Αρχική Νέο πλαίσιο για την ευζωία των ζώων συντροφιάς - Πρόγραμμα ‘‘ΆΡΓΟΣ’’Άρθρο 1 Σκοπός – ΑντικείμενοΣχόλιο του χρήστη Δρ Χρήστος Ι. Κολοβός | 16 Μαΐου 2021, 15:28
  • Σχόλιο του χρήστη 'Δρ Χρήστος Ι. Κολοβός' | 16 Μαΐου 2021, 15:28

    1. Το νομοσχέδιο πρέπει να αποσυρθεί στο σύνολό του για επανεξέταση, καθώς πάσχει θεμελιωδώς στο σκεπτικό του. Τα είδη ζώων που αναφέρει ο Κανονισμός (EE) 2016/429 είναι διάφορα, (περιλαμβάνονται νυφίτσες!, χάμστερ, κουνέλια, καναρίνια, παπαγάλοι, κλπ), αλλά στην πράξη το νομοσχέδιο αφορά κυρίως σκύλους και λιγότερο γάτες. Κι ενώ υπάρχει σαφές πρόβλημα με τη ρύπανση απ’ τα περιστέρια, ιδίως δε καταστροφή των μνημείων, δεν προβλέπεται κάτι στο νομοσχέδιο. 2. Είναι εμφανές πως το νομοσχέδιο έχει συνταχθεί για την Αθήνα, αγνοώντας την πραγματικότητα της υπόλοιπης Ελλάδας. Βάζει στο ίδιο σακί σκύλους και γάτες που διαβιούν στις μεγάλες πόλεις με τα ζώα που ζουν στα χωριά, όπου ο τρόπος ζωής και η κοινωνική οργάνωση είναι εντελώς διαφορετικά. Σε σπίτια που είναι σε επαφή με την ύπαιθρο οι σκύλοι είναι φύλακες απ’ την άγρια πανίδα, για την οποία δεν υπάρχει η παραμικρή πρόβλεψη. Οι δε γάτες είναι υπερπολύτιμες, καθώς καθαρίζουν την περιοχή από τρωκτικά και ερπετά, που είναι επικίνδυνα για τον άνθρωπο και τη δημόσια υγεία. Ειδικά στα χωριά το νομοσχέδιο θα έπρεπε να προωθεί τον πολλαπλασιασμό των γατιών κι όχι τη γενοκτονία, με την υποχρεωτική στείρωση. Άλλο πράγμα η γάτα σαλονιού κι άλλο η γάτα του χωριού! Αν μαζέψει ο Δήμος, ως δήθεν «αδέσποτες», τις γάτες απ’ τα χωριά, θα δημιουργήσει αξεπέραστο πρόβλημα! Εδώ υπάρχει προφανής καταπάτηση της κοινής λογικής! 3. Το πρόβλημα αδέσποτων σκύλων, που υπάρχει στις πόλεις, δεν πρόκειται να λυθεί με το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, που το μόνο που κάνει είναι δημιουργεί ελεγχόμενη ροή χρημάτων προς τις δήθεν «φιλοζωικές» και το κύκλωμα στείρωσης και τσιπαρίσματος των ζώων. Τα αδέσποτα σκυλιά, (το νομοσχέδιο είναι γραμμένο για τα σκυλιά κι ας μην το λέει), είναι μια αυτοαναπαραγόμενη ράτσα, δεν έχουν σχέση με τα δεσποζόμενα σκυλιά, τα οποία στη συντριπτική τους πλειονότητα ανήκουν σε συγκεκριμένες ράτσες. Τα αδέσποτα είναι μέρος της πανίδας των πόλεων, όπως είναι πλέον οι αλεπούδες, οι σκίουροι, οι παπαγάλοι, πρόσφατα και τα αγριογούρουνα, ενώ στη Δυτική Μακεδονία είναι συχνή η παρουσία αρκούδων στα χωριά και τις πόλεις. Συνεπώς πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτά, εναρμονιζόμενοι με τη φύση, άλλωστε το νομοσχέδιο προβλέπει την επανένταξη αδέσποτων στις πόλεις. Όποιος δεν αγαπά τα ζώα, δεν αγαπά ούτε τους