Αρχική Πολιτική συμμετοχή ομογενών και αλλοδαπών υπηκόων τρίτων χωρών που διαμένουν νόμιμα και μακροχρόνια στην ΕλλάδαΆρθρο 1Σχόλιο του χρήστη Φάνης Παναγιωτόπουλος | 29 Δεκεμβρίου 2009, 21:12
  • Σχόλιο του χρήστη 'Φάνης Παναγιωτόπουλος' | 29 Δεκεμβρίου 2009, 21:12

    Εδώ και πολλά χρόνια είχα μια απορία: Ένα παιδί που γεννιέται στην Ελλάδα, από γονείς που δεν είναι έλληνες, δε μιλά άλλη γλώσσα πλην των ελληνικών και πηγαίνει σε ελληνικό σχολείο, ποια πατρίδα έχει; Μέχρι τώρα συνέβαινε το εντυπωσιακό, να μην είχε επίσημα καμιά πατρίδα! Σήμερα έρχεται η κυβέρνηση και βάζει τα πράγματα στη λογική τους θέση. Επιτέλους. Μια ντροπή για τη χώρα σταματά. Τα νέα παιδιά, τα νέα ελληνόπουλα (αφού άλλη πατρίδα δεν γνωρίζουν), αναγνωρίζονται από την πατρίδα τους! Ενσωματώνονται στην κοινωνία μας, η οποία αποκτά καινούργια δυναμική με αυτό το νέο αίμα. Αν ήταν τόσο αυτονόητο, γιατί έπρεπε να περιμένουμε τόσο πολύ καιρό για να γίνει πράξη; Όταν κι εμείς οι ίδιοι είμαστε μια χώρα που έχει στείλει εκατομμύρια μετανάστες σε εδάφη άλλων χωρών… Δεν υπάρχουν αυτονόητα στη ζωή τελικά, ή ισχύει πως η πιο επαναστατική πράξη είναι το αυτονόητο; Κάπου ανάμεσα στα δύο είναι η πραγματικότητα φαντάζομαι. Στη διαδικτυακή αναζήτησή μου για το θέμα, στο www.opengov.gr, αλλά και σε άλλα blogs και sites, έπεσα πάνω σε κάθε λογής απόψεις. Τα επιχειρήματα των διαφωνούντων στηρίζονται σε δύο μεγάλους άξονες κυρίως: 1) Το θέμα της δημοκρατικότητας του νόμου και η απαίτηση για δημοψήφισμα. 2) Ο φόβος για αλλοίωση των εθνικών χαρακτηριστικών και της εθνικής ομοιογένειας. Η επιχειρηματολογία αυτή, μαζί με τις συνοδευτικές κάθε φορά λεπτομέρειες και επεξηγήσεις, μου δίνει την αίσθηση ότι εκφράζεται από ανθρώπους φοβισμένους, περιχαρακωμένους σε πλαίσια που οι ίδιοι οικιοθελώς φυλακίζουν τον εαυτό τους και τη ζωή τους. Ξεκινώ από το θέμα του δημοψηφίσματος. Αυτοί οι περιστασιακοί δημοκράτες που το επικαλούνται, φέρνοντας και σαν παράδειγμα και το πρόσφατο δημοψήφισμα στην Ελβετία για τους μιναρέδες (το οποίο σημειωτέον προκάλεσε την κατακραυγή όλου του πολιτισμένου κόσμου), γνωρίζουν τι σημαίνει δημοκρατία; Αν κρίνουμε από τις γενικότερες απόψεις τους, προφανώς όχι! Δημοκρατία για αυτούς είναι να γίνεται αυτό που θέλουν κι αυτό που πιστεύουν. Χρησιμοποιούν τη δημοκρατία όταν και όποτε τους βολεύει. Γιατί πως αλλιώς να εξηγηθεί το γεγονός πως ζητούν δημοψήφισμα για ένα θέμα που αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα, όταν αυτά προστατεύονται από το σύνταγμα της ελληνικής δημοκρατίας (που επικαλούνται). Ήδη από την πρώτη παράγραφο του δεύτερου άρθρου του συντάγματος ορίζεται πως ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της