Αρχική Νέο πλαίσιο για την ευζωία των ζώων συντροφιάς - Πρόγραμμα ‘‘ΆΡΓΟΣ’’Άρθρο 5 Υποχρεώσεις ιδιοκτήτη δεσποζόμενου ζώου συντροφιάςΣχόλιο του χρήστη Παύλος Τσούμας | 19 Μαΐου 2021, 10:16
  • Σχόλιο του χρήστη 'Παύλος Τσούμας' | 19 Μαΐου 2021, 10:16

    Είναι πράγματι εντυπωσιακό το πώς η παρούσα κυβέρνηση πιστεύει πως στην πραγματικότητα θα προστατέψει και θα διασφαλίσει την ευζωία των ζώων συντροφιάς, επιβάλλοντας στους ιδιοκτήτες τους μία ιατρική πράξη, ένα χειρουργείο, το οποίο γίνεται οριζοντίως υποχρεωτικό, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη παράμετροι οποιουδήποτε είδους, κατά την προσφιλή συνήθεια της νεοφιλελεύθερης οικολογικής επιχειρηματολογίας. Αν εξαιρέσουμε τα δεσποζόμενα ζώα συντροφιάς που παραμένουν στο σπίτι, για τα οποία η στείρωση αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων μάλλον αναγκαία -και πάλι, τις περισσότερες φορές αναγκαία για τον ίδιο τον ιδιοκτήτη και όχι για το ζώο- το νομοσχέδιο όχι μόνο δεν εξαιρεί τα κυνηγετικά σκυλιά, αλλά επιβάλλει στους ιδιοκτήτες τους διοικητικό πρόστιμο σε περίπτωση μη συμμόρφωσης. Ως συνειδητοποιημένοι και εγνωσμένα φιλόζωοι πολίτες, θα πρέπει εμείς (και όχι οι ιθύνοντες, όπως φαίνεται), να εξηγήσουμε τους λόγους για τους οποίους η στείρωση των ζώων συντροφιάς κρίνεται απαραίτητη. Πρώτον, όταν βέβαια ελλοχεύουν κίνδυνοι για την υγεία του ζώου και δεύτερον για την αποτροπή της δημιουργίας ακόμα περισσότερων αδέσποτων σκύλων και γατών. Στην περίπτωση των ιδιοκτητών κυνηγετικών σκυλιών, στο πρώτο σενάριο η στείρωση είναι και επιβεβλημένη και αυτονόητη: παρά την επικρατούσα κοινή άποψη, η συντριπτική πλειοψηφία των κυνηγών φροντίζει τα ζώα της με τακτικές επισκέψεις σε κτηνιάτρους. Επομένως, όταν ένας ειδικός επί του θέματος κρίνει ότι η στείρωση αποτελεί μέσο θεραπείας, τότε και βέβαια εφαρμόζεται. Ως προς τη δεύτερη περίπτωση, τη δημιουργία αδεσπότων, κάτι τέτοιο δεν προκαλείται από τους κυνηγούς, οι οποίοι φροντίζουν με ιδιαίτερη επιμέλεια την αναπαραγωγή των ζώων τους. Αδέσποτα γίνονται όλα εκείνα τα ζώα που αγοράστηκαν ως δώρο σε γενέθλια και επετείους και τελικά πετάχτηκαν στον δρόμο, γιατί δεν ανταποκρίνονταν στις προσδοκίες των -όψιμα φιλόζωων- πρώην ιδιοκτητών τους. Και βέβαια το επιχείρημα περί επαγγελματικής εκτροφής στα κυνηγετικά σκυλιά είναι εξολοκλήρου άτοπο έως επικίνδυνο. Ποιος εκτροφέας γνωρίζει καλύτερα από έναν συνειδητοποιημένο κυνηγό τις κατάλληλες διασταυρώσεις, προκειμένου να προκύψει μια γενιά που αφενός πληροί τις επιθυμητές μορφολογικές προδιαγραφές και αποφεύγει κληρονομικές ανωμαλίες και αφετέρου αποτελεί χρήσιμο και αποτελεσματικό βοηθό του κυνηγού; Κι ας μην επεκταθούμε στο πρόβλημα της εμπορευματοποίησης της αναπαραγωγής. Ας αναφέρουμε μόνο ότι οι μεταβιβάσεις κυνηγετικών σκυλιών μεταξύ των κυνηγών γίνεται σχεδόν αποκλειστικά χωρίς αντίτιμο. Στη χώρα μας υπάρχουν μοναδικές και ανεπανάληπτες φυλές σκυλιών, όπως ο ελληνικός και κρητικός ιχνηλάτης ή ο ελληνικός ποιμενικός. Είναι ανώφελο να υπενθυμίσουμε πως οι φυλές αυτές θα εκλείψουν, αν επιβληθεί οριζόντια στείρωση των ζώων συντροφιάς (αλήθεια, δεν είναι αστείο να θεωρούμε τα κυνηγετικά σκυλιά ή τους ποιμενικούς ζώα συντροφιάς, αντί εργασίας;). Τα σενάρια συνωμοσιολογίας θα υποστήριζαν ότι τα τελευταία χρόνια γίνεται συνειδητή προσπάθεια υποδαύλισης του κυνηγιού. Η ψύχραιμη φωνή οφείλει να εναντιωθεί και να διεκδικήσει τα αυτονόητα. Όχι λοιπόν στην οριζόντια στείρωση των ζώων συντροφιάς. Όχι στην παράδοση σε γραφειοκράτες της ευζωίας των ζώων. Όχι στην υποκρισία της νεο-οικολογίας απέναντι στην εμπειρία, το μεράκι και την αγάπη για τα ζώα.