Αρχική Επείγουσες ρυθμίσεις των Υπουργείων Εσωτερικών, Παιδείας και Θρησκευμάτων, Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, Πολιτισμού και Αθλητισμού, Δικαιοσύνης, Ψηφιακής Διακυβέρνησης και ΤουρισμούΆρθρο 64

Άρθρο 64

Το άρθρο 3 του ν. 4485/2017 αντικαθίσταται ως εξής:
«Άρθρο 3
Ακαδημαϊκές ελευθερίες – Αναβάθμιση της ποιότητας του ακαδημαϊκού περιβάλλοντος
1. Στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα (Α.Ε.Ι.) κατοχυρώνεται και προστατεύεται η ακαδημαϊκή ελευθερία στην έρευνα και τη διδασκαλία, η οποία αποτελεί θεσμική εγγύηση της αδέσμευτης και απαραβίαστης επιστημονικής σκέψης, έρευνας και διδασκαλίας.
2. Η ακαδημαϊκή ελευθερία, καθώς και η ελεύθερη έκφραση και διακίνηση των ιδεών, προστατεύονται σε όλους τους χώρους των Α.Ε.Ι., έναντι οποιουδήποτε προσπαθεί να τις καταλύσει ή περιορίσει.
3. Εντός των χώρων των Α.Ε.Ι. οι αρμόδιες αρχές ασκούν όλες τις κατά νόμο αρμοδιότητές τους συμπεριλαμβανομένης της επέμβασης λόγω τέλεσης αξιόποινων πράξεων.».

Σχόλια 1 2
  • 1 Αυγούστου 2019, 18:42 | Marina Ts

    Το άρθρο 64 του προτεινόμενου σχεδίου νόμου «Επείγουσες ρυθμίσεις των υπουργείων Εσωτερικών, Παιδείας και Θρησκευμάτων, Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, Πολιτισμού και Αθλητισμού, Δικαιοσύνης, Ψηφιακής Διακυβέρνησης και Τουρισμού», παρά την εντυπωσιακή διακήρυξη στην 1η παρ.,στις επόμενες παραγράφους έχω την εντύπωση ότι αυτοαναιρείται. Στην παρ. 3 αναφέρεται ότι «3. Εντός των χώρων των Α.Ε.Ι. οι αρμόδιες αρχές ασκούν όλες τις κατά νόμο αρμοδιότητές τους συμπεριλαμβανομένης της επέμβασης λόγω τέλεσης αξιόποινων πράξεων.» Ποιες είναι όμως αυτές οι αρμόδιες αρχές που ασκούν όλες τις κατά νόμο αρμοδιότητές τους ακόμα και επέμβαση? Δεν θα έπρεπε να κατονομάζονται? Οι αξιόποινες πράξεις επίσης είναι μια γενική αναφορά. Ποιες πράξεις μπορούν να θεωρηθεί ότι απαιτούν επέμβαση των «αρμόδιων αρχών»? Δεν θα έπρεπε κι εδώ να κατονομάζονται?

    Και οι «αρμόδιες αρχές» είναι οι ίδιες που στην παρ. 2 προστατεύουν την ελευθερία, την ελεύθερη έκφραση και διακίνηση των ιδεών, και με ποιον τρόπο? Με επέμβαση, όπως λέει η παρ.3? Ή είναι κάποιες άλλες αρχές που προστατεύουν αυτά τα αγαθά.

    Και επίσης την επέμβαση, αλλά και ποιες πράξεις είναι αξιόποινες, οι «αρμόδιες αρχές» μόνες τους αποφασίζουν ή σε συνεννόηση με κάποιες άλλες αρχές. Και ποιος/οι είναι αυτός/οι που επεμβαίνει/ουν?

    Τελικά νομίζω ότι το άρθρο 64 είναι ασαφές και γενικόλογο και θα πρέπει να αναδιατυπωθεί ώστε να γίνει πιο συγκεκριμένο στο τι ακριβώς εννοεί και σε ποιες «αρμόδιες αρχές» αναφέρεται, ώστε να μην υπάρχουν παρανοήσεις ως προς την προστασία των αναφερόμενων στην παρ. 2 αγαθών, ως προς τις κατηγορίες των αξιόποινων πράξεων καθώς και για τη δυνατότητα επέμβασης που μπορεί να οδηγήσει σε κατάχρηση εξουσίας.

  • 1 Αυγούστου 2019, 18:46 | B K

    Γίνεται φανερό ότι η πανεπιστημιακή κοινότητα δεν είναι «ώριμη» για την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου όπως λέγεται επανειλημμένως. Πλήθος υπογραφών, άρθρων, ανακοινώσεις συλλόγων των πανεπιστημίων έχουν ταχθεί εναντίον της κατάργησης του ασύλου και έχουν εκφράσει τις ανησυχίες τους για τη διαταραχή στην ακαδημαϊκή ειρήνη που μπορεί να φέρει μία τέτοια εξέλιξη.

    Εκ μέρους του ΕΣΔΕΠ ΠΘ καλούμε να λάβετε σοβαρά υπόψη τις επισημάνσεις των πανεπιστημιακών για το θέμα αυτό.

    Βανέσσα Κατσαρδή
    Επίκουρη Καθηγήτρια ΤΠΜ ΠΘ

  • 1 Αυγούστου 2019, 18:40 | Παπαδόπουλος Αλέξανδρος

    Λυπάμαι αλλά ακόμα δεν μπορώ νά καταλάβω τό λόγο πού θά πρέπει ή αστυνομικός ή στρατιωτικός πού θά πρέπει νά είναι μέσα στα πανεπιστήμια με την κατάργηση του ασύλου. σημαίνει ότι είμαστε ανίκανοι νά μπορέσουμε να βρούμε τούς μπαχαλακηδες καί νά τούς συλλάβουμε ?? Μήπως είναι μία δικαιολογία για νά ανοίξει ό δρόμος για αστυνομοκρατουμενα πανεπιστήμια ?? Αλήθεια λύσαμε όλα τά άλλα καί έμεινε τό άσυλο ?? Λυπάμαι αλλά μας κοροϊδεύετε.

  • 1 Αυγούστου 2019, 18:13 | Βασιλική

    Ειναι δυνατον σε ενα τοσο φλεγον ζητημα να μην εχουν γινει σχολια στο opengov(ανοιχτη διακυβερνηση, ας γελασω) εδω και 3 μερες? Βρε, λες να μην επιτρεπεται η αναρτηση οποιουδηποτε σχολιου αντιθετης αποψης? Άραγε με ποια κριτηρια εγκρινεται ενα σχολιο στην ιστοσελιδα ΑΝΟΙΧΤΗΣ διακυβερνησης?(γιατι, θρασυτατα αποβρασματα, εχετε και επιλογη να υπαρχει ενημερωση μεσω e-mail οταν το σχολιο εγκριθει.Ας ειμαστε ρεαλιστες εδω και αντικαταστηστε το «οτι» με ενα «αν ποτε».Πιο τιμιο. Ωχ, αγνωστη η λεξη αυτη η τελευταια για το opengov.)

    Ζητω η ελευθερια της εκφρασης, δικτατορικα κατακαθια.

  • 1 Αυγούστου 2019, 17:37 | Μανώλης

    Είχα αφήσει σχόλιο σχετικά με το άρθρο ερωτόντας πως θα διαφυλαχτούν τα αναφερόμενα σ αυτό ; «Στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα (Α.Ε.Ι.) κατοχυρώνεται και προστατεύεται η ακαδημαϊκή ελευθερία στην έρευνα και τη διδασκαλία, η οποία αποτελεί θεσμική εγγύηση της αδέσμευτης και απαραβίαστης επιστημονικής σκέψης, έρευνας και διδασκαλίας.»

    Χωρίς αναφορά στη συνέχεια στο πως και από ποιον προστατεύεται η ακαδημαϊκή ελευθερία. Αυτό καθυστά την «προστασία» κενό γράμμα αν όχι κροιδία .

    Ποιος θα αποφασίζει το τι συνιστά αξιόποινη πράξη; Είναι η συκοφαντική δυσφήμιση αξιόποινη πράξη;

  • 1 Αυγούστου 2019, 16:02 | Χρήστος Σέτζας

    https://selidodeiktis.edu.gr/2019/07/22/ο-πόλεμος-του-ασύλου-μάχη-για-την-εκπαί/

    Παραθέτω το συγκεκριμένο άρθρο σε μια προσπάθεια να γίνει κατανόητο οτι η κατάργηση του ασύλου έχει ως στόχο ραγαδαίες αλλαγές στο δημόσιο χαράκτηρα της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης. Γενικά, η απόπειρα κατάργησης του ασύλου συνάπτεται οργανικά με την προσπάθεια καταστολής των αγώνων του φοιτητικού κινήματος, της μόνης δύναμης που στέκεται σήμερα εμπόδιο στην ολοκληρωτική παράδοση της ανώτατης εκπαίδευσης στις δυνάμεις της αγοράς.
    Ο αγώνας για την υπεράσπιση του δημόσιου πανεπιστημίου είναι σήμερα αγώνας για την υπεράσπιση του ασύλου

  • 1 Αυγούστου 2019, 16:41 | Christos Dimitrakakis

    Δεν καταλαβαίνω γιατί αυτή η αλλαγή είναι απαραίτητη. Η αστυνομία ήδη μπορεί να εμεμβαίνει αυτεπάγγελτα για εγκληματικές ενέργειες.

  • 1 Αυγούστου 2019, 15:37 | Β. Καντζάρα

    Αρθρο 64, παράγραφος 3. Η αναφορά στις ‘αξιόποινες πράξεις’ όπως και ο όρος όρος ‘αρμόδιες αρχές’ είναι κατά τη γνώμη μου ασαφείς. Επίσης δεν διαφαίνεται ποιος φορέας θα έχει την αρμοδιότητα να καλέσει τις ‘αρμόδιες αρχές’. Δεδομένου ότι βιαιοπραγίες ή και άσκηση βίας δενεργείται σε λίγα λεπτά εντός των χώρων του Παν/μίου πώς θα μπορέσει κάποιος φορέας να επέμβει έγκαιρα;
    Η παράγραφος του νόμου δημιουργεί περισσότερα προβλήματα απ’ όσα επιθυμεί να επιλύσει. Θα πρότεινα την απόρσυση της παραγράφου 3.

  • 1 Αυγούστου 2019, 14:12 | Μανούτσογλου Εμμανουήλ

    Επειδή πολύς λόγος γίνεται για καταλήψεις που σχετίζονται με το άσυλο, που τα τελευταία χρόνια τουλάχιστον τις ξεχάσαμε στα περιφερειακά Ιδρύματα, θα μας απαντήσει επίσημα και δημόσια το υπουργείο στην ακόλουθη ερώτηση: Εάν ένας φοιτητικός σύλλογος κάνει με την πλειοψηφία των εγγεγραμμέων σε αυτόν μελών Γενική Συνέλευση και αποφασίσει επίσης πλειοψηφικά κατάληψη των χώρων του Τμήματός του, είναι νόμιμη ή παράνομη πράξη? και συνεχίζω την ερώτηση: Εάν ταυτόχρονα ειδοποιηθεί για αυτήν την κατάληψη ένα περιπολικό (όργανο της τάξης) που περιπολεί στην περιοχή και εισέλθει εντός του πανεπιστημιακού χώρου θα είναι νόμιμη ή παράνομη η πράξη του.
    Ευχαριστώ εκ των προτέρων

  • 1 Αυγούστου 2019, 14:45 | Ι.Δ. Καθηγητής Βιολογίας, Δρ. ΕΚΠΑ

    Η άποψη μου είναι ότι η νέα ρύθμιση του υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων για το πανεπιστημιακό άσυλο είναι αναγκαιότατη.
    Θα προσδιορίσω σε τί μεταφράζεται για μένα η εν λόγω ρύθμιση:

    -ΝΑΙ στην προστασία των φοιτητών-καθηγητών στις σχολές από τους χούλιγκανς και τους παραβατικούς, ώστε να υπάρχει πραγματικό και όχι προσχηματικό άσυλο ιδεών.
    -ΟΧΙ άσυλο σε χούλιγκανς και παραβατικούς στις σχολές.
    -ΝΑΙ στο σεβασμό απέναντι στο επάγγελμα του αστυνομικού, το οποίο βαλλόταν πανταχόθεν.
    -ΝΑΙ στο σεβασμό των φοιτητών με αναπηρία και μαθησιακές δυσκολίες εντός των σχολών.
    -Η Ελληνορθόδοξη παράδοση μας επιτάσσει με παρρησία να εκφράσουμε ένα μεγαλόπρεπο ΟΧΙ σε χούλιγκανς και παραβατικούς που καταπατούν κατάφωρα τη φιλονομία και τη δημοκρατία στα ΑΕΙ.
    -Γνωστοί μου μάχιμοι νομικοί συμφωνούν απολύτως με τη νέα ρύθμιση.

  • 1 Αυγούστου 2019, 13:17 | Δ.α

    Ενόψει της συνάρτησης της κατάργησης της απαγόρευσης αστυνομικής παρέμβασης, με την αποτελεσματική προάσπιση της ελευθερίας της έκφρασης και την προαγωγή της έρευνας και της διδασκαλίας, θα ήταν ίσως σκόπιμος ο ρητός αποκλεισμός της παρέμβασης στις περιπτώσεις των τελούμενων δια του λόγου αδικημάτων(πχ ρατσιστικός λόγος, προσβολή κατά του Προέδρου της Δημοκρατίας).Κι αυτό καθώς, η δυνατότητα άμεσου περιορισμού (πχ σύλληψης) των μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας ή γενικά των ευρισκόμενων και δραστηριοποιούμενων στον χώρο του πανεπιστημίου, στους οποία αποδίδεται η τέλεση αυτού του είδους των αδικημάτων,συνιστά – ανεξάρτητα από την τύχη της δίωξης που τυχόν ασκηθεί-, περιορισμό της ελεύθερης άσκησης του ακαδημαϊκού έργου, ενώ λειτουργεί και αποθαρρυντικά, ως μέσο παραδειγματισμού και αποτροπής των υπόλοιπων υποκειμένων της ακαδημαϊκής ελευθερίας.

  • 1 Αυγούστου 2019, 11:50 | M.K.

    Πολύ σωστή απόφαση! Επιτέλους πρέπει να πάψει ο Πανεπιστημιακός χώρος να αποτελεί άντρο παρανομίας!

  • 1 Αυγούστου 2019, 10:51 | Γιάννης Σαριδάκης

    Το Πανεπιστημιακό Άσυλο είναι μία προωθημένη λειτουργία της Δημοκρατίας με σκοπό τη διασφάλιση της ακαδημαϊκής, αλλά και εν γενεί δημοκρατικής, ελευθερίας και την προστασία της από την αυθαιρεσία της δημόσιας καταστολής. Μία τέτοια δημοκρατική λειτουργία οφείλουμε να την προστατεύσουμε, να την διατηρήσουμε και να την ενισχύσουμε.

    Λανθασμένα, θεωρώ, συνδέεται το Πανεπιστημιακό Άσυλο με προβλήματα α) κοινής παραβατικότητας και β) παραβίασής του από άλλες δυνάμεις ή παράγοντες. Εξ’ άλλου αυτό αποδείχθηκε με την εφαρμογή του ν.4009 επί εξαετίας όπου, παρά την κατάργηση του ασύλου την οποία επέβαλε, δεν επέλυσε κανένα από τα προαναφερόμενα προβλήματα. Εάν η παρούσα τροπολογία έχει ως σκοπό την αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων τότε, κατά την άποψή μου, δεν πρόκειται να αποδειχθεί αποτελεσματική πολλώ δε μάλιστα να δημιουργήσει και μεγαλύτερα προβλήματα. Για την επίλυσή τους χρειάζεται ψύχραιμη προσέγγιση και συνεργασία με τα Πανεπιστήμια. Ο διάλογος είναι απαραίτητος.

