• Σχόλιο του χρήστη 'Ρανια' | 13 Νοεμβρίου 2009, 19:07

    Από την ανάγνωση των σχολίων συμπέρανα ότι διακρίνονται δύο απόψεις. Η μία θεωρεί ότι είναι σωστό, αυτοί που έχουν περισσότερους τίτλους σπουδών, πέρα από τον βασικό, να πλεονεκτούν ως υποψήφιοι αφού θεωρητικά έχουν περισσότερα προσόντα. Η αντίθετη άποψη θεωρεί ότι δεν είναι σωστό, αφού για να αποκτήσεις αυτούς τους τίτλους έχεις την οικονομική άνεση και τον χρόνο που κάποιοι άλλοι, λόγω υποχρεώσεων, δεν διαθέτουν. Η παραπάνω διαμάχη μου φαίνεται λίγο ισοπεδωτική. Γιατί από τη μια, μπορεί να υπάρχουν και περιπτώσεις που οι περαιτέρω τίτλοι σπουδών δεν γίνονται πάντα με τα λεφτά του "μπαμπά" (εγώ προσωπικά απόκτησα μεταπτυχικό στα 43, ενώ δούλευα και με λεφτά που χρωστάω ακόμη στην τράπεζα). Από την άλλη δεν είναι απαραίτητο να έχει κάποιος περισσότερα προσόντα μόνο και μόνο επειδή είναι κάτοχος πολλών τίτλων. Αυτό που θα ήθελα να σημειώσω είναι ότι γενικά με τη μοριοδότηση, φτάνουμε στο σημείο να θεωρούμε ό,τι, ότι κάνουμε το κάνουμε για να μας ανταμείψουν με μια θέση στο Δημόσιο και μόνο γι αυτό. Τα μεταπτυχιακά και τα διαδακτορικά είναι χρήσιμα πλέον μόνο για το Δημόσιο Τομέα και όσοι τα κάνουμε περιμένουμε την πρόσληψή μας, με "αξιοκρατικά" κριτήρια, για να πάρουμε πίσω τα λεφτά και τον κόπο που ξοδέψαμε. Επειδή κάνουμε 3 παιδιά απαιτούμε να δουλέψουμε στο Δημόσιο για να μας ανταμείψουν για το κοινωνικό μας έργο, δηλαδή πρόσληψη με κοινωνικά κριτήρια, ξεχνώντας ότι μπορεί να υπάρχουν και άλλοι με περισσότερες ανάγκες, πχ μονογονέϊκές οικογένειες. Όταν έχουμε συμβάσεις έργου που οδηγεί και στην απόκτηση εμπειρίας, θεωρούμε ότι πρέπει να μας ανταμείψουν για τις υπηρεσίες μας και να μην μείνουμε στο δρόμο, ξεχνώντας ότι δεν είμαστε οι μόνοι που θα μπορούσαμε να τις προσφέρουμε και ίσως είμασταν και τυχεροί που όλο αυτό το διάστημα δουλεύαμε ενώ κάποιοι δεν είχαν ούτε αυτό. Δηλαδή αξιοκρατικά και κοινωνικά κριτήρια μαζί. Φυσικά υπάρχουν πολλές ομάδες με τις αντίστοιχες απαιτήσεις. 'Ομως που θα σταματήσει αυτό; Γιατί είναι προφανές ότι κάθε κοινωνικό κριτήριο συγκρούεται με το αξιοκρατικό. Προσωπικά θεωρώ ότι αξιοκρατικά και κοινωνικά κριτήρια μαζί δύσκολα συνδυάζονται. Και οι εκάστοτε αλλαγές στο σύστημα μοριοδότησης, αν βέβαια έχουν ως στόχο την καλύτερη λειτουργία του Δημοσίου, νομίζω ότι είναι καταδικασμένες. Το ίδιο το σύστημα της μοριοδότησης είναι ισοπεδωτικό γιατί, αφενός δεν μπορεί να οδηγήσει στην στελέχωση με πραγματικά ικανά άτομα, αφετέρου διαταράσσει την κοινωνική ειρήνη. Γιατί θεωρώ ότι όλοι αξίζουν κάτι καλύτερο και κανένας περισσότερο από κάποιον άλλον. Και είναι πραγματικά αμαρτία, η μόνη αναζήτηση στη ζωή μας να είναι η συγκέντρωση μορίων για τον ΑΣΕΠ!