Αρχική Αναμόρφωση συστήματος προσλήψεων και καθολική υπαγωγή τους στον πλήρη έλεγχο του ΑΣΕΠΆρθρο 2 Κατάργηση της προσαύξησης μοριοδότησης λόγω εμπειρίαςΣχόλιο του χρήστη Ηλίας | 13 Νοεμβρίου 2009, 17:33
  • Σχόλιο του χρήστη 'Ηλίας' | 13 Νοεμβρίου 2009, 17:33

    Με την ιδιότητά μου ως συμβασιούχου έργου επί τέσσερα και πλέον έτη θα ήθελα κι εγώ να κάνω κάποια σχόλια: Δεδομένο 1ο. Η συντριπτική πλειοψηφία των συμβασιούχων (έργου, stage κλπ.) μπήκε στο δημόσιο με διαδικασίες που δεν έχουν καμία σχέση με την αξιοκρατία. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι όλοι τους είναι γαλάζια ή πράσινα παιδιά ή ότι έτρεξαν σε βουλευτικά γραφεία για να βρουν απασχόληση. Μερικές φορές έπαιξε σημαντικό ρόλο ακόμα και η τύχη: μέχρι και διευθυντές υπηρεσιών, όταν συναντούσαν ένα νέο ελεύθερο επαγγελματία π.χ. μηχανικό, του ζητούσαν να έρθει να εργαστεί στην υπηρεσία τους μια και το Δημόσιο αδιαφορούσε για την κάλυψη των αναγκών σε προσωπικό και τον υψηλό φόρτο εργασίας των μονίμων υπαλλήλων. Δεδομένο 2ο. Οι περισσότεροι συμβασιούχοι επέλεξαν να εργαστούν με τον τρόπο αυτό ως επί το πλείστον λόγω της δυνατότητας μονιμοποίησης ή της προσαύξησης που θα έπαιρναν για την προϋπηρεσία τους. Αυτό δεν το κατέβασαν από το κεφάλι τους αλλά τους το υποσχόταν η εκάστοτε κυβέρνηση. Δεδομένο 3ο. Ένα ποσοστό των συμβασιούχων κατέληξε να καλύπτει πάγιες και διαρκείς ανάγκες στις υπηρεσίες όπου εργαζόταν (όπως συμβαίνει και με την αφεντιά μου, από το καλοκαίρι του 2005 μέχρι και σήμερα). Το αποτέλεσμα είναι να υπάρχουν συμβασιούχοι οι οποίοι έχουν πλέον αποκτήσει εμπειρία χρόνων στο αντικείμενο της δουλειάς τους και οι οποίοι δεν υστερούν σε τίποτα, από άποψη γνώσεων και εμπειρίας, σε σχέση με τους μόνιμους υπαλλήλους. Με τα παραπάνω θέλω να δείξω ότι ήταν κοινωνικά άδικο να μπαίνουν κάποιοι στο Δημόσιο χωρίς αξιοκρατικές διαδικασίες αλλά από τη στιγμή που αυτό έγινε έχει δημιουργηθεί μια πραγματικότητα η οποία υφίσταται επί χρόνια και θα ήταν λάθος να αγνοηθεί. Η κατάργηση των συμβάσεων κάθε είδους είναι επιβεβλημένη αλλά η αναδρομική κατάργηση της προσαύξησης, κατά την προσωπική μου άποψη πάντα, υιοθετείται περισσότερο ως λαϊκίστικο μέτρο αρεστό στην κοινή γνώμη και θα έχει ως αποτέλεσμα «μαζί με τα ξερά να καούν και τα χλωρά». Στην ιδανική περίπτωση θα έπρεπε να γίνει αξιολόγηση των συμβασιούχων από τους προϊσταμένους τους και να επιλεγούν όσοι είναι ικανοί από αυτούς για να στελεχώσουν με κάποια ρύθμιση (π.χ. με συμβάσεις αορίστου χρόνου) τις υπηρεσίες στις οποίες εργάζονται. Κάτι τέτοιο βέβαια είναι μάλλον εκτός πραγματικότητας, μια και είναι γνωστό ότι το ελληνικό Δημόσιο αδυνατεί να αξιολογήσει αξιόπιστα τους υπαλλήλους του, μόνιμους ή μη. Προτού όμως υιοθετηθεί η παρούσα λύση, του τύπου «πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι», υπάρχουν και πολλές ενδιάμεσες καταστάσεις έτσι ώστε και να επεκταθεί σημαντικά η δεξαμενή άντλησης ικανού προσωπικού για το Δημόσιο (αυτό είναι και το ζητούμενο της όλης ιστορίας, αν δεν κάνω λάθος) αλλά και να αξιοποιηθεί η σημαντική εργασιακή εμπειρία κάποιων ανθρώπων. Ενδεικτικές λύσεις θα μπορούσαν να είναι: α) Μείωση της προσαύξησης π.χ. στο 20%. β) Διατήρηση της προσαύξησης του 50% για έναν αριθμό ετών. γ) Κλιμακωτή προσαύξηση (π.χ. 5% για το πρώτο έτος, 10% για το 2ο κ.ο.