    Γιάννης Σαριδάκης
    Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης

  • 1 Αυγούστου 2019, 08:10 | Δημήτρης

    Παράγραφος 2: Η αναφερόμενη «ελεύθερη έκφραση και διακίνηση των ιδεών» είναι ήδη εγγυημένη από το δημοκρατικό πολίτευμα σε όλη
    την Επικράτεια και συνεπώς η εξειδίκευσή της στα ΑΕΙ πλεονάζει, δημιουργώντας την λανθασμένη εντύπωση θεσμοθέτησης _επιπλέον_
    ελευθεριών μέσα στο ακαδημαϊκό περιβάλλον, δηλαδή ασύλου.

    Παράγραφος 3: Η αναφορά σε «αρμοδιότητες» και «αρμόδιες αρχές» χωρίς αυτές να κατονομάζονται, υπονοεί ότι η υπάρχουσα νομοθεσία καλύπτει ικανοποιητικά όλες τις περιπτώσεις έκνομης δραστηριότητας. Πολλές όμως δραστηριότητες μέσα στα ΑΕΙ δεν είναι σαφώς προσδιορισμένες ως σύννομες ή έκνομες, όπως οι χρόνιες ή βραχύχρονες καταλήψεις, η χρήση χώρων και υποδομών από εξωπανεπιστημιακά άτομα χωρίς άδεια, η φθορά και ο βανδαλισμός υποδομών κλπ., και έχουν καταλήξει να θεωρούνται εθιμικά ως έκφραση της ελευθερίας δημοκρατικής έκφρασης. Για τον ίδιο λόγο, ίδίας φύσεως ενέργειες συμβαίνουν καθημερινά και εκτός των χώρων των ΑΕΙ, και σπάνια αντιμετωπίζονται από τις «αρμόδιες αρχές».

    Υπό τις συνθήκες αυτές δεν είναι δυνατή ούτε καν η _διατήρηση_ της «ποιότητας του ακαδημαϊκού περιβάλλοντος», πολλώ δε μάλλον η «αναβάθμιση» την οποία προβλέπει το Άρθρο 64.

    Για τους λόγους αυτούς κρίνεται αναγκαία αφ’ ενός η αποσαφήνιση και απαρίθμηση από τα ίδια τα ΑΕΙ των ενεργειών που καταλύουν την «ποιότητα του ακαδημαϊκού περιβάλλοντος» και αφ’ετέρου η θεσμοθέτηση της συμπληρωματικότητας ευθύνης των ΑΕΙ και των «αρμοδίων αρχών» για την διατήρηση της εύνομης λειτουργίας τους. Μια ρύθμιση ως 4η παράγραφος στο Άρθρο 64 θα βοηθούσε, ως εξής:

    «Τα ΑΕΙ στο πλαίσιο του αυτοδιοίκητου των Ιδρυμάτων καθορίζουν έκαστο το πλαίσιο και τις συνθήκες της εύνομης εκπαιδευτικής, ερευνητικής και διοικητικής λειτουργίας τους μέσω των Εσωτερικών Κανονισμών Λειτουργίας τους και των αντιστοίχων Πειθαρχικών Κανονισμών. Η παραβατικότητα που προβλέπεται από τους Κανονισμούς αντιμετωπίζεται με ιδίους πόρους και ίδια μέσα, ενώ αυτή που δεν προβλέπεται αποτελεί αντικείμενο των αρμοδίων αρχών (αποκατάστασης της τάξης).»

    Τα ανωτέρω βεβαίως προϋποθέτουν την θεσμοθέτηση ιδίων πόρων και ιδίων μέσων, για τα οποία, κατόπιν διαβούλευσης με τα ΑΕΙ, πρέπει να υπάρξουν περαιτέρω ρυθμίσεις.

  • 31 Ιουλίου 2019, 23:02 | Κωνσταντίνος Μιχαήλ

    Η μονη αντίρρηση που εχω (σε όλα τα άλλα συμφωνώ απολύτως) ειναι στην τελευταία πρόταση της Αιτιολογικής Έκθεσης όπου ορίζεται
    «…Επομένως, οι αρμόδιες αρχές οφείλουν, σε κάθε περίπτωση, να επεμβαίνουν
    εφόσον λάβουν γνώση παντοιοτρόπως για την τέλεση οποιασδήποτε αξιόποινης πράξης και εντός των χώρων των Α.Ε.Ι.»
    Δηλαδή, για την επέμβαση των αρμόδιων αρχών τίθεται η προϋπόθεση να «λάβουν γνώση» οι αρχές αυτές. Αυτό είναι ημίμετρο και στην ουσία αναιρεί ό,τι επιτυγχάνουν οι προηγούμενες διατάξεις. Λόγου χάριν, με την εισαγωγή της προϋπόθεσης αυτής, δεν νομιμοποιείται η Αστυνομία να κάνει προληπτικές περιπόλους εντός των χώρων των ΑΕΙ όπως κάνει σε μία δημόσια πλατεία, προκειμένου να δηλώσει την παρουσία της και άρα να αποτρέψει εν τη γενέσει της μία παραβατική πράξη. Ταυτόχρονα η ύπαρξη περιπόλων εντός των ΑΕΙ θα αυξήσει και το αίσθημα ασφάλειας όλων των εργαζόμενων Πανεπιστημιακών και φοιτητών.
    Προτείνω να τοποθετηθεί τελεία μετά τη λέξη «επεμβαίνουν» και όλο το υπόλοιπο κειμενο να αφαιρεθεί, δηλαδή να διατυπωθεί ως εξής:
    «…Επομένως, οι αρμόδιες αρχές οφείλουν, σε κάθε περίπτωση, να επεμβαίνουν» ή ορθότερα «…Επομένως, οι αρμόδιες αρχές οφείλουν, σε κάθε περίπτωση, να επεμβαίνουν ελεύθερα, δίχως να εξαιρούνται ακόμα και οι προληπτικές περίπολοι της Αστυνομίας εντός των ΑΕΙ.»

  • 31 Ιουλίου 2019, 21:21 | Δημήτρης Πατέλης

    Ποια επιστήμη θέλουμε, ποιο πανεπιστήμιο, για ποιον, προς τι και σε ποια κοινωνία; Σκέψεις με αφορμή την τελευταία αντιδραστική νεοφιλελεύθερη επέλαση σε ότι απέμεινε απ’ το πανεπιστημιακό άσυλο.
    Του Δημήτρη Πατέλη.

