Άρθρο 80 Δικαιώματα χρήσης πόσιμου ύδατος

1. Η περίπτωση β΄ της παραγράφου 3 του άρθρου 12 του β.δ. 24-9-1958 (Α΄ 171), όπως αυτή αντικαταστάθηκε με την παράγραφο 14 του άρθρου 57 του ν. 2218/1994 (Α΄ 90) που συμπληρώθηκε με τη παράγραφο 4 του άρθρου 29 του ν. 3448/2006 (Α΄ 570) και αντικαταστάθηκε με τη παράγραφο 1 του άρθρου 23 του ν. 4255/2014 (Α΄ 89), αντικαθίσταται, ως εξής:
«Να καταβάλει υπέρ του Δήμου, δικαίωμα που καθορίζεται με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, από 0,0030 ευρώ έως 0,0060 ευρώ ανά λίτρο νερού και από 0,0030 ευρώ έως και 0,0050 ευρώ, όταν γίνεται πρόσμιξη του νερού με χυμούς. Όταν το νερό που διατίθεται ανήκει σε Δήμους, το δικαίωμα καθορίζεται ελεύθερα με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου. Ύστερα από απόφαση του Συντονιστή της οικείας Αποκεντρωμένης Διοίκησης, κατά τα οριζόμενα στις διατάξεις του άρθρου 24 του ν. 4368/2016 (Α΄ 21), η οποία εκδίδεται μετά από πρόταση του Δημοτικού Συμβουλίου, τα ποσά αυτά μπορούν να αναπροσαρμόζονται, εφόσον μεταβληθούν σημαντικά για οποιοδήποτε λόγο, τα στοιχεία με τα οποία αρχικώς διαμορφώθηκαν».
2. Η περίπτωση (γ) της παραγράφου 3 του άρθρου 12 του Β.Δ. 24-9-1958 (Α’ 171), όπως ισχύει, αντικαθίσταται, ως εξής:
«Να εκδίδει το κατά τις ισχύουσες φορολογικές διατάξεις, δελτίο αποστολής του μεταφερόμενου νερού, αντίτυπο του οποίου παραδίδεται, εντός δέκα (10) ημερών, από την έκδοσή του, στον οικείο δήμο. Το αντιστοιχούν στη ληφθείσα ποσότητα νερού, ποσό, του δικαιώματος, καταβάλλεται από τον υπόχρεο στο οικείο δημοτικό ταμείο μέσα στο πρώτο δεκαήμερο, του επόμενου μήνα από την λήψη του νερού. Σε περίπτωση μη καταβολής ή ελλιπούς ή εκπρόθεσμης καταβολής του δικαιώματος, καταλογίζεται σε βάρος του υπόχρεου, με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, το αναλογούν δικαίωμα επί της ληφθείσας ποσότητας νερού, προσαυξημένο με ισόποσο πρόστιμο. Η δημοτική αρχή υποχρεούται να διεξάγει ελέγχους περί της κανονικής έκδοσης του δελτίου αποστολής και της καταβολής του δικαιώματος. Το Δημοτικό Συμβούλιο μπορεί, εναλλακτικά, να αποφασίζει ως μέθοδο υπολογισμού της ποσότητας του νερού για την επιβολή του δικαιώματος εμπορίας την καταμέτρησή του με υδρομετρητή».

  • 5 Σεπτεμβρίου 2016, 12:43 | ΧΗΤΟΣ ΑΒΕΕ

    Σ/Ν – ΑΡΘΡΟ 80 ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΧΡΗΣΗΣ ΠΟΣΙΜΟΥ ΥΔΑΤΟΣ

