Αρχική Αναμόρφωση συστήματος προσλήψεων και καθολική υπαγωγή τους στον πλήρη έλεγχο του ΑΣΕΠΆρθρο 8 Συμβάσεις έργουΣχόλιο του χρήστη ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ | 18 Νοεμβρίου 2009, 15:24
  • Σχόλιο του χρήστη 'ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ' | 18 Νοεμβρίου 2009, 15:24

    Παρότι επαγγελματικά έχω μηδενική σχέση με το δημόσιο (είμαι βασικός μέτοχος & διευθύνων σύμβουλος Α.Ε. που δραστηριοποιείται αποκλειστικά στον ιδιωτικό τομέα), λόγω της ενασχόλησης μου με τα κοινά σε τοπικό επίπεδο (στον Δήμο όπου ζω), έχω καταλήξει στα εξής συμπεράσματα σχετικά με τις συμβάσεις έργου : 1) Οι συμβάσεις έργου, όταν γίνονται με κριτήρια ιδιωτικού τομέα (επιλογή του καλλίτερου, αποδοτικότερου και συμφερότερου), και όχι με άλλου τύπου λογικές, μπορούν να αποτελέσουν ένα πολύ καλό και ευέλικτο "εργαλείο" για τη μερική (τουλάχιστον) στελέχωση κάποιων συγκεκριμένων (τουλάχιστον) φορέων του δημοσίου, όπως είναι τα Ν.Π.Δ.Δ. των Ο.Τ.Α. (π.χ. αθλητικοί οργανισμοί δήμων, πνευματικά-πολιτιστικά κέντρα, κ.ά.). Σε τέτοιου τύπου Ν.Π.Δ.Δ., που παράγουν σημαντικότατο κοινωνικό έργο, πολλές φορές απαιτούνται προσόντα, που είτε δεν μπορούν να ζητηθούν επισήμως λόγω ενδεχόμενης παραβίασης άρθρων του συντάγματος, νόμων, κ.λπ. (π.χ. το νεαρό της ηλικίας, προκειμένου για "μάχιμους" καθηγητές φυσικής αγωγής, που θα δουλεύουν καθημερινά σε ομαδικά προγράμματα δημοτικών γυμναστηρίων, όπου οι απαιτήσεις είναι απαγορευτικές για μεγάλης ηλικίας γυμναστές), είτε δεν μπορούν να προδιαγραφούν σε ένα σύστημα προσλήψεων τύπου ΑΣΕΠ (π.χ. η πολύ εξειδικευμένη γνώση και εμπειρία, η προηγούμενη επιτυχημένη συνεργασία με τον φορέα, η αποδοχή από τους συμμετέχοντες και τον κόσμο, κ.ά., προκειμένου π.χ. για σκηνοθέτες θεατρικών ομάδων πνευματικών κέντρων, μουσικούς και μαέστρους χορωδιών και ορχηστρών, κ.ά.). 2) Το κόστος στις περιπτώσεις συμβάσεων μίσθωσης έργου είναι αισθητά χαμηλότερο σε σχέση με τις προσλήψεις τύπου δημοσίου. Οι συμβάσεις έργου : α) συμφωνούνται σε 8μηνη, 12μηνη, κ.λπ. βάση και επιβαρύνουν οικονομικά τον φορέα με το συμφωνημένο ποσό, μόνο για το χρονικό διάστημα στο οποίο αναφέρονται (π.χ. 12μηνο) και β) δεν τον επιβαρύνουν με επί πλέον ασφαλιστικές επιβαρύνσεις (ο “εργολάβος” πληρώνει μόνος του το ταμείο του – ΟΑΕΕ). Αντιθέτως, οι προσλήψεις τύπου δημοσίου υπολογίζονται με βάση τους 14 μισθούς (12 μισθοί συν δώρο Χριστουγέννων, Πάσχα και επίδομα αδείας) και επί πλέον επιβαρύνουν τον φορέα με εργοδοτικές εισφορές, ασφαλιστικές εισφορές –ΙΚΑ, κ.