    Αγοραία ρητορική και χονδροειδής πρωτογονισμός. Μια παγίδα-απάτη.
    Η νέα κυβέρνηση έχει αναγάγει σε μείζον ζήτημα αρχής και σε προτεραιότητα την «κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου». Η Υπουργός Παιδείας κα Ν. Κεραμέως δηλώνει ότι η αστυνομία θα μπαίνει στο πανεπιστήμιο μ’ ένα τηλεφώνημα πολίτη, μιας και στο χώρο του «θα ισχύει ό,τι ισχύει σε κάθε δημόσιο χώρο» της χώρας. «Αν δεν προχωρούσαμε θα είχαμε την κοινωνία απέναντί μας, γιατί η μεγάλη πλειονότητα συμφωνεί με την κατάργηση του ασύλου», τόνισε η υπουργός Παιδείας, … η οποία περιγράφοντας την κατάσταση που επικρατεί στον χώρο των πανεπιστημίων έκανε λόγο για «άσυλο εγκληματιών»! . «Επιστρέφουμε τα πανεπιστήμια σε αυτούς στους οποίους πραγματικά ανήκουν, δηλαδή στους φοιτητές, στους καθηγητές και στο διοικητικό προσωπικό, καταργώντας το κακώς εννοούμενο άσυλο. Οι δημόσιες αρχές θα μπορούν να επεμβαίνουν αυτεπαγγέλτως για κάθε αξιόποινη πράξη που διαπράττεται εντός πανεπιστημίου» (22-07-19 Προγραμματικές δηλώσεις της Υπουργού Παιδείας και Θρησκευμάτων κ. Ν. Κεραμέως). Άλλωστε, όπως είχε δηλώσει και προεκλογικά ο κ. Κ. Μητσοτάκης «Το άσυλο θα καταργηθεί με τον πρώτο νόμο μας. Αποτελεί δέσμευσή μου αδιαπραγμάτευτη. Θα επιστρέψουμε στο καθεστώς που ίσχυε το 2011. Τα πανεπιστήμια έχουν γίνει σε μεγάλο βαθμό κέντρα ανομίας και καταφύγια μπαχαλάκηδων. Η κατάσταση είναι επιεικώς απαράδεκτη. Το αίτημα για κατάργηση του ασύλου είναι απολύτως ώριμο στην κοινωνία. Δεν αφορά το άσυλο διακίνησης ιδεών. Οικονομικό Πανεπιστήμιο. Έχετε δει την κατάσταση. Έρχεται η αστυνομία καταδιώκει έμπορο. Με την κατάργηση του ασύλου θα μπορεί να τον συλλαμβάνει. Υπάρχουν χώροι υπό κατάληψη που είναι εργαστήρια κατασκευής μολότοφ. Θεωρείτε λογικό να συνεχίζεται αυτή η κατάσταση; Δεν θα χρειαστεί να γίνει πολλές φορές από τη στιγμή που θα εφαρμοστεί ο νόμος. Ποιοι κάνουν τις καταλήψεις; Δεν την αντιλαμβάνομαι αυτή την έννοια. Αυτοί που ενδιαφέρονται να κάνουν τέτοιες κινήσεις δεν είναι η μεγάλη πλειοψηφία των φοιτητών» (Καθημερινή 03.07.2019). Σε μια τέτοια αντίληψη, προφανώς και είναι πανάκεια η αστυνομοκρατία: «Οι αστυνομικοί ξαναβγαίνουν στους δρόμους. Φοιτητές και καθηγητές ανακτούν τα πανεπιστήμια. Το άσυλο της παρανομίας των μολότοφ και των ναρκωτικών καταργείται. Και επιστρέφει το άσυλο της γνώσης και των ιδεών», ανέφερε ο πρωθυπουργός (Προγραμματικές δηλώσεις 22.7.19).
    Η ρητορική της κυβέρνησης περί του θέματος απλώς αναπαράγει τα πάγια εδώ και δεκαετίες χονδροειδή προπαγανδιστικά στερεότυπα, ιδεολογήματα και δόγματα της αγοραίας νεοφιλελεύθερης «δημοσιογραφίας/δημοσιολογίας». Στερεότυπα που έχουν δημιουργήσει στο πιο επιρρεπές προς χειραγώγηση κοινό ένα φράγμα πρόσληψης σε επίπεδο εξαρτημένων αντανακλαστικών. Το φράγμα αυτό αποτρέπει και ακυρώνει εκ προοιμίου κάθε ορθολογική πραγμάτευση του θέματος, κάθε επιστημονικά τεκμηριωμένη προσέγγιση. Η κυβέρνηση επιλέγει σκοπίμως αυτή τη λαθροχειρία-απάτη, ώστε να επιβάλλει αυταρχικά και εσπευσμένα (για να αποφύγει θύελλα κινητοποιήσεων με ανοικτά τα ΑΕΙ) νέο κύκλο αντιδραστικών αντιμεταρρυθμίσεων στην παιδεία και στην κοινωνία, με το φωτοστέφανο του «σωτήρα», που «ξέρει να κυβερνά με πυγμή» και να «αποκαθιστά την τάξη και την ηθική»…
    Πρόκειται για αριστοτεχνικά καλοστημένη στον πρωτογονισμό της παγίδα-βρόγχο, όπου: από τη μια μεριά υπάρχει η τάξη, ο νόμος, όπως σε κάθε «δυτικό πολιτισμένο κράτος», από την άλλη – η «ανομία», η «παραβατικότητα», το «παραεμπόριο», η «διακίνηση ναρκωτικών», το «έγκλημα», οι «μπαχαλάκηδες», κ.λπ.
    Ουδόλως απασχολεί τους αυτουργούς αυτής της παγίδας και τα θύματά της το εξωπραγματικό της διατύπωσης και ο προφανής παραλογισμός της. Οι ισχυρισμοί αυτού του πρωτογονισμού είναι ακόμα πιο άθλιοι από το να διατείνεται κανείς ότι η άρση του ασύλου της κατοικίας, του οικογενειακού ασύλου (άρθρο 9 του Συντάγματος) θα εξαλείψει τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας!
    Από πού απορρέει ότι τα ΑΕΙ είναι «εστίες παραβατικότητας» σε μια κοινωνία παράδεισο μιας ευνομούμενης πολιτείας; Τι εμποδίζει με το υφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο την καταπολέμηση έκνομων ενεργειών του κοινού ποινικού δικαίου σε πανεπιστημιακούς χώρους; Από ποιον ελέγχεται π.χ. και από ποιον εξωθείται εν μέρει η διακίνηση ναρκωτικών προς ορισμένους χώρους; Έχει άραγε η διακίνηση φορτίων ναρκωτικών με πλοία σχέση με ΑΕΙ, ή με πλοιοκτήτες και κατόχους πληθώρας ΜΜΕ, φίλα προσκείμενους στην εξουσία (που κατά περίεργο τρόπο είναι εκ προοιμίου και αναφανδόν «αθώοι»); Τι γίνεται με την ιδιότυπη ασυλία (θεσμική ή/και εθιμική) της οποίας χαίρουν μεγαλοσχήμονες που εμπλέκονται σε σκάνδαλα διαφθοράς, οικονομικά και άλλα εγκλήματα; Τι γίνεται με το αέναο παίγνιο εκείνου του είδους «μπαχαλάκηδων»-προβοκατόρων, ευρισκόμενων κατά τεκμήριο σε εντεταλμένη υπηρεσία, στην πλάτη των λαϊκών κινητοποιήσεων και του πανεπιστημίου; Τι θέση έχουν άραγε οι πανεπιστημιακοί χώροι στη συνολική χωροταξία και ανθρωπογεωγραφία του εγκλήματος; Ποιος ασχολείται με τη συστηματική και κατά συρροήν παραβίαση του άρθρου 16 του Συντάγματος, με την εισβολή επιχειρηματικών ομίλων και συμφερόντων στα ΑΕΙ, με βαθμιαία μετάλλαξη στην κατεύθυνση του «επιχειρηματικού πανεπιστημίου» ή/και του «πανεπιστήμιου-επιχείρησης»; Με τις καθεστωτικές φοιτητικές παρατάξεις που λειτουργούν ως παραμάγαζα σταδιοδρομίας (διανομή σημειώσεων, χρέη γραμματείας, εμπλοκή σε αντιγραφές, προθάλαμος για μεταπτυχιακά, διδακτορικά κ.λπ.); Με την υπερεκμετάλλευση απλήρωτης εργασίας, φοιτητών, προπτυχιακών, υποψηφίων διδακτόρων, προσωπικού και υποδομών από καθηγητές-επιχειρηματίες; Με τις διώξεις κατά μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας για τις ιδέες και την επιστημονική τους έρευνα; Ποιον απασχολεί η χρονίζουσα και ιδιαίτερα έντονη κατά την τελευταία δεκαετία της κρίσης χρέους εγκληματική υποχρηματοδότηση και υποστελέχωση των ΑΕΙ , η αρπαγή των αποθεματικών τους με το διαβόητο PSI; Λύθηκε άραγε το πρόβλημα της μαζικής και χρόνιας ανεργίας των νέων, ιδιαίτερα οξύ μεταξύ των αποφοίτων ΑΕΙ; Το πρόβλημα της υποαπασχόλησης, της επισφαλούς εργασίας/μερικής απασχόλησης με μισθούς πείνας και μπλοκάκι; Το πρόβλημα της μαζικής μετανάστευσης νεολαίας που έχει αποκτήσει δημογραφικές διαστάσεις μαζικής γενοκτονίας; Το πρόβλημα της ελάχιστης έως ανύπαρκτης φοιτητικής μέριμνας (σίτισης, στέγασης κ.λπ.); Και άλλα πολλά…
    Όλα αυτά είναι ανύπαρκτα στη στημένη επικαιρότητα. Έτσι, κάθε υπόνοια ένστασης, αμφιβολίας, αντίρρησης, ή και αντίθεσης σε αυτή την ακροδεξιά νεοφιλελεύθερη επέλαση βαφτίζεται αυτομάτως «αναχρονισμός», «συνέργεια στην ανομία», «συνενοχή στο έγκλημα» κ.λπ. Αρκεί να διατυπωθεί κάτι που δεν εγγράφεται στον πρωτογονισμό του σχήματος και εμφανίζεται αφρός στα χείλη του εγκλωβισμένου στο αφήγημα-παγίδα, όπως στα σκυλιά-πειραματόζωα του γνωστού πειράματος του φυσιολόγου Ι. Πάβλοφ για τα εξαρτημένα αντανακλαστικά. Πρόκειται για μια «τεχνολογία» χειραγώγησης μέσω της διασφάλισης «μαζικής λαϊκής συναίνεσης», μπροστά στην οποία ωχριά και η γκεμπελική προπαγάνδα. Είναι ένας ακόμα χειρισμός/απάτη, από αυτούς που συνιστούν οργανικό στοιχείο του σύγχρονου αστικού κοινοβουλευτικού εκφασισμού.
    Οι σκοπιμότητες που εξυπηρετούνται με τη νέα επίθεση στο άσυλο είναι ευτελείς, δόλιες και καταστροφικές για την επιστήμη, το πανεπιστήμιο και την κοινωνία. Εξ ου και το σαθρό και παράλογο του πρωτογονισμού των «επιχειρημάτων». Σε αυτή την επίθεσή τους, οι κρατούντες δεν αντλούν δύναμη από τον ορθολογισμό του λόγου που αρθρώνουν, αλλά από την εξουσία που κατέχουν και από τον καταιγισμό «πλύσης εγκεφάλων» που τους διασφαλίζουν τα ελεγχόμενα ΜΜΕ.
    «Αντίσταση» και πάλι… ή αντίσταση και πάλη; Αρνητισμός της ηττοπάθειας ή θετικά και επιθετικά;
    Είναι πρακτικά αδύνατο να γίνει διάλογος σε αυτή τη βάση για τόσο λεπτά και περίπλοκα θέματα όπως είναι η επιστημονική έρευνα και η πανεπιστημιακή παιδεία. Η αντίθεση στη διάλυση κάθε κεκτημένου ασυλίας για το πανεπιστήμιο και συνολικά, η αντίσταση στα ακραία, αυταρχικά και αντιλαϊκά μέτρα, είναι κατ’ αρχάς υπαρξιακά αναγκαία. Σε επίπεδο άμεσης εποπτικής προπαγάνδας, πάντα με όρους τακτικής, έχει κάποιο νόημα η αποκάλυψη, η αποδόμηση και η γελοιοποίηση του χονδροειδούς πρωτογονισμού και της απάτης των κυρίαρχων ιδεολογικών σχημάτων και των φορέων-φερεφώνων τους.
    Ωστόσο, αυτό δεν μπορεί να συνιστά στρατηγική. Εμπλοκή σε τέτοιο στημένο «διάλογο»-παγίδα και απάτη, ως κύριο μέσο διεξαγωγής του αγώνα, στερείται νοήματος. Σε αυτή την περίπτωση, το πολύ να υπάρξουν μικρές μάχες ή αψιμαχίες οπισθοφυλακών, ενός κινήματος σε υποχώρηση, ενώ η ήττα είναι εκ προοιμίου δεδομένη. Το νόημα αυτό είναι περιορισμένο από τον αρνητισμό του, από τον ετεροπροσδιορισμό έναντι αυτών που έχουν τη στρατηγική πρωτοβουλία κινήσεων. Η όποια αντί-θεση, όσο στεντόρεια και αν διατρανώνεται, έρχεται ως εκ των υστέρων απάντηση σε κάποια θέση. Άρα, ο ορίζοντάς της είναι εξ υπαρχής περιορισμένος, οι όροι και τα όρια του αγώνα δεν τίθενται από αυτούς που αγωνίζονται, αλλά κυρίως, κατ’ εξοχήν και πρωτίστως από τους έχοντες τη στρατηγική πρωτοβουλία κινήσεων από τη θέση της τωρινής κυριαρχίας τους.
    Επομένως, η όποια άρνηση, αντί-σταση και αντί-θεση –αναγκαία κατ’ αρχάς– μπορεί να έχει προοπτική, μόνο στην περίπτωση που συνδέεται οργανικά με μια κατάφαση, με μια θετική στάση και θέση με προοπτική. Μόνο προσδιορίζοντας θετικά το σκοπό, την επιστημονικά επεξεργασμένη και τεκμηριωμένη προοπτική, μπορεί ένα κίνημα να βρει την αναγκαία λαϊκή ανταπόκριση, να προσελκύσει δυνάμεις και να συγκροτηθεί, να διεκδικήσει και αποκτήσει αυτό τη στρατηγική πρωτοβουλία των κινήσεων, ακυρώνοντας την ηγεμονία των κρατούντων, κατ’ αρχάς ηθικά και στη συνέχεια με όρους αλλαγής συσχετισμών δυνάμεων. Αντεπίθεση δεν επιτυγχάνεται με ελιτίστικη περιχαράκωση και απλές φραστικές διακηρύξεις. Μόνο έχοντας θετικούς επεξεργασμένους στόχους με στρατηγική πνοή, μόνο με άνοιγμα στο λαό και ώσμωση με τις καθημερινές ανάγκες και αγωνίες του, μόνο συνδέοντας οργανικά τις εκάστοτε βέλτιστες τακτικές κινήσεις-διεκδικήσεις με αυτούς τους θετικούς στόχους μπορεί να κλιμακωθεί μια αποτελεσματική αντεπίθεση με νικηφόρο προοπτική. Θετικά και επιθετικά!
    Έτσι, διαπιστώνουμε ότι το πανεπιστημιακό άσυλο είναι πρόβλημα κάθε άλλο παρά στενά συντεχνιακού θεσμικού χαρακτήρα. Προβάλλει ως πολύ ευρύτερο και βαθύτερο πρόβλημα, μεταφράζεται ως ερώτημα: ποια επιστήμη θέλουμε, ποιο πανεπιστήμιο, για ποιον, προς τι και σε ποια κοινωνία; Εάν καταφέρουνε να μετατοπίσουμε την προβληματική της επικαιρότητας σε αυτό το σύνθετο ερώτημα, θα έχουμε πραγματοποιήσει ένα πολύ σημαντικό βήμα για την πανεπιστημιακή κοινότητα, για την παιδεία και για την κοινωνία συνολικά. Ένα βήμα απεμπλοκής συνειδήσεων από τις αγοραίες απάτες και χειραγωγήσεις του συρμού.
    Εξυπακούεται ότι το ερώτημα αυτό δεν προσφέρεται για αφοριστικές συνταγές/απαντήσεις και συνθήματα εκ του προχείρου. Απαιτεί συστηματική επιστημονική έρευνα. Εδώ θα περιοριστούμε σε μια αδρομερή προσέγγιση κάποιων βασικών πτυχών του.
    Εκπαίδευση-παιδεία, επιστημονική έρευνα και πανεπιστήμιο.
    Εκπαίδευση και παιδεία είναι η διαδικασία διαμόρφωσης και ανάπτυξης του εκάστοτε ιστορικά αναγκαίου υποκειμένου της εργασίας/παραγωγής και του συνόλου των κοινωνικών δραστηριοτήτων και σχέσεων. Είναι η διαγενεακή διαδικασία, κατά την οποία εκπρόσωποι της εκάστοτε ώριμης γενεάς συμβάλλουν σκόπιμα στη μετάδοση στην εκάστοτε νέα γενεά πληροφοριών, μαρτυριών, δεξιοτήτων και γνώσεων, κεκτημένων που την καθιστούν κοινωνό του υλικού και πνευματικού πολιτισμού. Διαδικασία «κατεργασίας», καλλιέργειας εκτελεστικών και δημιουργικών ικανοτήτων νέων ανθρώπων, προπαρασκευής τους για την ανάληψη του εκάστοτε αναγκαίου φάσματος κοινωνικών θέσεων και ρόλων/λειτουργιών, που επιτυγχάνεται μέσω της διάδοσης, αφομοίωσης και εκπόνησης/ανάπτυξης γνώσεων, μέσων και τρόπων ιδεατής και πραγματικής/υλικής πρόσκτησης/μετασχηματισμού της πραγματικότητας. Εντός αυτής της διαδικασίας (ως οργανικού συστατικού στοιχείου της κοινωνικής ολότητας) δια-μορφώνεται εν πολλοίς ο άνθρωπος, ως ον με γνώση και αυτογνωσία, με συνείδηση και αυτοσυνειδησία, δηλαδή, ως προσωπικότητα.
    Το ερευνητικό στοιχείο ενυπάρχει σε όλα τα επίπεδα της οργανωμένης παιδείας/εκπαίδευσης σε διαφορετικά επίπεδα και μορφές. Στην πανεπιστημιακή βαθμίδα η επιστημονική έρευνα οφείλει να αναπτύσσεται κατά το βέλτιστο τρόπο, σε διαρκή γόνιμη αλληλεπίδραση με την παιδαγωγία/διδασκαλία, γεγονός που επιτάσσει όλο και πιο ενεργό και οργανική/συνειδητή εμπλοκή διδασκόντων και διδασκομένων, του συνόλου της πανεπιστημιακής κοινότητας στις δραστηριότητες και στις σχέσεις των ΑΕΙ.
    Το ίδιο το πανεπιστήμιο ως θεσμός, είναι γέννημα και συστατικό στοιχείο συγκεκριμένου ιστορικά τύπου του κοινωνικού καταμερισμού της εργασίας και ειδικότερα, του ανταγωνιστικού τύπου καταμερισμού μεταξύ φυσικής και διανοητικής εργασίας. Αντανακλά αυτόν τον καταμερισμό, ενώ ταυτόχρονα, συνιστά και όρο αναπαραγωγής ή/και περαιτέρω ανάπτυξής του. Με αυτό τον τρόπο, αντανακλά και αναπαράγει την εκάστοτε ιστορικά διαμορφωμένη θέση και το ρόλο των επιστημών (βασικών, εφαρμοσμένων και τεχνολογικών) και των τεχνών στην παραγωγή και ευρύτερα στην κοινωνία, στον πολιτισμό, ενώ έχει προνομιακή συμβολή και στη διαμόρφωση του φάσματος δυνατοτήτων περαιτέρω ανάπτυξης της παραγωγής και συνολικά της κοινωνίας, του πολιτισμού μέσω της επιστήμης και των τεχνών. Για αυτό το λόγο, το σύνολο της παιδείας και ειδικότερα το πανεπιστήμιο διαδραματίζει στρατηγικό ρόλο στη συγκρότηση και ανάπτυξη της κοινωνίας.
    Ο ρόλος αυτός συνδέεται προπαντός με τις κοινωνικές και πολιτισμικές λειτουργίες της έρευνας και των επιστημόνων-ερευνητών στην κοινωνία. Η επιστήμη είναι μια εξαιρετικά περίπλοκη ανθρώπινη δραστηριότητα, που αποσκοπεί στη συστηματική «παραγωγή» αντικειμενικών, τεκμηριωμένων και αποδεδειγμένων αληθών γνώσεων περί του επιστητού. Επιστητό είναι ό,τι μπορεί να αποτελεί αντικείμενο επιστημονικής έρευνας: η φύση, η κοινωνία και η ανθρώπινη νόηση-συνείδηση. Η νοητική πρόσκτηση του επιστητού δεν αποκτάται άμεσα από την εμπειρία. Εάν η εξωτερική όψη των πραγμάτων (σχέσεων και διαδικασιών) συνέπιπτε με την ενδότερη ουσία τους οι άνθρωποι στην απλή θέα τους θα ήταν παντογνώστες, ενώ καμία επιστήμη δεν θα χρειαζόταν. Η διάγνωση της ουσίας, των αιτίων, των νόμων και νομοτελειών που διέπουν την πραγματικότητα, απαιτεί ειδική ερευνητική δραστηριότητα, με τη βοήθεια ιδεατών και υλικών (τεχνικών) μέσων και τρόπων (μεθόδων), εμπειρικών και θεωρητικών.
    Η επιστήμη ανέκυψε από τη σκόπιμη δραστηριότητα μετασχηματισμού της πραγματικότητας και επιτελεί τρείς βασικές λειτουργίες: 1. Αντικειμενική περιγραφή αυτού που υπάρχει, 2. Εξήγηση-ερμηνεία του γιατί και πως υπάρχει αυτό που υπάρχει, ανακάλυψη των αιτίων, των νόμων, των νομοτελειών του και 3. Βάσει των 1 & 2, πρόβλεψη του φάσματος δυνατοτήτων περαιτέρω πορείας του αντικειμένου, του τι μέλει γενέσθαι. Βάσει αυτών των λειτουργιών της, η επιστήμη εξοπλίζει τον άνθρωπο ώστε αυτός να μετασχηματίσει μετά λόγου γνώσεως τους αντικειμενικούς και υποκειμενικούς όρους της ύπαρξης και ανάπτυξής του. Έτσι, η επιστημονική γνώση λειτουργεί ως δύναμη που επαναστατικοποιεί τις παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας, το σύνολο των δημιουργικών δυνατοτήτων του ανθρώπου.
    Η επιστημονική έρευνα είναι μια δραστηριότητα στην οποία ήδη κεκτημένες γνώσεις, δεξιότητες, δημιουργικές ικανότητες, χρησιμοποιούνται (αυτούσιες ή/και μετασχηματιζόμενες, αναπτυσσόμενες) ως μέσα και τρόποι πρόσκτησης νέας γνώσης. Η δραστηριότητα αυτή, για να είναι αποτελεσματική, απαιτεί προσήλωση στο αντικείμενο, στη λογική του ίδιου του αντικειμένου της έρευνας, πέρα και έξω από παρελκυστικούς, εξωγενείς, αυθαίρετους παράγοντες και σκοπιμότητες.
    Επιπλέον, η δραστηριότητα αυτή είναι εξ υπαρχής βαθύτατα κοινωνική, μιας και εδράζεται σε γνώσεις, μεθόδους κ.λπ., δηλαδή, σε καθολικά ιδεατά και υλικά μέσα και τρόπους πρόσκτησης/αφομοίωσης/μετασχηματισμού της πραγματικότητας, διαχρονικής/διαγενεακής προέλευσης και εμβέλειας. Απαιτεί λοιπόν τη δημιουργική συνεργασία, επικοινωνία μεταξύ συγχρόνων ερευνητών, μεταξύ ερευνητών και ερευνών της εκάστοτε εποχής αλλά και του παρελθόντος, σε μια διαδικασία ανταλλαγής/αλληλοεμπλουτισμού πληροφορίας, δεξιοτήτων και δημιουργικών ικανοτήτων. Σε αντιδιαστολή με την πρόσκτηση υλικών πραγμάτων, τις δοσοληψίες του αντιπραγματισμού και τις εμπορευματικές-χρηματικές σχέσεις, ως αποτέλεσμα αυτής της ανταλλαγής εντός της επιστήμης, ο δότης δεν στερείται παραδίδοντας κεκτημένα της έρευνας στον παραλήπτη. Τουναντίον, ως αποτέλεσμα αυτής της αλληλεπίδρασης/επικοινωνίας, όλα τα μέλη αυτής της σχέσεις εξέρχονται «πιο πλούσια», αναβαθμίζονται ιδιότυπα σε μια σχέση αμοιβαίου εμπλουτισμού δεξιοτήτων, γνώσεων και δημιουργικών ικανοτήτων. Σε αυτήν ακριβώς την ιδιοτυπία της επιστημονικής ερευνητικής δραστηριότητας έγκειται αυτό που ο Κ. Μαρξ αποκαλούσε «καθολική δραστηριότητα».
    Πανεπιστημιακό άσυλο, αυτοδιοίκητο, πεδίο δημόσιου αναστοχασμού και αγώνα.
    Για αυτό το λόγο, η πραγματική έρευνα, απαιτεί απρόσκοπτη αφοσίωση στην έρευνα, στη λογική του ίδιου του αντικειμένου, πέρα και έξω από εξωτερικές ως προς την επιστήμη και το αντικείμενό της σκοπιμότητες, ιδιοτέλειες, αυθαιρεσίες, υποκειμενισμούς και παρελκυστικούς παράγοντες. Το ίδιο ισχύει και για την παιδαγωγία, ιδιαίτερα στο πανεπιστήμιο. Για αυτούς τους λόγους, από την ίδρυση των πρώτων πανεπιστημίων (κατά τον ύστερο Μεσαίωνα – πρώιμη Αναγέννηση) θεσπίστηκε το Πανεπιστημιακό Άσυλο καθηγητών και φοιτητών, του συνόλου της πανεπιστημιακής κοινότητας. Προς αποφυγή εξωτερικών παρεμβάσεων εκ μέρους των πολιτικών και θρησκευτικών/εκκλησιαστικών αρχών, εκ μέρους οικονομικών ιδιοτελειών και κατασταλτικών οργάνων. Το πανεπιστημιακό άσυλο συνδέεται οργανικά με το αυτοδιοίκητο του πανεπιστημίου, με τη θεσμική οργάνωση και συγκρότηση σε σώμα (σώματα) της πανεπιστημιακής/επιστημονικής κοινότητας. Εξυπακούεται ότι οι παραπάνω θεσμικές διευθετήσεις από μόνες τους δεν διασφαλίζουν την απρόσκοπτη και αντικειμενικής λειτουργία της επιστήμης και του πανεπιστημίου προς όφελος του κοινωνικού δημοσίου συμφέροντος. Δεδομένου μάλιστα ότι η επιστήμη και το πανεπιστήμιο λειτουργούν και αναπτύσσονται στο κεφαλαιοκρατικό σύστημα, τα κυρίαρχα συμφέροντα, συνασπιζόμενα με ποικίλους τρόπους, και ιδιαίτερα με τη μορφή του «συλλογικού κεφαλαιοκράτη», του αστικού κράτους, επιτελούν τον κυριαρχικό και εξουσιαστικό τους ρόλο και στο πανεπιστήμιο. Ωστόσο, αυτές οι θεσμικές διευθετήσεις, είναι ένα ελάχιστο πλαίσιο διεκδίκησης αυτής της λειτουργίας για το πανεπιστήμιο και για την κοινωνία.
    Επιπλέον, λόγω του ανταγωνιστικού κοινωνικού καταμερισμού της εργασίας που προαναφέραμε, λόγω της θέσης και του ρόλου του, και δεδομένου του θεσμικού πλαισίου (γραπτού ή/και εθιμικού) ασύλου-αυτοδιοίκητου, το πανεπιστήμιο αποκτά και μια ευρύτερη και βαθύτερη κοινωνική/πολιτισμική λειτουργία. Μετατρέπεται σε χώρο/πεδίο όπου η κοινωνία συλλογάται, αναστοχάζεται τα μείζονα προβλήματα και τις προοπτικές της. Μετατρέπεται σε ιδιότυπο «ιερό τόπο» σχετικά ελεύθερων και ακηδεμόνευτων αναζητήσεων (όχι μόνο της πανεπιστημιακής κοινότητας, αλλά και συνολικά της κοινωνίας), προβληματισμού για την επίλυση μείζονος κλίμακας προβλημάτων και εκπόνησης σχεδιασμάτων για τις προοπτικές της κοινωνίας. Συνεπώς, το άσυλο και το αυτοδιοίκητο συνδέονται οργανικά με την ύπαρξη και λειτουργία ενός πανεπιστημίου ανοικτού στην κοινωνία, σε διαρκή ώσμωση με τα προβλήματα και τις ανάγκες της. Έτσι, το πανεπιστήμιο γίνεται και ένα πεδίο διεκδικήσεων αυτού του αναστοχαστικού ρόλου, του δημοσίου κοινωνικού-πολιτισμικού χώρου, σε αντιδιαστολή με την στενή και ωμή κρατική εξουσιαστική επιβολή. Μετατρέπεται σε προνομιακό χώρο ανάπτυξης και ανταλλαγής ιδεών, καινοτόμων ριζοσπαστικών αντιλήψεων και κοινωνικών κινημάτων στους κύκλους της νεολαίας.
    Κεφάλαιο, επιστήμη και πανεπιστήμιο.
    Με την ανάπτυξη της κεφαλαιοκρατίας και τη βαθμιαία μετατροπή της επιστήμης σε άμεση παραγωγική δύναμη, το πανεπιστήμιο αλλάζει, μαζικοποιείται, περικλείει όλο και ευρύτερο φάσμα επιστημονικών πειθαρχιών, κλάδων, γνωστικών αντικειμένων και ειδικοτήτων, ενώ περιπλέκονται και οι σχέσεις του με την παραγωγή και συνολικά με την κοινωνία. Περιπλέκονται και πληθαίνουν και οι επιδιώξεις επηρεασμού, κηδεμόνευσης, χειραγώγησης, εκμετάλλευσης ακόμα και καπηλείας της επιστήμης και του πανεπιστημίου.
    Απολυταρχικά καθεστώτα, ιερατεία, στρατιωτικά-βιομηχανικά συμπλέγματα, εταιρείες, ομάδες πίεσης, διεθνικοί πολυκλαδικοί μονοπωλιακοί όμιλοι, διακρατικά θεσμικά και εξωθεσμικά όργανα (Ε.Ε., ΝΑΤΟ, ΟΟΣΑ, ΔΝΤ κ.ά.) επιδιώκουν με κάθε τρόπο να περιστείλουν, να καταστείλουν, να συρρικνώσουν και τελικά να ακυρώσουν ότι απέμεινε από το δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο, από το πανεπιστημιακό άσυλο, το αυτοδιοίκητο και δημόσιο-ανοικτό στην κοινωνία πανεπιστήμιο. Τα προβλήματα που προαναφέραμε επιτείνονται με το συστηματικό ιδεολογικό, οικονομικό, θεσμικό και εξωθεσμικό νεοφιλελεύθερο στραγγαλισμό της επιστήμης και του πανεπιστημίου. Στόχος των ιθυνόντων γίνεται όλο και πιο απροκάλυπτα το «πανεπιστήμιο-επιχείρηση» ή/και το «επιχειρηματικό πανεπιστήμιο». Ένα πανεπιστήμιο που θα λειτουργεί ως επιχείρηση και θα υποτάσσεται απροκάλυπτα στις εκάστοτε συγκυριακές αξιώσεις των επιχειρήσεων.
    Η ακόμα πιο άμεση υπαγωγή επιστήμης και παιδείας στο κεφάλαιο επιτυγχάνεται μόνο μέσα από συστηματική υπονόμευση και αποδόμηση των τελευταίων. Καταλυτικές είναι σε αυτή την κατεύθυνση οι αλλαγές που επιβάλλονται από υπερεθνικά όργανα τις τελευταίες δεκαετίες (Ενιαίος Ευρωπαϊκός Χώρος Έρευνας και Εκπαίδευσης, διαδικασία της Μπολόνια, υπαγωγή στο τρίπτυχο: επιχειρηματικότητα, ανταγωνιστικότητα, «αριστεία», επιβολή της αγοραίας αξιολόγησης κ.λπ.). Σε αυτές της συνθήκες η πανεπιστημιακή παιδεία υποβαθμίζεται σε μια διαδικασία μαθητείας-τιθάσευσης σε όρους εκτελεστικότητας, η βασική επιστημονική έρευνα (στην οποία περιλαμβάνεται η φιλοσοφία και οι κοινωνικές-ανθρωπιστικές επιστήμες) υποβαθμίζεται ή/και τίθεται υπό διωγμό ως «ασύμφορη» και «άχρηστη», ενώ προτάσσεται η εφαρμοσμένη και τεχνική/τεχνολογική με άμεση κερδώα διέξοδο, τα επιστημονικά γνωστικά αντικείμενα συρρικνώνονται σε πακέτα πληροφορίας και μετρήσιμων δεξιοτήτων με ημερομηνία λήξης κ.ο.κ. Επιτυχημένος επιστήμονας δεν είναι πλέον αυτός που επιδίδεται ανιδιοτελώς σε έρευνα ανοίγοντας δρόμους για την ανθρωπότητα, αλλά ο έχων επιδόσεις στην επιχειρηματική αξιοποίηση επιστήμης και πανεπιστημίου, ο προγραμματοθήρας, ο επιχειρηματίας εργολάβος/εργοδότης που εκμεταλλεύεται ασυστόλως υποδομές, διασυνδέσεις και εργασία μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας…
    Η αντιδραστική και αυταρχική νεοφιλελεύθερη τομή που επιχειρείται σήμερα, θέτοντας στην αιχμή του δόρατος το άσυλο, έρχεται να επιστεγάσει τη βαθιά μετάλλαξη που έχει επέλθει σε επιστήμη και πανεπιστήμιο και να δρομολογήσει περαιτέρω διεύρυνση, εμβάθυνση και εδραίωσή της. Η πιο άμεση και άξεστη υπαγωγή επιστήμης και πανεπιστημίου στο κεφάλαιο γίνεται μέσω της επιβολής εξωτερικών αγοραίων κινήτρων (κερδοφορία, εξαγορά κ.λπ.) και διοικητικών/κατασταλτικών κινήτρων-αντικινήτρων (απολύσεις, ποινές, διώξεις κ.λπ.). Όπως προαναφέραμε, η αυθεντική έρευνα και εκπαίδευση, λόγω του καθολικού χαρακτήρα τους, υπάγονται κατ’ εξοχήν σε εσωτερικά κίνητρα. Η όποια βεβιασμένη υπαγωγή τους σε εξωτερικά κίνητρα, οδηγεί σε καταστροφή τους, σε διαφθορά/αποδόμηση των εμπλεκόμενων σε αυτά προσωπικοτήτων και συλλογικοτήτων.
    Αλήθεια, υπάρχει εχέφρων σοβαρός άνθρωπος που πιστεύει ότι μπορεί να αναπτυχθεί ελεύθερη, δημιουργική και γόνιμη έρευνα, διδασκαλία και διακίνηση ιδεών σε ένα περιβάλλον με ανεξέλεγκτη παρουσία και παρέμβαση δυνάμεων καταστολής (αστυνομικών ή ιδιωτικών); Θέλει πολλή σκέψη για να αναλογιστούμε σε τι επίπεδα θα φτάσει η ήδη διαδεδομένη και εδραιωμένη αυτολογοκρισία σε αυτό το καθεστώς;
    Η άμεση υπαγωγή της επιστήμης και της παιδείας στο κεφάλαιο είναι πλέον μια άγουσα τάση με δυναμική παγκόσμιας κατίσχυσης. Ωστόσο η υπαγωγή αυτή δεν είναι ούτε και μπορεί να καταστεί ποτέ απόλυτη, λόγω της εγγενώς χειραφετικής καθολικής διάστασης αυτών των πεδίων πολιτισμικής καλλιέργειας.
    Δεν μπορεί να συνιστά εναλλακτική διέξοδο η υιοθέτηση εκδοχών του αντιεπιστημονισμού, της τεχνοφοβίας και της απόρριψης της παιδείας, που προβάλλονται συχνά ως «επαναστατικές θέσεις». Η επιστήμη, η τεχνολογία και η παιδεία είναι πολύ σοβαρές υποθέσεις της ανθρωπότητας ώστε να αφεθούν στην ιδιοτελή δικαιοδοσία του κεφαλαίου και των τεχνοκρατών υπηρετών του, είτε στην υπονόμευσή τους από εκδοχές του τεχνοφοβικού ρομαντισμού και του ανορθολογισμού.

