: «Για τις περισσότερες συμπεριφορές, η στείρωση σχετίστηκε με χειρότερη συμπεριφορά, σε αντίθεση με την επικρατούσα άποψη» (Duffy & Serpell, 2006, σελ. 15). Πιο συγκεκριμένα, οι στειρωμένοι αρσενικοί σκύλοι επέδειξαν σημαντικά μεγαλύτερη επιθετικότητα, φοβία και νευρικότητα ανεξάρτητα από την ηλικία της στείρωσης, λιγότερη ανταπόκριση στα συνθήματα, και ήταν πιο δύσκολο να εκπαιδευτούν. Αντίστοιχα, οι στειρωμένοι θηλυκοί σκύλοι επέδειξαν μεγαλύτερη επιθετικότητα σε ανθρώπους και σε άλλους σκύλους, περισσότερη φοβία και ευαισθησία στο άγγιγμα, συχνότερο ζητιάνεμα και κλέψιμο φαγητού, λιγότερη ενεργητικότητα, συχνότερο κύλισμα σε περιττώματα και βρώση περιττωμάτων, περισσότερο γλείψιμο ανθρώπων και αντικειμένων, υπερβολική αυτο-περιποίηση και αυξημένο γάβγισμα (Duffy & Serpell, 2006). Η άλλη έρευνα αποτελεί μεταπτυχιακή διατριβή που κατατέθηκε σε Κολέγιο της Ν. Υόρκης από τις Farhoody & Zink το 2010 έχοντας εξετάσει τη συμπεριφορά 10.839 σκύλων. Ακολουθεί το συμπέρασμα: «Τα στοιχεία μας δείχνουν ότι η συμπεριφορά των στειρωμένων σκύλων είναι σημαντικά διαφορετική από αυτή των μη στειρωμένων με τρόπους που έρχονται σε αντίθεση με την επικρατούσα άποψη. Μεταξύ των ευρημάτων, οι στειρωμένοι σκύλοι ήταν περισσότερο επιθετικοί, φοβισμένοι, ευέξαπτοι, και λιγότερο εκπαιδεύσιμοι από τους μη στειρωμένους σκύλους» (Farhoody & Zink, 2010, σελ. 1). Ανάλογα με το είδος επιθετικότητας (π.χ. στον κηδεμόνα τους ή σε ξένους), η αύξησή της ως αποτέλεσμα της στείρωσης κυμάνθηκε μεταξύ 20% και 50%, τόσο στους αρσενικούς όσο και στους θηλυκούς σκύλους. Παρομοίως, και στα δύο φύλα σημειώθηκε αύξηση της φοβίας κατά περίπου 31% και της ευαισθησίας στο άγγιγμα κατά περίπου 33%. Από τις έρευνες αυτές προκύπτει ότι ουσιαστικά η μοναδική θετική επίδραση της στείρωσης στη συμπεριφορά των σκύλων είναι η μείωση του μαρκαρίσματος περιοχών μέσω ούρησης κατά περίπου 68% (Coren, 2017). Η στείρωση τουλάχιστον των δεσποζομενων δεν πρέπει να είναι υποχρεωτική.