• Σχόλιο του χρήστη 'Φλώρα' | 20 Μαΐου 2021, 12:00

    Μόνο ως αξιοπερίεργο φαινόμενο μπορεί να χαρακτηριστεί η αντίσταση του μέσου Έλληνα κηδεμόνα σκύλου να στειρώσει το κατοικίδιό του, παρόλα τα στοιχεία που συνηγορούν υπέρ αυτής της επιλογής. Όσες φορές και αν κάνω αυτή τη συζήτηση, πάντα εκπλήσσομαι εξίσου με τις απαντήσεις που παίρνω. Σε γενικές γραμμές, οι συζητήσεις αυτές εξελίσσονται με τον ίδιο περίπου τρόπο: ο συνομιλητής υπέρ της στείρωσης αναφέρει τα επιχειρήματά του και η απάντηση του έτερου συνομιλητή στην ερώτηση «εσύ τελικά, γιατί δεν στειρώνεις τον σκύλο σου;», είναι κάποια παραλλαγή της ενήλικης εκδοχής του «γιατί έτσι». Η στείρωση δεν είναι ακρωτηριασμός. Το κόψιμο των αυτιών για χάρη της εμφάνισης, για παράδειγμα, είναι ακρωτηριασμός. Η στείρωση είναι μία ιατρική πράξη στην οποία προχωρούμε για να αποφύγουμε την ύπαρξη περισσότερων αδέσποτων σκύλων σε μία χώρα που έχει ήδη αρκετούς Κανένα δικαίωμα δεν έχετε να αποφασίσετε το οτιδήποτε για τον σκύλο σας, αν θέλετε να το πάμε έτσι. Ούτε τι θα φάει, ούτε πού θα κοιμάται, ούτε αν θα κάνει εμβόλια, ούτε αν θα πάει διακοπές σε πανσιόν ή θα τον πάρετε μαζί σας, ούτε αν θα κοιμάται στο σπίτι ή στον κήπο ή πάνω στον καναπέ ή από κάτω. Αν το πρόβλημά σας είναι γενικότερο, δηλαδή “δεν έχουμε το δικαίωμα να αποφασίζουμε για τα ζώα”, τότε ειλικρινά εύχομαι να είστε χορτοφάγος και ο σκύλος σας να ήρθε οικειοθελώς στο σπίτι σας χτυπώντας το κουδούνι, γιατί μόνο έτσι μπορείτε να υποστηρίξετε αυτή την άποψη. Από τη στιγμή που πήρατε σκύλο, θα πάρετε και αποφάσεις, αλλιώς δεν γίνεται.