    Αντιστάσεις και αντεπίθεση: επιστήμη και πανεπιστήμιο στην υπηρεσία της κοινωνίας για την ενοποίηση της ανθρωπότητας.

    Οι αντιστάσεις που συναντά αυτή η υπαγωγή είναι δηλωτικές του εύρους και του βάθους της αντιφατικότητας αυτής της διαδικασίας, η οποία συνδέεται με μια θεμελιώδη αντίφαση: την αντίφαση μεταξύ του καθολικού δημιουργικού χαρακτήρα της επιστήμης και της παιδείας, και της μονομέρειας του ιδιωτικού συμφέροντος του κεφαλαίου. Εντός αυτής της αντιφατικής διαδικασίας αναπτύσσονται οι συνδεόμενες με την αλματωδώς αύξουσα κοινωνικοποίηση της εργασίας δυνάμεις αμφισβήτησης και ανατροπής της κυριαρχίας του κεφαλαίου. Οι δυνάμεις αυτές, εκφράζονται με προσωπικότητες και συλλογικότητες, οι οποίες με το ανιδιοτελές και πρωτοπόρο ερευνητικό τους έργο βρίσκονται στα πλέον προκεχωρημένα φυλάκια της επιστήμης και της παιδείας, γεγονός που τους επιτρέπει να συνειδητοποιούν σταδιακά και να καταδεικνύουν τόσο τους συνδεόμενους με την κυριαρχία του κεφαλαίου περιορισμούς και καταστροφικούς κινδύνους, όσο και τη νομοτελή αναγκαιότητα διεξόδου της ανθρωπότητας σε ένα ριζικά διαφορετικό τύπο συγκρότησης και ανάπτυξης.
    Η κριτική της χειραγωγικής ουσίας της υπαγωγής της έρευνας και της παιδαγωγίας στο κεφάλαιο και το αντίστοιχο κίνημα οφείλουν να αντιπαραθέτουν σε αυτή το θετικό ιδεώδες της ολόπλευρης καλλιέργειας του ανθρώπου του μέλλοντος (στοιχεία του οποίου ανιχνεύονται ήδη στην αντιφατικότητα του παρόντος), συνδέοντας έτσι τις διεκδικήσεις στο χώρο της επιστήμης και της παιδείας με την προοπτική του ριζικού μετασχηματισμού της κοινωνίας στην κατεύθυνση προς την ώριμη κοινωνικοποιημένη ανθρωπότητα.
    Οι δυνάμεις αυτές οφείλουν να συνειδητοποιήσουν και να καταδεικνύουν πειστικά ότι, η έρευνα, η τεχνολογία και η παιδεία, είναι ως προς την ουσία τους ζωτικής στρατηγικής σημασίας καθολικές πανανθρώπινες δυνάμεις, οι τύχες των οποίων δεν μπορούν να αφεθούν ως έρμαια του αγοραίου και προοπτικά καταστροφικού καιροσκοπισμού των όποιων ιδιωτικών συμφερόντων του κεφαλαίου. Οφείλουν να καταδεικνύουν επιστημονικά ότι η φθοροποιός και καταστροφική για τη φύση και τον άνθρωπο τροπή της χρήσης της παιδείας, της έρευνας και της τεχνολογίας, δεν οφείλεται στη δήθεν «δαιμόνιο» φύση του «τεχνογενούς πολιτισμού», αλλά στις μονομέρειες και στρεβλώσεις που υφίστανται στο βαθμό που αυτές οι δραστηριότητες καθίστανται όργανα του κεφαλαίου. Οφείλουν να αναδεικνύουν εκείνες τις ερευνητικές και τεχνολογικές δυνατότητες από το εκάστοτε αναδυόμενο φάσμα δυνατοτήτων της ιστορικά συγκεκριμένης γνωσιακής συγκυρίας, που αγνοούνται, αποκρύπτονται, απορρίπτονται είτε στρεβλώνονται από τις δυνάμεις του κεφαλαίου. Οφείλουν δηλαδή να διερευνούν και να ενημερώνουν την ανθρωπότητα για το τι είναι επιστημονικά και τεχνολογικά εφικτό και αναγκαίο (από την άποψη της εσωτερικής λογικής της ανάπτυξης της έρευνας και από την άποψη των βαθύτερων αναγκών της ανθρωπότητας) και για το τι τελικά προτάσσει και επιτάσσει το κεφάλαιο. Και κυρίως οφείλουν να καταδεικνύουν επιστημονικά την προοπτική της καθολικής παιδείας-δημιουργικότητας, συστατικό στοιχείο της οποίας θα είναι το κοινό καλό της ενοποιημένης ανθρωπότητας, η αισθητική δημιουργία και η επιστημονική έρευνα, δηλαδή, εκείνη η ενότητα αρετής, κάλους και αλήθειας, που συνειδητοποίησε ως ιδεώδες ο φιλοσοφικός στοχασμός από τα πρώτα βήματά του. Οφείλουν να καταδεικνύουν ότι το πανεκπαιδευτικό κίνημα κατά των αντιδραστικών θεσμικών αλλαγών δεν μπορεί να έχει προοπτική εάν δεν ανασυγκροτηθεί σε ένα μέτωπο παιδείας-εργασίας, με τη στρατηγική της διεξόδου στη χειραφέτηση παιδείας-εργασίας, σε μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.
    Δεν υπάρχει σοβαρό κοινωνικό/πολιτισμικό κίνημα κατά τους τελευταίους αιώνες, που να μη συνδέθηκε στον ένα ή στον άλλο βαθμό με τη δημόσια αναστοχαστική λειτουργία του πανεπιστημίου που προαναφέραμε. Λειτουργία συνυφασμένη με το πανεπιστημιακό άσυλο και το αυτοδιοίκητο.
    Ας θυμηθούμε τις μαζικές αντιιμπεριαλιστικές ριζοσπαστικές κινητοποιήσεις της νεολαίας (φοιτητιώσας και μη) εντός και πέριξ των πανεπιστημίων σε όλο τον κόσμο κατά το δεύτερο μισό του 20ου αι., τους ηρωικούς αγώνες της φοιτητιώσας νεολαίας στην ΕΠΟΝ, στο ΕΑΜ, στον ΕΛΑΣ, στο ΔΣΕ, στη Νεολαία Λαμπράκη κ.λπ. Σταθμός στη νεότερη ιστορία της χώρας μας είναι η αντιιμπεριαλιστική-αντιφασιστική εξέγερση του Πολυτεχνείου κατά της χούντας, για την αιματηρή καταστολή της οποίας το καθεστώς χρησιμοποίησε και τεθωρακισμένα. Αυτό το ιστορικό φορτίο ωμής παραβίασης του ασύλου από ένα στυγνό δικτατορικό ξενοκίνητο καθεστώς, έχει αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα του στο θέμα του πανεπιστημιακού ασύλου, η προάσπιση του οποίου είναι κυριολεκτικά βαμμένη με αίμα.
    Η νυν προσπάθεια ολικής κατάργησής του, παρά τον νεοφιλελεύθερο/τεχνοκρατικό μανδύα που προσπαθούν να προβάλλουν οι κυβερνώντες, προβάλλει ευθέως ως συνέχεια του πνεύματος της εγκληματικής αιματοβαμμένης καταστολής που διέπραξε η στρατιωτική χούντα το Νοέμβριο του 1973. Στη θέση των τεθωρακισμένων, το νυν καθεστώς χρησιμοποιεί τις χονδροειδείς χειραγωγήσεις/παγίδες που προαναφέραμε, με καταιγιστικά πυρά από τα ΜΜΕ. Η ανάδειξη στο κυβερνητικό σχήμα δεδηλωμένων νοσταλγών και υμνητών της χούντας, επιβεβαιώνει αυτή τη συνέχεια βαθέως κράτους και παρακράτους στο σημερινό πλαίσιο ακροδεξιάς-νεοφιλελεύθερης καταστολής επιστήμης και παιδείας.
    Ο συνδυασμός των λειτουργιών του πανεπιστημίου που προαναφέραμε δημιουργεί ένα σημαντικό πλαίσιο όχι μόνο προβληματισμού και πολιτισμού, αλλά και δημοσίου ελέγχου και λογοδοσίας της επιστήμης, του πανεπιστημίου και της κοινωνίας, με όρους διαφάνειας, ορθολογικότητας και επιστημονικότητας. Οι λειτουργίες αυτές αντιμετωπίζονται από το καθεστώς ως εμπόδια για την πλήρη μετάβαση στο «επιχειρηματικό πανεπιστήμιο», στο «πανεπιστήμιο-επιχείρηση». Του χρειάζεται ένα πανεπιστήμιο-στρατηγικό όργανο για τη λεηλασία επιστήμης και επιστημόνων από το κεφάλαιο, πλήρως χειραγωγημένο, αποστειρωμένο, αστυνομοκρατούμενο, χωρίς το παραμικρό στοιχείο δημοσίου διαλόγου, κοινωνικού ελέγχου και λογοδοσίας, με απόν από αυτό κάθε κοινωνικό κίνημα και διεκδίκηση. Θα τους το επιτρέψουμε;
    Η αυθεντική επιστήμη και παιδεία είναι δραστηριότητες και θεσμοί που επαναστατικοποιούν την παραγωγή και το σύνολο των δημιουργικών δυνάμεων της ανθρωπότητας. Ο αγώνας για την ανάπτυξη έρευνας, τεχνολογίας και πανεπιστημίου στην υπηρεσία της κοινωνίας είναι συνυφασμένος με τον αγώνα για την ενοποίηση της ανθρωπότητας, ως όρο για την ίδια την επιβίωσή της.