    Σχετικά με το προτεινόμενο Σχέδιο Νόμου άρθρο 80 περί καταβολής τελών εμπορίας νερού από τις εταιρείες εμφιαλώσεως προς τους οικείους Δήμους επισημαίνουμε τα παρακάτω:
    1. Το προτεινόμενο ΣΝ καταργεί τον υπολογισμό των δικαιωμάτων εμπορίας νερού επί των συναλλαγών-πωλήσεων (οι οποίες δηλώνονται δημοσίως μέσω ισολογισμών και ελέγχονται κατά Νόμο από τις φορολογικές Αρχές και Ορκωτούς Λογιστές) και επαναφέρει την αναχρονιστική λογική ενός βασιλικού διατάγματος του 1958 με τα δεδομένα που ίσχυαν τότε και που καμία σχέση δεν έχουν με τα τωρινά. Μάλιστα προτείνει ένα εξωπραγματικό τέλος ανά λίτρο. Η τιμή που ίσχυε ήταν από 0,88 έως 1,76 € /κυβικό, ενώ τώρα προτείνεται τιμή από 3 έως 6 Ευρώ ανά κυβικό μέτρο αντλούμενου νερού, δηλαδή αύξηση 350%!!! Επισημαίνουμε ότι η μέγιστη τιμή υδροδότησης βιομηχανιών με πόσιμο νερό από δίκτυα ύδρευσης ανά την Ελλάδα είναι 1,80 Ευρώ ανά κυβικό μέτρο, ενώ η ΕΥΔΑΠ υδροδοτεί βιομηχανίες με τιμή κυβικού 0,98 € (αναρτημένη τιμή στο διαδίκτυο). Άρα με μια αύξηση της τάξης του 350% εμείς ως βιομηχανίες τι πρέπει να κάνουμε; Μήπως πλέον να ζητήσουμε παροχή πόσιμου νερού από τις κατά τόπους Δημοτικές Επιχειρήσεις με τις παραπάνω χρεώσεις;
    2. Η Αιτιολογική έκθεση που συνοδεύει το άρθρο 80 ( «Με τις τροποποιήσεις, εισάγεται η άμεση συσχέτιση του ύψους του δικαιώματος εμπορίας με την ποσότητα του αντληθέντος νερού, γεγονός που επιφέρει δικαιότερη αντιστάθμιση από την εμπορική χρήση του κοινωνικού αυτού αγαθού. Επιπροσθέτως, το δικαίωμα εμπορίας απεμπλέκεται από την τιμολογιακή ή την πολιτική πωλήσεων των εταιρειών εμπορίας») , αντίκειται στην υφιστάμενη Νομολογία του ΣτΕ , καθώς έχει κριθεί ότι το δικαίωμα εμπορίας πόσιμου ύδατος που επιβάλλεται με βάση το αρθ. 12 του β.