πολιτείας. Και δεν θα μακρηγορήσω εδώ αναφέροντας και λοιπά σχετικά άρθρα! Αυτοί λοιπόν, οι δημοκράτες σε πολλά εισαγωγικά, δυσκολεύονται να κατανοήσουν την ουσία της δημοκρατίας, όπως δυσκολεύεται ο καθένας μας να κατανοήσει κάτι που δεν κατέχει. Ένα απλό χαρακτηριστικό παράδειγμα εναντίον του δημοψηφίσματος με τον τρόπο που προτείνεται, θα ήταν να ζητούσα να τεθεί σε δημοψήφισμα, το αν θα μου επιτραπεί να γδάρω ζωντανό μπροστά στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη έναν άνθρωπο που δεν συμπαθώ (εντελώς τυχαία αναφέρω τον πρόεδρο του ΛΑΟΣ, κύριο Καρατζαφέρη). Το αρνητικό αποτέλεσμα ενός τέτοιου δημοψηφίσματος, καταλαβαίνουμε όλοι ότι είναι προδιαγεγραμμένο, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Το θέμα είναι ότι θα αποτελούσε πλήγμα για τη δημοκρατία μας, μόνο και μόνο αν λάμβανε χώρα ένα παρόμοιο δημοψήφισμα. Αυτό ελπίζω να το καταλαβαίνουμε οι περισσότεροι… Είναι προφανές λοιπόν ότι το λογικοφανές και με αύρα δημοκρατίας επιχείρημα του δημοψηφίσματος, καταρρέει μετά από λίγους απλούς συλλογισμούς. Έρχομαι τώρα στο θέμα της εθνικής συνοχής. Τι είναι εθνική ομοιογένεια και τι αλλοίωση της χώρας και της ιστορίας της; Για να μπορέσει να απαντήσει κανείς σε αυτό το ερώτημα, θα πρέπει πρώτα να προσδιορίσει τι θεωρεί ελληνικό! Για μένα η ιστορία αυτής της χώρας ξεκινά πολλές χιλιάδες χρόνια πριν. Για άλλους φαίνεται πως ξεκινά μόλις πριν από κάτι λιγότερο από δύο χιλιάδες χρόνια! Φαίνεται πως οι σημερινοί υπερασπιστές της εθνικής ομοιογένειας δεν θεωρούν τους εαυτούς τους συνεχιστές της εποχής που άνθησαν για πρώτη φορά στον ευρωπαϊκό χώρο, οι τέχνες και τα γράμματα, οι επιστήμες, το θέατρο, που κτίστηκαν κτήρια που σήμερα θεωρούνται μνημεία της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς όπως ο Παρθενώνας! Γι’ αυτούς τους φοβισμένους, που θέλουν μια Ελλάδα μικρή, η ιστορία της είναι μόνο αυτή της χριστιανικής τής περιόδου. Πως αλλιώς να εξηγηθεί ότι μιλούν τώρα για αλλοίωση της ιστορίας, όταν ξεχνούν με ευκολία τη συγκλονιστική καταστροφή του ελληνισμού που συνέβη τα πρώτα χριστιανικά χρόνια; Όταν μνημεία της πολιτιστικής μας κληρονομιάς παραδίδονταν στις φλόγες, ή καταστρέφονταν ολοσχερώς μέχρι να μη μείνει πέτρα πάνω στην πέτρα και οι πρόγονοί μας σφαγιάζονταν ανηλεώς; Όταν τα πρώτα χρόνια μετά χριστό θεωρείτο προσβλητικός προσδιορισμός ό έλληνας; Τότε που έγινε η μεγαλύτερη αλλοίωση της ιστορίας και της κληρονομιάς μας… Σήμερα είναι λοιπόν που γίνεται η αλλοίωση, με το να δοθεί η ελληνική ιθαγένεια σε παιδιά που γεννιούνται στη χώρα μας, μιλούν τη γλώσσα μας, μαθαίνουν την ιστορία μας και ασπάζονται τη θρησκεία μας; Πόσο φαιδρό ακούγεται αυτό! Πόσο φαιδρό, όταν μάλιστα είμαστε κι