  • 31 Ιουλίου 2019, 19:00 | Γιώργος Μπερνιδάκης

    Η παράγραφος 3 φαίνεται λίγο γενική και χωρίς διευκρινίσεις. Π.Χ. Με την αλλαγή αυτή θα μπορούν οι αρμόδιες αρχές θα μπορούν μα παρευρίσκονται στον χώρο του πανεπιστημίου για να «ελέγχουν αν συμβαίνουν αξιόποινες πράξεις» ή θα πρέπει να κλιθούν να παρέμβουν από κάποιον αρμόδιο όπως για παράδειγμα τον πρύτανη του εκάστοτε πανεπιστημίου; Διότι η παρουσία αστυνομικών αρχών καθώς και οποιουδήποτε κατασταλτικού μηχανισμού μόνιμα μέσα στα πανεπιστήμια αποτελεί παραβιάσεις των παραγράφων 1 και 2 καθώς, πως μπορεί να γίνει ελεύθερη διακίνηση ιδεών παρουσία κατασταλτικού κυβερνητικού μηχανισμού;

  • 31 Ιουλίου 2019, 19:01 | Παλαιοί Υποψήφιοι

    Αναμένουμε, σε επόμενη νομοθετική πρωτοβουλία, να δείξετε κοινωνική συνείδηση , να καταλάβετε το δίκαιο αίτημα χιλιάδων παλαιών υποψηφίων που αιτούνται την δυνατότητα να μπορούν να χρησιμοποιήσουν την βαθμολογία, που με τόσο κόπο και κόστος απέκτησαν, όποτε και όπως επιθυμούν, όπως ίσχυε για μία δεκαετία, με την κατηγορία 10%.

    Επίσης αν μπορείτε να λύσετε τον γόρδιο δεσμό να μπορέσουν όσοι διαθέτουν απολυτήριο Λυκείου να συμπληρώσουν το πρώτο μηχανογραφικό και στην συνέχεια αν πετύχουν σε τμήμα ελεύθερης πρόσβασης, να εξεταστούν ενδοσχολικώς στα 4 μαθήματα, αν και για τα ελεύθερης πρόσβασης δεν παίζει ρόλο η βαθμολογία.

  • 31 Ιουλίου 2019, 17:39 | ΛΕΓΑΚΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ Π.Α.Σ.Π ΤΕΙ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ ΓΙΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΑΣΥΛΟ

    Αμέσως μετά την ορκωμοσία της, η νέα κυβέρνηση προχωρά ταχύτατα στην κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Με εντυπωσιακές κινήσεις, που γνωρίζει ότι έχουν εκ των προτέρων την αποδοχή της πλατιάς κοινής γνώμης, επιχειρεί να δώσει την εντύπωση ότι η αποκατάσταση της τάξης και της νομιμότητας, θα επιτευχθεί μέσω του ισχυρού αστυνομικού κράτους καταστολής που ετοιμάζει.

    Το πανεπιστημιακό ή ακαδημαϊκό άσυλο ( Ν. 3549/2007 & N.4485/2017) προστατεύει την ακαδημαϊκή ελευθερία στην έρευνα και διδασκαλία, καθώς και την ελεύθερη έκφραση και διακίνηση ιδεών μέσα σε πανεπιστημιακούς χώρους. Κατοχυρώνει τις ακαδημαϊκές ελευθερίες για την προστασία του δικαιώματος στη γνώση, τη μάθηση και την εργασία όλων ανεξαιρέτως των μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας έναντι όποιου επιχειρεί να το καταλύσει. Το πανεπιστημιακό άσυλο αποτελεί ένα κεκτημένο δημοκρατικό δικαίωμα της πανεπιστημιακής και ακαδημαϊκής κοινότητας για να αποτρέπεται η φίμωση της γνώμης, να προασπίζεται η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών ως απαραίτητη προϋπόθεση για την προώθηση της έρευνας, της ίδιας της κοινωνικής προόδου!
    Στην πραγματικότητα, για την τήρηση της τάξης και της νομιμότητας στους χώρους των ακαδημαϊκών ιδρυμάτων δεν είναι καθόλου απαραίτητη η κατάργηση του ασύλου, καθώς αρκεί η εφαρμογή της ισχύουσας νομοθεσίας. Με τον μέχρι τώρα ισχύοντα νόμο «Επέμβαση δημόσιας δύναμης σε χώρους των ΑΕΙ επιτρέπεται αυτεπαγγέλτως σε περιπτώσεις κακουργημάτων, καθώς και εγκλημάτων κατά της ζωής και ύστερα από απόφαση του Πρυτανικού Συμβουλίου σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση.» (Ν.4485/2017 στο άρθρο 3 § 2). Παίρνοντας τα δεδομένα από την αρχή, τα μείζονα φαινόμενα ανομίας και παραβατικότητας εμφανίζονται στα ιδρύματα που εδρεύουν σε μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας (ΑΠΘ, ΑΣΟΕΕ, Πάντειο, Πολυτεχνείο, Φιλοσοφική) τσουβαλιάζοντας και υποβαθμίζοντας όμως το σύνολο των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. Οι παραβατικές συμπεριφορές βέβαια προέρχονται από εξωγενής παράγοντες όπου καπελώνουν την πανεπιστημιακή κοινότητα και υπονομεύουν την εκπαίδευση. Είναι εύλογο λοιπόν να πραγματοποιηθούν στοχευόμενες ενέργειες από την πολιτεία, όπου παρατηρούνται παραβατικές συμπεριφορές, αποφασίζοντας στιγμιαία άρση του προς διαφύλαξη της νομιμότητας και όχι καθολική κατάργηση του, που προφανώς θα εξυπηρετεί και πολιτικές σκοπιμότητες. Στα φαινόμενα αυτά οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι μερίδιο ευθύνης έχει και η ίδια η ακαδημαϊκή κοινότητα, η οποία δεν διασφαλίζει την τάξη και επιτρέπει την αλόγιστη ανομία μέσα στους χώρους των ιδρυμάτων, «συγκαλύπτοντας» κρούσματα παραβατικότητας. Συμπερασματικά οι αυταρχικές κακουργηματικές πράξεις και παραβάσεις μπορούν να περιθωριοποιηθούν αρχικά με μέτρα από την ίδια την πανεπιστημιακή κοινότητα για την κατοχύρωση υγιούς εκπαίδευσης και να εξαλειφτούν με την ρητή εφαρμογή του νόμου. Έτσι το πανεπιστημιακό άσυλο θα συνεχίσει να υφίσταται και θα προστατεύει μόνο όσους ανήκουν στην ακαδημαϊκή κοινότητα, ξεριζώνοντας την ανομία από τους κόλπους της!
    Παράλληλα, η έννοια του ασύλου έχει συμβολική και ιστορική σημασία καθώς είναι άρτια συνδεδεμένη με τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν τον Νοέμβριο του 1973,γεγονότα τα οποία προανήγγειλαν την πτώση της στυγνής δικτατορίας και οδήγησαν την χώρα στην μεταπολιτευτική της περίοδο, επαναφέροντας την δημοκρατία!
    Ως μια υπεύθυνη παράταξη έχουμε βαθύ το αίσθημα της ευθύνης, απέναντι στην ακαδημαϊκή κοινότητα να προασπίσουμε τις αξίες, την ιστορία και τα κεκτημένα των αγωνιστών, που σήκωσαν το ανάστημα τους απέναντι σε αυταρχικά καθεστώτα. Το άσυλο δεν καταργείται!!

    ΩΣ ΠΑΣΠ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ:

    • Την πλήρη αποσαφήνιση και διατύπωση του ήδη ισχύον νομοθετικού πλαισίου, ώστε η δημόσια δύναμη να δρα και να αποτρέπει παραβατικές πράξεις.
    • Την περιφρούρησή των ιδρυμάτων από υπαλλήλους του πανεπιστημίου.

    Παρόλα αυτά, επειδή οι απόψεις διίστανται, νιώθουμε την ανάγκη να μας γνωστοποιηθεί, η άποψη και της Διοίκησης του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου σχετικά με τις εξαγγελίες για την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου.
    Κλείνοντας, επικαλούμενοι την φράση του εμβληματικού Ιδρυτή μας Ανδρέα Παπανδρέου «Η δημοκρατία είναι θέμα μόνιμου αγώνα», καλούμε σε συστραύτευση το σύνολο της ακαδημαϊκής κοινότητας με σκοπό την διαφύλαξη τόσο του ασύλου, όσο και τον παραγκωνισμό των φαινομένων παραβατικότητας!

    ΠΑΣΠ
    ΔΥΝΑΜΗ ΑΛΛΑΓΗΣ
    ΕΠΙΛΟΓΗ ΕΥΘΥΝΗΣ

  • 31 Ιουλίου 2019, 17:29 | Βασίλης

    Για την κατοχύρωση και διασφάλιση της ακαδημαϊκής ελευθερίας και της λειτουργίας των ιδρυμάτων της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, απαραίτητη κρίνεται και η έξωση των παρατάξεων με τα τραπεζάκια τους και την αφισσορύπανσή τους από τις σχολές, αλλιώς είναι δώρον-άδωρον αυτή η ρύθμιση.

  • 31 Ιουλίου 2019, 17:08 | Κώστας Σαββόπουλος

    Η παράγραφος 3 του άρθρου 64 προτείνεται όπως τροποποιηθεί ως ακολούθως:

    «Εντός των χώρων των Α.Ε.Ι και Α.Τ.Ε.Ι, οι αρμόδιες Αρχές επιβολής του Νόμου ασκούν όλες τις κατά νόμο αρμοδιότητές τους, συμπεριλαμβανομένης της επέμβασής τους λόγω τέλεσης ή απόπειρας τέλεσης αξιόποινων πράξεων εντός των χώρων των ανωτέρω εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Κατά όμοιο τρόπο, οι αρμόδιες Αρχές επιβολής του νόμου μπορούν να επέμβουν και να ασκήσουν τις κατά νόμο αρμοδιότητές τους όταν έχουν τελεστεί ή αποπειραθεί να τελεστούν αξιόποινες πράξεις του κοινού ποινικού δικαίου ή και πράξεις τρομοκρατίας εκτός των χώρων των ως άνω εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και για τις οποίες οι δράστες καταφεύγουν εντός των χώρων αυτών.».

