Αρχική Εναρμόνιση της ελληνικής νομοθεσίας με την Οδηγία (ΕΕ) 2015/2436 του Ευρωπαϊκού ΚοινοβουλίουΆρθρο 24 – Εξέταση των λόγων απαραδέκτουΣχόλιο του χρήστη Δημήτρησ Μπότης | 23 Ιανουαρίου 2019, 21:18
  • Σχόλιο του χρήστη 'Δημήτρησ Μπότης' | 23 Ιανουαρίου 2019, 21:18

    Ο θεσμός της αυτεπάγγελτης εξέτασης των σχετικών λόγων απαραδέκτου, εκτός του ότι είναι διεθνώς παρωχημένος, παρουσιάζει σοβαρά νομοτεχνικά προβλήματα όπως έχει διατυπωθεί: Αφ'ενός μεν η επέκτασή του σε περιπτώσεις σημάτων φήμης (Αρθρο 5 παρ. 1γ) και λοιπών διακριτικών γνωρισμάτων χρησιμοποιουμένων στις συναλλαγές, ή δικαιωμάτων προσωπικότητας κλπ. κατά την έννοια του Αρθρου 5 παρ. 3α, β, γ, δ, ευλόγως εγείρει το ερώτημα των πηγών από τις οποίες η υπηρεσία μπορεί να πληροφορηθεί αυτεπάγγελτα την υπάρξη τέτοιων δικαιωμάτων ή την έκταση της φήμης τους, χωρίς να εγερθούν θέματα ασφάλειας δικαίου, διαφάνειας και επαρκούς αιτιολογίας της εν λόγω αντιρρήσεως. Συνεπώς, αν διατηρηθεί η διάταξη θα πρεπει το εύρος της να περιοριστεί στις περιπτώσεις των παραγράφων 1α και β του Αρθρου 5, καθώς είναι γνωστό ότι ιστορικά ο έλεγχος της υπηρεσίας στην πράξη περιορίζεται μόνο στα όμοια σήματα και προϊόντα. Κατά δεύτερο λόγο, είναι παράλογο να εγείρεται αντίρρηση με βάση σήματα τα οποία είναι καταχωρισμένα για περισσότερα από πέντε έτη, χωρίς να είναι γνωστό αν αυτά χρησιμοποιούνται δεόντως από τους δικαιούχους τους. Είναι αντιφατικό να υπάρχει η δυνατότητα προβολής ένστασης αχρησίας επί ανακοπών (Αρθρο 28) ή προσβολών (Αρθρο 40)και όχι σε περιπτώσεις αυτεπάγγελτου ελέγχου. Οπως προκύπτει από πάγια νομολογία του ΔΕΚ, η χρήση του σήματος μετά την πενταετή περίοδο χάριτος είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη χορήγηση προστασίας στο δικαιούχο του. Είναι συνεπώς οξύμωρο μια Δημόσια Αρχή να προστατεύει δικαιούχους που δεν τηρούν τις υποχρεώσεις τους, και μάλιστα εν αγνοία τους ή ακόμη και σε περιπτώσεις που η δικαιούχος επιχείρηση έχει προ πολλού σταματήσει τη δραστηριότητά της, καθώς στην τελευταία περίπτωση ο αιτών δεν δύναται κάν να αιτηθεί την τυχόν συναίνεση ενός πλέον ανύπαρκτου δικαιούχου θπό την έννοια της παρ. 4 του Αρθρου 5. Η δυνατότητα του αιτούντος να κινήσει διαδικασία διαγραφής του προβαλλομένου σήματος δεν αποτελεί δικαιολογία, στό μέτρο πού τόσο ο χρόνος εκδίκασής της όσο και το σχετικό κόστος αναιρούν τα όποια οφέλη. Προτείνεται συνεπώς είτε η κατάργηση του εν λόγω ελέγχου και η αντικατάστασή του με απλή ειδοποίηση του προγενέστερου δικαιούχου ο οποιος αν θέλει μπορεί να ασκήσει τριτανακοπή, είτε ο περιορισμός της δυνατότητας έγερσης της αντίρρησης μονο επί σημάτων γιατα οποία δεν έχει παρέλθει η περίοδος χάριτος, είτε να δίδεται η δυνατότητα στόν αιτούντα να προβάλει ένσταση αχρησίας στην οποία περίπτωση η αυτεπάγγελτη αντίρρηση καταπίπτει και υποκαθίσταται από ειδοποίηση του προγενέστερου δικαιούχου. Το πιθανό ανεπιχέίρημα ότι ο αυτεπάγγελτος έλεγχος προστατεύει το δημόσιο συμφέρον και όχι προγενέστερα δικαιώματα δεν είναι πειστικό, στο μέτρο που προσκρούει στην παρ. 4 του Αρθρου 5, σύμφωνα με την οποία η συναίνεση του δικαιούχου αρκεί για να αρθεί το σχετικό κώλυμα.