ανθρώπους! Για την επίλυση του προβλήματος των επιθετικών αδέσποτων αρκεί μια συντονισμένη επιχείρηση περισυλλογής εκεί όπου παρατηρείται πρόβλημα. Η διατύπωση του άρθρου 7, παράγραφος 5, περίπτωση βαε, «Δεν επιτρέπεται επαναφορά των αδέσποτων ζώων σε απόσταση μικρότερη των διακοσίων (200) μέτρων περιμετρικά από νοσοκομεία, σχολεία, αθλητικά κέντρα, αυτοκινητόδρομους ταχείας κυκλοφορίας, κλπ», δείχνει πως ο νομοθέτης ανοήτως θεωρεί πως τα αδέσποτα δεν μετακινούνται. 4. Κακώς το νομοσχέδιο χαρακτηρίζει τα ζώα εργασίας ως ζώα συντροφιάς. Ιδιαίτερα τα άρθρα 5 και 6 του νομοσχεδίου, που προβλέπουν την καθολική στείρωση όλων των δεσποζόμενων σκύλων και την ποινικοποίηση κάθε μορφής ερασιτεχνικής εκτροφής, είναι σαφές ότι εμπεριέχουν διακρίσεις και σκοπιμότητες, που ευθέως στρέφονται κυρίως κατά του κόσμου των κτηνοτρόφων και των κυνηγών. Το νομοσχέδιο περιλαμβάνει μία σειρά τιμωριών, ποινικών διώξεων και βαρύτατων χρηματικών προστίμων για τους κτηνοτρόφους, τους κυνηγούς και χιλιάδες άλλους πολίτες, που έχουν επιλέξει να εντάξουν στη ζωή τους έναν ή περισσότερους σκύλους. Επιβάλλοντας την υποχρεωτική στείρωση όλων των σκύλων, αρσενικών και θηλυκών, τιμωρεί στην ουσία τους ευσυνείδητους κατόχους σκύλων, βάζοντας «ταφόπλακα» στην ερασιτεχνική εκτροφή όλων των φυλών, μεταξύ αυτών και των ποιμενικών και των κυνηγετικών. Είναι ανόητο και επικίνδυνο να επιβάλλεται με νόμο ο υποχρεωτικός ακρωτηριασμός των γεννητικών οργάνων σε όλα τα δεσποζόμενα σκυλιά, με το επιχείρημα ότι μέσω του αφανισμού τους θα βελτιωθούν οι συνθήκες της ζωής τους. Η γενικευμένη στείρωση είναι καθαρή γενοκτονία και στην πραγματικότητα ταυτίζεται είτε με τις πρακτικές ευγονικής των Ναζί είτε με τη Μαοϊκή πολιτική του ενός παιδιού στην Κίνα. 5. Το Κράτος δεν μπορεί να αντιμετωπίζει κάθε πολίτη του ως εν δυνάμει «ανεύθυνο και ασυνείδητο». Δεν έχουμε την ανάγκη ενός τέτοιου νόμου για να αναλάβουμε την ευθύνη, απέναντι στα πλάσματα που αγαπάμε και φροντίζουμε. Η πλειονότητα των ιδιοκτητών σκύλων και γάτων θεωρούμε τα ζώα μας ως μέλη της οικογένειας κι όχι ως διακοσμητικά αντικείμενα ή άψυχα εργαλεία. Για το λόγο αυτό, το υποχρεωτικό τσιπάρισμα των ζώων συντροφιάς, που υπάρχει από προηγούμενο νόμο, είναι εντελώς απαράδεκτο, καθώς αποτελεί πρόδρομο εξοικείωσης με το υποχρεωτικό τσιπάρισμα και των ανθρώπων. Άλλο πράγμα το βιβλιάριο υγείας, που πρέπει να είναι υποχρεωτικό, μαζί με εμβολιασμό και ό,τι άλλο επιβάλλεται για λόγους υγείας κι εντελώς άλλο το τσιπάρισμα, που απλά δημιουργεί ροή χρημάτων στο κύκλωμα τσιπαρίσματος και εμπορίου ζώων. Είναι πέραν πάσης λογικής το κυνηγητό