Αρχική Νέο πλαίσιο για την ευζωία των ζώων συντροφιάς - Πρόγραμμα ‘‘ΆΡΓΟΣ’’Άρθρο 1 Σκοπός – ΑντικείμενοΣχόλιο του χρήστη Δρ Βάνα Καραγιάννη | 20 Μαΐου 2021, 18:21
  • Σχόλιο του χρήστη 'Δρ Βάνα Καραγιάννη' | 20 Μαΐου 2021, 18:21

    Ως φιλόζωη και έχουσα υψηλές προσδοκίες ένεκα των αποδεδειγμένων φιλόζωων αισθημάτων των ανωτέρων τη τάξη πολιτικών μας, ήτοι της Προέδρου της Δημοκρατίας και του Πρωθυπουργού, ανέμενα με χαρά το προταθέν νομοσχέδιο για τα ζώα συντροφιάς θεωρώντας ότι θα εξυπηρετούσε το σκοπό του θέτοντας ένα υγιές πλαίσιο για την ευζωία των ζώων και την υπεύθυνη ιδιοκτησία. Μετά λύπης μου όμως, και παρά την αρχικά καλή μου προαίρεση, σε μια προσεκτική ανάγνωση του προτεινόμενου νομοσχεδίου εντόπισα πρόδηλα σφάλματα (άλλα μικρής σημασίας αλλά και αρκετά υψίστης σπουδαιότητας) που χρήζουν διορθώσεων. Κάποια εξ αυτών θεωρώ ότι είναι κακοδιατυπωμένα, δηλ άλλο εννοούσε ο νομοθέτης και άλλο διατύπωσε, πράγμα ωστόσο που με κάνει να απορώ αφού είναι πόνημα του Υπ Εσωτερικών, επικεφαλής του οποίου είναι ο κ. Βορίδης, εξαιρετικός νομικός και με πορεία στη μάχιμη δικηγορία. Δεν είδατε κ Βορίδη το νομοσχέδιο που το Υπουργείο σας έδωσε για Διαβούλευση? Κτηνιάτρους είχατε στην επιτροπή των όσων το συνέγραψαν? Πραγματικούς φιλόζωους είχατε? Εκτροφείς? Πιθανολογώ πως όχι. Στο διαταύτα, αρχίζω με τις μεγαλύτερης (κατά την άποψή μου) σπουδαιότητας επισημάνσεις και θα καταλήξω με τις λιγότερο σημαντικές: Άρθρο 2, παρ 11: ως έστω και ‘προσωρινός ιδιοκτήτης’ δεν μπορεί να είναι ένα απλό φυσικό πρόσωπο, εκτός εάν διαθέτει αδειοδοτημένο καταφύγιο αδέσποτων ζώων!!! Ήτοι: όποιος ζωόφιλος βρει αδέσποτο ή τραυματισμένο ζώο και θελήσει να το περιθάλψει, να το κρατήσει και να του προσφέρει μόνιμη στέγη, αγάπη και φροντίδα, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ !!!!!!! Προφανώς για τους ειδήμονες που διετύπωσαν το υπό διαβούλευση νομοσχέδιο, φιλόζωα αισθήματα αιτιολογούνται να έχουν μόνο δήμοι, φορείς και…αδειοδοτημένοι. Οι λοιποί, οφείλουμε να …παραδώσουμε το κάθε αδέσποτο, να αιτηθούμε από τους αδέκαστους την αναδοχή ή την υιοθεσία και …οψόμεθα. Να κρατήσουμε πάντως το αδέσποτο ζωάκι, παρά την ευνόητη υποχρέωσή μας να το δηλώσουμε και να τηρήσουμε κατά γράμμα ότι προβλέπεται και για τα «δεσποζόμενα» και ότι αφορά στην ευζωία του ζώου, ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ (εκ του παρόντος νόμου) το ΔΙΚΑΙΩΜΑ! O tempora o mores! Άρθρο 2, παρ 12: Συγκεχυμένη η ιδέα του «αναδόχου» όταν δυνάμει άλλων άρθρων του παρόντος αυτή αυτοαναιρείται ως προς την υλοποίηση. Άρθρο 4, παρ 9: «Δεν δύναται να καταχωρηθεί ως ιδιοκτήτης ή ανάδοχος δεσποζόμενου ζώου συντροφιάς πρόσωπο το οποίο δεν έχει συμπληρώσεις το 18ο έτος της ηλικίας του»!!!! Στην Δημικρατική Ελλάδα του σήμερα, επιτρέπεται (υπό προϋποθέσεις) η εργασία από το 15ο έτος ηλικίας, επιτρέπεται συναίνεση σε σεξουαλικές πράξεις (που ίσως οδηγήσουν και σε εγκυμοσύνη) από την ηλικία των 15, επιτρέπεται οδήγηση μοτοποδηλάτου (μηχανάκι) ως 50 cc στην ηλικία των 16, παρέχεται το ‘δικαίωμα του εκλέγειν’ (δηλ ψηφίζουμε για κυβερνήσεις) , από την ηλικία των 17 κι είναι για όλα αυτά (εργασία, σεξ, οικογένεια, οδήγηση, ψηφοφορία) ώριμο ένα ανήλικο άτομο, αλλά για να γίνει ιδιοκτήτης σκύλου ή γάτας, είναι ανώριμός? Ανέτοιμος? Ας μου εξηγήσει την οπτική του ο νομοθέτης!!!!!! Εάν κάνει μια 16χρονη παιδί, μπορεί να το κρατήσει και να το μεγαλώσει και κανέναν νόμο δεν παραβαίνει, να κρατήσει σκυλί όμως δεν δύναται!!!!! Τα ευτράπελα της νομοθεσίας μας. Άρθρο 3, παρ 2: Ορίζονται οι Δήμοι ως υπεύθυνοι για την περισυλλογή και διαχείριση αδέσποτων ζώων συντροφιάς. Και σε επόμενα άρθρα αυτό ενισχύεται. Πρόστιμα όμως (ή επί το ορθότερο: «ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΕΣ ΚΥΡΩΣΕΙΣ» πουθενά δεν διάβασα να αποδίδονται σε Δήμους, φορείς κλπ. Με δεδομένο ότι υπάγονται, εάν δεν κάνω λάθος, στο Υπ Εσωτερικών (Υπουργείο που είναι και το καθ’ύλην αρμόδιο για το παρόν νομοσχέδιο) μήπως κύριοι νομοθέτες εθελοτυφλούμε λίγο??? Τα δικά μας δεν τα πειράζουμε! Ή είστε τόσο βέβαιοι πως δήμοι και σωματεία θα τα πράξουν όλα καλώς?! Μόνο για ιδιώτες (φυσικά πρόσωπα) είδα πρόστιμα και κυρώσεις, από το πιο απλό ως το πιο σοβαρό. Κάπου αυτό δεν συνάδει με τις επιταγές του Συντάγματος περί ισοτιμίας, αναλογικότητας και συναφών. Για το ίδιο αδίκημα θα έπρεπε να προβλέπονται κυρώσεις για όποιον τα διαπράττει, ακόμα και τους Δήμους! Όχι μόνο να γίνονται εισπρακτικοί αποδέκτες! Άρθρο 5 και άρθρο 16: Απαράδεκτη η υποχρεωτική στείρωση στα δεσποζόμενα. Α) Δεν πρόκειται για ιατρική πράξη που προάγει την ευζωία του ζώου Β) Ακόμη και κατά τα γραφόμενα του νομοθέτη θεωρείται «ακρωτηριασμός», τον οποίο σε μεταγενέστερα άρθρα πολλαπλώς απαγορεύει. Και εξηγώ: στο νομοσχέδιο γράφει (άρθρο 16): ‘η στείρωση του ζώου , καθώς και κάθε άλλη κτηνιατρική πράξη με θεραπευτικό σκοπό, δεν θεωρούνται