δ της 24/9-20/10/1958 έχει τον χαρακτήρα φόρου επί των συναλλαγών, (ΣτΕ Ολ. 1181/2014, ΣτΕ 1743/2004). Έτσι , δεν είναι σύννομη και ευθέως αντίκειται στο Σύνταγμα η προτεινόμενη ρύθμιση περί επιβολής του τέλους στις αντλούμενες και όχι στις πωλούμενες ποσότητες ύδατος. Η επιβολή δικαιωμάτων τέλους εμπορίας νερού, όπως κρίθηκε, έχει χαρακτήρα φόρου και σαν φόρος επιβάλλεται ΜΟΝΟ στις ποσότητες ύδατος που έχουν διατεθεί προς πώληση στην αγορά, που έχουν δηλαδή αποτελέσει αντικείμενο συναλλαγής, αντικείμενο εμπορίας, κατά την σαφή άλλωστε ερμηνεία του Ανώτατου Ακυρωτικού. Η άντληση δε ποσοτήτων ύδατος δεν δύναται επ’ ουδενί να χαρακτηρισθεί ως συναλλαγή, καθώς απουσιάζει παντελώς η έννοια της συναλλαγής, της διάθεσης και της εμπορίας που απαιτείται προκειμένου η προτεινόμενη ρύθμιση να αποτελέσει σύννομη επιβάρυνση.
    3. Με τη λογική τιμολόγησης επί αντλούμενου νερού και όχι επί των συναλλαγών- πωλήσεων, μήπως θα έπρεπε να επιβληθεί το ίδιο τέλος και σε βιομηχανίες άλλων κλάδων όπως , Γαλακτοβιομηχανίες , Σφαγεία , Πτηνοτροφεία, οι οποίες σημειωτέον αντλούν και καταναλώνουν για τις βιομηχανικές πρακτικές τους, ποσότητες νερού πολύ μεγαλύτερες από ότι μια βιομηχανία εμφιάλωσης νερού;
    4. Το προτεινόμενο Νομοσχέδιο επαναφέρει την παλαιά διαδικασία κοινοποίησης Δελτίων Αποστολής από τις Επιχειρήσεις στους Δήμους παραβλέποντας ότι πλέον δεν υφίσταται υποχρέωση έκδοσης αυτών, αφού στην ουσία η αντίστοιχη υποχρέωση έχει πλήρως καταργηθεί σύμφωνα με το άρθρο 5.8.2 της ΠΟΛ 1003/31-12-2014 του Υπουργείου Οικονομικών περί «Παροχής οδηγιών για την εφαρμογή των διατάξεων του Ν. 4308/2014 (ΦΕΚ Α΄251)». Επιπλέον, με τη συγκεκριμένη πρακτική παραβιάζονται βασικές αρχές εμπιστευτικών και προσωπικών δεδομένων των Επιχειρήσεων και δημιουργείται σοβαρός κίνδυνος διαρροής ευαίσθητων και απόρρητων επιχειρηματικών πληροφοριών.
    5. Αν ανατρέξουμε σε όσα ίσχυαν πριν την εφαρμογή του «ΑΡΘΡΟ 23 Ν 4255 ΦΕΚ 89 Α 11-4-2014», μπορούμε να δούμε ότι εντός του ιδίου έτους, υπάρχουν πολύ μεγάλες διαφοροποιήσεις στο ύψος των επιβαλλομένων τελών δικαιωμάτων εμπορίας μεταξύ Εταιρειών του ιδίου κλάδου και για ίδιο προϊόν, γιατί οι αποφάσεις των εκάστοτε Δημοτικών Συμβουλίων δεν ακολουθούν ενιαία γραμμή με αποτέλεσμα. να δημιουργούνται συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού μεταξύ των Εταιρειών στην αγορά.