κ.). δ) Κάλυψη των θέσεων σε διαγωνισμούς κατά ένα ποσοστό από πρώην συμβασιούχους που έχουν σχετική εμπειρία στο συγκεκριμένο αντικείμενο. ε) Πρόσληψη των συμβασιούχων με συμβάσεις χρόνου για 1-2 έτη και μονιμοποίηση μόνον εφόσον περάσουν μια σοβαρή διαδικασία αξιολόγησή τους έτσι ώστε να ξεχωρίσουν «τα πρόβατα από τα ερίφια». Όπως είναι κατανοητό οι δυνατές λύσεις είναι πάρα πολλές. Το γεγονός ότι δε φαίνεται να υπήρξαν τέτοιες σκέψεις κατά τη σύνταξη του νομοσχεδίου δείχνει ότι προτιμήθηκε να διαγραφούν όλα και να ξεκινήσουμε από την αρχή, παρά να διαμορφωθεί μια συνολική πρόταση μετά από εκτίμηση των πραγματικών δεδομένων (πράγμα που προϋποθέτει δημιουργική σκέψη, επεξεργασία στοιχείων, προβληματισμό και εν τέλει δουλειά, η οποία δε μας είναι και πολύ… προσφιλής). Έχω επίσης και κάποιες άλλες παρατηρήσεις: 1. Η όποια εμπειρία μετράται τώρα μόνο μέχρι το 5ο έτος. Με τον τρόπο όμως αυτό εξισώνεται κάποιος με εμπειρία 15 χρόνων με κάποιον που δουλεύει 5. Άρα δε διασφαλίζεται η πρόσληψη των εμπειρότερων. 2. Δεν καταλαβαίνω το σκεπτικό της μείωσης της εμπειρίας για το 2ο έτος σε 7 αντί για 8 μόρια ανά μήνα, ειδικά από τη στιγμή που το όφελος από την αύξηση της μοριοδότησης των μεταπτυχιακών και διδακτορικών είναι πολύ μεγαλύτερο. 3. Είναι λάθος η κατάργηση της συνάφειας των μεταπτυχιακών με το αντικείμενο της θέσης που προκηρύσσεται. Επίσης θα έπρεπε να συνυπολογίζονται όλα τα μεταπτυχιακά και όχι μόνο τα δύο πρώτα. 4. Αν έχω καταλάβει καλά, ο ΑΣΕΠ θα προκηρύξει συμβάσεις ορισμένου χρόνου με διάρκεια έως το τέλος του 2010 για κάποιες θέσεις (ως μεταβατικό στάδιο για την πρόσληψη μόνιμου προσωπικού). Δηλαδή εγώ π.χ. θα φύγω την άνοιξη του 2010 που τελειώνει η σύμβασή μου, θα έρθει πιθανώς κάποιος άλλος στη θέση μου με σύμβαση χρόνου ως το τέλος του έτους και στη συνέχεια θα φύγει και αυτός για να έρθει πιθανότατα ένας τρίτος ως μόνιμος υπάλληλος. Αμέσως προκύπτει το ερώτημα εάν ο ΑΣΕΠ θα μπορέσει να ανταποκριθεί στην αξιολόγηση του τεράστιου αριθμού των αιτήσεων. Ακόμη όμως και εάν το κάνει, η υπηρεσία θα αλλάξει τρεις υπαλλήλους μέσα σε διάστημα ενάμισι έτους, κάτι που δείχνει ανυπαρξία ορθού σχεδιασμού πρόσληψης και διαχείρισης προσωπικού. 5. Το έγραψαν και άλλοι αλλά θα το κάνω και εγώ: πρέπει επιτέλους να δημιουργηθεί μια βάση δεδομένων στον ΑΣΕΠ με τα στοιχεία του καθενός ανάλογα με το επάγγελμα και την ειδικότητά του. Ο καθένας μας θα είναι υπεύθυνος για την αρχική αποστολή των στοιχείων και για την επικαιροποίησή τους έτσι ώστε να μη χρειάζεται να υποβάλλουμε τα ίδια χαρτιά κάθε λίγο και λιγάκι. Σε κάθε περίπτωση, και αφού ο ΑΣΕΠ σχεδιάζεται να έχει πλέον την ευθύνη της συντριπτικής πλειοψηφίας των προσλήψεων, έχω την αίσθηση ότι ένα από τα νομοσχέδια που πρέπει να έρθει για ψήφιση εντός των επόμενων 6 μηνών πρέπει να αφορά την αναμόρφωση της λειτουργίας του, την ενίσχυση του θεσμικού του ρόλου, τη στελέχωσή του και γενικά την αναβάθμισή του έτσι ώστε να παίξει με επάρκεια το ρόλο που του επιφυλάσσεται. Αναφορικά με τη θέση «αυτοί που ζητάνε να φύγουν οι συμβασιούχοι μπορεί να έχουν πάρει χαριστικά πτυχία, μεταπτυχιακά, διδακτορικά κλπ. άρα να μη μιλάνε για αξιοκρατία» δε θα μπω στον πειρασμό να την υιοθετήσω γιατί με το σκεπτικό αυτό δε θα γίνει ποτέ τίποτα. Είναι αδύνατο να τα φτιάξεις όλα όπως πρέπει την ίδια στιγμή, από κάπου πρέπει να ξεκινήσει κανείς. Αυτό το νομοσχέδιο, παρά τις αδυναμίες του, είναι μια αρχή και μια βάση για συζήτηση, ειδικά από τη στιγμή που τέθηκε σε δημόσια διαβούλευση στο Διαδίκτυο. Ελπίζω οι απόψεις των πολιτών να ληφθούν σοβαρά υπ’ όψιν από τους εισηγητές και να μη γράφουμε σελίδες επί σελίδων για το θεαθήναι…