  • 31 Ιουλίου 2019, 16:22 | Νίκος Παπαδάκης

    Πολύ περίεργο πράγμα είναι αυτό το «άσυλο» και δεν έχω καταλάβει ποτέ σε τι εξυπηρετεί.
    Τη διακίνηση πολιτικών απόψεων ;
    Μα στη χώρα μας έχουμε δημοκρατία ! ΄Όποιος θέλει να διακινήσει απόψεις μαρξιστικού περιεχομένου μπορεί να το κάνει ελευθέρως. Όποιος θέλει να διακινήσει απόψεις νεοδημοκρατικού περιεχομένου μπορεί να το κάνει κι αυτό.
    Είχαμε την ατυχία τον περασμένο αιώνα να γνωρίσουμε τρεις δικτατορίες. Του Πάγκαλου, του Μεταξά και της 21ης Απριλίου. Μα … κάτω από αυτά τα θλιβερά καθεστώτα δεν υπήρχε καμία ελευθερία πολιτικής έκφρασης, ούτε στα πανεπιστήμια φυσικά.
    Το 1973 οι ηρωϊκοί διαδηλωτές της Νομικής και του Πολυτεχνείου κράτησαν για μερικές μέρες, επειδή η χουντική αστυνομία δεν είχε τη δύναμη να επέμβει, όχι ότι τους προστάτεψε κανένα … άσυλο.
    Επί μεταπολιτεύσεως τώρα το μόνο που βλέπαμε ήταν να καίγονται αυτοκίνητα, αίθουσες διδασκαλίας και ιστορικές πινακοθήκες. Και δεν άφηναν κανέναν αντιφρονούντα να μιλήσει (οι κ.κ. διεκδικούντες το «άσυλο»), να κάνει μιά διάλεξη πολιτικού περιεχομένου αν δεν ήταν σύμφωνη με τις ιδέες τους.
    Και το λέμε αυτό … άσυλο.
    Φυσικά οι ξένοι δεν το καταλαβαίνουν διότι είναι και ακατανόητο. Άσυλο από τι πράγμα ;
    Οι κ.κ. της προηγουμένης κυβερνήσεως μας έλεγαν -στις αρχές- ότι όλα αυτά τα αίσχη που βλέπαμε δεν τα έκαναν οι δικοί τους αλλά κάποιοι «χαφιέδες» της αστυνομίας, για να τους διασύρουν. Δεν το απέδειξαν φυσικά ποτέ, τα αίσχη συνεχίσθηκαν.
    Αλλά ακόμα και αν συνέβαινε αυτό που έλεγαν τότε, γιατί ήτααν καλό αυτό το ιδιότυπο «ασυλο» ; Κακό ήταν.

  • 31 Ιουλίου 2019, 14:52 | Γιώργος Κ.

    Πολύ σωστό, νομίζω. Έπρεπε ήδη να είχε νομοθετηθεί και εφαρμοστεί πολύ νωρίτερα.

  • 31 Ιουλίου 2019, 14:36 | Γεώργιος Τσάκωνας

    Καλησπέρα σας. Ειμαι 55 χρονών, Γενικός Δ/ντης Πολυεθνικής Ασφαλιστικής Εταιρειας σε διάφορες χώρες για σειρά ετών και Θα ήθελα αφού ειλικρινά συγχαρώ το Υπουργείο για την πρωτοβουλία αυτή, να μεταφέρω την εμπειρία μου από το Πανεπιστήμιο του Birmingham στο ΗΒ όπου έκανα το Master μου. Το Πανεπιστήμιο εκεί είχε την δική του «Αστυνομία» με αρμοδιότητα βεβαίως αυστηρά εντός των ορίων του Πανεπιστημίου. Για να εισέλθει κατ’αρχάς κάποιος στο Πανεπιστήμιο έπρεπε να επιδείξει την φοιτητική ταυτότητά του. Υπήρχαν συνεχόμενες περιπολίες στους χώρους του campus του Πανεπιστημίου (εποχούμενες και πεζές) και οι άνδρες της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας επιλαμβάνονταν σε κάθε περίπτωση καταστρατήγησης των κανόνων συμπεριφοράς του Πανεπιστημίου (code of conduct). Σε περιπτώσεις βαρύτερων αξιόποινων πράξεων αυτεπάγγελτα καλούσαν την Αστυνομία για να επιληφθεί του περιστατικού. Ενθυμούμενος την αποτελεσματικότητα της οργάνωσης αυτής και την άριστη κατάσταση που διατηρείτο το τεράστιο campus και όλοι οι χώροι του Πανεπιστημίου, θεωρώ ότι αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος προστασίας της εύρυθμης λειτουργίας του Πανεπιστημίου. Σας ευχαριστώ.

  • 31 Ιουλίου 2019, 13:21 | Nikoletta

    Δεν διευκρινίζεται τί εννοεί ο νομοθέτης με τον όρο «αξιόποινες πράξεις»…για παράδειγμα την 7ετια της χούντας αξιόποινη πράξη ήταν η συνάθροιση ομάδας ατόμων…καλό θα ήταν προς αποφυγή παρεξηγήσεων να διευκρινιστεί…

  • 31 Ιουλίου 2019, 13:10 | Γεώργιος Αργυράκος

    Η παράγραφος 1 δεν είναι καλά διατυπωμένη. Μοιάζει με την ταυτολογία » η ακαδημαϊκή ελευθερία εγγυάται την ακαδημαϊκή ελευθερία». Καλύτερα: «Στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα (Α.Ε.Ι.) κατοχυρώνεται και προστατεύεται η ακαδημαϊκή ελευθερία στην έρευνα και τη διδασκαλία, καθώς και σε συμβατές πολιτιστικές δραστηριότητες. Το κράτος εγγυάται την αδέσμευτη και απαραβίαστη …»

  • 31 Ιουλίου 2019, 12:04 | Μανώλης

    Όταν ο νόμος αναφέρει ότι «κατοχυρώνεται και προστατεύεται η ακαδημαϊκή ελευθερία στην έρευνα και τη διδασκαλία, η οποία αποτελεί θεσμική εγγύηση της αδέσμευτης και απαραβίαστης επιστημονικής σκέψης, έρευνας και διδασκαλίας.» οφείλει στη συνέχεια να ορίσει πως κατοχυρώνεται και προστατεύεται και από ποιο όργανο. Αφού δε το ορίζει αυτό ο νόμος δεν είναι νόμος αλλά έκθεση ιδεών ή κακή αντιγραφή

  • 31 Ιουλίου 2019, 12:45 | Κων/νος

    @άρθρο 64 περί ασύλου:

    Μην γράφεται μισόλογα. Γράψτε ξεκάθαρα ότι «όσον αφορά πάσα αρμόδια αρχή, και ειδικά αλλά όχι αποκλειστικά την ΕΛ.ΑΣ.,οι χώροι των ΑΕΙ λογίζονται ακριβώς όπως οποιοσδήποτε δημόσιος χώρος, χωρίς κανένα περιορισμό στις ευθύνες, αρμοδιότητες και παρεμβάσεις της». Απλά ξεκάθαρα πράγματα.

  • 31 Ιουλίου 2019, 11:21 | Αικατερίνη Τζάμου

    Είναι σωστό το μέτρο της παράτασης απόσπασης των εκπαιδευτικών που υπηρετούν στα ΠΠΣ. Οι συγκεκριμένοι εκπαιδευτικοί αποσπάστηκαν για την σχολική χρονιά 2018-2019 βάσει συγκεκριμένων αξιολογικών κριτηρίων και κρίθηκαν από τα ΕΠΠΕΣ και την ΔΕΠΠΣ (ΑΔΑ:62ΘΘ4653ΠΣ-9ΟΙ, Αρ. Πρω. 133003/Δ6/6-8-2018). Συνεπώς αξιολογήθηκαν και κρίθηκαν κατάλληλοι να διδάξουν στα ΠΠΣ. Δεδομένου ότι κατόπιν, μέσα στην προηγούμενη σχολική χρονιά, καταργήθηκαν και τα ΕΠΠΕΣ και η ΔΕΠΠΣ και οι σχολικοί σύμβουλοι, δεν είναι δυνατόν να γίνει νέα αξιολόγηση για κάλυψη των κενών θέσεων στα ΠΠΣ φέτος. Άρα, πολύ σωστά η νέα ηγεσία του ΥΠΑΙΘ αποφάσισε να παραταθεί η απόσπασή τους. Σωστό θα είναι οι συγκεκριμένοι εκπαιδευτικοί να συμμετέχουν και στην εσωτερική αξιολόγηση των ΠΠΣ (εάν γίνει την επόμενη σχολική χρονιά 2019-2020) για ανανέωση της θητείας τους, μαζί με τους υπηρετούντες με παράταση θητείας. Η στελέχωση των ΠΠΣ με αξιολογημένο εκπαιδευτικό προσωπικό είναι απαίτηση και των γονέων που τα παιδιά τους φοιτούν στα ΠΠΣ. Πολύ σωστό μέτρο για τις παρούσες συνθήκες!

  • 31 Ιουλίου 2019, 11:58 | Ενιαίος Σύλλογος Διδασκόντων Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

    ΕΝΙΑΙΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΩΝ
    ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ

    Ανακοίνωση σχετικά με την πρόθεση κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου
    Βόλος, 30/7/2019
    Ο ΕΣΔΕΠ είναι αντίθετος στην κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου το οποίο παραμένει ένα ιστορικό σύμβολο της δημοκρατίας και της ελεύθερης σκέψης.
    Καταδικάζουμε τις οποιεσδήποτε ποινικές πράξεις οπουδήποτε και αν λάβουν χώρα αυτές. Πιστεύουμε όμως ότι το ισχύον νομικό πλαίσιο προστασίας του πανεπιστημιακού ασύλου διασφαλίζει τις ακαδημαϊκές ελευθερίες παρέχοντας
     τη δυνατότητα στις αστυνομικές αρχές να λειτουργούν αυτεπάγγελτα σε περιπτώσεις κακουργηματικών πράξεων και
     τους βαθμούς ελευθερίας στις πρυτανικές αρχές να αποφασίζουν για τη δράση τους σε περίπτωση πλημμελημάτων.
    Δεν συμμεριζόμαστε τις απόψεις περί αναγκαιότητας κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου, το οποίο δεν θεωρούμε ξεπερασμένο και αυτονόητο. Αντίθετα, θεωρούμε ότι η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών αφορά όλους τους πολίτες και πρέπει να συνεχίσουμε αδιάκοπα την υπεράσπισή της.
    Επιπλέον, εκφράζουμε την έντονη ανησυχία μας ότι η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου θα επιφέρει μεγάλες αναταραχές στην ακαδημαϊκή ειρήνη οδηγώντας σε μεγάλα προβλήματα, πολύ μεγαλύτερα ίσως από αυτά που επικαλούνται εκείνοι που επιδιώκουν την κατάργησή του.
    Ζητούμε λοιπόν από όλα τα μέλη του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας γενικότερα αλλά και τα μέλη του συλλόγου μας ειδικότερα να συμβάλουν στην προστασία του πανεπιστημιακού ασύλου και τη διατήρηση του ισχύοντος νομικού πλαισίου.

  • 31 Ιουλίου 2019, 11:31 | Συσπείρωση Πανεπιστημιακών

    ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΩΝ
    ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΑΣΥΛΟ

    Η Συσπείρωση Πανεπιστημιακών είναι αντίθετη στην κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου για τους παρακάτω λόγους:

    1. ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΚΗ. Το τελευταίο διάστημα παράγονται και αναπαράγονται με ιδιαίτερη ένταση γενικεύσεις «περί διάχυτης βίας και ανομίας στα ΑΕΙ» οι οποίες συλλήβδην αναφερόμενες σε όλα τα πανεπιστήμια είναι τουλάχιστον άδικες και προσβλητικές για την ακαδημαϊκή κοινότητα. Από τα 24 πανεπιστήμια, σε ελάχιστα στην Αθήνα και Θεσσαλονίκη κυρίως παρατηρούνται κρούσματα παραβατικότητας (χρήση ναρκωτικών), ανομίας (διακίνηση ναρκωτικών, παραεμπόριο) και βίας (κλοπές, ληστείες) συνήθως από άτομα που δεν έχουν σχέση με το πανεπιστήμιο. Δηλαδή το πρόβλημα εντοπίζεται κυρίως σε μεγάλα αστικά κέντρα, όπου τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα είναι πιο έντονα και η παραβατικότητα συχνότερη, είτε μέσα είτε έξω από το χώρο του πανεπιστημίου.

    2. ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΤΙΚΗ. Το άσυλο δεν συνδέεται με την παραβατικότητα/εγκληματικότητα και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί αιτία αυτής. Για όλες τις παραπάνω κακουργηματικές ενέργειες ο ισχύων νόμος (4485/2017) για το άσυλο όχι μόνο δεν εμποδίζει τη δημόσια δύναμη να παρέμβει αυτεπάγγελτα, αλλά απεναντίας το προβλέπει ξεκάθαρα. Άλλωστε, έχουν πραγματοποιηθεί αρκετές επιτυχείς επιχειρήσεις της δημόσιας δύναμης εντός του πανεπιστημίου, όμως αυτές είναι σποραδικές. Για πλημμελήματα, όταν υπάρχει η βούληση των πρυτανικών αρχών και ενημέρωση της αστυνομίας, αυτή δεν μπορεί παρά να επέμβει. Το αναφερόμενο επιχείρημα της «δυσκολίας επικοινωνίας και συντονισμού» μεταξύ πανεπιστημιακών αρχών και αστυνομίας για επέμβαση σε περιπτώσεις που διαπράττονται πλημμελήματα, δεν μπορεί να αποτελεί σοβαρό λόγο για την κατάργηση του ασύλου.

    3. ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ. Η επίκληση του ισχύοντα νόμου περί πανεπιστημιακού ασύλου, ως δήθεν ανασταλτικού παράγοντα για την επέμβαση της δημόσιας δύναμης, δεν έχει καμία απολύτως βάση και έχει καταρριφθεί από την ίδια την πραγματικότητα. Από την ψήφιση του νόμου 4009/2011 που κατήργησε το πανεπιστημιακό άσυλο έως και το νόμο 4485/2017 που ουσιαστικά επανέφερε τον ορισμό του ασύλου (όπως περίπου αυτός είχε διατυπωθεί στον νόμο 3549/2007), υπήρξε εύλογο χρονικό διάστημα ετών, κατά το οποίο η παραβατικότητα δεν μειώθηκε εντός του πανεπιστημίου. Τα πανεπιστήμια δεν μπορούν να μετατραπούν σε κλειστά φρούρια αποκομμένα από την υπόλοιπη κοινωνία, αλλά να είναι προσβάσιμα στους πολίτες, καθώς αυτά αποτελούν κομμάτι της κοινωνικής ζωής και του ιστού της πόλης.

    4. ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ. Η κατάργηση του νόμου για το άσυλο, είναι αντιστρεπτή. Όπως είχε καταργηθεί το 2011 και επανήλθε το 2017, έτσι εάν τώρα καταργηθεί μπορεί να επανέλθει από μια επόμενη κυβέρνηση. Μη αντιστρεπτές όμως μπορεί να είναι οι συνέπειες που θα επιφέρει η κατάργηση του νόμου για το άσυλο στις ακαδημαϊκές κοινότητες των πανεπιστημίων. Στη συμβίωσή μας μέσα στα Ιδρύματα, στις σχέσεις μεταξύ καθηγητών-φοιτητών, φοιτητών και καθηγητών μεταξύ τους, στην εμπιστοσύνη των πολιτών ως προς τον ρόλο του πανεπιστημίου. Ας μην ξεχνάμε τον ιστορικά πρωτοποριακό ρόλο που πάντα είχαν οι πανεπιστημιακοί χώροι στην εκκόλαψη νέων ιδεών, κινημάτων και εν τέλει στην κοινωνική πρόοδο.

    5. ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΡΘΟΛΟΓΙΚΗ. Οι πανεπιστημιακές αρχές των Ιδρυμάτων, οι συνάδελφοι καθηγητές, το προσωπικό και οι φοιτητές πρέπει να εξετάσουν το θέμα του ασύλου με ορθολογισμό, ψυχραιμία, νηφαλιότητα, σωφροσύνη και διορατικότητα, όπως επιτάσσει ο ακαδημαϊκός ρόλος τους. Το ίδιο ακριβώς προσδοκούμε κι από την κυβέρνηση, όπως επιτάσσει η θέση ευθύνης της. Τα σύνθετα ζητήματα απαιτούν σύνθετες προσεγγίσεις. Να αξιοποιηθεί το πόρισμα της Επιτροπής «Παρασκευόπουλου» για την ακαδημαϊκή ελευθερία και ειρήνη στα Πανεπιστήμια, το οποίο συνέταξαν Πανεπιστημιακοί Καθηγητές, Πρυτάνεις και Αντιπρυτάνεις, εκπρόσωποι της Εισαγγελίας, εκπρόσωποι της Αστυνομίας και ειδικοί επί των θεμάτων παραβατικότητας. Η ακαδημαϊκή κοινότητα έχει το δικό της χρέος να υπερασπιστεί το άσυλο ως διαχρονική κατάκτηση και αξία, ως κομμάτι του ίδιου του εαυτού της. Εάν κληθεί η αστυνομία να επιλύσει δια της καταστολής ακαδημαϊκά θέματα και ζητήματα σχέσεων με φοιτητές και συναδέλφους, τότε μάλλον έχουμε αποτύχει ως πανεπιστημιακοί δάσκαλοι και ως δημοκρατικοί πολίτες.