    Θεωρούμε λοιπόν ότι οι προτεινόμενες αλλαγές, εφόσον παραμείνουν, θα οδηγήσουν όλως ενδεικτικά, σε :
    -Αύξηση της τιμής των προϊόντων με άμεση συνέπεια τη μείωση των πωλήσεων σε ένα περιβάλλον οικονομικής ύφεσης που βιώνουμε εδώ και αρκετά χρόνια.
    -Μείωση μισθών ή /και Απολύσεις εργαζομένων στις Βιομηχανίες Εμφιάλωσης νερού.
    -Μείωση ανταγωνιστικότητας των Ελληνικών έναντι των εισαγόμενων εμφιαλωμένων νερών.
    -Αδυναμία νέων επενδύσεων.
    -Εκμηδενισμό δράσεων Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης

    Προτείνουμε την απόσυρση του προτεινόμενου άρθρου 80 , καθώς είναι θέμα επιβίωσης των Επιχειρήσεων ενός ολόκληρου κλάδου, διότι όπως αυτό τέθηκε σε Διαβούλευση , εάν ψηφιστεί ως έχει , θα είναι η ταφόπλακα για τον κλάδο του Εμφιαλωμένου Νερού. Πολύ περισσότερο , το πλήγμα θα είναι καθοριστικό για τις αμιγώς Ελληνικές Επιχειρήσεις, που δεν διαθέτουν τους ανάλογους πόρους ενώ έμμεσα θα ευνοηθούν όλες οι Πολυεθνικές , καθώς μπορούν να προσδοκούν στην απαξίωση και εξαγορά μας , για να κυριαρχούν ανενόχλητες την Ελληνική Αγορά.
    Αντίθετα πιστεύουμε ότι , η υφιστάμενη Νομοθεσία (Ν. 4255/2014 αρ.23) λαμβάνει υπόψη τις ισχύουσες δυσμενείς συνθήκες της Ελληνικής αγοράς και εξασφαλίζει μια δίκαιη και εύκολα ελέγξιμη διαδικασία υπολογισμού και καταβολής του τέλους εμπορίας. Σαφώς επιδέχεται βελτιώσεις και συγκεκριμένα με τον καθορισμό ενός, μοναδικού και ενιαίου ποσοστού για ολόκληρη την Ελληνική Επικράτεια επί των πωλήσεων της κάθε Εταιρείας, αίροντας έτσι οριστικά κάθε ένδειξη αθέμιτου ανταγωνισμού και εξασφαλίζοντας ένα υγιές επιχειρηματικό περιβάλλον δίκαιο για όλους..

    ΧΗΤΟΣ ΑΒΕΕ

  • 4 Σεπτεμβρίου 2016, 19:38 | Δημήτρης Αναστασίου

    Να ειναι καλά αυτός που καθιέρωσε τη ΔΙΑΥΓΕΙΑ και μπορούμε να βλέπουμε τις μεροληψίες, τις στοχοποιήσεις και τα σχέδια των εκάστοτε κυβερνώντων. Να πληρώσουν τα νερα και τα ανψυκτικά, αλλά γιατί μόνο αυτοί; Για παράδειγμα, ο μεγαλύτερος Πτηνοτροφικός Συνεταιρισμος της Ελλάδας έχει 6 γεωτρήσεις και αντλεί νόμιμα με άδειες πάνω απο 850.000 κυβικά νερό το χρόνο. Αυτόι γιατί να μην πληρώσουν;
    Αν ομως τους ζητηθεί η πληρωμή για το νερό δεν τους φτάνουν 3.000.000 ευρώ το χρόνο, οπότε κλείνουν. Έχει ενδιαφέρον να δούμε τι θα κάνουν οι καρεκλοκένταυροι των γραφείων στα Υπουργεία. Δεν έχουν καταλάβει το βάθος του θέματος και νομίζουν οτι μπορούν να σηκώσουν το βάρος των επιλογών τους.

  • 4 Σεπτεμβρίου 2016, 16:44 | Σπανατης Νικόλαος

    Αν καταλαβαίνω καλά, όσοι αντλούν νερό θα πληρώνουν στους Δήμους. Βλέπω αναφορές μονο για πόσιμα νερά και αναψυκτικά. Οι ζυθοποιίες, τα οινοποιεία, οι γαλακτοβιομηχανίες, τα συσκευαστήρια φρουτων και λαχανικών, τα σφαγεία, τα ελεαιοτριβεία, δεν αντλούν νερό ή μήπως δεν είναι πόσιμο το νερό που χρησιμοποιούν; Σε όλα τα τρόφιμα η νομοθεσια και το HACCP επιβάλλει επαφή τροφίμου μόνο με νερό πόσιμο. Η παραγωγή πάγου θα πληρώνει και αυτή φόρο;
    Άλλες δραστηριότητες υδροβορες, όπως οι λατομικές (μάρμαρα, τσιμέντα κλπ) ή τα βιομηχανικά πλυντήρια, θα πρέπει να αποδεικνύουν οτι δεν είναι πόσιμο το νερό τους, για να μην πληρώνουν;
    Κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου και οταν θα μας χτυπήσει ο φοροεισπράκτορας την πόρτα, δε θα ξέρουμε απο που να φύγουμε.

    Σ.Ν.

  • 3 Σεπτεμβρίου 2016, 17:43 | ΜΑΡΙΑ ΝΤΑΡΑ

    βασιλικό διάταγμα απο το 1960! Μπράβο στους υπαλλήλους του ΥΠΕΣ. Παλι πρωτοτύπησαν..