κτηνοτρόφων για τσιπάρισμα σκύλων στα ορεινά και απομακρυσμένα μαντριά, καθώς τα σκυλιά δεν απομακρύνονται απ’ τα κοπάδια που φυλάγουν. Ειδικά για διαβατήρια ζώων που μετακινούνται από χώρα σε χώρα μπορεί να προβλέπονται άλλες διατάξεις, ανάλογα με το είδος ζώου. Το Κράτος δεν δικαιούται να εισβάλει στην ιδιωτική και οικογενειακή ζωή του πολίτη, παραβιάζοντας το «άσυλό» του και βασικές ελευθερίες του. Ο αναγκαστικός και προληπτικός ακρωτηριασμός των ζώων, ισοδυναμεί με κακοποίηση και βαναυσότητα. Ταυτόχρονα, παραβιάζει τα σχετικά άρθρα του Συντάγματος που προστατεύουν την κατοικία, την ιδιοκτησία και την ατομική περιουσία. Ουδείς νόμος μπορεί να προσβάλλει προληπτικά το δικαίωμα του πολίτη να κατέχει ένα υγιές και όχι «ακρωτηριασμένο» ζώο. Εκ των προτέρων τιμωρία είναι αδιανόητη στις σύγχρονες Δημοκρατίες! Πλανάται όποιος νομίζει ότι μπορεί να χρησιμοποιήσει τους όποιους ανεύθυνους και ασυνείδητους, ως βολικό «άλλοθι» εις βάρος χιλιάδων άλλων πολιτών, που αντιλαμβανόμαστε τον υποχρεωτικό ευνουχισμό ως περιορισμό των δικών μας συνταγματικών δικαιωμάτων. Ειδικότερα για τα ζώα εργασίας, όπως οι κυνηγετικοί και ποιμενικοί σκύλοι, η στείρωση αποτελεί μία πράξη που υπονομεύει όλα τα εργασιακά προσόντα και φυσικά πλεονεκτήματα τους. Επιπροσθέτως, η υποχρεωτική στείρωση των σκύλων έχει κόστος οικονομικά αβάστακτο, ιδιαίτερα για τους ιδιοκτήτες που κατέχουν περισσότερα από ένα ζώα. Όχι μόνο το μέσο κόστος της χειρουργικής επέμβασης για κάθε ζώο αγγίζει τα 300€, αλλά προϋποθέτει και μετεγχειρητική φροντίδα και ισόβιο κόστος ειδικής διατροφής, για ένα ζώο που καθίσταται προβληματικό στην εκτέλεση της εργασίας του. 6. Το άρθρο 37 πρέπει να καταργηθεί! Το νομοσχέδιο όχι μόνο δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα που αποτελούν πλέον οι δήθεν «φιλοζωικές» ΜΚΟ, αλλά τους αναγνωρίζει ρόλο συνεργασίας με τους Δήμους και το κράτος. Έχουμε γεμίσει από διάφορες δήθεν «φιλοζωικές», οι οποίες αποσκοπούν στη δημόσια χρηματοδότηση και η οποία πρέπει να διακοπεί πάραυτα. Η πρόβλεψη (άρθρο 7, παρ. 8) για συμμετοχή δυο εκπροσώπων των δήθεν «φιλοζωικών» σε πενταμελή επιτροπή του Δήμου, καθώς και η πρόβλεψη του άρθρου 33 για συμμετοχή μέλους των δήθεν «φιλοζωικών» στην Ειδική Επιτροπή Παρακολούθησης είναι εντελώς απαράδεκτες και πρέπει να απαλειφθούν. Αντίθετα, θα πρέπει να προβλεφθεί η συνεργασία των Δήμων και του κράτους με αποδεδειγμένα αφιλοκερδείς ενώσεις πολιτών, που σχετίζονται με τους σκύλους, όπως είναι οι ενώσεις κτηνοτρόφων και κυνηγών. Είναι εντελώς απαράδεκτο να απουσιάζουν από την Ειδική Επιτροπή Παρακολούθησης του Νόμου οι