    Ο θεσμός του πανεπιστημιακού ασύλου δεν είναι ιστορικό απολίθωμα. Απεναντίας, ως σύμβολο δημοκρατίας είναι ιστορικά συνυφασμένος με την ακαδημαϊκή ελευθερία και τις ευρωπαϊκές αρχές και αξίες. Οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι και οι φοιτητές αυτήν την ιστορικότητα μεταφέρουν, αποτελούν συνέχεια της και είναι χρέος τους να τη διαφυλάττουν για να την παραδώσουν ακέραιη στις επόμενες γενιές. Η προαναγγελθείσα κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου θα διαταράξει την ακαδημαϊκή ειρήνη στα Ιδρύματα, θα διχάσει και θα αναστατώσει την πανεπιστημιακή κοινότητα.

    Ζητούμε να μην καταργηθεί το ισχύον νομικό πλαίσιο προστασίας του πανεπιστημιακού ασύλου, αφού διασφαλίζει την ακαδημαϊκή ελευθερία, παρέχοντας παράλληλα στη δημόσια δύναμη και στις Πρυτανικές Αρχές εκείνους τους βαθμούς ελευθερίας, ώστε να μπορούν να επεμβαίνουν όταν διαπιστώνονται κακουργηματικές πράξεις ή πλημμελήματα. Καλούμε το σύνολο της ακαδημαϊκής κοινότητας να υπερασπιστεί το πανεπιστημιακό άσυλο, ως μια εμβληματική κατάκτηση του δημόσιου και δημοκρατικού πανεπιστημίου.

    30 Ιουλίου 2019

  • 31 Ιουλίου 2019, 10:17 | Κώστας Νικολάου

    Σε όλη την επικράτεια έχεις ελευθερίας έκφρασης. Επιπλέον, η τεχνολογία δίνει τη δυνατότητα να εκφράσεις την άποψή σου με πολλούς διαφορετικόυς τρόπους (twitter, blog,…)
    Από την άλλη, είναι απαράδεκτο μια μειοψηφία να καταστρέφει αίθουσες, εργαστήρια, εξοπλισμό χωρίς να υπάρχει λογοδοσία. Επίσης απαράδεκτο ο χώρος των Πανεπιστημίων να είναι χώρος όπου μπορεί οποιοσδήποτε να μπει, οποιαδήποτε ώρα, να πάει όπου θέλει και να κάνει ό,τι θέλει.
    Οι φοιτητές, καθηγητές, προσωπικό και εξοπλισμός και εγκαταστάσεις πρέπει να προστατεύονται.
    Για μένε είναι σημαντικό:
    1. Η αστυνομία να μπορεί να επεμβαίνει, όπως σε οποιονδήποτε άλλο χώρο της Ελλάδας, με τα κριτίρια που ισχύουν σε όλους τους άλλους χώρους.
    2. Πρέπει να υπάρχει έλεγχος του ποιος μπαίνει. Επισκέπτες φυσικά να επιτρέπονται. Αλλά με ελεγχόμενη πρόσβαση (ποιος, για ποιο λόγο, που επιτρέπεται να πάει). Πρέπει να υπάρχει ελεγχόμενη πρόσβαση στους χώρους, ακόμα και στους φοιτητές. Τα εργαστήρια δεν μπορεί να είναι ανοικτά για όλους.
    3. Τα κόμματα πρέπει να βγουν εκτός Πανεπιστημίων. Καταλαβαίνω την ανάγκη πολιτικής έκφρασης, αυτό όμως δεν πρέπει να καταλαμβάνει και να σκεπάζει τις υπόλοιπες (πολύ πιο σημαντικές) δραστηριότητες και στόχους του Πανεπιστημίου
    4. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να γίνονται πάρτυ σε χώρους του Πανεπιστημίου
    Τα παραπάνω ισχύουν σε Πανεπιστήμια Ευρωπαϊκών χωρών και στις ΗΠΑ. Πιστεύω πως θα ενισχύσουν την ασφάλεια των φοιτητών/καθηγητών/προσωπικού και θα προστατέψουν τους χώρους από τις συνεχείς καταστροφές. Παράλληλα, θα διευκολύνουν το έργο των φοιτητών/καθηγητών το οποίο μόνο όφελος θα φέρει. Τόσο στους φοιτητές, όσο και στο κύρος του Πανεπιστημίου

  • 31 Ιουλίου 2019, 10:50 | ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ

    Τα προβλήματα που σχετίζονται με το άσυλο είναι:
    α) διακίνηση και αποθήκευση ναρκωτικών σε πανεπιστημιακά ιδρύματα
    β) αποθήκευση εκρηκτικών υλών, όπλων κτλ.
    γ) είσοδος στα ΑΕΙ κακοποιών στοιχείων πριν και μετά από επιθέσεις και καταστροφές
    δ) κλοπή περιουσιακών στοιχείων των σχολών
    ε) καταστροφή εργαστηρίων και αρχείων πολύτιμων για την επιστημονική έρευνα
    στ) απίστευτη ρύπανση τοίχων, αιθουσών κτλ.
    ζ) αδυναμία ελεύθερης διακίνησης ιδεών λόγω των συμμοριών που «διοικούν» τα πανεπιστήμια
    Αυτά όλα πρέπει να τελειώσουν. Το βλέπω δύσκολο, γιατί ο λαϊκισμός συγκλήτων και διδασκόντων είναι μεγαλύτερος από αυτόν στην πολιτική.

  • 31 Ιουλίου 2019, 10:01 | Τσακίρης Γιώργος

    Ένα «αυτεπαγγέλτως» μεταξύ των λέξεων «ασκούν» και «όλες» στην παρ. 3 του Άρθρου 64, θα «βοηθούσε» στην πληρέστερη ερμηνεία της

  • 31 Ιουλίου 2019, 10:41 | βαγγέλης

    Οι επεμβάσεις της αστυνομίας στα πανεπιστήμια μόνο προβλήματα θα προκαλέσουν. Είναι αστείο να περιμένουμε από την αστυνομία να προστατεύσει ελευθερίες και δικαιώματα, όταν η εκπαίδευσή της είναι η καταστολή, ο αυταρχισμός και η βία.

  • 31 Ιουλίου 2019, 10:28 | Σωτήρης Παπαδέλος

    Επειδή στην χώρα μας έχουμε ένα άσχημο ιστορικό χούντας, αμφιλεγόμενες δράσεις κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών που δεν παρουσιάζονται σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπου προκαλείται η αντανακλαστική αντίδραση του πληθυσμού, αλλά και κατάχρηση του άσυλου από διάφορες ομάδες που δεν έχουν καμιά σχέση με την ιδεολογική ζύμωση και κοινωνοικοποίηση για το οποίο έχει δημιουργηθεί, προτείνεται το εξής.
    Ο χώρος εκμάθησης να διαφοροποιείται από τον χώρο ασύλου με κύρια ευθύνη της Σύγκλητου, κατά τα Βρετανικά πρότυπα.
    Η Σύγκλητος να έχει δικαιώμα μόνιμου ορισμού του χώρου ασύλου αλλά και περιορισμένης χρονικά επέκτασης του για κοινωνικές εκδηλώσεις (πχ φοιτιτικές εκλογές).
    Για αυτούς τους λόγους προτείνεται η τροποποίηση της παραγράφου 3 του άρθρου 3 ώς εξής:
    Εντός των χώρων των ΑΕΙ, αλλαγή σε, εντός συγκεκριμένων χωρών των ΑΕΙ όπως ορίζει η σύγκλητος.

    Ευχαριστώ

  • 31 Ιουλίου 2019, 09:01 | Δημήτριος Σωτηρίου

    Ικανοποιητική διατύπωση. Πρέπει να εξασφαλιστεί ότι οι πρυτανικές αρχές υποχρεούνται να καλέσουν αμέσως τις αρμόδιες αρχές να ελέγξουν τους χώρους των ΑΕΙ και να τους αποδώσουν καθαρούς και κατάλληλους για την άμεση προβλεπόμενη χρήση τους.

  • 31 Ιουλίου 2019, 09:17 | Δημήτρης

    Επιπλέον των κοινών ποινικών αδικημάτων για τα οποία ομιλούν όλοι όπως η διακίνηση ουσιών, η άσκηση βίας, οι κλοπές κλπ συμβαίνουν επιπλέον και οι εξής προβληματικής νομιμότητας δραστηριότητες στα ΑΕΙ, τις οποίες η γενικόλογη διατύπωση του νομοσχεδίου δεν προβλέπει με σαφήνεια:

    1. Υπάρχουν χώροι υπό μόνιμη κατάληψη, χωρίς καμία απόφαση πανεπιστημιακής αρχής, τα λεγόμενα «αυτόνομα στέκια», πολλές φορές επί δεκαετίες, και αποτελούν κράτος εν κράτει. Για παράδειγμα το «Αυτόνομο Στέκι Βιολογικού» στο ΑΠΘ μετρά 27 συναπτά έτη λειτουργίας. Παράλληλα, στους χώρους αυτούς γίνεται χρήση υποδομών ύδρευσης, ηλεκτρικού, τηλεφώνου και διαδικτύου χωρίς άδεια.

    2. Σε εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους των ΑΕΙ τελούνται συστηματικά συναυλίες, πάρτι και άλλες εκδηλώσεις, χωρίς οποιαδήποτε άδεια, με παράλληλη μή φορολογικά ελεγχόμενη πώληση ποτών. Η χρήση των χώρων των ΑΕΙ δεν είναι δυνατό να ελεγχθεί με τους λιγοστούς εργολαβικούς υπαλλήλους φύλαξης, οι οποίοι εξάλλου νομικά δεν έχουν δικαίωμα οποιασδήποτε επέμβασης ή παρέμβασης. Ως αποκορύφωμα της έλλειψης ελέγχου θυμίζω ότι πριν 2-3 καλοκαίρια όλο το ΑΠΘ έγινε ευρωπαϊκό κάμπινγκ από το κίνημα «No Borders» χωρίς καμία νομική δυνατότητα παρέμβασης.

    3. Σε διάφορες κρυψώνες ή αυτόνομα στέκια συστηματικά αποθηκεύονται εύφλεκτα υλικά ή εκρηκτικά, για χρήση π.χ. κατά τις ημέρες του Πολυτεχνείου και του Γρηγορόπουλου ή επιθέσεις σε διάφορους στόχους.

    4. Συστηματικά γίνονται «αγωνιστικές» καταλήψεις κτιρίων σχολών, γραμματειών και πρυτανειών με αποφάσεις υποτιθέμενων γενικών συνελεύσεων που συγκεντώνουν ελάχιστες μειοψηφίες σε σχέση με τους *ενεργούς* φοιτητές (όχι απλά των παρόντων), με αποτέλεσμα την παρεμπόδιση διοικητικών, εκπαιδευτικών και ερευνητικών δραστηριοτήτων. Πολλές φορές οι Σύγκλητοι αδυνατούν να συνεδριάσουν, με αποτέλεσμα την καθυστέρηση λήψης σημαντικών αποφάσεων όπως η τέλεση διαγωνισμών ή η διαχείριση των ελάχιστων πόρων του προϋπολογισμού.

    5. Συστηματικά γίνεται χρήση χώρων των ΑΕΙ χωρίς άδεια για εκδηλώσεις συμπαράστασης σε υπόδικους, καταδικασμένους ή καταληψίες και για «συντονισμό δράσεων» εξωπανεπιστημιακών ομάδων. Οι εκδηλώσεις αυτές είναι εκατοντάδες κάθε χρόνο και αναγγέλλονται σε διαδικτυακούς τόπους όπως το indymedia, το kinimatorama.net και το facebook, οι οποίοι ουσιαστικά συντονίζουν την κινητικότητα συλλογικοτήτων που καμία σχέση δεν έχουν με τα ΑΕΙ ως δημόσια εκπαιδευτικά και ερευνητικά ιδρύματα. Οι ομάδες αυτές μπαίνουν στα ΑΕΙ, χρησιμοποιούν όποια αίθουσα βρίσκουν εύκαιρη, γράφουν συνθήματα στους τοίχους, ενώ παράλληλα σε διπλανές αίθουσες γίνονται μαθήματα.

    6. Συστηματικά γίνεται η αναγραφή συνθημάτων και γκράφιτι με χρώματα και σπρέι στους τοίχους εσωτερικών και εξωτερικών χώρων, με αποτέλεσμα την σπατάλη πόρων για την αποκατάσταση. Πολλά ΑΕΙ δεν αντέχουν την οικονομική δαπάνη και τα αφήνουν ως έχουν. Η δραστηριότητα αυτή δεν νομίζω ότι περιγράφεται νομικά σε ικανοποιητικό βαθμό ως «φθορά δημόσιας περιουσίας», επειδή εθιμικά θεωρείται ως ελευθερία έκφρασης. Επιπλέον, πολλές φορές γίνεται ανάρτηση αφισών με παρώτρυνση σε έκνομες ενέργειες, η οποία και πάλι, παρότι στην ουσία συνιστά ηθική αυτουργία, καλύπτεται από την ελευθερία διακίνησης ιδεών.

    Τα ανωτέρω φαινόμενα κατά τη γνώμη μου υποβοηθούνται από την δημοσιοποίηση, προβολή και διαφήμιση των δραστηριοτήτων εξωπανεπιστημιακών ομάδων μέσα στα ΑΕΙ από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης (κυρίως τα ψηφιακά), τα οποία σπεύδουν να δημοσιεύσουν τα διαγγέλματα των «ηρώων» του αντιεξουσιαστικού αγώνα και να περιγράψουν τα «κατορθώματά» τους. Δυστυχώς η δημοσιότητα αυτή υποβοηθεί και την παρατηρούμενη αυξανόμενη στρατολόγηση αλλοδαπών και ανηλίκων μαθητών.

    Πιστεύω ότι τα τρία αυτά άρθρα ίσως θα έπρεπε να συμπληρωθούν από ένα τέταρτο, στο εξής πνεύμα:

    «Τα ΑΕΙ στο πλαίσιο του αυτοδιοίκητου των Ιδρυμάτων καθορίζουν έκαστο το πλαίσιο και τις συνθήκες της εύνομης εκπαιδευτικής, ερευνητικής και διοικητικής λειτουργίας τους μέσω των Εσωτερικών Κανονισμών Λειτουργίας τους και των αντιστοίχων Πειθαρχικών Κανονισμών. Η παραβατικότητα που προβλέπεται από τους Κανονισμούς αντιμετωπίζεται με ιδίους πόρους, ενώ αυτή που δεν προβλέπεται αποτελεί αντικείμενο των αρμοδίων αρχών αποκατάστασης της τάξης.»

    Με τον τρόπο αυτό αποδίδεται μερίδιο ευθύνης για την εύνομη λειτουργία των ΑΕΙ και στις διοικήσεις τους, οι οποίες εξάλλου είναι οι μόνες ικανές να προσδιορίσουν την εξειδίκευση των νόμων με τρόπο που να συνάδει με την φύση και τις ιδιαιτερότητες του κάθε ιδρύματος. Παράλληλα, το πλαίσιο και η ευθύνη προστασίας της δημόσιας περιουσίας των ΑΕΙ γίνονται σαφέστερα, θεσμοθετείται η συμπληρωματικότητα ευθύνης των ΑΕΙ και των αρμοδίων αρχών για την διατήρηση της τάξης, και κυρίως, δεν δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι επειδή δεν υπάρχει φανερή αστυνομική παρουσία, οι χώροι και οι δραστηριότητες δεν ελέγχονται, δεν καταγράφονται, και δεν τιμωρούνται.