ά. Όμως και οι συμβάσεις μίσθωσης έργου συμβάλλουν εξ΄ίσου στη μείωση της ανεργίας. 3) Προτείνω εν κατακλείδι, στον ΟΕΥ (Οργανισμό Εσωτερικής Υπηρεσίας) ενός Ν.Π.Δ.Δ., να μπορούν να προδιαγράφονται εκτός από τις θέσεις μονίμων και εποχιακών (όπως μέχρι σήμερα), και θέσεις με συμβάσεις μίσθωσης έργου, για συγκεκριμένων τύπων και προδιαγραφών θέσεις, ανάλογα με το αντικείμενο του φορέα. Το ποσοστό των συμβάσεων μίσθωσης έργου, σε σχέση με το σύνολο των θέσεων του φορέα, θα προκύπτει από τον ΟΕΥ – οργανόγραμμα, ως το πηλίκο “αριθμός ειδικών θέσεων / σύνολο θέσεων φορέα”, και δεν θα έχει άνω όριο (θα μπορεί θεωρητικά να είναι και 100%, αν π.χ. ένας φορέας έχει περισσότερες "ειδικές" θέσεις παρά "κοινές"). Ο χαρακτηρισμός μιας θέσης ως ειδικής, θα μπορεί να είναι αντικειμενικός και να προκύπτει από λίστες που θα καταρτίσει το Υπουργείο, κατ’ αναλογία προς τις ειδικότητες ωρομισθίων καθηγητών του ολοήμερου σχολείου του Υπ.Παιδείας (καθηγητές θεατρικού, ζωγραφικής, γυμναστές ειδικών αθλημάτων, κ.λπ.). Έτσι κι' αλλιώς με ένα ερώτημα στους φορείς (ΟΤΑ, κ.λπ.), θα μπορέσουν εύκολα να βρεθούν και να κωδικοποιηθούν οι συγκεκριμένες "ειδικές" θέσεις. Εναλλακτικά (διασταλτικά) προτείνω να δίνεται δυνατότητα στον φορέα να επιλέγει αυτός το μοντέλο πρόσληψης (σύμβαση έργου ή τύπου δημοσίου) για τις συγκεκριμένες θέσεις , με ανάληψη φυσικά της πολιτικής ευθύνης και του πολιτικού-οικονομικού κόστους για την όποια επιλογή. 4) Κλείνοντας πιστεύω ότι πρέπει να πάμε (τουλάχιστον σε τομείς όπως ο αθλητισμός και ο πολιτισμός) σε ένα μοντέλο οργανισμών (Ν.Π.Δ.Δ.), που θα προσφέρουν κοινωνικό έργο με υψηλού επιπέδου υπηρεσίες, αλλά και ταυτόχρονα θα είναι οικονομικά βιώσιμοι και ανταγωνιστικοί, ώστε να μπορούν (λόγω του υψηλού επιπέδου υπηρεσιών τους) να έχουν και έσοδα, μέσω μίας συμβολικής (κοινωνικά δίκαιης)συνδρομής ή εισιτηρίου (προκειμένου για εκδηλώσεις) από τις υπηρεσίες που θα προσφέρουν. Για να μπορέσουμε να φθάσουμε τελικά στο μοντέλο, το κόστος να επιβαρύνει αυτούς που θα κάνουν χρήση των συγκεκριμένων υπηρεσιών και όχι το σύνολο των πολιτών. 5) Αν όλα τα παραπάνω αντίκεινται στον ορισμό του Ν.Π.Δ.Δ., ίσως να έφθασε η ώρα να επανεξετασθεί ο θεσμός "Ν.Π.Δ.Δ.", για κάποιες κατηγορίες Ν.Π.Δ.Δ., και να συζητηθεί η μετατροπή τους σε Ν.Π.Ι.Δ.