• Σχόλιο του χρήστη 'ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ' | 12 Ιουλίου 2021, 12:22

    Ενώ η κινητικότητα των δημοσίων υπαλλήλων θεωρείται κρίσιμο εργαλείο βέλτιστης διαχείρισης των ανθρώπινων πόρων και ικανοποίησης των πραγματικών αναγκών των φορέων και ενώ σύμφωνα με το Δελτίο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής "ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ", ανάμεσα στις δυνατότητες οργανωτικής ανάπτυξης μέσω διαχείρισης ανθρώπινων πόρων, συγκαταλέγεται, μεταξύ άλλων, η δυνατότητα κινητικότητας εντός και μεταξύ των οργανισμών, για την ανταλλαγή τεχνογνωσίας και την καλλιέργεια ευελιξίας και ικανότητας ανταπόκρισης, στην Ελλάδα, όσοι επιλέγουμε τη διαδικασία των αποσπάσεων, κατά την επιστροφή μας στις οργανικές μας θέσεις, είμαστε αποδέκτες εκδικητικής διάθεσης τόσο από τις Διοικήσεις, όσο και απο το υπόλοιπο προσωπικό. Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι η κινητικότητα αποτελεί δικαίωμα κάθε δημόσιου υπαλλήλου, που είναι θεσμοθετημένο και με τον πρόσφατο Ν.4440/2016. Συγκεκριμένα όμως, με το άρθρο 11γ, με το οποίο, όταν δεν προβλέπεται χρονικό διάστημα της απόσπασης, αυτή λήγει εντός ενός (1) έτους από την έναρξη ισχύος του παρόντος, "ποινικοποιούνται" οι οποιες παρεκκλίσεις από το Ενιαίο Σύστημα Κινητικότητας, που ίσχυαν μέχρι σήμερα. Παρεκκλίσεις, που είχαν βάσιμη και αντικειμενικη αιτιολογία. Με το παρόν άρθρο, οι κατα παρέκκλιση αποσπάσεις αντιμετωπίζονται ως μια αδιαφανή διαδικασία που πρέπει να διορθωθεί. Γεγονός που μας τοποθετεί στη θέση του εγκαλούμενου. Και αν αρκετές από τις παρεκκλίσεις αυτές αφορούν σε πρόσκαιρες ανάγκες, οι οποίες δεν εξακολουθούν να ισχύουν, υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις που είναι επιβεβλημένες. Για το λόγο αυτό δεν πρέπει να καταργούνται συλληβδην.