  • 31 Ιουλίου 2019, 09:37 | ΑΓΓΕΛΟΣ

    ΑΡΘΡΟ 64 ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΣ 3 ΝΑ ΠΡΟΣΤΕΘΕΙ [ΚΑΙ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΙΚΩΝ ΕΣΤΙΩΝ]

  • 31 Ιουλίου 2019, 09:34 | Κωνσταντίνος

    Καλημέρα σας.Η έννοια του ασύλου ως δικαίωμα είναι μεταγενέστερη και προφανώς δεν κατατάσσεται στα πρωτογενή δικαιώματα του ανθρώπου που τα σχετικά άρθρα του Συντάγματος δεν αναθεωρούνται.Αυτά είναι η προστασία της ζωής,της τιμής της ιδιοκτησίας.Και ακολουθούν άλλα δικαιώματα όπως η παροχή παιδείας,το δικαίωμα του συνέρχεσθαι,συνεταιρίζεσθαι κλπ.Είναι μία μεταγενέστερη νίκη του λαού που εκφράστηκε με τη νομιμοποίηση του σύγχρονου κράτους.Αλλά εξελίχτηκε σε νίκη του λαού εναντίον του εαυτού του.
    Αν πάμε στην Καινή Διαθήκη,ο ίδιος ο Χριστός λέει ότι «Σάββατο έγινε γιά τον άνθρωπο κι όχι ο άνθρωπος γιά το Σάββατο»και ότι «το Σάββατο δε λύνεις το βόδι σου»,υπονοώντας τις μεταγενέστερες διατάξεις που είχαν επιβληθεί μέσα στους αιώνες από το ιερατείο.Μ’αυτές,οι ιερείς,προσπαθούσαν να προστατέψουν την ιερότητα του Σαββάτου,με αποτέλεσμα αυτό να αποχτά διαστάσεις ευθείας επέμβασης στα ατομικά δικαιώματα του κάθε Ισραηλίτη,αφού προβλεπόταν μέχρι κι ο αριθμός των βημάτων που έπρεπε να κάνει,να μη σηκώσει φορτία κλπ.Έτσι,όταν ο Χριστός θεράπευε παραλυτικούς,αρρώστους κλπ.,οι Φαρισαίοι του έκαναν παρατήρηση γιατί παραβίαζε την αργία του Σαββάτου.Κι εκείνος,πολύ απλά τους απαντούσε ότι προηγείται ο άνθρωπος όταν μάλιστα θέλει να λύσει το βόδι του να εργαστεί και βέβαια το θαύμα που αποκαθιστά τις λειτουργίες του ανθρώπου,κι όχι η κούφια διάταξη,η οποία δε μεταβάλλει την ανθρώπινη υγεία προς το καλύτερο.
    Έτσι κι εδώ,αυτή η μεταγενέστερη διάταξη,ως ανθρώπινη κατασκευή,αν δεν προστατεύει τα θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου που αναφέρθηκαν πιό πάνω,γιατί και φόνους και κλοπές και καταστροφές είχαμε,είναι κι αυτή ένα κουφάρι,ένα αδειανό πουκάμισο που εγείρεται υποκριτικά από τους σύγχρονους Φαρισαίους,δήθεν ερμηνευτές του νόμου μας γιά να εμποδίσει τις ανθρώπινες λειτουργίες.

  • 31 Ιουλίου 2019, 08:44 | Εκπαιδευτικος

    Στην παρ.4 δεν λαμβάνονται καθόλου υπόψη οι ανάγκες των σχολείων..θα το γράψω με παράδειγμα για να γίνει κατανοητό σε τι αναφέρομαι..έστω ότι εκπαιδευτικός με θητεία που το 2018- 19 απουσίαζε με άδεια ανατροφής και πλέον επιστρέφει στο σχολείο… ο αποσπασμένος που τον αναπλήρωνε δεν χρειάζεται πλέον..θεωρώ ότι πρέπει να διορθωθεί και να γράφει ότι αν μετά τις μερικες ή ολικές διαθεσεις μεταξύ των ΠΠΣ εξακολουθούν να υφίστανται κενά , αυτά αυτοδικαίως καλύπτονται από τους εκπαιδευτικούς που είχαν αποσπαστεί στο σχολείο το 2018-19…επίσης θεωρώ ότι αυτή η ρύθμιση πρέπει να αφορά μόνο τις αποσπάσεις που έγιναν με διαδικασία ΕΠΠΣ και όχι αυτές που έγιναν από υπηρεσιακα
    συμβουλια.

  • 31 Ιουλίου 2019, 08:34 | ΜΩΡΕΑΣ ΧΡΟΝΗΣ

    Η αναβάθμιση της ποιότητας του ακαδημαϊκού περιβάλλοντος απαιτεί και μία τέταρτη παράγραφο, στην οποία θα θεσμοθετείται κάποιο είδος ελέγχου στην είσοδο των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. «Κάλλιον του θεραπεύειν το προλαµβάνειν».

  • 31 Ιουλίου 2019, 07:33 | ΔΗΜΗΤΡΗΣ

    Ως πατέρας δυο φοιτητριών στην Γεωπονικη του ΑΠΘ και συνεπως γνώστης της καταστασης που επικρατή με τους αιωνιους φοιτητες τους μπαχαλακηδες του ρουβικονα που κοβουν βολτες μεσα στο campus την ανομια και την διακινηση ναρκωτικων παντου, ζητω να γινει πραξη η υποσχεση του πρωθυπουργου για αμεση καταργηση του ασυλου.

  • 31 Ιουλίου 2019, 07:24 | Σπυρος

    Εννοείται ότι πρεπει να προχωρήσει το νομοσχέδιο για το άσυλο. Τα πανεπιστήμια πρέπει να είναι χώροι μόρφωσης και όχι ανομίας και αναρχίας.

  • 31 Ιουλίου 2019, 06:58 | Δημητριος Λαμπράκης Δικηγόρος Αρτας

    Επειδή στους χώρους των ΑΕΙ οι φοιτητές επιχειρούν στην έρευνα και στη διδασκαλία θα πρέπει η πρόσβασή τους και η παραμονή τους εκεί να είναι ασφαλής, προσήκουσα και προστατευμένη από το Συνταγμα για αυτό στο προτεινόμενο κείμενο από την κ. Υπουργό συνεισφέρω και καταγράφω με ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΤΙΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΜΟΥ

    Άρθρο 64

    Το άρθρο 3 του ν. 4485/2017 αντικαθίσταται ως εξής:

    «Άρθρο 3
    ΕΛΕΥΘΕΡΗ & ΑΣΦΑΛΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗ & ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ ΤΩΝ ΑΕΙ

    1. Στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα (Α.Ε.Ι.) κατοχυρώνεται και προστατεύεται η ΕΛΕΥΘΕΡΗ & ΑΣΦΑΛΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗ & ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ
    ΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΕΝΟΣ ΕΚΑΣΤΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΟΥΤΩΣ ΩΣΤΕ ΤΟΣΟ Ο ΦΟΙΤΗΤΗΣ
    ΟΣΟ ΚΑΙ Ο ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΑΚΩΛΥΤΑ ΝΑ ΕΠΙΧΕΙΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΡΕΥΝΑ, ΤΗΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ, ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΣΙΩΝ ΤΩΝ ΑΕΙ

    2. ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΩΝ ΑΕΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΟΧΥΡΩΜΕΝΗ Η ΕΛΕΥΘΕΡΗ σε ΕΚΦΡΑΣΗ ΚΑΙ ΔΙΑΚΙΝΗΣΗ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΓΝΩΣΕΩΝ ΣΥΜΦΩΝΕΣ ΜΕ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΚΑΙ η ακαδημαϊκή ελευθερία καθώς
    και η ελεύθερη έκφραση και διακίνηση των ιδεών, προστατεύονται, έναντι οποιουδήποτε προσπαθεί να τις καταλύσει ή περιορίσει
    ΕΙΤΕ ΜΕ ΠΡΑΞΗ ΕΙΤΕ ΜΕ ΠΑΡΑΛΕΙΨΗ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΕΑΝ ΕΙΝΑΙ ΦΟΙΤΗΤΗΣ η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ή ΑΛΛΟΥ ΑΕΙ.
    3. Εντός των χώρων των Α.Ε.Ι. ΕΙΤΕ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΕΙΤΕ ΟΧΙ
    ΤΟ ΑΕΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΑΡΧΕΣ ασκούν ΝΟΜΙΜΟ ΕΛΕΓΧΟ ΕΙΤΕ ΑΥΤΕΠΑΓΓΕΛΤΑ ΕΙΤΕ ΚΑΤΟΠΙΝ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑΣ – ΠΡΟΣΚΛΗΣΗΣ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΙΣ ΠΡΟΒΛΕΠΟΜΕΝΕΣ ΣΤΟ ΝΟΜΟ ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥΣ ΑΡΑ ΣΥΜΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΗΣ ΤΗΣ ΑΜΕΣΗΣ ΕΠΕΜΒΑΣΗΣ ΚΑΙ ΣΥΛΛΗΨΗΣ ΑΤΟΜΩΝ ΠΟΥ ΤΕΛΕΣΑΝ, ΤΕΛΟΥΝ ή ΜΕΛΛΕΙ ΝΑ ΤΕΛΕΣΟΥΝ ΑΞΙΟΠΟΙΝΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ.

  • 31 Ιουλίου 2019, 06:22 | Δημητριος Λαμπράκης

    Επειδή στους χώρους των ΑΕΙ οι φοιτητές επιχειρούν στην έρευνα και στη διδασκαλία θα πρέπει η πρόσβασή τους και η παραμονή τους εκεί να είναι ασφαλής, προσήκουσα και προστατευμένη από το Συνταγμα για αυτό στο προτεινόμενο κείμενο από την κ. Υπουργό συνεισφέρω και καταγράφω με ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΤΙΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΜΟΥ

    Άρθρο 64

    Το άρθρο 3 του ν. 4485/2017 αντικαθίσταται ως εξής:

    «Άρθρο 3
    ΕΛΕΥΘΕΡΗ & ΑΣΦΑΛΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗ & ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ ΤΩΝ ΑΕΙ

    1. Στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα (Α.Ε.Ι.) κατοχυρώνεται και προστατεύεται η ΕΛΕΥΘΕΡΗ & ΑΣΦΑΛΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗ & ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ
    ΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΕΝΟΣ ΕΚΑΣΤΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΟΥΤΩΣ ΩΣΤΕ ΤΟΣΟ Ο ΦΟΙΤΗΤΗΣ
    ΟΣΟ ΚΑΙ Ο ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΑΚΩΛΥΤΑ ΝΑ ΕΠΙΧΕΙΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΡΕΥΝΑ, ΤΗΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ, ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΣΙΩΝ ΤΩΝ ΑΕΙ

    2. ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΩΝ ΑΕΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΟΧΥΡΩΜΕΝΗ Η ΕΛΕΥΘΕΡΗ σε ΕΚΦΡΑΣΗ ΚΑΙ ΔΙΑΚΙΝΗΣΗ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΓΝΩΣΕΩΝ ΣΥΜΦΩΝΕΣ ΜΕ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΚΑΙ η ακαδημαϊκή ελευθερία καθώς
    και η ελεύθερη έκφραση και διακίνηση των ιδεών, προστατεύονται, έναντι οποιουδήποτε προσπαθεί να τις καταλύσει ή περιορίσει
    ΕΙΤΕ ΜΕ ΠΡΑΞΗ ΕΙΤΕ ΜΕ ΠΑΡΑΛΕΙΨΗ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΕΑΝ ΕΙΝΑΙ ΦΟΙΤΗΤΗΣ η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ή ΑΛΛΟΥ ΑΕΙ.
    3. Εντός των χώρων των Α.Ε.Ι. ΕΙΤΕ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΕΙΤΕ ΟΧΙ
    ΤΟ ΑΕΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΑΡΧΕΣ ασκούν ΝΟΜΙΜΟ ΕΛΕΓΧΟ ΕΙΤΕ ΑΥΤΕΠΑΓΓΕΛΤΑ ΕΙΤΕ ΚΑΤΟΠΙΝ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑΣ – ΠΡΟΣΚΛΗΣΗΣ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΙΣ ΠΡΟΒΛΕΠΟΜΕΝΕΣ ΣΤΟ ΝΟΜΟ ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥΣ ΑΡΑ ΣΥΜΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΗΣ ΤΗΣ ΑΜΕΣΗΣ ΕΠΕΜΒΑΣΗΣ ΚΑΙ ΣΥΛΛΗΨΗΣ ΑΤΟΜΩΝ ΠΟΥ ΤΕΛΕΣΑΝ, ΤΕΛΟΥΝ ή ΜΕΛΛΕΙ ΝΑ ΤΕΛΕΣΟΥΝ ΑΞΙΟΠΟΙΝΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ.

  • 31 Ιουλίου 2019, 00:42 | Γεώργιος Κιντσάκης

    Να μπει οριστικό τέλος στους τραμπουκισμούς και την τσιφλικάδικη συμπεριφορά των φοιτητικών και όχι μόνο παρατάξεων.

  • 30 Ιουλίου 2019, 23:03 | Ρένα Μοράρη

    Η κατάργηση του ασύλου θα πρέπει να είναι το πρώτο βήμα για την οργάνωσης του πανεπιστημίου ως χώρου ο οποίος αποκλείει κάθε άσκηση βίας, (πχ βανδαλισμών) και αδικιμάτων (πχ διακίνηση ναρκωτικών). Η κατάργηση του ασύλου συνεπάγεται ότι η πολιτεία θα μπορεί να επέμβει δυναμικά για την προστασία της διακίνησης της ελεύθερης σκέψης στα πανεπιστήμια η οποία χαρακτηρίζει ένα δημοκρατικό πολίτευμα.

  • 30 Ιουλίου 2019, 23:19 | Iceman

    Χίλια μπράβο!
    Οι νόμοι πρέπει να ισχύουν σε όλα τα μέρη της Ελλάδος.

  • 30 Ιουλίου 2019, 22:15 | Andreas Komninos

    Η παράγραφος 3 είναι εξόχως προβληματική, από τη στιγμή που δεν προσδιορίζονται ποιές είναι οι «αρμόδιες αρχές» και σε ποιά αρμοδιότητα αναφέρεται η διάταξη.

    Για παράδειγμα, αρμόδια για την εθνική ασφάλεια αρχή είναι η ΕΥΠ, θα επιτρέπεται η δράση της εντός του χώρου του Πανεπιστημίου; Θα επιτρέπεται η ανεξέλεγκτη δράση προσωπικού της ΕΥΠ, με καταγραφή της διδασκαλίας, των συζητήσεων, των συναθροίσεων, των παρευρισκόμενων σε δράσεις και εκδηλώσεις; Πως συμβαδίζει μια τέτοια πρακτική με την ουσιαστική ελεύθερη διακίνηση και έκφραση ιδεών που προβλέπεται από την παράγραφο 2;

    Αρμόδια για την καταστολή διαδηλώσεων είναι τα ΜΑΤ, θα επιτρέπεται η προληπτική παρουσία και περιπολία τους εντός του χώρου του πανεπιστημίου, όπως π.χ. γίνεται τακτικά σε πολλές περιοχές της Αθήνας χωρίς να συντρέχει ιδιαίτερο συμβάν ή διαδήλωση;

    Αρμόδια για την τήρηση της τάξης είναι η γνωστή ομάδα ΔΕΛΤΑ την οποία επιθυμεί να επανασυστήσει η κυβέρνηση, η ίδια ομάδα που έχει βιντεοσκοπηθεί επανειλημμένα να πέφτει με ταχύτητα χρησιμοποιώντας τα δίκυκλά της επάνω σε πολίτες, διερχόμενη από πεζόδρομους, ή να κάνει άσκοπη, αδιάκριτη και επιβλαβή χρήση χειροβομβίδων κρότου-λάμψης. Θα πρέπει να αναμένουμε τέτοιες «περιπολίες» εντός του χώρου των πανεπιστημίων;

    Με ποιό τρόπο θα διασφαλιστεί η δυνατότητα ελεύθερης συνάθροισης, διαδήλωσης, εκδήλωσης ή άλλης ειρηνικής δράσης εντός του πανεπιστημίου, κάτω από την απειλητική και, όπως έχουμε διαπιστώσει πολλαπλές φορές, στυγνά προβοκατόρικη παρουσία δυνάμεων ασφαλείας;

Σχόλια 1 2