  • 3 Σεπτεμβρίου 2016, 17:11 | Σ. ΣΙΟΝΤΗ

    Όταν νομοθετούμε με βάση τις εξυπηρετήσεις εκλογικής πελατείας , σε τέτοια αδιέξοδα πέφτουμε.

  • 3 Σεπτεμβρίου 2016, 15:30 | ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

    Όπως πάντα με τις νομοθετικές ρυθμίσεις τα τελευταία χρόνια, “ευφυέστατο”! Ρύθμιση με βασιλικό διάταγμα (!) από το 1958(!), μετά από σειρά αναθεωρήσεων, θα δώσει το περιθώριο στους χρεοκοπημένους πλέον Δήμους να γίνουν αυτοί οι υπερ-έμποροι του “κοινού” κατά τα άλλα “αγαθού”. Λες και δεν έφτανε που κάθε χρόνο “ πληρώνουμε τον κούκο αηδόνι” για νερό και τέλη αποχέτευσης, με αυξήσεις κατά το δοκούν στα οικιακά τιμολόγια. Με αυτό που περιγράφεται σε αυτό το άρθρο για τα έσοδα των Δήμων δηλαδή, εάν θέλουν θα μπορούν να αδειοδοτούν όποιον επιχειρηματία θέλουν – είτε του εσωτερικού, είτε του εξωτερικού – που “τα έχει” να πληρώνει, με μοναδικό σκοπό τα έσοδα του Δήμου,εις βάρος φυσικά των καταναλωτών. “Κοινό αγαθό” και “Κενό ουσίας” για τον έλληνα πολίτη. Από τη “δημοπρασία” των καναλιών, στη δημοπρασία του νερού και εις ανώτερα και στη δημοπρασία του αέρα.

  • 3 Σεπτεμβρίου 2016, 14:06 | ΓΑΡΥΦΑΛΛΟΣ ΚΑΡΑΣΑΒΒΑΣ

    οι εργαζόμενοι σε μεταλλουργίες και σε τεχνικές εταιρείες που έκλεισαν και βρέθηκαν άνεργοι και με κόπο βρήκαν δουλειά σε κάποιες εταιρείες νερού και αναψυκτικών, πρέπει να ξαναψάξουν πάλι για δουλειά; γιατί είναι βέβαιο ότι θα ακολουθήσουν απολύσεις με αυτές τις διατάξεις που πάτε πάλι να επαναφέρετε. Ή μήπως θα απορροφηθούν από τους δημάρχους και τους τοπικούς άρχοντες;

  • 3 Σεπτεμβρίου 2016, 14:12 | Μαρουλης Ανδρεας

    Δεν μπορεί ο καθένας να βγάζει αυθαίρετα χαρακτηρισμούς για κατηγορίες νερού . Διαβάστε και θα καταλάβετε :
    Τον Ιούνιο του 2013 κατόπιν διαμεσολάβησης του Συνήγορου του πολίτη έγινε Άρση της οικονομικής επιβάρυνσης που επεβλήθη από το Δήμο Κέας
    σε εμπόρους μη πόσιμου ύδατος (Βοηθός Συνήγορος του Πολίτη: Μαίρη Κοτρωνιά, Ειδική Επιστήμονας: Ευανθία Μπενέκου)
    Ο Συνήγορος του Πολίτη υποστήριξε ότι η ιδιότητα του νερού ως πόσιμου είναι κρίσιμη και απαραίτητη για την επιβολή του δικαιώματος εμπορίας. Επιπλέον τόνισε ότι ο νόμος δεν αναφέρεται γενικά στην εμπορία ύδατος, αλλά στην εμπορία συγκεκριμένα πόσιμου ύδατος, ιαματικού ή μη. Το δε πόσιμο νερό (νερό ανθρώπινης κατανάλωσης) φέρει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και προορίζεται για συγκεκριμένες χρήσεις οι οποίες προσδιορίζονται με υπουργική απόφαση που εκδόθηκε σε συμμόρφωση προς την οδηγία 98/83/ΕΚ του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Άρα και τα εμφιαλωμενα Φυσικά Μεταλλικά νερά για τα οποία δεν ισχύει η παραπάνω Οδηγία, δεν οφείλουν να πληρώσουν τέλη εμπορίας.
    Στη συνέχεια η Αρχή απευθύνθηκε στην Αποκεντρωμένη Διοίκηση Αιγαίου, η οποία υιοθέτησε την άποψη του Συνηγόρου του Πολίτη.
    Κατόπιν της εξέλιξης αυτής, ο Δήμος Κέας ενημέρωσε εγγράφως τους
    ενδιαφερόμενους υδροπωλητές ότι δεν θα προχωρήσει στην επιβολή οικονομικής επιβάρυνσης για την εμπορία πόσιμων ιαματικών ή μη υδάτων στη δική τους περίπτωση, καθώς εμπορεύονται μη πόσιμο νερό.
    Υπάρχουν όμως και άλλες κατηγορίες νερού για τα οποία εκ του Νόμου δεν ισχύει η παραπάνω Οδηγία , άρα δεν οφείλουν να πληρώσουν τέλη εμπορίας.