εκπρόσωποι των κατόχων του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού δεσποζόμενων σκύλων. Η δημιουργία ιδιωτικών εγκαταστάσεων «περίθαλψης» αναμένεται να οδηγήσει σε καταστάσεις παραεμπορίου. Οι εγκαταστάσεις περίθαλψης πρέπει να είναι αυστηρά υπό την αιγίδα των Δήμων, ώστε να υπάρχει στοιχειώδης έλεγχος. Εφόσον κάποιος ιδιώτης θέλει να αναλάβει προσωπικά το κόστος σήμανσης αδέσποτου και μεταφοράς σε κτηνίατρο (για περίθαλψη και όχι ευθανασία), να μπορεί να το κάνει, αλλά όχι να δημιουργούνται ιδιωτικές εγκαταστάσεις με δημόσιο χρήμα. 7. Δεν είναι κατανοητό για ποιους λόγους στο άρθρο 12 μπαίνουν αριθμητικοί περιορισμοί σε σκύλους και γάτες κι όχι στα υπόλοιπα είδη ζώων. Δηλαδή μπορεί κάποιος να έχει σε διαμέρισμα απεριόριστο αριθμό ερπετών και περιμένει ο νομοθέτης πως κάποια δεν θα ξεφύγουν στο περιβάλλον; Δεν θα πρέπει να υπάρχουν ειδικοί περιορισμοί ούτε για σκύλους και γάτες, εφόσον τηρούνται οι κανόνες ευζωίας, οι υγειονομικές διατάξεις και οι διατάξεις περί κοινής ησυχίας. 8. Το άρθρο 13 αποτελεί ορισμό της ανευθυνότητα του νομοθέτη! Θα πρέπει να υποδείξει μέτρα για μη πρόσβαση ζώων σε απορρίμματα εγκαταστάσεων κι όχι να περιορίζεται σε γενικόλογη κατασκευή «ενόχων». Είναι άλλωστε γνωστό πως οι αλεπούδες, που δεν αποτελούν «ζώο συντροφιάς», τα βράδια επισκέπτονται απορρίμματα στις πόλεις και τα χωριά. Και το ίδιο κάνουν πλέον και αρκούδες! 9. Στο άρθρο 16, η διατύπωση της περ. β της παραγρ. 1 πως «Η στείρωση του ζώου, καθώς και κάθε άλλη κτηνιατρική πράξη με θεραπευτικό σκοπό, δεν θεωρούνται ακρωτηριασμός» αντίκειται στην κοινή λογική και θυμίζει το πώς οι καλόγεροι το Μεσαίωνα βάφτιζαν το κρέας ψάρι. Η στείρωση ΕΙΝΑΙ βάναυσος ακρωτηριασμός, όπως κι αν το πείτε! 10. Στο ίδιο άρθρο 16, παρ. 2, είναι τουλάχιστον απαράδεκτο να ισχυρίζεται ο νομοθέτης πως είναι επιτρεπτή η προβολή, η πώληση, η εμπορία και η παρουσίαση, καθώς και η διακίνηση μέσω διαδικτύου οποιουδήποτε οπτικοακουστικού υλικού, όπως βίντεο ή άλλου είδους κινηματογραφικού ή φωτογραφικού υλικού, στα οποία απεικονίζεται οποιαδήποτε πράξη βίας έναντι ζώου, καθώς και η σεξουαλική συνεύρεση μεταξύ ζώων ή μεταξύ ζώου και ανθρώπου! Η διάταξη πρέπει να αποσυρθεί. 11. Στο ίδιο άρθρο 16, παρ. 3, πρέπει να προβλεφθεί η υποχρέωση των Δήμων να παρέχουν στοιχεία επικοινωνίας καθ’ όλο το 24ωρο για την περίθαλψη τραυματισμένων ζώων. 12. Στο άρθρο 21, οι ποινικές κυρώσεις δεν μπορούν να είναι πιο βαριές από αντίστοιχες που ισχύουν για κακοποίηση ανθρώπων. Επίσης, οι κυρώσεις για κλοπή σκύλων πρέπει να είναι ενιαίες, χωρίς διακρίσεις για σκύλους εργασίας ή βοήθειας.