ένας τόπος που ιστορικά ήταν σταυροδρόμι λαών και πολιτισμών κι έχουν περάσει από τα χώματά μας ένα σωρό κατακτητές (ή επίδοξοι κατακτητές…): Πέρσες, Ρωμαίοι, Γότθοι, Άραβες, Σλάβοι, Βενετοί, Τούρκοι… μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα. Η ελληνικότητα δεν είναι στο αίμα. Αυτό δεν μπορούμε να το ελέγξουμε ή να το αποδείξουμε, για παραπάνω από 150-200 χρόνια πριν. Δεν ξέρω πολλούς που να μπορούν να πουν με σιγουριά ποιος ήταν ο προπάππους του παππού τους! Ο ελληνισμός ζει στη γλώσσα μας, στον πολιτισμό μας, στις κοινωνικές μας αξίες και κυρίως στην παιδεία μας. Κι όπως είχε πει ο Ισοκράτης: Έλληνας είναι όποιος μετέχει στην ελληνική παιδεία.- Εδώ θέλω να σημειώσω και κάτι ακόμα που θεωρώ σημαντικό. Και αξιοπερίεργο κατά κάποιο τρόπο. Οι περισσότεροι από τους «υπερασπιστές» της εθνικής ταυτότητας, προέρχονται, κατά δική τους παραδοχή, από το συντηρητικό χώρο, από τη δεξιά και την ακροδεξιά. Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω, από πού ορμώμενοι, θεωρούν τους εαυτούς τους, κύριους υπέρμαχους του έθνους! Οι ίδιοι και οι πρόγονοί τους δεν είναι αυτοί που υπερασπίζονται τους συνταγματάρχες που προδίδοντας τον όρκο που είχαν δώσει στην πατρίδα, παραβίασαν το σύνταγμα, κάνοντας στρατιωτικό πραξικόπημα και καταστέλλοντας στη συνέχεια πολλά από τα άρθρα του συντάγματος, το οποίο είχαν ορκιστεί να υπερασπίζονται; Οι πρόγονοί τους δεν είναι αυτοί που στην περίοδο της γερμανικής κατοχής, πρόδωσαν την Ελλάδα, συνεργαζόμενοι με τον κατακτητή, δημιουργώντας μάλιστα και οπλισμένες ομάδες, τα τάγματα ασφαλείας και την ομάδα «Χ», που σκότωναν συμπατριώτες μας; Οι πρόγονοί τους δεν είναι αυτοί που κατέστρεψαν την Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών, δημιούργημα των θυσιών των ελλήνων και της πολιτικής ευστροφίας του εθνάρχη Ελευθερίου Βενιζέλου, οδηγώντας τον ελληνισμό στον ξεριζωμό από τις πατρογονικές εστίες της Ιωνίας και όχι μόνο; Από που λοιπόν εκπορεύεται αυτός ο δήθεν πατριωτισμός; Η πραγματικότητα άλλα λέει. Κάποιοι βεβαίως έχουν την αντίληψη ότι όσο περισσότερο απέχουν οι απόψεις τους από την πραγματικότητα…τόσο το χειρότερο γι’ αυτή! (Δεν μπαίνω στον κόπο να αναφέρω τα τελευταία πεντέμισι χρόνια…) Υ.Γ.: Πριν από μερικά χρόνια παρακολούθησα μια τηλεοπτική εκπομπή για τους έλληνες μετανάστες στις ΗΠΑ, στις αρχές του 20ου αιώνα. Έχει χαραχθεί στη μνήμη μου το πρωτοσέλιδο μιας τοπικής εφημερίδας, κάποιας αμερικανικής πόλης (του έτους 1905, αν θυμάμαι καλά): «Λευκή γυναίκα εθεάθη με έλληνα»… Είναι κρίμα για την πατρίδα μας να υπάρχουν σήμερα, στο ξεκίνημα του 21ου αιώνα, συμπατριώτες μας με απόψεις σαν κι αυτές. Απόψεις που έχουν περιθωριοποιηθεί από τις προηγμένες κοινωνίες…