  • 2 Σεπτεμβρίου 2016, 12:55 | ΣΤΕΡΓΙΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ

    Το Υπουργείο, με την διάταξη αυτή, επαναφέρει το παλαιό καθεστώς απόδοσης τελών στους δήμους. Το σημαντικότερο όμως είναι η δραματική αύξηση των τελών αυτών, από 0,88€ έως 1,76€ ανά κυβικό μέτρο νερού που ίσχυε μέχρι το 2014 (0,00088€ έως 0,00176€ ανά λίτρο) σε 3€ έως 6€ ανά κυβικό μέτρο νερού. Πρόκειται για αύξηση της τάξης του 250%. Προφανώς μια τέτοια διάταξη, θα οδηγήσει εξαιτίας της δυσανάλογης και αναιτιολόγητης αύξησης των τελών στην αδυναμία συνέχισης των παραγωγικών τους δραστηριοτήτων και τελικά στη διακοπή της λειτουργίας πολλών μικρών και μεσαίων εταιρειών που δραστηριοποιούνται στην κατηγορία της εμφιάλωσης και εμπορίας νερού γιατί με την αύξηση του κόστους παραγωγής θα έχουν και αύξηση των ΖΗΜΙΩΝ που έχουν τα τελευταία χρονια της οικονομικής κρίσης , με ανάλογες επιπτώσεις και στον τομέα της απασχόλησης. Καμία ΕΛΛΗΝΙΚΗ εταιρεία δεν μπορεί να κάνει εξαγωγές γιατί τα τέλη δημιουργούν αύξηση κόστους σε σχέση με τις Ευρωπαϊκές εταιρίες εμφιάλωσης που δεν έχουν καθόλου τέλη ή είναι πολύ μικρότερα ακόμη και από το σημερινό καθεστώς.

    Παύλος Στεργιόπουλος,
    Δ/ΝΤΗΣ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟΥ
    ΝΑΤΟΥΡΑ ΕΜΦΙΑΛΩΤΙΚΗ Α.Ε

  • Άρθρο 8) Δικαιώματα χρήσης πόσιμου νερού.
    Να αντικατασταθεί με νερό οικιακής χρήσης, δεδομένου ότι το πόσιμο νερό έχει περιορισμένα χαρακτηριστικά ενώ το νερό οικιακής χρήσης που αφορά πολλές περιοχές όπως στα μικρά νησιά είναι το σύνηθες. Στην περίπτωση αυτή η υπερκατανάλωση για οικιακή χρήση είναι επιζήμια για τα διαθέσιμα αποθέματα νερού από φυσικούς πόρους, όπως γεωτρήσεις, πηγάδια κλπ.
    Γιάννης Ευαγγέλου
    Δήμαρχος Κέας