ακρωτηριασμός’. Άρα κατά τα γραφόμενα του νομοθέτη, η στείρωση, ως μια εκ των ιατρικών πράξεων, δεν θεωρείται ακρωτηριασμός όταν έχει θεραπευτικό σκοπό. Στην παρούσα όμως φάση της επιβολής του σε νέα και υγιή (και προφανώς άτεκνα) ζώα, κανένας θεραπευτικός σκοπός δεν υφίσταται. Άρα πρόκειται σαφέστατα για ακρωτηριασμό! Γ) Κανένα ζώο συντροφιάς δεν θα μπορέσει ποτέ να γονιμοποιηθεί!!!!!!! Αφού η στείρωση επιβάλλεται πριν το ενάμισυ έτος ζωής τους και γονιμοποίηση απαγορεύεται πριν και τον 2ο οιστρικό κύκλο, κανένα θηλυκό (εκτός εκτροφείων) δεν θα μπορεί να γονιμοποιηθεί!!! Δ) Ουδείς έχει το δικαίωμα να επιβάλει σε ιδιοκτήτη την επικίνδυνη διαδικασία στείρωσης του ζώου του (πρόκειται για επεμβατική ιατρική πράξη – χειρουργείο, με όλους τους απορρέοντες κινδύνους! Ε) ουδόλως η συγκεκριμένη πρακτική σχετίζεται με τους στόχους της αξιολογούμενης ρύθμισης, είτε βραχυπρόθεσμους είτε μακροπρόθεσμους, έτσι όπως αυτοί διατυπώνονται στο σχετικό παράρτημα, στο #8. Επίσης προβλέπεται ότι σε περίπτωση αδυναμίας διατήρησης δεσποζόμενου ζώου, πρέπει να παραδοθεί σε σωματείο, φορέα κλπ μαζί με προίκα 300 ευρώ. Πραγματικά αναρωτιέμαι πώς αυτό θεωρείται ως δόκιμη λύση και όχι το να παραχωρηθεί κατά προτεραιότητα το ζώο σε συγγενικό ή φιλικό πρόσωπο του ιδιοκτήτη που να το θέλει! Άρθρο 6: Εν τοις πράγμασι καταργείται η έννοια της ερασιτεχνικής εκτροφής, κάτι που προβλέπονταν ωστόσο στον 4039/2012 (άρθρο 6). Εδώ γίνεται λόγος μόνο για επαγγελματικά εκτροφεία που όμως εάν η ίδρυση και αδειοδότησή τους εξακολουθεί να διέπεται από τους 604/1977 και πδ 463/1978 (νόμους 40 ετών) με τις αυστηρές προδιαγραφές που περιγράφονται για τα «ενδιαιτήματα», δεν θα είναι εφικτή η νόμιμη ύπαρξη επαγγελματικών εκτροφείων με μικρό αριθμό ζώων. Αλλοίμονο εάν η ύπαρξη μίας (1) προς γονιμοποίηση θηλυκιάς (που αυτομάτως παραπέμπει κατά τον νόμο σε «εκτροφείο») πρέπει να συνεπάγεται ειδικές εγκαταστάσεις, μόνιμο προσωπικό, μόνιμο κτηνίατρο να παρακολουθεί τη… «μονάδα» όπως ορίζεται από τους παραπάνω νόμους! Για την κάλυψη αυτού του κενού υπήρχε η «ερασιτεχνική εκτροφή» που με το παρόν καταργείται. Άρθρο 6, παρ 6: Χωρίς να γίνεται διευκρίνιση ότι η αναφορά είναι μόνο για τα θηλυκά (όπως γίνεται ειδική μνεία σε άλλα εδάφια), ορίζεται: ‘ Απαγορεύεται η αναπαραγωγή μετά το 9ο έτος της ηλικίας του ζώου συντροφιάς καθώς και η αναπαραγωγή του ίδιου ζώου συντροφιάς περισσότερες από 6 φορές στη ζωή του». Να διευκρινίσω ότι ως ‘αναπαραγωγικό ζώο συντροφιάς’ νοείται και ο αρσενικός (ελλείψη άλλης διευκρίνισης στη σχετική παράγραφο). Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι αρσενικό ζώο δεν μπορεί να συμμετέχει με το σπέρμα του σε αναπαραγωγή για περισσότερες από 6 φορές στη ζωή του ή μετά την ηλικία των 9 ετών (μικρή για γάτους) και αλήθεια αναρωτιέμαι πως η συγκεκριμένη διάταξη διασφαλίζει την ευζωία του και η όποια υπέρβαση θα την διακύβευε!!!! Άρθρο7 : Ορίζονται οι υποχρεώσεις των δήμων χωρίς να συνδέονται με κυρώσεις σε περίπτωση μη εναρμόνισής τους ! Άρθρο 7, παρ 3: Εξαιρούνται υποχρεώσεων Δήμοι με πληθυσμό μικρότερων των 3.000 κατοίκων! Γιατί? Αφού δίδεται η δυνατότητα για συνεργασία ή συνδρομή Δήμων, ας συνασπιστούν/συνεργαστούν οι μικρότεροι Δήμοι ώστε κανείς να μην εξαιρείται των υποχρεώσεών τους. Άλλως, νησιωτικοί κατά κύριο λόγο Δήμοι θα εξαιρούνται των υποχρεώσεών τους με αποτέλεσμα να μένει ανεξέλεγκτο το θέμα των αδέσποτων. Άρθρο 7, βαε: Αόριστο το πότε και το πού, ενίοτε και το πώς, θα γίνεται η ασφαλής και λελογισμένη επανένταξη των αδέσποτων στο….’οικείο’ περιβαλλον. Από τα συμφραζόμενα προκύπτει ότι όταν οι αρμόδιοι φορεί δεν έχουν χώρο-πόρους-κλπ να τα φροντίσουν, τα εκπαραθυρώνουν. Ελπίζω να ερμήνευσα λανθασμένα το παρόν άρθρο! Αναφέρεται δε ότι μεταξύ άλλων ‘μη αποδεκτών’ για την επανένταξή τους χώρων είναι και «…όπου συγκεντρώνονται ή υπάρχουν σκουπίδια». Δηλαδή παντού! Διότι σε όλο τον οικιστικό ιστό καθώς και στον περιβάλλοντα αυτού χώρο υπάρχουν σκουπιδοντενεκέδες. Άρα απομένουν μόνο δασικές και ερημικές εκτάσεις? Αυτές νοοούνται ως οικείο περιβάλλον για τα αδεσποτάκια? Και εκεί είναι που έχουν «υποχρέωση» (κατά τα ειωθέντα του παρόντος νόμου) να δημιουργούν (κι υποθέτω και καθημερινώς να τροφοδοτούν) οι δήμοι σημεία παροχής τροφής και νερού?????????? Στο σύνολο του νομοσχεδίου προκύπτει ότι αφού τα ιδόκτητα δεσποζόμενα θα είναι στειρωμένα και η ‘ερασιτεχνική εκτροφή» βγήκε από το χάρτη, κάποιος μπορεί να αποκτήσει ζώο συντροφιάς μόνο εάν πληρώσει!!! Ή αγοράζει από επαγγελματικά εκτροφεία ή υιοθετεί αδέσποτο από Δήμους και φιλοζωικά. Ουδεμία άλλη επιλογή. Άρθρο 2, παρ 3: στον ορισμό «ζώου συντροφιάς» δέον όπως τροποποιηθεί ως προς το ορθότερο: …για λόγους ζωοφιλίας ή/και συντροφιάς (το ένα δεν αναιρεί το άλλο για να υπάρχει το «ή» το διαζευκτικό). Άρθρο 2, παρ 8: «κηδεμονευόμενου» αντί του «δεσποζόμενου» (λόγοι ηθικής τάξης και ενσυναίσθησης)